장음표시 사용
411쪽
ericulam mi bi pro juvenili celato et eximis viribus facturo quaestionem tractanssigriorem ab Ordine Philosophiae Theorcticae et Literarum Humaniorum propositam, non Distilo Gigum est..,. quaedam ars mittoro , cum aes sensu, suo capiendam esss quasstionem p tari, tum do ordinis atque inuituti ratione, quam in ea tractanda secutus sum. . Diadsuo his verbis conticietur eis Principium Philosophiae moralis et ossiciorum exponatur. e Ciceronis operibus Phis, losophicis; ita ut singularum sententiarum, pondus et argumentandi ratio dijudicetur.' Primo itaque hoc voluisse ordo Clarissimus mihi videbatur , ut illud ex Ciceroni ucriptis Principi*m Phlissos iacli morsus exponeretur , quod Ciceroni ipsi prae ceteris placuisse probaretur. Cicero enim cmn multorum et diversorum Phi sophorum sentem alas, et principia moralia, in scriptis suis explicet, certe uni ex his pracl ceteris favete id ue ut eruatur et diligentius exponatur exigerti propositam quaestionem arbitratus sum. Nisi enim ita intelligeretur, incertum mihi puno videbatur, quodnam potissimum, έnter mul a , Ulustrari Principium ordo vellet. Deinde eo consilio praesertim propositam esse zmestionem existimaνi , ut a juvene , periaculum facturo , specimon exhiberetur, ostensurum, eum in Cicerone, praesertim in ejus scriptis Philosophicis , ita Iegendo versatum esse , ut Auctoris intelligendi , explicandi , est ex se ipso illustrandi facultatem haberet. Unde sequitur , non id quadri, ut ex aliis auctori s lux Ciceroni accendatur; sed ut , quam proximo Ciceronis vestigiis insisten-ri , Cicero ex Cicerone explicetur , ut, quid sibi xoluerit Auctor , crure Satis apparcat , quod sit sensentiarum pondus , quas argumentandi ratio , deinceps dijudicetur; eo rursus modo, ut ea potius ad normam et rationem Philosophiae Ciceronianae , et quast ex C corono , expendantur et exigantur, quam ut adhibitis aliis , praesertim recentiorum P ADiophorum , de disciplina morali doctrinis , aut suo marto philosophante responsi aucto-σο , Ciceronis sententia vocetur ad judices , vel ab hac ratione Iove discrepantes et ali mos , Udi, quod pejus , ad impares. IIIud igitur magis dijudicandum , quomodo Cicero, illi, quam ost secutus , philosophandi rationu ab omni parte isatisfecerit , sibique in ea εonstiterit. Quo sensu propositam quaestionem accipienti , non alienum visum est, primum Puaedam
Praemistero, unde ciceronis Philosophi aliqua notitia acquireretur; quibus, quomodo Ci-
412쪽
cero Philosophia fuerit imbutus, qua rationc eam excoluerit, quonam deinceps consilio scriptis mandarit , explicaretur. Nempe ad auctorem recte intelligendum et dXponendum nocesse fere est is talia in
Deinde, antequam Pri=rcipium Philosophiae Moralis Ciceronis exponeremus requirebatur,tit, quid sit tale principium tiniverse di primis ex mente Ciceronis', ostenderetur. Quo proinde Ciceronem in 'tali principio expo endo facilius sequeremur, n. lanaen quaedam erant de veterum Psilosophorum in UD investigando ratione. Hanc igitur Cap. I. continentur. Porro, ut definiretur, quodnam ex CiceroniS scriptis principium exponen um esset, inquiren um erat in sententiam, cui super ea rc Cicero erat addictus: quod facera isse gresso omnes illae di ultates occurrebant, qua , m Academica fluctuatione oriundae . vera Ciceronis placita tenebris fere involvunt. Ea 