장음표시 사용
181쪽
in ipsa ratione entis, quae est in illis diversa, inquantum iu
Deo reperitur per essentiam set Secundum Veritatem, in crea.
tura vero non nisi per participationem et umbratici; illoquo dicitur proprie ens. quia eSi ipsum rase subsistens; illa vero diminuli, quia solum participat esse.
Probatur tertio alia ratione : illa non conveniunt univoch in aliqua ratione, quorum unum participat talem rationem cum essentiali dependentia ab alio : Sed creaturae participant rationem onus cum essentiali dependentia a Deo; ergo non conveniunt uni voce cum illo in rations entisa uinor certa est: Nam entitas creaturae est essentialiter participatio divinae entitatis, a qua dependet, ut a Sua origine, Suoque exemplari. Major vero declaratur 2 Etenim de ratione umvocorum est, ut ratio communis aequaliter descendat ad omnia particularia;
ergo contra rationem eorum eSι , ut GSentialiter unum deis
uendeat ab alio : hoc ipso enim quod in sua essentia includit nanc dependentiam, quam aliud non includit, non se habet
dom essentiali modo ad rationem communem. Confirmatur ex D. Thoma: Si ens esset univoeum ad Deum et creaturam, se et genus ad utrumque, quod est exproMocontra Aristotelem; siquidem versi esset natura communis Deo et creaturis, quae contraheretur per finitalom et in itatem tanquam per disserentias. Adde etiam quod plus distat
Deus a creaturis, quam creaturae disteαι ab invicem : Sed propter distantiam unius creaturae ab alia, tollitur uni vocatio, V. g. inter hominem verum, et hominem pictum, ergo inter Deum et creaturam non datur uni vocatio. Ex ius infertur cum D. Thoma 4 pari , quaeSt. 43, art. 5, nihil esso univocum Deo, et. creaturis: Quia eaedem rationes, quae probant rationem entis nan esse univocam Deo et cre
turis, idem suadoat do aliis persectionibus. Undo quidquid
dicitur de Deo et creaturis, ut Sapientia, Justitia, Proviue tia, etc. longo alio inportori modo convenit altissimae illi entitati ac conveniat creaturis. Hinc est quod Dionysius dedia
gnatur vocare Deum nostris nominibus, dicitque non esse Proprie bonum, Sed super bonum, nec proprio Sapientem, sed supersapientem, et Dico secundo : Ens non est etiam univocum re ecta Substantiae et acculeatis. Ita tonent omnes supra citati contra
Probatur primo conclusio. : Tum iisdem fere rationibus, Fas supra pro praecedenti adduximus : Sutalantia enim et umidens usin participant ens eodem modo, sin diversimo; Substantia quidem simplicuer. accidens veru secundum quid: Miamia p.r prius, accitans vero per posterius: Si tantia sine de monita si ordina ad accidens , aecidens vero eum 4 undisilia .v ordino ad in ianuam. Tum ouam ratio
182쪽
LTRUM ins Srr Ivo M. 475 speciali: Nam contra rationem univocorum est, ni unaim Osiniatur per aliud : Sed accidens definitur per substantiam , dicitur enim entis ens, id est substantiae; ergo non eonvenit univoch cum ilIa. Probatur secundo ratione universali pro utraque conclusione : Univoca sunt, quae contrahuntur por differentias oxtra rationem communem pusitas; analoga verb sunt, quae dete minantur per varioS modos participandi rationem comm nem : Atqui ens non potest contrahi per differentius extra rationem entis positas, sed solum per divers0s modos essendi; ergo non est univocum. Major est D. Thomae in η, distia 22, aeSt. , art. 3, ad 2, et patet ex definitione una corum :Quippe definiuntur, quorum nomen est commvns, et ratio
aequaliter est in omnibus; undd non dii larunt in ipsa rations communi, quasi diversi mod6 illam partie ent, sed solum per aliquid adventilium rationi communi: Ut animal non dissertin homine et bruto secundum diversum modum essendi in utroque Ih0mo enim et brutum eodem modo participant rationem animalis, et ejus proprietates, ut Sentir , dormire, comedere, etc. Sed s0lum ditari pur advontitias disserentias, scilicet rationalita tem et irrationalitatem. Minor verb probatur : Disserentiae proprio dictae debent esse extra rationem communem : Sed nulla differentia potest esse extra rationementiS; ergo ens non potest habere differentias. Probatur mi.
