장음표시 사용
591쪽
, LURA Ex ijs , quae: adducit Arist. in hoc
capite , constant ex dictis lib. 2. Institutionum circa optositionem propolitio
paliora tantum attingemus. Continet ergo tres partes. In prima enumerat Arist. quatuor opiolitionum genera, de ea exemplis inustrat. In pecunda comparat ea inter se, & probat unum non esse aliud. In tertia tandem spcci i liter agit de contrarijs, & aliquas corum conditiones, seu proprietates asi signat.
Ad primam deueniendo:oppositio
est quadruplex : alia relativa, ut d plum , & subduphim: alia contraria, ut Donum, & malum; vel calor,& frigus: alia priuatiua, ut visus,& caecitas: &alia contradictoria, ut sedet, di non sedet. a Circa hanc partem, illud -- primis notandum est, Aristotclem non agere in praesenti de oppositione prinpositionum, aut terminorum, ut diximus loco citato institutionum ; sed de oppositione rerum. Haec enim est, quae consequitur ad praedicamenta : & ex consequenti est quid reale, constituens postpraedicamentum istud : quod diutidit Aristoti in quatuor oppostiones enumeratas. Vt autem huius diuisi nis susticientiam percipiamus , opor tet aliqualiter explicare , quid sit oppositio in communi : non enim
eam definiuit in praesenti Aristotel. Pro quo Secundb notanaum est, quMπ- positio importat distinctionem interea, quae opponuntur, ut tradit D. Tho. r. p. quasi 28 art. 3. Non tamen dicit Glam distinctionem: nam Petrus, de Paulus verEdistinguuntur; non autem opponuntur. Addit ergo oppositio, supra distinctionem, quandam repugnantiam conueniendi simul alicui. Haec tamen adhuc non sussicit ad rati
nem oppositionis proprse dictae: siquiadem conmenit omnibus distentiis db uisiuis, & speciebus cuiuscumque generis; quae tamen non dicuntur opposita, ut notauimusloco citato.
3 Hinc iam habemus duas oppinsitionis acceptiones. Primo enim ii mitur latE, prout idem est, quod repugnantia aliquorum ad simul conii niendum alicui. Quo scissit sumpsit oppositionem Aristoti cap. ra. scquci ti : comprehenditque improprie odi posita, qui solent appellari repugnat tia , seu disparata. Secunab simitur oppositio propriti ut condistinguitura disparatis , & selum comprehendit
quatuor oppositiones enumeratas..o sensi agit de ea Aristotel. in hoc
Igitur cognoscendo , in quo istaequatuor oppationes distinguantur a
repugnantia disparata, cognoscetur,' quo consistat ratio communis oppos
tionis proprie dictae. Distinguuntur autem per hoc, quod habens oppositionem proprie dictam, habet certam, & determinatam habitudinem ad unuterminum : sibique determinat, dc quasisegregat, aut γε licat extremum,
592쪽
cui repugnet. Hoc enim significat ipsum nomen : siquidem idem est, qubd contrapositio. Non autem aliquid dicitur contraponi, nisi determinatae rei, e regione cuius sit positum. At verb in repugnantia disparata unum non determinat sibi aliud, cui repugnet; sed indisserenter repugnat omnibus, , quibus in essentia distin uitur. Qim fit, ut propria ratio oppolitionis addat supra repugnantiam , determi
nationem alterius extremi modo ex
plicato. Vnde sic possumus oppositionem propris dictim definire: on sitis
est repugnantia A 1 rum. diuiditur in oppositionem priuatiuam, contrariam, de caeteras: Qtas non oportet definire. Cum enim ipsae sint definitiones, ncilὸ ex terminis ipsis dignoscuntur.
