장음표시 사용
581쪽
57i TRACT1TPS DE PAPA. Sanctus Gelasius, qui creatus est Pontifex anno 492: u Nobis opponunt canones, dum nesciunt quid loquantur ... Ipsi Sunt canones, qui appellationes totius Ecclesiae ad hujus Sedis Romameὶ examen voluere deserri; ab ipSa vero nusquam prorsus appellari debere sanxerunt; ae per hoc illam de tota Eeelesia judieare, ipsum ad nullius commeare judicium. . . Quapropter non veremur ne apoStolica sententia resolvatur, quam et por Christi, et majonum traditio, et canonum sulcit auctoritas, ut totam potius Delesiam semper ipsa dijudicet n
Idem sancius Celasius, in suis ad Episcopos Dardaniae litteris : a Non reticemus autem, quod cuncta por mundum novit EccleSia : quoniam quorumlibet sententiis ligata Ponti sieum Sedes beati Petri apostoli jus habeat resolrendi, utpote quae de omni Leelesia fas habeat judicandi, neque euiquam de
ejus liteat judicare judicio ου Labbe, l. IV, col. 1205, edit. Parisiis, l67s . Sanctus Nicolaus I : Patet prosecto Sedis opostolicae, cujus
auctori lute mojor non est, judicium a nemine fore retractandum
neque euiquam de ejus liteat judicare judicio fLubbe, i. IllI, col. 519, edit. Parisiis, l67 l .ll. Ex hac antiqui talis doctrina manifeste sequitur Papam esse supra concilium-sine-Papa. - Nam si concilium esset supra Papam, vera foret contraria doctrina, videlicet : Papa
non posset judicare de judiciis concilii, ei ec0ntra concilium- sine-Papa, de judiciis Papae judicare posset. Ad supremam quippe auctoritatem pertinet judicare de judicio inferioris
tribunalis. Igitur errassct concilium cocumenicum Lugdunense secundum, sui multae professionis fidei inserendo verba
haec : De side quaestiones hujus Romanae Sedisj debent judicio desinit i. Nam ibi procul dubio, prout ex lolius Drmulse contextu patet, agunt Lugdunenses Patres de proprie dicta desinitione
quaestionum sidet, id est, cui omnes obsequi teneantur, ul- potu a suprema auctoritate dimanans; non autem de improprie dicta desinitione, quae ad assentiendum n0n obligat,
582쪽
Ρ1RS TERTIA. 575 utpote non proveniens ala auctoritate cui necesse sit oblemperare. Porro si concilium esset Supra Papam, ad ipsum, eln0n ad Papam, perlineret proprie dicta delinilio quaestionum fidei: si quidem quidquid desinivisset Papa, posSel a concilio,
ut polo superi0rem auctoritatem poSSidente, ad examen revocari et desinitive judicari. Nec esset insultibile judicium
penes Papam, sed penes concilium. - Ilem errasset sanctus Zorimus Papa, sibi tantum auctoritalis tribuens, ut nullus possit de ipsius sententia retractare. Nam id posset concilium- sine-Papa. Et insuper errasset vel mentitus esset, cum subjunxit ita semper servulum, et si mari iam humanis quam dirinis legibus. - Ilum errasset sancius Bonifacius Ι sic asserens tanquam quid nolorietatis publicae, quod nequaquam putabat p0Sse a quoquam negari: Numquam enim lieuit de eo rursus, quod Semel statutum est ab apostolica Sede traelari. Posilo enim quod concilium Sit supra Papam, id econtra semper licuit Episcopis collective sumptis aut in concilio adunalis. - Ilom insane loculus suisset sanctus Gelasius, qui provocat ad notorie talein publicam per haec verba : Cunctuper mundum norit Eeclesia; et asserit Romanae Sedi jus competere a res0lvendi ligata sententiis quorumlibet Pontificum. nSi quorumlibet, ergo et collective sumplorum et in conciliuadunatorum. Item Sedi apostolicae adscribit jus de omni Ecclesia judicandi. Si de omni Ecclesia, ergo et de omnibus Episcopis in concilio congregatis et collective seu conciliariter agentibus. Subjungit non licere cuiquam judicare de judicio Sed is Romanae. Si non liceat euiquam, ergo nec concilio
generali. - Tandem erroneum laret sancti Nicolai I asser-lum istud : Sedis usostolicae auetori su ιθ major nou eSt. Etenim, in adversariorum hSpothesi, major foret eoueilii-sine- Papa auctoritas.
