장음표시 사용
61쪽
exander Episcopus omnibus orthodoxis per disersas provincias Christo Domita D. mulantibus . Sic habet epillotae prioris inscriptio ; N in fine legitur : data s. XaI. . Augusti Trojano, ta Heliam miris clariss . Cost. Vel ex his subscribendi forni ulis apparet inscitia Mercatoris; liquidem, ut silentio Praeteream Τr anum cum Helia. lno nullum unquam Constitatum gessisse, sub Consulatu Trajani Alexander nondum lPontifex erat inauguratus, videlicet postremus Trajani Cociulatus incidit in annum aerae Christianae it . atque haec per se jam susticiunt ad demonstrandum epistolam hanc inter apocryphas jure optimo recensendam esse; Neque enim opus erit am. plius , ut oliendamus, quod jam alii Persocerunt viri eruditiisimi, epistolam hade eandem ex pluribus nonnullorum Patrum fragmentis esse quasi ex laciniis hine illinc quaesitis contextam, ac consarcinatam, scilicet sentetulis Hieronymi, Procli,
Ithacii Clari, Stricii Papae, Ennodii, Concilii Carthaginensis vulgo 3., ω Concilii 3. Bracarensis, & epistolae Clementis Papae ad Jacobum Fratrem Domini ex inter. pretatione Rustini, de cujus auctoritato jam satis superius dictum est suo loco.
Can. t . Ad hanc epiliolam pertinet in Primis Manon I 4. cau. o. qu. I. Conqueritur enim
initio epistolae Alexander , quod Episcopi jaceant Subditorum vexationibus quis non agnoscat hic consuetam, atque in omnibus epit totis recantatam Mercatoris i. g. ei sententia my Secundo etiam ita conqueritur. V enim tae hoc ad Sanstam Sedentiarii m perlatum, quia pudet dicere, ta non solum Sacerdoti, sed etiam omni Christiano nomini ini.
micum, idest quod nonnullos Episcopor, legunt aliqui, nonnulli Episcopos vel Saeem
dotes avi metu compellunt, aut vi extorquent, aut fraIde decipiunt aliquas confessinis suae in alteram pariem, quam debeant, aut pro suarum non requistione rerum, vi ut qa lueterius est pro alieni erroris sessa scripturas facere, G propriis manibus roborrare, scoram populis recitare, atque' consteri. Aliquos dicunt carceribus, ta ergastulis recta ii, ut saltem his territi lassis devient Domini Sacerdotes, ta suis faveant voluntatibus . Haec habentur in g. est etiam can. I. cau. I s. qu. 6. , quem Gratianus aliis clus epistolae fragmentis sine ordine scripturae adtexuit. Conqueritur tandem Alexander,
quod Episcopi coram publicis judicibus accusarentur a subditis, quum potius caussa Episcoporum ad Ecclesias deserri divina, aut Apostolica auctoritate debuissent. Vediba habentur in can. r . cau. xi. qu. i. ibi: Relatum insuper est ad hujus Sanctae , di astae Sedis apicem Ge. Tria haec erant capita, de quibus proponitur conquestus Alexander apud Orthodoxos omnes, & de quibus in sequentibus nonnullet tractat, subdent aliqua ad Sacramentorum disciplinam , doctrinamque fidei per tinentia . At vero num singula haec temporibus Alexandri convenire possent, admodum vereor. Quae enim de controversiis fidelium Episcoporum judicio finiem dis , declinandisque Magistratibus publicis decernuntur, non facile concipere posisana, qua ratione dirarum in christianos vexationum tempore contingere valuissent. Verum , s fateri velimus, quod admodum verosimile est, quemadmodum Isido Rus Μercator ex variis veterum fragmentis singula texere consuevit, dicemus sane , Ilercatorem ipsum hujusmodi sententias excerpsisse ex canone 9. Concilii Carthaginensis vulgo 3., sive ex can. 43. Cau. II. qu. I. Tri-
62쪽
Tribus itaque memoratis capitibus satisfacturus Alexander, exorditur ab impro- cci , ubandis accusationibus Episcoporum, consueta Isidori Alercatoris cantilena , ubi eou. 3. etiam de Primatibus mentionem . facit, quorum sane officia nondum inllii uta fuit se θη- ε temporibus Alexandri viri eruditi testantur . Asserit autem, Episcopos esse, divini oculi pupillam, quam siquis tangit, Deum ipsum tangere videatur, exemplo ducto ab eo, qui Principis saeculam oculos laceraret, aut amoveret, quem reum criminis majestatis futurum adfirmat. Sane temporibus Alexandri majestas in nemine- ex Prin. cipibus sita erat, sed tantum in Romano Populo, cum adhuc incolumis esset, Nintegra Romanae Reipublicae ratio, Ec primum de