sonis sufficientia. Quae se communiter probatur : quia, vel repugnantia, aquam importat opposito,est inter ens, α non ens ; vel inter ens, & ens. Si primum : vel inter ens, & non ens simpliciter: & sceος dictoria: vel inter ens,& non ens in determinato
sibiecto : sc est ni Uti . Si secundum: vel ens, & ens mutud se expellunt :& sic est .vstis rantraria; vel se respiciunt: & sic est et sitis relietua. Ex quo etiam patet ordo harum oppositionum. Omnium enim maxima est contradictoria: deinde priuatilia: tertib contraria:& vltimb relativa. Eandem susscientiam ostendit eleganter D. Thom. s. Metaph. te hir. ordine inverse ascendedo a minoribus ad maiores oppositiones: quarum ordinem latὸ probat opus; 37. cap. r. 2.& 3. De quo etiam videri possunt Arau. I. Metaph. quo. 8. artici &,
relictis alijs opinionibus, breuiter res. pondetur ex doctrina D. Tho. opusc. citato, quem sequuntur Caiet.& Soto in hoc cap. Malius ibidem quaest. 3. de communiter Thomistae , diuisonem esse analogam. Teim quia oppositio est
quid reale, conueniens rebus diuersorum praedicamentorum ; quibus t men nihil potest esse reale viriuocum. Tum etiam quia oppositio contradictoria simpliciter, & absolute est oppositio ; cum excludat omne medium: quod tamen aliae oppositiones non exaudunt : ac proindε per ordinem ad oppositionem, contradictoriam aliae participant rationem oppositionis. Vis deatur Diu.Thom. loco citato. s In secunda parte capitis comparat Aristori has quatuor oppositi ncs , dicens, quod priuatiue opposta non sunt optosita relative. Non enim dicimus: visusest caecitatis visu nequc caecitas est visus caecitas, sicut dicimus Pater est Filii Pater, M. Similiter prisuatiuξ opposita non sunt contrariὸ odi posta. Cuius rationem reddit: quia in contrarijs possibile est feri mutatie nem indifferentcr ab uno in aliud : at
tu priuatiuE oppositis, licet ab habitu id est ri sorma ,seu re, qua priuat priuatio ) ad priuationem sit possibilis
transitus tamen , priuatione ad habitum est impossibilis regressius. Fit enim '
ex vidente caecus; non verd ex caeco videns.
Circa hoc dictum Aristotelis DUBITANT meritb Doctores: quom b sit intellitendum. Constat enim uniuersaliter eue fallam, plures que esse priuationes, a quibus ad D mas sibi oppositas est possibilis regressus: si uidem post s-num redit via gilia. ; Iax post tenebravi motus pos quietem ; α fic de alijs. Vnde explicanduiu est, quibus prii rationibus
593쪽
detur regressus,&a quibus non; ut illis rellistis, de his intelligatur dictum Mutotclis. 6 IA autem explicat optime Diu Thom. 8. Metaph. luct. . dicens, quod quando suoiectum, seu materia de habet ad diuersa secundiim ordinem prioris, & posterioris; non potest ex posteriori redire in id, quod pQcedit
secundum ordinem . sicut quia in generatione animalis, ordine quodam fit ex cibo singuis; & ex sanguine semen ex quo generatur animal : ideo non potest econtra ex semine fieri sanguis; aut ex sanguine cibus, nisi perre, tolutionem ad primam materiam sin quantum scilicet semen , aut singular est reatui in terram; ex qua rursias nat arbor ; unde procedat pomum;
quod fiat cibus ; α postea sanguis; &tandem semen. Idem etiam contingit in materia vini: quae non comparatur ad accium, nisi per vinum: cum sit corruptio eius. Et limile est demortuo, & vivo; caeco, de vidente, &sinulibus. Non enim res
comparatur ad mortem, aut caecitate,
niti media vita, aut visit: & sic animal non dicitur mortuus, aut caecus; nisi praecesserit vita aut visus, vel saltem debuisset praecedere. Vt patet in stetu; qui quidem ante tempus opportunum suae animationis non dicitur mortuus; etiamsi non habeat vitam . Si tamen eo adueniente, ob desectum aliquem non animetur, vel acquisitam iam vitam poste, amiserit: tunc dicitur mortuus.
Qira etiam ratione canis ante nonum
diem a natiuitate non dicitur caecus: neque puer in primis mensibus aedentilius,ut inquit in praef.nti Ar L. quia pro tunc, neque huic debentur dentes,
neque illi visus. bdii, ininsacto illo
tempore, canis non videat neque puero miscantur dentes. ille dicetur caecus, dc hacadentesias, non inlatis ac
qui visum, & dentes amissit. In huiusmodi ergo priuationibus, quas sibiectum non respicit immediate , sed inedijs sermis oppositis: quia nimiriuri subiectum prius
petit his reformam, ex cuius absentia admittit in se priuationem ut ii quit D. Thom. semper verificatur naturaliter loquendo, priuatione ad ii bitum non esse regressiim. Neque
enim ex aceto sit vinum , neque ex mortuo vivum , neque ex caeco via dens, aut ex Mentulo dentatus. Praeter has autem stat aliae priuationes; ad quas subiectum , seu materia ita immediaὰ ordinatur, sicut ad ipsunsormam' oppositam : quia nimirum. potentia receptiua eius non respicit amatri , quasi 4n exercit intinaequaliter se hinet ad formam , M ad eius priuationem. Sicquecontingit in aeterespectu lucis,& tenebrarum; in ani- .
