장음표시 사용
471쪽
V. Quo loco illud maxime cavendum est Omnibus , quod Dei proprium est, u quam praeterea tribuant, im vero, cum adclina-ginem sancti alicujus quis dominicam orationem pronuntiat, tuatum sentiat, se ab illo petere, ut secum oret, sibique postulet ea, quae Dominicae orationis formula continentur, et sui denique sit interpres, et deprecator ad Deum; nam eos hoc iungi ossiciora cui sanctus Joannes apostolus in Apocalypsi ij.
Nota. Est in divinis Litteris i 2 Ante orationem praepara animam tuam, et noli esse quasi homo qui lenta Deum. Tentat enim Deum is qui cum bene orat, male agit et eum loquatur eum Deo, a precibus animus ejus aberrat.
l. Quare cum tanti intersit, quo quisque animo Deo preeralaciat, tradent parochi vias preeationis piis auditoribus.
Primus igitur gradus ad orationem erit, vere humilis, ae demissus animus, celerum quoque recognitio i quibus sceleribus intelligat, qui ad Deum accedit, se non mMb dignum non esse qui quidquam impetret a Deo, sed qui ne in ejus quidem conspectum Veniat oraturus. Hujus praeparallonis saepissime mentionem faciunt divinae Litterae, quae et illud loquuntur i 3yRespexit in orationem humilium, et non sprevit preces eorum. Item i 4 oratio humiliantis se nubes penetrahit. Sed occurrent pastoribus eruditis loci innumerabiles, qui in eam sententiam conveniant quamobrem Plurium non necessaria commemoratione supersedemus. Tantum vero, quae alias attigimus, ne in hac quidem parte, quia sunt apposita ad hanc rationem, duo illa exempla praetermittemus.
472쪽
si Publicanus est ille notissimus qui, longe consistens, culos humo tollere non audebat est etiam 2 mulier illa peccatrix, quae dolore commota lacrymis pedes Christi Domini perfudit uterque quantum asserat orationi pondus humilitas christiana, declaravit.
Sequitur angor quidam in recordatione delictorum vel saltem aliquis doloris sensus ob eam causam, quod dolere non possimus iquorum utrumque, vel certe alterum, nisi a poenitente adhibeatur, venia impetrari non potest.
Sed quia sunt quaedam scelera, quae maxime obstant quominus inprecatione Deus postulationi nostrae concedat, ut caedes, ut illatavis r manus abstinendae sunt ab hae crudelitate, et violentia, de quo facinore si Isaiae ore loquitur Deus t 3 cum extenderitis manus vestras, avertam oculos meos a vobis i et cum multiplicaveritis orationem, non exaudiamri manus enim Vestrae sanguino plenae sunt.
Fugienda est ira, ac dissidium, quae magnopere etiam impediunt ne preces audiantur : de quibus est illud Apostolici 4 Volo viros orare in omni loco levantes puras manus sine ira, et discet
latione. Quintus injuriarum oblivio.
videndum est praeterea, ne nos implacabiles cuiquam praebeamus in injuriari nam si assecti Deum preeibus adducere non terimus ut nobis ignoscat. 5 cum enim stabitis, inquit ipse, adorandum, dimittite, si quid habetis i et 6 si non dimiseritis hominibus, nec Pater vester dimittet vobis peccata vestra.
Cavendum quoque est ne duri simus, et inhumani gentibus inam in ejusmodi homines illud dietum est: 7 Qui obturat aurem suam ad clamorem pauperis, et ipse clamabit, et non exaudieuir.
473쪽
Septimus, superbia reprimenda.
uul dicemus de superbia quas quantopere Deum offendat. testis est illa vox si in Deus superbis resistit, humilibus autem dat
Octavus, verbum Dei audiendum.
Quid de contemptione divinorum oraculorum in quam extat illud Salomonis i 2 uul declinat aures suas ne audiat legem, oratio ejus erit execrabilis. Nola. Quo tamen loco non excluditur deprecati factae injuriae rno caedis, non iraeundiae, non illiberalitatis in pauperes, non superbiae, non despicientiae, divinae orationis, non denique reliquorum scelerum, si ignoscendi venia petatur.