r : Nam lusmodi Gisserentia vel esset aliquid , vel nihil: Si nihil, profecto non est differentia entiS si aliquid, non est extra rationem entis, ut patet; ergo ens non habet dissere tias extra se. Undd si c0ntrahatur ad Deum et creaturam, ad' accidens et substantiam, hoc non sit per disserentius ipsi su-ςradditos, Sed per varios modos habendi rationem entis :cus enim eSt ipsum esse purissimum et plenitudo essendi,
creatura vero est cluaedam illius participatio et tenus vestigium; et in creaturis suustantia est simpliciter ens, accidens vero secundum quid, Seu modus entis.
Responderi potest cum Scoto, em larmiliter non ineludi in ultimis ditarentiis; alius enim illis differentiae eonvenirent et disco enirent; disconvenirent, quia differentiae sunt; eoo
Sed contra: Nam, ut arguit Caietanias do ente et essentia,c - έ, pr0Prietates entis conveniunt per se ultimis dimu entiis; eris etiam conceptus entis includitur in illis. Consequentia patet nam ex Aristotelo primo Posteriorum : in quo sunt proprietates, debet eSSO etiam essentia, seu subjectum, quia sunt illius individuae comites r Antecedens etiam Videtur reditum ; nam etiam ultima disserentia est una et vera. Νequo vero inconveniens est, ut disserentiae illae conveniant ansit
gicsi; quia nihil est tam diversum, ut non conveniat analogi eo
183쪽
eum aliis in ratione entis; nihil enim potest subterfugera ens, alius esset nihil purum. Dico tertio : Ens est analogum Suis inferioribus, tum analogia attributionis, tum analogia proportionalitatis. Conclusio
Et in primis, quod ens sit analogum, patet ex dictis. Cum
enim non sit nomen pursi aequivoctim, sed a consilio impositum, ad significandam rationem communem essendi, et aliundδ demonstraverimus non esse univocum, restat ut sit
Quod vero sit analogum analogia attributionis, probatur :Analoga attributionis Sunt, quorum unum participat rationem communem cum habitudine ad aliud principalius; ut medicina dicitur sana per habitudinem ad hominem, quem curat: Atqui creatura participat rationem entis cum habitudino ad Deum, cujus est participatio ; et accidens cum habitudine ad substantiam, cujus eSt modificatio; ergo ens est analogum analogia attributionis. Quod vero sit otiam analogiam analogia proportionalitatis, probatur : Analoga proportionalitatis sunt, quae so habent ad rationem communem cum quadam proportione, Sicut Leo, et Ludovicus XIV, in ratione regis analogantur, quia prop0rtionaliter se habent ad excellondum inter res sui generis, inquantum sicut Ludovicus XIV dignitate praestat supra reliquos Gall0s, ita quoque Leo suo modo praeeminet inter omnes ieras, ideoque dicitur reae ferarum, sicut ille dicitur reae hominum. Sed Deus et creatura, Substantia et accidens, Se habent cum quadam proportionalitate ad rationem entis; sicut enim Deus Uicitur ens, quia est ipsum esse, ita creatura dicitur ens , quia participat esse; et sicut substantia se habet adesse Simpliciter, ita et accidens ad esse Secundum quid; ergo ens est analogum analogia proportionalitatis. 0bjicies primo contra utramquct priorem concluSionem :Quod dicit unum conceptum praecisum ab inserioribus, est uni vocum suntvocum enim est quasi unius vocis, et unius conceptus : Sed ens dicit unicum conceptum ab inferioribus praecisum I DN6 est univocum. Probatur minor : Ille conceptus est unus praecisus ab inferioribus, de quo possumus esse eerti, dum adhuc sumus ds inferioribus incerti: Sed possumus esse certi rem aliquam esse ens, et incerti utrum sit accidens , vel substantia ; ergo ens dicit unum conceptum praecisum ab inferioribus. Declaratur minor; Antiqui enim eranteerti animam et lucem esse entia, sod dubitabant utrum e Sent substantiae, vel accidentia. Respondeo primo distinguendo majorem : Univocum est,
