장음표시 사용
601쪽
scriptos esse anno 7o9, M. Amonio et P. Cor nebo Dolabella, Coss. Eo enim anno, interfecto Caesare , libertatis amici remp. liberam Salvamque fore sperabant. Sed eam brevi spem abripuit se aemulus Caesarianae potentiae, fax et turbo sequentis saeculi se Aritonius V Iab. Brutus et Cassius, quique C Um eis CacfariS caedem consciverant, ex urbe profugerant: boni cives in Senatum Venire, et pro rep. Sententiam dicere, obsepta Antonianorum militum turba curia, non audebant. Tunc Cicero, desperata liaberiate Italiam reliquit, et iter in Graeciam direXit, filium revisere cupiens. Antequam autem iter ingrediretur, hosce de inisectis Ιibros inchoasse Videtur, ut extaret opera huis jus peregrinationis. Ep. ad Att. XV, Ι3.) Sed e medio cursu clara patriae voce rein Vocatus, quia amici de rep. bene cogitare coeperant, Romam rediit 13 . Iterum tamen amissa communis concordiae spe, rursu S urbe egreSSus, et totus ad Literas con
versus, in villis suis hosce libros perfecit 14 . Attamen quaeri potest, num libros de O iis ante libros aer Gloria et Popica scrip serit; cum ad Atticum XU, I 3. scribat paullo post VIII. Kal. Junii: Nos sic ρι-
λοσο φρυμεν , et τα περὶ του καMκοντος magni co explicamus a cael. - et post UΙ. Mur
uinti s ad Atticum librum de gloria misisse scribat t. XVI, 4.) Sed Cicero Opus hoc, e molis certe ante librum de Gloria inchoaVit, Sed tardius absolvit Is in
Major est controversia , de inscriptiona horum librorum. Caelius enim Calcvnμntis I6b Ciceronem multo rectius et accuratius aeo O io hosce libros inscripturum fuisse putat, quia Graeci hanc philosophiae Partem περι του κα)ήκοντος in Scribebant. Sed illi jam pridem a viris doctis responsum est, et probatum, beram aes O iis esse inscriptionem, cum ipsius Ciceronis auctoritate, sum Gellii, Suetonii, aliori linque 17). Verum quaeri posse video: cur Cicero dialogicam formam, quam reliqui Cioetonis libri prae se ferunt philosophici, in hisce non adhibuerit 3 Sed respondemus: Magis praecepta ad vitam communem conformandam utilia filio tradere Voluit, quam Onasibus numeris absolutam de Ol iis quaestionem; neque in animo habuit variaS diversasque philosopho
602쪽
phin um comparare et ponderare sententias elu disputandi rationi larma dialogi eerte est aptior Licet inveniantur, qui in hoc opere multa reprehenSione digna inveniri putant. et sum. mi oratoris et Philosophi opus vexare et insectari non ierubescunt, attamen a renatis Literis, adeo gratum et acceptum viris antiquae Sapientiae cupidis, ut innumerabiles fere prodierint editiones , permultaeque Versiones, inter quas certe eXStant perennia recentioris doctrinae monumenta ); et veritas stactu Pliniani magis elucescat, qui hos libros non quotidie in manus habendos, Verum etiam ediscendos praecipit ceto
DE OFFICIIS IN GENERE, EORU ΜQUE DE UINITIONE ET DIVISIONE,
Apso Cicerone c. a QT. I, . st extr. teste, Panaetius, quem' sibi ducem proposuerat, O ii definitionem praetermisit: quod eo mirum, quia, . ut inquit Tuuius, is ommiri q&ad G τGtionc Suscipitur de aliqua se institutio, Gbes a taesinitione proficisci: ut se intel atur, quid sit id, Ea quo disputetur. - Hane tamen sive admirationem sive reprehensionem, diluit Doct. Mara Lynden Disp. laud. p. 94, Ioa Sq. qtii, Putat, P maetium, Suo judicio et popularis elegantiae ac perspicuitatis studio, definitionem, divisionemque O ii omisisse, quod communem omnibus Usu vitae collectam insitamque notionem suo consilio et legentium intelligentiae sussicere cristimaret, et porro cum Pt naetius populariter, ad captum hominum in republ. versantium, inprimiS Romanorum , nec ad scholae Dormam, scriberet, poterat sane definitionem omittere.
