장음표시 사용
311쪽
Lis. VII. D I s I. C A P. V. Agathone sa) , Leone LX b) . Innocentio III. e . Adde Imperatorem Justinianum, Basilium, Leonem philosophum,
Carolum M., & Catholicos omnes . Nec dicas , Gentiles nunquam Catholicis Deorum pluralitatem obiecisse, quae ex. Trinitate conlequi videtur; non enim extant omnes Genti lium libri , nec primi Christiani Ethnicis irri ribus re elarunt prima fidei capita , ut eit Trinitas , Incarnatio &c. Deinde ex Iullini apologia constat, Christianos ab Ethnicis redargutos esse , quod Christum ut Dei filoam haberent. Imo Praxeas, & Celius pluralitatem Deorum Catholicis objecere, quos Tertullianus, & Origenes confutarunt. Nonnulli Scholastici Trinitatem probant ex l. 6 & 8 Constit. Apost. , quae sub Clementis nomine circumfrruntur, leaeas spurias esse noeunt eruditi. Proferunt alii Areopagitae libros de divinis nominibus, & de myst. Theol. , quoq genuinos censuit contra Erasmum Facultas Parisien. , Alexander, Annatus &c. contra Launojum , Μorinum , Dupinium &c., sed alii pluribus momentis apocryphis accensent . Laudat etiam Coccius epistolam Procnori, sive Ioannis historiam ;sed hane fabulosam centent Baronius, Bellarminus, Alexander , aliique . Accedit Hermae , seu Pastoris liber scriptus' circa an. 69. , ubi Christus Vocatur Deus antiquior omniereatura , & Spiritus Sancti divinitas ex eo comprobatur .
Hic ab Ori 'ene ), & Irenaeo O Scripturae nomine insi- Enitur . Rejicitur tamen ab Eusebio f), Rufino g) , Prospero h) , Gelasio i) : sed , licet non sit in canone , est
tamen 'ptimae notae, smplex, &Ecclesiae utilis , non tamen haereticis revincendis aptissimus . Sunt qui S. Zenonis Ue-xonensis Episcopi Conciones in medium proferant , 1ed eas a Basilio, Hilario , aliisque Graecis, Latinisque scriptoribus absque delectu desumptas esse , ab eruditis est observatum. Ut taceam, S. Zenonem passum sub Gallieno non potuisse Arianam haeresim multo posteriorem perstringere. Caeterum libri Apocryphi , si antiqui sint , neque corrupti , possunt traditionem ostendere , quae vigebat in Ecclesia, quo tempore sunt eXarati.
312쪽
Trinitatis inserium , et si incomprehen iis , mn es
Hssiretis, ut Trinitatis mysterium pessumdent, ad hu-m8 nam nos provocant Philo phiam . Itaque Uppi. Nullum est tam sublime mysterium , quod scrutandum non sit; ergo &c. Prob.ant. Ap. I.ad TesLV.2I. iubet, ut probemus omnia , & quod bonum est , teneamus. Sola enim Scriptura via est indagandi veritatem, ad quam , Veluti ad Lydium lapidem , religionis controversae sunt exigendae nec spectat ad fidem , quod in dacris literis non continetur, aut inde legitime non insertur . Addunt mUerii nomen ad terrendos rudes invectum , ne veritatem inquirant Nam de re qualibet duo quaeri solent: an sit, &quomoὸo sit λ Licet ergo Trinitas in unitate mysteritim sit, nemo Vetat , ne . inquiratur , an sit . Non enim religionis capita sine probatione obtrudi debent; ergo, si ratione non
constet, Trinitas Personarum non est credenda. neg. cons. Licet enim coeco modo non si credendum, ubi tamen Scr turis, aut traditione constat de veritate revelationis, captivandum esse intellectum in obsequium Chri-s1, ait Ap.2.ad Cor. Io. Nec temere scrutandum,quod mentis aciem excedit. Recte ergo monet Apostolus , ut omnia probantes, quod bonum k verum est teneamus; non enim omni 1piritui credendum est, ex Jo. ep. I c. q. Ceterum sibsola scriptura est fidei norma , cur ergo adhibent haeretici philosophica argumenta Cur negant dogmata , quae ratio nem excedunt Sit itaque Scriptura fidei norma , eique Deum unum in Patre, Fjlio , ac Spiritu Sancto proponenti credamus. Nam, si Scripturae clare Trinitatem insinuant, cur 1 logi imis certamusὶ s obicure, cur tentamus musteria ratione assequi ξ Hoc mysterium perlpicue in novo Test mento revelatum esse , lupra ostendimus. quod si esset o scurius, non ratio, sed Ecclesia considenda esset et alias non fides , sed ratio estet prima credendi ratio I Duo ouaesti num genera distinguimus, sed in mysterio, ubi constat rem esse , non quaerimus , quomodo sit . Si enim obvia ignoramus , quanto magis remotissima Narrent Unitarii, si υalent , creationis , relurrectionis , & conceptionis Dominicae modum. Explicent alia infinita naturae areana. Dicant cum Wω-
313쪽
letogenio, se nescire; cur ergo credunt, si modum ignorantὶ Quia certi sumus . aiunt, quod si, non quomodo st. Idipsum resimndent Cainolici. Dices . Ex hac responsione sequitur, Trinitatem esse mysterium, ut res naturales. neῆ. ant. Nam rerum naturalium exilientiam naturaliter novimuς, non modum, at Ver Trinitatis sino revelatione utrumque ignoramus.
