Tractatus de Papa ubi et de Concilio Oecumenico

231쪽

hane Petram aedisiecto Ecclesiam meam ... Ρωce agnoS me08, pasee ores meas ... Tibi dabo.clareS... quidquid Solperis ... eι tu

constrina fratres tuos. Rem reperimus Supremam illam potestatem apostolorum collegio adscriptam fuisse, a Christo dicente : Euntes docete. . . ecce ego vobiscum Sum usque ad sinem saeculi. . . uuidquid ligareritis super terram, etc. Quod aulem Christus supremam potestatem ac infallibilitatem contuleritalicui turbae, clero et populo Romanae dioecesis constanti, nullum in Seri pluris vestigium reperietur. Γnde cum certum sit collatam a Christo suisse Supremam poteStatem, tum Petro personaliter, tum omnibus apoSloli S quatenus Petro unilis et cum ipso decernentibus i quod de Successoribus Romano Pontifice et Episcopis intelligendum eSt , Vere SOmniarunt ac delirarunt, qui positam Supremam potestatem excogitarunt in illa Romanorum clericorum ac sidolium

turba.

Tertio, nec minus aperte dictum STStema erroris convincitur ex secumenicis conciliis. Supremam Romani Pontificis in universa Ecclesia potestatem agnovit Tridentina s3nodus. Florentina autem plenam eam desinivit. Jam vero in dicto STStemate, nec supremam nec plenum potestatem haberet Romanus Pontifex; sed illam Supremam et plenam potestatem haberet nescio quis senatus, Bomanis clericis et fidelibus constans. Nec dixerunt hujus latui Systematis inventores, num vocem decisivam in illo senatu tribuant etiam totius Romanae dioeceseos sceminis ac pueris. Sane, cum institutam a Christo Ecclesiam cum reipublicae forma contenderent, salius senatum illum totius mundi Episcopis composuissent, prout Marcus Antonius de Dominis et Similes haeretici. I rum enim SSSterna, elSi certo salsum et haereticum, aliquam

tamen landa menti umbram in Evangelio habet; nimirum in collectivis Christi promissionibus ad apostolorum collegium

directi S.

4' filii autem Gallicani, cum Bossuetio, Suam SediS et Sedentis distinctionem ita explicant, ut per sedem intelligant

232쪽

p19s SECUND1.225 eertam aliquam seriem sibi succedentium Romanorum Pontiscum; per 3edentem Vero, unumquemque Pontificem singulariter sumplum. Et dicunt insallibilem quidem esse sedem, id est, Romanorum Pontificum seriem, non autem Sedentem, id est, unumquemque Pontificem singulariter sumptum. Subtilitas ista Bossuetio Senior non est. Imo licet ad eam consu- gerit Bossuetius, non ita tamen in ea constans haeret ut non

adhibitorit etiam quandoque prius 8SStema, in quo sedes in- lolligitur simul et conjunctim de Papa cleroque et s delibus dioecesis Romanae. Porro et istud Bossuelii inventum salsumpsi et absonum.

Primo enim non potuit Christus praerogativam insallibilitatis conferre seriei ut lati. Nam Series, qualenus talis, est ensrationis ac mera abStractio. Est proinde cujuslibet actus incapax. Nimirum Series, quatenus Series, non potest loqui,

nec definire; unde incapax est praerogativae insallibilitatis. Igitur eo dumtaxat sensu intelligi posset insallibilitas seriei a Christo collata, quod promisdrit Christus se non permissurum, ut major pars uniuScujuSque seriei Pontificum erret infido, licet nullum singulariter sumplum Romanum Pontis comin lallibilem reddiderit. Porro, Seeundo, eliam sic intellecta Bossuetiana subtilitas, salsa prorsus est et absona, Ulp0le quae prorsus excluditur promissionibus Christi ad Petrum personaliter directis, videlicet:

Tu es Petrus et super hanc Petram ... libi dabo elaves regni eoelo

firma fratres tuos. Enimvero praerogali Ude istae, vel intelligendae sunt de solo Petro, ita ut p0St ejus mortem cum coextinctMfuerint, vel e nSendae Sunt eius etiam Successoribus

a Christo, in persona beati Petri, collatae. Si prius, in sal libilitato ac suprema Ecclesiam universalem regendi potestato carebunt, non lantum Singuli Romani Pontifices singulariter sumpti, sed etiam quaelibet Bomanorum Pontificum series. Si posterius, id est, Si praerogati Vas istas, non soli Petro, sed simul legitimis ejus success0ribus Christus contulerit, prout