Est ver ad hane quoque praeparationem animi, des necce sariari quae si desit, neque de summi Patris omnipotentia, neque de illius misericordia, unde tamen orantis fiducia oritur, habetur cognitiori quemadmodum docuit ipse christus Dominus i 3homnia inquit, quaecumque petieritis in oratione, credentes, accipietis. De hujusmodi s de scribit sanctus Augustinus 4 de verbis Dominii Sissdes desteit, orati periit. Caput igitur est ad rite ora dum i quod jam dictum est, ut fide firmi ac fixi simus quod Ap stolus ex contrario ostendit: 5 Quomodo invocabunt, in quem non crediderunt itaque credamus oportet, ut et orare possimus, et ne nos fides ipsa deficiat, qua salutariter oramus Fides enim est quae preces landit preces iaciunt, ut omni dubitatione sublata, stabilisae firma sit fides. In hanc sententiam 6hsanctus hortabatur Ignatius eos qui ad Deum adirent oraturi Noli dubio esse animo in oratione i Beatus est qui non dubitaverit. Quare ad impetrandum quod velimus a Deo maximum pondus asser fides et certa spes impetrandi, quod monet sanctus Iacobus Postulet in de, nihil haesitans.
II. Multa sunt quibus nos confidere oportet in hoc ossicio pretationis. lles e. . . t et r. s. s. - 2DPeov. v. s. - IDMatth. l. 22. - 4ὶ Epicl. 10, serm. 36. - 5 nom. 10 34. - 6 ignat Epist. 10 ad Heron. - τὶ dau. l. 6.
474쪽
Primo. st ipsa Dei in nos persecta voluntas ac benignitas cum jubet nos se Patrem appellare, ut ejus nos esse filios intelli
Secundo. Est prope infinitus numerus eorum qui Deum exora
Tertio rit summus ille deprecator qui nobis semper praesto est, Christus Dominus, de quo sic est apud S. Ioannemi i Si quis Peccaverit, advocatum habemus apud Patrem, Jesum Christum justum, et ipse est propitiatio pro peccatis nostris i item Paulus apostplus: 2 Christus Iesus, qui mortitus est, imo qui et resurrexit, qui est ad dexteram Dei, qui etiam interpellat pro nobis; item ad Timotheum i 3yUnus enim Deus, unus et media lor Dei, et hominum, homo Christus Jesus i tum ad Hebraeos i 4 Unde debuit per omnia fratribus assimilari ut misericors fieret, et fidelis pontifex ad Deum. Quare etsi nos indigni sumus,mili impetremus, tamen optimi dignitate interpretis, ac deprecatoris Iesu Christi sperare, et magnopere considere debemus, nobis omnia, quae per illum rite perierimus, concessurum Deum. Quarto Denique nostrae auctores preeationis Spiritus Sanctus, quo duce preces nostras audire necesse est. 5 Accepimus enim Spiritum adoptionis filiorum Dei, in quo clamamus: Abba pater, qui quidem Spiritus infirmitatem, qui inscitiam nostram adjuvat in hoc orandi munere imo vero, inquit, ipse postulat pro nobis gemitibus inenarrabilibus. Quinto stud si qui titubant interdum, nec se satis esse firmos in fide sentiunt, utantur illa voce apostolorum s 6 Domine adauge nobis fidem; et caeci illiust T)Adjuva incredulitatem meam. Sexto sed tum maxime et fide et spe vigentes, omnia a Deo
Optata consequemur cum ad ipsius Dei legem, ac voluntatem, omnem mentem actionem, et orationem nostram conformahimus:
8 Si manseritis enim, inquit, in me, et verba mea in vobis manserint, quodcumque volueritis, petetis, et fiet vobis quanquam ad hanc impetrandi ab eo omnia acultatem, in primis necessaria est, ut antea diximus, oblivio injuriarum, et benevolentia, ac benefica
475쪽
oratio nisi recte fiat, non prodest.