mali respectu semni, ac vigiliae; in corpore respectit motus, & quieti & ii milibus : de quibus non procedit dictum Arist. sed potest optimE 1 priauatione ad habitum fieri regremia. ut per Natet. Tandem in 3. par, capitis, signat Aristoti quasdam proprietates
contrariorum. Prima est non esse nocessarium , si unum contrariorum
existit, qudd etiam existat aliud. Non enim sequitur, si album est , nigrum etiam esse : quia possunt omnia esse alba. Quae proprietas intelligitur de consequentia Logica : PhysicEenim, siue iiuxta ordinem naturae ; si
unum elementum est, erit etiam, Eceius contrarium, ut inquit istoti Coeli, te i8. proprietas est, duo com .
traria non posse este in eodem si
iecto. Quod quando, &quoinoo sit Ver ., explicandum est in laris de
594쪽
Tortia est, contraria esse circa idem
subiectiun ; idem inquam specie, aut genere: vi si subiectum sanitatis est animal idem etiam sit subiectum aegritudinis. Sequitur autem Mec proprietas ex definitione contrariorum , quae communiter assignatur, desamptaque est ex io. Metaph. cap. 6. scilicet: Gn. ira sint quae F ο radem genere maxime
a stant, cr eidem si ea. in .nt, a quo
mutuo se experunt. Ultimo inquit Aristoti quδd contraria,velsunt fissi eode genere,ut albedo, & nigredo sub genere coloris; vel sunt sub contrarijs generibus, ut iustitia, & iniustitia virtute , ac vitio,
vel sinit ipsa contraria genera, ut virtus, & vitium. Quod quamuis videatur esse contra definitionem traditam: tamen re vera non est: quia particula
illa definitionis, scilicet, rarim g nere maxime , intelligitur de genere , siue infimo , siue sisterno. ANque ita de , uibuscumaue contrusis verificatur en sib eodem senere :nam iustitia, &iniustitia, ac virtus, αvitium sunt sub genere habitus,& qualitatis.
N hoe capite enumerat Aristoti cluatuor modos,
quando aliquid est prilis alio prioritate temporis, ut Adamus fuit prior Ab le: & haec est propriis a prioritas. S c est, quando aliquid dicitur eritis prioritate cons uentiae : quia scilicet ab eo ad aliud non valet consequenm,
vi animal respectu hominis. Tertius ruando aliquid est prius prioritate o inis; nempe quando habet habitudinem principij, vel partis respeetii est rius, ut praemissae rcspectu conclusi nis, literae respectu syllabae , & exot
dium respectu orationis. inartus tamdem modus est, quo aliquid dicitur prius prioritate dignitatis, seu hono ris: quo sensit vulgus eos, qui sunt l, norabiliores, appellat priores, Quam prioritatem inquit Minot. esse impc sectissimam. 1 His modis, qui sito tempore es cumferebantur, addit Aristotelest-m, quo aliquid dicitur prids alio prio ritate naturae; quando scilicet, licet ii
ter se conuertantur ; tamen unum est
causa alterius; ut hominem esse;& or tionem, in qua id affirmatur, esse veram , conuertuntur quidem inter se, tamen elle hominem est quodammo do causa orationis verae : quia ab eo, quod res est, vel non est, oratio dicitur vera, vel falsa. Hoc etiam modo effutia est prior suis passionibus, & sic de alijs. 3 Tandem p ter hos modos assi
gnant Theologi alium, quem non eo ignouit Aristoti quo scilicet aliquid dicitur prius alio prioritateoriginis. Qui modus tantus inuenitur inter diam persenas : de non est prioritas in Θ, ut Hynt: in quia non datur aliquod instans, vel signum etiam naturae, in quo una persena sit prior alia: sed di ditur prioritas a sua: quia una persena procedit ab alia. Per quod etiam ita
tet, quibus modis posit 3 liquid vici
595쪽
cum alio. Primo, simul late temporis: quando scilicet in eodem tem
pore fiunt, vel sunt; ut subiectum, de propriae passiones. etiam modo duos gemellos, vel duas lectiones dicimus este simul. Secundo simultate naturae : quando scilicet
num cum alio conuerritur, de neutrum est causa alterius, ut magis expli cuimus supra disput. I . numer. 98.
