장음표시 사용
421쪽
mentum non removet, cum poma. Porro mala volun tas, ct daemon fallacium conciliorum artifex simi eaussa positiva excaecat Ionis, quatenus falsa speeIehonesti oeulas mentis perstrIngunt, ut quae vere bona simi, nocivideat s contra vero bona putet quae vere mala sunt. Fuscinatio adigacitatis, inquit Sapiens Sap. 4. obscurat bona', ω ineonstantia eoncupiscmtia transvertit sensum me malitia. Hoc est , nugae saecul ἔ, suadente Diabolo , mentem quodam velut I sastino ligant, ut peccati laeditatem& poenas, virtutis pulchritudinem de praemia vel non videat , vel non aestimet I & agItatio seu Impetus concupiscentiae animum evertit , nisi Deus Iumine gratiae suae desuper eoruscet, terreatque, Sed quia peccator, nedum ex priore lapsu , quem Deus In poenam pristinae negligentiae permiserat, humilior Be cautior resu gat , quin superna iudicia eontemnene novas addat praevaricationes, Deus ab Ipso recedit, quoniam in m emotam mimam non introibit sapimtia . Sap. I. De autem recedente sequuntuρ ment Is tenebrae , quem a modum occumbente Sole , necessario supervenit nox ω Ergo excaecationis duae sunt caussae positivae , de tertia negati a . Prima, est mala voluntas, ex qua caediras ita poena est, ue peccatum sit, utpote voluntarIa. Secunda, Αngelus Satanae maIIs sitis artibus de falsa probabIlitatis specIe peccatorum decipiens. Terela, Deus gratiam iIIumInativam subtrahens. Tria luee Impoenitentibus non tam imprecatur, quam praedicIt Psal. 34. his verbῖs, interprete S. August. sat mia tuorum tenebrae, Θ lubrigum , ω Angelus Domini persequens eos. Ulam lubricam , ct versus extremum exItium decIIvem facit voluntas prona in malum; ventum in praecἰpῖt Ium Impellentem , tentati. Daemonis I & tenebras periculi suspicionem 'amoventes gratiae divinae subtractio . Horrenda via , inquit S. ANU. is tenebras solum quis non horreat E,, Lubricum solum quis non caveat In tenebris&Iu- ,, brico, qua is, ubi pedem figis sunt ista mala ma-m gnae Poenae hominum ... nam uuusquisque in tene. is bris & lubrico, eum non viderit, etsi pedem move-
422쪽
, sorte faeit, ut expectet diem, sed ibi est Angelax
is Domini persequens eos, ut non possint stare . ' Tertius ad perditionem gradus , est eordis obdura-tIo eaecitate mentis Ionge maior , & perieulosior pobduratus quippe non eae Ignorantia & ment a caret-tate , sed ex eontemptu peccet . Est autem obduratIo pertinacla voluntatis malo str-miter inhaerentis , qua fit ut obduratus Iucentem veritatem rellelat , monItiones spernat , & adhortantibust hoc unum respondere soleat, non possum . Duplex est quoque obdurationis cauta e altera ne gativa, nimirum gratiae emollIentIs subtramo In po nam praecedentium peccatorum, ratione cuius Iegitur Exodi s. induravisque Dominus eis Tharaonis , & Romman. 9α quem vula , indurat , non quidem Impertiendo malitiam, set subtrahendo gratIam . O3duratio Dei , inquit,August. lib. I. ad Simplici q. a. est nolle misereri , ut non is His irrogetur aliquod , quo homo min=εν - , sed tantum , quo si melior , non irrogetur . Altera positiva se nempe cupidItas usu & assiduitatipe mandi roborata , qua peeeatores dleuntur obdurare
corda sua, ut Ierent. 7. dc 37. Induraverunt eervicem
sitis , nolite obdurare corda vesra .
Dices: Deus non potest diei furari , aut mentiri ex eo quod subtrahat gratiam efficacem : Ergo , neque obdurare , ex eo quod nol It misereri . Confirmatur ex s. Augnst. qui lib. s. contra Iulianum cap. obdurationem tribuit potentiae divInae , ae proinde Deus. non solum permissiue , sed et Iam
positive essieae a sua obdurat ..
