장음표시 사용
631쪽
sica se Deo illata injuria . satisfactionis vero meri rum ducatur ex intrinseco satisfacientis affectili merito, quod in Christo ratione conjunctionis hypostaticae infinitae est excellentiae istosecto Christi satisfactio longὰ superat hominum iniquitatem. Opp. i. Satisfactio Christi hominum iniquitatem non adaequavit rPeccati quippὸ malitia infinita eratri Christi vero satisfactio nonnisi finiti fuit meriti quia videlicet Christus, non ut Deus, sed ut homo satisfecit. Quamobrem ejus satisfactio per humana opera non potuit ad
R. Infinitam fuisse Christi satisfactionem quod ejus actio a natura humana in Verbo divino subsistente proficisceretur, unde m finitam dignitatem accipiebat Scilicet ob unionem hypostaticam . non modo humana Christi natura per Verbi subsistentiam subsistebat sed etiam ab eo regebatur inter operandum.
Inst. hinc sequeretur singula Christi opera fuisse infiniti alaris, proinde Christum non plus satisfecisse per multa, quam per unum , quod veros mile non ex Nam plun debet esse satisfactionis in operum Christi collectiones, quam in unica actione. R. Quodlibet Christi opus satisfactioni quidem par fuisse quia quod libet fili meriti infiniti Dico etiam collectionem Christi operum majoris esse meriti, quam unicum opus non quidem interasve, qui ut vulgo Ioquuntur non datur infinitum infinito majus sed exten sive, quatenus ex eidem charitate numerosior operum copia promanavit. Licet autem infiniti meriti fuerit quaelibet Christi operatio: nihilominus in scripturis satisfactio praecipu ejus morti tribuitur , t iam quia
amoris sui erga nos excessum singulari hac demissione commendare voluit. eo convenienti remedio hominum saluti consulereri tum quia definitum ab aeterno fuerat, ut ea ratione compleretur nostra redemptio Opp. r. si Christi sitisfactio aut peccprum ad aequassct aut superasset certe Iaboribus poenitentiae subjiciendi non essena Peccatores, ut Deo facerent satis. R. Id ade non sequi ut in ex Christi satisfactione colligatur, dcbere nos poenitentiam agere. Si enim pro nobis, ac pro delictis nostris Christus Iaborat , Qvigilat precaturri quant nos magis insistem precibus , deri illum rogare, tum per ipsem Deo Patri satisfacere dcbemus Poenitentibus quippe opus est ejuscemodi laboribus , ut in Christhsatisfactionis participationem veniant, eorumque vulneribus adhibeantur remedia. Nihil tamen ideo satisfactioni Christi Domini derogatur nam- ut monet S. Ambr. l. a. de Cain Abel . Pretium strum sanguis e t Christi nec aliunde quam ex merito Passionis Christi nostrae latis factiones valent. Qiod dogma Tracti de Poenitentia, ubi de satisfactione,
Quaer quid de conditionibus ad biissi satisfactionem si cundu v
632쪽
justitiae leges accuratas vulg requisitis sentionesim siit Ne mirentur Canadidati, ut de istis quaestionibus pro more non siluerim , cum praesertim de hi; sileant sacri Codice , Ne Patres antiqui ' exind non paucae
generentur, lites ct verborum pum . orcasura Apostolo monente, non lan guendum De illis enim pauca dicturi sumus. Quatuor vulgo enumerantur conditiones illae, prima ut sitisfaciens si aliet ab offeni, vel ut aiunt, satisfaistio fiat ad alterum Secunda ut ex propriis fiat Tertia ut ex indebitis. Quarta ut non intercedat gratiacteditoris. His quatuor conditionibus alii quintam addunt cilii sextam. sed quo sundamento hac, aut illasci plures , aut pauciores astruere isti omnes velint, non video. Etenim prima ne ullum quidem videtur habere
locum , ubi de Christi fatisfactione agitur. Qua namque ratione a Christo praestari potuisset ad alterum 1 stipis satisfactiori cum non modo Patrem, sed etiam ipsum Filium,in Spiritum Sanctum laeserit offensari Quo igitur pacto Cnristus, qui una est ex personis divinis, cui satisfactio fieti debuit, alteri a seipso fecisset satis 3 At, inquiunt Cnristus satisfecit Patri, a quo personaliter distinguitur. Quali vero soli Patri illata esset per peccatum injuria lRespondent alii, hanc Christi satisfactionem fuisse ad alterum quia Christi humanitas satisfecit, non selum ut quo, sed etiam ut quod ita ut, inquiunt, supposito Verbi divini remot selium in per communicationem idiomatum Matisfactio tribuatur. Sed an non ad Nestorianam exponendi rationem accedat responsum hujuscemodi, ipsi viderint. Cum enim suppositorum sint actiones, propriamque infertit subsistentiam
principium quod inde varia in Christo supposita colligi possent.
