장음표시 사용
51쪽
46 Pars seeunda. Caput II. Omni octo ne sep ta 7 Decebant potius haec Zachariae tempora, qui medio octavo saeculo summum tenebat Pontificatum , non Anactetum, cujus tempora tete rima erant in perniciem Ecclesiae. Iamvero ego agnoverim, unde fieri potuerit. ut hujusmodi decretum Zachariae simul, & Anacleto tribueretur . Lactum hoc aris bitror ex adnotatione alicujus Interpretis, vel Glossographi, cum enim ibidem statuatur, Episcopos Romanae Provinciae debere quotannis Romam ire, eosque. qui juita existente caussa nequiverint, id se chirographo suo significare, quod est juxta Santrorum I atrum, ta canonum instituta, id quidem Concilio Romano Zachvxiae Pontificis congruere videbatur, sed ut Sanctorum Patrum, Et canonum institui ibidem memorata designarentur, voluit Glossographus id ab Anacleto repetere, alludens sortasse ad congregationem Summorum, quae Romae congregari consueverat, juxta illud quod dicitur in epili. i. Anacteto adscripta, sive in can. 3. cau. a. qu. 6. aut alludens ad id, quod dicitur in epist. a. eidem Anacleto tributa, sive in can. a.diit. 64., videlicet, quoties facienda imminet Episcoporum ordinatio apud Summum Pontificem, Comprovinciales Episcopos Romam accurrere debere, aut, si nequeant , consensum suum scripto significare. . Quicumque tamen sit hujusmodi lacus, ad quem Gratiani fragmentum referamus, parum, aut nihil intererit, cum quocumque res modo se habeat, de apocryphis semper monumentis disceptetur, uti ex superius dictis abunde liquet. Canon et . Cau. a. qu. 7. jam visus est eruditissimis non quidem ad Anaeletum diu. r. Pertinere , sed potius ad Eusebium in epist. a. ad Episcopos Galliae , in qua eadem propemodum verba leguntur, vae habemus apud Graiianum iu can. s. eadem caussa, & quaestione. Quid vero interest, an haec Eusebii nomen, an PO..tius Anacteti Praeseserant, cum aeque & Eusebii, & Anacleti monumenta ejusdem esse existimentur auctoris, qui Μercator Isidorus audit i Non est sane , cur de . Dagmenti hujus auctoritate disputetur , vel ex eo uno, quod exhibeantur Laici oppido Episcopis suis institi, quasi temporibus Anacleti, quae fere Apostolica erant, non unus esset fidelium omnium spiritus, qualem fuisse germana veterum monumenta testantur. Non esset prorsus inverosimilis opinio eorum , qui suspiacarentur in hoc fragmento contigisse, quod in aliis nonnullis contigit apud Gratianum: videlicet dictum canonem x 4. nihil aliud esse, quam hreviationem capiatis 1 s. sequentis a quodam Glossographo, & codicis editore adjectam, proindeque factuin, ut utrumque fragmentum Anacteti nomine laudaretur . Hac porrci in specie verba canonis 14. jure optimo erunt ad verba sequentis canonis exige da . Nolo omittere similia etiam nonnulla legi in epiliola 3. Anacleto tributa, Gue in can. 2. Cau. 3. qu. F.
Q - In prima parte hujus operis cap. sa. iam demonstravi auctorem canonis 3. s v. 3. Concilium Romanum Eugenii II., & Leonis IV. Gratianus perporam illum Anacteto adscripserat. Verum hujusmodi sententia Anaclero ipsi convenire neutiquam potest. Dicitur illi e Episcopos, & Sacerdotes non per se, sed per advocatum debere caussas tam suas, quam Ecclesiarum in foro proponere , nisi de publico crimine agendum esset. Porro haec constitutio supponere videtur, iam temporibus Anaeleti ejusmodi fuim Ecclesiam nostram, ut hona, di jura a quisivisset, quorum caussa in fori quandoque discrimina adduceretur . Sed quis
ignorat, tum Ecclesiam non um adquirere potuisse , cum Romani Senatus au
.inritate nec dum probata fuisset, & tanquam Collesium illicitum, immo di diris
52쪽
De capitibur Anaelatι nomine inscriptis. εν vexationibus obnoxium haberetue t Praeterea haec disciplina abhorrebat a disciplina .
judiciorum, & sorit, quae nou patiebatur, quempiam nisi in persona propria suis actionibus in judicio experiri. Testimonium praebet veteris regula Iustinianus primcip. instit. de iis, per quos agere possumus. Et quidem in primis ab hac juriil subtilitate recessum est Lege Hostilia favore illorum, qui apud hostes ement, aut Reipublicae caussa abessent. Deinde infirmitatis, & senectutis ratio haberi coepit.