ficent, quam malitiam voluntatis humanae isse de te minantis ad furtum Sc mendacium d quae eum sint per se mala, Deo tribui nequeunt. Contra vero indurare non solum denotat pertinaciam voInntatis In malo, ad
quam Deus permissive se habet; sed etiam ea omnIa, quae indirecte & oceasionaliter sunt causis huiusce pes tinaciae , ut bona temporalia, quae Deus positive subis
423쪽
Divinisqκε εμι Attributh. 62 2m Inistrat, quaeque fiunt in m se puIam pedea toris, ut loquitur Scriptura; potestas qnam Deus concedit Daeis moni , & malis hominibus seducendἱ eos , quos ob prae cedent 7 a peccata vult punire. Et Ita quod opponituTex S. Augustino, saelle conei IIatur eum iis, quae en' eodem S. Doctore In confirmationem nostrae sententis laudavimus, nimirum si praec; se spectetur Ipsa volu tatis pertinacia In maIo, qua peceator fit deterior, Deus non est obdurationis eaussa positIva , sed negativa tantum; quia non Irrogat quo peeeator fit deterior, sed tantum quo fit melior, non irrogat. Sed si spectentur ea, quae indirecte di occasionaster illam pertInaciam Inducunt, Deus In obduratione peceatori τiram fimul & potentIam suam demonstrat, qui mulis non soIum permittit, sed & faeit, quae sunt obdura Ionis Oeeasio, R incitamenta . Vide quae In hanc rem diximus g. 3. In responsis ad obiectἰones. Ergo obduratio seu pert Inacia voluntatis In malo, non latum est poena peccati, sed et am peccatum , Nip te voluntaria, & caussa peerati, redditque obduratum deterlorem re damnabIliorem. Unde S. Stephanus Act. 7. Illam tanquam Ingens crimen exprobavIudaeis , dura cervice, inquit, inerreumesis cordibus νω auribiss , mos semper Spiritus sancto νsistitis. Et Apostolas Rom. a. seeundum . . . duritiam tuam Θ' impari rens cor thesaurinas tibi iram.
Ergo ἴu anima peccatoris ad hune teri um gradum prolapsi Id contingit, quod in hocce Inferiorἰ orbe, cum sola notas fit remotior; sicut enim tempore hye- mali aer recipit nativum frIgus, praesertis flante vento reali, terra gelu eonstrIngitur, eoque evadit durior, quo discussis nub bus lux fit serenior, & stellae fulge liore se sic Deo ab anima re eedente propter eius mall-tiam, eoncupiscentia ex peeeato naturae nostrae adgenre
a , remissis gratiae habenIs, qu bus reprimebatur, legimentis vehementius repugnat, maxime Instigante DIab Io , frIgus eupiditatis eor Invadit, & rebus terren Is ita astringit , ut vix ab illis avelli queat. Iam Evangelium fit et horror & ministratio mortis, ut loquitur Apost Ius, di quo frequenti ex eo admonetur, eo pertina ct in
424쪽
in De Deo ino, aIus resist e, & ex eontemptu suo magis ἴnduratis . IU Ium eo infamabiti, quo insensebiae, fit, inquit S. x-
nardus lib. I. de consid. cap. a. In promptu est exemplum Pharaonis, quem nee frequentes Moysia exhor tationes etiam miraculis confirmatae, nec mἱnae nora
semel intentatae, nee flagella saepIus r petita flectere potuerunt, sed eontra duriorem & damnabiliorem e Riscere . Id ipsum Praelati sive taculares sive regulares experIuntur In subditis, quibus si semel cervicem
suam induraverInt contra veritatem contInuo inson I gem a monitiones Aia correctiones non modo non fiun salubre medicamentum, ut contra In poenale tormen tum & occasionem contemptus , murmurationis , S de tractionis eonvertantur. Unda sapiens EccI, 7. unive sina pronunciat, considera opera Dei, quod nemo possitorrigere quem illa despeverit; de S. Bernardus cit. c. a. IIb. I. de consid. nemo duri eονdis, Inquἰt, salutem un- wam adeptus est. Subdit tamen, quia de nul Io, qtrandiu vῖvit, est desperandum, nisi quem forte miseram missabstulia ab eo invia Propbetam eor Iapideum , θ' dedit εον carneram, scilice per gratiam effieaeem, quae ex S. Aug. ideo datur, μι εμdis duritia primitu ε auferat- ῶ
ib. de praedestinatione Sanctorum eap. 8. sed ias L nIgne concesserit miserieors Deus, obduratus facile ad quartum gradum delabitur perditioni vIeἰnIorem . Quartus itaque gradus est reprobus sensus, de M.