Caeterum est, ubi de societatis humanae legibus movetur quaestio valeat haec satisfactionis idea, quod nempe satisfaciens esse debeat alter ab offenso, uti videre est inter homines; an ideo juscemodi legit humanarum sanctio . aequissima licet, in Theologiam , ubi de augustissimo redemptionis nostrae Mysterio agitur necessario est invehenda Sic reponunt justemodi conditionum defensores : Si Christi satis actioni
competere negetur haec conditio, quam assignavit, ipse Aristoteles i. s. Et hic. c. r. 1. 4. Facili quoque negotio expungentur caeterae : quod non modo Phylosophi, sed momnium ferme Thcologorum autoritati penitus adversaretur. Vertim si hic locum haberet haec Aristotelis conditii; cum ex ipsius mente satisfactio proprie dicta possit tantum exerceri duas inter personas securicium rem distinetas inde consequens esset,
Christi personam fore a seipsa distinctamci Constat quippe satisfactionem aeque factam fuisse Verbi persenae ac aliis duabus sanctissimae Trinitatis personis. Praeterea quid de Dristotelis autoritate senserint alias Parisienses Theologi non dicam si Deorum vestigiis insistens ibi de Christo ag tur, istius Philosophi patrocinium non advocabo. Addunt ad satisfactionem de rigore justitiae non requiri ut sit ad
alterum reali digerentia suppositi, sed reali differentia naturet. Licet autem,
633쪽
inquiunt, Chri Jum suifficientem intcr cum inii fit satisfactio non intercedat diversitas luppositorum nihilominus intercst naturarum diret si ac quod iussicit ad rationem strictae latisfactionis uti ad religionis obcclientiae rationem par est disti io naturarum , cum verum obe dientiae a religionis opus praestitcrit Christiis homo. Hunc quidem sensun non rcfugit ullus Thcologus sed si alia ratione haec conditio recte non potest intelligi , Cur aliter exprimitur quam concipienda sit 3 Haec enim verba, ut satisfactio sit ad alteram, si accurate perpendantur, alterum sirppositum csignanti cum praeter tim in a ii,factione rigoron fieri debeat perstet aequalitas, quae, cum sit relatio realis , extrema proinde realiter distincta necessiari postulat , nec esse potest eiusdem ad scipsum. Incrassum autem admittitur conditio, quae .ut propugnari possit, interpretatione opus habet quaeque obvio sensu non potest accipi. Haec , ut cuiquam simus molesti, non scribimus sed ut
mentis exponamus anxietatem , quae non minuitur , cum ad opinationis illius originem remeare conamur. Quaenam etenim alia in Chi isto satis
faciendi ruio deprehendi potest praeter eam, quae de implet mysterio fidem supponitri Cum autem illa ratio indubitata sit,in per seipsam ex . planetur cur tam elaborata obscuram explanatione 3 Ad quid subtili, adeo conditionum adhibetur meditatio , ubi res adcm absque legibu, eiuscemodi proposita mentem non torqueret Quod ut complectamur intellectu adjumento nobis est a Iheologis prolata comparatio Chiisti satisfactionem inter Mobedientiam instituta. Nam ad Christi obedientiae
delineationem . tot non congeruntur conditiones Cur igitur ea simplici ratione satisfactionem Christi non exponunt Diversitatem naturae, non vero suppositi ad strictam satisfactioni, naturam, sicut nec ad veram obedientiam requirimus, inqiliunt. Sed quaeritur , unde habeatur satisfactioncm de toto ut loquuntur justitiae rigore debere esse ad alierum ratione naturae, non suppositici An exscripturis Silent. An x S. Patribu Obmulctaint. An ex eruditissimorum hominum placitis clino aliquid omnino diversum scribit S. Th. a. Σ. q. 3. art. a. humanae justitiae leges exponens filii ita proprie dicta, inquit, requirit diversitatem suppositorum i ideo non est nisi unius hο- minis ad alium. Quamobrc ad animorum levamen paucis cfiniatur, toti tinitati pro illata ab hominibus injuria cumulatissime satisfecisse Christum per opera, quae, ut homo, divinae majestati obtulit cum enim Christus Deus simul emtin homo ; infiniri sane pretii fuere illius opera, meriti dignitate hominum iniquita: cm longe superarunt, ut jam ostensum est ex Apostolo ita scribente Romo. v. H. Sed non sicut δε-Γctum, ita ct donum. Sic enim unius delicto multi nortui funi e muliὸ matis eratia De ct donum in gratia unius homini J. C. in plures abundasit. Et v. o. Ubi abundavit delictum , superabundavit gratia. Quam veritatem ea comparatione illustrat . ChryL Hom. Io ad Rom.
