장음표시 사용
551쪽
s legata, aut donationes fuerint, tanquam propria, aut etiam a nomine conventus pomi dere possit; sed ea omnia statima superiori tradantur et conventui incorporentur, atque cum v cceteris illius bonis, redditibus, pecuniis ac proventibus confuna dantur; quo communis inde victus et vestitus omnibus suppediu tari possit. v Ultima Verba, quae sublineamus, quorumlibet peculiorum liceitalem aperto excludunt; fuitque illud decretum postea inno alum et confirmatum ab Urbano VIII vide apud Ferraris, verbo votum, art. 2, n. 45). Unde nisi horumce decretorum rigor postmodum fuisset temperatus, omnino dicendum foret obligatoriam esse vitam communem, et nulla prorsus peculia pro licitis haberi posse. V. Saltem eae eonsuetudine et sedis Apostolicae praai, hodie licita sunt peculia, in iis conventibus in quibus visset eorum usus. a Ratione consuetudinis ait S. Liguorius , quae hodie fero ina omnibus religionibus, saltem non resormatis, introducta est, a puto. . . rigorem concilii hodie temperatum esse , et licere u singulis religiosis ex consensu superioris peculium hobere,u ut sibi provideant ad usus neceSsarios vel honestos , modo a sint parati bona a se abdicare ad superioris nutum, Sempera ac illis sum cienter subveniatur, nam alias non tenerentur u peculium dimittere. M Lib. 4, c. l, n. 15.) Veram eme illam sententiam evincunt sequentes auctoritates. Cardinalis Bellarminus, rogatus ab Arctiiepiscopo Neapolutano, an moniales, nou obstante contraria consuetudine, te-ueantur exactam vitam communem Servare, respondit in hunc modum : Si consuetudo inobservantiae est legitime proeseripta, videntur posse eae sari illae, quae religion m sic relaxatam invenerunt; nam talis religio sic relaauta, in qua tantum servantur
omnia substantialia, est vera et bona religio ἰ ergo potest eligi; et qui in ea vivunt sunt in statu perfectionis relatum istud responsum reperies apud S. Liguorium, loco citato . In brevi postulat Benedicti XIII, anni 17 24, praecipitur :Uι omnia bona mobilia seu immobilia cujuscunque generis, quin
552쪽
eos stin tempore suae promotionis penes se vel alios habere eontigerit, Meeptis duntam i scriptis propriis ..., superiori locali tradantur.
u Ergo inquit S. Liguorius, loco cita lo) Pontifex, licet exa presse hic non approbet, saltem praesupponit tanquam a licitum peculium, sive mobilium sive immobilium, quod α religiosi penes se habent. Clemens VIII in quodam brevi anni 1602, ad Cardinalem Gesualdum directo, declarandum injunxit, quod liceat abbatissae cujuslibet monasterii permittere monia ibus, tit unaquinque earum, eae subventionibus quin eisdem monialibus dantur , aliquid expendere possit, absque eo quod per manus ollicialium erogetur, et sine onere aliam de eis rationem reddendi : summa autem hinc erit scuti unius quolibet mense pro minutis causis. . . Subjungebat autem idem Ponti sex : Ut in posterum neque ad habitum, neque ad professionem aliqua recipiatur, nisi sub integra reformatione vitae communis. Cum autem contra hanc ultimam dispositionem
reclamatum fuisset, in alio decreto sic idem Clemens VIII
declaravit : Moniales vero, quae. . . in posterum admittentur in iis monasteriis, in quibus subventiones retinentur, nullatenus invitoveogantur ad vitam communem scitat hos textus S. Liguorius, loco citatοὶ . A plurimis Pontiscibus, et iterum anno 169l ab Innocentio XI, approbatae fuerunt constitutiones ordinis S. Mariae do Mercede. Porro in iis constitutionibus permittitur poculium. Sie enim dist. 3, cap. de voto paupertatis) disponitur : Sanei-mus, ne quis fratrum professorum aliquid proprium habeat, neque pecunias, neque vasa argentea, ete. ς neque illa eaependat absque sui praelati licentia. . . Attendunt autem fratres nostri, quod singulis annis semel omnia quos in um retinent, commendatoribus suis emponant et realiter exhibeant, eorum dispositioni relinquendo, et specialem licentiam utendi eis aecipiant a praelato. Hunc locum
citans S. Liguorius, Sic adjungit : et Ergo cum licentia bono poterant retinere et expendere. v Libro έ, c. l, n. 15.)
s in Nompa religiosos, qui promoventur ad Episeopatum.