hac criminis specie actum fuisId videtur tempore Arcadii, de Honorii in l. quisquis s. cod. ad leg. jul. majest. , quo deinde exemplo concludit , quemadmodum rei laesae majestatis humanae facti morti traduntur , ac perpetua notamur infamia , ita eos, qui persequuntur Episcopos, non morte quidem damnari, quia Deus non Vult mortem peccatoris , sed perpetua infamia notari, & exilio dignos judicari finitimo. Sunt haec in can. cau. 3. qu. f., quae nemo sanus accommodare Poterit temporibus Alexandri. Quomodo enim audire possumus Alexandrum exilium reis hominibus minitantem , quando scimus ipsum mei coactum dirarum in Ecclesiam persecutionum caussa, ut in recessibus lateret, quasi in exilio ' Polleriora autem illa verba: de quilus a temporibus Apostolorum , ω infra ista tenemus , atque decreta habemus , quibus eorum acincusandi Episcopos , vel testifcandi in eos vocem obstruimus, q&os non humanis, sed di- et nis actibus mortuos esse scimus, percipere dissicili ratione possum. Qui porro sunt . non humanis, sed diminis octibus mortuit Num Ethnici, qui non vivere divinis rebus dici jure potuissent 7 At de his minime loquebaetur Alexander, cum ad Ortho o. xy per Δυersas prouineias Chriso Domino famulantes lariberet; atque si Ethnicos ablocutus fuisset, frustra adversus illos infamiae notam inurebat, aut exilium minutabatur , cum apud Ethnicos aut infamis, aut exul Alexander ipse haheretur. Vbdeo tamen, undenam haec apud Isidorum Mercatorem profecta fuerint . Imitari voluit Μercator phrasim Hadriani Papae relatam a Gratiano in can. 13. Cau. a. qu. ., & repetitam a Pelagio a. in can. 6. cau. 3. M. f., ubi Monachi divinis legibus mortui appellantur, quibus propterea prohibitum esse constat, ne Episcopos accusent. Verba Hadriani haec sunt: Placuiι eorum accusandi Sacerdotes, ου resis- candi in eos vocem obstruere, quos non humanis, sed divinis vocibus mortuo esse scimus. Apud Gratianum paucis ita perstringitur haec sententia: Monachi Sacerdotes accusare, vel in eos test eari non possunt. Si igitur verba Pseudo-Alexandri de Monachis, quemadmodum posteriore aetate dicta fuerunt, intelligamus, jam novum salsitatis argumentum habebimus, ex quo Μercatorem redarguamus, quatenus jam tum statura Μωnachorum Alexandro adtribuere voluerit. Pertinent haec, quae huc usque adferebam, ad priorem epistolae partem, de ac- n. r. Cusationibus Episcoporum non recipiendis. Pergit auctor epi istolae ad secundam quae . stionem, quae Proposita fuit in illis verbis , quae superius. referebam ad canonem V 'F . Cau. I. M. a. juncto S. est etiam canonis I. cau. s. qu. 6o, atque ad eam rem ita fingitur Alexander responderet Similiter I hujusmodi pessonis idest Epistopis , quorum de accusatione superius egerat Mercator Fardam Scriptui in quoquo modo per metum, aut fraudem, aut per vim extoriae fuerint hic est canon I. cau. F. qu. 6. apud Gratianum, ubi mentio fit Sacerdotum, & Ecclesiae auctorum , sive Gostrum, contra quam in exemplaribus integris habeatur, ex eo sortassis, quod in ..
63쪽
sequenti ejusdem epistolae capite de Moribus, seu auctoribus, seu, ut aliis placet Iegere, auditoribus Ecclesiae agatur, quemadmodum inserius observabo ad canonem 16. cau. a. qu. 7. vel ut se liberare posnt, quocumque ob cis conscriptae , vel resoratae fuerint ingenio , at nullum eis prajudicio, aut nocumentum pervenire censemus :neque ullam eis infamiam, vel calumniam , aut a suis sequestrationem bonis tinquam , auctore Deo , G banctis Apostolis, eorumque succes)ribus, sustinere permittimus . Confusio uero in talibus non compulia, sed Dontanea seri debet chic Gratianus nonnulla omittit, quae in fine canonis recitat; ita autem legendum e t ex integra epitiola riso attestante, qui ait; ex corde enim procedunt homicidia, adulteria, sornicationes , blasphemiae , ta cetera quae sunt ad hoc pertinentia . Nec tantum attendenda junt, quae sunt, quantum quo animo sam, quor m exempla s omnia scribere Geperimus, ante dies, quam exempla, descient. inde , illus est, quod Dominus ad munera Abel D spexit, ta non ad Cain, quia magis intendit M sisterentis animum, quam ad ea, quae Og runtur. Inde Dominus per Prophetam inquit: Dominus Jcis cogitationes hominum:
M per os ae ait: In gutture tuo Aς tuba, quast aquilo super domum Domini , ω NIL
qua . Et Dominus ait in Evangetis: I M aurem cum oraυeris, intra cubicutam tuum,
P clauso ostio ora patrem tuum ' omnis enim conscisio, quae fit ex necessitate ,sdes non em P Apostolus ait; Corde enim creditur mi justitiam , ore autem consessio si ad salutem . Amplius autem respicit Deus ad cogitationes, edi spontaneas voluntates , quam ad aθus, qui per smplieitatem, aut per necesitatem sunt. Confuso ergo in talibus non extor eridebet, sed potius sponte propteri pusim m es enim de subpicione , aut extorta conses
ne quemquam judicare, cum magis i pector cordis si Dominus, quam operis, edi potius inquirit Dominus cogitationes puras , voluntates bonas, quam labia mendacia iunde est Dominus per Prophetam Doera ait: popuIus se Iabiis ne honorat cor autem eorum Iove es a me. Pejus malum fore non insimo, quam chrisianos suia inlidere Sacerdotibus . Nmit enim Dominus, qui sunt ejus . Non potest autem humano coηdemnari examine, quem Deus suo reservavit judicio. at omnia namque in hoc saeculo vindiensis essent, locum divina non haberent juvicia. Posteriora haec verba plurimum consonant cum iis, quae Anacteti nomine descripsit Gratianus, , quae ego jam ad Innoclii
sententias redegi ad can. 7. cau. 6. qu. t. Ceterum ex his omnibus, quae integra descripsi, illis junctis, quae superius adferebam ad Canonem 14. cau. II. qu. r. restituendus erit, emendandusque dictus canon I. cau. x s. qu. 6. atque han C ea nisdem sententiam jam retulerat Hinc marus Rhementis in lib. de divortio Loiharii,& quidem nomine Beati Alexandri Martyris Horis, & post Beatum Perrum quarti Apostolicae Sedis Ponti cis . Post verba Pseudo-Alexandri nuper descripta statim haec sequuntur in epistola :2uod autem ad alios judices prius non debeant, quam ad Sacerdotes, et ei auditores clegunt alii actores Ecelsae accusari, ita a tempore Apsolaram, ta infra, observatum, P definitum invenimus . Si truis erga Episcopum , aut auctores rursus alii legunt risores quamIibet querelam, vel actionem juste se habere crediderit, ipse redemtoris st erius assio nostra es in iιutio viarum non immemor, sed fere utor egregius, qui eum
malediceretuν , nen maIediectas, sed tamquam ovis coram tondente se obmutuit, ac pro suis perseeutoribus in Cruce pendens apud Patrem in e time non prius primates , aut
alios judices adeat, quam ipsos, a quibus se lisum a stranat, conveniat familiariter, tanon semel, sed saepibsime, ut ab eis aut suam justitiam occipiat, aut justam excusationem. Boni nempe, edi vere ebrisivita hominis es, rem ipsam omiuoe amicitiae, ac pacis i si bas
64쪽
De Capitibus AlexandrI. γ ν gibur prius tentare, quam in judicio , ubi frequenter amarisimus miratur rancoν innascitur, suum jus pertinaciter experiri. Si quis enim cum Deo , qIi pacν es auctor, habitare cupiat , ei necese es, ut pacem inquirat. Si autem secus egerit, ab ius, ta
ab aliis communione privetur, tamquam Apsolorum , Patrumque aliorum contemptor . Ex his supplere juvabit verba canonis 16. cau. a. qu. 6. , quae non solum a Gratiano, verum etiam a vetustioribus collectoribus ivone, ει nurchardo paucis perstricta fuerant. Verum nemo non videt in his, quantum ab Alexandri temporibus hujusmodi epistola discrepet: mentio enim Ecclesiae Primatum , aliorumque judicum in caulsis Ecclesiasticis appellandorum non convenit cum disciplina secundi s culi . Sed praecipue mentio Atiorum, qui in aliis exemplaribus Assiores, vel Auditores nominamur, maxime suspecta est: Siquidem actoris nomen vel sumitur pro eo, qui caussam agit, & litem intendit, uti apud Paulum lib. a. sententiarum tit. i. vel sumitur pro eo, qui fundum colit, quasi villicus, qua significatione de M. ribus loquitur Paulus idem in lib. 3. sententiarum tit. 7. In Ecclesiasticis monumentis mentio frequentillime fit Aciorum Ecclesiae, quod nomen de illis intelligebatur, qui Ecclesialtica praedia possidebant, eademque coli curabant, qui etiam aliquando Auionarii dicti sunt. Hos memorat Gregorius Magnus lib. I. epili. v.
