장음표시 사용
431쪽
lateret. V corat. c. 7I.) h NOS, V igitur, ἡ, qui Sequimur probabilia, nec ultra quam si id, quod verosimile occurrit, progredi poSsumus, et refellere Sine pertinacia, et refelliis sine iracundia, parati sumus. V Tusc. O. IV. 4.)Morem nempe Graecorum Scholas habendi, seu, qua de re quis vellet audire, de ea perpetua oratione disputandi, quem antea quidem o Fin. ΙΙ. T. nec Socrati, nec sibi, probatum, Sed Sophistarum esse, astirmaVerat, Suo tamen tempore in Academiam jam receptum, eumdem et ipse Cicero poStea Secutus est, ductus praecipue studio eloquentiam et dicendi laudem cum Philosophia ccnjungendi: quod et assecutum esse se arbitratur, I. 1. Sed, ut paulo magis haec illustrentur, instituti sui rationem ipse exponat Tullius Tusc. Ω, Ι. 3. se Si aliquid oratoriae laudi nostra attulimus i se illustria, multo studiosius Philosophiae fontes aperiemus , e quibus etiam illa mana- ,, bant. cc. 4. Sed, ut AriStoteles, Vir summo ingenio, scientiaeque copia, cumri motus esset Isocratis rhetoris gloria, dicere etiam coepit, adolescentes docere, et pru-- dentiam cum eloquentia jungere, sic nobis placet, nec pristinum dicendi studium de-- ponere, et in hac majore et Uberiore arte Versari: hanc euim perfectam Phirosophiam se semper judicavi , quae de maximis quaestionibus copiose posset ornateque dicere. ἡ In quam eXercitationem ita ΠOS Studiose operam dedimus , ut jam etiam Scholasse Graecorum more habere auderemus: Ut nuper in Tusculano, cum esSent compluresse mecum familiares, tentari, quid in eo genere poSsim. Ut enim antea declamitabam se causas, quod nemo me diutius fecit, Sic haec mihi nunc senilis est declamatio. Pota si nere jubebam, de quo quis audire vellet: ad id aut sectens, aut ambulans, disputa. se bam. Itaque dierum 5 Scholas, Ut Graeci appellant, in totidem libros contuli. Fie-- bat autem ita, ut cum is, qui audire Vellet, diXisset, quid sibi videretur, tum ego
se contra dicerem. Haec est enim - Vetus et Socratica ratio contra alterius opinionem
disserendi: Dam ita facillime, quid Veri Simillimum esset, inveniri posse Socrates a se bitrabatur. V vid. Davis. ad h. I. et cons. Tuic. 2. II. 2. 3. Sic HirIius, ad C ceronem accedens, eodem modo ponere aliquid, ad quod audias, cupit, cum hanc. se Academicorum contra propositum disputandi conSuetudinem, Ciceronem suscepisse ii se dicent Tusculanae disputationes. V Fato c. a. Ad eumdem hunc morem referendi loci antea jam citati Tusc. u. II. a. 3. IV. 4. V. 4. de Dirin. ΙΙ. 72. EXplicandus inde etiam locus Tusc. u. V. IO. se acute disputantis illud est, non quid quisque dris cat, sed quid cuique dicendum sit, videre; velut in ea ipsa sententia, quam in hagri disputatione suscepimus, omnes bonos Semper beatos volumus esse. V - Negat Uero
Cicero, cibid. V. II.) contra illud, quod nunc disputaret, unum alterumve, quod ipse eliquando contra flarte dixisset aut scripsisset, esse adducendum aut conferendum; cum
432쪽
aliis isto modo agatur, qui legibus impositis disputant; se nos, V inquit, In diem
