장음표시 사용
361쪽
quibus possint eligere ad placitum eb majore indifferentii, qubd sine
immunes & liberi ab omni inclinatione peccaminosa. Hic est procul dubio sensus genuinus textuum S. Augustini , quibus Nova. tores impertinenter gloriantur. Supponamus tamen id , quod minime eoncedendum , nempequbd S. Doctor praecise loquatur in allatis textibus de voluntate non peccandi , quae licet Deo & Sanctis necessaria non tamen violet Iibertatem , & quod exinde S. Augustinus nitatur probare , V Iuntatem semper permanere liberam ad aliquam rem , quamvis eam neeessarib velis , dummodo caeteroquin non sit coacta , vel com pulsa ; transeat hoc 3 inde tamen nil prorsus eruitur contra dogma Catholicum , videlicet ad merendum vel demerendum in statu naturae corruptae requiri non silum libertatem & exemptionem I e actione , sed etiam a necessitate ; nam S. Augustinus non assirmat,qubd amor licet necessarius , 3c simpliciter liber a coactione Deo ScAngelis sit meritorius r imb verb nemo ignorat, omne meritum in Deo , si tamen aliquod concipi possit , esse ab aeterno , Beatos verbuersari extra statum merendi & demerendi. Dato etiam , Iicὲt falsissimum sit , verum esse , quδd Deus aut Beati amore illo Beatifico quid possint mereri: non tamen inde fluit , per hujusmodi actus necessitatos hominem posse mereri vel demereri in statu naturae corruptae , clim nec Deus nee Beati in hoc statu viae & corruptionis peregrinentur. Nihil ergo nos impediat libere fateri, voluntatem quidem posse esse liberam , quamvis caeteroquin ad agendum necessitetur, libertate videlicet coactio- his , non indifferentiae , verumtamen nunquam concedemus , nec etiam Jan senistae id unquam evincent ex Augustino , hanc libemtatem a coactione sufficere ad merendum aut demerendum praeseristis in statu naturae praevaricantis. Resp. Ad sextum. Ubi S. Augustinus videtur negare , quδd tune simus orbati libero arbitrio & deliberatione voluntatis, quanis do necessitate naturali compellimur aIiquid agere : pro exemplo a
scit desiderium nostrae beatitudinis , & impeccabilitatem Dei , quae
362쪽
Lehi in Deo de nobis sint necessaria , non tamen desinunt esse Iibe
x a r is Voluntatis enim arbitrio , inquit , deliberatione privatur, ,, quidquid naturali necessiitate constringitur. Et hic nonnulla quae- ,,stio est 3 perquam enim absurdum est , ut aded dicamus non perin tinere ad voluntatem nostram ,, &e. N. inquam , plures The Iogos hunc locum eodem modo explicare , quo expedivi praecede tes objectiones e nimirum quamvis necessiitate trahimur ad desiderandam beatitudinem, clim non possiimus nobis ipsis malum velle ,
Iiberὲ tamen hane beatitudinem desideramus , partim quia possi anus nobis desiderare hoc vel illud bonum , partim quia possumus ad plaeitum desistere a desiderio beatitudinis , impediendo inteuIectum , ne illam cogitet, ac suspendendo actiones voluntatis , ne illuc feramur desiderando ζ pariter , quamvis Deus necessaribvelit aequitatem , cum non Possiit Velle injustitiam , attamen pergit esse liberrimus ex eadem causa , tum qubd hunc actum justitiae v Ieat exercere , vel omittere , tum quhd ex pluribus actionibus aequitatis possit hanc prae alia eligere. Quod utique superabundat , ut sit indifferentissimus, capacissimus electionis , & per consequens liberrimus. Quamvis hae explicationes sint valde orthodoxae , nihil minus dicere non vereor , per illas mentem S. Augustini non ad mussim attingi. Certum est enim , S. Doctorem loco eitato de nulla re minus agere , ac de Iibertate hominis , nec aliorsum tendere , nisi ut occurrat malae euidam probationi a Pelagio allatae ad
substituendam naturam vel liberum arbitrium Ioeo gratiae ex Iesi Christo , quam defendebant Catholici contra Pelagium. Selendum est pro meliore notitia , Pelagium probare vesuisse suas haereses ex ipsis verbis S. Augustini , quae sic senant , quae que hoe loco ex Augustino objiciuntur : Voluntaris enim arbitristiliberatisne ni μν , quidquid nam si nuestitata in bivturr Error P Iagii , de quo hic quaestio , in eo consistebat , qubd voluerit Itb
