장음표시 사용
191쪽
augeri, G minui ad duo posse referri, vel ad Spiritu uxctio emtiam, vel ad nos. Si primo modo, certum est, quo ecundumst,σisse, Spiritu anctus nec dicitur augeri, nec minui. Alfi ouo ad nos, tunc augeri in nobis, m minui poterit dici Dum vero dicitur
dari non habenti, hoc ob id minime fit, ut alicubi incipiat esse, ubi prius non esset, quia ubiq; est,sid quia alio modo incipit ibi esse.
id a nouo modo, qualiter prius non erat. Pro confirmatione huius meritaris intextu Magistri sint. extant multa authoritates. Et
hςc de tribus segmentis. In quarto habetur hςc positio. Spiritus sanctus diligendi a tum per seipsum fine virtute media operaIuris nobis. Ad probandam quampositionem Issagister Ut videtur eodem argumento contra prius dicia, cis Spiritu an iussit charitas. Si ergo dilectio, qua nos Deum diligimus, non videtur esse dilectio,qua nos diligit Deus,non itaq; charitas,quanos diligimus D. um, erit Spiritu anctus. Consiquentia tenetpro tanto , quia dilectis,qua nos diligit Deus,est Spiritu in tus,m illa,qua nos Deli diligimus,cum non sit eadem, iccirco charitas nostra non erit Spiritus san ius. Ad clo confirmandum posset adduci beati Aug. testimonium, ut in textu Magistri habetur, nam visus est uelle dicere, ill alia sit charitas, qua Deus diligit nos, c alia, qua nos diligimus Deum. Et hςc de quatuor punyis. In quinto adhuc co-tra idem instantia talis adducitur. Nihil sale ipso ,sed charitas est a Spiritu secto, non ergo charitas est ipse Spiritus sanctus rminor Aug. authoritate declaratur, quitia fatur. Dilentio ,qua Deum diligimus,s a Spiritusnecto,sicut fides, tua in Deum rem dimus.Proposita discultate,nunc vi dii Iur una cu Magistro in
192쪽
textu dicemus: nullum csse inconueniens, idcm csse ast ipso: non tamensimpliciter,sed cluatenus nobis ast ipso datur ob quo sissu, loquebatur D. Aug. dum dicebat, quod charitas a Spiritu sunsis est, σ quὸd ipsa charitas est ipsi Spiritus sanctus, diu ' simode
tamen, nam Spiritu in lus est charitas dans, m nostra dicitur data. His xto loco noua accedit dubitatio, siue instantia, nam nulla animi asse tio essentialiter dicitur Spiritus sandius,sed charitas, qua nos diligimus Deum iose habet, non ergo crit Spiritus sanElus minorpatet per Aug. ita dicentem, qδ charitas sanimi motus. Ad hanc instantiam dici pol, ὀ charitas fit animi motus esseditue, quatenus nos ad Deum diligendum mouet. Nec id mi, si
vobis uideri debet, quod charitas, qua Spiritus sanritus est, animi motus dicatur, cu de s diuina sapientia legatur, q/sit mobilior omnibus mobilibus nam aritiae sic: Possie non Dcmum ut manus.xtrema huic distin boniimponatur,inue quotion proponentur, atq; sioluentur. Quςritur ergo primo. Cur Spiritus sanctus non ita bene dicatur mentis refectio ad credenda, σθerandum ,sicut ad diligendum ' ad hanc primam e medio tollendam quotionem scire debetis, quod Spiritu an ius dicitur operari alios adlus, o mirtutu motus mediate. idest mediantibus habitibus infosis, I . g. ut credere mediante habit de s llerare mediante habitu spei, alios vero persee, c in immediate absq; habitu quocunque, ut a tuailigendi. Nunc ad formam dissicultatis primae debet dici, qJ ibi non ben4 π re te assissilio animi ad credendum , vel Jerandum pol Spiritus sanctus nominari, quoniam mediate operatur, at hic immediaete ; rectius ergo hic, qu ibi animi se lio di bet dies. Accedit
193쪽
Accedit altera quolio. Utrum per donum, quod st Spiritiusan ius, ora alia dona dentures Magister utre ip ndeat, quod sic, videtur fateri: negat tamen, quod omnes, qui Spiritum stadii habent, omnia dona babeant, sed aliqui illa, s aliqui ista, qua in parte Magistersent. noprobatur, nec recte satisfacit dubitationi. Dicamus igitur nos una cum Aug. in lib. xv. de trin. per donum, quod ea Spiritus Gnctis, omnibus membris Christi multa dona diuidi, non enim finguli qι inque omnia habent ,sed hi illa, malij alia,prout θiritus valle Et ligo de tota distinctione satis.
