장음표시 사용
421쪽
3yo Di put. XL de diuisione Entis, Suasi T.
ris ex Arist. 1. Topic. cap. 1 sed sens diceret unum conceptum praecisum, iam
sedera suprema habcrent veras definitiones : ergo in qualibet definitione, loco generum suprcinorum posscut poni eorum definitiones, in quibus necessarid continetur ens; ac proinde iam in dianitionibus poneretur ens.
probatur ratione, qua Arist. 3. Melawh. tex. Io. probat genus non esse de essentia differentiarum. Quia scilicet duplici
ratione genus inuaret definitionem, semel quidem ratione sui,& iterum rati in ne differentiae,& ita commicaretur nu-atio: nam bis genus repeteretur in de-nitione, ut magis explicuimus supra dispat . num. 41. sed haec eadem nugatio contingeret, si poneretur ens indefinitionibus; siquidem est de ei sentia differentiarum,ut patet: ergo,& Hoc
inconueniens esse parui momenti iudicauit Suar. disp. 32. MetΨh. se l. 2.n. 8.quod tamen omnino absurdum reputauit Arist. & merito: nam ita certum est unam partem definitionis non posse includi in alia; sicut est certum partes cuiuscumque compositionis realis se inuitem excludere.
si Tandem siens diceret conce-eeptum communem, &procissim, sequeretur aliquid esse prius, oc simplicius Deo; in e6que dari compositionem ex actu, & potentia; & praedicamenta non esse conceptus simplices, nec pri-int, diuersia: quae tamen salsa sunt: ergo& illud ex quo sequuntur. Probatur se iacta: quia quilibet conceptus abstractus habet rationem partis respectu inferioris; cum ex illo, Ac ex gradu pr Prio intelligatur componi: sed omnis pars prior, α simplicior est composito: ergo, &z. Qudd si conceptus ille habet rationem partis, iam Deus, &
praedicamenta erunt composta ex di-Mrsis gradibus, in quorum Varo con uenient, & in alio different; & per
consequens non disserent se totis, neque erunt prinali diuersa. Videatur pro
hac ratione D. Thom. I. parte M. 3. art. s. & L contra gentes capite qa. ratione T.
Ex quibus omnibus probata manet secunda pars conclusionis. Si enimens non significat immediate aliquem gradum , leti conceptum obieetiuum praecisum a sitis inferioribus: ergo immediatὰ significat ipsa secundum suis
proprias rationes A. V MENTIS P C traria sententia reston elui
es II. 13 A D primum locum D. Thom
respondetur qudd eo sensu quo supra disput. io. num. 42. diximus analogum abstrahere ab analogatis, dicitur etiam contrahi ad illa: non scilicet simpliciter tanquam gradus praecisus ab eis, sed per maiorem expressionem eiusdem conceptus, quod cst comtrahi secundum quid. Et hoc modo com cedit Diu. Thoni. cias contrahi ad praedicamenta: quia candem rem, seu dum, quem ens consusE Se impersectEsgnificat, significat substantia, aut accidens persectE , & distinc E. Propter quod D. Thom. addidit illam limit
tioncm , applicando ens ad aliquam quid-ditatem. Hanc autem esse mentem An
gelici Doctoris patet ex primo contra gentes. cap. a1. Vbi loquens de propria contradictione,negat ens contrahi posse per aliquam disserentiam. Ad alium locum D. Thom. reo
pondetur cras esse primo notum, & omnia resolui in illud , non tanquam in unum conceptum simpliciter, sed viastanalogice. Q md ibi explicat D.Thom dum
422쪽
Disput. XL de diuisione Entis , V. 3yr
dum docet , qudd inseriora dicuntur addere enti: non quia addant aliquam naturam, aut conceptum distinctum, per quem propriξ contrahatur ; sed per maiorem expressionem eiusdem conceptus: In Irsantum licet inferiora
entis inquit in exprimunt tum m Jum,
qui tramine entis n/n exprimitur.
s Ad secundum distinguenda est
maior. Si enim sensus sit conceptum, de quo intellectias est certus , debere elle distinctiim simpliciter a conceptu, de quo est dubius , neganda est : cor cedenda vein, si sensis sit debere esse distinctum secundum quid, scii penes
maiorern,& minorem exprcssioncm. De eodem enim conceptu, ut est alterisimilis, dc ut impersccie , & confuse significatur , potest intellcctus esse
certus alicui conuenire ; cum tamen dubitet: an illi conueniat idem conceptus absolutὰ sumprus, vel xt pcr- secte, δe distinctEsignificatur.
