장음표시 사용
271쪽
industriam lautoritatem adhibeat. Scilicet diebus Martyrum vener tioni consecratis ebrietate sua Martyribus honorem se praebere censebant quod vitium cliplorat ipse S. August. Ne vero Aurelio suppeteret excusati, aut illud universim sparsum vitium emendari non poste reponere , monet idem S. Doctor ain illico in Italia Episcopali potestate fuisse sublatum. . In removendis Consuem linibus, si charitas moveat, non verbaemulatio quaedam , aut immoderatus zelus concitet, alia ratione cum viris pietate commendatis agetur; dc alia cum plebe rudi turbulenta. Si res sit cum consuetudinibus quae pluris fiunt a viris sanctis; non asperdagendum esse docet S. Augustinus p. 6 . Quantum existimo, inquit. non duriter, non modo imperioso ista tolluntur magis docendo , ouam jubendo magis manendo quam minando. Si res sit cum multitudine ut ibidem constituit . ipse Doctor , mansuetudo eadem adhibeatur; quia, ut habet, seterit exercenda est i peccata paucorum , ct si quid minamurn cum dolore flat, de Scripturis comminando indifJam futu-nim , ne nos ipsi in nostra potestate , sed Deus in nostro sermone time tur ita priὴ movebuntur 'iritales, vel spiritalibus proximi quarum autoritate , ct lenissimis quidem . sed instantissimis admonitionibus , eat O multitudo frangatur. Hinc eadem in Epist quo racto possit ab honoris Martyribus exhibiti specie minus sibi probata Plebs Africana re vocari docet; eaque honorifica ratione ad vulgus Africanum attemperata utitur : Oblectationes inquit, pro piritibus dormientium , quas eia aliqui adjuoare credendum est super ista memoria non sint sumptuo-f , atque omnibus petentibus sine typho, ct cum alacritate praebeantur, neque vendantur se si quis pro Religione aliquid pecunia assere volu rit, in praesenti pauperibus eroget. N cc otiane tempus ad comprimenda hujusmodi mala idoneum est. s. autem August. lib. . contra Parmen cap. 2. duo ut aptissima designat primum , cum age lum aliquod adeo fuit immi ilum aut cum in unum coaluit multitudo universa : Turba iniquorum, inquit, cum a Mia est in populis promendi sermonem, generali objurgatione ferienda est. e maxime si occasionem atque opportunitatem aliquod Domini flagellum desuper, quos eos appareat pro suis meritis vapulares tunc enim aures humiles praebet emendantis sermonis calamitas auditorum, facili rue ingemitum constendi quam in murmura esistendi Vicia corda compeliit quod quidem exemplo S. Cypriani probat, qui Episcoporum crimina non palpavit Limb liber increpavit, cum persecutor aestuaret. Alterum tem rus designat, cum obiurgatio fit palam , quia cum in multitudine corripi:ur multitudo , ad gemitum objurgatio plurimum confert Sed si, inquit, calamit.is trib.lationis premat, cum facultas datur, utiliter corripitur in multitudine multitudo nam sicut separata sevire sic in ipsa conνregatione objurgata gemere conssevit. s. Aliu .dservata Ausustinus ad hanc Consuetudinum pravarum emendationem
272쪽
.emendationem necessarium, ut videlicet qui opus illud aggreditur, non modo sit vitae intem , sed Qeminentis virtutis Palioquin futurum est. an nihil omnino ciliciat. Nec enim v. g. a recepto in patria ritu pro Martyrum veneratione tam facile recessisset S. Monica . nisi vir fuisset insignis virtutis . Ambrosus, qui hunc ritum ab Ecclesia sua sust
s. Inducendas non esse novas Consiletudines satis superque constabit, si attenderimus ad ea quae jam ex S. Augustino retulimus nam , ut habet p. iis . Vs consuetudo quae adjuvat utilitate, noυitate per orbat. De similibus quoque paulo ante conquestus fuerat Innocentius I. Epist. I. ad Decentium. ro. Num tamen a Consuetudinibus , aequitate sita, .longo tem
rum usi firmatis recedere sit licitum Respondetur in Ecclesiae commoda utiliter Ecclesiae Consiletudines a
Superioribtis mutari servatis ad opportunum tempus mox notatis adjunctis. Propterea, ut reser Possidius in vita . Augustini cap. s. licet in Africa coram Epistopis Verbi Divini exponendi facultate Pre yteri non gauderent, sequae potestas illis in Oriente conferebatur tarne Augustinum secundi ordinis Sacerdotem concionari iussit Valerius Hipponensis Episcopus, Grςce doctus , Latin miniis eruditus : Cum a tem ex S. Augustini concionibus palam factis multa perciperentur commoda , inde plures Epistopi indueti sunt, ut Valerii comprobarent o dinationem. Obtinuit etiam Valerius, quemadmodum narrat ipse Posiadius in vita ejusdem S. Augustini cap. . ut contra mores a rimate Carthaginensi receptos consacerdos sibi ordinaretur Augustinus qui a Megalio Calamenti Numidiae rimate fuit postmodum consecratus.