Mati plura iis qua obebamus , inquit, dependi Christus , atque adeo
634쪽
tanio Iura, quanto mare immensum ad pusillam guttam collatum, maius
esis pust. Ex quibus facile colligitur ad summos uti apices fuisse hanc Christi
satisfactionem , non ea quidem ruone, quam exigunt conditiones afferri solitae sed quatensis satisfactionis valor absque ulla acceptatione gravitatem injuriae non adaequat modo , sed de eam vincirci seu quatenus plura soluta fuerunt, quam ablata cita ut satisfactio major exigi non potuerit : Aliam, fateor, proponere sibi videntur satisfactionis hujus ideam Theologi cum aiunt eam fuisse in toto rigore justitiae Muid veto ad Christi satisfactionis dignitatem, naturam explanandam conferant ejuscemodi verba, quae tot indigent commentariis, non video. Secundae conditionis , videlicet ut ex propriis fiat satisfactio, melior non videtur sers. Quid enim in re creata occurrit, quod, ut a Deo non acceptum , ejus benencentiae non debeatur 3 Quid potest ab homine offerri Deo , quod ejus gratiam non postulet, ut ad rationem infinitimetit accedat 3 Grave hoc incommodum quo pacto declinant exponamus. Ex propriis satisfecisse Christum asserunt quia Christi actiones satisfactoriae, si moraliter spectentur, Winquantiit reflexivae sunt ut loquuntur supra suppositum Verbi divini , ipsumque moraliter includunt non solum per modum principii effectivi, sed etiam per modum principii formalis hujusmodi opera moraliter informantis , Dei dominio non uibjacebant. Cum enim ipsum Verbi divini suppositum ut disse
runt, non contineatur sub Dei domini, nec etiam actiones, quae supra
.llud reflexivae suerunt, a Dei dominio pendebant, nisi physice clatitative spectatae.
Quid verbis illis significetur, si intelliges aliud nihil sub indicatur,
quam a Verbo divino, ut principio quod , actiones Chiisti meritum infinitum accepisse , quod nemo negarit. Sed ut id exponatur , ad quid
tot intricatae locutiones, tot formalitates de reduplicationes tot inusitata verba insumuntur stimum enim esset factu, ut in re Theologica ex luimano dicendi genere fieret sermo Liberis enim erbis loquuntur Phi-nsephi, ut scribit s. Aug. l. i. de Civit. c. 13. Nec in rebiti ad inteE
gendum dissiciri is ossensionem religiosarum aurium pertimescunt nobisistitem fisi mirium Theologi Dad certam regi Iam loqui fas est.
