장음표시 사용
291쪽
281 TRACTATES DE PAPA.haereticam dieli Putres vocant illam primam Sirmiensem sormulam, relative ad doctrinam Arianam cui lavere intendebant hujusce formulae audiores. Erat nimirum perfidia et haeresis quoad intentum scopum, non in se. Unde ipse sanctus Hilarius eam catholicam agnoscit in libro de Synodis, ut jam notatum
est. . PROPOSITIO II'. - Εtiamsi Liberius Papa sanetum Athanasium deseruerit et a sua communione separaverit, non sequitur ipsum
errasse sidem desiniendo eae eathedra. - Athanasio ab Arianis mulla imputabantur crimina, quae ad doctrinam fidei non perlinobani. tius defensionem si deseruerit Liberius, se melius odoctum dicens in suis litteris quae suae non sunt), et a sua communione separaverit, id totum perlinet ad rem meri facti, et nullam continet erroneam fidei definitionem. In judiciis personarum errare posse Romanum Ρontificem, innocentem eondemnando et sontem absolvendo, negat nullus. Equidem Si, eum condemnando, simul pronuntiasset, Dei Filium non esse eonsubstantialem Patri, et ob contrariam Athanasii doctrinam eum a Se rejici declarasset, intervenisset erronea fidei definitio. At nihil tale reperitur in litteris Liberio altributis, quibus Λthanasium a sua communione repulit. Ergo ex hac Liberii erga sanctum Allianasium agendi ratione fetiamsi sigmentum non esset colligi nihil posset contra Romani ponit scis ex cathedra sidem definientis inerrantiam. objicies. - Hac agendi ratione fidem catholicam profligabat Liberius ; si quidem multi sic inducebantur ad deserendam Athanasii fidem catholicam, et amplectendam adversariorum
Respondeo: Esto Liberius sic agendo peccaverit et sidei catholicae detrimentum ingesserit. Remanet quod nullam erroneam fidei definitionem ediderit. Nec dicimus eo sensu colla iam Romanis Pontificibus insallibilitatis praerogativam, quod nihil agere valeant ex quo recla fides detrimentum pullatur: sed lanlum quod in decernenda side nunquam errare possini. Sane Pontifices qui periclitanti sidet opportunis instrue-
292쪽
diopost Tio II P. - Etiamsi Liberius Papa orientales Episeopos Arianismi Iabe infectos in eommunionem receperit, non sequitur ipεum errasse Adem desiniendo ea cathedra. - Nam, ut diximus, in judiciis personarum errare posse Romanum Pontiscem, negat nullus. Potest nempe, testimoniis et salsis documentis deceptus, immunem ab haeresi reputare eum qui revera haeresim professus est, et sic in communionem recipere quos excommunicare deberet. Item hic non propugnamus co sensu insallibilem Papam, quod non possit, pravis suis assectibus cedens, eos in communionem recipere, quOS nosset revera haereticos, dummodo lamen veram non pronuntiet haereticam ipsorum doctrinam. Naua in ejusmodi erratis, qualumvis forsan peccaminosis et Ecclesiae noxiis, nulla
intervenit fidei desinitio; et in his dumtaxat Adei desinitionibus, quando eas edit ut pontifex ac libere, insallibilem eum
Objietes. - 0uod 0rientales Episcopi Arianismo insecti es-Sent, erat tunc notorielalis publicae; ergo eos in communionem recipere, idem erat ac errorem in fide edocere ac desinire.
