장음표시 사용
201쪽
biecto, tunc nullum erit argumentum: nam, ut hic loquimur nos, hiabet attendι charitatis a umetum ex parte sitibiecti, in quo charitas habet esse . Ad secundam rationem dicitur, citiod ι hamatis augumentum attenditur secundum gradus, qui 'ecism minime variant ; extensiue ergo charitas augeri dicitur. Hotc accedit secundum quesitum. Virum charitas per quemlibet actum meritorium augeatur. Pro parte a si maliva, primo sic arguitur. Quin ad nodum per quemlibet achim charitate isforma si bomo vitam ς eruam mereri dicitur, ita a sortiori tenendum, quὸd charitatis a rem ntum mereatur. I super actus primus, vi I aliquid ad habitum opera ur, idest ad augumentum habitus, vel non; sifice ergo
eadem ratione tertius, quartus. 5 i non, eadem ratione, nec se cundus , nec tertius: igitur aut habitus nunquam augebitur, quode is sim, aut per quemlibet aestum aug bitur, c ita patet intemtum. In opposit si extat illud, qδ charitatis habitus non exactibus nosti is,sea a Dco sestieme prouenite quare per nullum actim n strum poterit augeri. Ad hanc dissicultate terminandam, arbitror illud consideratione dignumsere, qualiter actus nostri ad habitus infusisse habeante mihi enim videtur, quod disperenter ; nam habitus acquisiti ex aci bus nostris c fantur: infusi vero a Deo. Q ο stante, ad primum dici pol argumentum: majus isse mereri
charitatis augumentum, qua vitam ςlerna, quiaper illum a Ium, per quem charitatis augumentum meremur, Titam quoq; mereri
dicimur, c quid aliud, sicilicet charitalis augumentum ,sed none comies; nam nos per oem antum, per quem vitam pernam meremur , charitaIis ara'mento mereri non dicimur. Ad argum
202쪽
tum secundum r tondetur , quὀd basitus acquisitus causetur ex unico adlu, quantu ad issentiam habitus, mper auemlibet actum sequentim aligetur. De habitu aut infuse,ut est charitas, ad quam se habent aElus nostri tum meritorie, non ita euenit,quonia per illos actus solum meremur augumentum habitus. Ad argumentum vero in cotrarium probans exactibus nostris charitatem minime augeri, potest dici: hoc verum esse loci ue: at meritorie, dif-po liue sicundum conatus volentis, m operantis aliter contingit. His dilobus quesitis tertium breuibus verbis citi situm addendam. Vtrum charitas in infinitum queat augeri. Hic cia resolutiua ut procedam, dicam, quodsic, depossibili loquendo de potentia Dei; nam virtute diuina fierι potest hoc, cis in infinitum augeatur, sic quὸd nunquam ad infinitum in actu deducatcir. At dicetis. Sicharitas augeri pol, nunquid etiam minui poterit ' ad hoc dicitur, Dodfici quod non,quantim ad coentiam, non, at qliantum adactusseruore,fic.Nam minuitur, lira non extirgvstur per veniale peccavium, σ quando extingueretur, hoc non est t eae malis adlibus nostris, nisi demeritorie, a Deo autem escctive, c priuatiae per culpam nostram. Et hςc satis.
Distinctio XVli I. Lectio LXIlII.