ARTICULUS TERTIUS. Und mariae Ecclesiarum consuetudines proficiscantur es utriι de illis dissidere liceat '
REsro No ετ ad primum S. Irenetus lib. ' contra Valent. . in Epist ad Victorem Summum Pontificem, Consuetudines varias ex negligentia, ignorantia dc simplicitate Prςsidum quandoque oriri:
Varietas, inquit , o discrepantia non tam nostra aetate coepta est. τι- ram etiam long antea apud Majores nostras coepit, qui nutigentias, ut merisimile est, praesidentes , ex simplicitate ct myrritia ortam consuetu-άinem posteris tradiderunt nihilominus tamen pacem omnes isti inter se retinuerunt, ct omnes nos retinemus e ita jejuniorum di versitas Oxse Huem d i commendat. Non ea tamen est omnium Consiletudinum origo quaedam enim
Apostolos habent pro autoribus, aut viros Apostolicos i vel ea Legibinom. II. I i
273쪽
Divinis, rapostolorum mandatas sequuntur, ut mittendae Eucharistiae recepta disciplina cc. Resp. ad secundum, de variis Consuetudinibus non esse disceptandum ,
saltem acriter is cum pacis catholicae periculo, aut detrimento . ut
docet S. Augustinus Epist. 8s ad Casulanum, in qua de variis Consuetudinibus disputare inistentissimae dicit esse vesaniaeci madipi evmi e facit, inquit, sine P scrupuis vel disceptatione festare. Et Epist.
ais ad Januar. uod neque contra fidem neque contra bonos mares sejungitur . est in iiserenter habendum. In eadem versati fuerant sententia S. Cyprianus at ilianus in
Epistolis i. α 1 tradit quippὰ S. Cypr. cuilibet liberum es I sentire
ouod Deus suaserita nec quemquam ob sententiam diversam abscindendum esse a Communione Ecclesiastica adeoque Tractariam de Poenitentiae bono composuit, ut a fratribus qui diuiderent, secedendum non esse ostenderet. S. quoque Firmilianus eadem ad S. Cypr. scribit ocus tunc temporis recepto confirmat Multa, inquit, pro locorum nominum diversitate variantur a nee tanun propter hoc ab Ecclesia Cis.