Tertio tandem modo inquit Aristo in dicuntur esse simul disserentiae diuis-- eiusdem generis, ut volatile, grensibile, dc aquatile sectu animalis. Q IH intellige de disserentiis, praecise secunddin quod comparantur ad genus: nam si inter se comparentur, non repugnat, imb rtet unam esse priorem i , sicut sunt ipse species, quaseontatiunt, de quibus 8. Metaphysici
te io. dicitur esse sicut numeros. .
moti .r VAs partes continet hoc caput. In quarum prima Cnam crat Aristoteles sex
species notus; non quia propriὶ sunt species alicuius vcri go ris; cum sint viae quae , A cvtia incompleta : sed eo sensit, quo quaeibbet membra diuidentia solent appella ri species: in scilicet generationem, de
corruptione ad sub tiam; augmentationem, & diminutionem, ad quantitatem; alterationem ad qualitatem, de motum localem, seu lationem advbi. mos motus esse inter se distinctos patet: quia neque corruptio est generatio; neque augmentatio est dimin tio, aut motus localis, &c. solum .potest esse dubium de al- teratione: in distinguatur ab alijs,quod movet propter aliquos antiquos, qui negabant inter se distingui. Nihil minus partem assirmativam probat ipse ratione manifesta. Quia contiam
et aliquid alterari absque eo , quia
abeat alios motus , ut patet fere in omnibus passionibus. Q do enim quis amat, vel delectatur, aut irascitur, &c. alteratur quidem ; & tamen non generatur, aut corrumpitur , neque augetur, aut minuitur; neque I caliter mouetur. Similiter potast ali. quid augeri absque eo, quM alteretur, aut habeat alios motus, ut contingit in Mathematicis. Si enim quadrato addasgnomoniaugetur absque mutatione figurae. Est autem gnomon supplementum, quod additur costis quadrati, ita ut eius figura non varietur. a
2 In secunda parte capius inquit
Aristoti quemlibet horum motuum habere duo contraria. Nam omnibus generaliter contrariatur quies, seu ce Liatio a tali motu ; siquidem quando res cst g nita, aut corrupta, iam quies cit a motu generationis, & corrupti nis. Et idem e de augmentatione, dc
596쪽
egi: cuius cessatio 'equentius appel-
latur nomine quietis. Hoc autem intellige, non de propria contrarietate; sed de oppositione priuata, ut explicant communiter Interpretes: quies enim, α motus priuatita tantisin opponun
Praetere1 unicuique horum motuum contrariatur 1pecialiter alius. Nam generationi contrariatur corruptio; de augmentationi diminutio. Similiter motui locali ad unum terminum contrariari videtur motus, quo itur ad terminum contrarium, Vim
tui sursim, motus deorsiim. Alter tioni verb, inquit Aristoti non est facile assignare contrarium ; sed dicendum contrariari alteratio Mem, quae est ad contrariam qualitatem; quomodo album fieri, & nigrum fieri contrariantur. Hoc autem intelligendum es , non ratione sui, sed ratione termini. Cum enim motus sit via ad terminum : sicut ab ipso participat essentiam, sic etiam contrarietatem. N 'ue inter terminos ipses omnium horum motuum existimandum est esse propriam, & rigorosam contrarietintem: nam haec Glum inuenitur in qualitatibus , ut ostendimus su dijstatione I2. numeri 3s. Et sic inter substantias, quantitates , aut ubi selum potest esse contrarietas impropria, & secundum
tur in praesenti explicuimus disputatione
II. numero Q. Elidebsoldm restat enumera
re plures habendi modos, quos Altagnat in hoc capite Aristoteles. Primo ergo aliquid dicitur habere aliud vequalitatem: quomodo dicimur habere scientiam, aut virtutem. Secuna. ut quantitatem : ut quando dicimus Petrum habere quatuor cubitorum ma- nitudinerru Tertia aliquis dicitur ii ere ea, quae circa corpus ponuntur, 'evcstem, tunicam, aut gladium. inc modus habendi non est rostpraedicarmentum; sed constituit speciale orae dicamentum , ut patet ex dictis loco citato, de disputatione a6. numero 3 . inarta ut invase: quomodo modium dicitur habere triticum, de dolium vinum. vi posscssionem : quo sensu dicitur quis habere domum, vasundum. Sext. vi vir dicitur habere Orem, aut uxor vir m. Qui modo inquit Aristoteles in videtur omnium imperfectussimus: quia per eum sol im
significatur virum una cum uxore co
habitare. Concluditque , quia licet alij videantur esse modi habendi; ita
tamen sunt, qui communiter circum seruntur.