EXpositurus vobis in proenti distinctionem decim'm icta uam choerensiam primo docebo: Insupcr ad diu si nem L i distim
203쪽
distinctionis accedam. Tertio singulis partes diuisas aperiam quo adprima, ansam mihi minimeparit continuario huius distim Aionis cum superiori, ex quo enim loquutus est Affagister senti
de Spiritus sandi, temporali processione tam visibili, inuisbiae
Nunc intendit verba Mere de proprietate, secundum quam θι ritui sancto conuenit temporaliter procedere , Tat. de proprietare doni. Post nexum diuisio siquitur;nam Magister tria pollicetur, iuxta quae distinctio usurpatur. Primo docet, quo moh Spiritus sanritus donum, m datum dicatur. Insuper, unde donum esse si matur. Tertio,quo modo Spiritin sanctus, m ad quem referaetur, ut datum. Circa primi sigmenti expositionem ita procedam: nam primo propositionem proponam deinde adprobationem accedam. Propositio igitur fit talis. Spiritus sanritus, O, donum, datum dicipo: Donum merito sua P cessionis ςtema,c datum ex tep rest .s. processione: an hoc verum sit, audite. Illud , quod a pereo ante cem creassuram Spiritui sancto conuenit , proprie de Spiritu facto dici potsed esse dona Spirituisan to ante oem crearinam ex ς terna processione conuenit igitur donum debet diche, darum extemporaliprocc isne,quae connotat, P coexigit creaturarum exia sentiam. At pro maiori intellectu huius rei una cum Magistro,
forsi: an quςretis, Num Spiritu Snctus donum,m datum eadem ratione sit nuncupandus. Ad hoc rcstonderi pol, p sic: na eiusdem
rationis esse videntur donum datum cum viru3; eorum a datione dicantur : at recte perpendenti apparebit totum opposit-, quia Spiritus sancitus alia ratione donu dicitur,e, druic nu quatenus nobis fuit donabilis in tempore, qui futuri eramus. Ditum
204쪽
Da mi insuper ab actuali datisne,eὸ nobis temporaliter dctura sed dicetis: in diuimssiles non e P cedit a Patres In ver, nonne datus cst nob:s ' certe si . Cur ergo, . donum, di datum non dicitur, ut Spiritus san ius es huic cauillationi re. ἶ'ndeamus, ita dicemus: si tum civ de m proces ' ςternatiter,'temporalia ter, ut Lnabιlem nobis, ob id tamen donum dici minime posse, γratio assignatur,quia sidus nonsolum ut donabilis procedit,verum et ut genitus. At Spiritus an ius, ut donabilis procedit non ut genitus, ides per modum uoluntatis, filius per modum natura;
quare ratio doni, dati Spiritui sandis aha ratisne, quam filio Zebet conuenire. Et hςc de primo huius distinctionis pundio. In alter obsequeli Magistri intentio est aperire nobis Tiam cog oscendi, undefingulariter donumsumatur: non enim videtur, Spiritussanctus ex quacunq;processione habeat donum dici, sed tantum ab illa ςterna processione, qua proprie procedit a Patre, filio. An res ita sese habeat, audite. Ut filius se dicitur ad natiuitae e babere, ita Spiritus sancitus ad processionem,at filius ςter- naliter nasteri a Patre recipit,ci itfilius:igitur Spiritu anctus ςternaliter a Patre, es filio procedendo recepit,quo u Spiritus sanctus. Cum itaq; Spiritu an ius exinde habeat fit donum: inde habet, quodsit Spiritu an ius, hoc non dicatur habere . ex claacunq; proce sone, sed ex perna: stitur ab eadem, quὸd sit donum. Et hπ de partibus duasus nostrisiermonis. Accedit tertia, ultima, ubi Magister sint. nititur manifestare, quo modo Spiritus an ius fecundum doni, dati rationesse habeat,c ad quem referri evidetur enim quod Spiritus sinctus in eo, qJ datum
205쪽
e posesine tamen loquendo, babis se tam ad Patrem, qua n ad Ilium,quam et ad nos amm dici solet, Spiritus sanctus Patim,er Filij, nonsecus Spiritussanctus nostcr: cs, nesine ratione lo-ouentes erubescamus, ita dicamus, quod Spiritus sentitus in eo, qlsempiterne donum est, ad Patrem,stad filium referatur: quatenus uero datum, Vel donatum dicitur habet reserra ad eum, qui δε-dit, ad eos, quibus datur: quare Spiritus san ius dicetur eius, qui dat, illorum esse, quibus datum. Unde Aug. likv. de trin. ait: sit datum est, ad eum, qui dedit, refertur,m ad eos, quibus dedit. Itaq; Spiritus ancitus non tantum Patris, Fiiij, qui dederunt,sed etiam noster dicitur,quiaecepimus , Et bςc de tribus segmentis a mepropositis.
AN DONUM SIT QUID ESSENTIALE, ETC.
