장음표시 사용
301쪽
smus, a. que me non est Deus: V. 2 . Ego sum Dominus , Θ nullus mecum e c. 43. Ego Dominus . non es alter ;ergo &c. ΙΙ. Solus Pater omnia condidit; ergo non est alius, praeter Deum Ρatrem. III. Deus Abraham, Isaach &e. estiolus Deus Pater, nam Deus Filiuς a Deo Abraham dicitur glorificatus Ast. 3 ; ergo Deus Filius alius est a Deo Patre. neg. cons. Ad prodi neg. ant. Nam loca illa unitatem naturae , non personae significant . Sic Deut. 6. praedicatur unitas Dei contra deorum pluralitatem , sed mysterio non caret trina divini nominis repetitio, ut notant Rabbini apud Galati in l. a. c. I. Hinc Cabbalistae notant ran
homa ter repetitum cum numerali Echad, unus, numerum conficere 9I , qui resultat ex Voce 3 Emun , veritas , amen, ut constet, non esse summam veritatem, nusi trinum cum unitate conjungatur. Unde probat Glassius , veteres Hebraeos a doctrina de Trinitate non abhorruisse .
Is. ω vaticinatur Μessiae adventum , sui primus dicitur , quia est ante luciferum genitus, & novissimus, quia in fine mundum judicabit , ut explicat Epiphanius . Ad II. nemant. Cum enim trium Peribnarum una sit omnipotentia ac divinitas, Patri aque, ae Filio , & Spiritui Sancto creatio tribuitur. Ad III. neg. anti Ad prob. dist. ant. Dicitur Elorificatus Deus Filius Christianorum, ut carne indutus , sive
in natura humana, qua minor est Fatre. conc., in natura, quam communem hanet cum Patre, nego.
Praeterea revincuntur Hebraei linguae fanctae peritia, veterum Rabbinorum Commentariis, & Cabbalistarum obse vationibus, in quibus, licet plura sint puerilia , constat tamen, Hebraeos aliquam Trinitatis notitiam habuisse . Urgentur etiam Philonis sui Theologia, qui l. de Sacri Abel, , Cain agnoscit in Deo sermonem mundi opificem , qua
se verum Deum, nec aIlum, prae- er Spiris&r Sanctus unius , esu ter ipsum, jure putant a s e Chri- demque substantiae inseparabili aequa-ctum reiici, ejusque evangelium , litare diυiuam insinuent unitatem. unde tam immane absurdum con- idesque non sint tres Dii, sed unus sequitur . Verum eum omner ea- Deus, satis constat , nonnisi im- olici tractatores, ut ait S. P. Aug. perite, aut inique Christi fidelibita l. a. de Trin. C. 4 , hoc intende- tribui Polythesimum.
302쪽
Adde R. Μaimonidem, Josephum Albo, & Aben-Εrram, qui in uno Deo distinguunt id, quod cognoscit , quod cognoscitur, & cognitionem. Cabbatillae etiam Deum in tria lumina dividebant. Item in Gemara missio spiritus Dei me-
muratur. Sicut ergo per eos non repugnant in Deo tria lumina & millio 1piritus, ita nec repugnat distinctio perΙbna
Ubi ex novo Tesamento Trinitas Personarum demoniseratur . Non solum ex veteri Testamento , sed ex novo etiam Trinitatem evinci poste pertracte negant Unitarii ;contra quos sit PRO Post Tio. Ex novo Testamento Trinitas Personarum invictissime demonstratur. Pr. Ex Matth. ῖ, Marci I, & Luc. ῖ , ubi Pater &Filius monstrantur per ea verba : Hoc es Filius meus dii Ectus, & Spiritus Sanitus per hila: Descendit Spiritus Sanctus corporali Decie scut columba e 1ed haec di sta sunt de filio naturali, non de adoptivo , ut putant Unitarii ; ergo &c. Prob. min. ex Hilario, qui l. 6 de Trin. ait: alios quidem coquominatos ab eo in , quibus nempe donavit adoptionis nomen , sed die mihi filius est ; er o S. c. Ffultra per Spiritum Sanctum gratiae plenitudinem intellistunt, qua donatus est Christus . . Quis enim gratiam descendere, aut manere dixerit corporali 1pecie i Neque columba descendit ingratiae siqnum, sed Spiritus Sanstus quasi scut colhmba ; ut
