장음표시 사용
421쪽
BE PRINCIPIO PHILOSOPHI ΛE MORALIS ET OFFICIORUM UNIVERsκ, DEQUE VETERUM EJUS INVESTIGANDI RATIONE.
Vntequam ad Principium Philosophiae Moralis et ossiciorum ex Ciceronis scriptis e
ponendum pergamus, quid Veteres tale Principium dixerint, Cicerone imprimis duce, constituendum, ejusque origo et natura eodem eX fonte paulo altius repetenda videtur. Postquam Graeci Philosophiam totam majore jam studio excolere coepissent, eam in tres partes, illi vocant diviserunt, ut auctor est Diog. Laert. prooem. 18.) τὸ φυσικὸν, τὸ ηθισιον, et τα διαλεκτικον , Vel, ut Cucro do Pin. V. 4. se una pars est si naturae; disserendi altera ; vivendi tertia. V COnf. idem Cic. Tusc. lQ. V. 24. 25. Acad. u. I. s. de Orat. I. 15. do Legg. I. 23. Davis. ad Cic. Fin. IV. a. not. 4. Non aliter Seneca , Epist. 88. se est aliqua pars Philosophiae naturalis , est aliqua se moralis, est aliqua rationalis. V Atque illam quidem tertiam vivendi partem, sive το , deseribebant το πε ὶ τού βίου, καὶ των ἡμας, ut tradit Laertius: alquam quaestiones referendas censebant, se quid sit finis, quid extremum, quid ultimum, se quo sint omnia bene vivendi, recteque faciendi consilia, referenda 2 quid sequatur n se tura, ut Summum ex rebus eXpetendis: quid fugiat ut extremum malorum 8 V Cic.. Fin. I. 4. Cons. do O . I. a. r. Ηujus Philosophiae originem et constitutionem V teres communi omnium suffragio repetunt a Socratc; Vid. D m. Laer t. Prooem. Is 18. L. II. 16 ao. a I. ubi cons. Menag. et III. 56. Cic. Acad. u. I. I. 4. G Fin. II. I. I Sc. Q. V. 4. ibique Davis. not. 4. et ad Tusc. u. III. q. uot. R. MDcc. Epist. 7 I.
Haec igitur quae de justo et aequo, de legibus, de ossiciis et moribus, exponit, dicitus Philosophia Moralis. Ejus autem Philosophiae Moralis Cicoro duas potissimum facit partes; sive eam ad duplicem quaestionem refert; de O . I. 3. se unum genus est, quod pertinet ad sinemis bonorum: alterum, quod positum est in praeceptis, quibus in OmneS partes usus v B s - istae
422쪽
s 4 . LIri tae confirmari possit. Superioris generis hujusmodi exempla sunt: omniane ossicia perisse fecta sint y Num quid ossicium aliud alio majus sit 8 et quae Sunt generis ejusdem.