Dice; ΙΙ. Cur ergo student Scholaitici modum exponere, quo Deus unus est, & trinus' l ., eos duci argumentis, quae ratio imaginis, & amoris suppeditat, quem Deo in ella
revelatione acceperunt . Non enim sine ratione credimus.
Haec autem suadet, non rationi fidem subjiciendam esse, sed fidei rationem, ut infra videbimus. CAPUT VII. Soemianorum sophismata diluuntur. OB. I. Dogma Trinitatis seipsum evertit : statuit enim unum Deum , & tres Deos. Nam Pater eli Deus, Filius est Deus, Sm ritus Sanctus eis Deus; ergo tres sunt Dii. Sicut enim Trinitarios Pater eit persona divina , Filius,& Spiritus S. est persona divina; ergo tres sunt personae divinae, sic per Unitarios Pater eli Deus summus, Filius, &Spiritus sanitus est Deus summus ; ergo tres sunt Dii summi.
neg. ant. Non enim sequitur, ex quo singulae personae sint Deus, tres esse Deos summos, cum suaevis persona unam habeat eamdemque naturam . Dous enim speciari potest, α
quoad substantiam, & quoad subsilentiam, ut cum dico P trem , divinam substantiam intelligo cum sua subsistentia , id est Paternitate t cum dico Filium , eamdem substantiam dieo eum sua hypostasi, idest filiatione. Idem de Spiritu ita Eho dicendum est. Pater ergo est Deus , idest divinam habet substantiam eum peribnalitate Patris, Filius, Spiritus sanctus eamdem substantiam habent cum personastitate Filii, & Spiritus San eti; ergo triplex est in eadem substantia personalitas . Nec
valet eomparatio de trina personalitate: Pater enim non est
divina substantia indefinite, sed eum suo modo existendi , qui est Paternitas. Idem de Filio,& Spiritu Sancto diei mus;
ergo tres sunt existendi modi in una eademque subdantia , quae consequentia catholica est. Falsum est etiam eodem modo nuinerari Deum in pri-
314쪽
204 THEOLoωCIs DisCIPLINismo ac secundo syllogismo. Deus enim ratione naturae, quae simplex est, numerari non potest , sed tantum ratione persone, quae eli triplex. Numerus enim & dii initio vel ori tur ex limitatione, vel ex ordine ad aliud. Dei ergo natura , utpote infinita, numerari non poteit, licet possint personae, quae ad invicem referuntur.
Ob. II. Ex Dogmate Trinitatis sequitur , Patrem esse Filium , & vicissim . Dici enim potest : Deus ille unus est Pater, Filius est Deus ille unus; ergo Filius est Pater. Idem de Filin, dc Spiritu Sancto dici posset. Major est in Script
ra, Min. catholicorum, consequentia sequitur.
b. neg. ant. Ad prob. dico, ex praemulis illis particularibuq nihil concludi; idem est enim ac si dicas , Petruς est homo, i Diluq est homo; ergo Petrus est Pauluq . I t. ΙΙ. dist.