Disticultatem etiam parit ista consecutio cum igitur, inquiunt, Verbi divini suppositiani non contineatur sub Dei dominio ; nec etiarn actioncs, quae lupra illud reflexivae fuerunt, ab illo dominio pendent. An non enim a Verbo divino pendent suscemodi actiones, quo fit ut si tinfiniti valoris An non unicam ci voluntatem exequi se cstatui Christus 3 Descendi de Caelo, inquit Joan 6 v. 38. non ut faciam voluntatem meam, sed volitntatem e m qui misit me. Hinc impletis divinis placitis exclamavit, Joan. 9. v. o. Consummatum est Sane Veibo divino aeque ac Patri rapiti tui Saneto fit satisci Cum igitur satisfactoriae Christinctiones, etiam moraliter spectatae, pendeant a Verbo divino , ut nimiriam fiant
635쪽
fiant infiniti meriti lim item Christius, non suam, sed voluntatem Patris exeqtii se testificetur profecto non videtur essse, cur illi satisfactio dicatu ex propriis facta. Reponunt satisfactionis Christi valorem repeti quidem ex ipsa Christi persona, quMenus est suppositum humanum , sive quatenias in naturanumana subsistit non vero inquantum est suppositum divinum seu quatenus naturam divinam terminat. Sed quid sibi velint non capio , nisi ea proserre audeant quae de viris de Repuntica Christiana bene meritis non op:nabo: cum unicum sit in Christo suppositum Caeteriam infinitus actionum Christi valor ab ipsa Verbi divini persona , inquantiam est humanum suppositum, non prolicisceretur sed a persona Verbi divini. inquantum est divinum suppositum quia cum suppositum Veibi divini, quatenus humanum est, si fas sit ita loqui, finitum sit, sane infinitum valorem tribuere nullatentis potest. Nec assequi pollum qua ratione eae ind/bitis fiat satis a Christo meus enim ratione supremimi domini supremam in Christi actiones obtinebat potestatem , seu in genere entis postentur, seu in genere moris, seu prout ex libertate oriun tur. Indcbitam ejus mortem si opponant Theologi exponant qui, posito de redimendis hominibus per Christi mortem divino decreto, ad mortem non teneretur ipse Christus 3 Simul S explanent horumce Apostoli Philipp. i. verborum sentum Fuit obediens uisue ad mortem, mortem autem Crucis. Si recurrat dissicultas, qua nimirsim ratione Christus circa mortem liber esse notuerit, de ad eam teneri huic fiet satis ex iis, quae retulimus, ubi de Monothelitis
q. Io art. I in rc sp ad ultimum Caeteriura haec controversia, ut omnibus communis est, ita circa illam omnes non mediocriter laborant.
. Conditio non minorem patitur dissicultatem. In satisfactionibus hominum ad se invicem , esto nulla intersit gratiaci an vero potest abesse Dei gratia in satisfactione hominis ad Deum munquid non constat. nisi divinae misericordiae anteccderet decretum, quo Mediatorem concedere voluit Deus homines daemonum infelicitatis futuros ibisse in aeternum socios Nunquid non constat in unicam Dei benignitatem ferre opportere hypostaticam humanae naturae cum Verbo conjunctionem O si agnovisse Dei gratiam per Iesum-Christum Dominum Visum inquit S. Aug. l. io Ue Civit. c. I. I samque ej- Incarnationem, qaa hominu animam ct corpus suscepit , summum exemplum gratia videre
potu es . . . . Nam gratia Dei non potuit gratius commenάari . quam ut Vse unicus Dei Filius in se incommutabiliter manens indueret diremi.nem. Quaelibet etiam Christi satisfacientis actio Dei donum filii. Quid ad haec reponendum sit, non ita facile convenitur apud Theologos. Accuratae satisfactionis leges non infringi contendunt alii, mod5 gratia illa satisfactionis praestandae causa non concedatur cilii, mod satisfactionem ejusmodi gratia non concomitetur, sed solum eam antecedat alii denique , modo persona laesa nihil ex sitissa*ione gratis remittat. Sed Toma II.
636쪽
prior utraque responsio nullius videtur esse momenti. Nam eo fine Christo concessa ei unionis gratia , ut Deo pro nobis faceret satis Christum satisficientem perpetuo concomitata est gratiari cum quaelibet ejus actio Dei donum seret Tertia solutio potioris non videtur rationis invia cum nulla debeat intercedere trati creditoris, juxta quartam conditioncm , Incarnationis ver beneficium fuerit omnino gratuitum, eri rigorii tisfactionis Christi deesse videtur haec quarta conditio, licet Christi satisfactio ultra valorem non acceptetur.
Haec de pervulgitis ad accuratam secundum strictae justitia leges titisfactionem conditionibus nobis videntur posse constitui. Si quid aliud aliis placeat; ad id propugnandum erunt in promptu rationes hic impugnatae , quandoquidem validioribus . quod sciam , argumentis non utuntur Theologi , ut has tueantur conditiones. Si quis vero acrius in nostram cntentiam in turgeret , nihil aliud reponam , nisi quod post
lusci Cor. c. i. v. 13. Si quis videtur contemiosus se nos talem consuetudinem non habemus, nesu Ecclesia iei.
