장음표시 사용
441쪽
Nut et supra p. 245. Dissentit pro zm' 265 IO. 267. I. at hoc licentius factum est, nimirum ut barbarus iste semel ipsum appellet thoem, I S. Singulae palatales pro geminis iuxta Si RI. semper absunt ab hisce locis; nam Ξ π 2 7, 4. huc non pertinet, et etiam in alteram partem Pe cant librarii, ut III, 8. Pro Ponentes. η positionem facit at 9, 32. in vim η pro D. Declinatio Hominum. 4. Tam frequens est nom. masC. Sing. Imao declin. in ut eius exempla allegare supersedeam. Neutrius est in φέ , I 3. I 86, 7. 225, 9. l. a. Ita 76, 6. etc. et u iuxta ponuntur i88, 6. Etiam ad accus. extenditur 224, 5. 6. ubi, II. 235, ult.; a 77, i. 288, 5. Quum g etiam lociat. Sing. m. et n. Sit, eX. gr. 29I, 5; 24o, 7. 5s, 5. etc. et τοί. sem. 245, 9. ubi lege Uaῖν sit . vi dolis, confusam esse declinationem in hac dialecto. At vel ultra ea progreditur. V NOC. Est masC. 25, 3. ulsi, I 5. CL 6. etc. tum Hom. Et acc Plian maSC. et neu tr. 19, ult. ἔα225, 6; etc. Praeterea instri sing. Ponitur pro si recte ita editur u68, 5. cs tamen 279, 3. 5o 7, 1 a. Sed frequentius poni
442쪽
sar, 3. At non semper: init mr i , uti. 555, io. i6. Datiri exemplum est 253, 32. mmum; at patitur metrum gen. -met et Sic lege. Lah. Ias, I. cod. B. Ω-ulu. A M. in ἐπ solitus est; 26, 8. ms3s. 7; a 39, 4; etc. in VI legitur III, 5. aer I et sic emendandum videtur a55, io; a77, 2; aD. 5;u'retia i 8, 2. Gen. m. et n. in m et si coniuncti sunt I93, 5. separatim uterque sexcenties legitur. 7. Praeter loci sing. masc. et n. in alia forma his legitur in re i. e. forma pronominalis. mire u o, 31. scholl. reddit per instri pluri salso. Sed hoc et quae sequuntur voco. -- α--- uret emendanda sunt Ex 266, ii. in Ummi Via
nitur nomen proprium; mallem: mrum' et aliud nomen legit Wilso H. th. I, II. ed. ait. Nam mr aa , 6. itidem praebet Iongam ante in. For ma est Apabhran sica - Φ. Vocalis longa dese ditur origine ex et eandem habet caussam atque in gen. -UN. in Viridi salso correxisse videntur editt. Calco. Λ ceteris Magg. dialectis alimna esse videtur forma, ex inferiori loquela petita,
18. Praeter nom. pluri masci in in exit et saepius quidem; at etiam hic confunduntur mam. et neutri; nam VI in neutris saepe legitur et uit ad masc. transsertur. Exx. Riu'm 228, 4; sim S , D. A. II 8, I 4. 35. 16. 272, 7. Contra mmta63, 4. 526, IO. -πm:. ACc. plur. forma It utroque genere Ponitur: vi re Ii 5, s.
443쪽
93s, 8. 25ai 0. . De ceteris casibus masc. et neutr. et sem. imae declin. nil novi vel insoliti
39. ΑT. ut omnibus thematis adi ungitur, ut in praecipua dialecto. Cf. S. 89. Rarius ut m0m i 88, 6. a UT; velum 268, 5. a x m. Num hinc alii xum suum participii Rim derivavit Κra-madlςvaras Supr. 3. a 48, 5 m in UTE 276, 6. alib. 4. et alibi Peculiare huic dialecto est a T. um; vid. Smm S 6, 2; Si 6, 2, a I, 9; 244,
in v additum, producta vocali; unde Sequitur, ut hic sermo amet accentum in penultima ponere. Io. Ex ceteris decliun. singula quaedam en tanda habeo. Correpta vocalis S nom. sing. in m aa5,6. nTIS 244. io militat contra inlli Ui ib. I . et 58, 5. At recte ponitur ob metrum 25, 4. in I pI VI N etc. Ante li similesque voces encliticas correptio vocalis ex praee. dial. iam constat, ut 4 i, 6. v nim N i. e. I miri. Maiori tamen licentia inmutanda vocalium quantitate uti videtur haeo dialectus et quadrat ad eam quodammodo observatio S. S. p. 4o5. Prolata. πι--m paSs. Io, 6. E VOC. sem. 17, I. Sa. 9. metro defenducitur. Etiam extra versum legitur'. ut a I, 9. licet in semm.
in t corripiatur in voc. vocalis, ut IS a, Pen.'ὶ Alia esset forma N pro Un in UM 224, 4. si certa
444쪽
244, 2. etc. Gen. in uri vocis in E est -NUTI Io, 8 Ceteroquia nil invenio, quod minus etiam ad praecipuam dialectum pertineat.