m.ii. V iῖ ille uνὶς est Pater, pro at Dei sub lautia contrahitat ad unum san fidendi modum , conc., prout Omneς complestitur , ne g. Sic enim Pater non est ille unus Deus, nisi una cum Filio, & Spiritu Sancto : unde retorq. argumentum: Deus ille unus est Pater , prout Deus est divina substantia
in supposito Patris ; sed Filius non est hujusmodi ; ergo Fialius non est Pater. Ub. III. Ex hoc dogmate sequitur , tres personas non esse unum verum Deum. Nam verus Deuς est Pater , sed Filius non est Pater ; ergo &c. Vel verus Deus est Filius , sed Pater non est Filius; ergo non est verus Deus. R. neg. ant. Ad prob. diit. mai. Uerus Deus est Pater , id est diuina substantia, cum uno lubsistendi modo , cone. , cum omnibus subsistendi modis, nego Ob. IV. Sequitur ex Trinitate, quamvis personam trinam esse, nam Deus ille unus est trinus, sed quaevis persona est Deus ille unus ; ergo &c. neg. ant. Ad prob. diit. mai. Est trinus , si sumatur adaequate , tam secundum id , quod dicit absolute, quam con notati Ve, conc., in adaequate, &prout divinitas coarctatur ad unum subsistendi modum, nego. Ob. V. Quae sunt eadem realiter uni rei , sunt eadem
realiter inter te ex noto axiomate &c. Sed tres personae re
liter distinctae sunt idem uni rei, idest essentiae civinae ; ergo& inter te. Hinc Trinitarii probant, attributa divina inter se non distingui, quia cum uno tertio, idest divina essentia,
. neg. mai. Illud enim axioma quod in Deo non habet locum ) valet in iis , quae convertuntur ad invicem , non in iis, quae opponuntur. Nam rationale , & irrationale
315쪽
idem sunt cum animali , sed quia sunt differentiae oppossitae
eiusdem generis, realiter inter te distinguuntur : cum ergo divinae personae invicem opponantur , licet idem sint cum essentia, non sunt idem inter 1e . Non est tamen eadem ratio de attributis, quae, cum sint ab luta, non polliant opposita relatione ὸ istingui, adeoque lunt eadem inter te.
- Ob. VI. Supposita Trinitate , in Deo esset una simul& tres substantiar, idest tres distinctae personae ; ergo &c. N. neg. ant. In Deo enim unica substantia est,& tres subsistentiae , seu tres existendi modi, Pater nempe, Filius, &Spiritus S. , s hi tres unum substantia sunt. Ob. VII. In creatis una substantia intelligens una est
tantum perlona; ergo Deus, cum una sit substantia intelli-Zen S, non tres, sed una est perlona. Nec alia est ratio Dei A creaturae, ex quo Deus sit infinitus, craturae finitae r ideo onim finita substantia unam tantum peribnam constituit , quia periona totam in se substantiam complectitur, nec potest eadem substantia eodem tempore bis esse idem : sed eadem ratio in Deo est . Quaevis enim periona divina totam. divinam substantiam complectitur, nec partem decerpiti e
go non magis substantia infinita potest plura in se habere ivppolita, quam finita . Adde, quod si divina substantia plu- res contineret per nas, quia est infinita, non tres, sed infinitae personae fingi possent ό erao &c.
u. neg. cons. Duae enim aut plures subsistentiae creatae nequeunt esse in eadem natura , non quod repuguet , unam
naturam ad plurium jura pertinere plureς enim theologi docent , tres simul per na; divinas potuisse eandem naturam humanam assumere ) sed quia person:e creatae, cum es sentia discrepent, arguunt distin Elam substantiam , nec possunt in unica hominis, vel angeli natura plura inveniri supposta. Tres ergo personae divinae, quae non diΙcrepant essentia, eandem, possunt terminare naturam , cum sint indistinctae, nec una perlbna decerpit partem substantiae divinae, sed illam determinat sub uno tantum respectu , cumque hi respectus sint plures, plures sunt quoque personae. Cur autem
non sint infinite, evincimus, I. ex scriptura, quae treS tantum enumerat; ΙΙ. ratione, quia tuminum bonum non potest se se ad intra communicare, nisi per generationem , α processionem . Nec poten et se nisi unus Pater , eique unus Filius, qui mutua dilectione Spiritum S. producunt.
b. VIII. In hoc dogmate nequit intelligi , quomodo Filius 3c Spiritus S. lunt peribnae infinitae , si carent gene-
316쪽
retὶ Cur non dentur termini infiniti aliorum i attributorum Cur infinite perfectus non habeat infinitas operationes, quibus communicatione naturae infinitae peribnae constituantur .
