장음표시 사용
61쪽
potu ., & per meram cauendam potius 'uam sequendam, dictum fuit. Principium vero Pater Filii qua talis dicitur tum ordinis tumpe fons, re δε plotiri qua Pater est. Etsi non sit ejus principium nec ratione essentiae, nee ratione temporis. Et hoc sensu Filius dicitur habere a P tre zπαρξιν ScXII. quo Filius dicitur esse a Patre, in Scriptura describiatur per Narratim evi, quae nihil aliud est qu4m unius ejusdemque essentia vel vitae quae est aeterna & indivisibilis communicatio, Ps r. Ioh. .26. Qilae nec confundenda cuna rationibustatue ρ ficu siue metaphesdu, nec ex iis metienda, nec ad illas exigenda, praescindens quippe i. Aprioritate dc posterioritate durationis. r. A mutatione 2 transitu a potentia adactum a non esse ad esse. 3. A divisione δί multiplicatione essentiae numericae.
. A rationibus formalibus generatiotus acti & passiva. A dependentia generati a generante, & majoritate illius, minoritate istius. Liberanda it que generatio ista ab imperfectionibus & generationi pigri adiratis, quae & in materia fit& ex materia, Sc metaph icae etiam, in qua quamvis non datur vel motus,vel prioritas, vel posteritas durationis, latur tamen prioritas 5c posterioritas naturae, & dependentia generari a generante, desitio etiam post productionem termini. Ex legibus itaque generati num naturalium argumentum ducere, ad generationem illam superia turalem planἡ, impugnandam, est & admittere Eleirchumparium. ac ,,' ἐ- 4 . Immb si oppositorum oppositae sint rationes, & contradistinctum includat negationem sui contradistincti, multa utriusque istius generationis fingenda exaequatio. Unde quamuis generans physicum generet a j essicienter, ex se materialiter, extra sὸ terminatiue, tale quid de ista Filii Dei generatione concipi non debet. Adde superiores scientias non ex inserioribus, sed istas ex illis mensi
ram Sc modum capere debere. Satis itaque nos is' A tenere, quod Scruptura docet, is' πο .., verb reseruare isti statui, qui meta lux erit. Et sus cit hoc animo concipere, & generationem istam perfectistimam esse, Scterminum ejus talem,& esse actum indesinentem, praescindentem ab omni successione. Et sanusi actus personales finem haberent, haberent etiam principium, nec omnis posset in Deo negari mutatio. Sunt itaque actus tales ut in opere semper perfecti, sic in operatione perpetui. Omne enim g
nerans generat conuenienter suae naturae, aeternum Sc infinitum aeterna& infinita ratione: Et quia generatio ista sine ullo motu fit, quamuis genitum de ingenitum dinerant, interdum oecie, interdum genere etiam, in diuinis differunt modo tantum. Nec vel generans hic in potenti' activa censeri debesinec genitus inpotentiapastra, quia sunt coaeterni. Appositὶ hiefibulam nostrae injicit curiositati, Gregorius Naraa vi, inquiens, λῆ
XIIL Spiritus S. dicitur esse l. APatre& Filio. r. Abiis esse persius y αν vaproc isnem, nec id ratione essentiae, sed persenae duntaxat,
nam oc Spiritus Salicti, est Grina sic eadem plane quae Patris & Filii,
62쪽
adeoqueti ipse di 2 est actu, etsi non ortu, etsi Non in τι--α. Spiritum Sanctum verb& verum esse, ac ν . . adeoqua personam, dc a Patre elle, est uiter Christianos omnes, exceptis solis Anturinitariis.