Lectio LXV. IN superiori meo sermone memini,me loquutum e se de Spiritu
sanrito, qui donum, eis datum a Magistro sint. in tenudicebatur. Nuncpro maiori intelle tu mius negoty, animi mei vehemens a plicatio necessaria ad qustum unum exponenda de dono, solet ergo quςri. Utrum dona in diuinis quid notionale. aut essent talesit. Mihi primo pro parte lymatiua videtur esse dicendum, quodsit essentiale, quia nullum notionale essentia co1 uenire dicitur ,sed esse donum essentia eonuenite igitur. Minor declaratur per liniarium orit o de trinitate dicetem, qδ essentias donum, quod Illa a Patre datur: in diuinis ergo donum, quod essentiale
206쪽
essentiale, non notionale erit. P ςterea, quicquidpercipitur in tauinis, personarum exclusa distinctione, illuὰ essentiale est, arqvicionum in diuinis intel itur et epersonarum siclus distin tione, quia si non est, nisi unica tantum per possibile in diuinis perasona, a ruc tamense ipsam darepossi: igitur, Postremosse
instatur,oe dicens reae tum ad creaturam, tribus diuinis personis commune ea ,stessentiale ,sed donum dicitur reJectum includere ad creaturam, cui datur: ergo, . . Illud tamen D. Aug. septimo de trin. opponitur, quod verbum non dicitur, nisi filius, nec donum, nisiSpiritus sancitus.At quod uni solumper a comnenis,notionale est ron essentiale: igitur,so Pro argumentorum solutione, clusitive determinatione, arbitror, illa quae donum includunt consideranda fore ; tria enim importat. Re pectum primo ad dantem, oe ad illum, cui datur sicundo. Demum liberalitatis modum, quo datur: donum enim est dantis,ssis per liberalem comunicarioLe accipientis. Notandum est prςterea, cui proprie doni competat ratio: nam in diuinis,uidetur solam,quod re pectu creaturarum di beas fumi doni ratio, oesic ςque proprie cssentiae ,sicut . Iersonis diuinis couenire dicetur, licelsus es nae Spiritus sandii
rippropria e . scribatur ue approprietur, qui ut amor, eisper m
uum uoluntatis procedit. His ita posῖis, argumenta de faci Luentur ; ad illud ergo HFlarij dicentis,s essentia est donum, cilis Patre filio datur: ergo donum videtur semendum re pectu di-ninorum,oe no creaturarum. Re 'ondetur, J ibi donum siumitur large loquendo, scilicet pro eo, quod alteri ex necestate natura communicassar, nos vero hic loquimur de dono stricii sumpto,pro Z. 4 vi
207쪽
t alicuiliberaliter sit communicatum. Secundum argument probabat, quod esse donum cuilibet personae conueniret re pectu creaturarum, qd admittitur. Ad ultimum veroso re pondetur, non omne reste tum ad creaturam importans tribus personis eis comune, Tipatet in Vetusterio incarnationis,quae soli filio competit. . Et quia talis reθectus in ratione termini est, ideo uni person conuenirepotes,'non alteri bene relice ius principiν est Chia necessario ; tribus communis estpersonis Auinis oe ratio est, quia super potentiam tribus communem fundatur: hinc videtur, a=g
mentum hoc tertium probare id, quod probabat secundum uicet defee tuose. Ad illud vero in oppositum, ql solus filius dicitur verbum, oesolus Spiritusindius donum, potest re 'Onder intellia gendum non esse per aliorum exclusionem,sed bene per appropria tione, ut alias est dictu. Et bςcpro qustoprimosusscia timc
Lectio LXVI. SE si mihi duo adhuc examinanda osserunt quesita, deinde
ad sequentem distinctionem exponendiim accedam.Solet igitur quςri. Utrum Spiritus sani lus,eo sit dony,quo Deus. Insuper, Utrum conuenienter dicatur Spiritus sanctus noster. Circa primum solen ormari rationes pro parte negativa quς n. mprimase. Reduplicatio inbςrentiae prςὰicati ad subi Til dicit cubam, at hiritum sanctum esse Deum, non videtur esse causa.