,, Vivimus: quodcunque nostros animoS Probabilitate percussit, id dicimus : itaque soli se sumus liberi. Utamur igitur ibid. c. 29. libertate, qua nobis solis in Philoso- ,, phia licet uti: quorum oratio nihil ipsa judicat, Sed habetur in omnes partes: ut si ab aliis possit ipsa per sese, nullius auctoritate adjuncta, judicari. Quoniam illo modo Academicos nulla plane vincula impediebant ullius certae disciplinae, et in tempore libabant eX omnibus , quodcunque eos maxime specie veritatis movebat, facile animum cogitatio subire posSet, continua igitur illos dubitatione fluctu-asse, nullamque veri notam agnoscentes, qUaSi in tenebris, errasse, et nihil quod sequerentur, habuisse. Sed illum caveamus errorem. Si certum, quod sequerentur, non haberent, probabile sunt secuti: neque id tantum in aliis Philosophiae partibus, sed et praesertim in doctrina de Principio agendi: ii certe hoc fecerunt, quibus Cicero se a
jungit et annumerat, qui, rationem Secuti Arcesilas, cum eo commendabant, Ut regulam agendi , το ευλογον, quod Carnearis magis dixit το πιθανον. Vid. Sext. Empir. a M. Math. VII. 158. 159 - Ι 89. 'rrh. LIIp. I. 23 I. et cons. Krug. Geso . GrPhil. GD. Afit. S. I 36. not. e. - Vtinctil. XII. 1. Neque enim Academici, cum, in utramque disserunt partem , non secundum alteram Vivunt. V Atque egregie
ipse Cicero ab illa objectione Academiam vindicat de Ossio. ΙΙ. , , o curritur auisse tem nobis , et quidem a doctis et eruditis, quaerentibus, Satisne constanter facereri Videamur, qui, cum percipi nihil posse dicamus, tamen et aliis de rebus disserereri soleamuS , et hoc ipso tempore praecepta ossiciorum persequamur. Quibus vellem ,, satis cognita eSSet noStra Sententia. Non enim Sumus ii, quorum vagetur animus si errore, nec habeat unquam, quod sequatur: quae enim esset iSta mens, Vel quae via
is ta potius, non modo disputandi, sed etiam vivendi, ratione sublata 2 Nos autem, se ut ceteri alia certa, alia incerta, esse dicunt, sic ab his dissentientes, alia probabilia, se contra alia esse dicimus. Quid est rigitur, quod me impediat, ea, quae mihi prob se bilia Videantur, Sequi, quae contra, improbare, atque, assirmandi arrogantiam vitantem, se fugere temeritatem, quae a sapiente dissidet plurimum 2 Contra autem omnia dispu-- latur a nostris, quod hoc ipsum probabile elucere non posset, nisi ex utraque parteri causarum eSSet facta contentio. Acad. D. II. 3. cons. Acad. II. 32.) Nec inter se nos et eOS, qui Se Scire arbitrantur, quidquam interest, nisi quod illi non dubi- si tant, quin ea Vera sint, quae defendunt, nos probabilia multa habemus, quae sequi, facile, assirmare vix, possumus. Hoc autem liberiores et solutiores sumus, quod in se, tegra nobis est judicandi potestas: nec ut omnia, quae praescripta et quasi imperata
di, Sint, defendamus, necessitate ulla cogimur. de Nat. D. I. s. 'Nec tamen fieri
433쪽
ri potest, ut, qui hae ratione Philosophantur, ii nihil habeant, quod sequantur:
ia non enin. sumuS ii, quibus Πihil Verum eSse Videatur: sed ii, qui omnibus veris sal. - sa quaedam adjuncta esse dicamus, tanta similitudine, ut in iis nulla insit certa j se dicandi et assentiendi nota: ex quo existit et illud, multa esse probabilia, quae, quam- ,, quam non perciperentur, tamen, quia Ui Sum haberent quemdam insignem et illustrem, , his sapientis vita regeretur. V Sic e. g. Academico Carneadi frui principiis natur si libus, vel his rebus, quas primaS natura conciliavisset, erat extremum bonorum.'