- Quorum autem ossiciorum praecepta traduntur, ea, quamquam pertinent ad sinem boasi norum, tamen id minuS apparet, quia magis ad institutionem Vitae communis spectari re videntur. VPrima igitur pars doctrinam, summi boni et deductionem ossiciorum complectitur, d, que eorum natura et principio universe disserit: dum in parte altera praecepta ossiciorum, ex certo principio jam deductorum, ad vitae usus accommodata traduntur. Hanc posteriorem partem Cicero in libris dei ossiciis tractat de Osfic. dum Principium deductionis ossiciorum in opere de. Finibus investigatum et dijudicatum censet: eo enim qua ritur, se quid sit finis, quid eXtremum, quid ultimum, quo sint omnia bene vivendi, se recteque faciendi, consilia referenda 8 quid sequatur natura ut Summum eX rebus experi tendis, quid fugiat ut extremum malorum 8 V G Fin. I. 4. Quae ex recentioribus praeclari Philosophi, inter antiquos Stoici imprimis, divellenda
a se invicem putaverunt, Principium agendi et Summum bonorum, ea Cicero, Aristotelem et Peripateticos secutus, conf. qui citantur Auctores a M. F. Krug, Gesch. der Pht.. s. an. zeli. S. 94. not. b. una eademque quaestione conjunxit, ita ut idem sit Principium agendi sive ossicii, quod dicitur Summum bonorum , finis, ultimum, ratremum, Graeci τέλος vocant. Sequens locus rem conficiat: c do Fin. IV. I7. se omnia, quae sumenda, quaeque se legenda aut optanda Sunt, ineSSe debent in summa bonorum, Ut is, qui eam adeptus se sit, nihil praeterea desideret. Videsne, ut quibus summa est in voluptate, perspiari cuum siῖ, , quid iis faciendum Sit, aut non faciendum y ut nemo dubitet, eorum omnia se ossicia, quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant 8 Sit hoc ultimum bonorum, se quod nunc a me defenditur: apparet statim, quae sint ossicia, quae actiones. Vobis
M autem Stoicis) quibus nihil est aliud propositum, nisi rectum atque honestum, si unde officii, unde agendi principium nascatur, non reperietis V - - Quibus natura
se jure responderit, non esse verum, aliunde finem beate vivendi, a se principia rei ge-- rendae peti: eSSe enim unam rationem, qua et principia rerum agendarum et ultima se bonorum continerentur. V - se Quid autem miniis consentaneum eSt , qHam , quod se ajunt, cognito Summo bono, reVerti Se ad naturam, ut ab ea petant agendi princ, si pium, id est, ossicii Τ Non enim rationis aut ossicii ratio impellit ad ea, quae secun- dum naturam sunt, appetenda, Sed ab his et appetitio et actio commovetur. V. LX Ciceronis itaque sententia summum bonum, sive Principium agendi, est fons ossiciorum nostrorum: quo constituto simul et quaenam sint ossicia, qualiaque eorum mo
423쪽
menta et unde desumenda, apparet. ΕX illo adeoque Principio non tantum cognoscuntur ossicia et momenta: Sed eodem illo revera debent inniti, ex illo actiones proficiscantur oportet. Atque ita Principium agendi Simul est fons, et norma et ultimum actionum nostrarum, ad quod ultimum Sive Summum bonum consequendum ossicia nos quasi manu ducunt. - - Inter ossicium, V enim, si et finem ho et interest, quod in ossicio, quid si sieri, in sine, quid ossicio conveniat, consideratur; ut medici ossicium dicimus eSse, si curare ad Sanandum apposite, sinem , Sanare curatione: etiam oratoris, quid ossicium, et si quid sinem esse dicamus, intelligemus, cum id, quod facere debet, ossicium esse dic se mus: illud, cujus causa facere debet, sinem appellabimus. V aes invent. I. 5. His igitur mens Cicer onis satis videtur aperta. Quia vero maximi momenti res existimanda est, constituere et stabilire, unde ossiciorum nostrorum cognitio petatur, cui adeo ipsa insint: n0rmam deinde invenire, ad quam
actiones nostrae dirigantur et Summum denique bonum cognoscere et complecti, quod spectet, et quo tendat hominiS natura moralis; quod haec omnia contineri debent Principio agendi, ideo et Cicoro censuit de Os D. III. 4. formulam quamdam constituere,