233쪽

226 TR1CTHPS Ι,Ε mPh. Patres et concilia perpetuo docuerunt ac definierunt, tunc eadem omnino potestas Petro collata, censenda est simul concessa unicuique Romano Pontifici Singulariter sumplo. Qui enim simplieiter et absque ulla restrictione potestatem aliquam dat alicui ossiciali, ac ipsius in eodem munere Successoribus, hoc ipso eamdem omnino polesialem singulis inpoSterum eo munere functuris consert. Rem edi emplo illustremus : si rex Tilium alicujus provinciae gubernatorem constituens, coriam ipsi et succeSsoribus ejus potestalem conserat, mortuo Titio, quilibet ejus pro tempore succesSoreamdem prorsus, qua Tilius poliebatur, auctoritatem obtinebit. Derideretur sane ac pro mente capto haberetur, qui legitimo Titii successori diceret: Potestas Titio a rege collata, non jam penes le solum Singulariter Sumptum residet, sed penes tolam aliquam Successorum Titii seriem. Responderet ille : Cum rex eamdem quam Titio poteSialem, ejus etiam successoribus contulerit, et ego sim legitimus Titii succes-S0r, non minorem nec di VerSam, Sed parem ac eamdem prorsus auctoritatem nunc poSSideo. Ut autem magis res paloal, Bussuelianae distinctioni S propugnatorem sic alloquar : Negasne, Pio Papae IX, in persona beati Petri collatam

suisse potestatem, quae supra recitatis Christi verbis exprimitur Τ Si negas, ergo nec Pio IX, nec ulli Romanorum Pontificum seriei, compelit insallibilitas aut suprema Ecclesiam universalem regendi potestas. Nam istae praerogativae praetendi non possunt nisi jure successionis in munere Petri, seu ex eo quod Christus eas Simul Petro ac ejus successoribus contulerit. Si ergo eaS non possideat Pius IX, unus e legitimis Petri successoribus, nullus Bomanus Pontifex, nec ulla Romanorum pontificum Series eas poSsidebit. Si concedas, prout

concedere lenetur quilibet catholicus, Pio lX, in persona beati Petri, colla iam fuisse poleStatem quae dictis promissionibus exprimitur, ergo Pius IX Singulariter sumptus, et quilibet Romanus Pontifex singulariter sumptus, ipsissimam obtinet supremam potestatem quam aeeepit Petrus; ac proinde ipsam

234쪽

etiam potestatem causas fidei supremo judicio dirimendi, quae secum fert insallibilitatis praerogativam.

Tertio. At quomodo non vidit Bossuetius novellam ipsius distinctionem cum secumenicis conciliis adversa fronte pugnareΤ Cuinam, quaeso, a Florentina generali sΤnodo adscripta est plena potestas universalem Ecclesiam pascendi, regendi uegubernandi 8 An soli seriei Romanorum Pontificum Τ Νondum natus tunc Bossuel, e cujus cerebro praeclarus ille scelus aliquando edendus erat. Nec novitatem illam Suspicata est sΙ- nodus, sed dictam plenam potestatem expresse desinivit penes Romanum Pontisticem residere. Ilem cuinam adscripsere Triden lini Patres supremam in universali Ecclesia potestatem ΤSane non ulli seriei Romanorum Pontificum, sed simpliciter Romano Pontistes. Dum autem duo illa concilia Romano Pontifici potestalem adscribunt plenam et supremam, hoc ipso ei tribuunt potestatem decernendi de side, quae pr&cipua eSt, et sine qua Romanus Pontifex non haberet plenam et supremam in Ecclesia potestatem, Sed inferiorem et minus principalem. Dictam vero potestatem habere nequit, nisi ei fidem desilienti fideles omnes acquiescere et obedire teneantur; et nullus ei sic obedire teneretur nisi foret insallibilis. Unde Romano Pontifici adscribere plenam et supremam in Ecclesia potestatem, est hoc ipso eum insallibilem declarare. Igitur oecumenicis conciliis apertissime contradicit Bossuetiana distinctio.

ouarto. Si valeret subtilitas haec, pari jure dici posset et

deberet, non ipsam collectionem Epi Scoporum, quatenus constat ex Episcopis hic et nunc existentibuS, csse insallibilum: sed dumtaxat seriem et sueee3sionem ejusmodi collectionis. Atqui tamen hoc salsum est. Iloc ipso enim destrueretur lola