Videamus nunc , an Ocnro praestiterit quod pollicebatur. Omnem de ratio, duplicem
es e UId. A. G. Gsrnhard, Praef. an/e Mit. suavi Clearonis da m. Lips. I 8 II. p. XVIII sq. Is Praeter Caleaeninum Cias avem reprehendit Galius quidam Leuvelitis in libro, qui inscribitur: Dista noment δε M vrve et de Ia nusse morale, Amst. I 695. postea iterum editus in ipsius Philas his moderna, Paris I 698 ramo, T. IV. Eodem modo contra Ciceronem scripsere. CL viri in Aet. Erud. Gιrm. Parte p. 4 I. vid. Tabris. Acua P. I 39. et Brucker tim. Crit. Phic T. V. P. M. not. α ρο Plin. in Ait . Nas. praef.
603쪽
II esse quaestionem Unde Variae natae sunt virorum doctorum sententiae. Caelius Calcaseminus c. Disq. U. p. 187. ed. Gracvii 'o et Hottingerus I), Ciceroriis negligentiam, qui promissum non fecerit, reprehendunt et accUSant, magis dividendo, quam definiendo, O eium quid sit, tradidisse, neque desiniisse per genus et disserentiam. Non tamen defuerunt, qui defenderent c iit Manutius N. I, 3.) Ciceronem dividendo definiisse; e quo duo oriunis tur definitiones, quarum prima est: si ossici Um est illud, quod pertinet ad finem honorum. Altera: si ossicium est illud, quo vita communis instituitur et conformatur. V Altera divisio et altera definitio sequuntur infra in verbis: Atque etiam alia divisio est O ii etc. Facciofatus ad I, 2. dicit, definitionem Π0n esse propriam, plenam et perfectam; sed talem quandam descriptionem , quae satis sit ad tollendas nominis ambiguitates. M. Heusinger eum ita existimat desiniisse O ium, ut ejus generis formas antea e is oneret. Saepius laudatus van LInden, p. 94. censet, cum Panaetius definitionem divisionemque Oscii omisisset, Ciceronem vacuum istum locum ita eXplere voluisse ab que ita ex mediis Stoicorum spinis explevisse, ut tamen definiendi diligentia desideretur. Huic assentior. Cicero nimirum nullam O ii universi propriam definitionem constituit, sed quidem pariis subjectae, Ii. e. medii oscit, ut mox Videbimus st). Cicero his in libris philosophiam moralem in duas dividit partes, secutus veterem Pliblosophandi rationem. Socrates primus fuit, qui animos excitaverit ad illa indaganda, quae bona sunt et honesta, qui a rebus Occultis, in quibus omnes ante eum occupati fuertunt philosophi, avocavit philosophiam et ad vitam communem adduXit s . Illam philosophiam moralem , a Socrate institutam, in duas divisere partes ejus discipuli, quos secuti sunt Stoici. Hujus prima spars est δογματικὴ , quae pertinet ad finem bonorum et malorum, et fontes omnis boni , justi et aequi aperit; veluti cum docetur, nihil esse bonum , nisi honestum; nihil malum, nisi vitiosum: omnia ossicia esse perfecta: ossicium villud alio esse majus: mundum hunc esse civitatem communem Deorum et hominum: omnes homines inter se esse conjunctos et liberos natos : et quae sunt generis ejus-ciem decreta, uti vocantur. Illa igitur pars est omnis obligationis et virtutis fundame tum; altera pars dicitur παραινετικη, quae ossicia ex prima parte orta eXplicat, sive cut Cicero' posita est in praeceptis, quibus, in omnos partes, usus vitae confirmari poSSic.