tholica pace atque unitate Liluando disicessum est. Ois . r. Viri piissimi primis Ecclesiae seculis de Consuetudinibo contenderunt cum enim Atianorum esset consuetudo Pascha die Lunae r . Jud orum more celebrandi acclesiae vero Romanae die Dominica, quae Lunam decimam quartam sequeretur gravis indessu secundi seculi finem , Polycratem aliosque Asiaticos Episcopos inter Victorem'
manum Pontificem fuit mota contentio de exarsit adeo, ut Victor Asiaticos a Communione removerit, quod Romanae Ecclesiae consueti dinem amplecti renuerent. An sis. Victoris sententiam Nicaena Synodus confirmavit, Romanamque Consuetudinem servandam esse in
civit. Et proinde licet de Consuetudinibus dissidere. R. Orientales Episcopos hanc quidem ut a Maioribus acceptam servasse disciplinam aliarum Ecclesiarum non improbato more, ut in h. ad Victorem exponit apud Eusebium lib. s. Hist. cap. 1 - Polycrates Ephesiorum Episcopus, qui ostendit Asianorum conuaetudinem iam abs Joanneis Polycirpo fuisse acceptam tum comprobatam ab aliis sanctis Episcopis , quos autore Victore ad Concilium convocaucrat: insertque propterea disciplinae illius immutationem a se quinque csexaginta annis nato non posse tentari. Unde conficitur Orientales de dogmate non disceptasse, at suam propugnasse consuetuditiem adversiis S. Victorem hic autem Pontifex existimabat Polycratem Asianosi h re versati , ut refert Eusebius lib. cap. 1 . His inquit, ita gestis Victor quidem Romana Urbis Discuus illic omnes Asia vis
narumque Provinciarum reus, tanquam contraria recta filo senti Pres . a Communione abscindere conatum datisique litteris universos quitu; erant fratres proscribit. ct ab unitate I cclesia prori. alienas esse nonuntiat. Et proinde non de mera consuetudine , sed de dogma
274쪽
disceptabat s. i. hor Asiaticos cum Iud is non in ritu ocio, verum in fide convenire ratus, aut cum Montanistis Asianorum finitimis, vel denique cum Blasto Presbytero Romano, qui jam abdicatiis fuerit, qubd ex necessitate Luna decima quarta juxta Moysis Legem e lebrandum esse Pascha contendere , ludaismumque renovaret. Quae quidem Blasti opinio refertur apud Tertuli lib. de Pr script in Append. Quamobrem . Victor sanos a communione sua removendos censuit Romano vero Pontifici non adlic serunt Episcopi, quibus constitit Asianos catholice lentite. Idcirco Galliarum Ecclesia nomine Victorem admonuit S. Irenetus, ne integras Dei Ecclesias Antiquorum morem servantes a communione abscinderet contra decetarum oeconomiam i alia quippe fuerat Victoris decetarum sententia. Cum enim, ut ex S. Iren ς refert Euseb. lib. s. cap. ob divisam illam de Passichate disciplinam S. Polycarpus Romam venisset, o cum Anicet de hac u stione sermonem iniisset, neuterque alium in suam sententiam potuisset adducere tamen adeo pacifice a se invicem discessere , ut S. Polycarpum rogarit S. Anicetus, ut sacra Romae faceret. Und videre est S. Victorem opinatum esse Asianos cum Jud is non in ritu modo, sed & in fide convenires si enim de sola consuetudine contendisset,
pacem non abnuisset Asianis, sicii nec abnuerant ejus antecesibres, ratide sola disciplina qu stionem esse Coaetanc quoque . Victori Episcopi ut S. Irenςus. item Gallicani, Pontici Pes stini de alii Episco pi, qui alium ab Asianis in servando Paschate morem sequebantur, ab
eorum communione non discesserunt, nec suae disciplinae tenaces Asiani de communione sibi adversantium deserenda cogitarunt unquam. Unde
testatur postmodum S. Firmilianus in Epistola sua ad S. Cypr. propter dissensionem de Paschate nunquam Ecclesiarum pacem fuisse ruptam. Haec etiam sui S Zephyrini, qui Victori successit, sententia cum Asianis enim communionem catholicam semper custodivit; quia nonnisi de disciplina , non vero de dogmate controversiam fuisse con
Nec ideo de S. Victoris fama quidquam detrahendum est nonnisi enim summo, quo assiciebam erga eligionem zelo in secessionem ab Asianis fili adduistus scilicet pro Iudaico rim pugnabant Asiani ut resertur in Epistola, quae Nic nae Synodo sub nomine Constantini vulgata tribuitur aliundὰ vero incipis Ecclesiae Romanae sinu Blastu, hune ritum ita ierat aemulatus , ut Judaismii renovater. Unde cum Romae min Asia plures ab Ecclesia cum Florino abduxisset, non immerito ejusdem titiis aemulatores Asianos ejusdem erroris cum Jud is Blasto conscios existimavit in ideo pari cum Blasto censurae subib
In Concilio Niciae no pariter constitutum ait, ut Dominica sequente Lunam decimam quartam Pascha celebraretur sed utrum S. Victor ad
consuetudinem: vel ii dogma quaestionem hanc referret, non deliniit.