553쪽
visitatio Apostoli ea monasterii Conventualium Bomae, a sanctis Apostolis nuncupati, circa peculia statutum est in hune modum : a Pecuniae vero, aliaeque res quaecunque fratrum, et intra vigenti quatuor horas tradantur superiori, in communeu conventus perarium reponendae , triplicique elavi cust η diendae. quarum una penes guardianum pro tempore exi- a Mentem, duae Vero aliae penes duos alios fratres singuloss quoque anno per conventum eligendos, conserventur; exu quibus, subministrato exhibitori quantum religiosae ejus a necessitates status valetudinis laborumque ratione habita η expostulare videbuntur, reliquum penes aerarium remaneat,a et arbitrio duarum ex tribus partibus capituli seu congre-κ gationis provincialis singulis annis faciendae, erogetur. η Apud Ferraris, verbo moniales, art. 2, n. 69. Ibi videmus tolerari peculia, licet sub certis conditionibus. Multum optauio Cesenatensi Episcopo, ut moniales sanctaei larae illius civitalis ad vitam communem adigerentur, S. CO gregatio 12 martii 1693 rescripsit, ad mentem. a Et mensa fuit, quod circa vitam perlaeto communem nihil esset imma vandum. v Ferraris, verbo moniales, art. 2, n. Ti. Hinc, admisso etiam prohiberi, per citatam Tridentinam legem, peculia quaelibet, necnon pensiones vitalitias seu livella, et quamvis aperte ea prohibuerit decretum nullus Clementis VIII, damnanda non est tanquam illicita contraria praxis, hodie multis in conventibus vigens. η Damnare non audeo, α ait Pelligarius, consuetudinem toleratam a Pontiscibus, et Ordinariis ae praelatis regularibus Scientibus et consentiemu tibus ad evitanda majora mala ; idque etiam postquam a Clemens VIII dictum jus eoneilii innovavit in decretis proa reformalione regularium ; et confirmavit Urbanus III ina decreto de apostalis et ejectis. v De mmialibus, pag. 48,n. 6, editionis non prohibitae.) Loquitur autem ibi citatus auetor de monialibus, quae in victu, vestitu et aliis ad corporis
sustentationem spectantibus, vitam communem non habent. Diqitiam by Corale
554쪽
tot in Mel superiorum ineuriam necessaria restularibus non minι- Strantur, eaetra Omnem controversiam est. -a Omnes con Veniunt,
u inquit S. Liguorius, quod in iis conventibus in quibus nonu Observatur vita communis, ob paupertatem, vol incuriamu superiorum Subministrandi subditis necessaria, possuntu concedi peculia ad nutum praelatorum. Ratio, quia Τridenu tinum tunc praecipit religiosis vitam communem, cum a a conventu nihil quod sit necessarium denegetur. v Lib. 4, c. l, D. 15.ὶ VII. Si propiati regulares, et a tortiori sedes Apostolica, vitam
Annmunem reducere velint, et peculia proscribant, tenentur regulares huic reformationi sese submittere, rnodo simul ipsis necessaria
suppeditentur. - Nam ut peculium nota sit voti paupertatis laesivum omnino requiritur ut habeatur eum dependentia a superioris voluntate ut supra probavimus. Scd regulares qui peculia retinerent post decretum praelatorum vitam communem praeeipiens, hoc ipso jam illa retinerent absque dependentia a superiorum voluntate : ergo votum paupertatis violarent vido S. Liguorium, l. 4, c. l, n. i5 . Et hoc bene noletur ab hodiernis regularibus, Vitam communem non habentibus, qui praelatis suis vitam illam communem reducere volentibus objiciunt, se non posse ad id obligari, utpote qui voverint juxta regulam moderatam prout est iu praesenti, et cum uSupeculiorum. Nam iste u SuS peculiorum quem vigentem invenerunt, quando religionem ingressi sunt , intelligendus est eum dependentia a superiorum voluntate; alioquin nec fuisset, nec osse unquam potui Met licitus. Ergo regula etiam relaxata juxta quam voverunt, excludebat peculia absque Superiorum consensu retenta. Ergo Statim ac praelati peculiorum praxi consentire desinunt, peculia haec, etiam juxta regulam relaxa tam , evadunt ipso facto illicita.