In hae parte docetur, quid patriae, quid parentibus, quid amicis, ceterisque praestare
604쪽
debeamus 4 , Quamquam ea ossiciorum praecepta pertinent ad finem bonorum, quem sibi quisque in omni vita proponere debet, tamen id minus apparet, quia magis ad actionem et institutionem vitae communis spectare Videntur s). Socrates, illique, qui ejus vestigia presserunt, primam partem quidem non IaegligebaΠt, Sed brevius tractabant, et maximam operam ponebant in eXplicandis illis ossiciis, quae ad omnem vitae conditionem et actionem pertinerent Licet Stoici disputabunt de utriusque partis utilitate, multique dogmaticam praeferebant f Seneca 94, 95. multum tamen operae pretium in explicandis illis ossiciis fecisse, et illum locum novis copiis locupletaSse, nova luce illustrasse videntur. Praeter Panaetium enim de ossiciis scripsere Zeno , Cleanthies, Chusippus, Diogenes ZaDIonius, Antipater Tarsensis et brius, Posidonius et Hecaton: sed palmam illis praeripuit Panaetius, qui Stoicam rationem humanitatis et Literarum condimentis mitigavit, et magis ad usum et vitae agendae et reipublicae gerendae scripsit. - Deinde alteram dat ossicii divisionem, quae tota est Stoiea. Stoici enim καθῆκον, oscium, dividebant m κατορθύματα et καθηκmντα μέσα. Ante Zenonis tempora vox καθῆκον ignota erat: sed Zeno hoc novum' Verbum invenit, quod varias habet notiones , quae Saepe inter Se commutantur: καθῆκον Significat Omnia praecepta, quae a Sapientia data sunt, Sive actionem rationi consentaneam ).
Hujus duo genera fecit Zeno: alterum καθορθωμα, quod perfectum est ossicium, omnibus minaeris absolutum, nullo modo inclinatum, nullaque ex parte deficiens, neque cadit nisi in sapientem: hoc est, is, qui ad supremum illud ac paene divinum periectionis fa
tigium pervenit, ut quodvis bonum propter se exspectat, et COHStanti et Perpetua vois
luntate quodvis malum, propterea quod normae est contrarium, Odit eo usque, ut Vel
Rem tibI Soeratteae poterunt Osrandere chartae,ctis didieii patrias quid debeas et quid omici β . . l' utis sit amore parens, quo frater amandus et hospes s ἱQuod sis conseripti, quod judicis incium, quo/
605쪽
vel minima declinatione de illo roboris interni gradu sapiens esse desinat 8 . Ita omnia recte facta Stoici appellant; cujus generis est juste depositum re Gae re, quod in rectis factis eSt. In o ciis enim, scit . modiis, ponitur depositum reddero: illo enim addito juste, sit recte factum: per se autem hoc ipsum reddere in ossicio ponitur 9). Alterum genus est μεσον, quod simpliciter Cicero .αθῆκον appe lat, ideoque speciem cum genere commutat IO). Illud medium os tum vocat commune , quaIi secunda qDaedam honesta , nsen Sapientiam modo propria sed cum omni hominum genere communia. c. . III, 6. UOc desiniebant Stoici, quod, cur sactum sit, ratio probabilis reddi posSit, Sive quod ratione actum sit quale est depositum reddere, sine addito juste, ut supra vidimus. Stoici idcirco media vocabant, quoniam in iis rebus, quae neque in virt&tibus sunt, neque in vitiis, est tamen. quisquam , quod usui possit esse: tollendum id non ost. Est autem ejus generis actio quoque quaedam et qDidem talis, ut ratio postulet agere aliquiae et fucere eorum: quod autem ratione actum sit, id ossicium appellatiar Ia . Itaque hujus operis argumentum est illud ossicii genus, quod Stoici medium vocant, et sub cujuscunque, cum sapientiS, tum insipientis, captum cadit: veluti ossicia erga patriam, parentes, liberos, amicos, principes, infimos et similia, de quibus, pro maxima parte, in his libris Ciceronis sermo
Videamus nunc, quem ordinem in explicandis illis O Fotis secutus sit Cicero. Hanc de ossiciis quaestionem Panaetium tribus absolvisse libris, constat ex Ciceronis et GCAIii testimonii5 cI3 Panaotu cle ossiciis disputatio a triplici profecta erat consilii capiendi deliberatione. Inquirit igitur 1'. honestumne factum sit an turpe; a'. deinde utile an inutile; 3'. honestumne praeferendum sit utili, an utile honeSto. Duo genera priOra, tribus absolvit libris; de tertio autem genere deinceps Se Scripturum' promisit, nec
Io Merito Schura, in Nov. M. Cic. edd. h. I. praeserre videtur Iectionem καθῆκον μιεσον. Ipsum enim καθῆκον, ut Vidimus, est aut aut καθῆκον ριέσον, Sive Simpliciter μεσον. Cf. Gernh. ad h. I. cII Cic. ius. I, 3. de An. ΙΙΙ, II. Dior. Laert. , L. VII. g. Iop. definit , λογοe αιρει ποιεῖν. Ia Uerba sunt Cic. de Fiu. I. e. AD Ae. uuaest I, IO. Hanc ossiciorum divisionem egregie illustrarunt GAErve, L. cit, T. 2, P. I 7 sqq. Tennemann, Geseb. der Phius. T. IV. P. 92. et inprimis p. Ici4 sqq. Cf. W. T. Krat, Geseh. 'der Phil. der alten mit. S. Ias.