275쪽
Hoc unum Patre Nicaeni testantur, videlicet Iudaicae Legis aemulatio
nem fuisse plerorumqtie Asianorum morem lii, inquiunt, consuetu- Qx em Judaeorum equi oportere gerebant alii tempus accurate obse vandum esse aieb.int , nec errantibus agentiendum , qui ab Evaneelica
gratia hac in a te alieni egent. Ita scribit Constantinus in sua ad Ecclesias Epistola. p . . Rebaptisandi Haereticos in Africa prioribus seculis invalucra consuetudori Romae vero alia usurpabatur. Quapropter gravis adeo S. Stephanum inter B S. Cyprianum Catthag. excitata sui controversia, ut cum S. Stephanus ab illo more S Cyprianum de Ania
canos revocare non potuisset, a communione sua illos removit cujus isententiae aequitatem probato Ecclesiae Romanae ritu confirmavit Aresalens Concilium. Igitur quisque potest de consuetudine ut contendere cum tanti viri in hoc agendi modo nobis prae iverint. R. celeberrimarum Ecclesiarum Epticopos ad disciplinam quidem sol immodo revocasse hanc contentionem : in ea v. g. versatus sui sententia S. Dionysius Alex de Martyr cum universa sua Ecclesia Ac plurimis aliis, ut ipse testam in sua ad Philemonem Epistola, in qua scribit illum rebaptisandi morem non ab Astis solis introductium fuisse, sed multo antea in frequentissimis Ecclesiis conliitutum m in Fratriam apud Iconium' madam Conciliis, mapud alios plurimos Fratres, quorum, inquit, sententia subverter , Uyκ ad jurgia, contentiones
excitare equidem nolion. Hanc igitur affert rationem, cur disceptati
nem illam ad disciplinam revocaret , quod nemp circa Haereticos inhaeresi baptisatos ad Ecclesiam redeuntes, divcrsiimod variis in locis factitaretur quam rationem pariter adhibet in Epistola ad istium quae est secund de Baptismate. Idcirco S. Dionyivis Alex. S. istum a tenendis . Stephani decestaris sui vestigiis revocat.
Ad disciplinam pariter quaestionem illam Concilium Arelatense primum n. i . an. . de Afris revocasse videtur. Eodem pariter seculo S. Basilius interra. Firmiliani successbres commendatissimus, scribit in Epistola sua Canon ad Amphil. Haereticos plerosque se rebaptisare, licet aliam esse Ecclesiae Romanae consuetudinem agnosteret quam Ecclesiae suae consuetudini postponebat. Quaestionem quoque illam ut definiret Concilium aliquod Consuetudinum varietatem tolleret,
S. vero Stephanus in . Cyprianum graviter exarsit, quod quaestionem ad dogma non ad meram disciplinam referret demandatarn Ecclesiae autoritatem a S. Cypriano & Firmiliano impugnari existimaret Hoc contentionis caput praecipuum, non ex S. Stephani scriptis, utpot ad nos non transmissis , habetur sed ex S. Cypriani S. Si phani sententiam confutantis operibus Scilicet in neganda quibusque Uaereticis valide baptisandi potestate totus erat . Cyprianus, eo argumentorum genere uti videbatur . Stephano, quo Novatiata, M.