Ad tertium respondetur ens non gnificare aliquem gradum communem substantiae, & acciden ti, neque lara substantiam, neque solum acci-ἡens , sed virumque simul secunddm suas proprias ratior es. Hoc autem dupliciter potest intelligi. Prim- , quddens significet substantiam, & accidciis secundum suas proprias rationes abs lutὶ sumptas, ut exprimuntur nominibus substantve,& accidentis, vel disjunctiuE, ut voluit Soncinas, vel copulatiuE , ut intcndit argumentum:
de utrumque est salsum, neque amplisis probat ratio ibi facta. Dcunn, quddens significet substantiam, & accidenssccundum suas proprias rationes, utroportionabiliter inter se similes. Et , propriξ loquendo, neque est significare copulatiuξ, neque disiuncti-ue: quia copulatio, vel dis iunctio exe cetiar inter res absolutE sumptas; sed sussicia tu explicatur dicendo , ens
fgnificare substantiam , & accidens secundum suas rationcs, ut proportionabiliter similes , quod cli significare utrumque simpliciter, scu nudE, non verb cum copulatione, vcl disiuncti ne. Et ita quando ens praedicatur de substantia, d accidenti, non pr dicat eandein omninb rationem. Sed quai
do dicimus ; substantia est em , ibi de
substantia ab lute sumpta pr dicatur ratio eiusdem substantiae, ut proportionabiliter similis accidentibus : &quando dicimus: a Uens es ens, ibi de accidenti absolutὰ sumpto praedicatur ratio accidentis, ut prorortionabiliter similis substantiae. Et hic est proprius modus praedicandi analogi proporti nalitatis propriae , in quo distinguitur
ab uni uoco , & aequivoco, ut etiam notauimus supra duputat. IO. numero is
1s Ad quartum respondetur, quda
sicut conuentcntia proportionalis , quam substantia . de accidens habentinente, sussicit, ut sit secundum quid superius: ita etiam ut sit pri is natura illis, & ut audito nomino entis, mens propriξ loquendo non distrahatur. Ad distractioncm enim necessiarium crat, vi nomen significaret plura ut plura, seu rationes omninb divcrsias , sicut aequivocum: quod non habet ens, ut
patet . Ad confirmationem respondetur antecedens ellic verum de eo, quod est primum in unoquoque scirere via
persectionis. Secus verb , si sit primum secundani impcrsectioncm, scaordine generationis, ut patet de materia prima : quae quia in genere siti, stantiae est prima via impersectionis: ideb habet minimam unitatem, scilicet negativam , ut suo loco diccinus. Et hoc modo ens in genere intelligibilium cstprimb cognitum, ut docent Aristoti de D.Thom. loco citato in ar-
423쪽
gumento. Quia, ut ibidem explicabimus, cum intellectus noster in cogno cendo procedat de potentia ad actum, pri is peruenit ad cognitionem coniiunii. Et ita prius occurrunt illi unia uersaliora, qtue sunt potentiatiora, de confusiora. Et inter haec primb occurrit id, quod uniuersalumnum est, nempξ ens. Quod consequenter imter alia potius habet minimam uni
Ad quintum,quod est ratio 2 priori P. Suarcet, respondetur distinguendo antecedens. Si enim sensus sit omnia entia realia in ratione entis habere similitudinem , & conuenientiam se
cundum quid , seu proportionalem ,
concedendum est: negandum v b, si intelligatur de conuenientia simpliciter, & propria. Quo etiam modo distinguendum cst consequens. Et ita sollini sequitur omnia entia realia habere conceptum obiectivum abstracti secundum quid, non verb simpliciter.
