Tractatus de Papa ubi et de Concilio Oecumenico

141쪽

154 TRACTATIS DE PAPA. Cum esset simul Sulpilianorum generalis superior, et unus e vicariis generalibus qui, exulante Archiepiscopo de Juigne, Parisiensem dioecesim regebant, plurimos in eumdem lapsum auctoritate sua pertraxit. 0rta hinc lugenda scissio in ea parte Gallicani cleri quae fidelis remanserat, id est . quae eivili eonstitutioni cleri subscribere renuerat. Illicitum sane istiusmodi juramentum videri debuisset, vel ex eo solo quod dubia saltem esset ejus liceitas ; in dubio enim jurare non licet. Et caeteroquin liceitatem aperte excludebat vox ista tu lol: quippe quae, set u obvio, vigentes tunc temporis leges omnes exprimebat, inter quas lex de civili constitutione cleri, aliaeque multae impietatem injustitiamque manifestissimam Sanciebant. Quoad prae salum juramentum expostulata est a

Pio II resolutio sequentis dubii :α Quid agendum cum secundi aequalitatis et libertatis jura-u menti labe pollulis, si paenitentiam petant, nec tuto praesu illum juramentum publice retractandi spes ulla assul si geal Τ ,

Ad quod quaesitum rescriptum fuit die 26 julii 1794 iu Ad secundum dubium rescribendum mandavit : satisu esse quod qui praestiterunt juramentum libertatis et aequa- a litatis, consulant conscientiae suae, cum in dubio jurare nona liceat; neque ulla lege usque modo obstringi, nondum prinu lato judicio Sanelitatis Suae, ad emittendam hujusmodi ju-u ramenti retractationem n Collection ggnerale des Bress de Pie VI. Paris, 1798, tome II, page 492. Voir aussi page 498ὶ.D. Emerr nunquam lassus est se errasse in praestando

dicto juramento frie, t. I, p. J85 .

5. Die 5 septembris 1797 injunctum est juramentum odii in regiam potestatem sie jure haine u la royaute, otc. . Hoc otiam juramentum licitum censuit dominus Emerr Vis de M. Emery, t. I, p. 412 et Suiv. . Illud condemnavit Pius VI illieitum pronuntiando vide documenta et textus illius condemnationis in Collection giserate des Bresis de Pie VI, t. II, in supplemento, p. 22 et seq., Paris, 1798.-Et in Synodien

142쪽

Belgieo, ad calcem lomi II . Nonobstante illo Pii VI judicio,

suam Senientiam propugnavit Emery, eamque adhuc satis aperte tueri videbatur anno 1800; quam ipsius agendi rationem approbando reserunt hodierni Sulpitiani, in ipsius vita loco citato. Dicit juramenti retraelationem injunxit Pius VII, prout edixit Cardinalis Legatus Caprara, decreto suo 16 januarii 1802, sormulam subjungendo cui subscribendum erat, tenoris videlicet hujuscemodi: u Ego infra scriptus, ea qua a par est reverentia opinioni meae praeferens judicia sanctaeu Sedis Apostolicae, profiteor propriam submissionem ipsiusu sanctae Sedis judiciis, praesertim vero iis quibus juramentum et odii in regiam potestatem ije jure haliae a la roraulsi, etc. u damnatum suil f noditum Belgicum, t. II, p. 548 . 4. Quando imperator Napoleo voluit cassari matrimonium suum cum Josephina, ut posset archi ducissam Austriacam in uxorem ducere, causa delata est ad tribunal incompetens, videlicet ad officialitatem Parisiensem. Porro dominus Emerret competentiam dictae ossicialitalis propugnavit, et approbavit sententiam qua eadem ossicialitas prioris matrimonii nullitatem pronuntiaverat, et licitum censuit cardinalibus secundi matrimonii celebrationi adesse, eosque ad praestandam assistentiam hortatus est trie de M. Emery, tona. II,

pag. 244 et Suiv., Paris, 1862ὶ. Multiplex in negotio uno

5. Mortuo Archiepiscopo Parisiensi die 10 junii 1808, deputati sunt a capitulo vicarii capitulares, inter quos et ipse dominus Emerr. Ad sedem vacantem nominavit Napoleo Cardinalem Fesch Lugdunensem Archiepiscopum. Cui mox capitulum et vicarii capitulares litteras obtulerunt quibus administrandae Parisiensis dioecesis potestatem conserebant. Porro certo certius est non posse electum aut nominatum ad aliquam dioecesim in ejus administrationem sese ingerere; idque Si faciat, intrusum osse. Certum praeterea semel completa per capitulum vicarii capitularis deputatione, non posse ullum alium vicarium capitularem ab eodem capitulo deputari.