41., & s3., lib. s. epist. 4ψ., lib. I. indict. a. epiit. 13., 44. , IRI.,& roa. , lib. p. epist. is., & 46. , lib. io. epist. 3. , & ς 1., & lib. I a. epist. 3. , & ao. Igitur licet actores bonorum Ecclesiae noti esse potuerint quinto, aut sexto Ecclesiae saeculo, qua nimirum aetate Ecclesiasticum patrimonium augeri coepit, prioribus tamen tribus, aut quatuor saeculis hujusmodi officium supervacaneum erat: hinc in Concilio Carthaginensi, quod vulgo primum dicunt, reseruntque ad annum 34Η. vetitum suit can. 6. , & ου. Clericis, ne Actores extiterent, quo nomine intellexerunt eos, qui administrationem , vel procurationem alienorum bonorum gerebant, ut adpareat incognitam jam tum fuisse actionem , seu Procurationem praediorum Ecclesiae. Quamobrem eo luculentius constat Isidorum Mercatorem decipere
nos omnino voluisse , qui talia in Ecclesiis priorum temporum agnovit officia , quae nonnisi tardius in Ecclesia instituta sunt. Non ignoro nonnullos extitisse, qui ut ab hac se se extricarent difficultate, Mercatoris epistolas defensuri actorum n men pro Episcopis intellexere. Venia tamen illorum dixerim, sententias Merc, roris ejusdem non satis apprime perceperunt. Etenim Mercator actores ab Episcopis dii tinguit, immo ita de actoribus loquitur , quasi plures essent in eadem
Ecclesia, & Episcopis subjecit ibi : Siquis erga Epipopum, aut actores, quamlibet
Progredior nunc ad postremam epistolae partem, in qua Alexander fingitur nonnulla tradere de Sacramentorum administratione. Huc pertinent canones i. , & 8. CC3 . de consecr. dist. a. , & can. 2o. de consecr. dist. 3. , quorum omnium verba Mici. juncta subjiciam, ut ex eo facilius agnoscamus, quam infelix fuerit Isidorus Μe cator in variis, dissitisque sentehtiis consarcinandis, iisdemque omnibus a disciplina Priorum temporum penitus alienis. In Sacramentorum quoque oblationibus hic est scanon a. de cons. dist. a. quae inter midarum solemnia Domino offeruntur, Passio Do. mini miscenda est, ut ejus, cuius Corpus, ta Sanguis conficitur, Passo celebretur, ita, ut repulsi opinionibus supersitionum panis tantum, ta vinum aqua permixtum in Sacri- scio offerantur. Non debet enim, ut a Patribus accepimus, ta ipsa ratio docet, in Calice Domini aut visum solum , aut aqua sola osserri, sed tisrumque permimum,
65쪽
o. Pars secunt r. caput In utrumque ev Iarere ejus in Pasione si a profluxi e legitur. Ipsa vero veritas nos instruie Calicem , , ranem tu Sacramento ferre, quanto ait: Accepit Jesus panem, ta benedixit , Dditque Discipulis suis, riceno: Accipite, ta manducate, hoc est enim Corpus meum, quod pro vobis tradetur : smiliter postquam cinnavit, accepit Calicem , deditque Distipuli, suis dicens et Accipite, ta bibite ex eo omnes : quia bis est Calix Sanguinis mei, qui pro vobis fundetur in remibonem peccatorum crimina enim , atque peccata oblatis his Domino sacri ciis delentur. Idcirco G Ptiso ejus in bis commemoranda est, qua redemti sumus , eae saepius recitanda , atque hinc Domino serenda. Talibus hostiis Ductabitur , ta placabitur Dominus , , peccata dimittet ingentia: nihil enim in saerisciis hic est canon 8. de cons. dist. a. ) majus se potes, quam corpui, tu Sanguis Chrisi, nec ulla oblatio hae potior, sed b c omnes praecellit. Quae pura conscientia Domi-xo serenia est, ω pGra mente jumenda, at Iue ab omnibus veneranda: ta scut potiον est ceteris, ita potius exuli. ω venerari debet. Aquam enim sale co persam chic este non sto. de cons. dist. 3., cujus sane Verba nemo non videt, quam Perperam
antecedentibus jungantur populis benedicimus , ut ea cunai a pers sanat entur, tasuri centur, quod edi omnibuι Sacerdotibus faciendum esse mandamus . Nam A cinis ιι- tulae adspersus sanguine populum sancti scabat, atque mundahat, multo magis aqua sale adspersa, divisilique precibus sacrata populum sancti at, atque mundat. Et s sale adsperso peν Helisaeum Prophetam steriliis aqvae sanata est, quanto magis divinis precibus
sacratus serilitatem rerum austra humanarum, coinquinatos sanctificat, atque mundat, , expurgat, fidi cetera bona multiplicat, in lai diaboli aeterris, ta a phantasmatis mersutiis homines defendit 7 Quicumque congestas hujusmodi lententias accurate perpenderit, facile agni cet in primis nonnulla ex variis Sanctorum veterum Baistrum fragmentis esse indigesta methodo consarcinata; immo & barbaris loquendi formulis involuta, item non consonare vetustissimae Ecclesiasticae disciplinae. Quis enim non adspernabitur ineptas illas scribendi formulas, quibus dicitur in Sacramentorum oblationibus esse miscendam Donini passonem , item in morte Christi vinum , & aquam ex latere ejus fluxisse, cum non vinum, sed sanguis aqua mixtus teste Evangelista emuxerit 7 Item in ea parte, in qua scribitur panem, de vinum aqua commixtum offerendum esse in altari, facile agnoscet quispiam sententias Co cilii Carthaginensis vulgo tertii cap. 24., Concilii Bracarensis 3. cap. I., Concilii Aurelianensis 4. cap. 4 , Cypriani epist. 