장음표시 사용
211쪽
integral quia simma naturae initas conceditur, cui quali unque partium diuerseas repugnat i tur ibi aequalitas. Insiuper,si in diuinis concedenda foret diuersitas , ut in Euruo toto uniuersali, ita ut essentia ad personas diuina se haberet,ut uniuersalsis ἔβης it partes, possent proculdubiosormari presicationes de Patre,
Filio, uti de Sorte, π Platone, qui homines dicuntur. At Pater, o, Filius in il uinis no dicuntur essentiae, nec talis modus a Theologis conceditur: quare ut plurium diuersitas in toto aliquo uni uersali minime di bet admitti, nec etiam, ut in abciuo toto mat riali, ita ut una essent iasit trium personarum materia, Ut aurum multorum vasoru, quia tunc contingeret plus de essentia in duabus
personis esse, uti plus de auro in duabus flatuis, quam in una sed diuina essentia non plus dicitur inueniri in duabus, quam in et na rigitur non se habet ut materia ad personas nec est,cis dicatis, duas personas in diuinis conuenire in es entia, G informali proprietate.
quiasisP, tunc id, quod prius dictu uit, subterfugere nonposse
mus, quia duo essent aliquid magis, quam unum, sed in diuinis Leest ab urdum : igitur, me. At hic video,vos dabitare posse auth ritate Damasceni dicentis, diuinam esentiam uniuersalem esse, cycommunem tres persiona tria siunt particularia: qreare ratio sup erius adducta erit nulla. Ad hoc yt ressiodeamus, Damasceniete, basimilitudinarie intel enda fore, nonproprie, dicemus: ibi enim quςdam conceduntur, quae rei communis similitudinem tenent. Rursius aliqua rei particularis. Exemplum primi,ut essentia, exemplum secundi, ut diuina persona, quae numero dicuntur
disserre. Quo aut modo id eriposit, velim ciatis, aliqua numero dici
212쪽
Aci disserre duobus modis: uno modo sic,--um non fit aliud, mel alis daliud ab alio cui Socrates,m Plato numero disserunt, quoniam Socrates non est illud,quod Plato, quo modo diuim personae numero minime dioerre dicuntur. Nam una est illud,νδ alia.
Alio modo numero dorre dicantur,qua in enumerarione, seu rAptitatione a se inuicem dis renuntur, T. q. c u numeramus ahquas res dicentes: una, duae, tres. Secundam quem modum catholice
diuina persona dicuntur numero iusserre. Nam possumus dicere Pater, cy' Filius sunt duo, Pater, m Filius, cr Spiritus sanctussunt tret,in Pater est unus. Et hςc de duobus segmentusaris.Superest tertium hac propositione contentum. Omnes diuina personas ut nonsent maioris deitatis, quam ina, oe una, nec maioris, nec minoris, cloaces. An ita res se habeat, dite. Diuina personae ex declaratis ςqualis magnitudinis, ac ueritatis sunt: ergo etiam ςqualis deitatis, cit authoritate beati Aug. cdnfirmatur,ut in textu Magistri habetur. Sed dicetis vos, ex quo sermo factus es de tribuspersonis diuinis.m edocti hunc mon loque lisumus. Deus trinus est. An dici poterit triplex es breuiter dico,quod non, in ratio assignatur,quia triplicitas in qualitatem pandit,quam in diuinis inueniriposse negamus. Unde Aug. lib.M.de trin. ait.Noquoniam Deus trinitas est, ideo triplexputandus est,alioquin minor esset Pater solus, vel lius, qua Aut Pater,c Filius. Cimitaq; tantus si Pater solus, ve olus filius, velsolus Spiritussanctus, quanius es simul Pater, c Filius, σ Spiritus sanctus, nullo modo triplex est dicendus Deus .