Lectio L XI. t IN animum induxi mesi hodierna die pi o uberiori doctrina
eorum, quae talitasere a Magistro sient. duo examinare cili sita, m primo. Virum de necessitate charitas sit ponenda bibitus creatus ad hoc, ut homo Deo reddaturvatus, charus. In oper, trum gratia habitualis ponenda sit ad merendum coria Deo. Circa primum extant rationes pro parte as malilia in m alam adduce aer quarum prima si se habet: Nullus de non gratost gratus, vel de non cbaro charas, niter aliquam mutationem, mel in ipso vel in alter actam,sed homosit gratus, non per mutationcm facitam in Deo: igitur per aliquam mutationem facitam in ipso; atqui nulla fieret in homine mutatio, nisi gratia quid creatum poneretur in lis: igitur charitas sue gratia, qza Deo grati, vel chari ,
194쪽
nari sumus, erit poncnda habitus creatus. Deindescar st Dor a simili, ut enim a me quis futtis , ita a charitate charos ,sic per
Irimom fides ponitor quid O cathme igitur γ' charatas propter secundum ponetur quid creatum. In contrariam dicetis vos, esse
Deo gratum quid est, nis esse dileatim a Deo ' at dilecilio Dei in Deo est diligente non in homine dui Elo: ad hoc cr Π, qaod
homo fiat gratus Deo, non videtur aliqoid tu eo de nouo creatiam, siue ca fatum, ut actus, vel habitus ponendum. Ad hanc quotionem terminandam tria dicenda erunt, oe primo, quὸd bora opo fit Deo elyatus, chara anteciliam gratiam,m charitatemsibi
formaliter inhςrentem habeat. Insiuper, cit adis Deo gratum, vel charum necessariὸ necessitate ab oluta non j quatur hominem habiturum quanὰoq;grariam, vel ebaritatemfibi formaliter in-hgrentem. Tertio cis ad esse Deo gratum, vel charum nec sario necessitate conditionata sicilicet ex suppositione diuinae ordinationis hominem quandoq;1 ratiam, e charitalem habitualem fommaliter inbp entem habiturum siqua ur. His ita prmissis, nulladis cultas rei'ondendi apparet argumentis. Dum ergo primo di. ccbatur, quod nullus e citur gratos de non grato, nsi per sis; Aa
in eo mutationem, oec. Ad minorem potest dici : hoc esse utrum, quasntum ad denominationem extrinsecam, at fi consideretur dii
Elionis a sus in Deo qui ψὶ ςternus, Praddubio aliter eset dicendum ; in via ergo dilectionis Octus, quantum ad donagratia, csi non sit ςternus,propterea minoris propositionissensius,ut diximus, erit intelligendus. Ad sicundum argumentum, negatur utilitudo defideli, oe grato, vel charo Deo: nam nullus videtur dici pose
195쪽
si is ex oti denominatione extrinseca,sicut gratus, Telcharuneo quia aselo Deo dilectus, m ideo prima denominatio, qua quis
fidelis dicitur,alii Vormaliter esse in i perficiens ipsium arguit,
sue sit habitus ,sive aritus. At denominatio, qua quis Deo dicitur gratus , me charus, non exigit, nec necessariὸ aliquid formaliter inhςrens homini requirit, per cilgratus, vel charus aecatur. Soti igitur denominatio extrinseca ex dile lione diuina consurgens ilia est , ad quam iuxta diuinu beneplacitum in nobis aliquid sequitur nos formaliter perficiens. Ad tertium in oppositum dicitur , quὸd quamuis Dei dilectio no in nobis, sid in Deosit,ex ea tamen fiunt in nobis gratia dona, qua Deo sumus grati, π ideo licet a Deo dile iam csse, necesari ratiam habituale non exigat, ipsa tamen ad d uina equitur ordinationem, Ulpaulo ante diximus. Iam enodato primo quoto,superest alterum. CNritur ergo secundo.i Vtru necessariὸ debeat ad merendum cora Deo habituHisgratia . poni. Pro parte negativa quidam ita ratiocinari videntur. Vt si habet fides ad actum credendi, ita charitas ad actum merendi, at
videtur, quὸd homo sine fide habituali, Cr infusa omnia credere possis: stitu ne charitate habituali, m infusa,poterit homo in
actum meredi. Minor declarae ni sic, nam quidam hςreticusfide
issius carens, ex articulis multos crcdit, eadem ratione omnia
credereposset igitur, c c. Prςterea actus, quisunt eiusdem Jeciei tu essendo fiunt eiusde scacia in agedo, sed actus diligessi Decimex charitate,stacitus dilige A Deu absit; charitate, sunt eiusdem
196쪽
'Oniam habitus acquisitiu adius prςcedentes habitussiquentibus sunt similes. Insuper in hunc modum arvitur, si chamitas ad meritum,vel propter meritum requireretur, aut esset Irpter mei itum
de condigno,aut de congruo:non primo modo, sa apud Deum nostmeremur de condigno e non de cong uo, quia peccator tali morito , suam meretur ilistificationem, licetVatia careat digitur charitas, me raria in nobis ad merendum non eritpotenda. In contrarium.