II. Quae sines non solum praecipuae dialecti ExCedunt, verum etiam a Magadhica puriori aliena
Quod temporis erit futuri, est distinguere, quae pronomicium formae in qua vis Prahritica dialecto Praevaleant. Summopere dissentiunt hac in re
F. Coniugatio. II. Terminationes verbi eaedem sunt atque in praecipua dialecto; C tertiae pers. sing. multo rarius eliditur quam Mahar. Ita uda Plur. PraeValet in Me. v bi solitarium est, Si 4, D. iv N- ; et contra ici codd. Lah. ima plur. in ori, in mir et exit. Ida sing. imper. nullum praebet, si bene legi, exemplum formae in I sive Adiiciuntur inflexiones eodem modo atque in dial. praecipua; logitur 23, 4. in versu ; Ui ace. sem. 236, s n.
CL supra P. 325. Neutrum in praecipua dialecto usi latur. Diuitiaco by Cooste
445쪽
224,9. Ima et Ida Plur. a praesenti noti disserunt. 289, t. I t. in Si o, 5. Medium raro legitur: IS . I. in versu; at -iu 246, 8. 25. g et m ante inflexiones usitantur in hac dialecto ob accentum. Es. Supr. I9. .mCI uba, 4;
'ὶ ibid. mussu pro π Π, non 'u. Benc se habet versus , ut quum inaudita sit forma, experianda est eollatio librorum.
446쪽
cum subiecto plurali. Ex. gr. mymit asio. antep. 52, 3. Dubium est 246, ult.; at Io, sin. v c legendum est ob versum. licet res rendum ad plur. Unum exemplum enotavi udae sing. imper. in V. Maw, 4. pro inst. Pro Murust 5 Io, io. codices liaud dubie formam potentialis
scribis minus notam praebebunt. 26. Fulurum formae est Laur. iniam III, 1.
26O, 13. Causs. II. Duo sunt sutura in v. M in illi I , II. Io, II. - Nutherio, si elidi potest id 27. Passipum more solito formatur, at desunt exempla sormae in et debent esse, si recte a Var. Magadhicae abiudicatur iunctura ri .s79, 15. 27, 8. 230, IO. 276, 6. 24, S. 24o, 4. Causs. De dictum est subno. Io. Suo. 12. legendum ESt mmo μ', pari. para.
So. in participiis nil peculiare dicendum
447쪽
3 i. Voces Onomatopoeticae ad Ca Laricam indolem et vulgarem loquelam reserendae videntur. Cf. 234, 2. 242, 7. τ' i'IT i 42, 5. iterativum est a
52. II is ita expositis satis evictum reor, - Laricam dialectum generis esse Magadhici. Id iterum Obscurius est, in quibusnam ponendum sit verum discrimen inter utramque loquelam; haud magnopere tamen salti mihi videor, si in paucis quae enotatae sunt formis Apabhran sicis caussam Pono, quam habuerint grammatici Luricum so monem a Magadhico distinguendi.
De M adhica dialecto in unix'crsum.