XIV. A Eil io verb Spiritum Sanctum esse nesat Ecclesia Orientalis, Sc queritur, laciniam istam . se.
a Latinis Symaolo Niceno astutam suille: Illi contra a Constantinop litanae Synodi Patr bus id factum satagεre. Acriter ea de re disceptatum tuter Orientales & Occidentales septimo seculo, regnante Pipino in Gentiliciacens Concilio. Eadem quaestio agitati in Synodo Aquisgr nensi octavo seculo Nec tam actum ibi de dogmate, quam de inter rei tione Concilii Constantinopolitani. Recruduit lis illa decimo seculo, Anselmo Cantuariens Archiepiscopo causam ill macriter contra Graecos urgente. Et quamvis duodecimo seculo ferme exeunte Occidentalibus accest se viderentur Graeci in Concilio Lugd nensi, omnia tamen . Graecis paulo post rescissa suEre. Certum, in Concilio Florentino cel'brato An uoci cccc xxx ira Imperatore & Patriarcha Constantin 'oli, tano consentientibus, litis istius temperamentum quaesitum fuisse, ut statueretur Spiritum Sanctum a Patre per Filium prociaere, negari t men non debe, ab ista transactione resimis si Orientales, ic in sua lentet tia ad nostra usque tempora acriter perstare.
X V. Justissime vero illam processionem Spiritus S. a Patre, de Filio
in Ecclenis nostris doceri, patet. i. inta Joh.16.13.i i J. Spiritus S. dicitur audire&accipere a Filio ; Ergo est a Filio. Vt enim Filius dicitur esse a Patre,quia audit a Patre, sic ic Spiritus S. debet dici esse a Filio,quia audita Filio. Et quum in divinis esse ab aliquo,Scaudire ab aliquo nece, fario sit unum & idem, ob summam rerum divinarum simplicitatem,omnis accidentis expertem, saudire enim est accipere sapientiam, quae sapientia idem est quod est e divinum: eo ipso lane quo Spiritus S. audita Filio, es a Filio. Et si aliud est audire a Filio quim esse a Filio, vel est pe
sectis, vel imperfectio. Si impermis, Spiritus S. desinet ei se Deus, quippe qui debet habere eminenter omnem persectionem : Si persectio, vel eam h bet ab aeterno per processi em a Filio, vel in tempore. Si prius, procedit a Filio: Si posterius: Ergo coepit est ealiquassersectio in Spiritu Sancto quae ante in ipso non fuit, adeoque ipsus es lentia non fuit ante sum me perfecta. Et illa persectio est vel ιιλωδεπι , & sic idem est quod . , a ejus, vel dabitur aliquid cis ii in eo distinctum ab ista, adeoque nos erit summe simplex. Sin sit quid dabitur accidens in Spiritu Sancto: Audire etiam Spiritum Sanctum a Filio oportet, quia mittitur iFilio millius verb audit amittente. 2. Spiritus Sanct. isquitur a Filio, ergo
est a Filio. Sicut Filius loquitur a Patre, quia est a Patre, sic &Spiritus Sanctus est a Filio, tuta loquitur a Tilio, Ionan. 6.is. & 8. 28. Loqui etiam ab aliquo infert relationem ad alium, & Didem ut ad anteriorem nolitent re,sed ord οι existen ι. Et quum in divinis idem sit ordo operandi qui
63쪽
existendi, qui non a se operatur, sed a Filio, etiam est aFilio. Unde P ter nunquam dicitur loquii Filio vel a Spiritu S. nec Filius a Spiritus. quia nec Pater est a Filio vel Spiritu Sancto nec milius ab illo. Ergo quia Spiritus S. dicitur loqui a Patre & a Filio, merit. dicitur procedere ab
utroque. 3. Sic omni quae Pater habet,Filius etiam habet. Tollocetur ci ordo dc nexus intimus inter personas S.Trinitatis. Quae argu
utenta etiam dilaraxi, & illis argumenta alia varia addi possent. X vL Miavi quo Spiritus Sanctus a Patre & a Filio est, describitur
per ἐκ- λον vel perprocessionem, qui adorandus potius quam scrutandus, nec vel super ratione distinctionis generationis & processionis arguta : dum, nec in oκ πιρροως nomenclatione quaerenda seculiaris ratio, iuvim &Filio tribuatur &-, nec generationis&processionis r riones exigendae ad productiones Intellectus Sc Voluntatis qui rem in 'plicant potius quam explicant. Certum, processionem illam nec esse mi tationem a no esse negatipo ad esse positivum, nec a priratione ad habituni, nec
ab impersecto ad persectum, sed essentiae ejusdem indivisibilem conmmunicationem. Desribi potat, quod sit modus communicationis esset tiae diuinae, quo tertia persona Trinitatis a Patre & Filio eandem essentiani habet, quam & Pater habet & Filius. Si tamen illa balbutire liceat, dici potest, generationem Filii esse communicationem talem essentiae divinae, ut per eam persona quae generatur accipiat proprietatem communicandi alteri personae eandem naturam, at processio Spiritus Sancti est talis communicatio essentiae divinae, ut tamen persona quae procedit non accipiat proprietatem communicandi essentiam istam alteri pers nae. Sic Augustiis s. Eli disserentia inter generationem & processionem, sed ego distinguere nescio , quia utrumque inenarrabile. Sic quaevis neratio est procesio quaedam, sed non contra. Et Pater ad Filium ha tration et a Patris vel generantis,ad Spiritum rationem spirantis. Distin-
uenda etiam interna & arterna ista Spiritus Sancti processio a proces
ione externa dc transeunte quod terminatur ad cre turas, ves amisi ne us temporaria.