143쪽

156 TRACTATΓS DE PAPA. Et praeterea inhabilis erat Cardinalis Fereti ad assumendam alius dioeceseos administrationem, utpote a sua Lugdunensi Ecclesia nondum canonice solutus. Quod ergo Cardinati Feschoblata sit administrandae dioeceseos facullas, fuit ingens lugendusque lapsus, quo et ipse dominus Emerr reus exstitil. Ast insuper prout olim dominus Tronson sub Ludovico XIV, posse assumi a nominatis, facta a capitulis potestate, dioeceseon administrationem propugnaverat, ita eumdem errorem dO- minus Emery tunc temporis pertinaciter tueri ausus eSt.

Hinc postquam Cardinati Fesch substituit Napoleo Cardinalem Maury, et is i lacla simili a capitulo potestate administrandi

dioeceseos gubernationem assumpsit, huic intrusioni cooperatus est et Sese accommodavit dominus Emerr; cum tamen

ex officio suo vicarii capitularis ad obsistendum ipse potis-Simum teneretur. Imo postquam in noluit breve Pii VII, diei 5 novembris 18l0, ad intrusum Maury, quo indubiam esse ipsius intrusionem expressis terminis auctoritate Pontificia declarabatur, et simul injungebatur ut ab ea statim desisteret, nihil a domino Emei S scriptum est, nihil peractum, ex quo vel conjicere liceat, ab ipso tandem agnitam fuisse dictam intrusionem. Perrexit nempe cum intruso agere perinde ac si intrusus non fuisset. 6. Prorsus erravit dominus Emery contendendo penSioneS,

in Gallia post concordalum anni 180l, parochis, canoniciSel Episcopis solvi solitas, non habere rationem beneficii nec boni ecclesiastici vide in ineo tractatu de Capitulis, parte I, Secl. III, cap. in , prop. II . T. Ante concordatum anni 1802, propugnavit Elnery canonicis Galliae jus competere Episcopos in suis respective dioecesibus eligendi. Cui schismalicae suggestioni si annuissent capitula, exorta in Galliis suisset alterius Speciei parra Ecclesia. 8. Lapsibus annumeranda ipsius dissertatio : la Misigationde la peine des damnes. Quae quidem erronea opinio si paSsim in docendo et conesonando propagaretur, in funeSliSSimum meo judicio, animarum Stragem cederet.

144쪽

paps StaΓNDA.1579. Attendendum praecipue opusculum a domino Emery editum cum hoc titulo, No euuae opuscules de Fleum. Haud aliam existimo exaratam unquam fuisse magis astutam ac periculosam Gallicanisini defensionem : ihi enim circa celebrem cleri conventum anni 1682, nonnulla edit documenta, ad deprimendam ejusdem conventus auctoritatem haud purum utilia. Tum et persuadere conatur, non ita magnum intercedere discriminis Gallicanam inter et Romanam doctrinam ut nequeant ad concordiam adduci, dummodo devitetur animorum aestus Pexagsiration). Hinc ob istud opus Napoleonis gubernio ultram tanismi suspectus suit dominus Emer3. In re tamen ipsissimum Gallicanismi frstema ibi profitetur ac propugnat, etsi non recta, Sed veluti clanculum ac per cuniculos procedenS. Solitum domino Emeri, dissentientes, id est, probatam a Sede Apostolica doctrinam propugnantes vocitare Maggeratos eaugeres, outres ; in quo imitatores habuit qui subseeuti sunt Sulpitianos mullos. Vir caeteroquin domus Dei zelo flagrans, pro causa catholica i quoties certam agnovit usque ad carceres ac vincula vitaeque discrimen dimicans, nec aliter devius quam ex imbibitis communibus regionis Suae praejudiciis, et in reputatum bona fide laudabilem finem inten