xum hominis arbitrium ita venire a Deo , ut sit vera gratia , praeis
ter quam nulla alia sit quaerenda , vel admittenda. Audiamus Disj j sed by C
363쪽
Ioquentem Augustinum eodem loco citato de natura & gratia e,, Sed hoc est, quod multos movet , inquies , qubd non per Dei gratiam homines sine peccato esse posse defendis r prorsus hoc est, is quod movet: hoc est , quod objicimus : rem ips- dicis r hoc ominis ninb aegerrimὶ sustinemus , 1 Christianis talia disputari. is Ecce de quo sit quaestio Augustinum inter & Pelagium ,non de libertate hominis , sed de necessitate gratiae , ne pecces: G Α ,, diamus igitur , cominuat sus linata , quomodo Pelagius se ab objectione quaestionis hujus expediat. Ο ignorantiae caecitas i eriis elamat Pelagius , o imperitae mentis ignavia i quia id sine Deiri gratia defensari existimat, quod Deo tantum audiat debere deinis putari r nam ciun dicitur , ipsum posse arbitrii humani omninbis non esse , sed authoris naturae, Dei scilicet r Eequi fieri potest , is ut absque Dei gratia intelligatur, quod ad Deum proprie perinistinere dicitur φ Jam eaepit apparere, quid dicat Pelagius reas. sumit Augustinus. Sed ne fortὶ fallamur, Iatius id explanat, de ,, elarius exemplis, & similitudinibus et ut putas dat exemplum P
is lagius ) loqui possum: Qubd loqui possum, meum non est: Qubd .
,, loquor, meum est, id est propriae Voluntatis: &quia qubd loquor , is meum est, utrumque facere possum : id est, & loqui, & non I rivi. inia Verb, quM Ioqui possum meum non est, id est arbiis trii mei, atque Voluntatis 3 necesse est me semper loqui posse, deis si voluero non posse loqui, rustra volo, nisi sorth membrum illud ,, adimam. ,, &c. Ex his PeIagii semonibus clarὲ perspicitur potentiam aliquid agendi non esse ex nobis , sed ex Deo , eb qudd in
nobis resideat necessarib , nec dependeat 1 libera determinatione v luntatis. Et per hoe totum intendit probare, qubd liberum arbia trium independenter 1 nostra voIuntate in nobis existens sit gratia
Dei, dc quidem sola, quam Catholici fateri ae defendere debeant. In quem finem quoque Pelagius paulb post subjungit te
tum hoc loeo nobis ex Augustino oppositum ; scilicet, rati mis ambitris ac deliberatime privatar, qaidquid necesilitate coψbluitur: ad hoc res.
364쪽
quasi S. Doctor vehi objurgare loquelam Pelagii , eum nihil mox
allata ejus verba mali aut reprehensione digni contineant , est quippe manifestum , neminem posse ' deliberare in re necessaria. Verum cum Pelagius subnexi hae conditione voluerit corroborare antecedenter dicta , nimirum , qubd aliquid in nobis necessarib existens ae independens a libera determinatione voluntatis nobis non sit appropriandum , elim non a nobis , sed a Deo proficiscatur ; & per consequens potentiam liberi arbitrii necessitate naturali in nobis existentem esse veram & genuinam Dei gratiam, quae sola & uniea si ad agendum necessaria : hinc, ut S. Doctor ener
Vet tam male sartam probationem Pelagii, adducit duo exempla, quibus clarὲ demonstiat, posse intra nos aliquid reperiri ex necessiatate naturali, quod tamen vere ex nobis proveniat, ac nobis sit appropriandum.
is Quid magis absurdum , ais L ID, , quam dieere , deside
ririum beatitudinas non ad nos spectare , nec ad nostram volunta-
istatem y is hoc est non a nobis , sed ab alio provenire , alteri appropriandum esse , eb qudd nullo modo possimus velle Beatitudinem Auderemusne asserere , quaris ulterim S. Doctor, Deum non ,, habere voluntatem , sed necessitatem justitiae & aequitatis riac si diceres , Deum non velle justitiam ex propria sua voluntate, sed ex aliena , quae ipsum necessitat velle justitiam , cum peccatum& injustitiam velle non valeat i certὲ non : ergb quod praetendit Pelagius , est evidenter falsum ; nimirum potentiam naturalem liberi arbitrii , quae in nobis residet necessarib , nobis appropriari non posse , cum nihil magis se nobis proprium , quam id , quod nobis est naturale : & per consequens falsum est , hanc potentiam posse aestimari tanquam si vera & genuina gratia Dei, sola & unichnecessaria.