Lectosuo insallibilitas; quia jam nullus assignari valeret temporis articulus, in quo dici posset: Collegium Episeoporum

hic et nune Mistentium est hie et nunc infallibile. Et tamen do fide est, permanentem et .continuam in Ecclesia residero insallibilitatem. Igitur quod somniavit Bossuetius de Romano Pontifico, videlicet unumquemque Romanum Pontificem Seo

235쪽

228TRaa1TUS DE P1P1. sim sumplum insallibilem non esse, sed hac praerogativa pollere dum laxat ceriam Romanorum Pontilicum seriem seu Successionem, pari jure applicari potest concilio secum enico et cuilibet Episcoporum collectioni. Dici nempe poterit insallibilem non esse ullam Episcoporum congregationem Seorsim Sumptam, Sed dumtaxat certam quamdam ejusmodi congregationum Seriem. Quinto tandem novum illud Bossuetii systema, mera fuit ac gratuita excogitatio, qua vir ille, politicus plus quam the logus, mihi videtur emollire voluisse cruditalem GallicanisTstematis, quo Simpliciter et omnino Romani Pontificis insallibilitas negabatur ; no scilicet alioquin in istud sIs lema damnationis sententia Romae pronuntiaretur. Caelerum non edixit Bossuetius quot necesse sit Romanos Pontifices aliquid desinire, ut definitio insallibilis evadat. 0uid nempe si duo consecuti vi Pontifices idem desiniant Τ Quid si tres, si decem, si centum 7 Hoc oblitus est Bossuetius suprema Sua auctoritate Gallicanos SuoS edocere.

tificis saltibili tale, sequitur Episcopos singulos obligatos remanere ad obsoquendum decretis Romani Pontificis, et simul eos ad id non obligari, quod contradi elorium est. Εl 1' quidem, quod decretis Romani Ponti scis parere debeant et quidem interne et ex animoὶ fideles omnes ac singuli etiam Episcopi, ab ipsismet adversariis conceditur. Sic declaravit Parisiensis Facullas : a Nec minus certum unum esse jure divino summum in Ecclesia Christi militante Pontificem, cui omnes thristiani parere tenentur u apud d'Argenlrsi, Colleetio judiciorum, l0mi II parte I, pag. 525, Parisiis, 1728 . Ei alibi

236쪽

p198 SVΓNDa. 229 ejusdem Facullatis dociores Romanum Pontificem esse dicunt, eui pleuitudo potestasis a Christo data sit, cui omnes utriusques ira obedire, cujus decreta venerari et pro se quisque tueri et observare teneantur libid. , pag. 19 j. Et auctor Gallicanus Tournelu sic habet : Tenentur fideles Pontisileum de side eonstitutionibus aequiescere, etiam mentis obsequio, quanquam nondum constet de acceptatione ae eonsensu Leelesiarum scitatus in

Ctιν su theologieo Migne, tomo V, col. 1147j. Deberi ab omnibus christianis atque a singulis etiam Episcopis veram Pontificiis definitionibus obedientiam, ita palam profitentur Gallicani, ut injuriam summam ducerent, si quis ipsis contrariam ac damnatam Jansenistarum opinionem adscriberet.

2' Aliunde tamen, posila Romani Pontificis saltibilitate, non tenerentur Singuli Episcopi ejus circa fidem decretis obedire. Illi enim ad id non obligantur, a qnorum acceptatione decreta illa tolum suum robur et obligandi vim recipiunt. Atqui, in SIs lemale de Papa fallibili, robur suum trahunt decreta haec ab Episcoporum judicio et acceptatione; prout expreSSe declarat ultimus e quatuor famosis articulis anni 1682, his verbis : nee tamen irreformabile esse judicium Romani Pontificis , nisi Eeclesiae eonsensus aeeesserit. Igitur ex Gallicana opinione de Papa fallibili, sequitur ineluctabilis contradictio haec : singuli Episcopi tenentur simul et non tenentur definitis a Papa obSequi.

credendum juberet prout conlingere potest si sit sulli bilis ,

vel tola Ecclesia obediret et errorem profiteretur, vel EpiScopi contradicerent, et sic veram fidem in EccleSia conServarent. Atqui utrumque absurdum est. Prius quidem, quia lunc perimeretur vera Christi Ecclesia, et portae inseri contra eam praevalerent, quod nunquam eventurum promisit Christus. At posterius etiam absurdum est. Etenim absonum est Romanum Pontificem a Christo ita constitutum fuisse fundamentum, ut aedificium possit contra istud landamentum consurgere; et ita constitutum fuisse pastorem, ut grex jure valeat

237쪽

250TR1LT1TΓs DL PAPA. ei resistere; et ita constitulum suisse fratrum eousirmatorem, ut fratres ab ipso confirmandi, lapsum eum erigere debeant; ei ita donatum fuisse plena et suprema universalem Ecclesiam

regendi potestale, ut subditi gubernium ipsi eripere possint ac debeant. Nimirum si contingere possit, ut Episcopi jure

resistant Sedi apostolicae, sub praetextu quod errorem definierii, jam non sanum sed vesanum sensum habent quod dicere blasphemum esti tum evangelica Christi verba, tum secumenicorum conciliorum desinitiones, tum perpetua Ρalrum traditio.