Apostolus Rom. I. Tradidit illo, Deus in νγνοδum sensum, non quidem directe dipofitive pervertendo eorum mentem , & errorem insundendo ; sed indirecte & negative , quatenus non removet peceati illecebras ct ire a menta, sinitque pravam voluntatem pro innata sua vi, quae alIIs facultatibus domInatur , lumen ra Iovis Ita per turbare di confundere, ut pro veritate mendacIum obis trudat, vitium coloribus virtutis pingat, & virtutem veluti propud osum vῖtium repraesentet , sicque peceator excusso omni timore & pudore , quo natura malum per fudit, in rebus pessimis iam suaviter quiescit, exultat, gloriaturque , ac de sola virtute erubescit. Sed, 4me qui dieitis malum bonum, is bonism malum ponenus, rem bras lucam, cir linem tenebrai, si Dominus Isaiae sis
425쪽
Divnniflque ellus Attrsiaris ExquΤa eiusmodi perversitas Infallibiliter dedueit ad imis poenitentiam finalem, S est uItimus ad perditione gradus, In quo nulla si IutIs spes, sed mera despera- .llo. Hare qui timet, Inquit S. Bernardus, eavet; &qui contemnit, incidIt .. Eiusmodἱ timorIs stimuIIs tepidos exaItare neee sis est; sed eaveat ristor, ne , eum male se euros & somnolentos terrere nititur, meticulosos in desperati Isbaratrum deturbet; nam en S. Augia tract. I 3. In Ioz u utroqui homines periclit rur is sperando is dέρεν do. Quis autem modus hic tenendus sit, exposuimus tr. de Grati e p. 7. Iiauit. Quomodo vero se g Iet erga eos qui quidem timore pereelIuntur, sed dI- cun se mores mutare non posse propter cordis dur1 iam , consulat, quae diximus eodem tract. f. ut
Ex his, quae a nobis de praedestIuatione & reprobatione dicta sunt, quid sperare, & quid timere nos
oporteat, IntellIsmus 2 ad fi quis confidat se ea animodi cognItione percipere, & tamen spei ae timoris motibus pereelli is minime sentiat, nondum cognovit qwem admodum oporteat e m seire , tia Cor. 8. ideo quippe Deus haec duo nobis mysteria declaravit, ut hinc per tImorem fugῖamus summum ilhad malum, , quod repro. bacio denuntiat; & inde omni lamnatione properemus. ad ἰllud fummum bonum , cuius praedestinatio stabi- Iem finmat expectationem , - prorsus ut si spes & metur, quae duo sunt quasi naturales effectas ex hac cogniti ne reprobationis ac praedestinationis sequaces, nee impeIIunt , nec movent, haerere nos quodammodo necesse sit Instar euiusdam nMIs omni ventis. destitutae , nec unquam lictbie ad portum salutis appellare. Si non imp ome Domini tenueris σε in refer, cita subvertetur da- .mus tua , Eccli. 2I.
Equidem perfecto caritas foras mittit timorem . Ve- νum IIIa earitas, quae nondum sui Inerementi cumul- consecuta. est , quae est virtutis conditio I hac mo
tali vita . quo do presecta diceretur Nonne Apost
426쪽
3. Ideo & S. Aug. legit: eonsummata ea itas foras mittit i. timorem. Quandonam haec autem erIt consummata carI- stas nisi In caelIs, ubi Beati de sua selieitate seeuri, abG l ue timore ullo reprobationis, mysterium suae praedestia luationIs aeternum adorant; cum contra reprobi in Inseris siuae reprobationis pondere opprimantur , utpote quos nulla spes erigat, immo & obruat horrenda desperatio. At quandiu vivimus hane mortalem vitam , quantumeu lque virtutis gradum attIgerImus, hῖne semper in perie Io versamur , ne in illud Ingens reprobationIs malum I eurramus e quod quidem periculum erit Imminentius,nist per timorem Iongius fugiamus inde vero licet, immo & neeesse est expectare, atque ambire summum illud sbonum, per mysterium praedestination 1 praeparatum ; leritque haee nostra expectatio tanto ardentior, quanto lfirmior erIt ad virtutem progressio, tantaque aliquando sfutura est, ut eum Apostolo vere dicamus Rom. 8. Spe . . lfum i facti sumus. Porro non Ioeorum spatiIs, sed similitudine vel dissi- smilitudine morum aecedimus aut recedimus sive a Deo, lsive ab Illo aeterno malo, quod nobis mortalibus intenta- itur. Quisquis enitItur explanare Iegem diu nam usque ad liota unum , & euIpas omnes vel leviores effugere, IlIe lad Deum, portumque salutἔs accedit propius, longi iisque trecedit ab IIIo aetemo In ortunio; atque Ita timor in illud i-1ncurrendi qui permanet non ipsum angῆt aut perturbati lsrenam non babet, tormemum non habet, quia periculum
longius a se positum videt, sed solummodo tenet ipsum pie solicitum , sancteque pervigilem , qualis erat Apost
Ius cum dieeret : Casilo corpus meum , in servitutem redigo , ne forte cum aliis praedicamrim , t e reprolas σῖ-etar. At vero qui ἱneuriose ac te sede officio defungἰtur,voIensque negligat vitare cuUas leviores, a Deo, & ab aeterna sua salute Tecedit; aecedit vero ad praeeipit Ium seumque diserimen, ne & ipse numero reproborum adscriabatur , Ipsi immIneat propius, tum timore angitur, spes eius debilitatur sensim , labescit saepe animus, ipsaque τ prebatio animo interdum obversatur tanquam chaos quod
cim , quod ipsi ad Deum iter: IntercIudat.