quemadmodum Cicero perhibet in lib. 2. ad Herennium cap. 23. ibi: Ex aequo, is bono jus constat, quos ad veritatem, P citilitatem communem videtur persciere, quod genus θ' majον annis sexaginta, edi cui morbus caussa es, cognitorem dat, ex eo notum isa constitui convenit, ex tempore, ta ex hominis dignitate. Hoc Maerale ius , quo nemo, certis exceptis casibus, poterat pro alio in judicio agere, vigebat adhuc temporibus Ulpiani I. 12 ff. de regulis juris, cui nonnulli addunt legem s. si usuis. petatur quamquam parum recte, Cum quaeratur ibi de usufructuario agente non ad excludendum procuratorem , sed potius ad excludendum proprietarium . Quid plura Τ Primum circa finem quarti saeculi auctoritate Arcadii S Honorii Imperatorum data facultas singulis est per procuratorem agendi l. 26. cod. de procuratoribus rude caussis Ecclesiasticis specialiter nullum antiquius monumentum habemus l. 6. S. 3. cod. de his, qui ad Ecclesiam confugiunt. Demum in memorato Gratiani canone notatu digna differentia est inter caussas civiles, & criminales; ubi enim statutum est Episcopos, & Sacerdotes per alios constitutos advocatos agere debere, caussae criminales excipiuntur, quod sane recentiorem indigitat receptam judiciorum prudentiam , quae in civilibus tantummodo caussis permisit uti procuratoribus. Nihil addo de advocati nomine, rerum Ecclesiasticarum defensoris; hoc enim recentioribus Ecclesiae taculis in usu tantummodo fuisse, vel ille perspicue noverit, qui vix in evolvendis Ecelesiasticis monumentis laboraverit. Quae omnia perspicue demo strant, memoratum Gratiani fragmentum nullo jure tribui Anacleto posse. Canon a 8. cau. 7. r. nullo modo tribui Anacteto Potest, Vel ex eo, quod ibi- cis. idem mentio fiat de altaribus in aliena Ecclesia non dedicandis, cum Ecclesiarum, e . laltariumque dedicatio quarto demum iaculo celebrari coeperit, quemadmodum eru-- diti viri testantur, & probant. Verosimile ego arbitror hunc canonem editum esse pvit octavum Ecclesiae inculum in aliqua peculiari Synodo, quae Gratiano not afuerit, nostris autem temporibus prorsus ignota, in qua quidem sententia illa ipsa fuerit, quam Gratianus ibi proponit, sed de more mediae illius aetatis ita constituta, ut depromta ex vetustissimis Patribus adpareret. Etenim tunc erat in monumentis , dc canonibus Ecclesiasticis elucubrandis consuetudo, ut nihil definiretur, quod non ex antiquissimis Dagmentis Sanctissimorum virorum excerptum videretur. Exemplo esse potest rei huic maxime accommodus canon it. Capitularis Aquis-graneusiis anni 78 . ibi: Item in eodem Concilio Antiocheno , sm ut P in Sardia
ηs, nec non P in decretalibus Innocentii Papae, ut nullas Episcopus in alterius Parochia ordinationes aliquas audeat facere , vel negoIia peragere, quae ad eum non perti nent. Paucis hic perstricta est, renovataque sanctio Concilii Antiocheni can. x3., Concilii Sardicensis can. 18., & Innocentii Papae epist. 7., non quod ibidem Mmemoratorum Conciliorum, & laudati Ianocentii vesta continerentur , sed veluti Per indicem paucis comprehenderetur. Potuisset addi canon 3 s. ex vulgo Apost
licis, ει canon a. Concilii Constantinopolitani I. Ex his sane constat fieri etiam Potuisse, ut quod nonnulli statuerant ex canonibus vetustissimorum Conciliorum, vide.
53쪽
8 Hra secunda. Caput II. videlieet EpIscopos ultra Dicecestos suae fines nihil agere posse, alii statuerint, qu
si ex Anacleti sententiis depromtum, non quidem referendo Anacleti ejusdem ver-ha , sed potius sententias illius respiciendo . Porro, qui Epistolas Isidorianas Anaiscleto tributas, pro germanis Anacleti Epistolis accepisset, minime dubitare potorat, quin similes sententias ex Anacleto laudaret; Etenim in epist. x. haec legum tur: Privi Iegis Ecelasarum, P Sacerdotum Sancti Apostoli jussu sinatoris intemerata, P inviolata omnibus decreverum mMere temporibus . Et in Epistola a. Reliqui .ere Sacerdotes a proprio ordinentur Episcopo; quae omnia nonnihil cum fragmento Graistiani conveniunt; facileque propterea in aliam reducta formam ampliorem M. eleti nomine referri Poterant.
Capita Evaristi nomine a Gratiano Iaudata haec sunt.