X VIL III. Distin uendae persenae ratione modi operandi,sequitui vo r. is modum existendi. Ut itaque Pater a se ipse infic a se ipse operatur; ut Filius est a Patre,sic operatur a Patre, Joh. .i .ut Spiritus Sest ei Patre& Filio, sic operariarab utroque ; &ut Filius & Spiritus Sanctus simi a Patre, sic Pater operatur per Filium&Spiritum Sanctum, Joh.i. 3. COLLM . Hebr.1.2. 5c ut Spiritus S. est a Filio, sic Filius operatur per Spiritum
Sanctum non contra Johan.is.26. Q ymvis itaque opera ad extra dicantur indivisa dc communia ex aequo personis sngulis , tum ratione principii
e rationΠ, tum ratione tum ratione com ri ατρο : DMut tamen
di aersarum persenarum diversus est. Et sane ut principium oporum persenalium est persona secundum suam propriam relationem op rans,sic principium operum essentialium est essentia divitia communitet
ad omnes personas se habens. XVIII.
64쪽
XVIII. lv. Distinguuntur personae ratione termitur m operati Min. Vtut itaque opera ad extra sint communia tribus personis, & ex parte principii operandi & ex parte ipsarum vel amnam, singularia tamens intex parieterminationis. Sic VOX e coelo audita, Mati. 3.&I7.terminatur ad Patrem, Incarnatio terminatur ad Filium, x.Timq.i6. ipparitio sub specie Columbae terminatur ad Spiritum Sanctum,Mati. 3.I6. XIX. Distinguuntur etiam Persone consequenter relationibus, ut enim
unicuique personae pecu liaris est subsimentia peculiaris proprietas,sic dc peculiaris ungulis eu relatio, 'uae non sunt principi. constitu perso rum, sed earum notificatira tan : Nec Relationes componunt sed dis stinguunt tantum. vocantur a quibusdam notiones substantiales essentiam modificantes. Sic Paternitas nobis notificat primam personam Tris nitatis,Filiatio secundam,Processo tertiam. Et quamvis in Patre dentur relationes duae Paternitas δc Spiratio, Pateretamen non distinguitur in Personas duas, quia Paternitas & Spiratio in Patre non sunt relationes oppositae, lae vero illae relationes in hoc misterio distinctionem faciunt quae sunt oppositae. Adde Spirationem Spiritus Sancti esse communem Patri de Filio,unde proprietas characteristica Patris esse nequit. Sic αs --που non debet statui proprietas characteristica Spiritus Sancti, quia illi potius persenae tribui debet quae prorsus est,& ratione euentiae& ratione personae. Adde iam λον ac de una persena minus commodἡ efferri. XX. Distinguendae verb serib trium personarum characteristicae proprietates, Vel ora notumale , ut potentia signendi, potentia spirandi, ab attributu oc , a potentia activa Dei,quae communis
est singulis personis, & resertur propriἡ ad actum per quem producitur
XXI. Quae distinctiones omnes haudquaquam intercedunt vel unitati essentiae divinae, vel ejus simplicitati, nec enim vel essentia componitur ex personis, quippe quae nec natura nec ordine ea sunt priores, &quaesiit laetotam essentiam habent, nec personae dici possunt compolitae ex essentia, quia nec ista prior est personis, nec realiter differt, per. sonis.Nec essentia cum modo subsistendi compositionem induci sed distinctionem tantum, &modificare dicitur iitiam non multiplicare.