argui posic.Omnu voluntatis adlus fine gratia, vel charitate pure naturalis est,tunc expuris naturalibus, figratiano esset necessaria, mereriposemus,qJ sonathgresim Pelagianam:gratia ergo ad movendum erit nec seria ad hane hςresim fugiendam. Pro detem minatione igitur huius questionis charitatem increatam crem . tam dari,supponere dcbetis. Increata est Deus, iuxta illud Io.iiii. Deus charitas est. Creata dicitur esse gratia nobis a Deo collata. I Junc ad argumentum primum rei onaetur, concedendosimilitu
dinem de illo, qui sine fide infusa credere possit,insne charitate
Deum diligere, negandum tamen est, quod horum actussi meritorius. Posunt ergo illi m credere , c γ Deum diligere ,sed non meritorie absiq;gratia,'charitate insis ex diuina ordinatione
supposita. se ecundum dicitur,qs astus nostri tripliciterposunt confiderarie uno modo secundum esse naturae: alio modosecνnda esse moris: quo modo cir boni, m mali sunt moraliter. Tertiὸ secundum e se meriorium, ut hic in proposito loquimur: concedi turpotest, quia quilibet horum aritussimiles sint, quantum ad OPaciam mores sibi proportionatam,m dissimiles ex diuina
197쪽
ptum, Ut vita ςterna remunerandum: ideo actus halentis chariatatem vita terna meritorius dicitur alius non. Ad tertium
argumentum dicendum est,qu)d nec propter meritum desiolo com suo, nec de condigno stricte, ac simpliciter, vel proprie sumpto debeas poni charitas habitualis, vel gratia: at propter meritum,cio est de condigno non simpliciter e econduprsuppositore orannationis diuinae, idest easuppositione statuti diuini,no aut expuris naturalibus, ut dicebat Pelagius, possumus de condigno mereri . .
PROPORTIONEM CHARIΤAS DETUR, ET C.
Lectio LXII. ΑD merendum cora Deo vis, quaesit ponendi necessitas
charitatem habitu creatum, ex consequenti nuncprimJquςrendum. Utrum charitas ipsa detur, ac conferatur fecundum proportionem naturalium.Insiper, Utrum in charitate existens certitudinaliter in ea es cognoscere possit. Circa primpro parte asymatiua arguunt nonnulli sic. Vt ad gloria e habet gratia, ita adgrariam natura, at gloria fecundum Vatia modum, proportionem confertur: igitur charitassecundum narura proportionem dari debet. Ad huius clusti euidentiam est primo sciendum, charitatem a duobus penderescilicet a Deo influente, μAerito recipiente, Ppterea charitatis mensura ex his duobus consideranda, contingit etenim charitatem inςqualiter dupliciter
dari, uno modo, ex larte Dei resumtis Uupposta tamen ςquali , distositione
198쪽
δίλουitionesublesti recipientis alio modo contingit, inscivalis erebaritatem dari ex parte recipientis inςqualiterse habentis , quae inςqualitas penes duo potest attendi cilicet abieriti naturam, vel eius di 'sitionem. Si consideretur, quo ad subiecti naturam, di-rendum erit, quὸd charitas fecundum proportionem naturalium minime detur, at si consideretur, quantum ad obiecti di positio-tionem,per qua homo aliqualiter reddit se charitate dignum, sub eri convuo, tunc dici poterit, infalbbiter charitatem dari ecunda proponionem conatus ad bonum, oe ad Dei amorem. Nunc adclingumentumformatum, neganda est similitudo de gratia re st Ela Iloriae, e T de natura resspectu charitatis, m gratiae, quia gratia immediata ponitur di positio ad gloriam, at natura nonflic disponitur adpatia nisi meὰiante conatu, qui nonsemper enecundunatura proportionem, ut alias tactu uit. Et hςc de primo qu