208쪽
esu donum: nam multa daritur dona, q . nosiunt Deus: non ergo Spiritus sanctus debet dici donum,quo Deus. At video, vos in Oppositum, ut ingenio pollentes, bis verbis instare. Quisqu:d
babet filius sua generatisne habet, ita quicquid Spiritus sanctus
babet uaprocessione habere dicetur: utrunq; igitur videtu r habere per processionem. Hic velim unum scitu dignum notetis, quod esse aliquo, ut nostro inseruit negotio, duobus habet sumi mo ius e uno modo formaliter, alio modo originaliter: dum ergo quς- ritur. Utrum Spiritussanctussit eo donum, quo Deus; ad hoc potaci, quod non: nam dicitur Deus quo, idensi maliter deitate, donum donabilitateformaliter. Si rusus queratur. Utrum Spiritus sanctus eodem modo originaliter sit donum,in Deus,
tunc re 'ondendu m,qd sic Nam quicqui ibabet Spiritus sanctus uniea oriune habet, qua a Patre, cin Filio procedit ,siue illud sit esse Deum ,siue esse donum. His itapositis, unica omnibus volosatisfacere distinctione prsupposita argumentis. CY igitur prius
formata pro parte negatiuaformaliter cocludunt,c illa pro parte Frmativa originaliter habent cocedi. Et hςc de prima qusione. In altera quπitur. Vtrum diriposit Spiritu anctus est noster, sicuti Magister in textu videbatur uelle; declinando ergo ad partem negarisam dico, quod non: nam noster, est pronomin possessivum,sed Spiritussanctus nonpossidetur a nobis sed e couerso non ergo,σc. I super non bree dicitur filius noster: ergo asimili nec dicetur bene Spiritu anctus noster. In os psith c habet Magiste r intexsu. Rursus hoc ide dicitur iiii. Re cim de Spiritu Heliae ro quo Hebseeus oratas. Pro huius ergo quoiti veritare,
209쪽
velim siciatis, nominum diuinorum, quςdam ad nos i ortare has. itud. nem, oe quςdanon: exemplum primi, ut Pater, Saluator. Redemptor, Creator, kia iam odi sective ad Elionem nostram spectantiae quo modo bene aicisolet, Pater noster, GLuator noster, Redemptor noster, Creator noster. dindoci; etiam sumi videntur sub habitudine finis, ut quando dicitur: Deus ea finis noster: exemplum sicundi in diuinis, ut Pater, Filius, Spiritus litus, quae interse referuntur, habitudinem aiun- uicem hi sent,sed ad nos minime; propterea non bene dicitu lius noster, quoniam habitudinem habet ad Patrem,stnon ad nos. Similiter non bene dicitur, Pater noster, siumendo Patrempers-naliter , sic enim tum Paeter filij appellatur per generationem diuinam. At s Amatur Pater essentialiter per crearionem, tunc conuenienter dicetur, Pater noster, π hoc propter habitudinem principij sectivi adnos. Insiuper eodem modo non videturposse dici conuenienter, 'uὸd Spiritus sanctussit noster, cum habitu 'nem ad nos minime dicat primo, ni uatenus nobis donatur se cundarώ. Spiritus ergo sanctus persionaliter, vel essentialiter omptus, noster dici non poterit, ns ut nobis datur,inita, quid ad argumentasmata utriusiq; partis re*ondendii, patet ex diitis.
Hi C DE QUALITATE TRIUM PERSONARUM.
Distinctio XIX. Lectio LXVII. H Actenus loquuti sumus de personarsi diuinaru distincti
ne, os origine, propterea consequeter de earundem squa blate
210쪽
ltate agendum. Disti o bςc in sigmenta tria Vulpari p se
videtur: in quorum primo diuinarum per arum ςquabias declaratur. Insecundo , Pposit is ponitur. In tertio, multimo altera propositio ad distarem pertinens. Primum qu punctum accipite, ubi inquiritur diuinarum perfnaru ςqualitas his verbis. Persenae diuinae,quo adςternitatem,magnitudine, O potentiam simi qu les, ibi .n. non est excesses: ergo ςqualitas. Antecedenspatet,quoniam magnitudo, aeternitas, potentia in diuinis minime sunt encedentiae igitur ibi aequalitas: cis non sint excedentia,patet; nam magnitudo,aeternitas,o potenti unt una essentia in diuinis,licet tria hςc diues ode nominetur: diuinae ergo Isina interse scia les. D. Aug. breuibus hanc nobis volens manis stare verbis ςq litatem in libro de fide ad Petrum dicebat: nullus horum,aut ςternitate prςcedit, aut magnitudine, aut superat potestate; nam ς:γ-- nus Pater, ςtemus Filius, ςtemus Spiritu an ius. Omnipotens Parer,omnipotensFilius,omnipotens Spiritussanctus,non tres Οι- potentes,sed unus omnipotens, nec tres ςterni ,sed unus ςtemus. Ecce ergo, in quo per naru consistat aequalitas, scilicet, quia aha Hiam no excellit,aut aeternitate, t magnitudine,aut potestate. Ethge de primo pundio. In altero sichao in ordine bςc propositio ponitur. Diuinae persona in esenti unt idem, quocprobatur: i noessent idem in essentia,tunc diuersae,m ita disterent,vellitualiter
'ut partes inte Ees in toto, etellocaliter, ut parte subiecitiuae in uniuersali,vel materialiter,uelformaliter. At horum nullum potem edi: ergo minor per si fientem enumeration pol sic deci
rini: σprimo, in diuinis, ibi partisidiaestas non sit,ut in toto integrali,