Graecus habet περ iςτεραν, in quo ωσω pro similitudine . non pro identitate usurpatur ; ergo Spiritus Sanctus, non columba deicendit, nec inde sequitur , quod inepte arguit Schli-ctingiuς, Spiritum San Etum dispertitum fuisse , dum igneis
. linguis apparuit. Nam a signorum aut imaginum partitione non arguitur diviso personarum , cum unius principis esse Possint plures imagines, unde aft. 2 dicitur apparuerunt ui-
pertitae linguae , ob carismatum divisionem , Ieditque supra Ingulas, ob Spiritus Sanhti unitatem. Pr. II. Matth. 28. prascribitur baptisma in nomine P tris , Filii , in Spiritus Sancti ; sed in nomine unitatem substantiae, alia verba trinitatem significant personarum go &e. Si enim Pater & Filius distinis te personae sunt, erit etiam Spiritus Sanctus, qui eodem modo hic exprimitur, realibi dicitur, misus, dejcendens , Iedens , c . ut perioΠR
303쪽
LIR. VII. Drss. I. C A p. III. 28 Sociniani posse baptisma conferri in nomine plurium ,
ut unum natura non sunt. Ita ad Cor. 1 o. in Myse aptietati funt in nube, in tu mari; sed nubes c . mare alia
sunt a Μoyle natura; ergo &c. Item Exod. 14. Credi i ruut Domino . Moysi ς I. Reg. I 2. timuit Dominum . Vamuelem. Commendatur etiam anima in nomine Patris .c. ciraugelorum, & iplla humanae leges nomine principis, & m
Sed contra : non ait Apostolus baptigatos in nomine Moysis, nubis Ac. quod ellet eandem fidom mari, nubi tribuere ) Ied in Aloyie, quia huic Hesrei credidere,&eo duce iter ingressi iunt sub nube, & per maro . Deinde Apostolus ibi vult praefiguratum bapti linum in Mo Ue, uube, mari , ac si dicat: quasi baptigati lunt; omnia enim in figura contingebant illis ; inepte ergo inde arquitur contra formam noliri baptismi . Locus Exod. 14 senificat, Iirael Deo, ut Domino, Moys, ut e)us 1ervo credidit Ie . EX I. Regum eruitur , nos &. Deum , & homines simul timere
polle , non posse tamen ii ς devoveri, ut 1acramentorum auctoribus . In animarum commendatione το tu est nota invocationis, licitum est autem etiam angelos invocare ,
ut intercessores. At in forma bapti lini το in nomine 1 ummam auctoritatem , th potet fatem significat . Ad ultimum dico: leges ferri nomine principis, ac magistratus, ubi Vi et Artilocratia : at in Monarchia non rei e dicitur, imperat priΠ-ceps & magistratus, sed, imperat magi liratus nomine principi S. Prob. III. Ex Ep. I. Io. c. 3 v. 7 : Tres funt , ΤΠi te- simonium dant in cacὶo , Pater, Verbum, Spiritus faustus, hi tres unum funt; ergo &c. I. Erat mus , Simonius&c., hunc verticulum non esse genuinum. R. II. alii, nullius roboris esse, ex quo Patres contra Arianos eo usi non. fuerint. III. alii, ibi sermonem institui de teilimrinii ,
PRO PosiTlo ΙΙ. Germanus est , non adstitit ius laud. versiculuS T. Prob. I. Licet enim in aliquibus mis desideretur, ia- venitur tamen in aliis pluribus: nam Robertus Stephanus , Lovanienses, & Corre torium Bibliorum, ex magno numero mis. in pauci ς deesse tellantur . Extat ex Amelotio iuvetustiisimis Vaticanis , ex Eralmo ipso , ac Simonio , in Britannico, & Sangermanens annorum 8Oo. In meliori bris
tandem, ex Valla , Calvino , Bera . Aliud vetustissimum
304쪽