'iis itaque 'clipuid saltem verosimilo elicere nisus sum in Cap. II. Denique Cap. III. Hud principium Ciceroni placitum ita, exponere et dijudicare o matus sum, ut consilium quaestionis exigero ridcbmur, et juventias meae vires sinebant; id secutus, ut ex Ciceroniana copia magis ipSum auctorem, quam me loquentem indu cerem , ibique aes meis nihil inferorem, ubi do Suis suppeditabat Τullius. Itaque presse ario ejus vestigia legi, us sententias quidem apto di facili quodam ordine componerem , quoad scriptorum indoles patiebatur 4 potius Nero Cleel em philosophantem suo et antiquo more soluto et fere vago inducerem, quam ut undique collectu eius placita philosophica certo iIIo ordine, certisque reguns adscripto, proponorem, ut non sua, sed nocentiorum Philosophorum ratione, philosophatus e So Cicero videretur. Id enim quaestionis merati
contrarium videbatur. 'Ceterum, quod ad postremum Caput attinet, an adverti velim, me in explicando principio Ciceroniano, ex eius scripti s iVD Iocis fuisse ustim, qtiibus Cicero ipse
suam sententiam dicit, aut ' ea sistem exponi tur ratio, quam Pras ceseris CiceTOni placuisse antea iam ostendere conati stimus. Quos saeps alios hocos a P limus, ab alsus sententiae phi Sopho rin ejus scriptis pronuntimos, ii non sunt additi, nisi eamdem, iatque ipsius Ciperonis verba, sententiam continerent, sed ita comparati essent ut illustrationi et faniliseri explicationi commode inservirent: cur autem tali occatione itus locos non in per σemus, ex eodem Cleeronis ingenio profectos, et, quamquam ex diνersus disciplinae r rione est Ormaros, hac tamen a es similesque Ciceromanis P Haec simi, quas in antccessum monere volui: ceterum, ut legatur dissertatio et ij Eicetur, tamquam ab auctors, suae sibi tenuitatis conscio , juvenilium virium primum po
riculum caecuco, Profecta, maximopere opto, et quodam jure meo peiora mi i in cor.
413쪽
DE CICERONIS PHILOSOPHANDI STUDIO.
JRomae, se posteaquam, imperio omnium gentium constituto, diuturnitas pacis otium
se confirmavit, nemo fere laudis cupidus adolescens non sibi ad dicendum studio omniis enitendum putavit. V Orat. I. 4.) Quod enim in omnibus fere rebus publicis 1 eum habet, nihil certius ad summa honoris fastigia evehere, quam eloquentiam, animis populi quasi imperantem, rerumque dominam ut vocat Balbus'do nat. Deor. II. 59), se flexanimam,. atque omnium reginam rerum ut Poetae dicitur apud Cic. de Orat. II. 44.b id nec aliter Romae sese habuisse reperimus. Nihil enim ditioribus, et nobilioribus magis amorem et favorem populi conciliare poterat, quam si innocentibus aetque oppressis vindicandis, inque judicio magno animo defendendis, nocivis atque sceleratis fortiter accusandis, operam inteuderent: idque Uiam ad rem p. capessendam Optime Sternebat. Populus enim, in quem operam et laborem .impendebant, eos in remunerationem bonoribus donabat et magistratibus, in quibus digne et cum salute citum tuendis omnis sita erat optimi cujusque Patricii ambitio, gloria ac vitae dignitas. Qitae omnia quis non intelligit neminem nancisci posse, nisi, Eloquentiae peritum; neminem certius, quam Oratorem, dicendi vi exercitatum, aurium simul et animorum stominum, et quaSi tyrannum 8 Atque ita se erant huic studio Maxima exposita praemia, vel ad gratiam,
414쪽