Ex epist. I. ad Africanos Epi-ROPOs.
Cas. xi. dist. 9 3. ad alia Patrum monstmenta ex gendus. Can. I. cas. 3 o. qu. s. non convenit Evamin temporibus.
nes Can. 2 o. cas. 2. F. I. exigendus ad sententias Gregorii Magni Can. 1. caia. a. qs. 7. exigendus ad sententias is dori Hispalensis. . Can. IT. cctu. a. qu. 7. cum veteribus Sanctorum Pacrum monumentis consonat. Can. 21. cau. a. qu. 7. iungendus csm can. 17. ead. casf ω ρω . Can. 4. cau. 3. qu. a. non convenit temporibus hiaristi. Can. II. cm. T. qu. I. nou potest congruere germanae canonum disciplinae. Can. Io. cata. 3ci. P. s. reserendas ad can. 2 . cas. a. qu. s.
Addendus. Can. 4. cau. 26. N. 6. es potius Herardi Turonen s. Fragaris traditio est apud eos, qui veterum Pontificum Catalogum exacto studio V texuerunt, Evaristum Pontificatum Maximum suscepisse anno Domini Oa. , obiisse autem anno xai. Verum quotquot epistoIae apud Collectores nonnullos ipsi tribuuntur, & quotquot fragmenta apud Gratianum eidem adscribuntur, a erypha singula sunt, di simul cum ceteris Isidori Mercatoris capitibus rejicienda.
Quae primo Ioeo Epistola circumfertur hane habet inscriptionemr Dilectis is fratribus universia Africae regionis Epistapis Exaristus; di in tae: Data s. Rese
54쪽
Os Aprilis Halante, ει Veteνe o. e. ess. Hic sane Consulatus inridit in annum Domini 98., quae propterea si vera omnia essent, concludere oporteret Evarillum scripsisse epistolam quatuordecim annis circiter prius, quam Romanus Episcopus esses. Et quidem hujus epistolae initium auctor excepit ex epiliola Innocentii Papae ad Exuperium Episcopum Tholosanum , uti constat ex utriusque collatione.
Consissentibus vobis, fratres charissimi, quid super his, quae in vestris continebantur scriptis, viium nobis esset , vel quid docilis ratio persuaderer, aut quida lueeatis Apostolis nobis traditum , aut Custoditum remaneret, optantes ut re
tuli itis nostris institui documentis haec
vero rescribimus. Siquidem dilectio vestra normam secuta prudentium , ad Sedem Apostolicam referre maluit , quasi ad caput, quid deberet de rebus dubiis custodire potius, quam usurpatione Prae
Exordium Epistolae Innocentii. Confulenti tibi, frater charis me , quid de propesta specie unaquaque sentirem , pr 3 cI-ptu intelligentiae meae , que sunt et isa, respondi , quid sequendum vel docilis ratio
persuaderet, CH austoritas lectionis ostenti. ret , mel custodita series temporum d monstras et . Equidem dilectio tuo instit tum Iectita prudentium ad dedem Apostolieam referremata iis, quid deberet de rebus dubiis cust, dire potius , quam usurpatione prae tota quae sibi fiderentur, de Iregulis obtinere.
Sic se se habet Epistolae initium , ex quo adparet nihil aliud in tota epistola contineri, quam Evarilli rescriptum, quo Africanis interrogantibus satisfacere videtur. Porro colligitur ex illis, quae subjecia in epistola legimus, triplicem iactam interrogationem. Ad primam pertinet canon O. dist. de septem diaconis in una - Con. t l. quaque civitate ordinandis, quod dicitur, quasi ab Apostolis constitutum jamdiu fui se ei l 93set; quod tamen potius reserendum esset aut ad epistolas Pseudoclementis, in quibus diaconi opuli Episcopi esse dicuntur, can. 6. dist. 93. , aut ad epistolas Pseudo-anae leti can. 19. de cons dilh. i. aut ad Concilium Ncocaesareense can. rς. ' sive can. I a. dist. 9s. vel ad canonem 16. Concilii Trullani. Ceterum SOZomeni tem-
Poribus nondum disciplina invaluerat generalis, juxta quam in omnibus civitatibus septem diaconi constituti essent, ipse etenim ait in lib. . historiae cap. 32. Diaconi apud Romanos ha unus non plures sunt, quam septem a I smilitudinem eorum , qui ob Apostolis ordinati fuerunt; apud aliis vero hauI uaruam de initus es numerus disco. πρrum. Licet autem septenarius diaconorum numerus Jam ubique vigeret, hujusmodi tamen esse non poterat sanioris cujusque judicio, quemadmodum ab aucto- re memoratae epistolae traditur, ut scilicet custodiam Episcopum pr. dicantem, ne aut ipse ob insidiatoribus quoIuomodo inf/stetur, aut laedatuν a suis , aIt verba divina detrahendo aut insiliando polluantur, vel despiciantur, sed verisas spirituali redoleat servore , ta paη praedicata labiis animi cum voluntate combi det. Non enim diaconi aut
ab Apostolis excubiarum instar ordinati fuere, aut unquam armis instructi quasi milites ad custodiam Episcopi, vel Ecclesiae vigilarunt. Abusus videtur hujus cpi stolae auctor verbis Isidori Hispalensis in lib. 2. de ossic. Ecclesias ita scribentis :Decreverunt Apostoli, ,vel successores Apostolorum , ut per omnes Ecclesas septem draco-m, qui sublimiore gradu essent ceteris, cinea. aram Christi quas colam- altaris ossisn- Tom. II. G νωt,
55쪽
s. Pars secunda . Caput III. rent, ta non fine aliquo septenarii numeri rusterio. Hi sint enim, quar in Apoeatris
Iegimus, septem A est tubis canentes. Hi sunt septem caIdelabra aurea . Hi M.