606쪽
id exsolvit, quod promiserat; quod eo magis mirum , quia a discipulo Panaetii, Posidonio, scriptum est, triginta annis vixisse Panactium, posteaquam Illos libros edidisset. Hune locum Possidonius breviter tetigit, in quibusdam commentariis, quod mirum Ciceroni videtur, praesertim cum Scribat, nullum esse locum in philosophia tam necessarium. 14 .Quidem negasse videntur, illum locum a Panaetio.esse praetermissum, sed consulto relictum , quia eX Sententia Stoicori nunquam Possit utilitas cum honestate pugnare. Hoc tamen negat Cicero, et Panaetium in hoc defendit, quod non utilia cum honestis pugnare aliquando posse dixerit - neque enim ei fas erat - sed ea, quae viderentur utilia Is . deliberandi generibus duo a Panaetio praetermissa genera addi voluit. Nec enim solum, Utrum honestum an turpe sit, et utrum utile an inutile, deliberandum esse putat, Verum etiam duobus propositis honestis utrum honestius ; itemque duobus propositis vitilibus, utrum utilius. Sed haec Ciceronis reprehensio non tantum excusari, Sed etiam defendi, potest. Quod enim, si semes Panaetius illam ossiciorum comparationem suscepisset, haee tantam exemplorum multitudinem et varistiatem adtulisfiet, ut ab instituto suo ad popularem commendationem accommodato aherrasset, et in infinitam longitudinem deduceretur, et satis erat ei principia posuisse 16 . Quamquam Cicero haec duo a Panaetio pra termissa genera addidit, ad duo tamen illa quinque genera revocat, ad honestatem et ad titilitatem, quibus unam addidit disputationem de collisione honestatis et utilitatis. Et in Primo libro quidem honestatem persequitur, cum deliberari soleat non tantum, utrum honestum an turpe sit; sed etiam duobus propositis honestis, utrum honestius. In lῖ- bro IV pari ratione rugit de utilis et deniquo in UI' libro honestum cum utili com
607쪽
ne i itur honesti principia videamus, et ad Libram primum de O iis Venramus,.
cujus argumentum potissimum Versatur in aperiendo fonte o ciorum honestatis. Imprimis statuebant Stoici: unum summum bonum esse honestum, quod omni detracta utilitate, sine ullis praemiis fructibusque per se ipsum posset jure laudari; unum sum mum malum cISo, turpo , inhon Ilum, indecorum, 'pravum, flagitiosum, foedum s 1 ;quod tali probabant syllogismo: uuod bonum est, omne laudabile est, quod autem Ia dabiti, omnρ honestum est, ergo bonum quod est, honestum est a . Deinde inquirit honesti semina et principia in ipsa hominis natura, et Sic argumentatur. Omni animali a natura datum est, ut ipsum sibi commendet et conciliet ad seSe conservam dum, et ad Speciem suam propagandam cs . Licet haec hominum generi cum belluis sint communia, magnam tamen esse differentiam docet; cum belluae sensu tantum moveantur: homo vero rationis Sit particeps 43. Dein eandem naturam hominem impellere ad vitae societatem et lagenerare in primis praecipuum quendam amorem in liberos 5 ), eademque natura nOS aptos esse ad coetus, ad conciliat, ad ei vitates 6 , eamque nobis parare, quae ad vitam sustentandam Sunt necessaria; nec nobis solis, sed conjugibus, liberis, ceterisque, quos CarOS habemus . primis natura5, aut principiis naturae, ut di-
608쪽
cuntur 7 , totius Ciceronianae philosophiae moralis, fundamentum innititur. Sed ad hae rinitia propter se appetenda pertinerς. etiyin. docet VXri inquisitionem et investigationem, quam homini propriam esse probat, ex curiositate videndi, audiendi et discendi 8 ). Huic cupiditati adjuncta est appetitio quaedam principatus: ex qua magnitudo animi exsistit, humanarumque rerum contemtio. Deinde sentit homo, quid Sit ordo rerum agendarum. Docet igitur, honestatem, sive virtutem, habere quatuor prudentiam , justitiam , fortitudinem et temperantiam c9). Haec divisio in ipsa rerum natura est fundata. Primum enim hominis est Ossicium, investigare , quid sit veri falsique, quid virtutis, quid vitii: deinde normam , secundum quam actiones ad virtutis praecepta dirigere debet. Tertia virtus docet, quomodo homo molestias et pericula fortiter vincere potest: postrema spectat ordinem et modum, in rebus omnibus, quae fiunt et dicuntur, ut homo invita sociali placide et quiete vivere queat Io . De singulis VideamuS. Venimus igitur ad primam virtutem, quae est sapientia et prudentia. Caelius Calcagninus IIJ Cicerormn reprehendit, quod prudentiam et sapientiam ita videatur commiscere, ut non facile intelligas, quid illa ab hac disterat, quodve sit utriusque munus, cum dicat:
In prima pario, in qua sapicntiam ac prudentiam ponimus , inest indagatio atque inventist veri e usque virtutis oc munus est proprium. Ut enim quisque maxime perspicit , quid iuro quaque Nerissimum sit: quicque et acutissime et celerrime potest et videre et explicarc rationem , is prudentissimus et sapientissimus rite haberi solet de O . I, 5. . Primo a, spectu haec Objectio vera videtur, si inspiciamus varias desiliitiones, quas Cicero de his vise tutibus ipse dedit. Sapientia enim si si tat rerum divincrum ei Aumanarum scisntis I 2 prudentia vcro rertim expetendarin fugion arumquo scionitu O . I, 43.) aut renum
bonarum et malarum risutrarum scicntia, cujus partos sunt mUmoria, intelligentia, pr
9identia cis . Sed locus classicus hae in re est . I, 43. , ubi Princeps omnium virtutum illa sapientia, quam σοφίαν Graeci Mocant - prudentiam enim, quam
Ia Stoici res divinas vocant naturales, ut pissicen , quae constat in cognitione originis rerum et inprimis Dei. Res humanae sunt, quibus vitae societas conservatur. Ita ut sapientia contineat Physicam et Ethi vi. Sapientiam ita definit. . I, 43. II, 2. se. Quaest. IV, 26. V, 3. CL. Senecae Ep. 88 et 89. 33 De Inu. II, 53. De Nat. Deorum III, IS. De Rim V, 23. dicit prudantiam carni in delectu boxoram ex mβ
609쪽
Graeci φφόνησιν, aliam quandam intelligimus, quac est rerum expetendarum, fugiendarumque scientia; illa aulcm sapientia , quam principem dixi rerum est divinarum atque umanarum scientia in qua continotur Deorum et sominum commimitas et societas inister ipsos 14). Sed Calcagninus refelli potest. Sapientia enim apud Latinos varias habet notiones. Primo est rerum divinarum et humanarum scientia. Secundo est cognitio rerum multarum, longo usu aequiSita. c. Orat. II: I. Tertio constantia et mod ratio honeste vivendi. His igitur duobus postremis certe inest prudentia, et tali modo prudentiam et sapientiam alibi etiam conjungit c Is). Hoc loco igitur Cicero sapientiam prima accepisse notione non Videtur, sed potius postrema, et tantum loqui voluisse de illa virtute, quam Graeci φρονησιν vocant, quae est rerum expetendarum et fugiendarum sciencla I 6 . Alia superest adhuc et verior Garuti objectio, observantis Ciceronem, in hac quaestione leviter tu tata, prudeRtiam cum scientia et cognitione commiscuisse 17 Dicendum em Ciceroni erat: quid faciendum sit homini, ut prudens evadat; et dicit tantum, quas scientias tractare et quomodo, et quaenam vitia hac in re vitare, debemus. Cicero, his in libris Stoicis addictus, prudentias vocem pro scientia Sum sit, quod Stoici saepe faciebant I8J, et locus iste late patet, cum non modo rerum expetendarum et fugiendar m scientiam complectatur, quae proprie prudentia dicitur, Sed omnem prorsus voris cognitionem, ad quam natura trahimur, ducimurque. In hac tamen tria vitanda esse monet: I, ne incognita pro cognitis habeamus, hisque temere adsentiamur. II Alterum vitium est, quod quidam nimium studii et operae in res obscuras et dissicileS impendunt, easdemque non necessarias. ΙΙΙ Denique praecipit, ne nos illo studio a rebuS gerundis abduci sinamus, quod contra ossicium est. Virtu. iis enim laus omnis in actione consistit , a qua tamen sit intermissio saepe, multique dantur ad studia reditus. Deinde addit, duplicem esse cogitationis rationem; cujus prima versatur in consiliis capiundis de rebus honeStis: altera ad scientiam et cognitionem re
143 Haec intelligenda sunt ex mente Stoicorum, qui putabant, mundum esse quasi communem urbem et ei. vitatem Deorum et hominum. Uid. Cic. Mn. III, 19. De Nar. Dear. II, 3I. De Leg. I, 7. 15 De Or. III, 1s. Paria Orat. c. 22. Cf. de hae quaest. Mais r. et Gri tam ad Disq. XUII. Calauru P, 26 sqq. . cis Convenit cum Cicoronis definitionibus illa Stobaeι Eel. Eth. P. II. p. Ioa. δ'εινου-ων ποιέω
610쪽
soluto loco de sapientia eri pruGntis, tranSit ad alteram honestatis in humana societate tuenda, tribuendoque, Suum cuique, et rerum contractarum fide ves
satur, id est, justitiam. Prima hujus loci pars est fustitia proprie sic dicta . ait in
justitiao a is benignitas sive liberalitas I9 d. a.