Ex quo non selum ruit ratio illa a priori: sed sic facilξ contra suum Auctorem retorquetur. Omnia entia
realia in ratione cntis sollim habent conuenientiam secundum quid , α
proportionalem ; quae consequenter iecum affert, & intimε includit eorum diuersitatem: ergo sollim possunt concipi, de repraesciatui secundum rati
nem secundum quid pr cisam, in qua
I roportionabiliter conueniant. Ergoblitin habent conceptum obicctiuum secundum quid , seu proportionabiliter unum,& o conscquenti simpliciter plures.ss f Ex dictis insertur primi, suprema genera propriss ξ esse conceptus simplices , sicut de differenti js diximus disput. I. numero I. cum enimens non significet aliquem Vnum gradum , in quo praedicamenta conueniant; non potest in eis fundari ab intellectu compositio rationis, quae severa compositio ex duobus gradibus. sicut sundatur in generibus interm dijs. Vnde quamuis apprehendam praedicamenta, quasi conmon, ex en de peculiari modo uniuscuiusque id prouenit: non quia ex parte ipsorum iit sussiciens fundamentum ad formati dos diuerses gradus : sed quia nos res simplices semper apprehendimus cum aliqua compositione. Ex quo rursus sequitur praedicamenta in toto rigore ei te primo diuersa, & se totis differre.
Non enim conueniunt in aliquo conceptu, &in aliquo differunt, quae non componuntur ex diuersis con tibu , ut de se patet-s secundb inserturens, inrigo re loquendo, non iacb elle transce dens respectu supremoriam generum: quia includatur in differentius constia tutiuis eorum ; siquidem non habemtales differentias, ut e 3 licatum est. Vnde transcendentia essentialiter comsistit in quadam identitate concerti
seu in eo, quoά transcendens non lignificet immediatὸ aliquem gradum d stinctum ab ijs , respectu quorum dicitur transcendens: sed immediase se
ipsa secudum omnem rationem, quam habent. Propter quod transcendentia meliusexplicatur per negationem, is culillam explicuimus iam M.' dicendo transcendens ea e id , quod iis rebus conuenit, ut nihil in eis inueniatur, de quo formaliter non praedicetur. Quia autem ex hac identitate conς tus prinuenit in rebus habentibus disterentias, quod transcendens praedicetur essentia
liter de illis: ideb solent aliqui definiare, transcendens esse id, quoὸ inbibit in ultimis HGreniijs : sed hoc non
semper inuenitur , ut explicatum est. Ex quo ulterius sequitur, non solamens, ut abstrahit a completo, & incompleto , sed etiam eiis completum effe
424쪽
transcendens respectu supremorum generum. enim est in eis, de quo formaliter non praedicetur ens completum; siquidem non habent partes, ex quibus componantur.