ces tonitruorum. Us enim clara voce in modsm praeconis admonent cunilos, Me in orando , Me in flectendo genua , sive in psallendo, sue in lectionιbus audiendo , iis etiam
ut aures habeamus ad Dominum, clamant, tu quoque evangelizant: sne ipsi dare unomen babet, officium non haἷα ωc. Praeterea pol teriora verba dicti canonis quis non videat depromta fuisse ex epistola Innocentii Papae ad Victricium Rhotomagensem cap. ult. , ubi postquam nonnulla de velandis virginibus tradita fuerunt, ita subjici. tur: Hec itaque regula , frater charassime , s plena vigilantia fuerit ab omnibus Dei Sacerdotibus observata, cessabit ambitio, veritas spirituali fervore flagrabit,
pax praedicata labiis cum voluntate animae concordabit. Ad secundam interrogationem pertinet canon l. cau. 3 o. qu. s. in illis verbis:
Similiter custoditum, traditum babemus, ut uxor Iegitime viro jungatur. Alliter enim legitimum ut a Patribus accepimus , a Sanctis Apostolis, eoru nque DeceΦ-νibus. traditum invenimus non si conjugium , nis ab hiι , qui super ipsam 1aemina
dominationem videntur habere, edi a quibus custoditur, uxor petatur, tu a parentibus,
aut propinquioribus sponsetur , ta legibus doletur, ta suo tempore Deerdotaliter c ut moso eum precibus, eae oblationibus a Sacerdote benedicatur, ta a paraum,il ut consuetudo doces custodita, ta consociata a proximis tempore congruo petita legibus detur, ω solemniter accipiatur, ta biduo, vel triduo orationibus vacent, ta castitatem custodiam ut honis soboles generentur, ta Domino in actibus suis plaeeant. Taliter enim G Domino placebunt, ta Ilios non spurios , sed legitimos , atque haereditabiles generabunt. 2ua propter, Ilii charissimi , ω merito illustres , Ide catholica sufagante ita peracta legitima
scitote esse 'connubia I aliter vero praesumpta non coniugia, sed aut adulteria, aut contu bernia , aut supra, vel fornicationes potius, quam legitima conjugia esse non dubitate,ns MIxntas propria sustragata fuerit, , vota Decurrerim legitima. Haec sane Omnia, ex quibus supplendum erit Gratiani fragmentum, Evarilii temporibus minime congruunt. Quod enim ibi dicitur tum demum, cum sacrorum adminii trorum benedictione celebrantur conjugia, filios legitimos, atque haereditabura gigni, neque Ecclesiae legibus consentaneum erat, cum leges Ecclesiasticae nihiΙ de successionibus haereditariis constituissent, aut constituere potuissent, praesertim cum Magiitratus Publici Ecclesiam ipsam, nedum leges ecclesiasticas odio prosequerentur; nequα legibus civilibus consentaneum esse poterat, quibus videlicet turpe videri potuisset, ει quodammodo superstitiosum apud Ethnicos legislatores, matrimonia Chriltianorum ritibus consecrari. Praeterea, licet olim apud Romanos necessitas immineret nupturis filiabus postulandi consensum Parentum , nullibi tamen cautum legimus, quod in hac epistola dicitur, propinquorum etiam consensum requisitum fuisse. arg. l. a. ff. de ritu nuptiarum. Neque aliquando necessaria ccmiugiis celebrandis fuit constitutio dotis, uti definierunt Imperatores i. cod. Theodos de nuptus ibi: Si donationum ante nuptias , vel dotis instrumenta defuerint, pompa etiam . Ni que nuptiarum celebritas omittatur, nullus aestimet ob id deesse, rege Hias inito matri. mento , frmitatem, viet ex eo natis liberis iura posse legitimorum auferri eri. & quidem jam . antea Papinianus idipsum responderat de dotalibus tabulis in I. 3 i. in fine principii T. de donationibus, & I. 4. in sine T de pignoribus , quibus addi pose
sunt leges p. & ri. cod. de nuptiis. Ceterum Hincmarus Rhemensis memorato
Evariat stagmeato usus est in opusculo de divonio violarii, & Telbergae pa8. 328,
56쪽