. Ι Apud antiquos philosophos, ArisωdDmόiisiosque, iustitia praesertim venit prorute, nec bonum virum inter et justum, ulla eSt distinctio ceto, Inde Ciceroni etiam justitia, dicitur, in qua: virtutis splendor est maximus , ex qua honi vir nom an-1ur sti ), et alibi dicitur habitus animi suam cuique tribuens dignitatem: et alio loco
caussa atque sententia omnium virtutum ceta .
Justitiae primum munus esse docet, ut nemini noceat quis, nisi lacessitus imuria: ait rum, ne quis sibi uSurpet, quae sua non sunt , ita ut Communibus tanquam communis bus utatur, privatis ut Suis ca3 . Sed quoniam non nobis Solum nati sumus, ortu que nostri partem patria Vindicat, partem parentes, partem amici, et homines hominum caussa sunt generati, tertium em juStitiae munus, communi utilitati inservire, et cum artibus, tum opera et facultatibuS, devincire hominum inter Φomines societatem. Justitiae fundamentum fidem esse docet Tullius, quam definit dictorum conventorumque constantiam et Veritatem, aut, ex more Stoicorum, quia sit, quod dictum est. Deinde duo agnoscit injustitiae genera: unum eorum, qui inferunt: alterum eorum, qui ab iis, quinti& infertur, si possunt, non propulsant injuriam: et dicit illum aeque peccare in justitiam, qui injuriam non propulsat, ac eum, qui Parentem aut patriam dese-
euisse, non video. Cf. Maio g. et GrisoL ad L Dise. Eodem modo inter ossicia iustitiae et liberali talis distinguunt 3Cti Romani, ut in L. 2 D. de μδ. Testam. Vid. Ποσθεν Abhan I. au Ius Nat. p. 4. Weler Lehraxon vir Nata me bisu. f. 39. not. 3. P. Ioci. Eo. qae. . e ι . ι .cao Ariston Eth. V. P. 233. ai) Da m. I, p. II, II. Tali sensu vis bovus pro dieitur O . I, Io. init. Cap. 13 erar. et Isiacar De Inu. II, 53. Lem I, 18. vIc 23 Privata non natura, sed occupatione esse introducta, docet, aut inre belli, aut Iege, pactione, conditione, sorte . Itaque ex mente Ciceronis nullum datur jus dominii originarium , eprerum clominium quaeritur veI occupatione ver conventione occupatisne bifariam, aut per sipprehensionem rerum nullius, aut jure belli; conventione rursus bifuriam: aiae publica, cum ex Iere, aut privato, cum contraetas sorteve dominium transfertur. 8 hic Ciceronis Iocus offendit Ithva. Banckerrhae , in Disti do Domini mari C. I, ην. ias' Opari miti qui mendam suspicit et ini vi it aut ore, με io , condiιione, ex quo sit, ut agor forte Arpinas Arpinatam dicatur. Rei leti' illud sοes, quia non est singularis aequirendi moa. RelaIlit hanc emendationem CI. Banerrae, Mia GaII. ad Pii nil. 'hois de Ia noti σι δεε om. L. 4.