ces laudat Eralmo cognitoq; eonitat ergo ex tanto mss. numero versiiciatum Teste germanum. Nec obirat in aliquibus mss.desiderari, id enim sorte accidit amanuensium incuria, ob repetitionem verborum t edi hi tres unum sunt. Sic Ierem. in pluribus graecis codicibus LXX. quatuor commata desiderantur , eo quod repetantur verba , propter multitudinem, Et Jos. et a in pluribus hebraeis deeia v. Ciυitates Patuor , qui tamen extat ex Glassio in vetustissimis mss. Prob. II. ex contextu. Nam particula copulativa 8. U. Et tres fiant oeci, & v. 9. Si testimonium sci ostendit , de utroque testimonio Ioannina dis laruisse . Quod confirmatur ex eius scopo: scripsit enim contra Ebionitas, qui aiebant, Christum ante Mariam non fuisse. Duplici ergo usus est i stimonio, ut Chri iti divinitatem probaret, & Ueritatern Domini eae Incarnationis; ergo ex mis. codicibus, ex more Amanuensium, & ex ipis contextu germanitas vers. 7 demon
ΡRoposiTro III. Plures Ecclesiae PP. auctoritatem versiculi 7. agnovere. Prob. Nam, praeter Tertullianum, & Cyprianum, qui non ita aperte loquuntur, ut germanum laudant hunc v. Eugenius Carthagini sis a), auόtor Prologi in Epistolas Cain
Taspensis d), Innocentius III. e , qui in ipso Lateranensi Concilio eo usus est contra Abbatem Ioachimum, D.Ber- nardus , aliique la) . His adde Athanasium Africanum Episcopum, qui antiquae Italicae semper adhaesit, quique v. 7. laudat in expositione Symboli a Blanchinio edita, &CaD si 'rum , qui emendatissimis codicibus usus est, in lib. Complexionum , quas vulgavit Masteius, P RoposiTio III. Ex laudato versu T. evincitur persoriarum distinctio. Prob. Ibi enim Pater, Verbum,& Spiritus sanctus di
305쪽
sensus, & testimonii, ut infra ostendemus ; ergo sunt unum
Ob. I. Erasmus. D. Cyrillus i. IA. Thes profert contra Arianos Versum 8 , non . Nec eius meminit S. P. Auz- contra Maximinum, nec Beda in observandis vetustis eodia cibus diligentissimus. ΙΙ. Hieronumus primus fuit, qui versiculum. 7 dolo malo intrusit ex Graecis codicibus. Nam vel Graeci codices variabant, vel non: si primum, incerta est vera i
Hio ; si secundum , cur ergo Patres omittunt Hine est Hieronymum , tanquam falsarium, apud aliquos audiisse . ULCum constet eodices variatis , nil prodest contra haereticos hujusce versus additio ; ergo &c. IV. Erasmus, qui ex Britannico hunc v. addiderat , videns deesse in Burgensi , &Vaticano, rursus expungere coactus est; ergo &c..
R. ad I. & ΙΙ. neg. consi Ideo enim Patres illi hunc l cum Arianis non objecere, vel quia habebant ad manus c dices eo versu destitutos , vel quia de eius authentia disputare noluerunt, cum possent aliunde Arianos confutare. Usi tamen sunt Patres alii supra laudati i ergo extabat hic verissus in eorum codicibuς- Extabat etiam in antiqua Itala, qua Athanasius , & Cassiodorus usi sunt , ex quibus patet xesponsio ad ΙΙ. Hieronymus enim publicam lectionem restituit, non corrupit, ut quidam obtrectatores opponebant, nam Ecclesiae omnes eius editionem apertis ulnis exceperunt,
quod non fecissent , si commvnom lectionem immutasset. Ad III. neg. ant. . de quo vide Ρrop. II. Ad IV. neg. cons. Nam in Burgensi eodice mendum irrepsit amanuensium i euria . Vide Prob. I. Prop. II. Vaticano Erasmi codice Zetustiorem profert Amelotius. Neque illi accessit auctoritas pontificia, ex quo in Pontificis bibliotheea servetur , ut ineptit Erasmus.
ob. II. Simonius. I. Deest v. 7 in 7 regiis mss. , in s Coibertinis, in pluribus Graecis, Latinis, Syriacis ,. Arabicis, & Ethiopicis; ergo &c. II. In aliis v. 8. praemittitue
7 ergo ex margine in textum irrepsit . III ' Nullus ejus meminit ante V. saeculum. IV. Nec meminit Hieronymus, cui salso adscribitur Prolus in epistolas canonicas; ergo &c. R. Ad I. neg. cons. Cum enim extet in aliis meliorignotae, cur desit in aliquibus, Prop. II. dictum est . Ad II.