Quamque graviter Academicus noster illum praesertim de ossiciis locum extolliti cra c. I. a.) si Cum multa sint in Philosophia et gravia et utilia, accurate, copiosequeis a Philosophis disputata, latissime patere videntur ea, quae de ossiciis tradita ab illisse praecepta Sunt. Nulla enim Vitae pars, neque publicis, neque privatis, neque forense sibus, neque domesticis in rebus, neque si tecum agas quid, neque si cum altero contrari has, vacare ossicio potest, in eoque colendo Sita est vitae honestas omnis, et in negli-- gendo turpitudo. Atque haec quidem quaeStio Communis est omnium Philosophorum; se quis est enim, qui, nullis ossicii praeceptis tradendis, Philosophum se audeat dicere δ' Quin et Academicos , qui judicio suo nullo interposito, contra omnes disputabant, diserte Cicero vindicavit contra eam objectionem, qua quasi merct certandi et ostentationis jactandae Studio, non Veri, ut Philosophum decet, reperiendi causa, litigantes reprehendebantur; atque testatus est, se illas philosophicas quaestiones, praesertim ad viatam pertinentes, non levis cujusdam momenti, sed magni, imo maximi aestimare. Quid et aliud de illo exspectes, qui graviter adeo, copiose et magnifice, in omnibus serescriptis, Philosophiam praeconiis extollit, tantoque in ea laudibus evehenda saepius a dore abripitur, ut facile unusquisque intelligat, quod quis ita laudare possit, illud ex animo earum ipsi et maximi ponderis videri. Sed sui, et Academiae vindicator ipse procedat Tullius, Acad. II. Io. se Ego - Si aut Ostentatione aliqua adductus, a.It stu-ώ dio certandi, ad hanc potissimum Philosophiam me applicavi: non modo stultitiamsi meam, sed etiam moreS et naturam, condemnandam puto. Nam, si in minimis rebus se pertinacia reprehenditur, calumnia etiam coercetur, ego de Omni statu, c0nsilioque ,, totius vitae, aut certare cum aliis pugnaciter, aut frustrari cum alios, tum me ipsum,
se velim Itaque, nisi ineptum putarem in tali disputatione id facere, quod, cum de se Rep. disceptatur, fieri interdum solet, jurarem per JOVem, DeOSque Penates, me et a ,, dere studio Veri reperiendi, et ea sentire, quae dicerem. Qui enim possum non cu- se pere verum invenire, cum gaudeam, si simile Veri quid invenerim 8 Sed, ut hoc se pulcherrimum esse judicem, vera videre, sic pro Veris falsa probare turpissimum
434쪽
se est. Nec tamen ego is sum, qui nihil unquam salsi approbem, qui nunquam adse, is tiam, qHi nihil opiner. Hisce explicatis et perpensis, intelligemus, quomodo Cicero, servata Philosophi diagnitate et constantia, diversas prima Specie, ex diverSi S eeIte dilaeiplinis desumtas, sentemtias defendere potuerit: cujus rei causa patebit, praecipue adducto illo loco Acad. II. s. antea jam citato: se Nec inter nos et eos, qui Se Seire arbitrantur, quicquam interest. si nisi quod illi non dubitant, quin ea vera sint, quae defendunt: nos probabilia mulisse ta habemus, quae sequi facile, assirmare Vix possumus. Hoc autem liberiores et s si lutiores sumus, quod integra nobis est judicandi poteStas: nec ut omnia, quae pra se scripta, et quasi imperata sint, defendamus, necesSitate ulla cogimur. V Sic e. g. in Tusc. Diaest. an Virtus ad beatam vitam se ipsa contenta Sit Vid. V. Io. II. g9. , C cero cum Stoicis maxime facere, eorumque defensionem Suscipere poterat, se ut homum se cuius unus e multis, probabilia conjectura SequenS; ultra, quQ progrediatur,. quam se ut verisimilia videat, non habenS,V Tu c. Q. I. 9.b eam Ob cauram, quia ab ea parte Stoici maxime probabilia tradere ipsi videbantur , eorumque in hac quaestionerationes excutere volebat. Eodem modo in Philosophia morali, et doctrina de finibus, oentire cum Peripateticis et Pisono ei licebat: cujus rei rationem ipse Pisoni exponiti