427쪽
Dimisseque egus Attributis. 4 a sTrgo meus, tanquam mater optima, quae ut fillum infantulum suo lateri Inhaerentem eontineat , neve is a se diIabatur aue eursitet proeuI & ad certam R; dl- stantiam terriculamenta ponit , quibus iIle pereulsus ad matrem convoIati si forte ab ea paulium recesserit, atque in erus simi fidentius conqinestIt e haud secus sinquam, Deus terribIII reprobatIonis mysterio utitur tanquam septo Dodam, non quidem nos inter seque Ipsum interposito; sed quasi a tergo nobIs eircumiecto, ut nunquam ab ipso vel tantillum dIlabamur . Iter nostrum, quod dueli ad ultam, cinxit undequaque horrendo stagno Ign s aeterni, non ut nos In ID Iud praecipites agat, sed ut terreamur & fugiamus ἔ ut & per iniectum terrorem nos ad se retrahat citius , & per fugam tam imminentIs periculi nos sibi arctius adrungat, atqne devinelax , etenim Iuxta S.Chrysostomum Deus primo suo consilio nonnisi iuislutem nostram laserorum flammas accendIa . At si mysterium reprobationIs nos ad metum gamque compellit, mysterIum contra praedestinationIs mirum In modum aecendit In nobIs illud defiderIum, quo cupimus aeternum esse beati, allIelique nos umhementius Iniecta spe mlaime dubia ad hune felle Immum statum perveniendi; eum ex eo doeeamur non solum esse per Dei voluntatem destInatam nobis hane in eoelis selieitatem, sed etiam ad eam eonsequendam nobIs esse per Dei bonItatem praeparata benefic a , mediaque longe efficaelora dc certiora iis , quae sive
Angelis, sive prImis parentibus In statu Innoeent Iae
Enimvero si Deus aeternam sortem' nostris di mantis bus posuisset, ae voluisset omnem gratiae suae eventum a nostrae IibertatIs pendere arbitrio , sicut a libera primorum parentum voluntate pendebat, horum easus no-sros deiiceret animos , traheretque prope In desperati nem e eum enim illi ceciderint etiamnum sortes animis , vIribus Integris, Ineredibi I intelligentia praediti ,
necdum turbulentis eupIditatum aut tentat;onum motionibus iactati, qualis effet nostrum omnIum spes vel fiducia, ignara meate , voluntate fragili, quassatis vis
428쪽
rς D. Deo Uno, Divini que ejus Attribatis . bus, quorum denique vita omnis rentatio es supeνυννam , nisi Deus nobiscum ageret instar pii parentIs, qui filii sui iunioris omni consilio, ae rerum usu plane destItuti , Imbecillitati consulens , non eius permittit arbitrio ae potestati amplissimam haereditatem , quam ei amantissime servat, ne Ipsam fit Ius aut incaute dIssipet, aut disperdat illiberaXter; & ut illuni sibi magis, adstrictum teneat, informetque sua pate na InstitutIone & diseIplina Qv d ergo esse potesi ad
excitandam & Inflammandam spem nostram essicacius , quam dum certi sumus per mysterium praedestInationis , nostram sortem positam esse In Dei optimi Parentis omnIpotentissim Is manibus, & non in viribus humanae libertatis, quae tota infirmItas. est ac defe- ctio: Aa vero timendum es , Inquit S. August. lib. de dono perseri cap. a a. ne tune de se homo desperet , quando spes ejus ponenda demonseratur in Deo , non a.
rem desperaret, s eam in seipso superbissisus oe in
deli mus poneret ξ Disputationibus nostris circa hoeee mysterium brevi finem faelet nostra ais Deum precatio, si eas aggredimur solum ad aedificationem, ut
observat S. Augusti ibid. cap. aq. Non semus itaque sanquit , in diisntationibus prompti , ct in orationibias pigri. Oremus , dilectissmi, oremus . Si Deus dare nollet, non ita Incitaret ad . petendum. Tanto arindentius ac perseverantius postulemus, quanto gravior, urgentior & continentior ege stas nostra est ι totos committamus nos curae, ac disciplinae tam providi , tamque boni Parentis, S ut ait S. Augustinus cap. 32. de ipso cursu nostro Mna νectoque condiscamus nos,ad praevisis ianem dimina gratiin Pertinere . Amen .