i. Perlustralis ita omnibus documontis. quae ad manum mihi fuere, sermonis Magadhici, sub iungam quaedam magis generalia de hac sermo nis ΡruLritici divisione. Ac primum quidem repeto, quod supra observavi, minutulas divisiones, quae a recentioribus grammaticis Ponuntur, nondum satis suisse explicatas. Fieri id tantum potest, quum aut ipsa grammaticorum horum d ereta in medium fuerint prolata aut sabulae accuratiori crisi pertractatae. In universiam lamen
haec statui possunt: Ardhamagadhica, utpote mixta, ad Certum genus referri nequit, sed inter praecipuae dialecti et vere Magadbicae sines quasi Vagatur. D, invi a ad praecipuam Pra krilicam proxime accedit et in paucis tantum magis est ab illa alienata. Etiam Apiantica ad Magadhicam
448쪽
classem haud omnino pertinet, licet eam eo relu-lisse videatur Vararuches, nominativos Sing. masC. Imae decl. in F Magadhicos dicetis. Nam alias in Magadhica ii noti in vetiiuntur. Sunt otiam alia quaedam signa Magadhica. Veruntamen quum Saperte descendat ah in Gurasenico, potius Cum Praecipua Αvanticam coniunxerim. Accedit ratio geographica. Nimirum quoniam Maharasti trica et Vidarbhensis dialectus cum CauraSenica, quam ulingua Indiae propriae populari oriundam dixi,
arctius cohaereant, lacuna esset inter dialectos hasce magis inter se cognata , si Avantica ad aliud genus Pertineret s. Ad Magadllicam classem recte reseruntur Praeter puram eius nominis dialectum Obarensis, Chiandalica, aliaricia. Duae posteriores ad Ce tos locos referri nequeunt et infimae vitae hominibus genus loquelae Μagadhicum paullo magis Apahhran cis formis inquinatum attribuere poetae ob locum, quem inter Indita sermonis genera Μagadhico adscribere soliti erant. harae finitimi fuere provinciae Μagadhicae; Cf. ΑΡΡ. P. IO. Locos itaque si quaerimus, genus loquelae Magadhicum reserendum esse videtur ad eas Indiae te ras, quae a Gange fluvio et situ Patali pulme usque ad sontes Μabanadis et acclivia Vindhvae montis extenduntur. Orientalis haec est India, si comparatur cum domiciliis dialectorum, quae ad praecipuum Prahriticum genus pertinent. Haba orientalis valet Satiscritice et eodem iure orientalis dici potest haec dialectorum classis, at-
449쪽
que regnum Chandraguptae, regis Magadharum,
a veteribus Prasium appellatum est. S. Si cum Vararuche et Hemachandra minutulas recentiorum divisiones mittimus, et de una Magadhica dialecto in universum loquimur, haec possunt observari. Falsa est ratio derivandi
Magadhicam a Laurasenica, si historice id intelligitur. Nam quidem pro r positum initium habet in Laurasenica et ultra progreditur in
Mag. verum enimvero Postquam omnia Π Caura-
senice facta suerant Π, ex hoc sibilo non denuori derivari potuit; idem valet de tr et s. Aequo directa via a Sanscrita itaque ex mea opinione descendit Magadhica, atque Laurasenica, licet non Tefragatus Sum, pro consiliis docendi et ne opus csset iterata eiusdem regulae repetitione, in gram mali Ce eandem sequi viam. Consentiunt enim ita
utroque loquelae genere Plurima. 4. Inseriori loco recte ponitur classis Magadhica; nam Iongius distat a fonte communi lumici littera es ubique posita, tum in transpositione Pro M, tu geri. si pro Ur, praesertim in Confusione casuum in g desinentium. Vid. S. I 64, 14. Taceo quae ultra progrediuntur, ut loc. in quia in singulis tantum dialectis exstant. Propius sontem est in eo quod est conservatio sibilorum ante Cou- ωun. Ordinatas, et satis memorabilia sunt, Iicet I vissima et numero paucissima, vestigia quae protuli Consensus in sibilis cum ratione Zendi . S. t 64.3s. Nam, ut huius rei h. l. mentionem iciticiam, diversae dialectorum Ρrahriticarum rationes
450쪽
innituntur haud dubie varietatibus Ioquelae, quasiti ipsa Sanscritica iam exstiterint, licet mitius
Propagatae, quarumque Vestigia cernantur in dis putationibus grammaticorum de diversa eiusdem iuncturae consonantium Scribendae ratione, ex. gr. Commemoro et in . Sermo Saepius est apud Panitiem de schola tum septentrionali, tum orieniali grammaticorum atque exiguis hisce vestigiis insistendum est, si ad vera sua principia r ducere volumus quaestionem de origine dialectorum Satiscriticarum. 5. Constitueram uno Conspectu nunC comprehendere, quae sparsim de Magadhica disputata sunt, singulaque inter Se coniungere; video tamen nimis multa adhuc dubia esse et Ope novorum subsidiorum confirmanda, ita ut fundamentis salis certis careret disputatio. Malo itaque in pra sentiis breviter tantum indicare, in quibus potissimum ceruatur indoles huius loquelae i in dominatione semivocalis U, Cum qua Coniunctum est lum g pro ut in nom. sing. imae declin. tum mutationes quaedam dentalium. cf. S. I 64, 12.9 iti esseminata illa et liquida pronunciatione, ex qua littera Canicia semper et Saepenumero dentales cum M COnsunduntur. cs. S. 145,u. 54, . a. I 64, 3.5) iti praevalentia sibili sortioris vi et quae cum ea coniuncta est Conservatio sibilorum ante consonantes ordinatas. Cf. S. 64, 2. 4 ab hac indole minime absonum est, quod tradunt grammatici de iunctis consouaulibus nonnullis lenius clatis. cf. S. I 6, 3.