rone a prima adolescentia, maximum fuisse Eloquentiae studium, quis miretur ita quudem, ut, cum vocis atque declamationiS contentio infirmo et gracili corpori nocere via deretur, nihilominus se quidvis potius Periculum sibi adeundum, quam a sperata di-- cendi gloria discedendum putaret. V c. 9 I. Cum autem, ut ait Plutares. d. vii. c. a. b ingenio ad Omnes disciplinas ferretur, neque quidquam doctrinae aut eruditionis genus aspernaretur, praeceptoribus doctis usus est, iisque Graecis , quois rum ductu , puerilibus studiis relictis , in Philosophiam incubuit, quod studium cui ipse testatur in Bruto c. 91. se sibi nunquam intermissum , a primaque adolescentia
,, cultum et semper auctum V cum Oratore conjunctissimum Semper Gistimavit. ἡ ΡΟ-- situm sit inprimis V inquit Orat. c. 4.b se sine philosophia non posse essici, quem se quaerimuS, eloquentem: nam nec latius , nec comosius, de magnis variisque rebus , sine philosophia potest quisquam dicere. Nec vero, sine philosophorum disciplina,
,, genuS et S ciem cujusque rei cernere, neque eam definiendo explicare, nec tribuere in partes Possum US; nec judicare, quae Vera, quae falsa sint g neque cernere conseque ,, tia, repugnantia videre, ambigua distinguere. Quid dicam de natura rerum, cujus se cognitio magnam orationis suppeditat copiamst de vita, de ossiciis, de virtute, de , moribus 2 Sine multa earum ipsarum rerum disciplina aut dici aut intelligi potest
Cons. de Orat. III. passim, ΙΙ. I. a. Praesertim putabat Cicero se postremum illum locum ,, de vita et moribus totum esse oratori perdiscendum: illud enim V inquit se quod sem-- per Oratoris fuit, nisi tenebimus, nihil oratori, in quo magnus esse possit, relinque ,, mus. V de Orat. I. 15. cf. ibid. c. II seqq. In Bruto c. 93. M Philosophiam vocat - matrem omnium bene factorum, beneque dictorum: V alio loco Orat. c. a I.) - Εl0M quentiae V dicit ,, Sicut reliquarum renim fundamentum Sapientiam: V et de Orat. II. ac Philosophiam .is artium omnium laudatarum procreatricem quamdam, et quasi PD
Quantam vero, huic convenienter sententiae, a primo tempore aetatis, in eo studio' operam curamque posueris Cicero, antea quidem declarabant orationes resertae Philos phorum sententiis; et doctissim Grum hominum familiaritates, quibus semper ejus domus soruit; et principes illi Diodotus, Philo , Antiochus, Posidonius , a quibus institutus erat de Mat. D. I. 3.); nec non publica privataque vita ornatum eum et imbutum Philosophiae praeceptis semper ostenderat. de nat. D. ibid.) Puer enim praeceptorem nactus est Phaedrum, Epicureum philosophum, quem eo quidem tempore, antequam Pli, ionem cognoverat, valde ut philosophum, postea tamen ut virum bonum et Suavem et Oriciosum, sibi probatum esse testatur, Ep. ad Div. XIII. I. Deinde ver Eo fere aeta
415쪽
ώ niensium optimatibus, Mithridatico bello, domo profugisset, Romamque venisset, t si tum ei me tradidi, admirabili quodam ad philosophiam studio concitatus. V cons. PDt..inta Cic. c. 3, ΕXinde anno aetatis 27 , orationibus aliquot forensibus jam habitis , Athenas profectus se cum eo Sunt Tullii verba) venissem, seX menses cum Antiochs se Veteris Academiae nobilissimo et prudentissimo Philosopho, sui, studiumque Philoso-M phiae nunquam intermissum, a primaque adolescentia cultum et Semper auctum, hoc se rursus Summo auctore et doctore renovavi. Brut. 9 I. cons. PDt. d. Vita e. 4.