editionis Parisensis anni 16x s., & nonnulla his similia leguntur In can. x3. Coimcilii Carthaginensis vulgo 4., seu in can. s. cau. 3 o. qu. s. de can. 33. dist. 23. Haec satis essent ad monumenta Gratiani expendenda, operae tamen praetium arbitror nonnulla hic adjicere de tertia interrogatione, eique data Evaristi, uti fingitur, responsione, ex qua magis, magisque perspicuo conitat epistolam hanc integram germanam haberi nullo modo polle. Auctor epistolae fingit Evaris tum postremo loco interrogatum fuisse, utrum ex divinis Personis solus Pater vere Ι)eus dicendus sit, an etiam Filius . Haec porro disputatio ad quartum saeculum pertinet, quo Ariani de Verbi Dei natura acerrime disceptarunt, neque debuerat Evaristi tempore definiri, quod tum in dubitationem minime deducebatur. Imo quod pro monstro est Evari itus in responsione ilia usus est verbis Idacii Clari, sive , ut Chimetio placuit, Vigilii I apsensis in lib. adversus Vari madum Arianae sectae divconum vixit Idacius prope finem saeculi iv., de Vigilius prope finem saeculi v. , ex quibus liquet, hujus epitholae auctorem sine discrimine polleriorum scriptorum collegisse fragmenta, eaque vetustissimis viris sanctissimis mendaciis suis intertexta attribuisse, sive convenirent temporibus, sive dissonarent.
Qua censura ab Evaristo epistolam priorem, eadem Sc posteriorem viri eruditis imi abjudicant. Ita haec inscribitur: Marsus urbis Romae Episcopus omnibus peν Egiptum Domino conglutinatis fratribus in Domino salutem : Et iii fine : Data Kalendis Novembr. Gallo, Brativa Viris Claris. Coss. Incidit hic consulatus in annum Christi io 8. , aut, uti aliis placet, in o. , 8c sic quadriennio, vel biennio ante , quam Evarillus Summum Pontificatum adipisceretur . Priora epistolae verba desumta videntur et epiliola Leonis Μagni ad Dioscorum Alexandrinum, uti patet ex utriusque collatione.
Initium Epistolae Marsi. Verba Leonis Magni .
Unum nos, fratre , sentire oportet, unum enim nos sentire oportet, est age- de agere, ut, sicut legimus , in nobis re , ut, sistit legimus, in nobis quoque unum unum cor, de una anima esse probetur . esse cor, una anima comprobetur.
Hinc Pseudo-Evaristus progreditur ad decantatum illud conjugium mysticum, quod inter Episcopum , de Ecclesiam esse dicitur; Se sane hoo quousque sobrie ,
prudenterque a sacrorum canonum cultoribus memoretur , quemadmodum ejus mentionem fecerunt nonnulli veteres Patres, inter quos Ambrosius de dignit. Sa- Cerd. cap. 4., te auctor epistolae 3 a. lib. I a. inter epistolas Gregorii Magni, non erit contemnenda loquendi formula; quum autem eo per Isidorum Μercatorem deducta res est, ut pallim, di in singulis negotii qualitatibus spiritualis de carnalis conjugi ι comparatio in medium prodierit, frugi hominibus stomacum movet, alios vero ad risum provocat. Debemus haec monumenta Μercatoei, qui de rebus sacratissimis ineptissime ut plurimum disseruit. Isidori verba Gratianus retulit in can. I r.eis. 7. M. I. , ubi Post illa, aus innupta permaneat, ita legendum ex integris G a exem
57쪽
s1 Pars secunda. Caput m. exempIaribus erit: in Ie G Dominus loquit ιν in Evangelio dicenI, squis viderit mulierem ad concupiscendum eam jam mechatus es eam in corde suo. υθcopum vero tac. Quis plane non videat, quantum a germana sacrorum canonum, S literarum ratione distet hujusmodi sententia, qua translationes Episcoporum adulteriis aequi- par.intur, imo ita res exprimitur , quasi Episcopus translatus Ecclesiam suam a iuIterare dicatur. Qua autem fronte poterat auctor epiltolae huic rei accommodare ver bailla Cimiti Domini apud Mattheum cap. s. Siquis viderit mulierem a I concupiscensim eam , jam macchatus es eam in corde suo, quae Gratianus ipse, qui ceteroquin nullum delectum habere consuerit, omisit, quod, ut suspicor, referre erubuerit.