neg. cons. In iis enim amanuenses reposuere , quod omis rant; unde in Sangermanensi extat hic versus in teXtu, non in margine . Ad II L neg. ant. Laudarunt enim ante U. saeculum hunc v. Athanasius , Hyginius, aliique Hieronymo Vetustiores. Quod
306쪽
286 DE Tino Loorcrs DIsCIPLINII Quod spectat ad Prologum in epistolas canonicas, perinperam Hieronymo eum abiudicat Simonius. Quod enim ait I., desiderari in pluribus vetustissimis codicibus , respondent Maurini , extare in realis num. 336I, & ῖ 64 , in quatuor Sangermanensibus, in Colbertino , & Corbejensi antiquissimis . Addunt desiderari in mis. regio numero 3 64 praefationem in libroς Eldrae, & in aliis praefationem in psalmos,
quas nemo Hieronymo abiudicat. Quod ait secundo, quosdam codices retinere Prologum sine audioris nomine , Maurini , alias plures Hieronymi praefationes reperiri sine audioris nomine , ut in codicibus mss. Montis ma: oris , in Canone veritatis, in Colbertino numero I 6, in San 'ermanensi numero 164 &c. uod ait tertio , hujus Prologi auctorem eum esse, qui libros novi, & veteris testamenti unico Volumine complexus est , ut constat ex praefatione Aes. Ap., quae non a Hieronymo , sed ex e iis Prologo Galeato
constructa est, N. Maurini , praefationem in Ahiuq desum- viam esse ex epistola Hieronymi ad Ρaulinum. Nam in prologo Galeato de libris novi testamenti altum est silentium. Ex quibus revincitur Simonius , Oudinuς &c. Verum quidem est aliis de caussis hunc prologum Hieronymo abjudicasse Patres Maurinos , quos tamen refellit Toumelyus de
Ob. III. Haeretici. Ex vers. 8. non insertur unitas. substantiae ; ergo nec ex 7. I t. I. Cum ea verba : Et hi trestinum sunt. deesse in I vetustissimis codicibus testentur Lo-vanienses , Grotius censet addita ab Arianis. Alii aiunt,
haberi in Graecis , in unum sint , & apud Via ilium , in
nobis funt . Uerum licet responsones istae probabiles sint, cum tamen ea verba in Vulgata legantur , & apud Augustinum l. a contra Maximinum c. 24 , germana esle censemus . Itaque
. II. neg. cons. Nam spiritu , aqua , & sanguis signa sunt, non unum substantia, sed unius substantiae ; ut si dicam : petra, aqua sint unum , significans in petra Chri- sum , in aqua Spiritum sanctum ; non sequitur petram &aquam esse unum natura, sed quod unam naturam habeant
Christus, & Spiritus sanctus, quorum signa sunt. Quod vero . pisitus, aqua sint signa, probat S. Ρ, ibidem : ait enim , spiritum siqnificare Patrem ex Io. 4, Spiritus es Deus; sanguinem esse Filium ex Io. I , Verbum caro fasti m es ;aquam Spiritum sandium ex Jo. 7, ubi fumina Io. interpre
307쪽
Lis. UIL D Iss. I. CAP. IV. 2 dicitur obitus , aqua , O fauguis unum stim , non ostenditur unitas in se. 1ed in substantia Patris, Filii, & Spirit
. sancti , qui per naec sacramenta significantur. Contra Pater, Verbum, & Spiritus sanctus cum signa non sint, unum dicuntur unitate naturae . Deinde spiritus, aqua , & sanguis, quia ad eandem Christi iubila iri iam spectabant , exierunt enim de eius corpore, recte dicitur quod unum sunt: Pater vero, Verbum, & Spiritus sanctus non sunt unum, ut pa tes divinae substantiae, quae simplex φt, sed unitate naturae. Quia Pater , Verbum , & Spiritus sanctus unus est Deus. In Graeco legitur , qtia testimoniam dant, masculini generis poli neutra, τρ- ro υὸωρ, το Ut conis, stet , haec verba ad praecedentem Versum 7 referri πρAς ειςἰνοι , tres sint .c. Tandem non fit ibidem comparatio inter unitatem tellimonii coenellis , I unitatem spiritus, aquae, & languinis , sed inter rem, quam tellificaniatur : Apostolus enim ibi ottendit , Christum verum Deum ex testimonio coelesti , R Verum nominem ex terrestri, idque ob haeretes exortas circa di Vinam , humanamque naturam.
ini se untur haereticorum objecta ex maevo Tesamento petita.