ut, eam secuti, ab Ossicio nunquam recedamus; quoniam est, se quo quidque referatur, se ex quo id, quod omnes inpetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Uc a Fin. V. 6.9Scilicet ex constitutione naturae nostrae moralis ossiciis sumus devincti eorum, quae sunt facienda, aut non facienda; quae ossicia necesse est ducantur a legibus et praeceptis, quorum doctrina eXponitur in altera illa disciplinae moralis parte, de qua tradie Cicero de O . I. s. Ut vero unamquamque scientiam, ex certis initiis profectam, aclea reducere conamur; Sic et Philosophiae moralis prima initia et principia explorare, ejusque varias Partes et Praeceptorum Gomplexum ad capita sua et communem originem referre, dicitur quaestio de Principiis Philosophiae Moralis et ossiciorum, cujus quaesti nis tractationem priori parti doctrinae de ossiciis Cicero assignat c. I. 3. Quae rit i adeo illa parS de formula constituenda ei.describenda, ex q3la, ceu lante Primari et communi, omnia fluant atque intelligantur morum et ossi*oram Praecepta, Jam vero, quia ossicia eX ipsa natura hominis morali originem suam trahunt et pem dent, ad eamdem naturam Omnes fere veteres Philosophi se coeatulerunt, unde peterent ossiciorum et agendi principia. Petendi vero et hauriendi duplex ratio est: Sive obserVandi hominis aeriones, quaeque ad eum pertinent, res humanas universe et particulatim, a scendendi inde per legitimum ratiocinium ad causas, en umque initia, quae hominibuScognoscenda data Sunt, prima, constituendi: sive neglectis, quantum sieri potest, rebuSexternis, intrandi in ipsari mentem humanam, ejus recessus et facultat ea eLeutiendi,
424쪽
quaeque in ea lateant, primitus innata, non peregre advecta, initia rerum et principudiligenter perscrutandi et colligendi. Priorem viam ingressis aedificium morale, omnibus
suis partibus perfectum jam et absolutum, Sensuum eXternorum ope comprehensum et lustratum, cogitatione informatur; cujus prima fundamenta ex partium compositione observata et dissoluta quaeruntur , et eruuntur ; posteriorem rationem Secutis statim stinente sua initium fit, cujus naturae ipsius principia ut fundamenta adhibentur, quibus proinde totum aedificium morale et ossiciorum paulatim superstruitur. Cons. V. Cl Cras, in Diss. de Prino. Doctr. mor. P. 1. c. 3. init. p. 6o. Atque haec quaerendi et constituendi Principii ratio una et constans omnium fere veterum Philosophorum fuit, quam e ponit Suo more Tullius noster de Fin. H. 7. ' se Ab his constitutio illa prima natutae se his prope verbis exponitur: omnis natura vult esse conservatrix sui, ut et Salva Sit, D et in genere conservetur suo. Iidemque diviserunt naturam hominis in animum et
,, corpus. Cumque eorum utrumque per se expetendum esse dixissent, Virtutes quoqueri utriusque per se expetendas esse dicebant; cum animum quadam infinita laude ante- ,, ponerent corpori , Virtutes quoque animi bonis corporis anteponebant. Sed cumis Sapientiam totius hominis custodem et procuratricem eSSe Vellent, quae eSSet naturae
se comes, et adjutrix, hoc Sapientiae munus esse dicebant, Ut eum tueretur, qui con- ,, Staret eX animo et corpore, in utroque juvaret eum ac contineret. Atque ita reprimo ,, Simpliciter collocata, reliqua subtiliter persequentes, corporis bona facilem quamdam h es bere rationem censebant. De animi bonis accuratius exquirebant, imprimisque reperi - bant in his inesse justitiae semina, primique ex omnibus Philosophis tributum esse n ,, tura docuerunt, ut ii, qui procreati essent, a procreatoribus amarentur, et id, quod tem, porum ordine antiquius est, ut 'c6njugia virorum et uXorum, natura conjuncta esse dic se rent: qua ex stirpe orirentur amicitiae cognationum. Atque ab his initiis prosecti, Dan-M nium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt; eX quo magnitudo quoque ,, animi existebat, qua facile posset repugnari, obsistique fortunae. Principiis autem a se natura datis , amplitudines quaedam bonorum eXcitabantur, partim profectae