quod dicit conceptum ab inferioribus praecisum, et ad illa aequaliter descendentem, concedo; et inaequaliter ad illa de-
184쪽
scendentem, nego : Ad hoc enim ut conceptus sit univocus necesse est illum ita praescindi ab inferioribus, ut etiam ad illa aequaliter descendat, ipsisque eodem modo conveniat: si enim inaequaliter conveniat, tollitur uni vocatio. Undb quantumvis sanum dicere videatur unum conceptum, scilicet id, quod respicit sanitatem, quia tamen aliter applicatur Med, cinae , et aliter animali, non eSt uni vocum. Patet autem quod ens , licet qua lantenus dicere vide3tur unum conceptum confusissimum distic tiones in seriorum non explicantem, Sed conglobantem, scilicet, id quod habet esse; attamen non descendit aequaliter ad Deum et creaturam, ad Substantiam et accidens : Deus enim est ens per plenitudinem, et est ipSum re, creatura vero Pst ens participationem; substantia est enssimpliciter, et acciden S moduS enti S. Respondeo Secundo cum C elano Op. de analogia entis cap. 4, distinguendo minorem : Ens dicit unicum conceptum praecisum ab inferioribus praecisione distincta et perfecta , nego; confusa et inde terminata , concedo: Non enim ens signiscat aliquam formalitatem persecte praecisam a constitutivo disserentiali Dei et creaturae, substantiae et accidentis, ita ut ex illa formalitate, et ratione disserentiali divinitatis v. g. larmetur conceptus tertius Sicut ex animalitate et rationalitato fit conceptus hominis : Si quidem et ipsa disserentia divinitatis est ens, sicut et quidquid est in Deo : Undb si nullo, quod sit in Deo aut creatura, potest perfecte praescindi ratio entis; sed solum impersecte, inquantum significat. omnem quidditatem Dei et creaturarum squae inter se simpliciter dissorunt
ut invicem proportionantur Secundum esse; ex qua Pr0P0rtione Sortiuntur nomen entis : Sicut, sanum, Solum exprimit id, quod respicit sanitatem, prout proportionatur in tali respectu Sanitatis. Unde Sicut sanum est analogum, quia Solum significat sua inferiora ut ero portionata in respicienda Sanitate, iita ens QSt analogum , quia solum significat sua inseriora ut proportionata in habenda ratione entis.
Ad probationem, reSp0ndeo, ut possimus esso certi, quod aliqua res Sit ens, et incerti quale sit ens, solum requiri quod conceptus entis non significet explicatsi et determinale ipsa inseriora, et modos quos in illis habet, quamvis significet illa in consuS0 et indeterminato. Unde quidam Scotista merito deridet hoc argumentum suorum Constatrum; quia, inquit,
si canis marinus, et canis terrestris essent in Sacco, et unu Smoveretur, certi esSemus canem moveri, incerti tamen quisnam eSSet canis ille , marinus, an terrestris. Et tamen propterea nemo dicet conceptum canis esse uni vocum mBrinu, et
terreStri, est enim pure aequivocus; ergo quod p0Mimus esse certi de ratione communi, dum adhuc sumus incerti de inserioribus ejus, nou arguit ejus uritv0cationem.
185쪽
Instabis : Si in conceptu entis includerentur inferiora, etiam impliciti et in confuso, de quocumque praedicaretur enS, prae dicarentur inferiora, scilicet Deus et creatura, substantia eLaccidens : Consequens est lalsum; ergo et antecedens. Proh tur Sequela : Cum praedicatur aliquid de alio, simul praedicam tur omnia inclusa in illo; ergo si inferiora includerentur inente, de quocumque diceretur ens, dicerentur et inseriora
undd omne ens esset Deus, erectiura, etc.