213쪽
1 4 IO. PAVLI PALANTERII VTRVM INTER PERSONAS DIVINAs
Lectio LX VIII. Toniam mmtis facta fuit apud is agistrumsentis prς-
declarata distin hone depersonarum diuinarum ς3 -- litate,'ςternitate, iccirco iuxta ista duo ciccsia ponenda, cir examinanda. Solet ergo primo quς i. Virum in diuinis detur ςqualitas. Pro parte negat tu rinflatur: zbi ςqua litas, ibi duarum, velplurium adinvicem commensuratio est sed Deus est magnus sine quantitate, ut docet Aug. igitur ei mensura i repugnabit,steae consequenti ςqualitas ibi non erit. In verin diuinis si danda esset ςqua litas, vel hoc fieret penes esentiam, vel relationes, non primo modo, quia essentia dicitur esse magis identitatis fundamentum, quam ualitatis , ut habet quinto diuinorum: ergo, c c. Deinde hoc idem confirmaripotes sic; nam et bi ςqualita, est, ibi distinctio Jed in diuinis nulla datur disti ctis,quo ad es entiam: igitur nec gqualitas; sed dicetis vos.Si non secundum essentiam ςqualitas Amenda vcnit, saltem secundi mrelationes. Haio D. Aug. occurrit in uesequentis distinctionis: nullo igitur modo ςqualitas poncnaei in ditiinis. In oppositum iui extu primo se habet Asagister, deinde Alliinafius in Symbolo suo, ubi dicit, quod tresperyonae coeternae unt, oesibi coς uales: ergo in diuina ς qualitas. Pro determistatione igitur huius rei stire di belli, duplicem ς ualitatem dari, mons Tidelicet, πpefectionis. Prima in diuinis non admittitur, at secanda conceditur. Nam licet
214쪽
licet tres sint distinfla personae, nihilominus est una magnitudo,
unapotentia, una ςteraritas, i perfecit o una, penes quam equalitas attenditur. Nunc ad argumenta diluenda properantes dici .mus: primum ualere in his,et ibi est quantitas mollis, non in preposio. ad secundum potest r/llonderi, quod erualitas penes n-tiani, m is sentialia attendatur, ut tamen habent rationem sit antitatis υ irtualis, uelpersecti naues, sic primum de duobus propo- sdubjs remanet clarum. Huic nectitur alterum, dum ulti ritur. Utrum et fi ς ternum Deo conueniat. Primo as'. ctu mihi uidetur, quod non. Nam ςternitas mensurae nomen Uthat nec mensera, nec mensuratum in Deo conceditur: igitur ne'; e ςternum. μΠerea, Deo nihil creatum debet afribi, nisi secun Em naturam assumptam, at aeternitas quid creatum e t, dicente Aug. lib. Axxiii. qu stionum,quὸd Deus est consa ςternitatis: lituinibi conuenire non poterit, nisi secundum naturam assumptam, at hoc modo esse aeternum sibi non competit, sed ex tempore: igitur nullo modo. in contrarium se balet illud Psalmistae. Tu aut in aeternu permanes, circ. Pro determinatione igitur baius quotionis ardore tria nobis coris eratione digna occurrunt. PrimLm videtur pertinere ad socytud est aetemitas is , insuper cytio modo ab alys menseris diserat aeternitas, tertio ex diciis pat cbit ueritas. Quantum ad primum. Aeternitas importare uidetur durationem interminabilem: nam aeternum dici olet, ouas extra terminos existens. Quod tripliciter esse potest, uno modo,quod altendatur in terminabititassecundum totum, licet non cunau partes, quo modo interminabilitasposset tempori .pplicari a parte ante aparteps,secundum tamen lonentes
215쪽
ponentes motum potuisse ab aeterno esse. Nam hoc modo tempus secundumsim totalitatem terminos non haberet, crudibet nihilominuspars temporis significata terminaretur. Deinde aeternu let accipi pro eo, quod non fit terminatio, quo ad totum, nec quo ad partes , sub quo sensiu angelo aeternum competere posse videtur,
potuit enim-aterno creari, in aeternumpermanere, quapc manentia aeque esse totum angeli reθicit, σ non aliter totum, aliter parte, quoniam ibi non ponitur pars, m pars. Ultimo aeternum capi posse cernitur pro interminabilitate terminos habendiqVo quo modo, qua uia nec motui, nec angelo, nec alicui creaeturae interminabilitaspotest aptarie potuit enim omnis creaetura de nouo
recipere esse, σ de nouo desinere esse per subtractionem diuinae in entiae,intalis interminabilitas , quae impos ditas habendi terminos durationis, est de ratione ςternitatis Eprie capta. Hanc distisiens Boetius dicebat, φ od aeternitas est interminabilis vitae tota simul, c perfecta possessio. Vbi videtur ab aeternitate principium excludere durationis,ofinem, cum dicit, interminabilis vitae. Insiper oem in partibus successionem, cum dicit, perfecta