a contempla- ω tione rerum occultiorum,. quod erat insitus menti cognitionis amor, ex quo etiam ratiose nis inplicandae, disserendique cupiditas consequebantur: quodque hoc solum animal na. se tum est pudoris ac verecundiae particeps, appetensque conjunctionem hominum, ac so-M cietatem, animadvertensque, in omnibus rebus, quas ageret, aut diceret, ut nequid ab se eo fieret, nisi honeste et decore; his initiis, ut ante ldixi, tamquam seminibus at inam tura datis , temperantia, modestia, justitia, et honestas omnis persecte absoluta est. VAtque liuee erat lasma eorum, de quibus loquor, Philosophorum; de qua accuratius
Ut igitur Naturam, seminaque et initia in ea contenta, observent, is omneS- Vete
425쪽
pes Philosophi cita Piso de Finib. V. ao.) ad incunabula accedunt, quod in puer,
A tia facillime se arbitrentur naturae Voluntatem POSSe cognoscere. de. Finib. V. c. 6. - Totius enim quaestionis ejus, quae habetur de sinibuS bonorum et malorum, fons re-- periendus est, in quo sint prima invitamenta naturae: quo invento, omnis ab eo quasi si eapite de summo bono et malo disputatio ducitur. In pueris vero in quibus velut se in speculis natura cernitur, c do Fin. ib. c. 22.)J Virtutum quasi scintillulas videmus , csi quibus accendi Philosophi ratio debet, ut eam quasi Deum ducem subsequens ad se naturae perveniat extremum. ib. V. IS. COLStitit autem fere . inter omnes, id, in se quo prudentia,'' i quam antea artem Nilac diXerat, definitione Aristotelicae cons mT. Krug, Geso . der Phil. ais. Mis. S. 94. , , Versaretur, et quod adsequi vellet, ,, aptum et accommodatum naturae esse oportere, et tale, ut ipsum per se invitaret et se alliceret appetitum animi, quem Graeci Vocant. V ib. c. 6. Naturam itaque ducem secuturi, se qua duce errari nullo modo poteSt, G Lego. I. 6. cons. GO' riis I. a 8.) qui integerrimam et PuriSsimam eam observarunt, ad illam aetatem se contulerunt, quam alienis affectibuS nullis adhue mixtam et depravatam, arte aut educatione nondum corruptam, existimarunt, neque hoc in homine tantum instituerunt, sed adjuncta animalia etiam reliqua, eidem ObSerVationi Subjecta, cum homine compararunt, quoniam si omnium eSSe naturam communem V do Finibus V. 9. arbitrabantur rquamquam in aliis aliter natura constituta, atque dissimili extremo praedita sit. Putabant enim Ueteres, se tum facillime hominis naturam propriam perspecturos, si, quid illa differret a reliquorum animalium natura, obserVassent , finemque invenissent hominis naturae proprium, atque Peculiarem, a ceterorum sine diversum. - Nam illa se prima commendatio sic Piso, G Finib. V. I s. quae a natura nostri facta est, no-- bis incerta et obscura est, primuSque appetitus ille animi tantum agit, ut salvi atque se integri esse possimus. Cum ausem dispicere coeperimus, et Sentire, quid simus, et, quid animantibus ceteris differamu tum ea sequi incipimus, as quae nati sumus. ἡ Ρertinet, V enim si ad omnem officii quaestionem Semper in promtu habere, quan- , tum natura hominis pecudibus, reliquisque belluis antecedat. Hae nihil sentiunt, nisi se Voluptatem, ad eamque feruntur Omni impetu: hominiS autem mens discendo alitur, se et cogitando; semper aliquid aut anquirit aut agit, Videndique et audiendi delectatione,, ducitur. V s de O . I. so. In illa vero tenera atque infirma aetate naturalem illum
animi appetitum ut cogni scerent, observabant a Primo ortu formam membrorum, coris poris motus, atque actiones , quibuS prima inVitamenta naturae eXprimuntur, atque deinceps per procedentem aetatem hominem comitantur, obser antque quonam, simul cum vultus totiusque corporis im aulatiotae , Vergant atque convertantur prima invitamenta
426쪽
Naturae; et diligenter distinguunt id, quod natura fuerit conditum est ormatumque, et illud, quod arte a deesserit: illud, quod natura in primo ortu jam perfacepit, et illud, quod progrediente demum aetate finxerit. G Pin. V. a I. ) Arbitrabantur enim cib. c. I s.