En verum & proprium sensum famosi hujus textos , quo Augustinus nihil miniis intendit, ae Iibertatem eum necessitata
agendi reconciliare prout somniant Iansenistae ut ne quidem li- herina sit in quaestione, sed duntaxat gratia, quam Pelagius in solo Dissiligod by Coos
365쪽
eonstituebat libero arbitrio , ex eo, qudd illud non a nobis , sed a
Deo procedat. Resp. ad Septimum & Octavum Iocum, ubi S. Augustinus dicit, qubd nos censeamur habere potestatem aliquid faciendi, si velimus is illud nos habere in potestate dicimur, quod cum v ,, Iumus, facimus. et qubd Voluntas nostra non ellet volun- ,, tas, nisi esset in nostra potestate : porrh, quia est in potestate, libera ,, nobis est. is Resp.: inquam, hic' meritb obstupescendum esse propter impudentiam haereticorum, qui ut veritatem impugnent, utuntur iisdem locis, quae veritatem validissime propugnant. Est enim evidens, quod S. Augustinus, dicendo istud nos babere in potestate,s m voluntas facimas , id intelligat, prout communiter in commercio hominum solet intelligi 3 non enim tunc tenebatur loqui in rigore scholastico, cum ea aetate scholae necdum cultae fuerint, hinc pet rem a Ianianista, utrum, casu quo uni ex suis familiaribus urbane
diceret; dominatio tua habet potestatem hoc obsequium mihi praestandi ; hoe stat penes te , hoc facies si Velis, utrum, inquam, hoe vulgari & usitato Ioquendi modo non velit insinuare 3 ejus amicum seu familiarem posse id obsequium exhibere, vel non exhibere φhie ipse est etiam sensus S. Augustini, quando dicit, nos habere in potestate , quod elim volumus, facimus: cum non aliter nis vulgari modo se explicandi locutus sit. Qubd si nonnulli in hoc mihi fidem adhibere renuant, Augustino credant, qui mentem suam desuper candide declarat. δε Cumis ergb , sa) - S. Psistor, Deus dicit: aut hoe facite, aut illudis facite, potestatem indicat, non naturam. Nemo enim nisi Deus is facere arborem potest, sed habet unusquisque in voluntate, aut eliis ,, gere , quae bona sunt, & esse arbor bona , aut eligere quae mala ,, sunt , & esse arbor mala. Et paulὸ inserius subjungis r hoc ergo i , Dominus dicens et aut facite hoc, aut facite illud , ostendit esse in
,, potestate, quid facerent. Hoc quippe , i xit alibi, quis
366쪽
,, que in potestate habere dicitur, quod , si vult , iacit , si non
Manifestum est igitur ex S. Augustino , .qubd , ut aliqua reast in nostra potestate , utque ad illam simus consequenter liberi , non sufficiat nos eam veste , si simus neeessitati eam velle , sed opo tet inseper , ut possimus & velle & facere contrarium, vel saltem non velle , nec facere. AEque manifestum est , S. Augustinum per illos terminos lamas, ct Uinvitariam semper intellexisse, quod Catholici comm niter intelligunt per terminos Merras , ct tiberam. Verum est inlligore loquendi , non omne voluntarium semper esse liberum liberiatam indifferentiae , quamvis econtra omne Iiberum si necessarici voluntarium 3 S. Doctor verb tune loquebatur juxta tritam loque da consuetudinem , qua, prout etiam hodiedum contingit, frequenter voluntarium confundebatur eum libero & vicissim. Hoc patet ex centenis textibus hujus S. Patris , ubi semper opponit voluntatem & voluntarium necessitati & necessario. ,, Quamobrem, ait ca) si illae animae, quidquid faciunt. ν, si natura, non vesuntate faciunt, id est, si libero ad faciencium ves,, ad non faciendum motu animi carent , si denique his abstinendi ab ,, opere seo potestas nulIa conceditur, peccato earum teneri non pos , , sumus. Ium b) : Seio, in quo fit mala voluntas in eo fieri , quod si ,, nollet non fieret ; & ideb , non necessimos , sed voluntarios dein ,, sectus justa paena consequitur. Item : cὶ Hoe miraris, quomodo,, non sint contraria , & repugnantia , ut & Deus praesciens sit om,, nium futurorum, & nos non necessitate, sed voluntate peccem y,, Nunquam finirem, si omnes vellem adducere textus, qui probant, MAugustinum per voluntarium semper intellexisse liberum dc indisio rens : Sufficiam hi pauci. N. Ad Nonum & Decimum : ubi videtur , S. Augustinu'
367쪽
aflimure , qubd homo praecise sit liber , quia n8n est eoamas. Sis, cogitur non vult: Deus punit peccata , quae necesse est fieri , quia is non cogit facienda , quae futura iunia is Inquam , propem dum idem , quod ad Ioca praecedentia, nimiium S. Augustinum per terminum coactio nunquam aliud intellexisset , nisi quod communiter inter homines mos erat per illum intelligere , scilicet simplicem necessitatem agendi , non verb eoactionem rigoros. a scholis usu