Respondeo distinguendo majorem: Si ens includeret inseriora determinath A quasi copulativo, concedo; indeterminalli et quasi disjuncti vh, nego : Ens autem non includit inseriora determinath et conjunctivb, ita ut ad rationem sntis requirantur omnia inferiora; sod solum indeterminalsi ebquusi disjunctivsi, inquantum significat aliquem modum essendi, quisquis ille sit. Cum vero descendit ad inferiora , modus illo essendi, qui erat indeterminatus, determinatur, alius in Deo, alius in creatura, alius in accidente, alius in substanti R. Objicies secundo : Poriscin cognoscimus Deum Secunditin gradum entis: ergo persecth convenit cum creaturis in graduentis. Antecedens patet : Nam demonstrative probamus esse divinum cum suis persectionibus; orso perseci iphum cognoscimus : Quae enim persectior cognitio esse p0test, quam quae habetur per demonstrationem p Probatur Vero m eque tia : Grudus entis divini non cognoscitur a nobis nisi per creaturas; ergo Si persectis cognoscatur, debet perfecto eo
Respondeo distinguendo antecedons : Porsecto cognoscimus Deum Secundum gradum entis, quantum ad certitudinem cogniti0ni S, concedo ; quantum ad penetrationem illius gradus, nego. Quamvis enim scientia, quam habemus de Deo, Sit certissima; non tamen perisci ponstrat ens divinum, et m0dum quo esse convenit Deo, nisi sorte per negntionem, inquantum cognoscimus Deum long- sublimiori modo esse ens,
Instabis : Si conceptus entis non sit univocus Deo et creatu ris , nullo modo potest a nobis concipi ens divinum : Consequens est salsum; ergo et antecedons. Probatur Sequela : --nis conceptus, qui a nobis intelligitur, debet relucere in phantasmuis creaturarum : Sed si creatura non conveniat uni-Voch cum Deo in ratione entis, sens divinum non risluceret in phantasmate creaturarum; ergo non posset a nobis ullo modo intelligi. Probatur minor : Quod nullo modo continetur in creatura, non relucet in phantasmato creaturae : Sed si ensnon eMet uni vocum, ratio entis divini nullo modo continer tur in creatura; ergo, etc. Probatur minor: Vel enim contineretur larmaliter, sicut gradus animalis tu, homine; et hoc
186쪽
non , quia in ratione entis Deus et creatura non assimilantur formaliter : Vel virtualiter; et hoc non, quia causa non conmnetur virtualiter in suo effectu. Bespondeo negando Sequelaenia Ad probationem , nego minorem. Ad nus pr tionem, nego etiam minorem. Ad em probationem, respoudeo, ens divi rum relucere et contineri an phaniasmate ereaturae participativo, tanquam in essectu proprio quidem, sta tamen non uni voco. Undis sicut ratio e me eognoscitur per effectum et participationem suam; ita quoque ratio entis divini, quamvis eminentior, cognoscitur
Objieios tertio : Objoctum scientiae debet esse univocum :Sed eas est objectum Metaphysicae; ergo est univocum. PI batur major : Nam desinitio objecti est medium ad demon trandas proprietates : Sed medium demonstrationis debet esse uni vocum; ergo definitio objecti scientiae debet univoce convenire, ac proinde objectum ipsum esse uni vocum. Probatur minor : Quia medium des)et esse perfreto ianum, et ideo desectu unitatis terminus aequivocus non potest esse medium demonstrationis : Atqui terminus et definitio analoga non sunt unum persecth; orgo non possunt esse medium demonstrationis. Respondeo negando majorem absoluth : Nam de analogis potest dari una scientia, inquantum conveniunt in una ratione analoga, et