63., de Ambrosii de Sacramentis lib. s. cap. r. Sed prae ceteris notanda est Mercatoris inscitia in verbis illis, quae habentur initio dicti canonis ro. de consecr. dist. 3. Quae sane nulla ratione cohaerere praecedentibus possunt. Statuerat auctor epistolae oblationem Corporis, & Sanguinis Domini pura mente sumendam esse, & prae ceteris excolendam; atque hanc subjicit statim rationem: Aquam enim sale eo persam populis benedicimus tae. Quid porro commune habet aqua sale conspersa cum oblatione Corporis, & Sanguinis Domini' Praeterea istiusmodi aquae salis adspeesione benedicendae nulla erat temporibus Alexandri Ecclesiae disciplina, siquidem quum Donatistae salsiis aquis uterentur in suis consecrationibus, redarguti fuerunt ab Optato Μilevitano, ea potissimum de caussa, quod sale aquam sanctificare niterentur. En ipsa met optati ve ba in lib. 6. adversus Uarmenianum ita scribentis: Tam illud quale est, quare in multis locis etiam parietes lavare voluisis, ta inclusa spatia salsa aqua spargi pr.ecepistis Τ ο aqua, quae duleis a Deo creata es , super quam ante ipsus natalem mundi
Sanctui Spiritus ferebaturi O aqua, quae, in purum sacerra orbem, lavisti terram l O
66쪽
De Capsestus Alexandri. cr sa, quae sub Mo e , ut naturalem amaritudinem perderes, indulcata Iliaro tot popularum pectora Damissimis haustibus satiasti l Restabat tibi ps promotionem non leviter δε- gradari : praesemia Modis in te amaritudo moritur, ta a Schismaticis hodie cum Cathaticorum turba dulcedo tua vexatur: pares patimuν bellum , pares expectamus vindicem
Deum tae. Si igitur temporibus Optati Mileuitani usus aquae sale benedicendae tantum apud Donatistas invaluerat, nondum Ecclesiastica lege probatus , quomodo Μercator eum usum referre potuit ad constitutiones Alexandri Τ Prosequitur Μercator , & ait, multo magis aqua sale conspersae vim sanctificandi inesse , si cinis vitulae adspersus sanguine veterem populum emundaverat. Hoc sane argumentum a potiori ratione deductum, ut scholae loquuntur, parum valeret apud eum, qui divinas institutiones Ecclesiasticis institutionibus praeferre sciverit, sciverit Praeterea ex divina inititutione cinerem vitulae adspersum sanguine vim habuisse emundandi populum, aquae autem sale benedicendae disciplinam debere nos Ecclesiasticis , &quidem recentioribus institutis. Immo & hela nemo non videt abusum fuisse Mercatorem sententiis Pauli Apostoli, qui ex eo, quod sanguine adspersus cinis vitulae vim habuerat emundandi popuIum, merito deducendum voluit, potiori jure .
Sanguine Christi sanctificari populum, & mundari.
Epistolae posterioris Alexandro tributae haec est inscriptio: DHectissimis fratribus
omnibus Episcopis per diversas constitutiι regiones 4exander Episcopus. Sed vel una Consularis notae aleuio: data r. XV. Novembris Trajam, Heliano viris clarid Consulibos apocrypham, esse epistolam docet; quippe eadem est consularis nota , quam priori epistolae idem Mercator adjecit, falsa in Primis, cum Trajanus nusquam Consulatum gesserit cum Heliano, deinde minus conveniens Alexandro, cum postremes Consulatus Τr avi inciderit in annum xx ., & sic pluribus annis ante Pontificatum Alexandri. Sed praeter haec auctor epistolae secutus est vulgatam Hieronymi interpretationem sacrarum literarum, item usus est verbis Concilii Lare. mentis sub Martino I. anni 649. , Plurimaque composuit, quae Pallim re Peter Consuevit tu reliquis epistolis , quas de aliis Romanis vetustillimis Pontificibus tribuit. Initium hujus epistolae habetur in can. s. Cau. 3. M. et . , qui sane jungendus
erit Cum Can. 9 I. Cau. I. qu. 1., & can. a. diit. 94., ut enim Gratianus singularum hujusmodi fragmentorum sententiam corrupit, ita omnia restituere oportebit . Nulli fratres dubium est ita auctor epistolae in principio, & Gratianus in dicto can. s. cau. 3. qu. a. quιa boni a maliι semper persecutionem patiuntur, edi tribulantur . Propter quod humiliemuν sub potenti mans Dei, ut Iiberet nos in tempore tribulationis. Nam scut Ieo rugiens circuit, quaerens, quem devoret , Ila Diabolus non cessat circaire, edi quaerere, quos ex Melibus perdat, maxime sitos, quos ardentiores in servitio Salvatoris , eique familiariores invenerit: Familiariores dico eos , quos sbi sacrari, P in ordine' Apostolatus constitui voluit. I s enim pro populo interpellant, Npopuli peccata comedunt , haec etiam habentur in dicto can. 9 I. Cau. r. qu. I. quia precibur suis, P oHationibus ea deIent, atque consumunt. Qui quanto digniores fuerint,c haec omisit Gratianus in dicto can. s. cau. 3. D. I. tanto socilius pro necessita