Respondeo: Primo, quod Orientalium Episcoporum haeresissuerit nolori elatis publicae, concedi potest quoad praeteritum :sed negari posset quoad praesens, id est, quoad tempus quocos Liberius in communionem recepisse dicitur. Eienim isti viri, versulta et fraudibus celebres, omni arte ac perpetuis mendaciis haeresim suam obtegere ac se catholicos haberi satagebant. Nequaquam ergo impossibile fuit ut deceptus Liberius cos ad sanam sidem accessisse crediderit. At seeundo,
negamuS conSequenS, nimirum, eos in communionem recipere idem fuisse ac errorem in materia sidei desinire. Nam Stare simul possunt haec duo : duod Papa, aliqua humana ru-lione ex infirmitate inductus, aliquos haereticoS in commu-
293쪽
defendat vel doceat. Unde Papalis actus aliquem recipiendi in communionem, per se non est desinitio fidei; nec poterit unquam definitioni fidei aequivalero. Γl aequivaleat definitioni fidei, necesse est pontificem pronuntiare de fide quam profitentur ii quos in communionem recipit; seu necesse est ut Superveniat proprie dicta fidei definitio. PstoposiTlo IV'. - Etiamsi Iapsus saneti Liberii suisset erronea fidei definitio quod omnino negatur nihil eae ea, utpote non Ilibera sed minis extorta, eollissi posset eontra Romani Pontificis, sidem eae eathedra desinientis, insallibilitatem. - Γbi agitur de fidei definitionibus, sive a Romano Pontifice, sive a concilio
secumenico editis, nunquam eo nomine intolliguntur aut intelligi possunt eae qui e vi aut metu nolorie exl0rquentur, Sed intelliguntur dumtaxat ii here ac voluntarie prolatae. Balio est quia quando quis vi ac metu coactus pronuntiat, nescitur quid pronuntiet. Ignoratur nempe tunc an quod externe coac-lus pronuntiat, Verum repulet an salsum. Proinde Suum Sensum suamque sidem non declarat, sed ignotam relinquit.
Proinde eoaeta sidei desinitio, non est definitio. Et hoc iam vorum est de concilio oecumenico quam de Papa. Si constet concilii Patrihus vim illaiam fuisse, ex hoc solo ipsorum definitiones pro nullis habentur et haberi debent. Cum ergo ex ipsis documentis quae Liberii lapsum exprimunt plane constet dictum Pontificem exilii ladio, ac intentatae mortis terrore ad subscribendum Sirmiensi formulae, deserendumque Athanasiuin et rccipiendos in communionem 0rientales, adductum fuisse, etiamsi litec erroneam fidei definitionem constituo-rent squod negatur , nihil omnino adversarios juvarent. Bo- numeret enim demisse plenam liberialem, sine qua definitiosdei proprie dicta nulla dari potest. Id exponit Balterinius de Vi ne Ratione primulus, c. xv, ο 8, n. 51ὶ in hunc modum :u Mullo autem minus dici potest errasse in desinitione sdei, qui ad eam subscriptionem et lapsum, non liber omnino, sed per metum exlernum n0luriumque deductus sui l. Neque
294쪽
p1RS Stat 3b1.287 enim definitio fidei est aut dici pulosi illa, quiae non libora planeque voluntaria, Sed per vim manifestam metu extorta est. tibi de solemnibus Pontificum et conciliorum dogmaticis decretis agitur, eorum Vi S et auctoritas e sensu ac sententia Spiritu sancto inspirante edila proficiscitur: Visum est Spiritui suu eto et nobis; ac propterea ubi constet decretum vi ac metu externo fuisse cxpressum, et non ex intima decernentis Seu- lentia, idem decretum potiori ac prorsus necessaria et essentiali conditione caret. Aperia in re praesenti et efficax omnino est sancti Allianasii ratio atque in historia Arianorum ad monachos, numero 42, quod et a patre Coustantio laudatur : Porro Liberius, inquit sanctus doctor, eaetorris factus, post biennium denique fruetus est, minisque mortis perterritus subseripsit. Verum ea ipsa re comprobatur, quum violentia eorum, tum Liberii in haresim illam odium ejusque pro Athanasio suffragium, quamdiu seilicet Iibere arbitrioque guo agere lieuit. Nam quae tormentorum vi praeter priorem sentensium eliciuntur, ea non reformidantium, sed reaantium sunt placita. BD ieies. In fallibilis non est Romanus Pontifex, si ex vi aut ex metu erroneas fidei definitiones edere valeat. Respondeo : Nego suppositum, videlicet delinitiones esse quae a Papa, non voluntarie ac libere, sed ex vi externo illata declarantur. Nam per ejusmodi desinitiones nihil defini-xit papa, quia per eas nec notum facit, nec notum sacercpotest quid ipse sentiat. lino ex talibus declarationibus concludendum potius venit oppositam Sententiam a Papa teneri.