possunt oetendi per eadem principia. Sic Medicina est non solum de homine sano, sed etiam de herbis sanis, dourinis, de pulSu, etc. Ad probation0m, nego minorem. Ad ejus probationem distinguo majorum : Medium demonstrationis debet esse persecte unum. unitate excludente aequivocaisonem, conrodo; unitate includento univocationem , nego. Quod enim unilas analoga sussiciat ad medium demonstrationis, luce clariiss patet in hac demonstratione : Principium in creatis eSt prius principiato : Sed sons est principium rivi; ergo est prius rivo i tamen constat, Principium esse termhium analogum. Misse aliae sunt dem0ntrationes optimae, quae constant medio analogo. Quaeres, quare ens dicatur transcendens, et quid sit tran- Scendens Baepondeo transcendens esse, quod imbibitur in omni mali tute rei, de qua praedicatur; ita ut nihil sit in tali re, do quo dici n0n possit. Ens autem, cum sit praedicaeum univerSalissimum, imbibitur in omnibus rpi formalitatibus, ita ut nihil sit in ea, quod non sit ens: Ut in homine nihil est quod fugiat tionem entis. Nam animalitas est ens, rationalitas estens, etc. ΝΘ modo Butem ens est transcendens, Sed etiam . ejus proprii intes, scilicet unitas, veritus, et bonitas, Sunt transcendentales; sicut et quaedam voca la, quae ConVertuntur cum ente, scilicet res et aliquid: nulla enim stillerentia
187쪽
480 ouARTA PARS PHILOSOPHIAE . invenitur in rebus, quae non Sit ens, vera, bona , una, res, et
Observandum tamen est ex Caietano de onte et essentia cap. 4. ista transcendentia, scilicet ens, unum, Verum, bonum, res, et aliquid, non importare alium gradum, seu aliam quidditatem a gradibus, seu naturis eorum, quibus attribuuntur. Cum enim dico, ens homo, unus homo, bonus b0mo, Verus hom0, res homo, aliquid homo, nullum alium gradum ab humanitate significo, sed illam solum diversis modis explico :Siquidom Ens significat humanitatem, prout habet esse; Unum illam exprimit, prout non est divisa in s0 a 'tualiter; Bonum prout est persectiva appetitiis, id est, poteSt illum te minare: Uerum prout potest terminare intellectum; Res prout ponit entitatem in rerum natura non fictam, Sed realem; albquid prout est aliud quid a caeteris.
De distinetione Essentiae et Existentiae.
Celebris est haec dissicultas, et una ex fundamentalibus in doctrina D. Thomae : Quae proind6, ut clare pro natur,
quantum patitur conditio subtilissimae et abstractisSimae m inrise, Recolendum est quod, ut diximus in principio, ensest, quod habet me, id est, existentiam : Undo in ente duo, saltem ratione, distinguuntur, scilicet id quod habet esse, et ipsum esse. Illud, quod habet esse dicitur essentia, seu qui altas , Seu natura, haec enim omni B pro eodem communiter Sumuntur a Metaphysicis et Logicis; und si essentia definitur, Potentia ad essendum : Ipsum autem actuale Qxercitium es-Sendi vocatur eaeis tentia, seu esse, et solet definiri, Actualitas, qua res Si Stilur extra nihilum et causas, seu Ultima entis 3ctualitas, seu, ut nos initio Physicae definivimus, Rei extra causas et nihilum sistentia. Quaerimus utrum talis actualitas essendi sit distincta abessentia et quid ditate. Fatentur omnes in entibus creatis di tingui saltem per rutionem : PossumuS enim concipere quis ditatem et essentiam, nihil concipiendo de existentia. Imbomnes scientiae con,iderant rerum eSSenti Bs ab existentia pra cisas. Solum dubium est, utrum distinguatur Secundum rem.