Porro quis sibi persuadeat, comparationem illam utriusque conjugii, illius videli- cet, quod inter virum est, & uxorem , & illius, quod inter Epsscopum, & Ecclesiam esse dicitur, adeo urgeri posse, ut in utroque eadem omnino regula Proponi, servarique debeat, imo & eisdem loquendi formulis uti nos deceat, quemadmodum eisdem utitur Isidorus y quomodo adulterum apellabimus Episcopum de una in aliam Dioecesim transeuntem, qui in alia Diceceli non diversam, sed eandem esse Ecclesiam noverit, cum Ecclesia una , eademque semper sit in singulis Diceeelibus ' Quod si adulteros dicemus Episcopos de una in aliam provinciam, aut civitatem transeuntes , licebit quoque poligamos apellare veteres illos Anti itites, eosque Apostolicos , qui in plures civitates, provinciasque migrabant ante divisionem dioeceston, quod scilicet plures Ecclς stas , sive ut melius loquar, diversas ejusdem Ecclesiae partes instruerent. Poligamum item, aut adulterum Isidorus Mercator Sanctum ipsum Petrum A pol tolorum Principem apellare non erubuisset, si scivisset de Antiochena ad Romanam Ecclesiam transivisse. Quod si forte exceptionem adserat Mercator in iis, qui justa de caussa transeunt , aut translati suisse deprehenduntur, oportet, ut vel tradat in conjugiis adulteria posse ex caussa committi, vel a suspecta duplicis conjugii. comparatione prorsus abstineat . Quas autem ad incitas sese non redigit, qui pudenda edere voluit Sacrae Iurisprudentiae monitra 'GU' His generaliter traditis progressus est Isidorus Μercator ad consuetam illam ju'..i' sententiam suam, quam in omnibus epistolis a se eonfectis recinere solet , videi licet Episcopos a nemine dilacerandos esse, sive accusandos. Quod sane, quemadmodum in illis omnibus epiliolis legitur , quae apud Mercatorem vetustissimis Pontificibus Maximis tribuuntur , eo clarius ostendit eas omnes epistolas unius deceptoris manu esse elaboratas, qui, si stilum pro Pontificum diversitate immutare nescivit, nec in eo studium posuit, ut diversas in singulis epillatis sententias ex- Primeret. Habentur illa in can. 4. cau. 3. qu. a. , in quo nonnulla interseruntur, quemadmodum ab Evarilli aetate prorsus aliena, ita ex recentioribus Conciliorum sanctionibus depromta. Quod enim in primis dicitur, Episcopos in civitatibus tantum non minimis posse constitui referendum videtur vel ad canonem 1 . ex La dicenis , vel ad canonem 7. ex Sardicensibus; Deinde quod dicitur in locum viventium Episcoporum alios constitui non potuisse, referendum videtur ad canonemia. Concilii s. Aurelianensis . Sed & tempore Anacleti quaenam occasio esse poterat expellendorum Episcoporum , vel Episcopatuum ex ambitu creandorum ;cum tunc tempori quicumque Episcopatum desideraret, ut ApoItoli utar phrasi,
bonum opus desideraret, idest viam sibi ad labores gravissimos pro Christo , Mi Ecelelia exantiandos pararet ' nihil heic memoro infamiae paenam , & exclusionem
58쪽
De Capitibus Evarisi. s 3 ab honoribus Ecclesiasticis ab Evarillo indictam adversus Episcopos , qui adulteri
appellantur ea significatione , qua sumitur adulterium in verbis antea laudatis, ille Itin can. o. cau. T. qu. 1. Nihil demum memoro, quod in sine canonis legitur, AEgiptiorum, de quibus in epiltola agitur, Episcoporum negotia auctoritate Sedis Apoitolicae potuisse, imo debuisse terminari; quae omnia nemo non videt, quomodo pol sint Evari ili temporibus conveniret Sequitur paullo infra ad eandem rem canon. r. cau. a. qu. 7. his verbis: Non eo. D. es ita se a plebe, acie vulgaribus hominibus argsendus, vel accusandus fuisocrus, li- R. cet si inordinatus, quia pro meritis subditorum disponitur a Deo vita Rectouum exempla S ' τ' Da vidis peccantis , ac comparatione Principum , qui ex merito plebis prae varicantur . Sacer Dies enim exquirere debent peccata populorum, sagaci sollicitudine unum uemque probare juxta testimonium Domini per Hieremiam loquentis : Probatorem, inquit,