quod etiam accidens est transcendens respectu nouem praedicamentorum, siquidem in eis nihil inuenitur, de quosormaliter non praedicetur; & pcr consequens non significat immediatξ alia quem Tradum,seu conceptum obiecimum illis communem;sea ipsa nouem genera secundum suas proprias rationes , ut proportionabiliter li habentes. Ac proinde erit analogum propol ti nautatis , propriae quidem, si omnia nouem praedicamenta sint intrinsecEentia, di accidentia, ut multi docent: si verb eorum aliqua consistant in sola denominatione extrinseca , ut alij volunt i de quo instri disp. in tunc an
logia respeetia omnium erit proportionalitatis metaphoricae : neque in hoc est amplius immorandum. Ex his i men collige eandem omninb esse dia uisionem entis in substantiam, & a cidens , ac in decem praedicamenta. Quod docuit expressὰ Diu Thomas
opus c. a. cap - . dicens: Emetvis messa
dieitu abstantia, alio moda accidens: ἔπι est diuisi. εmis per decem radicamenta. Ratio autem est clara : quia cum accidens non significet aliquem gradum medium inter ens, & quantitatem , qualitatem, aut alia praedicamenta accidentium , s immediatξ ipsa nouem genera, ut dictum est: ue immediath, & in eadem membra diui- ditur ens in utraque diuisione
19 Onstans Dialecticorrum se tentia est , in praedicamentis quaedam collocari per se , & in recta linea; alia verb per accidens, & red chiuE, & ea, quae in recta linea collocantur , in primis debere esse eritia
realia : nam ens, quod diuiditur in decem praedicamenta', est ens reale: similiter debere esse entia per se, completa , incomplexa, viriuoca, & esset tisia : & consequenter a recta linea praedicamentorum excludi entia per accidens, incompleta, complex aequi- uoca, analoga, &praedicata accidet
talia. Cuius ratio siunitur ex ipsa definitione praedicamenti. Cum enim praedicamentum sit series , seu ordinatio praedicabilium : ad hoc, ut aliqua per se collocentur in praedicamen.
to , requiritur , & quod proprie, de simpliciter sint ptiedicabilia, & quod habeant inter se propriam seriem, seu
ordinationem I liquidem verba in definitione stant simpliciter. Sed vi sine simpliciter priodicabilia, debent esse
entia per se, completa , incomplexa, &vniuoca e &, ut habeant propriam seriem, seu coordinationem , debent
esse praedicata essentialia siquidem sol im inter ea potest esse essentialis subordinatio seperioris , & inferi ris. Ergo omnia praeassignata requiruntur.
425쪽
Hae etiam ratione , disserentiae essentiales excluduntur a recti linea praedicamenti. Quia cum non P
dicentur omninb in quid, sed in quale quid, inter ipsas, de alia praedicata essentialia non est proprie series, aut subordinatio essentialis superioris, &inferioris : siquidem respectit gradus generici non est proprie inserior; cum non includat illud :& respectu gradus specifici non est superior, sed aequalis;
cum sit constitutiva eius. Quia verbdifferentiae soldm ex modo significandisgnificantur per modum alteri adiacentis; cum tamen res s nificata sit ipsa tota essentia, quam significat genus,ut disput. s. numero Q. explicatu inest: ideli inter alia omnia,quae reducti-uE collocantur in pr dicamentis, disse,
rentiae habent specialem dignitatem, di proprium locum , scilicet ad latus
illius speciei, quam costituunt,ut etiam vidimus seprὶ disp. 6. num. f. 6o Quomodo autem res colloc tur in praedicamentis : an scilicet in concreto, vel in abstracto significa tae, satis constat ex dictis disputat. s.citata, ubi explicuimus radicem, quare in praedicamento sit bstantiae prinprie , & per se collocentur concreta; abstracta verb nonnisi per reductionem: & econtra. in praevi mentis accidentium.
Adhuc tamen propter Caietanum inuestigandum est i an fallem dici possit, concreta accidentium per se collocari in praedicamentis , secundum quod ad Metaphyticum e
pectant. Pro quo sciendum est Caietanum cap. 7.dcente, de essentia circa finem, distinguere duas considerationes praedicamentorum: unam, secudum quod de cis tractat Metaphysicus, qui tant ini attendit res significatas: & aliam,
si cundum quod petitaei ad Logicum,
qui etiam attendit modum si nificandis
Cum ergo concreta accidentium,
quantum ad rem siqnificatam, sint entia per se ; ex minio verb significandi sint entia per accidetis : ideb inquit in ptaedicamentis, secundum quod comsiderantur a Metaphysico , collocari
per se, tam concreta, qutiri abstracta accidentium ; in .eisdem verb, ut cor
siderantur . Logico . collocari seu
abstracta. 6i Hanc Caietani sententiam ars robant, & defendunt Sanchez lib. Dogicae quaest. 2. Mas hac sectio. r.