III''μ CONfEGAnisu PALgvu. - Sequeretur Romanum Pontificem non esse catholicae unitalis centrum, quod est contra

fidem. Etenim posito quod Summus Pontifex errorem doceret, et tota Episcoporum collectio ipsi adversaretur, jam non Episcopi cum Romano Pontilico convenire deberent, sed potius deberet Romanus Pontifex cum Episcopis in doctrinaeonvenire. Proinde lune Romanus Pontifex, nedum esset unitalis centrum, ne contineretur quidem in unitate. Prielerea nullum tunc remaneret unitatis centrum. Nam unitatis centrum non esset ipsa Episcoporum collectio. Episcopi siquidem, utpote ab invicem independentes, indigent et ipsi aliquo

unitatis centro, ne oriantur scissiones, collisiones et schismata. Ergo nequeunt esse sibimet ipsis unitalis centrum ; sed ille solus unitalis centrum eSSe potest, a quo caeleri omnes

dependeant et cum quo in fide ac doctrina convenire teneam tur. Talis aulem jam non laret Romanus Pontifex, ut dictum est; sed nec ullus ex aliis Episcopis, utpote a quo caeleri Episcopi independentes sunt : ergo nullum omnino existeret

unitatis centrum. IV CONMGARiuu FALsvκ. - Sequeretur Ecclesiam a Christo constitulam non fuisse cum forma monarchica ; quod erroneum est et contra fidem. Elenim ibi non est monarchia proprie dicta, ubi magnatum senatus Seu collegium jure potest, imo et debet duci suo resistere, ipsius potestatem coercere, ac etiam in ipsum activam suam potestalem exercere. Tunc

238쪽

paRS Stab M. 25 lscilicet non existit monarchia, sed vel democratia, vel ad Suminum ariSlocratia. Porro talis foret Ecclesiae: constitutio, data Romani Pontificis saltibili lato. Nam erranti Romano Pontifici, et erroneae desinitioni sutae obsequium praescribenti, jure possent Episcopi, imo et deberent resi Stere. Possent scilicet ac deberent opportunis mediis et totis viribus impedire, ne Romani Pontificis jussioni dioeceses sese submitterent; imo Si aliter a populis arceri non valeret perversioniS periculum, jure possent ac deberent coactionem contra Romanum Pontificem adhibere, ac cum carceri tradere, postulato ad id, si opus foret, brachii saecularis auxilio. Igitur admissa. Romani Pontificis saltibilitate, neganda prorsus venit monarchica EccleSiae forma, quae tamen certa est et de fide. ' CONfECTAni paLsΓM. - Sequeretur legitime appellari

posse a desinitione Romani Pontificis ad suturum concilium generale, vel ad Ecclesiam dispersam seu ad Episcoporum hic et nunc existentium consensum; quae appellatio prorsus illicita esl kic reprobanda, prout illam ipsi oliam Gallicani ii nempe qui usque ad Janseni sinum non progrediunturi reprobant et pro damnata habent. Quod revera sequatur ejusmodi appellationis legiti initas, palet : appellare Si quidem licet, semperque licebit, ab auctori late sultibili et inferiori ad auctoritatem superiorem et insallibilem. Porro in Gallicano sSstemate, saltibilis praetenditur Romanus Pontifex ; insallibilis

vero, et hoc ipso Ponlisiciae auctoritali superior, synodus generalis necnon Episcoporum dispersorum consensus. Igitur si verum foret istud s7stema, invicte Sequeretur dictae appellationis legitimi las. Aliunde tamen certo prava est ac illegitima. Nam appellatio ad futurum eoneilium, pluries a Romanis Pontificibus damnata fuit, et praesertim per constitutionem Unigenitus: cui multiplici damnationi jamdudum accessit universalis Ecclesiae consensus: ita ut, ex principiis etiam Gallicani s3stematis, pro illegitima prorsus ac damnabili habenda sit appellatio ad suturum concilium. Et de facto pro injuria ducerent Gallicani, si eos vocaremus appellantes; quo no-