67쪽
ga . Pars seeunia. Caput IV.tibus, pro quibus clamant, exaudiuntur. AluItum enim, ut ait B. Jacobus Apostolas . valet deprecatio Justi asidua. Qui enim vos persequitur, ipsum , cujus legatione Iungimini, persequitur, quia scut ine huius Dei mediator fuit Dei, id hominum , ita est vos ejus vice in Ecclesia estis constituti, ut inleν Deum, is homines legatione fungamini . Siquis autem legationem vestram impedit, hic est canon z. diit. 94. non votas , sed
multorum pro lectum auertis. Et scut multis nocet, ita a mutiis arguendus est, μ' b norum societate arcendus Et quia Dei caussam impedit, edi satum conturbat Ecelsae, ideoque ab ejus liminibus aneatur. Ab omnibus quoque lalis es cavendus, ta non se communionem stilium Uyse ad satisfactionem recipiendus. Mi enim statutum olim , sequi satum conturbat Ecclesi , ab ejus liminibus arceatur, nec cum fidelibus communiacet, qui eorum bona avertit. Vos ergo s dilectionem habueritis ad invicem, ta unanimes
fueritis , saeue tales superare poteritis . Si vero, quod alat, discordes fueritis, emnino dente vos derodere coeperitis, non solum eos non superalitis, sed , vobis ius πο-cebitis , atque ab eis superabimini, ta innocenter sorte peribitis . Qui autem ex vestro collegis fuerit iterum hic prosequitur Gratianus in dicto Canone s. Cau. 3. qu. i. V ab asaeuio refro se subtraxerit Ivo legit hoc modo : qui autem ex vestro collegia sugerit, ta ab auxilio vestro se subtraxerit tac. magii Schimaricus, quam Sacerdos hse probabitur. hcce, inquit Propheta , quam bonum, quam jucundum habitare fratres in unum . Dii vero in unum non habitant, qui a fratrum solatio se subtrahunt, aut, quod deterius es, fratribus in dias praeparant, aut laqueos poniant. Hic definit Gratianus; nam S. Dominum pertinet ad epistolam tertiam , de qua inserius. Nonnulla digna observatione sunt in hisce Gratiani fragmentis ita ad integros
codices exactis. In primis enim in can. s. cau. 3. qu. I. , quemadmodum & in Can. 9 I. Cau. I. qu. r. Sacerdotes dicuntur populi peccata comedere, ea fgnificatione , quod precibus suis, & oblationibus eadem deleant; quod quidem quam perperam dictum sit, nemo non videt; cum sive in sacris literis, sive apud Sanctos Patres Sacerdotes peccata populi comedere, nihil' aliud sit, quam querimonia quaedam adversus improbos aliquot Sacerdotes, qui de oblationibus a populo in peccatorum suorum remissionem factis ita disponunt, ut non suis, aut Ecclesiarum, aut se trum necessitatibus subveniant, sed potius liberae, effrenique indulgeant Voluntati. Huc pertinent verba oleae cap. 4. vers. 8. ibi: Peccata populi mei comedent, edi ad iniquitatem eorum sublevabunt animas eorum .... edi comedent, ta non DIurabuntur, lesornicati sunt, edi non cestaserunt, quoniam Dominum dereliquerunt in non custodiendo . Praeterea redarguendus est jure, & merito Gratianus, dum ea, quae in hac epistola leguntur ad Episcopos, tamquam Apostolorum succes Idres, atque etiam tamquam Dei optimi Maximi legatione fungentes, pertinentia, quasi dicta de legatis Apostolicae Sed is recenset in dicto can. a. dist. 94. Illa autem verba, quae legenda sunt post canonem a. dist. 94., es enim statutum olim, ut qui flatum conturbat Ecclesiae, ab ejus ιiminibus arceatur, ad quem nam ex veteribus canonibus referri commode poterunt, nisi illis temporibus compositam fingamus epistolam , quibus jam canones illi, qui Apostolici dicuntur, Apostolorum nomine prodiissent 7 etenim ita canone io. ex illis apud Dionysium Exiguum fidelas inquietudines Eccusae comm
68쪽
Alexander Episcopus omnibus divino Sacerdotio fungentibus pax, ω misericordia muli
placetur , sapientia, atque bona voluntas in omnibus augeatur, ta fructi cetυν in Domino. Sic habet inscriptio epiliolae 3. , quae Alexandro tribuitur . Nota Consularis apocrypham evincit epitiolam : etenim dicitur bata Kal. Maji Heliano, eae Vesere viris clariss. Log. Incidit hic Consulatus in annum Christi ii 8. triennio ante. quam Alexander summum Ecclesiae Pontificatum obtinuis let. Sed & vulgata Hieronymi versio in Sacrae Scripturae fragmentis describendis, quam auctor epistolae hujus secutus est, item variae veterum Do horum Auguitini, Gregorii, S Patrum Concilii Hispalensis a. sententiae, quas auctor idem imitari studuit, in caussa fuerupi, cur ab eruditis communi consensione inter spurias veterum Pontificum epistola haec jamdiu amandari debuit. Porro potissimus hujus epit totae scopus est, ut avertantur Sacerdotes ab accusationibus Consacerdotum, quod unum Isidori Mercatoris manum indicat: atque huc per sinet canon i6. cau. 6. qu. I., cujus verba ita sunt C . 6. describenda e dum ma enim iniquitas est, fratres detrah re, ta accusare : unde scriptum es, omnis, qui detrahit fratri suo, homicilis est, edi omnis homicida non habet partem , aut haereditatem in regno Dei. His autem videtur auctor epit totae imitatus sententias Concilii Carthaginentis in can. 4. diit. 46. Augustini in can. 28. diit. a. de Pininnitentia , aut etiam suae Synodi Romanae in can. so. cau. a. qu. T. Prope finem ejusdem epiliolae, ubi dicitur, neminem debere accusationibus vexare Sacerdotes, haec leguntur: Ait enim Apostolus de infidelium ignorantia: Si eum ε si