Adde modum hic impropri. sumi, quippe qui ordinariἡ posterior est
subjecto quod modificat, hic non item. Nec tres personae tres Deos constituunt, ut tres personae finitae tres homines, quia in diversis suppositis humanis tru substernuntur humanitates, vel essentiae numero diversis, in divinis una tantum numero essentia, quae utut summἡ singularis sit, communicabilis tamen est, adeoque hactenus in praedicatione velut naturam universalis induit, nec complecth distribiritur in una persena. Hinc etiam nomen Dei inter praedicatur de omnibus personis conjunctim, aliter de singulis sigillatim. De omnibus quidem praedicatur indomminate, de singulis dat mau, ut Deus intellis tur vel qui, gignens et
65쪽
mi nus, vel qua procedens. Et Trini ratis vox de singillis persenis
enuntiata non significat titum unitatum essentialium collectionem, sed rrium suppositonim unitatem e sentialena, adeoque Deus trinus est non Olex, & trinus ei υ-ρξει non m 5 r i. Et quamvis verus Deus sit Trinitas, tamen non quidquid est verus Deus, est Trinitas, sed vel Trinitas, vel aliqua ejus peisona. De hoc mysterio pie olim Gregoriae mea et in
Mγ sterium in via,quae nostra hic est infirmitas,ut qui Deum concipimus, lai fumiu non qualu est, dc recepti persectionem assequimur pro recipientis infirmitate Ut vero nobis est& α in τοῦ Η'. ν: sic etiam cst άς .αν-α pes r. Et vere hic locum habet quod Tatiantu jam olim
candum si quilini dictum,si ad ullum argumentum aliud Distulare ru m in 'r,intrare σexclama,s astitudos a ribo con Nitia niu iuparore, neperca;nin i or re. Venerandum itaque,non scrutandum quomodo pluralitas in se unistate,& unitas in pluralitate Hoc scrutari temeritatis es credere pietatis, noli e vero vita aeterna,ut bene Ber indis. XXII. Damnamus in genere omnes a Irinitaries veteres & rccentes.
Ia stetit, i. Illos qui cum Sabutio ut unam essentiam sic unam persenana statuEre, quae alio & alio respectu jam Patris, jam Filii, jam Spiritus induat nomen. inam aere in recoxit Isuh.ret A. erretis, portentum hominis alarii; conflatum,qui personae nomen veluti ii heatro intelligi debere censuit, de eodem supposito diversas saepe repraesentante personata a. Trithei:M, qui ex tribus personis tres conitaruntcssentias, unam q=uriantem, duas innita . Quam blasphemiam reposuit superiori seculo U Imrimu Ge; rilis. artanos, qui Dei Filium convenerunt in spiritum
creatum Patri non e M ii ει,, creaturis quidem aliis omibus anteriorem, creaturam tamen. Sauro ueniam DPhotimanos, qvi Fit vitri
Dei ς λῖν contenderunt, quibus succollat hodieque infausti Sociam Sylrgustium. s. Πν - ν-αγιτ omnes,qui vel personalitatem Spiritus des fructum ivere, vel personalitatemejus divinam, A eum in cionum vel assectum , vel instinctum divinum duntaxat hodieque convertunt. 6. Vrrigetara portenta saper natura divina, velut rporea. 7. baptistaram quor Idam deliria, tres essentias divinas fingentium, quae ita
asian vicem separari postin ut lina possit esse incaelo, etsi reliquae seli sint in terra. Vel profana,vel anxia ingenia,quae hic argutationibus carnalibus sibi aliisque crucem figunt,& phisquam Oceanum concha sua metiuntur. Et sane dum homines id geseus suae velificantu i libidini, flui suo dc revelationem coele item ludibrio habent,ipsi ludibrium omnia bustandem detin ah& in j ulam praecipitant exitis m. Quod horum curiosis iton scmel contigit , quorum exitus suae ivorrore cogitari mori
66쪽
Tra E sis I. Cc v p A N O A nobis ex ordine consideratio attributorum divino riuia, quae concipiuntur velut quid ditati Dei praedicata, ex quibus natura ejus parescit, de per quae nobis declaratur. Dis stingui possunt a Nomini us Dei, quae etialia eo attribui dicunetur, quod illa vel ut Dei praedicata vocari possin ista verbisuriis', & quod Hasundam ita sint illorum, illa ammationes ex his sundamentis deductae.