quaest. de Mauxo libro. I. Metaph. quo. r. artic. 3. Alij tamen eam contemnunt , appellantque singularem,Scimprobabilem. Sed immeritb: nam in rei veritate selum vult Caieta quod res significata per concretum accident te per se ponatur in praedicamento, licet non secundum quod tali nomia ne significatur : in quo nihil nouum in re asserit. Verum est tamen hanc eius doctrinam parum neccisariam
csse, neque satis propriE loqui. Nam
tota distinctio inter concretum a
stractum firmitur ex modo significandi, ut supponit ipse Caietan. & nos e plicuimus capra disputatione 4. n mero i8. Ergo, si Metaphysicus non attendit in praedicamentis modum significandi, sed tantiim res tignificatas: proprius diceretur, in eis formaliterve
a Metaphysico considerantur, neque poni concreta, neque abstracta; squidem haec essentialiter includunt m
dupi significandi; & per consequens,
eo sublato. ,hncque manet concretum, neque abstractum. Sed hae se malitates parum prosunt, & minus firmitatis habent. Quamuis enim M
taphyscus non considcret nomina vi
partem sui obiecti sicut considerat L ficus; tamen non adducit res ipso ad
chol neque eas per se ipsas collocat
426쪽
w4 ut. XL de diuisione Entu, vlla
in pr dicamentis, sed loco illarum sustinuit nomina: quibus cum sit intrinsecus modus significandi, non recte faciet , si in praedicamentis accidentium, loco rerum substituat nomina c5creta. Quare standum est communi doctri-rtar, quam loco citato absolutE tradidimus, quamque absque tali distincti ne tradunt Aristoteles tertio Topic una, capite primo, Diuus Thomas capite septimo de clite, & cstentia, &Qpusculo ΑΣ. capite i9. Soto capite de uantitate quaestione prima ad secunum, & communiter Dialectici.
dissentio,quam sitit apud antiquos Phi- sophos. Plato enim teste Aristotcl. 3. Metaphys. cap. 3. unum constituit rerum omnium Prqdicamentum, scilicetens. Quam sententiam secuti sunt Scotus,& plures alij. Xenocrates, α Andronicus, ut refert Simplicius, duo constituunt praedicamenta, scilicet sit, st. antiam ,& accidens. f. Laurentius Vala, ut testantur Conimbricens hic
quaest. 2. art. 3. enumerat tria, nempὶ substantiam,quantitatem,de actionem.
Stoici, ut Auctor cst Plotinus lib. I. En dc6. quatuor assignanti s Pixto etiam in Sophista , ut refert Masluc sectio. a. quaest. a. quinque consti
Vt harum opinionum desectum emendarent alij, quorum meminit Niphus 6. Metaphys. disputatione T. Vndecim constituerunt praedicamenta, addentes communi numero unum predicamentum entium rationis. standem Pythagorici , ut colligitur ex Aristot. i. Metaphys cap. r. usque ad i menta in denominatione extrinis
viginti praedicamentorum numerum protulerunt. Quae antiquorum sententiae ex dictis in hac, & praecedenti dii put. &ex dicendis de unoquoque pr dicamento facile rei jciuntur : & idia illis relictis.