de Fin. V. ρ6.) se Nonne meministi mihi licere probare ista, quae sunt a te dicta' si quis enim potest ea, quae probabilia Videantur ei, non Probare.* -- nihil est enim se aliud, quamobrem nihil percipi mihi posse videatur, nisi quod percipiendi vis ilia de-- finitur a Stoicis, ut negent, quicquam posse percipi, nisi tale Verum, quale falsum se esse non possit. Itaque haec cum illis est dissensio; cum Peripateticis nulla sane.' Similiter etiam in doctrina ossiciorum hoc tempore Sequi poterat se potissimum Pana itum et Stoicos, non ut interpretes, sed e fontibus eorum, judicio arbitrioque suo, quantum quoque modo videbatur hauriens. V de O . I. a. e f. omnino III. 4. fin. ' Aeademici igitur ea re praesertim a ceteris Philosophis differebant, ut, cum viderent, nihil esse tam certum, ita dubiis non tentatum, ut ab omni objectione Vindicari possit, contra omnia ea dicerent, quae certum, quod non adest, tollerent, probabilitatem reis 1inquerent, sive, ut hoc in 'rrhonis doctrina Vocatur, diSPutarent ἀντιλογειν Vid. Krug, Gesch. der PhiL ait. Mit. S. IOI. Philosopho enim non id dignum, ut ea tantum, quae Sententiae faveant, eXponat atque enumeret; Sed id dignum Philosophi auctoritate atque constantia, nullis adstrictum disciplinae legibus, momenta et rationes, quae pro utraque Parte pugnent, explicata ita perpendere, ut ubi non nisi probabilitas adsit, inde certum elicere omni vi non cupiat: atque, Si de re quaeStio sit, non patiatur. au gumenta unius modo partis exponi et pugnaciter defendi, nisi et alterius Partis m
435쪽
Uenta eadem diligentia ad trutinam examinentur. - Sic Philosophus Academicus, non violata Philosophi dignitate, hoc tempore defendendum in se suscipiat, quod illo impugnet. Ubicunque enim videt, ab hominibus certae cuidam disciplinae addictis, placita sua ita proferri et eXponi, ut contrariae sententiae pondus non accurate satis et diligenter dijudicetur, partes suas esse merito existimet, ut contra disputet, atque errores convellat: quamvis non necesse arbitretur suam in ea re sententiam prodere. Scilicet Academ jci, eodem fere modo quo Philosophi Ρyrrhonici, attendebant ad αντίθεσιν των πρα γρι των , unde deducebant αντihσιν των et rationum quamdam ἴτοσθενείαν, quae animum cogat ad ἀρρεψίαν , quae ad alterutram partem se inclinare vetet. Vid. S t. Emp. 'rrh. Hrp. I. 31 -34. Diog.. L. IX. 74. 78. 79. Cum ratione Academica conjunctum deinde aliud quid est, proprium Philosopho Ae demico atque peculiare, quodque eum ab omnis allus disciplinae Philosophis luculenter satis distinguit. Ut nempe inter ceteros uni eidemque Philosophiae generi devinctos, in omnibus Philosophiae partibus una omnium fere solet esse sententia communis; Sic Academicorum in eadem Philosophiae parte Singulorum potest esse diversa. Eorum Phulosoplita ex Variis variarum doctrinarum placitis ita potest esse composita, mixta, temperata, variata, ut cum omnibus disciplinis aliquid commune et finitimum, cum nulla omnia communia habeat: quin et unaquaeque Philosophiae pars ex aliis aliorum Philosophorum Sententiis depromta et diversimode efformata , suam unicuique Philosopho propriam formam acquirere potest. Quamquam itaque Academicus alios in aliis Philos .phiae partibus auctores fortasse sequatur,.2tamen certas disciplinae leges Sibi non prae 3 scribit, neque unquam ita se adstringit, ut judicium non servet integrum ac liberum . t