583쪽
I. Romanum pontificum esse verum et immediatum Christi in torris vicarium, est dogma catholicum, prout constat documentis sequentibus:
In canonibus arabicis primi Nicaeni concilii, dicitur Bο- manus Pontifex riearius Christi Domini nostri super unipersam Eeelesiam christianam Labbe, t. lI, col. 505, edit. Parisiis,
A Martino V in concilio Constantiensi damnata est hiscssielest propositio : u Nec Papa est prorimus et immediu usu viearius Christi et apostolorum η Labbe, t. XII, col. 265, odii. Parisiis, 167lin. Ecumonica Florentina sInodus sess. xxvj expressu defini-xit Romanum Pontificem esse rerum Christi riearium iLubbe, t. XIII, col. 5l5, edit. Parisiis, l672 . Leo x damnavit istam Lutheri propositionem, inter damnatas vigesimam quintam : a Romanus Pontifex, Petri successor, non est Christi risorius super omnes lolius mundi Ecclesias ab ipso Christo in beato Petro institulus. nlii bulla fluetorem fidei damnata est ut haeretiea propositio tertia concilii Pistoriensis, hoc inodo : a Proposilio quae Statuit Romanum Pontificem esse eaput ministeriale; sic explicata, ut Romanus Pontifex, non a Christo, in persona beati Petri, sed ab Ecclesia potestatem ministerii accipiat, qua, velut Petri successor, periis Christi picarius ae totius Ecclesia caput pollet in universa Ecclesia; haeretiea. sit. Ex eo quod Papa sit Christi vicarius in terris, rigorose
sequitur ipsum esse supra concilium-Sine-Papa, et Supra quoS- libet Episcopus collectivo sumptoS. - Νam abSurdum est illum, cui Christus vices suas immediate c0mmiSit, cui Sci-
584쪽
pUS TERTIA. 57 licet immediate auctoritalem suam contulit ad regendam Ecclesiam, subjici superiori auctori lati a Christo institutae. Enimvero si Christus superiorem auctoritatem contulerit alteri, id est, concilio generali, non Papam instituit vicarium suum, Sed concilium. Proinde verus et immediatus vicarius Christi in terris esset concilium seu Epi Scoporum collegium; et propositio asserens Papam esse verum et immediatum Christi vicarium, nedum esset de side, tanquam manifestus error rejici deberet. - Idem sic alio modo probari potest: si Papa est verus et immediatus vicarius Christi, pollet auctoritato Christi ad regendam Ecclesiam. Porro cumulus abSurditalis est, auctoritatem Christi non esse supra quodlibet concilium, seu auctoritatem concilii majorem esse auctori- late Christi. - Igitur, aut aperte negent Gallicani theol0gi Papam esse verum et immediatum vicarium Christi, prout negabat Lutherus; aut ejus supra quamlibet Episcoporum collectionem ac Supra quodlibet concilium auctoritatum
I. Certum est et de si de Papam esse universalis Ecclesi e
patrem et doctorem. Dc quo pauca ex innumeris testimonia producimus. In actis synodi secumenicae duodecimae, quae fuit Latera nensis quarta, anno 12l5 : a R0mana Ecclesia... Super Omnes alias ordinariae potestatis obtinet principatum, ut polo universorum Christi fidelium mater et magistras Labbo, t. XI, col. 155, edit. Parisiis, 167lin.
Florentina decumenica SΤnoduS expresse delinixit Romanum
585쪽
Loonlius 1 relatensis Episcopus, anno circiter 462 cum Ee-elesia Romana sit omnium mater, etc. Labbe, t. IV, col. 1828, odit. Parisiis, 167li. Hincmarus, Bihemensis Episcopus : a Piis, devolis atque catholicis hoc potest et hoc debet sufficere, quod omnium Ee-elesiarum mater sancta catholica atque opustolica docet Romana Ecclesia η de praedestinatione, dissertatio II, in Patro-louia Migne, t. LXXV, col. 21 j. 0millimus alia quam plurima
ejusmodi documenta, utpote quae ita frequenter recurrunt in traditione scripta, ut nullus theologus eam Romani Episcopi praerogativam ign0rare queat. II. Ex eo quod Papa sit universalis Ecclesiae pater ei doctor, sequitur ipsi compulere auctoritatem supra concilium-sine- Papa. - Ε lenim si sit pater universalis Ecclesiae, est cliam pater Episcoporum in concilio adunatorum. Filii autem obedientiam debent Patri, non pater filiis. Et repugnat filios auctoritatem habere in patrem suu in. Ilem si sit univcrsalis Εcclesiae doctor et magister, relative ad ipsum discipuli sunt etiam Episcopi in concilio adunali. Proinde ab ipso erudiendi Sunt, et ipsius est veram doctrinam sidui edocere, non a discipulis edoceri. - Idem sic evolvi potest: Repugnat patrem lamilias' esse patrem dumtaxat siliorum suorum distri butire
sumptorum, non Bulem collecti Pe Sumptorum. Si nempe unusquisque seorsim Sumptus ejus filius sit, ac ipsius potestati subjectus, quis non videat omnes eollective sumptos esse ipsiussitos et ejus auctoritali subjici Τ Ρ0rro quod Papa sit Pater omnium christianorum, ac proinde ipsorum etiam Episcoporum, non est simplex opinio, sed dogma fidei a concilio Florentino expresse definitum. Nec objiciatur vocem illam Pater esse me-laphoram, quae c0mmode interpretari possit de palernitate honorifica, quae Papae jus tribuat S0lumm0do ad quamdam specialem veneralionem. Εquidem metaphora eSi, sed ex qua Supra citatum concilium Lateranense inseri ordinariae potestatis
586쪽
p1M TERTIA. 579 principatum, non autem jus mere honorificum. Pariter Florentina SInodus expresso definivit ita Patrem esse Papam, ut ei plena potestas competat universalem Ecclesiam pascendi,
regendi ac gubernandi. Similiter argui posset ex praerogativa doctoris, quam de fide est Romano Ponlisici relative ad christianos omnes competere.