239쪽

252TR1CT1T S DE PAPA.mino dicti sunt Iansen istae, qui a praefata constitutione Uni- senilus ad suturum concilium appellarunt. Sed nec minus prava censenda est appellatio ad Ecclesiam dispersam seu ad iscoporum consensum. Nam ratio cur damnata est appellatio ad suturum concilium haec suit : quod scilicet per talem appellationem interverteretur ordo hierarclitae ecclesiasticae et debita Romano Pontifici subjectio, prout expresSe declaratur in p satis constitutionibus. Porro appellatio ad Ecclesiam dispersam suu ad Episcoporum consensum eamdem omnino continet ecclesiasticae hi orare litae et debilae Romano Pontisci Subjectionis subversionem. Ergo non minus prava, damnabilis ac detestabilis est quam appellatio ad suturum concilium. Nec dicas, merito damnari potuisse appellantes ad suturum concilium, quia generales synodi adeo rarae sunt, ut ad eas appellare, idem sit practice ac appellare ad calendas graecas, id est

omnem au tori talem eludere : hoc autem vitio non laborare appellationem ad Episcoporum hic et nunc exiStentium con Sen- Sum. - Respondeo : Non ob hanc praecise rationem . damnata

suit uppellatio ad futurum concilium; sed quia subvertit ecclesiasticiae hierarchiae ordinem et debilum Romano Pontifici subjectionem. Quae sane pravitas tola quanta involvitur in appellatione ad dispersos Episcopos . Neque in hoc ipsi met Gallicani a nobis dissentiunt; sed ulnamque appellationem aeque detestantur ac damnatam prosilentur. In hoc prorsus caecutiunt, quod non videant, ejusmodi appellationem pro legitima prorsus ac ordinata habendam esse, si Papa in edendis

fidei decretis saltibilis sit.

Etenim Ecclesiae unitas quoad fidem in eo consistit quod fideles omnes unam si dem, eamque veram prosteantur. Quae unitas facti si are nequis, nisi in Ecclesia existat etiam unitas

iuris, id est, aliquod principium a quo unitas facti jugiter et

efficaciter producatur et conservetur. Nisi enim existeret ejusmodi causa seu principium unilalem fidei producens, mox Christi fideles, pro sua saltibili late et ingeni 0rum va-

240쪽

p1RS SELLII 1.255rietate, in varias doctrinas emineasque opiniones scinderentur, ut nimium experientia constat. Jam vero nisi unitas juris, seu causa unitatem facti producens, Sit ipsemet Romanus Pontifex insallibiliter docens, nulla prorsus existet; ac proinde actum erit de uni lute Ecclesiae. Quod sic probatur :si qua sol et alia, praeter Romanum Pontificem insallibiliter docentem, causa unitalem sidet pruducens, esset, vel inspiratio immediata Spiritus Sancti quae fideles in vera fide sufficienter contineret, vel Episcopi qualenus in propriis dice-cesibus singuli docentes, vel iidem Episcopi quatenuS c0ngregati et collegialiter docentes, seu concilium incumenicum. Atqui nullum ex his dici potest. 1' Quod voluerit Deus veraesidet unitatem producere ac conservare per privatas Spiritus Sancti in Spirationes, unicuique facias, est saluum et damnatum protestantium Systema, cujus salsi talem experientia quiSque Sua testari potest; cum quisque sciat sibi non fieri ejusmodi revelationes seu inspirationes, quibuS certo dignoscat credendos fidei articulos. 2' Sed neque possunt Episcopi, quatenus in sua quisque dioecesi docentes, fidei unitatem producere ac retinere. Cum enim ipsimel singulariter sumptisallibiles sint ac numero plures et ab invicem independentes, errare procul dubio possunt; et nisi per superiorem fidei normam, cui teneatur quiSque obsequi, in vera si de relineantur, mox Scindentur in plurimas doctrinae varietates, ac inter ipsos haereses ac schismala pullulabunt. δ' Tandem neque generale concilium, quale haberi posset si Papa non foret insallibilis, sufficiens est unitatis principium. Nam certum quidem est errare non poSSe concilium generale, quando unitur capiti suo Romano Pontifici, ei simul cum capite suo decernit ac judicat. Si vero a capite suo scindatur et contra judicium capitis sui Romani pontisicis pronuntiet, nedum constet de ipsius insallibilitate, pro nulla constanter ejus au loritas habita est, ut constat ex historia ecclesiastica. Iam Vero, cum Papa Supponatur saltibilis, contingere poterit, n0n lanium ut haeresim doceat, sed etiam respuat et condemnet