l. Maxi in autem refert, quomodo sacris precibus utamur : nam etsi precatio bonum est salutare; tamen nisi recte adhibeatur, minime prodest 1 quod enim petimus, saepe non assequimur, ut sanctus inquit Jacobus, i ob eam causam, quia male petimus. Ergo doeebunt parochi fidelem populum, quae sit optima ratio bene petendi, et privatim, ac publice orandi, quae praecepta christianae orationis tradita sunt ex Christi Domini disciplina.
orandum est in spiritu et veritate.
it. Est igitur τὶ ranchim in spiritu et veritates nam caelestis Pater tales quaerit qui adorent eum in spiritu et veritate. Dera ratione orandi in viritu et veritate, vide Cyrillum Alamandr. per T, libros integros item div. Thom. 2, i, quonat. 3.
suis orat in spiritu et veritate.
III. 0rat autem eo modo qui intimum ac flagrans animi studium adhibet, a qua spirituali precandi ratione vocalem non excludimus i verumtamen principatum jure tribuendum ducimus illi, quae a vehementi animo proficiscitur, obsecrationi r quam Deus, cui patent occulto hominum cogitationes, audit, etiamsi non ore proseratur. Eae tum Audivit Annae 3 ejus, quae sui mater Samuelis, inlimas preces, de qua illud legimus, stentem orasse et tantum labia moventem. Aliud oravit hoc modo David inquit enim i 4 Tibi dixit cor meum, exquisivit te saeie mea. Hujusmodi exempla in divinis libris passem egentibus occurrunt.
Oratio vocalis, utilis et necessaria.
IV. Habet autem vocalis oratio propriam utilitatem, et neccessi-
476쪽
lament nam incendit animi studium, et religionem orationis instammat quod ad Probam scripsit sanctus Augustinus hoc modo. ωρ. 8, 9, 10. Nonnunquam verbis et aliis signis ad augendum desiderium sanctum, nos ipsi acrius excitamus cogimur interdum vehementi animi eupiditate et pietate, verbis efferre sententiam: nam exultante animo laetitia, par etiam est linguam exultare di et ver decet nos cumulatum illud sacrificium sacere et animae, eteorporis, quem apostolorum orandi morem fuisse, ex Actis et ex Apostolo multis locis cognoscimuS.
V. Sed quoniam duplex precandi rati est, privata et publica; privatae orationis pronunciatione utimur, ut intimum studium et pietatem adjuvet in publica, quae ad incitandam fidelis populi religionem instituta est, certis, statisque temporibus linguae Omeio supersederi nullo modo potest.
orare spiritu proprium ehristianorum.
m. Hanc vero spiritu orandi consuetudinem, propriam christianorum hominum, infideles minime colunt, do quibus ita licet Christum Dominum loquentem audire i si orantes nolite multum loqui, sicut ethnici faciunt putant enim, quod in multiloquio suo exaudiantur nolite ergo assimilari eis; et enim Pater vester quid opus sit vobis antequam petatis eum.
Quid per loquaeitatem in oratione plohibeatur.
VII. Cum autem prohibeat loquacitatem, longas tamen preces, quae a vehementi ac diuturno animi studio proficiscantur, tantum abest ut rejiciat, ut etiam suo exemplo nos ad eam rationem cohortetur qui 2 non modo noctes precatione consumpsit, sed 3 ter eumdem sermonem repetiit. Tantum igitur statuendum est inani verborum sono minime exorari Deum. Vide Aug. Dist. 21, ad Probam, c. s.
Hypocritarum preces ejicit Deus.
Vill. Nec vero ex animo orant hypocritae, a quorum consuetudine nos deterret Christus Dominus in hanc sententiam iiiim ora-
477쪽
tis, non eritis flent hypocrita 'ul amant in synagogis et in an gulis platearum stantes orare, ut videantur ab hominibus. Amen dico vobis, receperunt mercedem Suam.