O N GL 3. Purus homo praestantissima licet ornatus gratia,aequam Deo pro peccatis hominum satisfactionem praestare non potest. Hanc ab antiquis definitam clitentiam accepimus. Nec enim selummodo tradunt pro instauranda hominum salute Verbum carnem fuisse factum sed nec alia ratione salvari homines lituisse mi homo ab homine redimi nequiret, aut liberari nec pro peccatis ab eo solvi pretium ; nec vulneri tam alto remedium adhiberi. Sic ast in illud Ps. 8. Frater non redimit, redimet homo . addit: Non homo nudus, sed homo Deus Iesu Christin, qui selin pro nob Omnis in Deo propitiatis-nem dare potest. Sic etiani scribit S. Ambr. lib. 6 in Luc. c ult sua-niambustus hominum tantus se potuit , qui totius mundi peccata reai meret idcirco non unm e plebe, non unus e numero . sed Filim Dei Deo Patre lactus est. Ita quoque S Aug. Ench. c. io 8. Neque per ipsum liberaremur unum fellatorem Dei Ἀοm num homiHem 'sum Chri tum, nisi siet levi. Et c. o. me parauexeris humani, cui liberationeis Lem regnumque promissi aeternum, nunquid meritis operem suorum re parari potest ' Absit. Quid enim boni v ratur per.ii in is si quanti fuerit a perditione liberatus Nunquia tib , moluntatis arbitrio Et hoc absit. Ita similiterra Cyrili lex . de Fide ad Reginasci Pretium muηiversorum eccatu nequaqMam sit magnum sset, si puru homo tantium extitisset. Sic pariter .aco Serm. i. de Nait v. 'si Us Deseverin, non asserret remedium , ct nisi esset homo term , non praeberet exemplum. Universim vero id constituit S. Greg. 1lag. in Ps . Poenit. Nullus hominum in caelum ascenderet, nisi Filim Dei pro salute nostra carnem sumpsi et Idem et lim habet . 1 . Moral. c. i. o. De igitur offenso nullus hominum facere sitis posset invia res creata, licet abs hirissim, impar est ad offerendum Deo pretium , quod aequare vale eos cnta infinitatem Nant , ut l. i. art. i. exscripsimus , cujuslibet crea
637쪽
turae festinctio non nisi finiti potest esse meriti. .
Opp. Purus homo divinae justitiae satisfacere poterat. Qim enim ho minis cccatuli non latius pateat, quam ejus bonum opus, non minus Dei amicitiam ab eo praestita latifractio conciliare poterit quam iniquitas valuit ad eam diri inendam : Nam utrumque, seu bonum seu ma. tum opus, in se, aut ratione sui, finitae nayirae est utpote ab homine finito profectum. Hinc quemadmodum quae peccatis infinitudo tribuitur. ex conditione Dei ostensi ea repetenda et i ita de satisfactio Deo exhibita ex ob ecto meritum suum depromet, atque infinitudinem iraeterquam quod peccatum ex homine solo , bonum autem opus ex homine gratia divina adjuto proficiscitur. Imo potius satisfactionis ex Dei moventis gratia prosectae meritum , iniuriae Deo illatae tuiqui talem non
modo adaeqiiallet , seduc superata ; cum ejusmodi latisfactio fuisset
supernaturalis de peccato injuria Deo illata ordinis tantum naturalis. Opusautem in genere suo naturale, inferius est opere supernaturalis ordinis. R. Peccati contra Deum perpetrati gravitatem lolige lati iis pater ,
quam ejus honum opusci quia injuria Deo illata, o Dei maiestatem infinitam , est quodammodo infinita : nam, ut aiunt vulgo Theologi. Injuγja est in injuriat , seu personae laesae conditionem sequitur injucia nec illi his gravitas ex sola potentia , sed is adjunctis objecto petitur
ea vero non est satis fictionis , quae ab homine exhiberetur, naturari quia
satisfactionis meritum ex dignitate satisfacientis solius desiimitur Unde quicumque sit, qui contumelios sui reinunt trincipem excipiat, seu epi bessit, seu e Senatu, seu ex nobilissi ira quadam gente , sempc laesemajestatis crimen est, ob dignitatem p. lbnae, quae laeditur idcirco