276쪽
omnem condonandorum lapsis post aptismum peccatoriam veniam Fe- est si ministris adimerent. Etenim ubique colligebat momenta sim ex Scripturis , tum ex Carthaginensis Ecclesiae traditione , ut Epist. o. ad Januarium, in qua scribit neminem extra Ecclesiam baptisari posse, simul, ab immundis mundari me extra Ecclesiam posse peccata remitti nec mortuo prodesse lavationem. Eadem rani Epist. s. docens solam Ecclesiam Sponsi bona possidere , id licer Baptisma, i dem extra Ecclesiam dari non posse Spiritum Sanctum. S. Firmi lianus Caesareae in Cappadocia Eliscopus de Martvr in litteris ad S. Cy primum pro eadem stat sententia, probatque iisdem ferme rationibus omni baptisandi autoritate destitu Haereticos. Und palam fit ad Og ma quaestionem hanc S. Cyprianum Firmilianum referre vim, fuisse
S. Stephano , praesertim etiam cum ex Ecclisiarum suarum antiquo more , necnon ex Conciliorum tum Carthagine sub Agrippino tum in Oriente Iconii, Synadae habitorum Sanctionibus ducerent argumentari indεque Romanae Ecclesiae lententiam carpendi locum arria perent quod doctrinae tam certis monumentis stabilitae defensores coni.
munione privandos censuisset. Licet autem tanto animi aestu suam tuerentur sententiam S S. Cy prianus de Firmilianus attamen tam pacato fuere animo quantum ad
pacem Catholicam , ut ab ea repelli non Vellent , qui ab eorum senarentia erant alieni. Hujus rei rationes istas reddit . Augustinui lib. a. de Bapt. cap. . quod haec quaestio temporibus illis nondum esset sitis eliquata inuo eam rem non defini ille Concilium universale cuius delinitioni cessii rus fuisset S. Cyprianus quod deni cive S. 1 prianum ita Deus affecerit, ut per eum poster edocerentur aliquid mi nentius, scilicet ouanto obsequio, d quam humili demissione iit ob temperandum Ecclesiae definienti Sic namque ambulantib in eri In veritate , in quam pereenerant , inquit lib. de unico Bapi contra Petilian cap. 3. potuit Deus, si postoli dicis, id illis reselais, quod aliter sapiebant. Lib. . de Papi cap. i8. Propterea non Didii ali quid, ut per eum aliud supereminentius videretur. Ex quibus iterum constat , Stephanum Cyprianum hanc de Haereticoriim Baptismate quaestionem non ad ineram consuetudinem atque disciplinam, sed ad dogma tetulisse. Qua etenim ratione asseruisset S. Augustinus rein Smy. priani temporibus fuisse obscuram, si de sela consuetudine actum suis set Palam enim erat qui essent circa Baptisma Romanorum Alexam drinorum , sanorum , 5. Africanorum mores nec ad dilucidandam quaestionem illam universalis Ecclesiae definitione opus erat. Et erba convocata fuit unquam Synodus uniVersalis, quae decerneret utruinantiqua de olim probata consuetudo servanda sici Nonne a teinpoti
bii, Apostolicis invaluit Ecclesiarum suis vivendi moribus libertas Sanamne Christi comparata ira praeserit nullum inde seriindaretur schisma, ut ten,pore Consilii ac ni ex hac consuetudine formidabatur. ii iis,
277쪽
Cum ergo s. Cyprianum universali Concilio obtemperaturum testatur
S. Aug istinus . nonne satis aperte innuit S. Stcpla anum Cyprianum non de mera consuetudine tanta animi contentione dissidere Quamvis autem de dogmate actiter differuisse S. Cythrianum certo mihi constet, eumque ideo a communione sua repulisse videatur . Siet,lianus, nihilominus ambo in unitu Catholica permanserunt. Sic exponit S. Augustinus lib. de unico Baptismo contra Petilianti in cap. i . Duo erant, inquit, eminentissimarum Eccissarum, Romana sciliret