Quid sit intra cubiculum orare.
IX. Tu autem cum oraveris intra in cubiculum tuum, et clauso ostio, ora Patrem tuum in abscondito et Pater tuus, qui videt in abscondito, reddet tibi cubiculum, quod hoc loco dicitur, ad cor hominis referri potest quod non satis est ingredi, sed praeterea occludi oportet, ne quid irrumpat, vel influat in animas extrinse-eus, quo precationis integritas violari possit tum enim caelestis Pale qui omnium mentes, et occultas cogitationes maxime perspicit, Orantis postulationi concedit.
X. Requirit praeterea Oratio assiduitatem, quae quantam vim habeat judicis illius exemplo Dei Filius ostendit, si qui eum nec timeret Deum nec hominem revereretur, victus assiduitate, ac diligentia viduae, ejus postulationi concessit itaque assidue Deo preces faciendae sunt. Nota Nee imitandi illi, qui semel aut iterum orantes, nisi quod petunt impetrarint, in oratione defatigantur nulla enim hujus ossicii lassitudo esse debet, quod nos Christi Domini et Apostoli docet auctoritas i quod si interdum voluntas in eo defecerit, precibus a Deo petamus perseverandi vim.
Orandus est Pater eoelestis per Christum.
XI. Vult etiam Dei Filius orationem nostram ad Patrem suo nomine pervenire t quae ejus merito, et gratia deprecaloris id pondus assequitur, ut a caelesti Patre aiidiatur: est enim ejus illa vox apud sanctum Ioannemri 2 Amen, amen dico vobis, si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis usque modo non pelistis quidquam in nomine meo i Petite et accipietis, ut gaudium vestrum sit plenum et iterum i 3 Quodcumque petieritis Patren in nomine meo, hoc laciam.
xl l . mitemur ardens sanctorum hominum studium quod in orando adhibebant. Gratiarum autem actionem cum precatione
478쪽
jungamus, apostolorum exemplo, qui hanc eonsuetudinem perpetuo servaverunt, quemadmodum apud Apostolum licet videres ij.
Ut oratio sit mrax, et adde jejunium.
XIII. Ieiunium vero, et eleemosynam ad rationem adhibeamus dejunium quidem certe maxime est eum oratione sociatum inam qui cibo et pol sunt onusti, horum mens oppressa est sic, ut neque Deum intueri neque quid sibi velit oratio cogitare
possint. Vide hec de re August. in Psalm 42 in fine, et lib. De refect Iustitia, resp. I; Iem S. Leonis serm. I De Jejunio septimi me uis Petr Chrysost serm. 43 Bern in
gent sententi II. Eleemosrna orationi adiungenda.
XlV. Sequitur eleemosyna, quae magnam, et ipsa cum oratione societatem habet uuis enim, cui lacultas sit benigne laetendi ei qui aliena miserieordia vivat, nec opituletur proximo et fratri suo, se charitate praeditum dicere audeat 3 aut quo ore is, qui expers sit charilatis Dei auxilium implorabit nisi cum peccati veniam precatur, simul et a Deo suppliciter postulat charitatem.
Tria adversus preeatum remedia.
. Quare divinitus actum est, ut saluti hominum triplici hoc remedio subveniretur cum enim peccando vel offendamus Deum, vel proximos violemus, vel nos ipsos laedamus, sacris precibus placatum reddimus Deum, eleemosyna redimimus hominum ossensiones, jejunio proprias vitae sordes eluimus et quanquam singula prosint ad omnium scelerum genera, tamen proprie singulis iis peccatis quae dieimus, apposita, et accommodata sunt.