Parte prima praesentis tractatus demonstratum est Romano Pontifici compulere jure divino primatum jurisdietionis in universam Ecclesiam. Estque id fidei dogma, quod plane admittunt ipsi etiam adversarii, quos hic consulamus, id est, Gallicani theologi. Porro stare nequit jurisdictionalis ille primalus, nisi Papa sit supra concilium-Sine-Papa. Nam primatus jurisdictionis est jurisdictio prima, seu suprema, ita ut non existat superior nec etiam aequalis. Si enim existeret superior vel aequalis, jam non esset, prima seu suprema, ut patet. Igitur ut veriscetur primatus jurisdictionalis Papae in universam Ecclesiam, necesse est ut ipse polleat jurisdictione seu auctori late suprema quoad proprium universalis Ecclesiae rogimen, id est, quoad fidem, disciplinam et judicia. Porro si Papa non esset supra concilium-sino-Papa et supra Episcopos colleclive sumplos, sed econtra eis subjiceretur, jam ipse non polleret jurisdictione prima seu suprema; sed Ecclesiae regimen quoad fidem, disciplinam et judicia penderet a jurisdictione superiori, quae staret penes concilium et episcopale collegium. Igitur, in adversariorum hypothesi, primatus jurisdictionis nequaquam Papae competeret, Sed Episcopis collective sumptis aut in concilio adunalis. - Nec dicatur supremam jurisdictionem seu auctoritatem non fuisse a Christo collatam neque soli Papa', nequo soli Episcoporum concilio aut collo-
587쪽
580rasin s ΒΕ pux.gio sine Papa, sed utrique conjunctim : ita ut ad irrefragabilem auctoritatem, tum decretorum fidei et disciplinae, tum sententiarum in materia judiciali, concurrere debeat utriusque dictae auctoritatis consensus. Nam etiam Sic prorsus salsum foret papae competere jurisdietionis primatum. Non papae competeret, sed illi collectioni quae constaretur simul Papa et plurali tale Episcoporum. Praeterea sequeretur abSurdum, videlicet a Christo supremum Ecclesiae regimen commissum suisse duabus auctoritalibus aequalibus et ab invicem independentibus, ita ut neutra sine allerius consensu ius supremi regiminis haberet. Non enim Papa teneretur assentire caeterorum Episcoporum collectivo decreto, sed liberum ei esset dissentire. Vicissim collegium Episcoporum non teneretur assentire papali decreto, sed legitime assensum denegare posset. Igitur ad regendam supremo jure Ecclesiam suam constituisset Christus verum manichastismum. Crescit autem absurditas, si allendatur aliud principium omnino certum, et ab adversariis plane receptum , videlicet in hunc finem a Christo collatum Papae fuisse jurisdictionis primatum,
ut Eeelesiae unitati eonsuleretur, et tolleretur haereseon et schismalum occasio. Nam posita necessitate mutui consensus
utriusque dictae aequalis et ab invicem independentisin auctoritatis, permanens laret occasio dissensionis Papam inter elepiscopale collegium, cum sex hSpothesi nec papa collegio,
nec collegium Papae cedere teneretur. Permanens item scissionum occasio inter episcopalis collegii membra. Unde si Christus econtra intendisset schismatibus et haeresibus favore quam maxime, haud aptiori forma Ecclesiam suam constituere potuisset. - Falsilalis insuper arguitur adversariorum
hypothesis; ex eo quod stare nequeat Papae jurisdictionalis primatus in singulos Episcopos, nisi auctoritalem etiam habeat in eoilecti re sumptos, prout supra capite viiij jam probavi
588쪽
1' incumeni itale caruisse dictas sessiones, et nihili faciendam earum auctoritalem jam probavimus Supra, dum ageremus de Romani Ponti scis insallibilitate sparte II, secl. II, capite vi, ἶ 5ὶ. - 2' Multi doctores catholici easdem sessiones interpretantur, de solo casu schismalis: ita ut quae ibi pronuntiantur de concilii supra Papam auctoritate, a ConStan-liensibus patribus non intellecta sint nisi de casu quo plureS de papatu contendunt, et cerio detegi nequit quis eorum verus existat ac legitimus Pontifex.