I I. Attributorum vero Dei consile ratio duplex estgeneralis una 'ecim Es altera; illaad tres quaestiones revocari potest. I. An dentur attributi Dei. r. ista attributa,&qualiter a nobis intelligenda. 3. sint potii simae inorum attributorum
III. Q laestionem primam expedimus, i. Di ii tactume. r. 'Ej is appλa-- ti ne. D 'melio est, attributa dici vel priino sive proprie, vel trui I ivtire: illo lignificatu , attributa sunt passiones vel affectiones sitorum subjectori ni realiter ab iis distinctae: isto sunt persectiones quaedam,quae per modum attributonina, vel alsectionum a nobis concipiuntur, 3 efferuntur. 2 pl ratio distinctionis est, attributa Deo primo sgnificaturam convenire sed duntaxat, quum pesectiones istae realem habeant identita
talia de Deo enuntiat, tum quia persectiones attributis istis expressa rivera Deo conveniunt, Merith verb attributa vocantur, quia tribuunttir Deo, non insunt, siqnt enim idem cum eo cui tri mri . tum, etsi pro imbecillitate ccnoeptus a tostri inadaequati dc compositi a Deo distinguantur.
attributa Dei, r. Um , docendo quid sint. VI. i. Attributa Dei non sunt plura sed una duntaxat perfectio, eminenti istino modo omnes alias in se coni prehendens, quamvis ista rei secti opirmi mylurium attributorum de Deo efferatus..
67쪽
VII. r. Attributa Dei non sunt sue acculantata qualia sint in creaturis in quibus praesupponunt ei lentiam illius, cui attribuuntur, de eam accidental iter perficiunt. At Deus i. Accidentia habere ii quit, nec ea in Deo sine impersectione &oeterirata is ac si plicitat i-dinae evenione istatui eossunt. 2. oeus non potest perfici per aliquid a sua ei sentiadi versum,sicent in in se summe perfectus non eliet. VIII. 3. Attributa Dei non sunt adaequati conceptus et sentiae div Οαε Per unum enim attributum una persectio in Deo concipiturformo bur dc distincte, per aliud alia ; sic astam sibi perfectionem repraes tat intellectus noster perniisericordiam, quina per justitiam: per sapientiam, quam per potentiam, tametsi polium aliter identificentur inter te. IX. . Attributa divina non solum non realiter distinguuntur ab es.sentia divina, sed nec inter se. Non abess-υι, tum quia perficeretur per aliquid realiter a se distinctum, adeoque in se summe persecta non foret, tum quia singula in suo conceptu essentiam implicant, &eam sub certa perfectione ut certo sormali, quamvis Dqirate repraesentant. Hinc bene dictum, Deum non alio magnum, alio Deum esse, sed eo magnum es se, quo Deum, quia non est illi aliud magnum esse aliud Deum est quum eadem sit ejus magnitudo,quae virtus, Sc eadem essentia quae magnitudo. Nec ast inmem diuinguuntur rositim. Quia in Deo daretur aliud S aliud, & summa naturae divinae everteretur struplicitas. Hinc in neci non est aliud, fortem, justum,sapientem esse, Eadem itaque de λ, Dei tartitudo, justitia&sapientia, quamvis distinguantur a se
invicem ι ομις- ς & ιξωθεν, sive habita ratione , vel veni tum , sive careτελε -των ad eam consequentium.