Ex his jam liquet, quam dissicile sit, talis Philosophi undique maxime probabilia libantis , et quasi decerpentis, doctrinam, limitibus suis accurate circumScribere et cO
Nec vero ille Academicus ita facile, quam ceteri, sententiam suam pronuntiabit Dneque hujuS pronuntiandae illi, eadem quae ceteris, incumbit necessitas. Reliqui eni idiversarum disciplinarum fautores alii ab aliis discernuntur, diversis in hac illave Phi- , Josophiae parte sententiis defendendis: in quibus itaque contra aliorum objectioneS Vi idicandis omnis eorum Philosophorum sita est dignitas et auctoritas. Cujus disciplinae placita refelluntur, et cadunt, ea cadat ipsa et pereat necesse est. Academicus contra, lex omnibus delibanS, contra omnia dicens, id sequitur, ex quo, in utramque Partem di sputando et dis Serendo, Verosimile deducere potest; et unus singulis, judicia et placita libera relinquens, in eo tantum versatur, ut alios levet errore, et in omni disputatione, quid sit simillinuam veri , requirat. Quam enim sententiam proferad AcademicuS, ea non ἡ
436쪽
Academiae, sed unius hominis, sententia eXistimanda est: nimirum cum amicis et lamsisliaribus singuli Academici suas de omni Philosophiae parte Sententias communicarunt, ut auctor nobis Cicejo in fragm. ex Lb. I. Acad. Servato ab August. contra Acad. III. as. M Mos, inquit, fuit Academicis occultandi Sententiam Suam, nec eam cuiquam, nisi se qui secum ad Senectutem HS que ViXiSSem, aperiendi: V ubicunque vero Philosophus Rcademicus, tamquam Academicus, disputabat, ejus parteS erant, non Sui, sed totius Academiae, indolem atque rationem eXplicare et defendere; quae non constabat in certis de hac illave Philosophiae parte placitis efferendis et firmandis, sed pro omnibus, et contra omnes dicendo, in utramque partem probabilitatem elicere. Quaecunque igitur refellantur cadaΠtque sententiae, non cadet Academia, quae ex innumerabilibus probabilibus, quid sibi sit sequendum, eligens, tum demum interibit, cum Omnia esse vera et certa, nulliSque Veris falsa esse adjuncta, certam denique dari judicandi et assentiendi notam, cinventum et probatum fuerit. Tum cadet Academia, seu et cum ea omnes aliorum Philosophorum diversae disciplinael Quae enim tum poterit esse sententiarum discrepantia δ Sed et nondum inventa illa veri falsique nota evan
scet Philosophia, sublata Academica philosophandi ratione; quod historia confirmavit. Quum scilicet post Sextum, initio seculi UI. Aerae nostrae, obmutuisset vox ejus Philosophiae, quae ceterorum Philosophorum c. Dogmatici dicuntur) sententias aut refellere aut contrariis argumentis oppugnare auderet, Philosophia paulatim ab omnis' sanioris rationis usu deflexit, et denique plane interiit, medio fere seculo VI post Chr. natum; eonL M. Tr. V. Geschicflto der Philos. alter Mit, etc. S. 157. 166. - Sed ad rem
Eam, quam depinxi, Academici Philosophi imaginem, Ciceronis mostri esse, nemo non Sponte agnoscet, qui loca, ex ipsius scriptis antea citata, perIegerit atque inter se contulerit. Sed, uti ceterorum Academicorum , quod singulis maxime probabile vider tur, Sequentium, non eaedem esse poterant sententiae, difficillime exinde indagandae: ita et apparet, nihil impedire, quominus placita Ciceronis ab omnibus Sint diversa, ex diversis composita et varie temperata. Ut in ceteris Philosophiae panibus, ita et in Principio officiorum eligendo, integro et libero suo judicio uti poterat, ut Academicus: neque hanc libertatem neglexit; satis habuit, multa esse probabilia, quibus, quamquam non perciperentur, tamen quia visum haberent quemdam insignem et illustrem, his suam vitam regeret. cdo Nat. D. I. 5. Sed et ille cum ceteris Academicis id habuit commune, ut contra omnium dicens sententi m , Suam tegeret: quod ipse testatur 2 uso. Via 4.; atque ea ratione de Cicω