si si simul atque ortus eSSet, Se Quisque cognosceret, judicareque posset, quae vis et si totius esset uatUrae, et partium Singularum, continuo Videret, quid esset hoc, quod se quaerimuS, OUDium rerum, qUa S eXpetim res, Summum et ulti Um, nec ulla in re
se peccare posset. Nunc Vero dicebant) a primo quidem mirabiliter occulta naturari est, nec perSpici nee cogΠOSei PoteSt; progredientibus autem aetatibus, sensim, ta se deve potius, quasi nosmet ipsos cognoscimus. V Ideo et sui ipsius, id est, humanae naturae cognitionem tanto opere commendarunt Veteres, et Divinum plane donum jud, carunt. Vid. ante Omnia Cic. de Les . I. aa. seqq. 2'usc. D. I. aa. ib. Dayis.; do Fin. IV. 22. V. I 6; cons. Monag. ad DiU. L. I. go. Atque haec a natura capiendi exordii ratio communis fuit Stoicorum cons. GPin. III. s. seqq. δε Nat. D. II. 56. , Peripateticorum cib. V. 9. , Epicureorum ib. I. 9. , omnium omnino VeterVm Philosophorum, ne reliquos nomine citem; ita ut merito Piso de Finib. V. 6. 'se consxitit fere inter omnes, id, in quo prudentia, i. e. si ars Vitae, Versaretur, et quod assequi vellet, aptum et accommodatum naturae esseri oportere, et tale, ut iPSum Per Se invitaret et alliceret appetitum animi. Quid at se tem sit, quod ita m0Veat, itaque a natura in primo ortu appetaim, non constat, ,, deque eo est inter Philosophos, cum summum bonum exquiritur, omnis dissensio. V. Hanc demum Viam Prae aliis etiam tenuit, et egregie tuitus est Cicero, qui in omniabus suis scriptis, Praesertim Philosophicis, naturam humanam accurate eXploratam et cognitam ita eXposuit, Ut ab ea omnia peteret, ad eam omnia referret; ita ut, quod se gravissimi Philosophi initium summi boni a natura petiverunt, et illum appetitum rein se rum ad naturam. accommodatariun il generatum putaverunt omnibus , qui continentur si ea commendatione naturae, jure eos hoc fecisse V sub persona Pisonis censeat da
Fin. V. 55. . Scripta ejus Philosophica hujus rationis, re natura evolvendi principia latentia, oculisque subjiciendi, egregium referunt exemplar, et quasi essigiem, cui optima ex antiquis Philosophis, a praeclaro discipulo suis copiis aucta, ornatius et diligentius exculta, impressa reperimus. Talis tantique auctoris igitur vestigiis insistentes, quae Cicero ex mente humana, tamquam fonte, hauriat, exponamus, eorumque rationem et
tagumentandi pondus, deinc a perpendamus.
427쪽
. 'DE SENTENTIA CICERONIS IN PRINCIPIO PHILOSOPHIAE MORALIS AMPLECTENDO.