SAbelliani , & Sociniani ex novo testamento Trinitaterriperlbnarum his argumentis impugnant. Ob. I. Crellius . Jo. II legitur ' haec es vita aeterina , ut cognosecant te solum verum Deum oec. ; ergo solus Pater est Deus. Prob. cons. Si dicatur : solus Christus est redemptor, sensus est, nullum esse redemptorem, praeter Christum ; e
. disti ant. Et ibi solus Pater dicitur Deus per exclusionem inanium Deorum , conc., per exclusionem Filii & Spiritus sancti , neg. Non enim sensus est Patrem solum esse Deum , sed Patrem esse illum solum verum Deum . Significat enim ibi Ioannes, vitam aeternam comparari per fiὸem in unum Deum , dc incarnationem Filii , & modum pra scribit parandae Vitae aeternae, ut eiurata pluralitate Deorum, unum Deum confiteamur, & Christi doctrinam , religionemque sectemur . Unde Jgnatius ep. ad Magnes. de Christo ait; ad multitudinem impactis Desrtim, tius m L, solum verum Deum annunciat Patrem suam. Et I Thest. 9. Conet ersi
308쪽
estis ad Deum a simulacris se ire Deo mero , ρο expeRare Filium eius , ubi Deus verus non dicitore per oppositionem
ad Filium, sed ad simulacra, & idola.
Ob. ΙΙ. Apostolus I ad Cor. 8 ait: Nobis unus Deus Pater, ex quo omnia ... s unus Dominus Iesus Chrseus , per quem omnia ergo Deus differt a Domino, & illud nomen Patri, hoc Filio tribuitur. I. Retorqueo argumen tum. Sicut enim Christus dicitur unus Dominus , non e ciuis Patre, ita Pater dicitur unus Deus , non excluso Filio. ΙΙ. neg. cons. Pater enim dicitur lolus Deus per e clusionem inanium Deorum, ut constat ex verbis praecede
libuq : Etsi sunt, qui dicantur Dii , nobis tamen unus eri. Ubi Pater Deus dicitur per oepositionem ad eos, qui dicuntur Dii. Habent ergo verba illa catholicum sensum , nempe , nobis unus Deus Pater, ex quo omnia, idest rerum principium , & oriso divinitatis , oe unus Jesus Christus , per quem omnia , idest nulli creaturae subiectus , sed sapientia
Patris, per quem secit & saecula; ergo &c. . ob. III. In I ad Cor. Ia ait Apostolus : Diυ sones grati ram sunt, idem autem spiritus. dimisiones minis rationi msunt, idem autem Dominus , s divisiones operationum funt, .dem autem Deus, ubi unus tantum dicitur Deus; ergo &c. II. Cohaeret apostolicum symbolum , & Constantinopolit num, quae habent, Credo in unum Deum Patrem; ergo &c. I. neg. cons. Apostolus enim ibi alloquitur gentes adsmulacra euntes , spe sutura sciendi &c uaerere ergo poterant Corinthii. cur non omnes futura praedicerent, ut prophetae Cui quaeritoni res ondet divisiones gratiarum sunt ore.,
adest, non omnibus omnia dantur, sed omnia ex eodem spiritu sunt.& ad eundem Dei cultum pertinent , ut diversi ordines ministrorum ad unius Domini famulatum , sicut diversa corporis membra, quae non eundem actum habent, adlunius hominis vitam .