Nam si verum judicaret papa id quod coactus delinil, non adhiberetur coaelio. Instabis. - Νisi Christus insallibilitatem Papae contulerit ei iam quoad casum coacti Onis, idem est ac si nullam conlulisset ; quia semper dici poterit, editam sidei definitionem vi ac metu extortam sorte ab ipso fuisse. Respondeo : Nisi Christus insallit,ilitatem contulerit quoad
casum coactionis ineognitae, concedo : quoad casum coactionis notoriae, nego. Igitur quoties non constat intervenisse vim aut Diqitigod by Cooste
295쪽
288 TRΛCTATLS liΕ PAPA. metum ad extorquendam fidei desii nitionem. providere debuit Christus ne quid salsum aut pravum a Romano Pontifice vel
concilio cecumenico desiniatur. Cum Onim, extra caSum cORC-tionis notoriae, semper dici possit: Forte interrenit ris sui metus, si ob id nutarent sidei desinitiones et possent errorem conlinere, Christus Ecclesiae suae non providissei de medio sussici euti ad dignoscondam veram fidem, ut palet. Secus autem dicendum de casu coactionis notoriae. Nimi . rum haudquaquam necesse fuit ut Christus quoad casum istum Romano Pontifici aut concilio incumenico insallibili lalem contulerit. Nam hoc ipso quod notorium sit intervenisse vim aut metum, salis omnes sciunt prauensam illam Papae vel concilii incumenici desinitionem, non esse vere definiti0nqm, sed mendaciter talem dici. Et sic omnibus notorium est praetensam illam desiuilionem pro nulla et irrita esse habendam. Unde permittere potuit Christus ut ejusmodi desinitionibus, per vim et metum notorie extortis, subsit error et
haeresis. Hinc qui catholicum insallibilitatis dogma quoad
Papam ex cathedra desinientem propugnant, id semper intelligunt de fidei desinitionibus quas non coiisset vi auι metu eaetortas fuisse. Caeterurn Gallicani systemalis sequaces idem et ipsi propugnare coguntur quoad cecumenici concilii insallibilitatem. Sane si ab ipsis petamus, num teneamur credere desinitioni generalis concilii, quam notorium sit a Putribus vi ac minis extortam fuisse, proculdubio, ni Si pror-Sus caecutiani, negative respondebunt.
Sic ergo res intelligenda : extra rarissimum illum casum duxi notorie illaia, providere debuit Christus ut, vel nulla vis interveniat, vel nihilominus fidei desinitio vere lalis sit, id est
vuluntaria, et Semper Veram si dem edocenS. Alioquin non alligisset promissionum suarum scopum, videlicet ut si delibus priPSlo semper esset certum et efficax dignoscendae verae si dei medium. Casu autem quo nolorie intervenit vis aut metus, necesse non est ut extortam desinitionem ab errore Christus providentia Sua praemuniat; ac proinde ad hunc casum non
296쪽
extenditur insallibilitatis praerogativa, sive Romano Ponti sici, Sive generali concilio collata.
3 5. - Quid Bossuetius de Liberii lapsu.
' Dum suas in Evangelium Meditationes scriberet, duos tantum aut tres repererat Romanos Pontifices quoad sidem lapsos vide ad diem Tel. In sua celebri concione Sermonsuri unitri in comitiis anni 1682 habita, memorabat solummodo imum aut duos; Liberium videlicet et Honorium, prout ex aliis ipsius scriptis colligitur. Λst in suo Defensionis libro, doctior jam in eo argumento effectus, plus quam decem lapsoS Romanos pontifices ingenii sui acumine perspexerat.
2' Ad Liberii lapsum quod attinet, nihil magis critica eruditione ac logica jejunum ullibi reperiri existimem, quam quod declamavit Bossuetius libro IX, capite xxxiii et xxxiv Be- sensionis in editione Bisuntina 1846, lomo X, p. 426 et seq. .
Faletur a Liberio subscriptam dumtaxat fuisse primam Sirmiensem formulam, quae nihil non catholicum continebat. Sed quia deerat vox eonsubstantialis, quia reiecius Athanasius et in communionem recepti 0rientales, ipsi certissima conclusio est, defecisse in side Liberium, et ex hoc lapsu evidenter explodi doctrinam de Romani Pontificis sidem ex cathedra definientis inerrantia. Quam inania haec, salis perspexit lector ex superioribus paragraphis. Propugnat autem BosSuetius, et quidein non vulgari sermonis aestu, insallibili lalem Romano Pontifici, aut nullam eSSe concedendam, aut concedendam etiam in casu noloriae coactionis, quando nempe notorium est ipsi vim ac melum inculi. Ex quo logice deduceretur, adhaerendum esse concilii generalis definitioni, tanquam insallibili, cui ejusdem concilii Patres ex metuac illata vi subscripsisse notorium foret; imo etiamsi persecutores arrepta violenter singulorum manu, Subscribere coegiSSent. Taceo arrogantiam, qua doctorum catholicorum argumenta minuta, futilia ac cavillationes vocat. Haec a Bossuetio
297쪽
de sancti Liberii lapsu declamata polius quam discussa si quis allento legat, tali scriptori omnem in re theologica abiudicandam auctoritatem merito colliget.