possessio, non enim perfecte quid possi detur, nisi totum simul possi
deatur,m hπ de primo, ex quo apparet secundu, scilicet qualiter ςternitas ab alijs di repet mensuris , puta aeuo,'repore: dissertenim in hoc, quod tempus rei mensuram dicit siemper difformiter
se habentis in se per partium successionem secundum prius,
posterius. Nam dicitur mensiura motus, per quam res per si habet aliter aliter. Amum vero rei qui de mensura ponitur etriformiterse habentis in se bμ tamen compatitur variebilitatem,
216쪽
transmutarionem adiunctam, velfecundum locum, velsecum
dum formam ; secundum locum, ut in corporibus celeobus, quorum esse, licet in se invariabilesiit, variationem tamen secundun' locum adiuncitam, in luna secundumforma, quo ad lumen, in Angelis, quo ad eleritionem, G cognitionem, ut quid onunt. Sed hic notetis, quod taeis res variabilis est de non esse ad esse,per' subtractionem influentissuperioris e se: Gernitas vero me ira, et potius durationA et oino inuariabilis inse dicit, in quo dissert 'ecialiter a tempore, nec compatitur secum aliquam variabilitatem, neq; secundum aliquid adiune lum,neq; de ese ad non es, is quo ab mo disteri, σ ita patet secundum, ex bis propositum, filicet, quod pernum Deo proprie conueniat, oesti solus enim ipse ab esse nequis deficere, neuecundum se, nec secundu aliquid
sui mutabilis est, ut Madach. ni. dicitur. Ego Deus,'non m tori Alia vero Οιa ab ipso defectibilia, quia pendent ablso Nunc ad argumentum primum dicendum est, quod pernitas nonsit nomen mensturae,sed durationis diuinae, ut enimprimu in uno quoq; genere aliquo sui generis minime mensuratum, sid bene aliorum
mensura existit, π ut ors motus metitur per primum motum, nec
ipse dimetitur per aliquem alium motum ,sic primum simpliciter in tota uniuersalitate enitum aliquam non habet mensuram, sed solum mensura est, licet etherogenea. Nec dici debet , quo e ipso mensuret, quia Ois mensura realiter,ut re is, doret a mensurato, at hoc in diuinis admitti minime debet, neq; quod ςternitas dicat ibi mensuram, sed bene eius durationem a nullo menseratam. Ad secundum argumentum dicitur,qJ minor en, Se pernitas enimas proprie
217쪽
propriesumpta no est quid creatum. Dῖim vero Aug. dicebat, Dem est causa ςternitatis, ibi Acruciatur de suo, nil est sternitas, o participata, cuius Deus causa est, quo modo argi entu currit, at nos hic proprie loquimur de ςternitate increata, idest pro esse Dei, ro oratione esse diuinisῖmpta: quare argumentum nutilum est. Et b c depropositis.
VTRVM UNA PERSONA SIT IN ALIA, ETC. Lectio LXIX. VT nobis nilitus ad μὴ equentem pareat distinctionem
facilis , quatuor hodierna die paucis percurremus vel bis, m primo. Vtrum unapersona fit in ala per cim cumincessionem. Insiper, trum in diuini Ut dare totum, aut partem; tertiὸ Vtrum veritassit ens reale, vel 1 ationis. QuartὸVtrum veritas habeat poni in rebus, vel in intellectu. Circa iamum; Pro parte negaris,potestsio primo argui . Sollius esset in Patre, tun tiario foret in Patre, σ ita Pater essetfilius ed Meest falsum: ergo, me. 'ςterea, si Pucr in filio esse dicatur, ergo Deus in Deo , sic ex consequenti Deus distingueretur a Deo, quod es falsum: igitur personarum diuinarum circumlacessio non admittenda. Insuper filius exivit a Patre, non ergo est in Patre, Fumptum patet apud Ioan. xvi. In contrarium e habet illud D. xiiii. Ego in Patre, Pater in me es, una ergo diuinapersona in ana. Nunc ad argumenta re pondenis, m primo ad primum, bacprmissa distinctione de esse in alio,vesper modum forma,vel per
218쪽