2 Hos,& alios plures modos habendi reducit ad quatuor solo hic ex eodem Aristotel. lib. s. Metaphysicae textu 28. Prim- est, quo una res dicitur habere aliam, quam trahit ad
suam dispositionesi, α natura:
597쪽
IBvs DIRIGITVR sECvNDA operatio intellectus.
ICUT Vniuersale, νυὸicabile; mmu, indiuisium, nivocum, analogum,.similia Iunt tremini secunda intentionis, quor-n notitia perficit, O, diri e primam I verationem intelis Austi propter quod de huiusmodi in-rrentionibus Cimm is prima parte Dialecticae: ita πο----- men, erbum, oratio, propositis, oppositio, aequipοDntia, o simu a sunt fecunda intentiones, quarum notitia Aristit secundam operationem intellei Eus in proprio modo operandi; ideo earum dijutatio pertinet ad hanc secundam partem Dialecticae. Mam eo sectitur pia pol. duobus libris Peribermenta : quorum expositionem libenter suscipe-- .mus, si aliquid ν staret a deniam. Sed omnia iam explicata sunt a nota libro secundoInstitutionum: m irioillis superseden m esse dux imus. Ne tame, Aristot. textum omnino ignoremus, aequum erit breue ipsiu compendium, annotationes aliquo subrcere.
IB E R Iste habet ex capita. Primum continet orooemium, ubi Aristot. proponit ea, de quibus acturus est, & dei ignis; de significatione aliqua attingit. In secundo'agii de nomine, ubi dcfinit ipsum, partes definitionis explicat, & aratione nominis casus obisequos excludit. In tertia tractat de verbo, cuius definitionem statuit, &explicat; excluditque verba infinita, ct casus obliquo; verbonam : M tandem verbum, α nomen inter se somparat.
598쪽
lassem aut de oratione, cuius essentiam explicat. Vbi etiam traait de propositione: varias eius diuisiones adducit :& tandem de propositionum con- eradictione disputat. In quintρ prosequitur de oppositione propositionum, de aliquas eius leges statuit. Insexto tandem agit de suturis contingentibus, explicans quomodo veritaGvel salsitas reperiatur in propositionibus de suturo contingenti iAd quod prius explicat, quomodo reperiatur veritas, vel falsitas in propositionibus contingentis bus de praesenti &pr terito. Deindὸverb cocludit propositiones de futuro contingenti non habere determinatam veritatem, vel talsitatem.
RACTAT Aristoteles in hoc libro de propositionibus,quae
ex aliqua variatione propositionis categoricae causantur.
Quando enim subiecto, vel praedicato alicuius propositionis iungitur aliqua negatio, fit proposito infinita. si verb add tur aliud pr dicatum, ut si huic propositioni, tim. UM datur, in Musi ' propositio, quae antea erat una, fit mestia plex. Tandem quando propositioni simplici additur modus, fit propositio m datis. Continet ergo liber hic tria cisita. In prima disput. Aristot de propositi nibus infinitis: In uniti de propositione una,&multiplici: dc in tertia depropositionibus moi bus.