palam, dc cujus coactionis humana voluntas sit incapax, ciun non possit velle nolendo. Hoc apparet ex iis , quae scribit contra Fortunatum , ubi evidenter confundit eoactionem eum simplici necessitate agendi , Scubi hane eoactionem opponit libertati indifferentiae. ,, Qv ri modo , νη νυν habemus peccata , s natura contraria nos emit facere quae facimus t quae enim cogitur necessitate aliquid facere . non peccat, qui autem peccat , libero arbitrio peccat. D Ibutem
,, si urra dis b Clim ergo noveris necessitatem , qua hic odi
pressus sum , qua respirare non potui, cui resistere non potui , ,, quid me accusas quasi peccantem φ,, Ex his clare patet S. A gustinum termino vel cetera, nolle aliud insinuare nis si plicem agendi necessitatem; non enim de alia re ipsi quaestio erat cum Manichaeis , nisi de hae necessitate , cui dicebant nos esse se jectos per malignam naturam. Vetlim quid in eampo de Ionginquo quaerimus, quod prae soribus , & in proximo reperimus ' n6nne ipsimet eitati textus soli sufficiunt ad probandum quod diximus nam certum est quoad primum locum, qubd S. Augustinus utatur termino coactioianis insensu , quo eam sumpserat Iulianus, cujus errorem persequebatur, clim Iulianus rejecerit necessitatem gratiae, ejusque efficaciam sub praetextu, eam cogere ad faciendum bonum. Iam si Iulianus per terminum cetere vel coactis intellexit simplicem agendi necessitatem , quae voluntatem determinet ad unum, prout ipse Iansenius fatetur,
368쪽
dc prout aliam eoactionem rigorose & proprie dict- intelligere haud
Potuit , ergb nostra voluntas est incapax , ergb dum S. Augustinus reprehendit haereticos dicendo. Aut ut dicatur a nisis , si enim cultur , non νuis r per terminum cogiam , intelligit simplicem necessitatem,& per terminum rest intelligit voluntatem liberam indisserentem rdixi notanter, prora ipse 1aventus faterW, sic eni loquitur. ca) Haneis autem necessitatem subinde coactionem vocat DMηM Non enim , , tam intelligit coactionem proprie dictam , quae fit renitente v ,, luntate , quam illam ad unam partem addictionem , qua liberum, , arbitrium non nisi ad bonum vel non nisi ad malum velle posse
,, diceretur. Evidentius totum hoe elucescit ex secundo loco citato , ubi S. Doctor contra Evodium disputans asserit, praescientiam Dei non destruere nostram libertatem, qη- Deus praescientia sua non cogit facieη-da , qua susura suηt. Si enim S. Augustinus noluisset loqui nisi de libertate spontancitatis , quae reddit actiones nostras necessarias, non verb de libertate indifferentiae , quae reddit actiones nostras contingentes , non respondisset ad difficultatem , quae unice consistebat in hoc, quomodo infallibilitas praescientiae divinae cum contingentia& indifferentia futurorum concordari & conciliari valeat. MCerte enim, ait Augustinus ad Erodium, hoc te movet, & hoc ,, miraris , quomodo non sint contraria, & repugnantia, ut 3c Deu a praescius sit omnium futurorum, & nos non necessitate, sed v ,, Iuntate peccemus. Si enim praescius est Deus, inquis , peccatu- ,, rum esse hominem, necesse est ut peccet: Si autem necesse est, non ,, ergh est in peccando Voluntatis arbitrium ; sed potius inevitabilisis & fixa necessitas. Qua ratiocinatione hoc videlicet, ne conficia- tur , times , ut aut DeuS futurorum omnium praescius impie ne- getur ; aut si hoc negare non possumus, fateamur non voluntate sis sed necessitate peccari: an aliquid aliud te movet Evodius respon-
ridet; Nihil aliud. Clim igitur ex verbis clarissimis Augustini evidenter pateat,
369쪽
eum hie non tractare nisi de simpliei necessitate, hine quaero ulterius& iteratb , ubi foret aliqua dissicultas , si quaestio non nisi de quadam specie Iiberiatis non exemptae a neeessitate procederet φ Quid facilius comprehenditur , quam Deum necessarib & infallibiliter praevidere, quae necessarib & infallibiliter futura sunt' quamobrem manet irrefragabile, S. Augustinum per coactionem intendisse simplicem necessitaeem agendi, ae Jansenistas non sellam ex allatis textibus ni hil proficere , sed magis fieri tumultum in populo isto, cum convino cantur, 3c confundantur ipsis suis objectionibus. N. ad Ultimum Iocum , ubi S. Augustinus distinguit duas
species necessitatis: Unam, quae sit contraria libertati, alteram quae quae non sit contraria. Si enim necessit 'a ista dic da est Oc. u. inquam, per illam necessitatem, quam Augustinus testatur non esia libertati contrariam, minime intelligi necessitatem antecedentem, ueJansinime docent, sed simpliciter consequentem & hypotheticam.