eadem asscitur poena. Si vero quis e plebe , aut e Senatu, aut e nobilis sima stirpe, aut ex princiuibus Regi in gravissimo discrimine auxilio sit licet idem ossicium praelietur meidem exhibeatur tamen ob variam item exhibentisin conditionem . varium a Rege praemium conceditur. Cum igitur homo dignitatis tantummodo finitae sit finiti pariter esset meriti latisfactio, quam exbiberet& proinde impar semper esset, nee hominum respon. eret iniquitati. Gratia quidem accidens ad opus hominis aliunde naturale, ad rationementis supernaturalis illud evehit o non ad rationem infinitam at pactus bonus, licet Deum spectet, aut divinae gratiae totum sui meriti pondus acceptum debeat, nunquam tamen amplitudine sua poterit pro
Conci ult. Non soli Deo , sed, daemoni satisfecit Christus. Satisfactionis nomine hic aequaquam intelligimus exsolutam pretii aequalitatem, seu congruam illaiae injuriae reparationem , raptori quippe iniquo nempe daemoni pretium non debcbatur, ut qui Dei servum irrannide iniusta opprimeret uir ad hoc unum pertinet cmcluso , ut Domini aequitas illucescat. Non enim uo dominio voluit ut Christus, ereptum sibi servum jure suo recipere qua in te nullaena intulisset
638쪽
injuriam daemoni cum autoritate sibi permissa daemon abusus, spoliari meruerit sed soluta judici supremo domino satisfactione , antiquum
suum in hominem dominium recuperavit. Unde Apost Heb. I. v. q. Q ia ergo pueri commiιnicaverunt carnii sanguini , ipse similiter participavit ei ut per mortem destrueret eum , qui habebat mortis imperium , idest diabolum M liberaret eas , qui timore mori u per totam vit,im obnoxii erant semiruti. Quod satisfactionis genus ita exponit S. Greg. Nyss . Orat Catech. c. a. anquam bonus ergo Deus scilicet, movetur misericorssia ejus , qui ceciderat: ct tanquam sapiens, non ignorat modum revocationu. Sapientia antem est , etiam ejus, quod j ἐκ est judicium momo eκ- insipientia veram tribuerit justitiam Duidnam erga est in his justum ' non aliqua tyrannie in eum , qui nos possidebat, uti autoritate : neque summa, rapiendo ab eo, qui dominatum habebat. Hinc concludit dandum sutis pretium merac sensionis locus daretur diaboles sicuti etiam pro captivis datur pretium. Et c. 13. xpC si OIncarnationis mysterio, ita docet. Hanc ergo vim in Eo cernens inimicus , vidit in permutatione plus se emolumenti, quam in eo quod passidebat. Ea de causa eum mavult fieri pretium redemptionis eorum , qui in carcere mori u erant inclusi Rationem hanc adficit quia scilicet Christus erat Deus, homo. Idem satisfactionis genus explanat S. ipse Doctor c. ejusdem orat de comparatione petita ex arte piscatorum,
qui hamo cibis obvoluto pisces inescatos ad se rapiunt, docet Diabolum a Christo fuisse deviet n. Cum enim , inquit, Christum appressus f. it daemon, se hominem absorberein deglutire censens . Deum deglutiendo
fuit interceptus, & intentatam mortem absorpsit vita . non secus ac tene
bras conspicua Lix statim discutit. S. Aug. lib. 3. de Trin. cap. tradit aequissimis ustitiae ligibus, non potestatis usu daemonem a Christo bisse debellatum , ut huiuscemodi victoriae rationem nos doceret ipse Christus. Et c. is scribit in homines peccati conscios daemonem jus mortis obtinuisse, quo in Christum peccati omnis expertem abusus, eo merito ac iure excidit. Ita etiam . ipse Doctor l. 3. de lib. arb. c. IO.
ARTICULUS ULTIMUS. J cum Christus Sacerdos fueritis Et quomodo '
ARiani Christum, qua Deum , Sacerdotem esse propugnabant, ut sie ejus divinitatem destruerent. Nestoriani vero duo supposita in Christo professi, hominem . qui in Christo esset, Sacerdotem faciebant In eo dem scopulos incidisse referuntur posterioris seculi Novatores.