. xntea in Prolegomenis causis quibusdam jam enumeratis quae impellere deobuerunt, ut Academiae potissimum se addiceret, nunc ex ejusdem testimoniis et philosophandi methodo uberius Ostendamus, eum revera Academicas parteS Secutumi fuiSSe, et quo Sensu eXPonamus. i U
Acad. Q. I. 4. Socrates , ad communem Vitae usum primus Philosophia de- , ducta, Platonem efformavit, cujus auctoritate, qui Varius et multiplex et copiosus,, fuit, una et consentienS duobuS Vocabulit PhiloSophiae forma instituta est, Aca. ,, demicorum et Peripateticorum, qui, rebus congruentes, nominibus disserebant. Nam, cum Speusippum sororis silium Poto Philosophiae quasi heredem reliquisset, duos ,, autem praestantis SimoS Studio atque doctrina, Xenocratem Chalcedonium, et Arist se telam Stagiritem: qui erant cum Aristote , Peripatetici dictii sunt, quia i disputa- se bant inambulantes in L ceo ; illi autem , qui Platonis instituto in Academia, se quod eSt alterum GymnaSium , coetus erant At Serm ones habere Ioliti, e loci Τ9cabUM lo nomen habuerunt. Sed utrique, Platonis ubertate completi, certam quamdam disci se plinae formulam composuerunt, et eam quidem plenam ac referiam: illam autem Socraticam dubitationem de Omnibus rebus, et nulla assismatione adhibita consuetudinem se disserendi, reliquerunt. Ita facta est, quod minime Summes probabat, arS quaedam se Philosophiae, et rerum ordo et descriptio disciplinae, quae quidem erat primo duobus se nominibus viaa; nihil enim in a Peripataictas, et illam Veteram, Aeg&niam , Misse ebat. se Abundantia quadam ingenii praestabat Aristoteles ; sed idem fons erat utrisque, et se eadem rerum expetendarum fugiendarumque partitio. cons. do orat. III. 18. Acad. I, Io. si Speusippus autem et Xonocrates, qui primi Prato ras rationem auctoritatemque ,, SuSceperant, et post hos Potomo , et Cratos, Unaque Crantor, in Academia congregati,
428쪽
- diligenter eis, quae a superioribus aceeperant, utebantur. Iam Polemonem audiverant se assidue Zeno et Arcesilas; sed Adno, cum Ar OSilam anteiret aetate, valdeque subti- se liter dissereret, et peracute moveretur, corrigere conatus eSt diSciplinam. ib. c. 13. si Cum Zenone vero Arcesilas sibi omne certamen inStituit, non pertinacia aut studiose vincendi, sed earum rerum obscuritate, quae ad confeSSionem ignorationis adduxerant se Socratem, et Veluti amantes Socratem, Dcmo Titum, Anaxagoram Empedoclem, om-- nes pene Veteres. Itaque Arcesilas negabat, esse quidquam, quod sciri possit, ne i se lud quidem ipsum, quod Socrates sibi reliquisset. IlIe enim t. de Orat. III. 18. is primum ex variis Platonis libris, sermonibusque Socraticis, hoc maxime arripuit, ni-M hil esse certi, quod aut sensu aut animo percipi posseti quem ferunt eximio quodamri USum lepore dicendi, aspernatum esse omne animi sensusque judicium , primumque ,, instituisse, quamquam id fuit maxime cons da Finib. II. I. , non, quod ,, ipse Sentiret, Ostendere, sed contra id, quou quisque se sentire dixisset, disputare. '' Acad. Q. I. 13 b se Huic rationi quod erat consentaneum, faciebat, ut contra omnium
se Sententias dies jam plerosqhie deduceret, ut, cum in eadem re paria contrariis in parti si bus momenta rationum invenirentur, facilius ab utraque parte aSSensio sustineretur.