δ' In nota citatae editionis, pagina 426, sic habetur : a fablorum ex diario Domitii Ledieu fuit is Bossuetii sectetarius et Iansenistain colligitur voluisse Bossuetium ea delere quae hic scripsit de Liberio, tanquam ad suum scopum non Salis perlinentia: Vide Histoire de Bossuet, pi/ees justificalises dii livro
fixieme. n Debuisset Bossuetius, non tantum haec eli pungere,
sed lolum suum Besensionis librum; ulpole salsa pravissimaque doctrina refertum, et dignum quammaxime judice Benedicto Xlyὶ qui proscriberetur. 1 qua tamen proscriptione ex prudentialibus rationibus huc usque abstinendum duxit Sedes apoStolica..1' Nolet autem lector multiplicos in quaestione una Bos- suetii lapsus : ignoravit quatuor Liberii epistolas ab eruditis non haberi ut authenticas. Tales ipse supponit, ne moto quidem minimo hac de re dubio - ignoravit fragmenta S. Hilarii esse ipsi abjudicanda- ignoravit vitas Romanorum Pontificum, utpote multis erroribus deturpalus, non eSSe in prο-bationem adducendas ignoravit assutos fuisse lexius qui S. Ilieronrmo tribuuntur - ignoravit sabulosam eSsu vitam S. Elisebii, et id eruditis compertum.
Disseremus hoc ordine : 1' statum quaestionis exponemus; P subjiciemus praecipua quae ad rem faciunt documenta; 5' deducemus primum quoad factum Honorii defensionem ;probando scilicet, neque ab Honorio ullam erroneam editam fuisse fidei definitionem, neque ipsum a generali s3nodo Sexta
298쪽
HRs RcENDA.29lcondemnatum fuisse eo quod erroneam fidei desinitionem ediderii, sed dumtaxat eo quod exordientem Monolhelitarum haeresim non damnaverit, et per hanc negligentiam haereseos fautor extiterit. Et haec prima defensio procedit ac valet, etiam in hypothesi quod genuina forent objecta documenta, et quod binas suas epistolas scripsisset Honorius tanquam Pontifex, et non ut persona privata ; 4' deducemus seeundam defensionem; qua scilicet statuitur binas Honorii epistolas esse privati doctoris, non loquentis ex cathedra. Et haec secunda defensio procedit etiam in hypothesi quod genuina forent
objocla documenta, et quod Honorius in epistolis suis lueresim docuisset, et a generali sFnodo tanquam proprie haerelicus damnatus suisset; 5' deducemus tersiam defensionem, quae his duobus concluditur: primo conceditur pronuntialam revera suisse in Hon0rium a generali sinodo sexta condemnationem ; sed negatur id peractum fuisse aecumeniee; id est: negatur huic condemnalioni accessisse Romani Pontisicis confirmationem : Secundo negatur duarum Honorii epistolarum, et aliorum quae objiciuntur documentorum, Sinceritas: 6' deducemus quartam defensionem, qua negatur Siriceritas, non tantum aliorum quae objiciuntur documentorum, sed etiam textuum Sextae generalis sSnodi, in quibus cum caeteris damnatis haereticis insertum et Honorii nomen legitur.
3 1. - Εxponilur status quaestionis.
1' Praenoscenda saetorum series- Ponti sex creatus cst Ηο-u0rius anno 626, obiitque anno 658. Sub ejus Pontificatu orta
primum est monothelitarum haeresis. Unicam in Christo agnoscendam esse operationem Seu voluntatem praedicabat CFrus Alexandrinus Patriarcha. Ei obstitit Sophronius Hieroso- trinitanus antistes, duplicem in Christo voluntatem defendens.