III. Ubi uiget vita communis, graviter precarent proelati peculiorum praxim absque necessitate introducontes. - In quantum
enim disciplinae regularis detrimentum ejusmodi peculia
555쪽
cedant, per se facile patet, et plus nimium experientia demonstravit . u Omnes praelali, inquit S. Liguorius, tanquam certum v sibi persuadeant, quod si usum peculii in monasteriis des novo introducent, vix nomen paupertatis ibi supererit; eta ex hoc innumera mala communitali quoad observantiam a Supervenient. ου Libro 4, c. i. n. i5.ὶ Praelati nempe peculia introducentes, magnum detrimentum suae religioni inserunt; ergo laeccati gravis reatum incurrunt. Non dicimus grave fore hoc peccatum ratione voti paupertatis, sed ratione ingentis damni sic ordini suo illati.
t X. Regulares qui possent absque gravibus incommodis vitam communem in suis conventibus reducere, atque id non faciunt, vituperio digni sunt, et vel eae hoe lyso sese produnt in prosequenda vittie religiosae mmectione valde remissos. - Quamvis enim
absolute stare possit peculiorum usus cum substantialis voti paupertatis observantia, ipso tamen semel introducto magna ex parte corruere solere religiosae vitae integritatem et servorem, in conseSSO eSt apud omnes. Religiosi ergo qui tanti damni occaSionem removere nolunt, cum id possunt absque uotabili incommodo, profecto propriae lierfectionis et sui ordinis honoris parum aemulos sese ostendunt. Quod si objicias, a Bellarmino licitam et bonam dici religionem, in qua viget peculiorum usus, respondeo : esse quidem in se bonam et licitam, et relativo ad saecularum statum multo meliorem, cum Vel sic religiosi status substantialia contineat; unde nec mirum est eam ab Ecclesia tolerari : imo et ex ejusmodi religionibus prodire videmus virtutibus et sanctimonia valde conspicuos viros. Bela live autem ad vitam communem, peculia haec non sunt quid bonum, Sed magnum detrimentum. Iam vero religiosi qui a sua religione magnum damnum removere nolunt, cum id, ex hypothesi, Valeant absque notabili incommodo, acoli venienti status sui servore desciunt : et si qui in iis religionibus ad sanctitatem conscendant, non sunt de iis qui reduci vitam communem nolucrunt, sed de iis qui eam reducere non potuerunt. a Utinam ergo moniales aliique religiosi intel- Dissilir oste
556쪽
bbo TRACTATus DE IURE REGULARIUM.u ligerent, quam bonum et quam jucundum sit habitare in
a uuum, vivere de communi meum, indui ex eodem vestiario, ε omnem temporalium rerum sollicitudinem abjecisset. . t Utinam saepius excogitarent, quantum sit bonum esse Om- a uiuo liberum a molestia comparandi necessaria ad vitae pro a sentis susteulationem, seque totum committere divinae pro-a videnti sel ο Pelligarius, de monialibus, pag. 49, editionis non prohibitae.
QUAESTIO IV . - In conventibus ubi legitime habentur peculia et livetis, quid lieitum sit vel prohibitum, circa ipsorum usum p- l' Tuta videtur praxis, quam describit Ferraris verbo moniales, art. 2, n. 7lὶ iu hvuc modum : a Ut moniales in a monasteriis ubi non adest vita communis, possint licite exi-u gere, retinere et expendere livella, debent quinque condiu tiones Seu circumStantiae concurrere : prima scilicet, quoda habeant dependenter a voluntate superioris : secunda, utu sint paratae peculium consiguare ad nutum cjusdem Supea rioris : tertia, ut pectinias convertaut tu licitos et pios usus :s quarta, quod non sit peculium Superfluum : quinta, quod ii sit penes caprum depositi, Seu derarium commune. Donatus ...