Carthaginensii Episcopi Stephanus, Cyprianus ambo in unitale catholica constituti Licet enim mutuis ad invicem scriptis litteris
p1cem Catholicam non viderentur overe i tamen mediata altem com mimione conjungebantur. Nam cum utroque communicabant . Egyrtii, Galli e inu, vero S. Cyprianus neminem a sua communione voluit alienum. Cum utroque pariter communicabat prima Synodus Antiochina contra Paulum Samosatenum an . 26 4 celcbrata , in qua
sedebat inter principes . Firmilianus, quemadmodum ex Epistola Synodica Patrum Concilii Antiochen secundi adversus eumdem aere fiatcham refert Eusebius lib. . Hist. cap. o. Item altera Synodus Antiochena sub annum Christi 17o habita contra ipsum Paulum Samolatenum, primas in debellanda ejus haeresi partes Dionysio Ale. xandrino I Firmiliano tribuit , eosque beatos ac felicis commem rationis viros appellat Testatur uoque Pelagius II in Epistola ad Istri Episcopos quintae Synodo reluctantes, S. Cyprianum ut acceperat a S. Augustino lib. de unico Baptismo nunquam se ab uni late Catholica separasse. Idem antea propugnara Pelagius I. Epist. ad Tusciae Episcopos, in qua haec verba refert ex S. Augustino lin. r.
de Bapi cap. 8. Eo ergo ilis vir sanctus de Bapti in aliter se tiens , quam se res habebat qua postea pertractata, diligentissimae,nstaeratione smata est, in Cathetica unitate permansit, ct hari a- iis ubertate compensatum est , ct pasianis falce purgati m est e. In Eecissa , inquit, si adhuc alii e quaestione de Baptismo diversa semitrent salia pace donec ratis sali Concilio unum aliquid liquatam sincerumque placui et human infirmitatis errorem cooperire charit, tinitatis . nam illis temporibus antequam Plenarii Concilii sente,
ii quid in hac re sentiendum esset, totius Ecclesi consensi confirmasset, visum est Curiano cum O. ferm Episcopis Asticanis.
Igitur manet inconcussum , quod constituimus , scilicet non esse pro Consuetudinibus pugnandum . saltem acriter cum periculo schismatis , nec . Stephanum alia de causa in s Cyprianum graviter insurrexisse . quam quod eum Ecclesiae autoritati esse infensum arbitraretur. Quam opinionem facit deposuisset S. Stephanus . auditis deponderatis . Cypriani Catholicae pacis amantissimi rationibus t eas enim pacifice confutasset , revocassetque S Cyprianum a praeconcepto
sensi aut de mediis ad definiendam quaestionem non πῖ ambo con-
278쪽
nissent, sicque immediatam proculdubi renovassent communionem. Quaeritur quid praestandum sit . cum circa Consuetudines dubiunx aliquod occurretit Respondet S. Augustinus Epist. s. ad Casulanum cap. his verbis : Episcopo tuo hac in re nati resistere , quod fici ipse, sinei u scrupula vel sceptati.n pictare quod S. Monicae iisdem verbis silaserat . Ambrosius.
279쪽
280쪽
UM ex Tertulliano lib. de Poenit. cap. 3. Domino cognito ultro spiritus a suo Autore respectus emergat ad notitiam veritatis admissus ad Dominica praecepta, ex ipsi statim erudiatur id peccato deputandum a quo Deus ipsis arceat idcirco nisipraemissa Dei, Legum explanatione , de peccatis non duximus agendum. Hanc nobis ineundam fuisse iam facile judicium erit, si cum Orig. lib. . contra Cel . noverimus quam abctim absis exui natura. His in capitibus cuilibet timendum est nec absque erroris periculo progredi pote=it Theologus , qui intra limites ab Antiquis traditos se non cuntinuerit Gramissi mos impegerunt in scopulos , quia illa regula deet ii peccatorum naturam, causas