V. Gallicanum item sγsleuia propugnavit Sulpitianus Frars- sinous, in opere suo les Vrais Priveipes de PEgli se gallieane. Insuper procuravit primum e quatuor articulis anni 1682 ab Episcopis Galliae anno 1826 denuo verum declarari. I equo sic in diario te Monde s 15 januarii 1865ὶ clarissimus Doneu, Montis Albanensis Episcopus :α Monsi eur te redactour du Monde. - Il est important dono pus laissor lausser Phi Stoire contempora ine ei travestir unlati aussi rsicent que la nouvelle reconnaissance des libertds de l' glise galli eane en 1826. Volci te sali tet que uous lelrouverer dans les sicriis dii temps. - La guerre ardente que

salsa ient alore a la declaration de 1682 I abbe de La Mennais

145쪽

prem ier article, asin de metire u l'abri l ' hul pendanee du pou- voir rogal a llegard du Solivera in Ponti se . Il l'oblint asseet facilement; et, comine si la couronne de Charies X eut et fur te hord de l'abi me, ii demanda par la voie du tet graphed'alors Passentiment des Evoques absents. Ceux-ci te donnerent sans hsisiler, molns cinq ou si x doni j 'ai vu dans le tempstes rsiponses nθgatives. - Tel est te fati litisipalement, et voicice qu'il r a u en conclure: que te ministre des cultes, un pusique, Agr FraFSsinous en un moi, laissa de coth les trois demiersarticles ..., et ainSi paSSa condam nation sur Ies jusles et victori elises objections doni iis silaient i objet...u P. S. Le Pape Leon XII ne maliqua pas de laire connattresa dsisapprobation de la declaration, nisime ainst rsidui te: et j 'ai connu un respectable Archevsique qui l'avait signis, et qui en exprima it son repentir en disant qu'il ai mera it inielix avoireu te potng empe. nII. In plerisque Sulpitianorum seminariis pro manuali alumnis tradita theologia, crudum Gallicani Srstematis errorem pro indubitala et amplectenda .veritale tradens, auctore Bailly. Ex quo pestilenii sonte jam annis sexaginta doctrinam suam Galliae clerus haurire Solebat, cum nuper opus istud

pius Papa IX proscripsit et in indice prohibitorum librorum

inscribi jussit. In aliis autem Seminariis praelegebatur non minus erronea Theologia Tolosana, auctore Sulpitiano Vieuse. Quam omnino emendari procuravit hodiernus Tolosanus Ar

. VII. Nolum opus domini Gosset in , item Sulpitiani, quo

146쪽

PQS SELΓΝDA. 159 disserens de Pontificia potestate in temporalia regum, propugnat eam penes Romanos Pontifices, media aetate, Stetisse vi cujusdam juris gentium tunc obtinentis, id est, ex communi principum consensu. Quod autem illa potiantur vi clavium a Christo traditarum, ad incertas et in utramque partem disputabiles quaeStiones rejicit. VIII. In concinnanda collectione quam anno 1858 edidit igne sub titulo Theologiae cursus eoinpletus, annotatores ac

directores fuere Sulpiliani Icard, Galais, Gosselin, Latou, prout mihi testati sunt viri side digni. Ac de ipsis procul du-hio agit potissimum Migne, dum edi opus declarat plurimis

. annotantibus presbyteria ad docendos levitas alte positis. 0biit aliquot ab hinc annis GalaiS, quem norunt omnes constantem Gallicani systematis propugnatorem, prout etiam exhibent manuscriptae praelectioneS, ipso dictante, ab alumnis exceptae. Sulpilianus item est a non Tinus auctor dissertationis de Controversiis eirea auetori tulem Summi Pontisteis, quae in dicto Cursu completo inserta fuit, t. V, p. 1159 et seq. In hac porro dissertatione Iut specimen aliquod modernae Sulpitianae doctri me exhibeamus , Sic asserit anonrmus :α Γltra rnoniani haec duo admillere debent, quae reapSe commua niter satis admissa videntur a plerisque. 1'. a. 2' Desinitionem si seu constitutionem a Summo Pontifice etiam ex cathedrare docente editam, non esse perseeιam et omnimodam regulam re fidei eatholieae, usque dum aceesserit conseimus Episcoporum v

lomo citato, col. 11 44 .. tetur persidum mendacium, nimirum concedi a Romanae doctrinae defensoribus, Pontificiam ex cathedra definitionem non esse perfectam regulam Adei catholicae, ante accedentem Epi Scoporum consensum. Nedum id concedant, toli sunt in explodendo errore isto. Bocent videlicet pontificium desinitionem adeo esse regulam fidei catholicae, ut quilibet fidelis, sive laicus sit, sive etiam Episcopus, omnino teneatur eredere absque ulla haesitatione et eum vero interni animi obsequio, quod credendum definivit ox cathedra Summus Ponti sex; idque etiam antequam acces-

