Institutiones linguae pracriticae scripsit Christianus Lassen

491쪽

Pro - etc. Vocat. sem. in η cx t saepius legitur; utrum admittendum etiam sit T, pendet acertiori regula metrica . Voc. in seminini in isaepius legitur in disticho 7i, 8. 9. 72, I. I. ubi

restituendus est sinis versuum; est Ain Apa-bhranci cum hoc esse potest. es. S. I 5, 8. . Plurialis formae nullae leguntur praeter instrum. Communem imae declin. 50, 8.

7I, a. sorma est singularis, licet plur. melius quadraret; suspicatus est Lengius P. II 6. abie

tum esse N. At alii codd. TIT, quod quum vetet verius, alia quaerenda est medela. Legi potest Sub alio quod eiusdem rei exemplum Pr Posuit Lengius ad 72, 5. Π f, scriptura codd. aliud quid indagare suadet: 8. Perlustrata ita declinatione, quod propositum erat evictum reor: APabhrancicis sermonis signis distinctas esse hasce Cantilenas, quales edi tae leguntur; alia his esse accessura, si ope librorum MPtorum ex idonea dialectorum Scenicarum cognitione et iuxta metrorum doctrinam pertractentur. Apabbran ca indoles, coniecturis intemdum restituenda in nominibus, in pronominibus per Se elucet.

S. 183. I. Prima persona his utitur formis: nom. 69, 8. C. V D. V . Apabhr. cst Q, e quo, eliso oriri videtur. . alia scriptura est Pronam ut statim hoc explicem, Peculiare est hisce

492쪽

cantilenis, Ponere nasalem palatalem ante ς informis pronominum, quae apud grammaticos in texeunt, si antecedit syllabam i vocalis, ita ut hiatus sit. N et x invicem assinitatem habent cs. Observationem S. i 68, 5. , Hodierna est ratio haec, qua sinis i ing sive in sonat; transponitur ing inni, ut evitetur hiatus. Attamen antiquitus non suit usus et grammatici, quantum Sciam, de eo

omnino silent. Praestat haud dubio scribere vel, si repudiat versus Anusvaram finalem, Di sentiunt codices, a quibus lex in talibus accipienda non est. Quod gravius est, in explicandis hisce formis nulla est ratio habenda nasalis adsciticiae M. Revertor ad quae forma corruptior videtur et nisi fallor a scribis ad analogiam ' , a que ex hodierna sorma Hindica P sicta; praeserendum iudico Ct, ad Apabhr. proxime accedens,

nam T in explicatione eget et hodierna Penja-hica dialectus non ' praebet, sed in i. e. transesert accus. Apabhr. ad nominativum. a. Acc. Instr. Loc. audiunt s. Cuius loco scribitur saepius M . Quod ponere videtur Lenetius I. l. p. 237. discrimen, ut sit acc. vin dicandum, Omni caret ratione; nam 67, Prae het P. Mu, C. φ . Logendum esse Ga, a. π Pro Ri, supra iam doctum est. Forma Apabbr. rectius ad eosdem tres casus refertur. Ceteros locos in dicavit tangius I. l. Acc. N 73, 18. cedere debet scripturae codd. C. D. Vt; nam a concinentia sitiali minime postulatur. LOCO 59, 9. ex, ut scriptura D. C. P. t et ra Pro MN i. e. e 'sed lege

493쪽

umr ed. Calc. sed contractionem talem vix patitur grammatiCa. S. Gen. est forma Apabhran Iica. 7t, 4. si, i 6. Scriptura haec cod. P. est 63, 6. Pro m ed. Calc. Confirmant codd. 6i, i 5. h. Ceteri casus desunt. s. 184. I. Secunda persona Praebet formam et , in , etiam GA O scriptam Pro G us. Et instr. Etiam ad locativum refertur ΛPabii P. ret, sed exemplum invenitur nullum in nostra saliuia .:Λpabhratisica est omnino forma et derivanda a GH prorsus -- dem modo, atque Apatilia anςice Vm oritur e mur, supra S. 174,9.2. Gen. sim si I, a. Apabhransicus est et ita Iogendum 77, 5. Cf. S. I 82, 4. Ceteri casus desunt. I. 185. i. Etiam ceterorum pron n. singulae tantum formae leguntur. m 66, i a. sit, I 6. 63, 6. m Iogitur 6 i. i5. 65, 7. 76, i. in apodosi post sententiam conditionalem. m itaque valet Sanscritico

Pro Iloc saepius exstat in cod. D. i scriptura Italid Prorsus Contemnenda. cf. g. 9, 3. ct ΤΠ supra p. 329. Π non legitur 73, 18. Ρ. pro Vis, sed UR ct salso indicavit Lengius scripturam. iii, 15. pracbet