X. Hanc identitatem attributorum Dei tui um essentia divina,tum inter se, probat egregiε genus praedicationum, quod in Scriptura usitatum, in qua non in concrcto , duntaxat attributa eis eruntur de Deo, sedeciam uia i tracto, nec in duntaxat obliquis, sed in recto etiam. Et E eo ipso creaturae attributa habent tum ab essentia sea,tum a se invicem diversa,quia sunt entia composita& dependentia, habentia esse perparticipationem , id ipsum vect nec concipi debet in Deo , nec potest line
infinitatis, unitatis de simplicitatis divinae perfectissume eversone, ubi enim dinerentia intrinseca est rei & rei, ibi est pluralitas & oppositio. si omne contradistinctum includit negationem sui contradistincti,magis ratio talis est illorum, quae primb diversa sunt.
XI. Identitas vero ista non evertit distinctionem omnem attribui rum a se invicem Quamvis enim &s Di neut aliter idem sirit sub πιλυω.υμα, distingui tamen solent tum νινι ιτικῶς quoad concertum formalem divertim, tum cheilire, tum cI 'cti PE. Immb.&opposita quandoque de attributis illis enuntiantur, dum quaedam assiniati re eis r 'turri'.cclam quaedam ab aeterno Deo propi ia fulse quaedam intesti ore onra 3 at ei competereccepere, v. g. denominatio creatoris, d c. ne ia i iva naturae divinae persectione.
68쪽
. XII. καταε M. Attributa sunt ipsa Dei essentia per plui es coii. epitu nobis repraesentata. sit infinitas non eii carentia termini, sed ipsa eskntia diona apprehenia ut calens omni termino dc finitione ; Me omnipotentia est ipsa Mentia Dei apprehensa ut carens omni obstaculo in agendo, &oeternitas est ipsa essentia Dei, ut carens omni termino indurando,&sic de aliis. Re aesentari vet. dicitur essentia di vina per a tributa, ut perplures in anquatos conceptus, tum quia alioquin ellent vocabula plane s)no lima , si essentiam divinam eoacm plane modo per omnia repraesentarem, tum quia alium conceptum formalem sibi se mat intellectus noster concipiendo justitam, alium concipiendo miseriscordiam. Et sane persectio divinae naturae una plane est&summe simplex, prout bene dictum, illa summa nant a tota bona est, nec tamen
composita ex pluribus bonis, nec in ea stat plura bona, sed unum bonum pluribus nominibus significatum, d id est quodlibet illorum bonorum, Quod sunt omnia simul ; non objicitur tamen intellectui nostro sub singulis attributis vel secundiam totam rationem sui, sed modo sub hac persectione hoc attributo expressa, modo sub alia. XIII. Observandum tamen, inadaequatos illos conceptris essentiae divinae nobis obpci, per modum priosiuinis simplicis, vel per abbaction pratisiram, non verb perexclusionem, nec ob id multitudinem rerum in natura divina statui a parteres,quasi attributa ista multa forent im&ν & re Iur, sed tantum e parte lanceptio nostri, qui occasionem ex distinctione operationum di sumit ea distincte concipiendi,quaeDηυ--nisii K Sc in ipse Deo sunt summἡ unum, etsi utenter, δc vi aliter se exerant per multa dc in multis. XIV. Qire 'ionem tertiam sic expedimus: Distingui possunt attributa divina. i. In absoluti, quae non dicunt respectum ad aliud, talia attributa fi: nt aeter ilitas, insumas & id genus alia: Et res ei ira quae respectit in dicunt ad aliud qualia sunt justitia, misericordia, creatoris item &Domini denominationes.