No egregie dicuntur, quae de Platone affirmat August. G Cis. D. VIII. 4. Cujus
437쪽
verba facere non possum quin hic adseribam: si Quid in singulis Philosophiae parti-- bus Plato senserit, id est, ubi finem omnium actionum, ubi causam omnium natura -- rum, ubi lumen Omnium rationum, esse cognoverit, vel crediderit, disserendo explic se re et longum esse arbitror, et temere eSSe assirmandum non arbitror. Quum enim si magistri sui Socratis, quem facit in Suis Voluminibus disputantem, notissimum mo-- rem dissimulandae Scientiae vel opinionis Saae, servare assectat, quia et ipsi ille mos se placuit, factum est, ut etiam ipsius Platonis de rebus magnis sententrae non facile
se perspici possint. V Qua in re, ut in aliis, quod testatur Ep. ad Fam. I. 9. Cicero vehementer Platon m secutus est, cons. uuintil. I. O. X. I. nobisque curio-as, et scire, quid secutus fuerit, cupientibus, improbans respondit c da Nat. D. I. 5. hisce verbis: si Qui requirunt, quid quaque de re ipsi sentiamus, curiosius id faciunt,
se quam necesse eSt: non enim tam auctoritatis in disputando, quam rationis, momenta es quaerenda sunt; quin etiam obest plerumque iis, qui discere Volunt, auctoritas eo-- rum, qui se docere profitentur: desinunt enim suum judicium adhiberer id habentes ratum, quod ab eo, quem probiat, judicatum vident V Ex quibus facile intelligitur, Ciceronem nobis, invito ipso, Sententiam suam requirentibus, nullo modo ubertatem copiamque indiciorum praeparaturum fuisse, ex quibus proinde facile, quid velimus, essiciamus: sed parvis, hic atque illic respersis, igniculis contenti, ex iis colligere coneinur, quodnam agendi Principium ita probabile Ciceroni videri potuerit, ut eo vitam sapientis regi posse constitueret: idque inventum accuratiori deinceps explicationi atque examini subjiciamus. Quae hic in censum venire possunt sententiae, tamquam Inter quas Ciceronistior et angustior optio fuerit, sunt fines Stoicorum, veterum Academicorum et Peripat,ticorum; de iis unice fere sub judice lis est; ceteras aperte rejecit Tullius: cujus rei classicus est locus de Fin. II. Ig. Enumeratis et recensitis antea variis de finibus bonorum doctrinis, A ratio, inquit, adhibita primum divinarum rerum humanarumque ,, scientia; deinde adiunctis virtutibus, quas rerum omnium dominas esse voluit, cete- , ras quidem omnes rejiciet, nec ei ulla de summo bono ratio, aut Voluptatis, non d se tendive particeps, aut honestatis eXpers, probabitur. V conL G Fin. V. 7. 8. 2s. Tussic. Q. V. 3α sqq. de OFc. l. a. Quid de Epicuro censuerri Cicaro, tum ubique declarant opera Philosophica, tum Epistolae Cad Fam. UIΙ. 12. XII f. I. XV. I 6 . ,, Ita se relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret; aut enim Statuet, nihil esseri bonum, nisi honestum, nihil malum, nisi turpe, cetera autem omnia nihil habere se momenti, aut tantum, ut nec expetenssa, nec fugienda, set eligenda modo, aut reji- is cienda Sint: aut ante net eam, quam cum honeSt1te ornatissimam, tum etiam ipsis
438쪽
A initiis naturae, et totius persectione vitae, locupletatam videbit. Quod eo liquidius