a Monacelli sparte I, tit. XI, formula 20, n. 4 et si , ubi habet . quod haec Donati theoria potest tute practicari et tolerari; u prout tolerari posse declaravit S. Congregatio, in una
a craenatensi, pro monasterio S. Clarae illius civitatis, rescri- . bendo sub die 12 martii i693..., ad mentem ... y et meDSu suit quod circa vitam perfecte communem nihil esset iuno-
2' Ad lieeitatem omnino necesse est ut religiosus peculium habeus, de eo non disponat pro libitu tanquam de re propria, sed solummodo ex superiorum licentia. Sequitur ex dictis
3' Non videtur religiosus pecunias ad peculium suum pertiuentes apud se asservare posse, etiam de superioris consensu ; cum jubeat Tridentina synodus ut superiori tradantur. Proinde tunc tantum ui erogari debe ut quaino eas in proprios
557쪽
usus expensurus est. Nihilominus sicubi consuetudo invalu rit ut de superioris licentia religiosus peculium suum apud fieretineat, condemnare non auderem; quia, semel admisso praevaluisse contra decretum Clementis V IlI contrariam consuetudinem, huic consuetudini prout viget standum est, quandiu voti paupertatis essentiae non adversatur; absolute autem paupertatis volo non repuguat, asservari apud religiosum ipsius peculium, de superioris licentia. Αl tunc saltem neccSse erit, ut religiosus poculium suum non ita occultet aut clavibus obserat, ut de eo nequeat superior quoties voluerit libere disponere : alias enim proprietarium ageret, siquidem peculium absque dependentia a superioris voluntate retineret, quod voto essetitialiter repugnat, et involvit proprietatis
4' Cum sola superiorum licentia constitui possunt a consanguineis aliisve persouis, ad particulares alicujus religiosi vel mollialis usus, penSiones Vitalitiae, cenSus seu livella moderata vide Pelligarium, de montulibus, pag. 48, n. 3, editionis non prohibitae . Et tune jus ad ejusmodi pen Siones monaSterio ac. quiritur ; quia quidquid aequirit monachus acquirit monasterium. Et insuper iis uti non licterit religiosus aut mouialis, nisi cum dependentia omnimoda a superioris voluntate, ut dictum est. Quod si agatur de constituendis censibus pinguibus, haud susscere videtur licentia superiorum. Cum enim vi Tridentini concilii sem. 2b, c. 2, de rest.) Superioribus prohibitum sit, ne suis subditis concedant mobilia supernua, nec permittere Iioterunt pensiones supersuas ad particulares alicujus subditi usus expendendas. Unde luno a sede Apostolica licentia oblinenda est. Et non solet concedi nisi sub certis conditionibus. . Sedes Apostolica, inquit Ferraris verbo moniales, Brt. 2,si 80) quotiescunque per Sacrum Congregationem Episcopo-u rum aut Concilii, facultatem habendi li,ella seu vitalitian regularibus aut monialibus concedit, Solet adjicere Sequenu tes conditiones : Dummodo annuus redditus a procuratore ni Diuili od by Cooste
558쪽
552 TRACTATus DE Iu RE REGULARIUM.u nasterii erigatur, et recis via deferatur in commune depositum: u et tune de manu depositarii, et de licentia superiorum, ipseu Orator recipiat quantum et quatenus opus fuerit, et in uas relia giosas necessitates applicet; appliciatorumque, quoties a supe-u rioribus fuerit requisitus, rationem reddat; et residuum ina communes monasterii necessitates erogetur. Sic refert Cardiu natis Petra, tomo 4, ad constitutionem 5 Benedicti XIII,
5' Livella non possutit a monialibus et regularibus cedia eorum consanguineis, sine licentia S. Congregationis. n Ferraris, Verbo moniales, art. 2, n. 72.) Sequitur ex eo quod jus ad ejusmodi pensiones bonis immobilibus monasterii accenseatur. Nequeunt autem regulares bona immobilia alienare absque sedis Apostolicae facultate, prout alibi probavimus. 6' At vero potest religiosus cum superioris sui licentia co sanguineis Suis condonare, seu alias eis dare livelli sui fruetus. Imo tenent doctores non pauci ad id sussicere generalem licentiam, qua superior religioso permittit ut hosce fructus impendat in suos religiosos usus vide apud Ferraris, loco cit . . n. 73 et 74 . Id tamen intelligendum de fructibus qui non ascendant ad magnam summam: alias enim obstarent decreta Clementis IlI et Urbani VIII de largilione munerum. Insuper quoad condonationem fructuum pro futuris annis, necessariam esse licentiam summi Ponti scis, vide loco citato, in
additionibus ex aliena manu, n. l2.