Praeterea jam antea se eram cum Stoico Diodoto, qui, cum habitavisset apud me, meeu se que Vixis8et, diu post est domi meae mortuus; a quo, cum in aliis rebus, tum Si se diosissime in dialectica exercebar. V Brut. 9o. Athenis inde per Asiam itinere imstituto , Rhodi Posidonium etiam , nobilissimum Stoicum, visitavit ' Plui. ibid. c. q. quo 17 annis post significat ad Att. ΙΙ. I. sese per litteras familiariter adhuc uir. Quanto ardore jam ante Consulatum omnia fere sibi in Philosophiae studio posita esse istimarit, in eoque recreatum se aliquando iri ex vitae laboribus et procellis, declamrant Epistolas aώ Att. Ι. q. s. 6. 7. 8. 9. in quibus de Academia sua de qua cons. Plin. H. N. XXXI. 3.) seu loco ad philosophicas lucubrationes sive disputationes adaptato , ad effigiem Academiae Platonicae, porticu, Xystis, exedris, aliis ornamentis instructo, i quitur, cujus exornationem Statuis, signis , Bibliotheca, ab amici elegantia exspectat, et impatienter exquirit: quippe in qua se omnem spem delectationis suae, quam , cum in otium
se venisset, habere Volebat, positam habebat. V cibid. s. 7. cons. de Orat. l. r. Eo modo tum jam, in ipso crescentis gloriae fastigio, nihil magis sibi parabat, tamque impense desiderabat, quam otium, studiis potissimum Philosophiae addictum , digneque
Quantum denique, in Republica gerenda , in ipso gravissimo Consulatu , philosophis tri
buerit, et quomodo iis se tradiderit totum, ex Plutarcho novimus. Captis enim Catia linariae conjurationis sociis, dubitantem, quodnam consilium iniret, . Ciceronem, se contra
Μ conjuratos, inquit Psit. c. m.) si incitarunt Quintus frater et P. Nigidius, communi se Philosophiae studio conjunctissimus, quo et plurimum utebatur in publicis negotiis Idem prodit GeII. XI. 11. Fuit autem Nigidius Figulus Philosophus Pythagoricus, 8Simia doctrina insignis, cujus testimonia praebent GHI. h. c. et X. II., Macros. Sat. VI. 8. Cic. do univ. c. I.: atque id ipsum, quantum illi philosopho tribuerit, luculenter declarat ipsius Ciceronis ad Nigidium Epistola. ad Div. IV. II. ) -- Familiariter etiaΠ Cicero utebatur Cratippo, Peripatetico, quem principem hujus aetatis Philosophum ap pellat , de O iis lΙΙ. st . cons. de Divin. Ι. 3. 314 Plutarchus vita Cic. c. 24. Ciceronis
silii Epistola, Ep. ad Div. XVI. ΩΙ.
416쪽
Atque illud quidem tale ac tantum Philosophiae studium in nostro fuit et adolescente et viro, toto quamvis animo Reipublicae gerendae dedito, splendescens in juvene, elucens in Consule, inter ipsas turbarum ciVilium procellas, conspicuum praesertim accommodatione ad Eloquentiam, vitaeque cum publicae lalm privatae utilitatem, consuetudine denique et familiaritatibus doctissimorum hominum. LiteriS vero Usque adeo neque quidquam mandaverat, neque Omnes totius Philosophiae partes in universum sibi pertractandas propori fuerat. Tum demum se cum instituti rationem ipse reponat Tullius, Nat. D. I. 4. - otio langueremus, et is e5Set Reip. Status, ut eam unius consilio atque cura gube se nari necesse esset, primum ejusdem Reip. causa Philosophiam nostris hominibus e se plicandam putavi , magni eXistimans interesse ad decus et ad laudem civitatis, se res tam graves tamque praeclaras Latinis etiam literis contineri. Hortata etiam est, se ut me ad haec conferrem, animi aegritudo, fortunae magna et gravi commota injuria: ,, cujus si majorem aliquam levationem repexire potuissem, non ad hanc potisSimum se confugissem. Ea vero ipsa nulla ratione melius frui potui, quam si me non modo ad se legendos libros , sed etiam ad istam Philosophiam pertractandam, dedissem. Omnes