Negant plures extra D. Thomae Scholam; Τhom istae vero; et plures alii cum D. Thoma tenent essentiam in creaturis di, tingui realiter ab existentia : Scotus medium iter tenet, Scilicet
existenti Θm distingui ab essentia distinctione sua formali ex
natura rei. Diqiligod by Corale
188쪽
Dico primo : In ente increato, scilicet Deo, existentia et essentia nullo modo distinguuntur, saltem realiter. Ita omnes cum D. Thoma 4 pari. , quaeSt. 3, 3rt. 4. Probatur: Deus est ipsum esse purissimum, Seu ipsa existentia subsistens; erg6 non distinguitur a Suo me, Seu existen. tia. Deindd si essentia Dei esset distincta ab ejus existentia. compararetur ad ipSam ut potentia ad actu mi ac proinde Deus realiter componeretur ex actu et potentia, nec eSSet actus Purus. Idque ut mittam alias quam plurimas rationes, Dico Secundo : In omni enle creato essentia realiter distinguitur ab existentia : ita ut ossentia sit potentia determinata Bd essendum, existentia vero sit actus receptus in tali potentia, modo a nobis explicato in prima parte Phys. disp. 4,
Antequam probetur Conclusio, paulo uberius explicanda nobis est ; praecipud cum in illa res se habeat ut in principiis, lam explicatione potius quam probatione suadentur. Igitur ut arsi proponatur, Solum Deum Optimum Maximum habemus ut ens Simplex et purum in actualitate essendi, qu0d proinde
minimo sit constitutum ex potentia essendi et actu essendi: Sed sit imum esse purisgimum ac subsistens. Caeterum id nullienti finito et creato concedimus; proindeque nullum habemuSut purum et Simplex , sed ut compositum, et ut potentialitati permixtum. Unde tu omni ente creato duo ut ita dicam essendi elementa distinguimus, quorum unum se habeat ut inchoatio et fundamentum essendi, nempe potentia et ea pagitBS reeeptiva ipsius esse; aliud vero ut complementum et ultima persectio essendi, nempe actus essendi. Et quidem in entibus creatis substantiali mutationi obnoxiis haec duo principia e sendi concedenda esse, luce clarius demonstravimus. in Phy-
SicB, Ostendimusque eorum essentiam constitui ex duabus rebuS, nempe ex potentia versutili in diversas sentis species nempe materia; et ex actu determinativo ad unam essendi rationem nempe forma. Caeterum cum ibidem annotaverimus esse quasdam formas quae Solae Subsistere valent ac integraeeMentiae rationem habero, ut Angeli; manifestum est in illis locum non habere comp0silionem illam ex potentia essentiali et actu eSSentiali, sed illorum essentiam esse Simplicem: AtrurSuS, cum pro comperto habeamuS, nullum enS creatum P0SSO eSSe Bctum simplicem et purum, necesse est etiam in illis rationem entis componi ex aliquo essendi actu aliquave p0tentia; proindequo eorum essentiam non esse ipsam ultimam essendi actualitatem, quam nonnune eaeis tentiae, Seu esse
exprimimus, Sed comparari ad illam ut potentiam ad suum actum; sicque distingui in illis essentiam ab exi Stentia. Conclusio etsi hac sola explicatione satis perspicua essecta sit, variis tamen argumentis confirmanda est.
189쪽
Probatur ergo primo auctoritate Scripturae, Patrum et Conciliorum dicentium soli Deo convenire quod sit suum eSse, Seu ipsum esse: Undo nomen iliud tetragrammaton Scilicet Iehο- vah. quod habetur ut propriissimum Dei n0men, significat ipsum esse; nam derivatur a Verbo Hebraeo Substantivo hoah, seu havah, quod significat erae; ergo caeterae crenturae non Sunt suum esse; proindeque earum essentia distingustur aberae, Seu exi Stentia.
Probatur secundo rationibus D. Thomae: Nam de ejus mento dubitari non potest, cum perpetuo inculcet in aliis entibus praeter Deum esse et essentiam distingui : Und6 1 pari. , quaest. 54, art. 3. In Omni ente creato, inquit, essentia int eri a suo esse , et ad imum compotara tur, ut potentia adactum. Et opusc. 48, tract. de Subuantia cap. 2, dicit, esse enentiae, et esse actualiis eristeretiae relatinguuntur real Dr, ut duae dioersae res; quod ibidem probat: Et opusc. I, cap. 8. Esse rei non est nec forma ejus, nec materis, sed aliquid adveniens rei per sormam. Cum igitur constet dodus mente, Solum superest, ut id rationibus ejus probetur, quarum primu Sic proponitur. Quod recipitur in ementia tanquam actus in Sua p0tentia , realiter distinguitur ab essentia : Sest omnis existentia cremturae recipitur in ejus essentia tanquam actus in Sua potentia; ergo realiter distinguitur ab ea. Major est nota; nam nihil