γ' Nequit religiosus vel monialis ex peculii vel livolli sui pecuniis fundare censum, ut ex ejus fructibus missae pro ipsius anima post mortem celet, entur Ferraris. ibid. , n. 77).8' Legatum relictum alicui regulari, sub conditione quod ad ipsum durante vita pertinebit, independentur a Superioris licentia, monasterio acquiritur; et dicta conditio pro non ad
9' Quando regulares transeunt ad aliud monasterium vel ad aliam religionem, ipsorum pensiones vitalitiae seu livella
cum eis ad novum monasterium vel novam religionem trans-Diuitiam by Co le
559쪽
cunt. Vide cardinalem de Luca de regularibus, discursu 57,n. 19ὶ; necnon cardinalem Petra tomo 4, ad const. 5 Benedicti XII, secl. 2, n. 60ὶ, qui refert ita decisum fuisse a congregatione quadam particulari Cardinalium.
Quaenam poenae latae sint in regularem qui proprietarius obiisse deprehenderetur.
a Begulares utriusque sexus deprehensi in morte habere u aliquam proprietatem, debent cum ipsa subterrari extrare monasterium in sterquilinio, in signum suae damnationis
u Pro regulari mortuo proprietario non sunt offerenda sau crisicia, nec seri debent orationes, nec ei danda est sepul-u tura cum aliis fratribus in ecclesia, seu caemeterio . . . Si ibiu sepultus fuerit, debet inde exhumari, si sine scandalo id st seri possit. u Advertendum tamen est, quod Si quis regularis subi- u. tanea morte, vel aliter defunctus reperiatur cum crumena et pecuniae, non est statim sepultura ecclesiastica privandusu et in sterquilinio tumulandus, nisi certo constet certitudinea morali, quod interrogatus a superiore an haberet aliquodu peculium, responderit non habere. Dicta enim poena tumu-u lationis in sterquilinio non est danda indisserenter omnibus a regularibus cum pecunia decedentibus; sed solum illis qui, O admonitione praemissa, deprehensi et in morte inventi fue-κ rint cum peculio, quo noluerint se e ropriare. η Ita Fem raris, Verbo votum, art. 2, n. 151 ; qui auctor rem variis auctoritatibus probat).
560쪽
An et quatenus religioso licitum sit donationes sacere, testamentum condere, et dona sibi oblata aecepture, vel recuSare.
QUAESTIO I . - An et quatenus religiosus aliquid dare possit 8- l 'Begula generalis est, peccare religiosum contra volum
paupertatis, si quid ex rebus ipsi in usum concessis, tu alium usum Bbsque licentia expendat, aut culpabiliter amittat vel destruat vide S. Liguorium, libro 4, c. 1, n. 19). Haec tamen generalis regula, nonuullas patitur exceptiones : nempe,2' Probabile reputant doctores, posse religiosum absque licentia donare ea, quae parcius vivendo sibi subtrahit, de rebus ad usum suum concessis. Et tanquam certum id asseri potest, si ad religiosi sustentationem certa quantitas assignetur, ita ut nec monasterium teneatur aliud ei praestare, nec ipse rationem reddere vide apud S. Liguorium, loco cit., D. 23).3' Beligiosis qui, cum desita licentia, extra conventum vivunt, licitum est eleemosrnas moderatas facere, ex eis rebus quae a monasterio, vel aliunde, ipsis ad victum subministrantur vide ibidem).4' Permittitur eis succurrere pauperi, magna paupertate laboranti, ex bonis monasterii, quando aditus ad superiorem non patet S. Liguorius, loco cit.).5' Item eis permittitur leves donationes facere amicis et consanguineis, in signum gratitudinis vel debitae amiciliae, vel ad conciliandum aliorum amorem erga religionem ibid. . Id tamen intelligendum intra limites statutos in decretis Clementis VIII et Urbani VIII circa largitionem munerum, de quibuS deerotis infra agitur. 6o u Beligiosus siue licentia polust sacere donationes remu-u neratorias ex bonis sibi concessis ad usum, quia tales dona-a tiones sunt quusi debiti solutiones... Imo potest plus donare