, autem ejus parteS, atque omnia membra, tum facillime noScuntur, cum totae qΗae. - .stiones scribendo explicantur. V Alio loco cel. Diνin. II. I. a. b eadem ferme disserens,
se quaerenti mihi,' inquit, se quanam re possem prodesse quam plurimis, ne quando,, intermitterem consulere Reipubi , nulla major occurrebat, quam si optimarum artium se vias traderem meis civibus; V c. a. si quid enim munus Reip. adferre majus melius- M ve POSSumus quam Si docemus atque erudimus juventutem y Equidem ex his etiam ,, fructum capio laboris mei, qui jam aetate provecti , in nostris libris acquiescunt. se Magnificum illud etiam, Romanisque hominibus gloriosum, ut Graecis de Philosophiari literis non egeant, quod assequar profecto, si instituta perfecero. Ac mihi quidem se explicandae Philosophiae caussam attulit gravis casus Civitatis, cum in armis civilibus,, nec tueri meo more Remp. , nec nihil agere poteram, nec, quid potius, quod qui se dem me dignum esset, agerem, reperiebam. A Platom autem Philosophiaque didice.
- ram , naturales esse quasdam converSiones rerump., ut eae tum a principibus teneremis tur, tum a populis, aliquando a singulis. Quod cum accidisset nostrae Reip., tum se pristinis orbati muneribus haec studia renovare coepimus, ut et animus molestiis hacri potissimum re levaretur, et prodessemus civibus nostris, qua re cunque possemus.
λ In libris enim sententiam dicebamus, concionabamur, Philosophiam nobis pro Reip. D Procuratione substitutam putabamus. V de Of. II. I. a. III. I. Acad. uu I. 3. Epiuolad cum ad Famii. tum ad Att. passim. Vid. ad Fam. I. 9. N. 3. 4. V. 1s. IX. 8.
417쪽
Quam itaque Philosophiam addidicerat Cicero, ob vitae tum publicae, tum privatae,
usum, quamque antea reipublicae adstrictuS, ne obsolesceret, renovabat, cum licebat, Iegendo; eamdem postea, ciVilibus turbis a rep. remotus, dedita opera excoluit, eamque per omneS Partes, atque Omnia membra, singulatim et accurate civibus suis scribendo explicavit.
Tenendum illud consilium, quo primitus in Philosophiam incubuit Cicero, maxime in
usum Eloquentiae: ex quo perspecto facile erit intellectu, quamnam potissimum Philosophiae disciplinam sequi deberet, si eam, V Scilicet, se quae peperit dicendi copiam, etsi in qua dicuntur ea, quae non multum discrepknt ab opinione vulgari: V Parad. Probem. cum se in dicendo luitium vel maximum sit, a Vulgari genere orationis, atque se a consuetudine communis sensus abhorrere. V de Orat. Ι a. ) se Mihi '' inquit, Tusc. II. 3. Semper Peripateticorum Academiaeque consuetudo de omnibus rebus in
se contrarias partes di Sserendi, non ob eam cauSam Solum placuit, quod aliter non posse set, quid in quaque re Verisimile esSet, inVeniri, Sed etiam quod esset ea maximais dicendi Gercitatio et c. Orat. c. 3.) se fateor me oratorem, si modo sim, aut ,, etiam quicumqtie sim, non ex Rhetorum ossiciniS, ged ex Academiae spatiis extitisse. ,, Illa enim Sunt curricula multiplicium Variorumque sermonum , in quibus Platonisse primum impressa Sunt Vestigia: Sed, et hujus et aliorum philosophorum disputationi, bus, et eXagitatuS maXime Orator eSt, et