eae mouissent, nun sam Dominum glorix crucifixissest. Crucifigunt enim Dominum, qui cau. 3. eum in Saserdotibus suis persequuntur, quia Crux a cruciatu dieitur , magnum vero cνu. et elatum sustinet, qui vim patitur. Haec eadem ipsa sunt, quae retulit Gratianus i can. s. Cau. 3. qu. 1. S. ult. Nemo autem non dixerit hujus epistolae auctorem.
abuti voluit se iis, quae tradit Gregorius Μagnus in homil. 37. in Evangelia his verbis i Veritas subdenti manifestat dicens : stat non bajulat erucem suam, id venit posme, non potest meus ese DiscipulM: Crux quippe a cruciatu dicitur: edi ductus modis
Crucem Domini b ulamus, cum aut per abstinentiam carnem ascimuι, acit per compassionem proximi necesitatem illius nostram putamus.
Auctor Palearum apud Gratianum fragmentum quoddam Alexandri Papae nomine adjecit in man. 4. cau. 6. qu. 4. Non Potest sane is canon tribui Alexandro a. , etenim de idem habetur apud Burchardum Alexandro II. vetustiorem in lib. cap. sq. Neque tribui jure postri Alexandro I., cum temporibus Alexandri I. minimo conveniant ea, de quibus agitur: Agitur nempe de Μetropolitanis, ad quos ab Episcopis Comprovincialibus fuerit appellatum , item de sententiis Synodalibus Episcoporum, quae omnia illa aetate custodiri non poterant, aut invehi, cum Ecclesia universa diris Ethnicorum vexationibus adhuc quassaretur. Quid ergo ' ego palea rum auctorem reprehende dum non arbitror, quem Ivonis collectio fefellerat , quem
69쪽
quemadmodum fefellerat Ivonem Burchard s . In Burchardo itaque sisto, atque in primis ex eo tanquam vetustiore collectore fragmentum illud ita describo: his decret. Alexandri Papaer Si Metropolitanus a quocumque Comprovinciaii Episcopo bis su rit in caussa propria appellatus, θ' eum audire di terit, in proxima b odo negocii sui habeat licentiam exercendi , , quidquid propter justitiam a Comprovincialibus suis sueris statutum, debet custodiri. Qui paleas apud Gratianum adjecit, omisit illa verba: bis fuerit, nescio qua de caussa. Haec autem sorte quispiam interpretaretur, ut scilicet tum demum liceret Episcopo ad judicium Synosti provocare, quum Μetropolitanus bis postulatus caussam audire distulerit : Non improbo penitus istiusmodi intemPretationem , quae palam esse videtur, atque facillima. Liceat tamen mihi paulo aliter haec interpretari, unde commodius auctores, & tempora hujus canonis deis monstrare possim. Μedia Ecclesiae aetate, idest post imperium Romanum ad Occidentales translatum, nonnulli Metropolitae coeperunt Primatum nomine appellari , ii videlicet, quorum provincia satis ampla esse Poterat, & pluribus insignit Metropoli is . Hinc operae pretium fuit coercere ambitum plurium Μetropolit rum , qui se Primates dici malebant, quin tamen quidpiam haberent, unde jure . Primatum dignitatem nanciscerentur, quemadmodum habet Angit ramnus in capitulis cap. as. Erant igitur tunc Archiepiscopi Primatibus subditi: Erant etiam Archiepiscopi , qui nullum supra se constitutum Primatem habebant, sed immediate . Pontifici Maximo subdebantur. At vero tam Archiepiscopi, qui nullum superiorem Primatem agnoscebant, quam Primates ipsi, Omnes Synodo seu Provinciali, seu Nationali subdebantur . Hinc saepissime constitutum scimus ab Archiepiscopis subditis Primates, a Primatibus Provinciales Synodos fuisse appellatas , & ab Archiepiscopis Primati minime subditis, Synodi iplius judicia fuisse expectata. Sic interpretari commode juvat canones illos Conciliorum mediae aetatis, quibus appellati nem ab Archiepiscopis modo ad Synodum, modo ad Primatem interponendam esse statutum est. Primatem appellandum esse a sententia Archiepiscopi statutum legimus in lib. 7. Capitular. Francorum cap. 83. & 3 a 4., & in addit. q. cap. 2 F., in Capitulis Angit ramni cap. 6., quibus addere possem canones T. & I s. Cau. a. qu. 6. viceversa a sententiis Metropolitanorum interpositam sui me appellationem ad Concilia Provinciarum legimus in lib. . Capitularium can. Ioa. S in capitulis Α gilramni cap. 12. Ecclesiasticus ordo ita constitutus facilem omnino viam struebat
ad judicia Ecclesiastica; judicabat enim primo Episcopus, deinde Archiepiscopus.