1l conser theologiam Uireehurgensium, de Inearii. diss. lI, seel. III, parte l,
299쪽
29 2 TRACTATLS lik PQ1. De hac contentione ad Honorium Papam relationem misit Sergius Constantinopolitanus Patriarcha. In Suis autem lil-leris Suadebat Honorio, ut sive unam sive duplicem operationem praedicari aeque prohiberet; ut scilicet, imposito quoad utrumque voeabulum silentio, disSensiones praecaverentur. Extant duae Honorii ad Sergium responsoriae epistolae quibus, juxta id quod postulabat Sergius, declarat, tum uniustum duplicis operationis vocabulum vitandum esse. Declarat insuper non esse in Christo duas contrarias mentis et carnis voluntates. Et hae sunt celebres Honorii epistolae, ob quas Pontifex ille haereseos accusatur. Hinc quaestio an Mon0lhelismi haeresim contineant, et insuper an sint genuinae, Vel potius a Graecis haereticis interpolatae ac conficiae. Promulgavit Sergius, sub nomine Heraclii impera loriS, eetesim Seu edictum, quo prohibebatur tum unius lum duplicis operationis locutio. Λnno 658 Honorio successit Severinus papa, et praesulam ec-tesim, quam Sergius Srnodice Constantinopoli promulgaverat , condemnavit. 0biit Sergius, et ei successit Pyrrhus, Moninihelitarum haereseOS acerrimus propugnator. Anno 659, defuncto Severino subrogatus est Joannes IVPapa. IIeraclius imperator, intelligens se tanquam haereticum haberi ob eetesim ipsius nomine promulgatam, declaravit ecte sim, non a Se, ast a Sergio faciam fuisse. 0biit autem lIeraclius anno 641. Ei successit Constantinus, qui post quatuor menses ipse obiit, ac successorem habuit filium suum Constan
Joannes Papa IV Monolhelitarum haeresi fortiter restitit; ac insuper apologia in pro Honorio misit ad Constantinum imperatorem. Dio 25 novembris 641, Joanni t V successit Theodorus Papa. Sub cujus pontissiculu, PSrrhus, ob intentatum ipsi quod dani crimen sibi metuens, in Africam ultro secessit, ibique celebrem illam disputationem habuit cum sancto Maximo abbate ac martire, quam is sub Dialoqi forma scriptam reliquit.
300쪽
Errorem suum agnoscens PTrrhus, Romam prosectus est,
ibique oblato paenitentiae libello, liaeresim Suam publice ab-juravi l. et a Theodoro Papa honorifice recepius est. Postea vero ad vomitum rediens, ab eodem Papa Theodoro damnatus ac depositus est. Interea vero imperator haereticus Constans, in locum PFrrhi subrogaverat paulum, aeque monothelitam :qui eidem imperatori persuasit, ut edicto silentium injungeret de illa unius vel duplicis voluntatis altercatione. Edictum istud, quqd typi nomine designari solet, sInodice reprobavit Theodorus papa. simulque pseudo-patriarcham Paulum condemnavit. Cum obiisset Paulus, anno 652, in ejus locum subiit Pyrrhus, qui redeundo ad haeresim, etiam in gratiam imperatoris Constantis redierat. Sed post quatuor menses ovila migravit, ac successorem habuit Petrum, item monothe litam versutia insignem. Anno 649 Theodoro successit sanctus Martinus I; qui, coacto Lateranensi concilio, damnavit eetesim Heraclii, typum Constantis et monothelitas Theodorum, CFrum, Sergium,prrrhum et Paulum; nullatenus autem damnavit Honorium Papam, aut in quoquam eum reprehendit. Anno 655 sancto Martino I successit Eugenius I. IIuic vero Vitalianus, anno 655. Fitaliano Ade odatus, anno 669. Adeo-dalo Donus, anno 676. Dono, circa annum 678, successit Agatho, sub quo celebratum est Sextum generale concilium. Porro in actis hujus sextae secumenicae Synodi, pluries legitur pronuntiatum anathema in Honorium Papam, tanquam
haereticum. Atque illa dicti Pontificis tanquam haeretici condemnatio, iterata postmodum fuit in generalibus conciliis
septimo et octavo. Haec factorum series. 2' Determinatur in quo stet eontrovei Sia. - Gallicani s3stematis propugnatores, statim ac lapsum Honorii altingunt, quasi triumphum agentes, explosam ac conclamatam dicti lani, quam defendimus, Bomani Pontificis ex cathedra loqueniis insallibilitatem. Honorius, inquiunt, ex cathedra, Sstu lan quam Romanus Pontifex, locutus est in duabus suis opistulis;