adjutus: Omnis enim ubertas, et quasi sylva, dicendi ducta ab illis est: V et Fato c. a b se cum hoc genere Philosophiae, ,, quod nos Sequimur, magnam habet orator societatem: subtilitatem enim ab Academia, mutuatur, et ei vicissim reddit ubertatem Orationis, et ornamenta dicendi. Si noster itaque, Ut fecit, eam potissimum Ob causam Philosophiae operam dedit, ut Oratorem eXcoleret, certe nulla alia magis disciplina, quam si haec Carneadia, aut illa se Aristotelia Vis comprehendenda erat: V da orat. III. 19. neque inter cetera Philois sophorum genera apta Satis aut conjuncta oratori reperiebantur, quod sub persona Cras.. si censet Tullius, de Oratore ΙΙΙ. I 6 - ao. cf. do Fin. IV. 9. Quomodo etiam non potuit ille orator, qui in eo Eloquentiae studio aetatem consum
Serat, e Cpiciis I. I.) ita quidem, ut apud posteros Cicero jam non hominis, sed eloquentiae, nomen haberetur int. Inst. Orat. X. I. ; quomodo non potuit ille iis potissimum Philosophis se addicere, in quibus tam gravis, tam ornata, tam splendida, dicendi erat copia et exercitatio. c. de Finib. IV. 3. ri Quis enim uberior in dicendo,, Platone P Jovem ajunt Philosophi, Si graece loquatur, sic loqui. Quis Aristotele ne , vosior 8 Theophrasto dulcior 3 Lectitasse Platonem stlidiose, audivisse etiam, Demosthenes dicitur; idque apparet eX genere et granditate Verborum. V a B t. c. 3I.
418쪽
Et ad eum, ex quo granditatem verborum hauserat Graecus, se non consereet Romanus Demost enes 3 cf. de optimo gen. Orat. c. 6. OVat. Ι3, 19. G Orar. I. II. O . I. I. De Aristotele cf. de Invent. II. a. de Orat. II. 38. III. 35. Quibus proinde Philosophis magis et libentius se adjungere potuit Cicero, quam quia bus aΠte Omnes si locus ille civilis, Graece πολιτικος, graviter et copiOSe esset tractatus; '' quod de Academicis et Peripateticis contendit G Finib. IV, et.) se qui nune quidemm eZ particula parva urbis ac loci nomen habent, et Peripatetici philosophi aut Aea demici B Π0minantur, olim autem propter eximiam rerum maximarum scientiam a Graecis politicim Philosophi appellati, universarum rerump. nomine vocabantur. V de Orat. ΙΙΙ, 28. Quid convenientius Cloeronis indoli, atque vitae consilio, illos potissimum sequi, in quibus non cohoriationem modo maximam ad remp. capessendam, Sed et ejusdem SamPienter tractandae praecepta inveniebat optima, fontes uberrimos i Principes ac praecepto-xe8 tales et tantos, Platonem et Aristotetim f ex quorum se scriptis et inStitutis eum om-Πl8 doctrina liberalis, omnis historia, omnis sermo elegans, sumi poteSt, tum Uarietas 1, ζεῖ tanta artium, ut nemo sine eo instrumento ad ullam rem illustriorem Satis orn di, tus possit accedere: ab his oratores, ab his imperatores ae rerum publicarum princ
,, Pes, extiterunt. V de Fin. V. s. cf. et c. 4. Idem ille Cicero, a qui, cum in Rems, PrincepS eSse vellet, ad eam tuendam cum sua summa dignitate ab illis ornari atque ,, instrui se posse videbat 8 illis enim ista quaesita, ab illis descripta, notata, praeceptam erant, omniumque rerump. rectiones, genera, Status, mutationeS, legeS etiam et libis Stituta ac mores Civitatum, perscripserant: eloquentiae vero, quae et principibus maX D mo Ornamento est, et qua Tullius valebat plurimum, quantum ex illorum monumentis
,ri non addidit: V de Fin. IV, sta. ubi quae proprie de Catono dicuntur, Summo jure