6 3 Vera, dc communis sententi idecem constituit pr dicamenta. Quam primus docuit Architas Tarentinus, quem sequutus Aristot. tanim huic numero apud subsequentes Philo&phos conciliauit auctoritatem , ut quamuis non adeb firma ratione stabiliatur: iam tamen paradoxum esset illi repusnare. Vnde Avicenna 7. Metin physicae, ut refert Scotus distinet. 13. quaest. I. art. I. Cogumur inquit uar. illam diuisonem famosam praeliis mentorum, qua dicitur ese decem gener lissima, popter Phil piarum antiruam auctoritatem , eui mn debet facili c., tradici. Sed antequam utcumque ostendamus huius diuisionis suffcient
dicamentorum numerum probabiliter tantum sustineri, Neque enim perspectas habcre possumus rerum omnium ellentias, ut omnino conuincatur eas omnes ad decem classes esse necessari, reducendas. Quare non sic huic ni mero inhaerendum est, ut velimus ita proprie, Sc exacte saluare rigorem p dicamentotaim, sicut saluatur in tu stantia verbi gratia , quantitate , aut
qualitate. Nam de situ quidem vix intelligit , quid addat sipra ubi, quod ab ipso, & relatione sit prinid diuem
stim. Similiter delitabitu non facilξ Ἀ-plicatur, quomodo constituat nouum praedicamentum. Et idem λαξ est de quibusdam alijs. Hanc autem fuisse mentem grauiorum Philosephorum postAristot. satis apparet ex eo, quia serὸ omnes antiqui sexvltima pratisic
427쪽
Di 'ut. XL de diuisione Entis, vici
constituere videntur; ita ut eadem sorma respectu subiecti, in quo est,st in
uno praedicamento ; quatenus verbcomparatur ad aliud, qubd intrinsece denominat, ponatur in alio: per quod distingunt sex ista praedicamenta ab alijs quatuor , ut suo loco videbjmus.
Iuxta quam tamen sententiam vix ex-rlicari potest , quomodo haec sint ab illis primb diuersa, si praedicamentorum conditiones, & rigorem in omnibus ad unguem obseruare velimus. Restat emo hanc praedicamentorum cnumerationem solum esse propositionem quandam Dialecticam , probabilem, praecipuE innitentem auctoritati Philosophorum, qui eam tradiderunt, de probarum.
6 Hinc fit fissicientiam huius diuisionis non poste omnino conuinci: ac proinde non esse quaerendam rationem , cui repugnari non possit, sed quae
verosimilitet ostendat numerum istum satis congruenter esse constitutum. Quod sic nos deducere possumus cum
Diu. Thom. s. Metaphysic. lect. p. &3. Physicorum lea. 1. Quia praedicamentum est series praedi ilium: e
go tot emini praedicamenta, quot silerint coordinationes, series praedi-eabilium. Sed haec sunt tantum decem: ergo decem tantiim sunt praedi camenta. Minorem probat Diu. Th mas, ex diuerse modo pr dicandi r rum, qui consequenter arguit diue sem modum essendi : utiturque hoc
discursu. Quia pr dicatum tripliciter potest se habere ad primam Habsta tiam. Fra m. . quando praedicatum est id, quod est ipsum subiectum ,non solam quantum ad modum significandi, sed etiam quantum ad rem significatam, ut cum dicimus: Petrus est homo, animal, m. Et huhismodi prae-ὰicata constituunt praedicamentum Secim emuis, cum praedica tum sumitur , secundum quod inest subiecto. Et tunc, vel praedicatum ii est subiecto absolutE ut consequens materiam, & sic est quantitas : vel ut consequens se am , dc sic estiar: vel inest, non absolute, sed inordine ad aliud, & sic est reum. Tertum da cum praedicatum sumitur ab eo,
quod est extra subiectum: & hoc d pliciter. Nam vel id, a quo sumitur praedicatum, non omni δ cst extra si , lectum ; sed secunddin aliquid est in illo : dc tunc, si sit secundum principium, est si verb secundum ter minum, Vel id, a quo sumitur
praedicatum, est omnino extra: & tunc,
si non sit mensera subiecti, praedicatur per modum habitin: si vet. st mensi-ra : cum mensera extrinseca sit, vel tempus, vel locus cx tempore sirini tur & ex loco ubi, non considerato ordine partium in loco; eo autem
considerato, erit siti . Ergo decem sunt prςdicamenta. Videatur D. Thomas ubi sepra. Quomodo autem inter se distinguantur, explicabimus capite de relatione , agentes de distinctione eius a fundamento.