poteSi recipere seipsum. Minor vero probatur, tum Ex communi modo loquendi, quo solemus dicere creaturas recipereo Deo esse, seu eaeistentiam : Tum etiam rationB : Nam existentia creata non potest esse irrecepta; ergo debet recipi inessentia tanquam in propria potentia. C0nSequentia patet; non enim assignari potest aliud subjectum, in quo recipiatur exi Stentia, pryter essentiam, quae etiam idcirco digitur potentia seu subjectum esse l. Antecedens Vero probatur: ExiStentia irrecepta est actus purus : Sed existentia creaturae Π0n eSt actus purus; ergo non est irrecepta. Minor est certissima ; solus enim Deus est actus purus. Major Vero declaratur : Actus purus est, qui nulli potentiae permiscetur : Sed existentia irrecepta nulli potentiae permiscetur , ergo eSt Betus purus. Major patet : Nam actus amittit puritatem, inquantum admiscetur potentiae. Minor vero pr0batur : Actus mi Scetur potentiae, vel quia est actus dlicujus potentiae, vel quia est in potentia ad ulteriorem actum : Sed existentia irrecepta non est actus alicujus potentiae, cum in illa n0n recipiatur; nec ordinatur ad ulteriorem actum, cum sit Rctus 'ultimus in linea entis; ergo existentia irrecepta est Betus Purus Seu, ipSum esse purum, a se subsi Stens, et inmmp0Si
Respondebis, existentiam substantiae creatae n0u eSSe ae-
190쪽
-n purum, quia licet non recipiatur in aliquoi recipit tamen aliquid, scilicet subsistentiam. Sed contra: Nam in primis responsio est aperae contra D. Thomam, qui perpetuo inculcat a eSM, B Seu existentiam, a non comparari ad alia sicut recipiens ad receptum, Sed
e sicut receptum ad recipiens , i, ideoque ipSum Vocat, u ae-κ tualitatem omnium rerum, etiam sormnrum B . pari. quaeM. 3. Brt. 1. et quaeSt. 4. Bri. 4. ad 3. Est etiam contra rationem ; nam existentia est ultima eSSendi actualitas; ergo non
potest recipere aliam actualitatem. ConSequentia patet: Probatur antecedens : Existentia est voluti extra nihilum et causas Sistentia : Atqui res non censentur sisti extra nihilum et causas , nisi quando habent ultimam essendi actua- Iitatem; ergo existentia est ultima xssendi actualitus. Addo demum cum Joanne a S. Τhoma in Phys. 4. parι. quaeSt. T. art. 1. Pe OnRm, seu Suppositum esse id, qu0d recipit ea, Stentiam; Supp0Si tum enim est quod generatur, id est, ducitur ad esse; ergo subsistentia non recipibur in existentia,
sed e contra. Confirmatur magis praecedens ratio : Nam, ut inculcat D. Thomas pluribus in locis; ut 1. pari. quaest. 44. Bri. 4. et q. contra Gentem Cap. 42. Esse abstractum et Subsistons, Seu quod idem est, exiStentiu irrecepta est unica et infinita : Sed existentia creaturae non est unica, nec infinita; ergo non est irrecepta. Minor constat. Probatur major ex e0dem D. Τhoma 4. pari. quaeSt. T. art. q. et de ente et eSSentia, cap. 5.
Nam actus limitatur et multiplicatur inquantum recipitur inpotentia set ideo larma Angelica, quia non est recepta in 'materia , non multiplicatur, Sed est unica in sua specie; et Plato, qis ponebat hominem irreceptum in materia, p0nebat
ipsum unicum, qui causaret caeteros in materia receptoSὶ Θrgo eSSe, Seu existentia irrecepta erit unica et infinita in linea eSSendi.
Caeterum ut intelligantur haec profundissima D. Thomae principia, scilicet u actum multiplicari, et limitari per pote ic tiam, in qua recipitur; et a qua si sit liber, erit inlinitus, re et unicus ; η quae principia licet videantur plerisque mysteria, att3men D. Thomae adeo certa et clara visa sunt, ut illis perpetuo utatur ad demonstrandam Divinam unitatem ob insi-nitatem, et 4. pari. quaest. 75. Brt. T. dixerit,. et non SSeu intelligi aliquam formam separatam a sid est, in potentia irreceptam u eSSe nisi unam in specie n. Ut, inquam, intelligantur haec Sublimi SSima et vero Angelica dogmata, N0ta, quod in rerum natura Sunt duo extrema, scilicet RctuS purus, id est, Deus , in quo reperitur tota plenitudo essendi; et potentia pura, Scilicet materia, in qua est tota Vacuitas essendi,