II. alii neg. cons. Apostolus enim nomine spiritus D mini , s Dei, vel unum ipiritum innuit, vel tres peribuas. Si I., ea dicuntur de. variis Spiritus sancti muneribus , cui iratia proprie convenit , ut ministratio Domino , operatio ei omnipotentiae; si II., Dei nomen accipitur, prout est deitatis principium, quo sensu Pater specialiter Deus appellatur . Ad II. neg. cons. Symbola enim sunt instituta , ut ab idololatria revocati , possent ab opinione multitia dinis Deorum remsse , ait Cyrillus i. et de Ador. Additur etiam
divinitas Filii iis verbis: O in Jesum Chrisum unicum Do
309쪽
L n. VII. Dis s. L CAP. IV. . 289minum nostrum . Unde Ambrotius in i ad Gal. ait N is
minorem Filium significat, cum Dominum vocat , nec Patreιra maiorem , quia Deum appellat , quia non erit υ rus ',
Pater , nis oe Dominus si , neque verus Dom3m es V inis Deus se. Eodem modo respondetur aliis Seripturae locis, ex I ad Tim. 23 , ad Rom. 3, Io. ψ . , ubi ad exclusionem inanium Deorum unius Dei mentio fit. Ob. IV. Wolrogenius. Romani theologi docent , Trinitatis mysterium ex Scripturis non probari , sed traditionubus. Hinc Petavius de Trin. l. I c. I ait , ante Nicaeuum Conc. perfecte stiri non potuise , qu/a ροβ certameu cum Arim
nis , Catholicis eis r elatum. Beyarminus l. 4 de verbo Det
funt ex sermonibus non scriρtis. Eadem habent Sacroboscus sax
vardentius, Gordonius, Gretserus, aliique ; ergo &c. neg. ant. Nusqnam enim Romani theologi hoc docuere; sed solumajiant, praeter Scripturas, etiam traditione do ma Trinitatis ad nos derivasse. Porro traditio necessaria esst, in vera Scriptura, ejusque sensus intelligatur, ubi est obscura, & eget declaratione. Haec Petavius c. I de Trin. , ubi non extant Verba a WolZogenio citata, quae, si scripsit alicubi, accipienda sunt de vocibus Omninon , inae fc., quae Nicaena Sunodus consecravit , & de quibus agit Petavius l. I c. 3. Falsum est autem , Nycaenos Patres non pugnasse pro fide Trinitatis scripturis. Ali garunt enim.ait heod retus l. I Ηist. c. 8, ex scriptura reiplendescentiam, sontem , sumen oeci , O hoc e in lumina tuo videbimus lumen , hu: Ego edi Pater unum fumus eri. Nec aliter docent S
croboscus , & Salmeron . Sed i etsi Patres sola traditione
Arium damnassent, esset tamen Irrefragabile eorum iudicium. - Bellatininus falio citatur a WolZogenio ; ait enim ibidem resi quidam scripturi poterant afferri contra Arianos, tamen, quia Arius etiam proferebat scripturas, ex dodctrina non scripta , sed tradita illum mutaemnaverunt . Non ait ergo Bella inus , Arianos Scripturis revinci non posse , sed , cumscripturis abuterentur, eX traditionibus eos refellerunt Nica ni Patres. Sharsa ait solum, Apostolos non statim neophytis aperuisse Tr; nitatis arcanum , quod etiam Pauluς fecit in Areopago. Hostus Vero, aliique aiunt, non omnia scitu
310쪽
2ω DA Tilpo LOGICIs DrsCrptrinsnecessaria ex Scripturis probari, adeoque traditiones non esse rejiciendas, quod nos etiam suo loco ostendemuς . Non est tamen negandum , Petavio quaedam dura excidisse , quamvis constet sa), Trinitatem per narum ex verbo Dei scripto eum demonstrasse.
CAPUT V. De Patrum traditione circa Trinitatis myster uni.
NOt. Veteres Patres Trinitatem agnou Isse , non inficiantur Sociniani t aiunt tamen, eos Platonicorum placitis plus aequo addictoς , Arianis ex parte adhaesisse , quod falsum esse infra ostendemus. PROPOSITIO. Ueteres Patres catholice de Trinitate se
Prob. I. Clemens in ep. ad Corint. , quam laudat Clemens Alexandrinus , Origenes , Eusebius &α, ait : Vivit D us, Dominus tesus Christis, Spiritus fantius. Iustinus martyr in dial. docet , praeter Deum Patrem , esse Filium virtutem Dei , ac Detim numero aItermn. Athenagoras A pol. 9. ait: Non esse ridiculum , Deo esse Filium , cum Pater , Filius unum sui. Iraeneus l. 3 adv. haer. c. 6 ait: Patrem , o Filium mere Deum est e. Item Dionysius ad Rom. - in ep. contra Sabellianum , & Tertullianus contra Praxeatri - Trinitatem tam peripicue defendit, ut Clerico tres admisisse. substantias visus sit . De Griecis aut Latinis Patribus , qui post tertium saeculum floruere, dubium non est. Uide Basi-
dorerum . Q uid plura omnes Catholici tractatores hoc intenderunt docere , quod Pater , Filius , O Spiritus Ductus uuςus ejusdemque fusis antiae inseparabili aequalitate diυinam insinueut unitatem , ideoque non sint tres Dii , sed unus Deus, ut scribit S. P. Aug. l. t de Trin. 4. Prob. II. Ex Conciliis Nicaeno Ι., Constantinopolitano, Toletano I. , Arelatensi , Lateranensi, & Tridentino. Prob. III. ex Romanis Ponti