inhaerentia aptitudinalis Add sp Mia ac demium. 6s Vbium istud commune es
generibus accidentium: & ided suus etiam locus debetur ei in his antepraedicamentis. Pro tituli autem intelligentia nota, illud dici inhorere, quod est in aliquo tanquam in subiecto, a quo sit stentatur : quod eti selet appellari in se, seu inexistere. Et hoc in rere, seu inesse in abstracto, dc quas in actussnato dicitur inhaere ρη. Qim proinde est propria accidesetium : siquid in accidentis esse est ii
428쪽
Di put. XL De diu me Ensis, ulla ,
esse. Si ergo accidens consideretur, ut i quid litatis semper debetur esse λ dia, actus est in subiecto, talis inhaerentia i me. Diuum Thomam sequuntur Ca, dicitur atralis: si verb solum conside- tetan. de ente, & essentia cap. 7. quae retur in accidenti aptitudo seu propen-i stione is. Capreolus in primo distii sio ad inhaerendum ; dicitur inhaerentiai ctione r. quaestione I. articulo s. la aptitusinalis. Et ita multb dubitatur, bel. ubi supra Ferrar. q. contra gentes uua harum sit de eo sentia acciden
Scotus in quarto distinct. r. quaest. r. existimat utramque inhaerentiam ei se veram relationem ; ac proind)neutram esse de ellentia nouem prς camentorum : quia ex eis plura sistitentia absistura. Additque eos, qui hoc vertunt in dubium, ignorare quid nominis ipsus inli rentiae. Econtra verb Gentiles Philosephi sorse existimarunt de essentia accidentis esse inhaerentiam, non setiun aptitudinalem, sed etiam actualem. Nam, ut benὰ notat Iabel. 7. Metaphysic. quaest. I. ex sensitis non potest conuinci, accidens posse esse sine actuali inli rentia. Hancque suisse mentem Aristotelis, & Commmentatoris defendit noster Ioannes Bacon, ut ibidem refert Iabel. quod etiam lase pro isequitur Niphus 7. Metaphysic. dissputatione I. Mediam taliam sentc
tiam, qudd talicet inhaerentia aptitudinalis sit de essentia accidJntium; non verb actualis,rccipit communiter schinia D. Thom. iuxta quam. 6 6 Dicendum est solam inhaerentiam aptitudinalem esse de essentia accidentituri. Sic docet Angelus D
ctor .distilict. I a. quaest. I. arti c. I. quaestiuncula i. ad secundum, ubi red- dens rationem, quare accidentia pos
sint a Deo conseruati sine actuali in-ba rentia ad subicctum, ait: Esse in subirecta nan est definitis accidentis ; sed econtrari. res, em debetur esse in alis: mhεcnumruam separatur aue aliqua accidem
cap. 7s. 5 Malius sees . r. de accidentiabus quaestione i. qui addit esse omnium Thomistarum. Quibus etiam alii Doctores consentiunt.
Fundamentum potissimum simitur ex mysterio Eucliaristiae, ubi quantitas , & alia accidentia conseruantur sine subiecto: ergo actii inhaerere Non est de essentia illorum. Antecedens p tet ex Concilio Tridentino sessione is. can. 2. Consequentia verb probaturi quia implicat rem conseruari sine propria essentia. 67 Dices. hoc argumento sellimconuinci intentum de quantitate ; non vob de aliis accidentidus: squidem haec in Eucharistia non omnino conseruantur absque sibiecto. sed
contra est: quia quamuis ratio adducta non inducat utrobique eandem certi-dinem; tamen, sapposio mysterio, n gari non potest, valdE essicax desimi argumentum a quantitate ad alia accidentia Eucharistiae. Tum quia quin tum ad hoc eadem est ratio de omnibus accidentibus completis; siquidemqubd quantitas , aut qualitas exigant vibicctum,ὶ quo sestententur,non ori tur ex reculini ratione huius , aut illius, sea ex communi ratione accidemtis. Tum etiam quia alia accidentia Evi charistis veia conseruantur absque integro , 5 connaturali sibiecto, ad quod dicunt essentialem habitudinem; dc per consequens non habent actualε tali cntiam ad illud. Tum demum
iuia inhaerentia actualis ad sibiectum