M Hanc Academiam novam appellant, quae mihi vetus videtur, Siquidem Platonem ex illari vetere numeramuS, cujus in libris nihil assirmatur, et in utramque partem multa di ,, seruntur, de omnibuS quaeritur, nihil certi dicit . Sed tamen illa vettis, haec novari nominetur, quae USque ad Carneadem perducta, qui quarius ab Arcesila fuit, in eis,, Arcesilae rartione permansit. Carneades autem, nullius Philosophiae partis igni, si rus, divina 'quadam fuit celeritate ingenii, dicendique copia c. Acad. l. c. do orat. ἡ III. 18. , incredibili quadam facultate, et egregia quadam eXercitatione in dialecticis, se summaqUe eloquentia c. do Finib. III. 12.). Illius vis incredibilis illa dicendi et se varietas Perquam eSSet optanda nobis, qui nullam umquam in illis suis disputationibus rem defendit, quam non probarit, nullam oppugnaVit, quam non everterit. Ita , Nat. D. I. s. haec in Phidosophia ratio contra omnia disserendi , i nullamque se rem aperte judicandi, profecta a Socrate, repetita id Arcesila, confirmata a Graeade,
se usque ad nostram Viguit aetatem. V t i ,el
Ex hoc igitur a Socrate inde usque ad Ciceronis tempora perducta Philosophiae historia patet, ignotam nostro fuisse Diogonis. Laertii aliorumque recentioris aevi auctorum, distinctionem Academiae, inveterem, mediam et novam, et multo magis illam, qua discernuntur Academia vetus, cujus Pluton , media, cujus Arcesium , novG cujus Carneadem faciunt conditorem , quarta denique , cui auctorem adsignant PAtD-Πcm, et gumia, quam conii deTit Antioolus Ascalonita, Psilonis discipulus. Sext.
429쪽
Empiricus, orrh. 'p. I. I. aeto.) Cicero itaque non nisi duas Academias agnoscit: veterem, a Plutons profectam, ac Philosoph1ae ejus heredibus relictam et continuatam: et noxam, seu recentem, ab Arcesila institutam, a Carneade confirmatam, ii Philone d fensam. Quin et se Antiochi magister Philo, magnus vir, negavit in libris c quod coram si etiam ex ipso se audivisse testatur Cicero duas Academias esse, erroremque eorum, se qui ita putarunt, coarguit. V Acad. Q. I. 4.) In quam Sententiam, ut in omnes fere ceteras Philonis, et Cicero se inclinavit, testatus Acad. Q. I. I 3. is quam Acari demiam novam appellent homines , sibi videri veterem ; siquidem se Platonem ex illa se vetere numerare, cujus in libris nihil affirmatur, et in utram que partem multa disse- se runtur, de omnibus quaeritur, nihil certi dicitur. V Patitur tamen hanc veterem, illam n0Vam nominari , , , quae, USque ad Carneadem perducta , qui quartus ab Arcesila, , fuit, in eadem Arcesilao ratione permansit. V ibid.) Tullius et aliis etiam locis pluribus indicat , Arcesium ex variis Platonis libris, et sermonibus Socraticis, suam Philosophiam maxime hausisse, rationemque disputandi et disserendi, Socrati propriam, ab ipso non nisi reUocatam et repetitam eSSe. Vid. aes Orat. IV. 18. de Nat. D. I. s. de Fin. II. L. Crassus tamen do orat. ΙΙΙ. 18. non obscure significat, sua Opinione revera duas esse Academias: se Academicorum, V inquit si nomen estis unum, Sententiae duae, V et ,, Arcesilas primum eX variis Platonis libris hoc minueri me arripuit, nihil esse certi, V etc. Consensum porro veteris Academiae cum Peripateticis saepius in Ciceronis scriptis asssertum et confirmatum reperimus. Vid. inprimis locus antea jam cit. Acad. Q Ι. 4.