se faciet, si perspexerit, rerum inter eas, Verborumne Sit controversi a.' c. I 3. Hujus rationis) se ego nunc auctoritatem sequens, idem faciam : quantum enim potero, mih nuam contentiones: omneSque Simplices Sententias eorum, in quibus nulla inest vires tutis adjunctio, omnino a Philosophia demovendas putabo. VEx his luculenter apparet, Ciceronis sententiam aut esse Stoicorum, aut veterum Academicorum, aut Peripateticorum: quos duos posteriores nominibus differre, re congruere, eorumque in Philosophia certe morali unam eamdemqtie esse doctrinam, antea jtim ostendi. Itaque duae tantum relinquuntur, e quibus utram secutus sit Tullius quaestio intercedit. Sed ne horum quidem re duas, nomine tantum, esse sententias,ia iugnaciter Cicero dedendit, contendens, Academicorum veterum et Peripateticorum cum Stoicis, de summo bono, non rerum Sed verborum esse controversiam. Haec si confirmata videamus, quaestio, quae inter tres sententias fuerat, ad unam Perducta, dubia nostra de placitis Ciceronis majore ex parte sustulerit. se Carneades '' jam se pugnare non destitit, in omni hae quaestione, quae de bonis et se malis appelletur, non esse rerum Stoicis cum PeripateticiS controversiam, sed nomi-- num: c de Fin. III. Ist.) quod idem censuit Antiochus G Nat. D. I. 7.); quos
se secutus Cicero, incusat Stoicos, quod ita obscure loquantur; dum, easdem res Perip se teticis dicentibus, verbum nullum est,. quod non intelligatur V, aer Fin. IV. I. et arbitratur, causam Zenoni non fuisse, cur a superioribuS disSideret, copiosam satis evelegantem disciplinam habentibus da Fin. IV. 2.); et, cum antiquorum doctrina, placitis Stoicorum collatis, cib. IV. a - 1 o. essicit, Zenonem, eum idem Sentiret, quod ceteri, quibus rebus eamdem vim tribueret, alia nomina imposuisse, verba modo mutasse, de opinionibus nihil detraxisse cib. IV. 9.); seu, ut Piso Peripateticus cib V. st s.
se Stoici quidem,' inquit, si non unam aliquam aut alteram a nobis, Sed totam ad sese nostram Philosophiam transtulerunt: atque, ut reliqui fures, earum rerum, quas cep se runt, signa commutant, sic illi, ut sententiis nostri S pro Suis uterentur, nomina, is tamquam rerum notas, mutaverunt. Hoc confirmatum magis et explicatum vide ab eodem Pisone' de Fin. U. 29 sqq. . Quam sententiam Cicero, praeterquam in ii. cc. suam etiam facit, de Len. I. I 3. 2O. 21.
Nec tamen vere haec ita intelliguntur, et recte dicuntur, de tota Philosophia morali ,εed restrictius imprimis de illa parte, quae de bonis animi, corporis et externis agit: quod ad cetera autem attinet, videntur Peripatetici, si familiares sui, quibus nihilis uberi, ε, nihil eruditius, nihil gravius, Tusc. Q. III. 1o. magis ei PlacuisSe: quiγ
439쪽
quippe quorum ratio prae ceteris eum eloquentia, et rebus civilibus, multa conjuneta habebat: quemadmodum in Prolegomenis Ostendimus: ubi , quae adduximus loca, hie
omnino conferantur. Stoicam rationem Ciceronem non fuisse secutum, probare videntur loca, de Pin. III. 3. IV. 1. Io. II. 38.; ut et tota contra Torquatum Epicureum disputatio, L. V. de Fin , Stoicum non arguit: et V. do Pin. 28. 1in. fatetur, secum esse, quicunque cum Pisone Peripatetico fuerit. Addatur his argumentis Ernest. in Argum. ad L. V. de Fin. se Quas, V inquit, si superiori libro ipse partes susceperat Cicero, eas hoc libro M. Pisoni imponit, ut, si cum ipse Veteris Academiae et Peripateticorum rationem, impugnata Stoica, defendisse set, hic nunc Omnem illam rationem explanaret. Et facile quidem intelligitur, quae se Piso hic disputare fingitur, ea Ciceroni placuisse ipsi, tum, quod eamdem rationem se superiori libro Stoicae praeposuerat, tum vero, quod ipsa ratio explicandi est longe se illa venustior et ornatior, qua L. I. et ΙΙΙ. usus est, cum aliena e Torquati et Cat se nis personis disputaret. Ea enim fere felicius in