fio. Cui succedit secundum, dum qoςritur. Utrum existens in AEaritate valeat certitudinaliter se in illa esse cognoscere : pro parte olimatiua tressem ratione ormari,ab Aug.prima octauo de trinitate sic dicente. Qui diligit fratrem, magis nouit dilectio- η , qua diligit, quam ratrem, quem diligit, si ratrem certitu. dinaliter nouit: igitur m se in charitate esse. Pi perea homini nil faside est certius: igitur a simili,nil sibi certius erit siua charitate. Domumsic instatur, homo peccans certitudinaliter potest stire,se
peccare: igitur diligendo certitudinaliter videtur possescire,qua risit in charitate. In oppositum extat istud Eccles. ix. Nemo fit, utrum amore, vel odio a nus sit: quare, me. Pro certitudine
itaq; huius lusionis, dcbetis primosire, quoionem hanc non
199쪽
esse de quid nominis charitatis, nec quid rei, sed tantiim, quia est. Unde sensius est. trum quis cognostereposit se charitatem habe re, non cognitione quid nominis, nec quid rei, sed bene 3 ii, id si ut a Fecbo, quaeso infit proprio subiecto. Post hςc coclusio ponitur
talis. Nullus, quo adse ipsum, cognitionem halerepol de charitate per certitudinem, siue certitudo desimarur ab actu siue ab obiecto charitatis: maximum tamen signum, nos ducere valens ingratiae, charitalis cognitionem,s co cientiς remorsu carere. Hispνς' mi is ad argumenta nunc rest ondendum, primo ad primum,cuius maior vera dicitur,quantum ad essentiam adlus,non ob id diligens fratrem nouit, utrum a ius ille acceptus sit Deo, ex quoslosciri pol per certitudinem, qJ fit a charitate. Adsecundum , primu militudo deside, m charitate negatur; Insiuer ,sicuti nullus per certitudinem charitatem habere infusam pol ,sic nullus certitudi naliter poterit scire,si dem habere, Icet experiamur nos credere, nescimus tamen,virum ad hoc inclinemur per habitum infra sum, nec ne; cir ita ratio secunda ruit. Ad tertiam Acimus, aliud
esse scirese peccasse, vel peccare, or scire, utrum sit primum peccatum patratum; bene concedi potest, Juod quis sciat se peccasse
An vero fuerit primum peccatum, neycit: quare certitudinaliter quis scire non poterit , si primo in charitate esse, scilicet naturaliter, certitudinaliter: bene id poterat)cire pernatur luer , siue ex reuelatione diuina, nec non conte im. raliter: hςc de duobus segmentis in initio mesermonis proposivissetH. 'P
200쪽
ν mihi occurrunt declaranda, deinde adii subsequentem accedam distinctione. Primum igitur erit. ii Vtru charitas augeri queat. Insuper, Utruper que si libet actum argeri dicatur meritorium. Tertio, Utrum in infinia tum augeri possit. Θntum ad primum, pro parte negativa a V si mentari solent quidam primosic. Omne, quod auctionisii Uditur, is motui, idest augetur,vel mouetum, quocunq; motu variari ta I ritur, at charitas, or uniuersaliter omnis forma invariabilis est ij secundum sex principiorum audiorem: igitur m charitas: quare. t Prperea,s charitas augeretur, hoc esset penes gradus in es, sentia, vel in esse:primo modo non, quia hoc 'eciem Tarrat, nec' secundo modo, quia tale esse simplex est, ut essentia: nullo itaque j modo augeri potest. In oppositum se habet Aug. ad Bon facium,
os t. Corin. xi. quod charitas meretui augeri, ut aucta meo reatur perficie igitur, c c. CPro clusionis huius determinatione, velim vos scire: circa prsntem hanc materiam varias inueniridis opiniones, quas ego breuitatis amator, G' veritatis omittam, ut rationibus adductis restondeamus. Ad primam stitur in ordine deforma secundum essentiam invariabili dicipotest in proposito, hoc duobus considerari posse modis, vel re pedia formae, vel restem
subiecti,in quo babet esse. Si primo modo, argumentum currit imuariabilis enim est forma,m charitas, quoniam non est biectum variationis: rus confideretur variatiosecundum terminum in Q.