sqq. de Fin. U. 3. loquitur Piso) In Academia vetere non ii solum numerantur, ,, qui Academici vocantur, Speuaimus , Xenocrates , Potomo , Crantor , ceterique, Sed se etiam Peripatetici veteres, quorum princeps Aristoteles , quem, eXcepto Platone , haud se scio an recte dixerim principem Philosophorum: P c de Orat. III. 18.) loquitur Crassus J is nam Speusippus, Platonis SororiS filius, et Xenocrates, qui Platonem at se dierat, et qui Xenocratem , Polemo , et Crantor , in his ab Aristotele , qui una au- dierat Platonem , magnopere dissensit, copia fortasse et varietate dicendi pares non se fuerunt. Affirmat Piso de Fin. V. 8. antiquos Philosophos eosdem et Academicos ,, et Peripateticos nominari. V Ipse Cicero , de Fin. IV. a. de Len. I. 13 ) censet, Peripateticos et Academicos veteres re congruere, vocabulis differre. Idem dicit Lucullus et Acad. G. II. s. NOVae igitur seu recentis Academiae, cujus brevem historiam, et conjunctionem cum sinitimis Philosophiae generibus , exhibuimus, partes revera amplexum fuisse Occroncm,
430쪽
se deri, eam nobis potissimum probatam esse Philosophiam, quae lucem eriperet, et se quasi noctem quamdam rebus offunderet, desertaeque disciplinae, et jam pridem re- ,, lictae, patrocinium nec Opinatum a nobis eSSe SU Seeptum. c. s. 'Qui autem mi- rantur, nos hanc potisSimum diSciplinam Secutos, his quatuor Academicis libris satis , responsum videtur. V Quod enim genus philosophandi minime arrogans, maxim que et constans et eleganS arbitraretur , id Academicis libris ostendisse se censet Tullius, Divin. ΙΙ. I. proque Academia quae dicenda essent, satis accurate in iis explicasse. Tusc. Q. II. a. ) Nec Vero desertat Um relictarumque rerum patroci , , nium suscepimus; non enim hominum interitu sententiae quoque occidunt, sed lu- ,, cem auctori S fortasse desiderant; ut haec in Philosophia ratio contra omnia disseis se rendi, nullamque rem aperte judicandi, profecta a Socrate, repetita ab Arcosila, con- , , firmata a Carneade, usque ad nostram Viguit aetatem: quam nunc propemodum Orbam se esse in ipsa Graecia intelligo: quod non Academiae vitio, sed tarditate hominum ar- , , bitror contigisse. Nam, si singulas disciplinas percipere magnum est, quanto majus
se omnes: quod facere iis neceSSe eSt, quibus propositum eSt, Veri reperiendi causa, se et contra omneS philosophos, et pro omnibus, dicere. Cujus rei tantae, tamque dif- sicilis facultatem , consecutum esse me non profiteor, Secutum eSSe prae me fero.
Tusc. V. 4. ,, Socrates - primus Philosophiam devocavit e coelo, et in urbibus coli οὐ se cavit, et in domus etiam introduXit, et coegit de vita et moribus, rebusque bonis
,, et malis, qUaerere: cujus multiplex ratio disputandi, rerumque varietas, et ingenii ma- gnitudo, Platonis memoria et literis consecrata, plura genera effecit dissentientium Phi- ,, losophorum. E quibus nos id potissimum consecuti sumus, quJ Socratem usum a se bitrabamur, ut nostram ipsi sententiam tegeremus, errore alios levaremus, et in omni,, disputatione, quid esset Simillimum veri, quaereremus. Quem morem, cum Carneadesse acutissime copiosisSimeque tenuisset, fecimus - saepe - ut ad eam consuetudinem, , disputaremus. V Cons. Tusc. I. 4.) - Do Divin. II. 72. , , Cum proprium sit Acade- , , miae, judicium suum nullum interponere, ea probare, quae simillima Veri videantur, , , conferre caUSaS, et quid in quamque sententiam dici possit exprimere, nulla adhibita, , sua auctoritate, judicium audientium relinquere integrum ac liberum, tenebimus hane , consuetudinem a traditam. V Tusc. u. IV. 4.) is Defendat, quod quisque sentiat: sunt enim iudicia libera: nos institutum tenebimus, nulliusque unius disciplinae,, legibus adstricti, quibus in Philosophia necessario pareamus, quid sit in quaque reis maxime probabile semper requiremus; V nam, si ne in maximis quidem rebus quid- ,, quam adhuc inveni firmius, quod tenerem, aut quo judicium meum dirigerem, quam ,, id, qVOdcunque mihi simillimum veri videretur, cum ipsum illud verum in Oee ulto