XV. r. Distinguunturina firmat: , vel pili tua, quae terminis assii malivis persectionem aliquam de Deo enuntiant qualia sunt, omnis. cientia, omnipotentia, bonitas: D in v gatira, quae terminis negativis imperfectionem aliquam de Deo reinovent, qualia suiu, infinitas, hi-
comprehensibilitas, invisibilios, immortalitas Sc alia id genus. XVI. 3. Distinguitiatur attributa in pruria quae Deo primo c-pe
tunt, secundariis creaturis, ut bonitas, justitia. Et in limita veli/npropria, quae prinab competunt creaturis, secundarid vero de Deo eruntur, ut
poenitentia, triliitia, & alia id genus , quae αχ' ωπιπια G de Deo dicta sunt intelligenda. XVII. 4. Dis instiuntur attributa in r ἰ vel eptra ira, Quae concipiuntur per modum perfectionis se exerentis ad extra, qualia fiunt potentia , justitia, misericordia Et in ves nox operatio, lita, quae concipiuntur per modum persectionis non querentis sevi extra, qualia
69쪽
e salit elemitas, simplicitas, o c. quae tamen distinctio haudquaquam eo sensu adhiberi debet, quas quaedam ex istis artributis, nimiium communicari posint naturae humanae Christi, non communicatis aliis, quae vocantur Mira γ S. Nec enim unum communicari potest, quin communicentur omnia, propter summam eorum identia
X VI H. s. Distinguuntur tandem attributa in imam ammobilia, Scι municabilia, non sensu jam mDdo a nodis negato, quasi aha ex altria butis communicentur creaturae, alia non item, sed alio sensu, quatenus effecta analoga quibusdam attributis reperiuntur in creaturis, aliorum vetb haudquaquam. Sic verbi gratia, bonitas, sapientia , justitia a tribuuntur etiam creaturis Q dependentia vero, aeternitas, immensitas, infinitas, &quae sunt alia id genus nulli creaturae tribui vel de bent , vel possunt, quin implicetur contradictio in ad ecto, & statuaturo uiua in apposito. Nec talium attributorum datur et sectum asaloti
70쪽
THEsis I. C et v xi Disputatione superiore de Attributis Dei in genera.
quae distributa fuEre in incommunicabilia &in communicas Iia. Sequitur disquisitio de attributu Dei incommunicabilibu II. horum attributorum revocari potest ad duo capita. i. Ad Quaestionem, an sint talia. r. Ad Quaestionem, Q dc quotmi. II I. Quaestio, Anmt talia, decidi potest ex collatione naturae creatae cum increata, ex qua patet, quasdam in ista persectiones reperiri, quae non solam in illa non reperiuntur, sed nec reperiri possunt sine contradi L One in adjecto, sive so Amri sive iratore etiam, quales sunt, v. g. simpliscitas, & infinitas naturae divinae. Nec enim conceptus aliquis communis abstrahi a talibus potest, in quo ulla ratione conueniat natura creata cum increata. Hinc proprietates Dei vocari s lent, quippe quae vere & omni modo tales sunt.
IV. Qilaestio, sint attributa incommunicabilia, decidi itia
dem potest ex collatione naturae utriusque creatae &increatae, eXqua
constabit, quae & quot persectiones ei serantur in Scriptura de natura m- creata, quae tamen de creata haudquaquam efferri possunt. Revocantur vero Attributa illa commode. i. Ad ea quae ei seruntur a nobis ocr. Ad ea quae efferuntur 1 nobis α γλως, vel sive negati πὸ. Prioris ordinis sunt, Simpliciti de Persectio,i Posterio ris, In tin, ad quam refertur aeternit M oc immensitia. V. Simplicitia Dei est attributum ejus incommunicabile, per quod Natura diuina a nobis concipitur non olum ut expers omnis &
fonis, sed etiam ut incapax abGlute omnis c.n Ombilitatu de dirisibilitoris: Nec cons bilitas Glum ex alta sed Secum aliis praesitarit a naturae dia uinae perseitione, ut liceat nobis hic α μαεῖον. V i. simplicitas Dei probari potest tum authoritat , ditan ratioci ilia.