589쪽
AUCTORITAS PAPAE SUPRA CONCILIUM SINE-PAPA, SEPARATIM EXPENDITUR ET CONFIRMATUR QUOAD FIDEM DISCIPLINAM ET IUDICIA. Quae superiore sectione deduximus argumenta, papae auctoritatem supra concilium probant simul quoad sidem, disciplinam et judicia. ΙIic vero alia nonnulla subjiciemus, quae seorsim quoad unam quamque ex istis materiis idem jus papale magis perspectum faciant.
PRoΡOSITIO P. - Si Romanus Pontifex desinitionem sidei jam ediderit, tenentur generalis eoneilii Patres huie desinitioni adhaerere; nee ipsis liberum est aliter sentire aut judicare. - ' Id constat ex praerogativa insallibili latis, quam tota secunda tractatus parte lassi probavimus. Si enim insallibilis sit definitio Papae, repugnat aliter a quocumque sentiri et judicari posse
2' Definitioni Papae. tenentur omnes, etiam antequam ac cesserit Ecclesiae dispersae consensus, assenSum praeSlare, el
ili Infallibilem, ait Bosquet, qua quidem in re talis est, eviqvam 8ut essen σε Defensio, dissertatio praevia, cap. Π, p. 2, edit. 1745 .
590쪽
pos TERTIA. 583 quidem internum spu ex animo, nec susticit silentium obsequio Sum, prout contra Jan senistas decisum fuit. Atque ita lenent ipsi etiam Gallicani theologi, qui usque ad Jansentanam haeresim non progressi sunt, prout videre est apud Tourn et I . Porro repugnaret ista obligatio firmiter et sincere verum credendi articulum a Papa definitum, nisi certo verum esset et irreformabile hoc Papae judicium. Igitur concilii generalis Patres nedum valeant Papae desinitionem judicareae reformare, tenentur ipsi met sincere ac firmiter eam veram credere ac prosteri. 5' lluc redeunt superioris sectionis argumenta quibus generatim probata est Papae auctoritas supra c0ncilium. PRoposiTio II'. - ouando Papae desii nitio ad novum eramen ineonei liis deducta est, id non saetum fuit eum libertate dissentiendi, sed ut per noram diseussionem, errantes aut dubitantes ad unitatem, re Poearentur. - Contra praecedentem pr0poSitionem objicere solent adversarii in hunc modum : pluries con
ligit ut Romani Pontificis definitio dogmatica iterum ad exa
iij comitiorum anni 1655 Gallieani Priesules, in suis ad Innocentium x lit loris idie 15 julii , loquendo do Ecclesiae catholicae sancti Innocentii primi temporibusὶ doctrina, quam et suam esse protestantur: et Enimvero, aiunt, vetusta illius aetatis Ecclesia catholica, sola Petri communione et auctorisate fulta. ... pelagianae haeresis damnationi absque cunctatione subscripsit. Perspectum enim habebat non solum eae Christi Domini pollicitatione PeIro saeis, sed etiam exactis priorum Pontificum, et ex anathematismis, adversus Apollinarem et Macedonium nondum ab ulla s7nodo cocumenica damnatos, a Damaso paulo ante laetis, judieia pro sarcienda regula sidet a summis Ponsisteibus lata super Episcoporum consultatione, sive suam in actis relationis sententiam ponant Episeopii, sive omittant, prout illis collibuerit, divina aeque ac gumma per universam Melestam auctoritate niti, cui christiani omnes ea omela, ipsius quoque mentis obsequium praestare tenentur. Si judicium summi Pontiscis in materia sidcidivina et summa auctoritato nitatur, ob pollicitationem christi Petro faciam, si eiusmodi iudicio christiani omnes ex ossicio ipsius quoque mentis obsequium praestaro teneantur, planum est Episcopis in concilio a eumenico liberum non esse a desinitione Pontistoia jam edita dissentire. Utinam Gallicani Priosules hane semper tenuissent doctrinam, quae profecto adversa fronto pugnat cum famosa declarationo anni 1682. Ibi enim dieitue summi PonIisteia jussielum in sidet quaestioni a non esse irreformabile nisi Ecclesiae comensus aeceaserit; ex quo aperte sequitur reformari posse ab Episcopis in eoncilio desinitionem Papae, ac proinde liberum ipsis osse ab ea dissentire, nee teneri eos illi desinitioni mentis quoque obuquium protare.