494쪽

es. S. 5 i. S. hoc sensu Prahritice dici m pro rei Silot Κramadisvaras; m itaque etiam Apabhr. est. Si mi vis, lego rei cum S. S. 5. - 75, 25. Πα s. παIogitur pro m. Locatisum in praecipua dialecto ita audire scimus, locativus Apabhr. ' est S. S. 48. Videtur itaque vetus locat. int ad accus. tralatus suisse, prorsus ut et - 75, i 8. quod sio, '. etiam pro SV praebent codd. est rim;

solus P. NT. Denique 76, 2. NN, Solus B. . At pendet vis voculae ab interpretatione. Genit. Censeo sing. sem. sed res sine longa oratione expediri nequit. M N pro π 50, a. ss ib. si recte legitur, variatio est eiusdem sormae; cs K Apabhr. Idem

respicitur fortassesia, I. ubi V potius instr. est. si I, I 6. Ur P. Cauras. CL p. ia9. APabhransi Cum ' ante oculos habuit C. Ita praebcias pro U 58, 9. CL APP. Crit. P. ai. P. Quid pra

Stet, nescio.

S. Q 58, 4. 66, i. Haec nota sunt; at ib. II. s. ed. Calc. C. D. fui B. Ρ. Sensus est aut unde aut ubi. Etiam Λpabbransim forma pro Fr. S. S. 5. dubia est et nil decerno. S. 186.1. Formae verbales hae: 5. Praes. 55, 9.'ὶ Urq ib. est uo pro MM; pro in dicitur in his ear-

495쪽

Em 53, 2. 7 I, 9. etC. 58, 4. 5. - . Praes. 1GIG9,8. V - Gi, i 5. a. Pliar. i cr. VO, a. pass. fit sT , 66, a. 7. notae sunt et huic dialecto noti peculiares. In codd. M ptis Saepius recurrit V et u pro UI ante in ranae sing. 69,8. P. C B. mssim, D. -t: 75, II. IS. HUM, H Π, Π ΠΩ, ImiΠ, M iam , t Π; 76, i. tristit. Hasco formas neque eo consilio L. l. Commemoro, ut diiudicem, quaevis earum singulis locis Ponenda sit, neque ut eas ApaLhran ςicae dialecto attribuam; nam primariae dialecto conceditur a grammaticis cs. S. tuo. a. Correptio vocalis VI aut e ri, Et pcr- mittitur V ante in s. φr plur. ζ in ima sing. itaque novum est, et fortasse ΑPabhran sicum. Cf. S. IS, 2.2. Sola Iuliari forma usitata est tertia s. poetica si pro in in affixo suturi ponens. Eri iam 59, t. ibi ii tu ib. I. fΠRIi tu si I, I. 59, 2. In adiunctione affixi ponenda est vocalis brevis sive longa Pro ratione Versus: codices inter x et tin corti haerent; Constant in ponendo Γ pro u ante litteras Personales. Poetico sermonis generi adscribo hanc formam. Futurum Λpabbr. S. S. 66. in 7 iv ἔ-m etc. ad prosam reserendum videtur; respondent sibi sane apstrinxi et αἶdiisti, ut Et At neutra inflexio ad certam diale-Ctum pertinere videtur. 5. I erativus praebet in uda sing. formam Volgalam in 75, II. 73, 18. COd. P. nam ed. C. serri non Potest); -58, i 9. APablarari cice scribendum csset Vero Apabitransi cum est, quod ante terminationem Ct brevis ponitur

496쪽

nitur. In pro Ii, . conspirant libri. Explicui supra S. i 7. 2. formas in S. S. ProPinsitas et per clisionem litterae E. Interm G-dia forma, qua Plane confirmatur Coni CCtura, ESt

mr 67, 4. Quod cxstat in C. - mra stolidum est scioli ton tamen Criticum. mo memoratum itidem olidit et. S. 187 Ita perlustratis cantilenis hisce, satis Clare milii ovicisse videor, ea quae in carum orationupeculiaria sint, redolere indolem Apahhraciςicam Dolendum est, quod iam Parva et pauca Si ut haec specimina ct absint ab eis loci, quibus ponendae fuissent formae prorsus Peculiar , ut gemrundium in 'm, aliae. Desunt alia liuius dialecti specimina et id nescimus, utrum Puraia Poetis usurpata sit Apabit rancica lingua, qualis Vulgo obtineret, an temperata ea suerit pro Usibus Scenae admixtione formarum e praecipua dialecto Scenica desumtarum. Posterius magis est probabile; suadet id quodammodo suturi forma auteC. Paragra Plio commemorata; eandem rem digito quasi monstrant grammatici; vido quao disputata sunt S. t M.

497쪽

Conclusio.