dedi te populo meo robustum , es scies, ta probabis viam eorum. Ideo isa dico, quia insitator bona saepissime Diti conuenere in malum, ta in electis ponit maculam . Sane in his abutus videtur Mercator sententia Isidori Hispalensis, qui in lib. 3. sententiarum cap. 3 . ita scribit : Non es itaque judicandus notanda vox judicandus, quod enim de judicio non ferendo Sanctus Hispalensis A milles agebat, ad accusationes non proserendas transtulit Isidorus Mercator a plebe Ressor inordinatus, dum magis noverint populi, sui fuisse meriti perves regimen suscepisse 1'ontiscis . Nam
pro meritis plebium disponitur a Deo vita Rectorum exemplo David peccantis ad comparationem Principum, qui ex merito plebis pr.evaricantur; & in cap. 46. Sacerdotes exquirere debent peccata populorum, edi sagaci sollicis udine unumquemque probare, Da tesimonium Domini αι Hieremiam loquentis : Probatorem , inquit, dedi te in populo mea robusto, ut scias probare vias eorum. Item nonnulla depromta sunt ex cap. ai. Ecclesiastici ibi: Isona enim in mala convertens ses satur, est in electis imponit maeulam. Statim ita sequitur aultor epit totae Evaristi. inde squi sunt vituperatores , aut My tr. cusatores Episcoporum, vel reliquorum Sacerdotum, non oportet eos a judicibus Eccle. φ' sue audiri, antequam eorum discutiatur ae rimationis suspicio, vel opinio, qua intentione, qua fide , qua temeritate, qua vita, qua conscientia, quo ve merito' s pro Deo , aut pro vana glaro, aut inimicitia, vel odio, aut cupiditate i a praejs erint, neu ne. Hic est canon 1 7. cau. a. qu. 7., cujus sane sententia plurimum consonat cum vetustis funis canonibus, videlicet can. S. Concilii Carthaginensis vulgo 3., can. 6. Concilii Conltantinopolitani, can. a. Concilii Chalcedonensis, quibus addere possumus Gregorium Magnum lib. D. epiit. sa.
Cum dicto canone tr. jungendus Commode esset canon a I. Cau. a. M. T. , ete
vim poli verba canonis ι . ita sequitur in epiliola : Haec omnia Meliter sunt peν- 'si utanda, ω diligenter pertractan a . Nam sunt nonnulli, qui praeposms Dos perverse reprehendunt, I vel parum ius molesti extiterint. Amplius pergit Evarillus, itatim subdens : Idcirco resio oe o Primates Ecclesa. Gn.ao. νum nometa Primatum suspectum est eruditis, & velut tempori Evarilli minus Iaptum utiliter praevideant, ns qui ψ am eorum Onflcens vexetGr, aut scandalizemr, io.
inten lentes sententiae Domini, qua ait : Siquis scandalinaverit unum de pusilis istis, rau. io. melius es illi, ut suspendatur mola a naria in collo ejus, i, demergatur in profundum Ψ a
maris Uc. Deus autem omni sens tac. hic est canon ΣΟ. cau. a. qu. I. quem Iur sum Gratianus, non tamen integrum , aetulit in cari. Io. cau. 3 o. qu. s. ubi quRpoliremum locum in epiliola oblinent, priore loco, di e converso, quae Priorem, pol te
59쪽
posteriore loco interfecta scribuntur, quamobrem canon hic IO. ad d. can. sto. erit referendus. Verba fere eadem laudavit Concilium Triburiense anni 89 s. cap. 22., ibi: Deus omnipotens cum omnia nuda, ta aperta sint oculis ejus, ut in epistola E-risti Papae scriptum legimus, quo nos a dubiis, est incognitis sententiam proferre compesceret, mala Sodomae noluit audita Iudicare , priusquam mani se agnosceret, quae dic hantuν , unde ipse aur descendam, Et videbo, utrum clamorem , qui venit ad me, opere compleverinι, an non es ita , ut sciam . 2uo exemplo moniti , ne ad proserendam sententiam unquam praecipites smus, aut temere, indiligenterque discussa quaeque pro modo judicemus, sed exemplo Domino dejeendamus, videamus, edi iusto examine criminosos doluenter perscrutemur, sicut ipse do am, ut videamus, utrum clamorem populi compleverint , nec ne . Nam mala audita nullum moveant; sed ante audita diligenteν inquirat. Depromta autem omnia suerunt ab auctore epistolae ex lib. I9. cap. 23. moralium Gregorii Magni ibi: qua in re notandum video, ne ad proferendam sententiam unquam
praecipites esse debeam&s, ne temere indiscussa judicemus, ne passim dicta sine mobatione credamus. 2 I profecto perpetrare pertimescimss , s auctoris nostri subtilius fasta pensamus. Ipse quippe ut nos a praecipitata sententiae prolatione compesceret, cum omnia nuda , ta aperta snt oculis ejus, mala tamen Sodomae noluit audita jωdicare, qui ait: cim mor Sodomorum , ω Gom,eorum muItiplicatus es, peccatum eorum aggravatum es nimis: descendam , ω videbo utrum clamorem, qui venit ad me, opere compleverint, an