147쪽

M0 TRACTATUS DE PAPA.serit Episcoporum assensus. Hoeque sensu intelligendo regulam sidei catholicae, docent eos a fide eatholica eerto errare, qui desinitae a Papa propositioni adhaerere renuunt. Concendunt equidem a Sede Apostolica nondum cum notis theologieis damnatam fuisse in propriis terminis propositionem hanc :Papa deliniens eae eathedra errare potest. At doctrinam hunc multoties reprobavit ac condemnavit Sedes Apotolica: quod autem ab inurendis notis huc usque ex prudentialibus rationibus abstinuerit, non impedit quin dicta propositio sit certo salsa, et verae fidei contraria, et quatenus talis habenda. Quod si voces fides ea tholiea restringantur ad solas propositiones

quae damnatae Sunt cum nota haereseos, concedimus hoc Sensu

opinionem de fallibilitate Papae nondum esse contra fidemeatholieam : at dicimus esse contra lidem eatholieam eo sensu quo tales erant quinque propositiones lan senii, et aliae haereses quam plurimae, pridie ejus diei quo prima vice cum nota haereseos prostigatae fuerunt. Quid vero Sulpilianus a non Imus de obligatione assentiendi eae animo Pontissetis desinitionibus ante accedentem Episcoporum acceptationem 3 An eam admittit, an negati ibi videroost hodierni Gallicanismi Sulpiliani perbelle speciment Primo enim ita loquitur, ut putes dictam obligationem ab ipso pro certissima haberi. Adducit verba Gallicani Turnelii: κ Tenen-u tur sideles Pontificum de fide constitutionibus acquiescere,

it etiam mentis obsequio, quamquam nondum constat de acu ceptatione ac consensu Ecclesiarum v Cursus completus,

t. V, col. 1147 . Tum ipse addit : α0bligationem hujus

u sensus interni possemus probare praxi constantissima Εcu clesiae s libidem, col. 1148J. Dein adnotat, latentibus Gallicanis, obligari christianos ad obsequendum dictis Pontificiis

decretis, per consensum qui Sit rerum ac sincerum obsequium

mentis ibidem, col. 1150j. dam Sane existimares ab anonymo Sulpitiano admitti obligationem assensus mentis absoluti ac proprie dieti. Sed audi docentem quomodo alius Sit assensus ultramontani, et alius Gallicani: a Igitur Pontifice M cathedra

148쪽

p RS SECΓ A. M a docente, cuncti fideles incunctanter obtemperant...; cum v eo solum discrimine, quod ultramontanus se submittit ab-α solute, veluti veritati s dei theologicae seu divinae; dum Gal-u licanus praestabit obsequium mentis, sincerum quidem, sed re veluti quodammodo SUSPENSI M, cum uouhia tertitudineu quod Pontifex sanam doctrinam tradiderit; non tamen eam a ut fidei dogma sive divinae sive catholicae, usque dum con-u stiterit de universalis Ecclesiae sensu. Prior dat obsequium a fidei, alter vero obsequium humilitatis et hujus obedientiasta ac ecclesiasticae subordinationis, qua inferiores debent au-α dire vocem superioris v sibi d. , col. H50 . 0 homo bonet si Gallieani hodierni Ponti sciis desinitionibus obsequium mentis praestent eo quem dicis modo, habemus per te constentes

reos. Nimirum assensum praestant non ab3olutum, Sed κwΕNM u usque dum eonstiterit de unirersalis Eeelesiae sensu; non cum absoluta certitudine, sed dumtaxat cum certitudine morali, quae omne dubium et omnem erroris metum non excludit; et hoc modo praestando obsequium, praestant, juxta te, sincerum I sane istam sineeritatem Iansenistae haud suspicati sunt. Quando ipsis injunctum est praestandum desinitis a Papa internum menιis obsequium, putarunt agi de assensu absoluto non de suspensivo; de assensu quo definitionem admitterent tanquam certo veram certitudine plena et absoluta, non quo eam admitterent veram certitudine morali, id est, valde probabiliter, id est, dubie; de assensu quo crederent, non quo

dubitarent: de assensu tandem quo RSSentirent, non quo BS- Sensum suspenderent, id est, denegarent. Et ideo internum assensum mentis Se renuere simpliciter professi sunt, et o sequiosum dumtaxat silentium pra Stiterunt. In fortunio sane

simplicioribus istis haereticis vertendum, quod tu nondumnalus esses, ut eis in seminario Sancti Sulpitii praeclaram

hanc tuam machinam de assensu mentis suaperistro, sincerissimo tamen, detegeres ac Suppeditares. Igitur, ne pluribus, in re satis notoria, excurratur, salendum est in Galliis tandem praevaluisse quatuor articulorum doctrinam; alque in