Igitur denub reflectendum, duas dari necessitates respectu v Iuntatis , nimirum antecedentem εc consequentem. Prima est, quae per vim dc Virtutem praevenientem determinat voluntatem ad aliquod objectum : hoc modo necessitantur Beati in caelo ad amorem
Dei : talis necessitas juxta Catholicos destruit libertatem , quia destruit indifferentiam 3 secunda est , quae sequitur liberam eIeὴi hem deliberationem voluntatis , dc per quam necesse est nos velle, postquam nos ad liberum velle determinavimus : hoc modo cesse est me scribere , quando voluntarie & liberὲ scribo , implieae enim , ut sim scribens, & non scribens. Haec necessitas non tantum non ossicit libertati , sed eam testatur, elim sit ipsum dc actuale libertatis exercitium. De hae posteriore necessitate agit Augustinus, cum scribit , nescio carr timeamus , ne nobis liberratem auferat Dianiatis. Tres causae principales hac de re nos ita convincant, ut nullus suis
peresse valeat dubitandi locus. Prima est, quia S. Augustinus impugnat errorem Ciceronis, qui negabat Dei praescientiam tanquam contrariam libertati h
370쪽
dere id , quod utpote dependens 1 libertate hominis est ineertum, atque indifferens: hoc patet ex subjunctis pauid inserius , ubi S. Aug.
format quasi conclusionem totius , quod dixerat: ,, Quocirca, inquiti,, nullo modo cogimur, aut retenta praescientia Dei tollere volui ias, talis arbitrium, aut retento voluntatis arbitrio Deum negare sui ,, rorum praescium. Sed utrumque amplectimur , utrumque fideliter,
is & veraciter confitemur. Ex his perspicuὲ videtur , hie non esse quaestionem , nisi quomodo infallibilitaε praescientiae divinae cum contingentia Sc libertate actionis humanae salvetur , quod procul dubio fieri nequit nisi per necessitatem consequentem , quae divina
Praescientiae totam tribuit certitudinem , ac libertati humanae totam
indifferentiam. Unde finaliter concluditur , S. Augustinum de hae sola subsequente necessitate ratiocinari. Secunda causa est , quia libertas , quam sanctus Doctor hoe loco vult concordare eum necessitate, non est libertas spontaneitatis, ut praetendunt Janianistae, sed libertas indifferentiae. Clim igitur sola neeessitas consequens non contrarietur libertati indifferentiae , hinc pron1 conclusione sequitur, S. Augustinum velle loqui de necessitate consequente non antecedente. Qubd verb S. Doctor hac occasione tractet de libertate indifferentiae non verb spontaneitatis, probatur ex eo, qubd huic libertati assignet objectum alteria nativum , quod indifferentiae est essentiale & naturale. Manifestumes, inquit . voli latra Myas quibus rectὲ, νιι perperam viritur. Quo loquendi modo indicat, bonum & malum alternativὲ & vicissitudinaliter sumptum esse objectum voluntatum nostrarum indifferentium ad hoe vel illud eligendum , juxta mentem S. Augustini. Itaque indubitatum est , eum hic loqui de libertate indifferentiae,& per consequens de necessitate consequente & conditionata , quae sola seeum compatitur hane Iibertatem. Tertia causa persuadens, S. Doctorem lite agere de neeessitate
consequente , trahitur ex comparationibus , quibus utitura ut e plicet dictam necessitatem. Prima comparatio fit eum necessitate
praescientiae divinae respectu futurorum contingentium I jam cum