Pater noster, qui es in eoelis,
I. Cum haec formula christiana precationis a Iesu Christo tradita, eam habeat vim, ut antequam ad preces, postulationesqueli Ephes. l. 16, eici Dissilire by Ooste
479쪽
ventamus certis verbis loco prooemii nobis utendum sit, quibus plead Deum accedentes, fidentius etiam id sacere possimus, parochi ossicium est, illa distincte dilucideque declarare, ut alaerior Piupopulus ad preces adeat, seque cum Patre Deo acturum intelligat. orationem Dominicam explicant Tertuli in lib. De Orat. prian in libro De Orarione Dominisci Cyrsi Hierosol. Catech. 5. M tag. Chrysost. hom. De Oras Domin. Hieronym. TheῬh. Euthym in cap. 6. Marc.Ambros lib. 5, De sacramenticv. . Augustin. Dist. 121, ad Probam. Item, De serm D mini in monte, lib. 2, ωρ. , , , , 6, et hom 42. Item, Demno Perseverantice, cu 2 et seqq. et sermon. 126 135 et 182, de te ore. Item Cassian collat. I, caρ. 8, 9, 20, 21. Dis. Thom in vuscul et 2, 2 quaat. 83 art. s. Nota Prooemium autem, si spectes verba, brevissimum esto ires aestimes, gravissimum mysteriorumque plenissimum.
it. Ac prima quidem vox qua Dei jussu et institutione utimur in hac precatione est Pater.
Nam etsi Salvator noster divinam hane orationem praetexere potuit aliquo verbo, quod plus majestatis haberet, exempli causa Creatoris, aut Dominici tamen haec omisit, quae timorem simul nubis asserre possent. Secunda ulud autem adhibuit, quod orantibus, et aliquid a Deo petentibus, amorem fiduciamque conciliat quid enim jucundius est patris nomine, quod indulgentiam sonat et charitatem Vide S. Leon serm. 6, De Niat Domini. D. Thom i, ρ. q. 33,
IlI. Quibus autem rationibus patris nomen De conventat, su peditabit lacultas docendi fidelem populum, ex locis creationis, gubernationis ac redemptionis.
Nam eum Deus hominem ereaverit ad imaginem suam, nec illam eae teris animantibus imperitverit, ex hoc singulari munere, quo
480쪽
hominem ornavit, jure omnium hominum, nee fidelium modo, sed etiam insidelium, Pater in divinis Seripturis appellatur.
guhernatione vero sumere poterit argumentum, quod prospiciendo et consulendo utilitati hominum, praecipuo quodam curae et providentiae modo nobis praestat paternam charitatevia
De ministris divinae gubernationia
IV. Sed ut in hujus expliealione argumenti paternam Dei de liominibus curam melius agnoscat, de custodia angelorum, in quorum tutela sunt homines, aliquid dicendum videtur.
Angelus eustos euilibet datur a Deo.
V. Est enim Dei providentia datum hoc negotium angelis, ut custodiant humanum genus, singulisque hominibus praesto sint, ne gravius aliquod detrimentum accipiant, nam ut parentes, si infesta et periculoεa via filiis ile faciendum sit, custodes adhibent et periculorum adjutore i sic coelestis Parens in hoc itinere, quo ad coelestem patriam contendimus, singulis nobis praeposuit angelos, quorum perac diligentia tecti, surima paratos ab hostibus laqueos vitaremus, et factos in nos horribiles impetus repelleremus, iisque ducibus rectum iter teneremus, ne objectus aliquis error a sallaei adversario nos de via posset deducere, quae ducit in coelum.
VI. Quam vero habeat utilitatem haec de nominibus Dei cura ae providentia singularis, cujus munus et administratio mandata est angelis, quorum inter Deum et hominem media est, et inte recla natura, patet exemplis, quorum copiam suppeditant divinae Litterae, quae testantur saepe Dei benignitate factum esse, ut inspectantibus hominibus, angeli mirabiles res emeerent i quibus moneremur innumerabilia ejus generis, quae sub oculos non eaderent, a custodibus nostrae salutis angelis esse utiliter a salutariter. Beneficia Raphaelis erga Tobiam.
VII. Raphaci angelus, i Tobiae comes, et dux itineris divinitus adjunctus, et illum duxit, et reduxi incolumem.