149쪽

ea inculcanda et defendenda praecipuas paries habuisse, ultimis praesertim, id est, post Napoleonem I temporibus, congregationis Sancti Sulpitii spios caeteroquin ac laudabilem

finem intendentes in presbyteros. Cujus lamen congregationi S, dum erroreS coarguuntur, perperam objicitur pietas. Magis Siquidem pertimescendus error qui a viris integritate ac pie- tale conspicuis spargitur. Equidem ab aliquot annis quamplurimos Sulpitianos Gallicanae quatuor articulorum doctrinae valedixisse asseritur. Et id verum existimo eo sensu quod, exposita utraque Opinione tanquam libera ae licita, Romanam ipsi propugnant. At simul liberam et licitam concedunt Oppositam, in qua tolum Gallicanismi venenum reconditur. Qui

illicitam ac certo erroneam prorsusque deserendam Gallicanam opinionem doceani, adhuc perpaucos eSSe existimo. Spes lamen affulget majorem in dies evasurum ipsorum numerum. Ego vero dum omnes veneratione, ob eximias

eorum Virtutes prosequor, enixis precibus quantuluscumque Sinain exoro, ut tolles reprobatam a Sede Apostolica doctrinam quamprimum et ipsi reprobent, suorumque praedeceSSO-rum, quoad id, vestigia deserant; qui, si reviviscerent, quod bona fide et ex temporum iniquitate perperam egere, id imilandum non esse procul dubio In reum et ipsi commonerent.

Circa laclum istud historicum, an dictam opinionem Sedes Apostolica reprobaverit, duo exquirenda veniunt: 1' an revera reprobaverit seu condemnaverit; 2' an reprobaverit absque ullis nolis theologicis.

150쪽

3 1. - Dicta opinio de Romani Pontificis salii hilitate revera multoties a Sede

Apostolica reprobat ret.

PRO PosiTio Ι . - Reprobata est anno 155 1. - Nrmirum dicio anno, opinionem de saltibilitate Papae reprobavit Clemens Papa VI, exigendo ut Armenorum Patriarcha ussirmative sine ambagibus responderet huic interrogationi: u Si credidisti et adhuc credis solum Romanum Pontificem, dubiis emergentibus circa sidem catholicam, posse per determinationem authenticam, cui sit inviolabiliter adhaerendum, finem imponere; elesse verum et catholicum quidquid ipse, auctoritale clavium sibi traditarum a Christo, determinat esse verum; et quod determinat esse salsum et haereticum, sit censendum s sapud Bainaidum, ad annum 155 1 . Igitur inviolabiliter adhaerendum definitionibus Papae circa fidem, quod absonum et impium foret nisi definitiones istae insallibiles forent. Et hoc eredendum exigebat Clemens VI, ac proinde id credere renuentes reprobabat. Pinpostrio II'. - Anno 1418, Martinus V aperte reprobavit

opinionem de fallibilitate Papae, dum eos damnarit qui a Romani Pontiti eis judicio appellare audent. - Die scilicet 10 martii praelati anni, sub sinem Constantiensis concilii, dictam opinionem in consistorio publico proscripsit Martinus V his verbis : Nulli sus est a supremo judice, videlicet Apostoliea Sede seu Romano Pontifice, Iesu Christi vicario in terris, appellare, aut illius judicium in eausis fidei quae tanquam majores ad ipsum et Sedem Apostolicam de serendae sunt j declinare finier opera Gomsonii, ab Lilies Dupin disposita, t0mo II, pag. 505, edit. An tuerpiae, 706 . Qua occasione et quomodo prolata fuerit desinitio haec, vide supra scapite vi, ἶ5, propositione XII; necnon ' 4,m 1. . Pronuntiat ibi Martinus V Romanum Pontificem esse in

Ecclesia judicem supremum. Eum autem supremum decernere,

idem est ac decernere insallibilem; quia nisi insallibili late potiretur supremus in Ecclesia judex, nullus profecto insallibilis laret. Insuper pronuntiat Martinus V, nemini fas esse appellare