Emensus itaque sum Campum loquelae Pr kriticae si non totum, at quantumCunque tam uetus pateret. Exploranda mihi erant deserta quacis dam dumetis obsita, laetorum fructuum Par , et quod primis ignotarum atque inviarum terrarum exploratoribus accidere solet, ut quaedam haud recte diiudicent, alia molestiis viae obruti omnino non animadvertant, id Vereor, ne Saepiusquam vellem, mihimet acciderit. Spero tamen fore.

ut inveni aut qui post me eandem viam ingredi velint, iter fuisse ita munitum, ut et facilius et securius id possint perlicere, meliusque indagare, quas a me oculis tantum delibata quasi sint. Nonnulla consido prosteri liceat in luco misso collocata et extra dubitationem posita. His uti velint harum litterarum curiosi, celera Emendent. S. 189. Ad ea, quae de singulis quaestionibus per

librum sparsim disputata sunt, reverti nunc nolo; commodo ea Dpe indicum libro adiectorum uno quasi conspectu Comprehendere PotErunt locioris. Sola quaestio, de qua ita ipso operis sine vortia mihi faciutida osse videntur, ea est, qua in libr. I. 45. tetigi. Quas habeam rationes credendi, non inventas suisse scenicas dialectos a poetis, sed vulgari provinciarum Indicarum sermoni SuperStru ctas, ibi iam proposui; nec nunc denuo in Cou-traria sententia impugnanda desudabo. Satis Per

498쪽

so illa quidem est improbabilis ac nulla a nobis

reperta sunt in scenicis linguis argumetata, quibus uti possemus ad eam defendendam. Mutationum, quas subit Sanscriticus sermo, dum Prahriii-licam speciem induit, vix ulla est, cui similis non excitari possit ex aliis linguis a pristina sua sorma deflexis, nec rationem indagare possum, Cur Rsolus dictus sit sibilus sermonis Magadhici, Π Cau- rasenici et Maharasti trici, vel acclivitas Consonantium uni Palςachicae dialecto attribuatur, cet vis earum declivitas, si re vera id olim secus suisset in eis regionibus, quarum nomina scenicis diaIectis indita sunt. Alia tamen quaedam inveniuntur, quae potius ad normam ex Consensu Poetarum constitutam eorumque usu Sancitam,

quam ad usum linguae vulgaris pertineant. Haec si indicare nucio aggredior, caute mihi incedendum esse probe intelligo; nam desunt mihi d

cumenta, quibus opus est ad quaestionem accuratius tractandam, vetusta dico linguarum provincialium specimina a scena aliena. E Comparatione scenicas inter et hodiernas dialectos San

criticas instituta haec tamen mihi recte collegisso videor. A poetis, non ab usu vulgari prosecta est

nimia consonantium singularum elisio, quae et aliena est a sermone. provin Ciali et osse debet, si is iusto maiorem vocabulorum numerum Consuu-dere non vult. Mutuati sunt fortasse hacio rati nem poetae ab esseminata et emollita oratione,

quali utercatur homi ues quidam urbani. M po

ticam oratiociem Potissimum pertinere eam sci

499쪽

mus; nam quod observatum est S. i57, . do Mu- harusti trica et aurasenica. id etiam in dialectis Magadhicis et Apabhrancica reperiri, facito nemo non poterit explorare. Id certum ost ab omnibus hodiernis dialectis ali num osso olisionis tantae ottam frequentis genus; quam ob caussam cisi con- Cesserim, istam elidendi licentiam obtinuisse in

quadam parte Indiae, Strenue tamen asseruerim

pro arbitrio factum esse a poetis, ut ad omnes dialectos ea adhibita,sit. Similo quid statuendum esse opinor do nimia assimilatione, at multo restrictius. Regnat

enim lex assimilationis per dialectos hodiernas;

atque in singulis tantum dissensio est inter sce ni cum sermonem et vulgarem. Assimilationem itaque minime scenicis poetis attribuo; sin autem ea sine discrimine ad omnes scenicas dialectos extenditur, id poetis adscripserim. Documento sunt

quae disputata sunt de sibilis L i i4, Ia. Et quod docet Κrama liqvaras de littera canina Apabhr. r. 67. De inflexionibus dissicile est iudicatu; nam scenicao dialecti declinationem Sanscriticam desectunt; novas loco sermarum vetustarum Pessumdatarum substituunt provinciales hodiernao cs. Lib. I, 42. . Derat igitur iusta comparationis et iudicii norma. Evita Punt fortasse poetae sceniCisOrmas nimis a praecipua scenica dialecto discre-Pautes, eX. gr. gerundium Mag. in Sed coniectura est et liaec et quae Proposita est I, ITO, S. Ad incunabula scenae et primam Scenicarum dialectavum constitutioncm reserenda est tota haec

500쪽

disquisitio; nam viam a prioribus calcatam sequuti sunt pori ac posteriores cs. Lib. I, χέJ, iusta ita suo scenicarum dialectorum comparatio est nulla, nisi cum vetustis linguarum Provincialium documentis. quae adhuc scriniis occlusa nos latent. Res autem duae in hac disputatione semper memoria Sunt tenendae: a norma linguae vulgaris haud nimis longe discedere potuere Poetae scenici, si ab aliis auditoribus, quam doctis, intelligi vellent; tum cavendum erat in accomm dandis ad scenicos usus variis sermonis vulgaris generibus, ne nimia inter ea obtineret discrepantia; quae si praevaluisset, commodis auditorum minus doctorum vix multo melius consultum suisset et raro ab eodem homine omnes tabulas

partes intelligi potuissent. FINI S.