hoc genere succedunt, quae ipsi si probamus. Itaque etiam illud accidit Ciceroni, ut c. 8 oblivisceretur, Pisonis esse ,, illam disputationem, et, se hic disputare, signi sicaret. Nam in ipso illo Pisonis ser-- mone, plane aliena ab ejus persona Ciceroni eXciderunt haec: uuando igitur et de v si Iuptate cum Torquato L. II. et de lonestata .... cum Catono L. IV. est dis se tutum etc. quae profecto Pisoni minime, sed Ciceroni ipsi potius conveniunt. Nam, quod in sine hujus libri c. 26 sq. quaedam in Peripatetica ratione reprehenduntur ris ea non ad summam rei pertinent; cum non tam ipsa sententia reprehendatur, quam se quod inconstans quodammodo, nec Satis consentiens omnibus partibus, sit Peripatetica si ratio; quae eum doceat, alia esse praeter virtutem bona, tamen sapientem Semper be si tum , etiam in dolore et paupertate putet. V In eamdem sententiam Muretus V. L. XIV. o. cit. a Viro Cl. D. P. νan Lenn , in Diss. de Fin. p. 67. si Cicero,' ' inquit, se oblitus erat, non Se, Sed Pisonom loqui, quum eodem in libro versus Homericos, si quibus Sirones Uirxem alloquuntur, Pisonem sibi tribuentem ac vindicantem facit. si Non enim dubium est, quin eos Cicero suos, ut erant, videri voluit. V Quibus a jicit ipse van Lenn , diss. Dud. ibid. Peripateticam rationem Ciceroni placuisse, ex eo etiam posse colligi, quod illam ultimam, et post ceteras Omiles, nobis Proposuerit. Sic apnd Lisium victricem orationem semper posteriorem legas: sic et apud Ovidium in contentione inacis et Ubssis invenias : sic et apud alios scriptores. His denique pondus aliquod accedit, si observemus, Ciceronem non fuisse comentum, L. IV. Philosophiam Peripateticam ita explicuisse, ut contra impugnationes maxime Stoicorum eam
440쪽
defenderet; nisi insuper adderet V Librum, quo totius Peripateticae rationis ornatior vindicatio et laudes continerentur. - His igitur omnibus si praesertim addamus, quae in Prolegomenis iam diximus, satis probabile, et certum paene, Videbitur, Peripateticorum disciplinam Ciceroni prae ceteris maxime fuisse acceptam: cui tamen, quomodo in tempore, ex aliis etiam disciplinis libata immiscere p9tuerit, hoc eodem cap. , alio loco, illustravimus.
Veteres Philosophi cum ad naturam ipsam accederent, unde peterent agendi principia,
totamque doctrinam moralem, uno ore fere omnes, secundum naturam esse vivendum, pronuntiarunt: quod tamen alii aliis modis explicarunt. Exponamus nos hujus sententiae vim et sensum ex scriptis Tuuii. si Cum Superiores , e quibus planissime Polemo, secundum naturam seivere summum se bonum esse dixissent, his verbis tria significari Stoici dicunt. Unum ejusmodi, vivere se adhibentem scientiam earum rerum, quae natura evenirent. Hunc ipsum Zenonis Munt se finem esse declarantem illud, quod a te a Catone Stoicob dictum est convenienter se naturae vivere. Alterum significare idem, ut si diceretur , ossicia omnia media autes pleraque Servantem ViVere. Hoc sic expositum, dissimile est superiori. Tertium au- ω tem, OmnibuS aut maXimis rebus iis, quae secundum naturam sunt, fruentem Vivere. M Hoc non est positum in nostra actione, completur enim et ex eo genere Vitae, is quod virtute smitur, et ex iis rebus, quae secundum naturam Sunt, neque sunt si in nostra potestate. Sed hoc summum bonum, quod tertia significatione intelligitur, is eaque Vita, quae ex Summo bono degitur, quia conjuncta ei virtus est, in Sapientem solum cadit; isque finis bonorum, ut ab ipsis Stoicis scriptum videmus, a X nocroton atque ristotele constitutus est de Fin. IV. 6. . se omni animali illud, quod appetits