Ciceroni adaptavimUS. Haec itaque, cum Ciceronem oratorem, et Rep. implicatum, jam a juvenilibus inde e ercitiis, momenta impellerent, ut Academiae potissimum parteS SuSciperet: maturius meditato, atque per otium omnes simul universae Philosophiae partes perspicienti, aliadstinceps causa extitit, qua impulsus Academicam maxime rationem ampleCteretur: insigneS nempe contentiones, atque discrepantes toto genere omnium Phil Sophorum Sente
tiae, in omnibus omnino Philosophiae partibus; de qua re elegantissime et jucundissime ipse disputavit Accae. Q. ΙΙ, as. ad finem libri); quo loco, nullis partibus addictum, x ptum atque distractum se innumeris doctissimorum hominum dissensionibus, Luculis Di xx; coactum proinde se professus, qui nulli plane sententiae se devinciat, Sed nul-JRm certi, nullamque veri discernendi notam hominibus datam esse arbitretur; ita ut alio ἰ0ς0 NGς. D. i. c. b testetur: si prosecto eos ipsos, qui se aliquid certi habere a
419쪽
II, , bitrantur, addubitare coget doctissimorum hominum de maXima re tanta dissensio: Ude qua cibi α I. I. se tam Variae Sunt doctissimorum hominum , tamque discrepantes se sententiae, ut magno argumento esse debeat, causam, id est, principium Philosophiae se esse inscientiam; prudenterque Academicos a rebus incertis assensionem cohibuisse; se quid enim temeritate turpius y aut quid tam temerarium, tamque indignum Sapientisse gravitate, atque constantia, quam aut falSum Sentire, aut, quod non satis explorate se perceptum sit , et cognitum, sine ulla dubitatione defendere 2 et tum demum V de Nat. D. I. 6.) se mihi procax Academia videb tur, Si aut consenserint omnes, aut eritis inventus aliquis, qui, quid verum sit, invenerit.
Et revera, si accuratius rem inspiciamus, quid naturae rerum convenientius, quid his temporibus congruentius, quam si homines, quibus supra Vulgus sapere, minimeque Superstitione infici, datum esset, ad Academiam amplectendam impellerentur, se non ita peres tinacia, aut studio vincendi, Sed earum rerum ob Scuritate, quae ad confessionem
se ignorationis adduxerant Socratem, et Veluti amantes Socratem', omnes pene Veteres. V
Accae Q I. Ia. Nam qui, auctoritate aut praejudicatis opinionibus haud occupati, huic vel illi disciplinae nondum addicti essent, eos certe per totum Philosophiae campum Vagantes, omnesque parteS integris et liberis Oculis lustrantes, ab una parte Epicuri impudentia, ab altera Zenonis SeVeritas et arrogantia, movere debebant, cum nec mediarum inter duas illas extremas ulla eSset Sententia, quae, Objectionibus non obnoxia, vere satis
atque firmiter suscipi et defendi posset His igitur se et assii mandi arrogantiam vitan-M tibus, et fugientibus temeritatem, quae a sapiente dissidet plurimum, V de O . II. 2. eximie haec ratio confirmari debebat, se ex Variis Platonis libris, sermonibusque Socra-M ticis, in quibus nihil assirmatur, et in utramque partem multa disseruntur; de omni- ,, bus quaeritur, nihil certi dicitur, e quibus jam eripuit, nihil esse certi, quod se aut SenSu aut animo percipi possit V Acad. Q. L 13. de O/at. III. 18. Si qua se rat quis, cur illa Philosopho prae aliis dignissima disciplina, tempore Ciceronis deserta fere et relicta fuerit, id Cicero, de Nat. Deor, Ι.l5. si non Academiae vitio, Sed tar-