429쪽
Dlalmus Attributa divina , alia esse absesuta δ
De prioribus egimus toto Tract. praecedentie posteriorum vero nune ineumbIt Investigare existen tiam , naturam , & affectIones I ex iis enim consistit adorandum Trinitatis mysterlum . Attributum autem relativum est IlIud, quod in suo conceptu InvolvIt habitudinem ad alterum', relati quippe apud Philosophos est respectus, seu ordo uni ad alterum; sic Pater, Creator, Dominus sunt attributa relativa , quῖa Pater dicitur per ordinem ad Fiis sum, Creator ad creaturas, & Dominus ad subditos ἀHine .uplicis generis relationes In Deo dIstIngua Blent a Theologis e aliae sunt ad extra , ut relatim Creatoris, Domini, Iudicis, &e. quia respleiunt terminum extra Deum positum, nempe creaturas e aliae Scuntur relationes ad intra, quia terminus, ad quem ordinem habent, est in Deo, ut relatio Patris ad Fl-Inim sibi eonsubstantialem . Rursus relationes ad Intra aliae sunt ratIonis.& pes mentem duntaxat, ut relationes essentiae divinae ad ejus attributa, quae licet sint realiter quidem eum essentia divina, ut diximul Tractu praecedenti , mens tame IIIa concipit tanquam emanationes a dἔvina essentia ,
fieque essentiam divinam sibi repraesentat velutἰ prioeipium relasivum ad proprietates in illa fluentes e aliae sun c
430쪽
413 De Deo riano . sunt reales, existuntque independenter a mentst , ut re
Iatio puris ad filἰum, & vieissim filii ad patrem.
Non agitur In hoo Tractatu de relationibus , quae sunt ad extra, neque de relatἰonibus rationis ad intra, suas mens humana concipit, quamvis revera In Deo non sint nisi fundamentaliter, sed de relatIonibus realibus , quae nullatenus dependent a menter quaeritur , an, & quomodo In Deo existant, ae constituant sanis ct ssimae TrinitatIs myster um . Si ratio IumIne fidei destituta consulatur, ut in P ganis , Iudaeis , MahumetanIs, negabIt admittendas esse Iiuiusmodi relationes, quia ad realem & veram reis Iationem quatuor requiruntur. Primum & ceteris necessario praesuppositum , est realis distinctio Inter ea , quae ad se invicem reseruntur , quaeque correlativa diei
soIente nemo quippe potest e sie ipsius sul pater, aut filius, sed alterius; nee aequalis sibi , sed alteri. Secundum , est subiectum, seu res quae resertur ut paten ad filium. Tertium, ut fundamentum, hoe est ratio, propter quam subiectum refertur, ut generatio , pr pter quam pater habitudinem & ordinem habet ad filium, albedo, qua paries sit fimilis alteri. Quartum , est terminus, ad quem subiectum refertur, η. g. filius, ad quem paternitas termInatur. At qui aciem mentis figit in Deo quem & fides & ratio docent esse unum , simplicissimum, & omnis realis compositionis expertem γposse reperiri & distinctionem realem, ex qua exurgat numerus, & rationem produeentis, & producti tanquam fundamentum oppositionis relativae Inter subiectum Aeterminum, Patrem sellieet, R Fillum, Si Spiritum sanctum : Puid sbi muIν se, ne sic loquar, absque num
ro numerus, InquIt S. Bern. I. s. de Consid. e. 7. si tria , quomodo non numerus t se unum, ubi numerus Et e. 8. Sacrament- boe magnum est , is quidem venerandum, non scrutandum .... Scrutari εις, temeritas es s credere
pietas est e nosse vitas ετ vita aeterna est. Ergo in hocce Tractatu solἱ revelationi & fidei attendendum, tanquam lucemae lucenti in cal noso I eo, iuxta Apostoli verba , I. Petri c. I. Creaturae, quar prius nobis enarrabant floriam Dei, docebantque sempite m