postea Primas, aut Concilium Provinciale, ubi nullus Primas extitisset; ac propterea triplex proferri judicium in unaqua De Provincia Poterat, ut ea ratione contemtiones omnes in provincia finirentur, quemadmodum abunde tradidi ad canonem s.cau. 6. qu. 4. Dit ultas supererat in caussis Episcoporum, quae in prima, ut Munti
instantia coram Archiepistopis instituendae fuissent; di quidem, ubi Archiepiscopus
Primati suberat, tres adhuc sententiae, post quas nulla amplius appellatio fieret . M perpetuae conten Iiones non essent, expectari poterant; prima scilicet sententia ab Archiepiscopo , altera a Primate, a Concilio postrema. Ubi vero Archiepist pus Primati non suberat, duplex tantum sententia probabatur, prior Archiepiscopi, posterior Concilii. Itaque Episcopi, quorum , quemadmodum & publicae rei, intererat lites in provincia finiri, Ac quantoeius, novam induxerunt disciplinam, quae fieret, ut Archiepiscopi bis in una, eademque caussa cognoscere, & sententiam Drre valerent.. Sic in. additione g. Capitularium Brancorum. cas. χ8. Iegitur; ita ur
70쪽
De Capitibus Alexandνi. 6saresfato, veI iudicato in esiqua caussa Epigrepo liceat iterare judicium Ge., & in lib. 6. Capitularium cap. 64. ita legitur : oi litem habuerit Episcopus cum alio usi sonon alterius, sed suae Protinciae jadices quaerat: G ut judicato in aliqua caussa spiscopo liceat iterare judicium, e c. Retra lari igitur Episcopolum caussa poterat coram Metropolitano , ac tum demum post alteram Metropolitani sententiam, Concilii judicium adpellabatur. En vero nitidam, ut arbitror, Gratianei fragmenii interpretationem meam; tum demum enim ibi dicitur referendam esse caussam ad Concilium, cum Metropolitanus bis a quocumque Comprovinciali Episcopo appellatus eum audire distulerit, quia mos erat, Episcopos caussas suas duplici judicio persequi coram Metropolitano. Quae interpretatio si doctis viris placeat, futurum erit, ut Gratiani fragmentum, de quo agimus , referant ad mediam aetatem , octavum scilicet, vel nonum Ecclesiae saeculum, sorte etiam tribuant alicui deperdito Gallicanae Ecclesiae Capitulari, cujus nomen de more suo reiicere voluerit Burchardus, ejusque vice nomen inscribere Alexandri Papae. Ego sane nonnulla similia reperio in Francorum Capitularibus lib. 7. cap. io a. ibi: Canones Africanae pratis-eiae, vel etiam decreta Nicaena infeνioris gradus Curices, si e ipsos Discopos suis M tropolitanis apertisime commiserunt. Prudentius me enim, justissimeque de inierunt quaecum que negotia in suis locis, ubi orta sunt, Iinienda; maxime quia unicaque concessum est, s Diicio sensus fueris cognitorum, ad concilia suae provinciae, veI etiam universale provocare. Dicere praeterea quispiam posset, canonem memoratum essis Burchardi non merum Collectorem agentis, sed Episcopum siquid in Dioecesi sua statue tem ad disciplinae Ecclesiasticae normam ; eundemque voluisse quasi ex Alexandro depromtum adserre, quod in epistolis Alexandro tristutis cura Episcoporum gravatorum videatur Episcopis superioribus demandata, ut scilicet Primates, aut Metropolitae paratos sese semper exhibeant ad tuendos Episcopos adversus calumnias adversantium . Verbae Alexandro tributa sunt in fine epistolae a. ibi: Dominus τobis commisi Ecessam suam, ut pro omnibus Iaboretis , ta cunctis oppressis opem ferre non negligatis. inde edi Damisus per Prophetam loquitur dicens: Haec dicit Dominus rDdicate mane judicium, ta eruite vi oppressum de manu calumniantis, ne forte egredia- ur quasi ignis indignatio mea , ω succenIatur non si qui extinguat. Vos ergo, qui in summa specula a Domino constituti estis, attendere eos, edi opprimere oportet, 'i in fratre/ seditiones, ta scantila excitant, ne simul cum eis pereatis.