ditate hominum contigisse V arbitratur, sinam, Si Singulas disciplinas percipere mag- ,, num est, quanto majus omnes 2 quod facere iis necesse est, quibus propositum est, se Veri reperiendi causa, et contra omnes Philosophos, et pro omnibus, dicere ΤV Cic moni ' ero, cui Platonis plane Divini sententia fere placebat, quia Platonis erat, Platonis ingenio excogitata, Platonis suaviloquentia prolata, cui omnium et Singularum di-Sciplinarum percipiendarum atque defendendarum prona aderat facultas et eXimia; huic Ciceroni certe, praeter utilitatem in Eloquentiam inde redundantem, Academica illa ratio
contra omnia disserendi, nullamque rem aperte judicandi, Ob eam etiam causam mire pla-
420쪽
Iaeere debebat, quippe cujus ambitio id valde appetebat, ut ingenium habere videretur Per omnia tendens, scientiamque omnia compleXam, quod objectum Ciceroni, in deis elamatione vulgo Sallustio tributa ; cujus denique indoles, facile et libenter ad omnes homines, omniaque tempora, SeSe accommodans, illam potissimum doctrinam probabat, in qua nulla res aperte judicatur, is eaque dicuntur, quae non multum discrepant ab opuse nione vulgari. V Parad. Prooem. His omnibus Academiae amplectendae rationibuS denique addendum, Ciceronem, juvenilem aetatem cum modo intrasset, magistro ac praeceptore conjunctissimo usum fuisse Plilone , se quo Viro patrocinium Academiae, in quo maxime vigebat, non defuit: V da Orat. III et 8. qui totum sibi traditum Tullium, adolescentem adhuc, et juVenili ardore ad omnia se jungentem atque applicantem, ita formavit, et occupavit, ut in Academiae Epatia Semel inductus Cicero, ea deinde nunquam deSeruerit. Haec sussciant universe de Ciceronis philosophandi studio, accuratiori deinceps explicationi Eubjicienda: quaedam adjicere liceat de ejusdem instituto Philosophiae literis mandandae.
Antequam unius consilio gubernari Rem p. necesse esset, Nat. D. I. 8. nihil de Philosophia literis mandaverat de Nat. D. ibid. . otio vero ut digne sUccurreret, noque minus, ut animi aegritudini solatium adferret, totis quaestionibus scribendis operam dedit, eo maxime instituto atque consilio, ut res tam graves, tamque pryeclarae, Latinis etiam literis continerentur: ut inde erudiretur juventus, atque Optimarum artium Vias doceretur: Dixin. II. I. a. in quo Academica ratione usus Vol uit se consuetudi- ,, nem a Socrato traditam tenere, V scilicet, si judicium suum nullum interponere: ea, probare, quae Simillima Veri Videantur: conferre causas, et quid in quamque Sentem
se tiam dici possit, expromere: nulla adhibita sua auctoritate, judicium audientium re-- linquere integrum ac liberum: V de Divin. II. 7a. si nulliusque unius disciplinae se legibus adstrictus, quibus in i Philosophia necessario pareat, quid sit in quaque reis maXime probabile, semper requirere. V Tusc. Q. IV. 4.) Philosophicas igitur qua stiones eo potissimum consilio scriptis Cicero mandavit, ut historiam Philosophiae civiabus suis traderet, et perficeret, ut si Graecis de Philosophia literis non egerent, V n que ullum se Philosophiae locum esse pateretur, qui non Latinis literis illustratus pateret' de Dixin. II. a. : quaeque in singulis Philosophiae generibus Graeci profecissent, exhiberet, eo quidem modo, ,, quo sunt verba Cicoronis 2 Sc. Q. V. g. b Socratem.
,, usum arbitrabamur, ut nostram ipsi sententiam tegeremus, errore alios levaremus, et
,, in omni disputatione, quid esset simillimum veri, quaereremuS.