In e A Inso iptionem sciendum est mυἄρ' perihermineias Graece idem est quod LatinE de interpretatisne εη νευω hermim enim idem est, quod i*erpretor. Neque illa est una dimo, ut malE aliqui existimant: sed est genitium cum propositione. Inscribuntur autem hi libri, ubi praecipia depro-l ositione agitur, de Interpretatione: quia
icet voces simplices non immeritb appellari possint interpretationes ; cum sint signa conceptuum: tamen id pra cipuξ conuenit propositionibus, quibus medijs, conceptus nostros explicamus, unum de alio, assirmando, vel negando, ut rectE notarunt D. Thom. Ammonius,&alij. Continetur autem opus hoc apud Graecos unico tant n
599쪽
libro: & iure ouidem: neque enim est sussiciens causa ad illηd diuidendum. Interpretes verb Latini diuiserunt in duos libros:& ita commvisiter citantur duo libri Perihermenias.s Iam verb circa ipsos plura a Di lecticis disputantur de nomine, Verbo, oratione, propositione, dic. quae suffcienter a nobis explicata sunt in Institutionibus. Nam licet tractatus ille principuὸ insistat in explicandis ipsis vocibus, & earum significatione : tamen
ria impossibile est scire, quaesit signi
catio alicuius vocis, ignota re significata per ipsis, : Hed dum significationes nominis, orationi subiecti, propositionis, & similium ibi explicuimus; vadita etiam sitit notitia fotundarum intensionum,quas istae voces de so Mli significant. Et idcd non oportet ea
Similiter circa istos libros tractant aliqui plura de actibus intellectus,prq-cipuε de secunda operatione : in quo nimirum sta sit natura iudichr an sit plex qualitas: quomodo in eo reportatur veritas, vel Lusitas: in quo ipsae consistant, & alia his similia. Sed quidem, licet haec aliqualiter iuuarent ad
maiorem secundarum intentionum coagnitionem : tamen re vera sunt extra
Dialecticum institutum , de propriam sedem habent in libris de anima, ubi de intellectu disputatur : propter quod in
praesenes praetermittuntur. 6 Tandem disputant hie aliqui de suturis contingentibus , tum ijs, quae aliquando euenient, & appellantur a soluta: tirin etiam ijs, quae numquam
ponentur in re, ponerentur tamen ex
iuppositione alicuius conditionis, de pro pterea conditionata appellantur. Disputantque de propositionibus de . suturo contingenti, propter Arist. qui capite ultimo primi libri statililid prinbat eas non nocte detenuinata x
ritatem, aut falsitatem. sed quidem dis. putatio haec non est proprie Dialectica:&eam meritb sibi usurparunt Theolo- ii propter asinitatem ad materiam decientia Dei, ubi inuestigatur modus, quo ipse cognoscit futura contangentia. Et ideb haec illurelinquimus.7 Non est tamen prpereundum quosdam nostri temporis Doctores, de
quorum numero sunt Suar. tom. r. de Gratia proleg. a. cap. 7. Valentanus de Helice I. pari. trach.I. d. c. cap. 7. Huri.
disput. p. de Anima 3. & alii suae secietatis, sentientes Aristotelem sibi esse
contrarium, omninb carpere hanc eius doctrinam asserentes eam esse erroneam, & fidei veritati repugnantem,ut his Dialecti is sundamentis semel conuuliis, quandam scientiam mediam suturorum contingentium, quam in Deo tonunt ante omne decretum liberum suae voluntatis, melisis statuant, & d sendant. Caeterum qiatin ipsi decipiantur in hac solstita, satis conuincit auctoritas D. Thom. qui cum Aristoti perpetuli docet sutura contingentia, dum non intelliesitur extra suas causas,& praesentia, sed subratione futuri, non habere determinatam veritatem , vel falsit tem; neque esse cerib, & determinatEscibilia : ac proinde propositiones defuturo contingenti de se, seu se aliter prout sic squo sensi loquitur Ariastor. non esse determinatε veras, vel salsus. 8 Tradit hoc Angelicus Doctor, non seldm lect. is. huius primi libri, ubi uia explicat, & probat hanc d euinam sed etiam in pruno distin h. 38.
600쪽
. tem sic Diaum ρ- est in pintentia, ridicitur in mM Met physicae: inde est, 1 dea, qua θαι ad utrumlibet, nan it praemiosci in suis causis determinare ista
sub disiunctione; utpote quia erunt, vel mn erunt sic enim habent veritatem, me. Et indξ quaest. 2. de veritate arci I2. generaliter concludit: Ex quin patet contingens, wfuturum est,per nuram eo νι
oret ea vi futura sunt, erc. Quod explicatius repetit in Alutione ad sextum: & late prosequitur 1. parte quaest.
et artic. 13. libro I. contra gentes cap.
6 . de alibi si M. De quo etiam videri possunt Didacus Aluaro lib. 2. de Auxilijs disput. 7. & lib. i. responsionum car- 1. num. II. Ledesera tractisu de Auxilijs parte r. sol. 62 . Nauarret.
I. Parte controuers 16. r. Natarius articiis. citato controuers r. GonPlea dijutatione M. sect. a. numero 29. dc
disputatione s. sect. s. & alij Tho- mittie. Quibus etiam in hoc annum randus est Alphonsus Curiel Prim rius Salmanticensis , non sol dira quia
controuers. 7. in cap. 4. sapientiis articis. praelatam Aristot. doctrinam late explicat, & defendit: sed etiam & m x E, quia ut a fide dianis testibus a cepimus, & scribit Ledesma ubi sup scientiam illam mediam, quam ibidem ut probabiliorem legerat, publicε retractauit Salmanticae postremo vitae suae anno in lectiva de scientia Christi: de idebiton est curau ritate eiusn ulter muniantur adueis ij. Sed de his satis.