per intima inexistentiam; filius ergo esset in Patre per modum formae, curreret argumentum,at non sic diditur in Patre eis bus, sed ecundo modo: quare argumentum est nullum. Ad argumentum secundum ,prima consequetia cDeditur, at secunda negatur, non enim sequitur: Deus in Deo: ergo Deus distinguitur a Deo, tam a lacia cosequentis comittitur;nam in prima ille ablativus, Deo, non distiribaitur, π tamen distribuitur infecunda, virtuse negationis inclus in illo verbo distinguitur. Ad tertiam rationem dicitur ad antecedens, qJ filius exivit a Patre per producitionem passiuam, non per siparatione localem, aut es extialem, oe ideo nonsequitur, clarust in Patre, quoniam Pater in se ipso filiam producit. Et hςclatis de primo qusto. Vera ga de toto,ac parte, nec non de veritate in si periori distinctione mentio facta, iccirco circa hςc versaturi tria illi emus, reprimo. Utrum totum, partem in diuinis si dare. Pro parte negativa sic arguitur. Vbii totum, Sy pars, ibi maius,m minus, sed in diuinis, nec maius,nec minus, cumsit umma ibi squalitas : ergo, σc. Prperea, lipartis
rationem habet, illud imperfectum est , ea in diuinis nulla datur
imperse Zio: quare nec ibi totum, nec pars concedenda. Ex aliotitere, quia totam, oepe caum idemsonant, oe in Deo perfecti maxime rario reperitur: ergo cir totius.Pro determinatione huius di ficultatis, quot modis tortim dicatur notare debetis: multiplex enim est, I gaotam integrale, totum etniue sale, totum essentiale, totumpotestativum , totum numerale , ut numerus aliquorumph ralitatem comprehendens, demum datur totumperfectionis,quod in Auinis ceduum, ut essentia dis a gescon cni persectio'c M 1 vi
219쪽
ut totum. Nunc ad primum, hispositis, dici potest argumentum, qδ curriti de toto inter ali, de quo hic nos minime intendimus. Adserandum re pondetur, quodpars tripliciter capitur, vel essenti liter, vel integraliter, vel secundum possessionem: primis duobus modis conceditur, quod tales partes haseant imperfecti rationem, at rertio modo negativir ; Deus en pars possessionis beatorum vocatur, quatenus a beatis pqssidetur . . EAplanaris in hunc modum duobus segmentis de quatuor propositis, duo alia supersunt, mprimo. Utrum veritas sit ens reae, vel rationis. Pro parte AF mali sic arguitur; uniuscuius , rei ληu s ens reale, at veritas
bonum intellectus, qui est res: ergo quid reale. Deinde illud, ql non est quid reale, nihil videtur esse, at veritas nihil dici pol non esse, quia sisic, las orantes pro unitate dicerentur incasum laborare, quod est absurdi , ueritas igitur quid reaee debet poni. Pro intellectu huius dist cultati rimo quidsu ueritas,secudo, in qu
bus reperiarur, notandum erit. Zantum ad primum. Veritis conformitas est,sive adequatio intellectus ad rem, oe rei ad inte lilium, notamen essentialiter,sed ut liue, vel abiective. Circa secundum dicipotest, qδ ueritas in his ossus inuenitur ,scilicet in re, in propqsitione, π in intellectu. Primo in re materialiter, in propositione ut insigno, tandem in intelle tu, ut in cogvscente, melsubiective, vel obiective. Nunc ad argumentum primum pot
ari, quod ueritasset via reale fundamentaliter. Ad secun ummaior debetfic intelligi, ql non est ens reale, nihil est, idest iuxta
nihil, nam qis non est ens reale,potesse res rarionis, nam diuiditurens in ens, extra anima, inanima.Seddicetis s c rei'onsi.
220쪽
LECTIONES LIB. PRIMI. 38 tesset bona, tunc sequeretur, quod veritas non esset ens reale,sis ea contra determinata ; ad hoc dicitur, quod ueritassumpta obiecti-ue, non est ens reale a ratus, rata, ratum, licet sit ens reale a uerboreor reris: fundamentaliter tamen loquendo est res reale. Ex his
D situm quartum de ueritate, num fit in in intellectu, vel in quid tenedum breuiter patere potest. Nams capiatur formaliter, tune in intellectu habet coe obie liue.At si fundamentaliter, in re extra intellectum. hπ depollicitis, quoi pauca fuerunt, ideo
NuNC Os TENDERE RESTAT, ET C. .
Distinctio X X. Lectio LXX PErbreuem quidem vigesimam in ordine huius libri primidistindlionem exposituri nexum in primis perpendemus, tande ad diuisione accedemus,tertio partes,in quas usum pabitur, manifestabimus, quarto, multimo qu6liones quasdam proponemus, illa'; terminabimus.De nexu ut rem aggrediar Jaudite. Ex quo Magister loquutus est de personarum diuinarum squalitate magnitudinis in es endo , consequcns erat de potestatis earundem in operando ςqualitate uerba facere. Diuidi modo bςed i nctio potest in sigmenta duo principalia: in quorum altero ponitur cἴnclusio. Insecundo vero P batio. Quantum ad primum, conclusiost talis. Parer Filius, o Spiritussanctus ino'o-ιentia coHuantur. An res ita sest habeat, rasionibus apparebit,