upernaturaliter , seu per miraculum suhentans, non potest esse de essentia
alicuius iccidentis , siquid: -
429쪽
cuilibet rei ningis naturale, quam sita lessentia: ergo si de essentia albedinis verbi gratia cisci aliqua iiii, rentia actualis : haec non deberet esse respectu solius quantitatis, sed respectu totius subiecti, a quo connaturaliter petit sustentari. Cum ergo talis inhaerentia actualis non sit in Eucharistia: planum fit ipsam no poste esse de ellcntia albedinis, & aliorum accidentium, quae ibi manent. ώ8 Secundo probatur nostra sententia : quia inhaerentia actualis, vel non est aliqua entitas distincta ab ipsa existentia accidentium, ut docent plures Thom stae,& defcndit Masius, ubi supra quaestione secunda, vel ad summum est aliqua unio, seu nexus in dius, quo accidens copulatur si biccto: scd neutrum potest cile de es lentia accidentis: ereto, &c. Maior vidctur certa nam inhaercntia actualis, ut ipsem Momen indicat, est id, ratione cuius
accidens actu existit in subiecto, seu ipsim actuale esse in subiecto : ergo vel est ipsa actualis existentia accide iis, xcl aliquid, medio quo actu coniungatur illi. Minor vcrd probatur:
quia existentia est cxtra essentiam cuiuscumque creaturae, & cum illa i cit compositionem ut aliquando ostendemus. Similiter nexus illo medius,
esto quod detur, distinguitur ab ipsi, accidenti : ergo non potcst esse ipsa
Per quod patet, quid dicendumst ad Scotum. Si enim nomine Di hae rentiae intelligatur relatio aliqua prindicamentalis, quam accidens habeat respectu subiecti, fatemur nullo ni do ei se de ei sentia accidentis. Nos tamen nomine inhaerentiae non intellis gimus talem relationem , sed sundamentum eius : quod explicamus per relationem transcendent tem eiusdem accidentis ad subiectum. In quo sensu sumitur nomen istud , Dialecticis. Vnde cum Scoto solum remanet quς- stio de nomine. In qua adhuc non PO-test ipse efficaciter probare, inhaercii tiam esse nomen relationis.
430쪽
ARIs TOTELIS.XPLICAT Is dis, ad prς icamentorum no titiam erant necessariὸ praemittenda, m propterea
anteprςdicamenta merito nuncupantur : iam inhae
secunda parte libri per quinque sequentia capita disserit Aristoteles demnoquoaue prςdicamento in heciali. Q Ym
nos etiam imitantes eodem ordine de istu agemus.
REs partes continet hoc caput. In prima, subintellecta diuisionet substantia: in primam, & secundam, utramque definit Aristot. di i cens: Substantia, quae VI tὸ, primo, in maximὶ dicitur, est, ouans linque de si biectu aliquo dicitur,neque in subiecto ali qua est. Secunda ver.' p. .imia sint specus, genera, in quibus infimi primae. in secunda parte comparat primas substantias cum secundis, de singulas inter se, dicens primas substantias este magis substantias, quam secundas: quia pluribus subi jciuntur. Substant enim accidentibus, quisus substant secundae substantiae, & insuper subijciuntur ipsis secundis substantiis. Ex quo inscrt, sublatis primis substanti js, impossibile cistaliquid aliorum remanere. Discrunt autem accidentia, &secunctis Obstantiae, qudd hae praedicantur deprimis, non sollim nomine, sed etiam ratione, aut definitionzmiliorum verb aliqua neque nomine, neque ratione: caeteraveris nomine tantum, & non ratione, aut definitione deprimis praedicantur. Comparat deindξ secundas substantias inter se, dicens ex eis speciem esse magis substatutam, quam genus: qui ropinquior est primae sib- stantiae; & ideo inter ipsas species unam non cite magis substantiam, quam clam, sicut etiam inter primas substantias una non est magis substanaa. quis alia: quia aeque omnibus alijs subijciuntur. Inicia parte enumerat sex proprietates substantiae. Prima est, qu)d tam