Non Evaristo Papae, ut apud Gratianum adscribitur, sed potius Herardo Tur
nensi Episcopo tribuendus est canon. 4. cau. 26. qu. 6. etenim vir ille eximius
inter capitula, quae Dioecesi suae observanda proposuit, ita scripsit num. sy. Us Presbteri de occultis jussone Episcopi paeniteastes retaneilient, , , scut Dpra praemω- mus , infirmantes absolvant, communicent. Verba illa, Aut supra praemi ua , νε- ferri, ut arbitror, debent ad caput et 1. ejusdem Herardi ibi: ut in inclν-tate posti absise dilatione reconcilientuν, ω viaticum viventes accipiant, edi benedictione sacrati olei non careant; vel etiam ad caput 16. ibi: ut Presbteri chrisma , oleum, G ecbari iam semper babeant, tit parati inveniantur. Et quoniam Herardus in suis c Pitulis perstringere voluit canones editos in Capitularibus suarum Provinciarum, juvabit plurimum huc etiam adferre caput ao6. lib. 6. Capitularium Francorum in editione Balvetiana his verbis: Quia varia nec state praepedimur canonum satura de reconciliandis poenitentibus planiteν Observare, propterea omnino non dimittatur , utvm qui que Preabter jussione Episcopi de occouis tantum, quia de manifestis Episcopo
convenit judicare, statim pos acceptam confessionis paenitentiam Ingulas data oratione communicari . Morientibus vero Ine cunctamine communis, ta reconciliatio praebeatur . I Venimus itaque Gratianei fragmenti auctorem, huc.usque, quod noverim, a nemine indicatum. Dicam modo, qua ratione fieri potuerit cur dipud Gratianum canon idem Evaristo potius fuerit adscriptus. Sane Gratianus secutus fuit Ivonem, Do Burchardum, apud quem primum Evaristi nomen legitur . Sed Burchardus errore nominis, aut scripturae deceptus potuit pro Herardo maristum ponere,
nisi dicere velimus, quod ego verosimilius arbitror, id profectum ex eo esse , quod
60쪽
Barctardus nollet memorare Capitularia Francorum, aut collectiones illas, quae Francorum eorundem Capitularibus maxime adfines essent. Etenim alias saepe, acceptus de monitravi, Burchardum ea de caussa erratis compluribus dedisse occasionem ἰ ut enim apud Germanos scribebat, quo tempore Franci erant Germanis invisi , e re sua esse putavit Burchardus, si a Francorum Capitularibus nominandis abstineret, & quoties opus effet, nomina, inscriptionesque mutavit, & tenebras recentioribus canonum studiosis frequentissime offudit. Itaque Burchardus pro Herardo scribere potius voluit Evaristum, ratus etiam apud Evaristum, aut saltem inter epistolas Evarii, tributas nonnihil si mile adinveniri; nam in epistola a. Evaristi, quam superius apocrypham esse ostendi, hae legimus inter cetera e Sacerdotes e sisere debent peccata popularum , est sagaci sollicitudine unumquemque probare juxta resimonium Domini per Jeν iam loquentis ; Probatorem inquit, dedi te popula meo robustum, , scies, ου probabis viam eorum.
Tres vulgo proferuntur epistolae nomine Alexandri I. Pontificis, ad quas referri debent sequentes canones apud Gratianum. Ex epist. 1. Apocryphi om
Ex epist. a. C Cas. 2. LI. 94. non pertinet ad rem Gratiani. Apocryphi om- Can. yx. caia. I. Του. t. reserenduI ad canonem s. cas. 3. qu. I. nes. L Gn. s. c . 3. P. g. ex integris exemplaribus supplendus.
Ex epist. 3. C Can. s. s. iat. cas. 3. qu. r. referendus ad sententias Gregori Apocryphi om a Magni.nes. L Can. 16. cau. 6. qu. I. consonat cum aliis veterum fragmentia. Adjicitur. Can. 4. eas. 6. N. 4. eisibet disciplinam Gavi, aut nori seculi. AB anno Christi a M. Romanum Episcoparum tenuit Alexander per decem .& amplius annos, cui Isidorus Μercator tres epistolas adscripsit.
tan. I. de cons dist. Can. 8. de cons dist Can. 2o. de cresa. F. 7. ex integris exemplaribus supplendus. F. q. consonat potius cum capitibus Hadriani Papae . qu. a. nonnihil consonat cum can. 63. cas. II. c. dist. 2. dis. a. μ