639쪽
Hanc veritatem a David traditam exponit Aposiolus in Epist id Hebraeos , ut praenuntiatam legis anIi quae abrogationem eos edoc ret Aeprimo quidem v. 1 . Christum cile verum S: cerdotem scribit cidio is cuin fiducia ad eous gratiae thronum est adeundum : Hannici resto Pom rem magnum, qui penetravit αυi. Jesum Filium Dei teneam in confisionem δε an enim habemi Pontifccm , qui non possit compati imsirmitatibas nostris tentatum cutem per omni pro ima tudine ab ovis peccato Adeamus erga veri siducia dishronum gratia , ut misericordiam consequamur, ct ratiam inveniμmu on uxilio opportuno. Deinde altorum tradit c. I. ubi Christum . . qua Deum , sed qua hominem a cerdotio fuisse donatum ita exponit . i. Si ergo consummaria per Sa cerdotium Leviticum Fului enim δε ipse legem aecepi ista adhue necessarium fuit fecundum Melchisedech alium βιγ .re Sacerdotem in non secundum ordinem Aaron dici Transui enim S Z dolio .n cesse es uti legis transatis Di In quo enim hae dicuηιαμ d alia Tribu est, de qu. nudus it ri pro Dit Manis tim est rei, θυι ex Juda ortus sit Dominus mseri in qua Tribu nihil de Gebmdotibus M.1ses locutus est. Et ampli- ς η maniferium est, si secumdam Minem felchisedec exurgat lius Sacerdos , qui non Ieckndisin legem mandat carnatu fictus est, scdicundum virtutem ita ins bilis. Contestatur enim quoniam tu e Sacerdos n aeternum secundiam .iain m Melchisedech. Quam doctrin m ab Apostolo acceptam ita ob oculos ponit S Athan. r. I. Otit ArianQ Ἐμ-ndo uim legati Di inquit nisi quando carnem in Mi ' μηπd Pomis nostra confissohi facto est, nisi cum se obtuli pro Ob cxci AEt e mora uti corpore ρυε i. ct Domini noster in prini io quirim erat Verbum e uando autem
tibiait Pater eum pro omnib is in redemptiqnem Ferri, ac mnibi donaritis silicet Verbum, ut Aaron est m alarem , ita a Zm e bis t
640쪽
De iis , quae Chri iti mortem subsecuta sunt.
Num christus animam , corpus per triduum mortis dimiserit Z
NUIC quaestioni praebuisse locum videntur oppositae quomu
dam sententiae nempe Leporii Monachi hypostaticam unionem per triduum mortis desiisse censentis, capreoli Cartag. Episcopi aliud de
CD N i. Nec animam . nec corpus per triduum mortis cum Capreolo Cartag. dimisisse Christum statuimus. Hanc doctrinam tradit David Ps. s. his verbis: Non dabis sanct-minum videre corruptionem. Ex quibus quidem verbis, licet ara Petro Act. i. v. uel laudentur, ut domini praenuntiatam resurrectionem conti r- metri attamen sententia nostra sic eruitur juxta mentem eiusdem Apostoli: Piso idens , nempe Deus, locutus est de resurrectione Christi , quia e Md Helictus est in inferno, neque caro ejiu vidit Forruptionem. Porro autem Christi caro septilia corruptionem vidisset, si ex hypost uic unionis dignitate per triduum illud deci lisset. Unde cum nihil singulare . vel eximium inferret S. Petrus si brevi illo tempore scrvaram tantum suisse carnis integritatem signincasset consequens est , aliquid praestantius a David praemonstratum significare voluisse S Petrum . scilicet per triduum mortis a Veibo dimissum non fuisse corpus assumptum , licet anili a tunc temporis destitutum esset. Hanc doctrinam tradit S. Greg. Nyssi orat. i. coni. Eunom. Haec etiam veritas ex illis sontibus accepta huic axiomati, quodI .lasumpsit Christio , nunquam dimisit , in cliolis recepto dedit locum. Opp. i. Nihil simile in S. Patrum tricia em venit imo potivis adivinitate Christi Ornem bisse creti, tam nemine reclamante scripserunt ut S. Hil. l. '. de Trin. ωcan. 33. in Matth ubi haec habet ita-mor ad Deum corporis vox est, recedentis a se Verbi Dei contestata di s dium. Sic etiam S. Ambr. in Tract de bymbialo c. 13. Clamavit ergo