Gignendi vim esse etiarn in Filio, & Spiritu Saneho,
nec tamen pignere , quia haec est perlon .e proprietas , nocipersectio iii bitantiae. Cum enim Spiritus S. ab aliis perIbnis procedat, non habet rationem principii respeξtu divinae naturae, sicuti nec habent divina attributa, quia referuntur aut ad creaturas, ut omnipotentia, providentia &c., vel ad essentiam , ut aeternitas ccc., non vero ad terminum subsistentem. Deus autem, utpote simplicissimus, unam habet op
rationem, ideis divinam substantiam, sola terminorum con- notatione multiplicem e falsum est ergo persectioris substa
tiae plures ella. operationes.
Ob. IX. Primum Trinitatis landammtum, Imc est di- sinctio inter essentiam, & personas, labile est . Nam Dei
essentia est eius natura, per quam Deus eis, persona autem
est substantia completa & intelligens ergo tres personae erunt tres substantiae intelligentes. Ad haec, per na est res com- Pleia i ergo habet suam singularem ellentiam ; ergo qui st 'tuit in Deo tres distinctas personas completas , tres etiam essentias admittit. Multiplicatis enim personis , etiam esse tia multiplicatur. II. Trinitatis fundamentum est, in eadem essentia trinum existendi modum affingere, sed hoc est absurdum , sic enim essentia non una res esset , sed multiplex, quot sunt modi, quibus existit . II. Hoc est ipsum Sabellii comme tum , qui ait , Deum summum esse unam personam , quae se tribus modis, ut Patrem, ut Filium, ut Spiritum S., revelavit ; ergo &c. III. Deus ob infinitatem essentiae unam
habet essentiam; ergo unum existendi modum. III. Fundamentum est personarum κεριγωρης ς , seu Cir
eum incuso unius perstinat in alia , sed haec I. intelligi nequit . II. Qui fieri potest, ut tres personae permixtae sint , nee inter se confundantur III. Si in quavis persona est tota Trinitas, erunt tres Trinitates & novem personae,& sic in infinitum. IV. Si quaevis persona est in tota Trinitate, erit Pater in Patre &c. quod est absurdum. U. Si Diritus Sanctusti Filius in terris vitiis est; ergo abierunt a Patre , qui in coelis est. L ..t . Fundamen in m est duplex' Dei nominis acceptio, et δε tialuer, per aliter , q- non extat in sacris literis II
317쪽
II. Cum Filius totam habeat divinam essentiam , cur Dei nomen in Filio nequit essentialiter accipi ΙΙΙ. Nomen Dei iunum Creatorem & Dominum importat, quod munus per sonae est ; ergo nomen Deus unam tantum persenam significat. Haec V nitarii. R. neg. ant. Cum enim persona sit rationalis naturae individua substantia , eam a substantia non secernimus , nec dicimus addere naturae formam distinctam, nec partem esse, sed totam substantiam . At persona hii 'notative distinguitura natura, quae dicitur ad seipsam, illa T. ertur ad aliud. Non ergo sequitur : sunt tres peritinae; ergo bys sunt substantiae rsed ἔ uint tres personae ; emo tres sunt ejusdem substantiae supposita. Nam essentia significat id, quod est ; persona id, luod est alteri incommunicabile '; ergo, si in una substantiamt plures proprietates alteri incommunicabiles, erunt distin personae in una substantia , cujus rei frustra in creatis exemplum quaeritur ; Seripturis ergo credendum est . Dum aio Patrem, nomen est personae, dum Deum dico, est nomen substantiae; dum dico Deum Patrem , & suinantiam dico, & ordinem ad Filium. Nec repugnat, unam substantiam trinam esse in personis , quia unitas ad naturam spe Hat, numerus ad relationem . Ad ult. dico , divinam naturam, cum sit infinita, multiplicari non posse, ut fit in creatis. Ad Ι. Argumentum contra a. svnd. neg. min. Ad probis neg. ant. Nam plures existendi modi multiplicant naturae r seectum, non rem existentem: nec diversus est homo, dum stat, aut sedet , licet varii sint standi aut sedendi modi. Ad II. neg. ant. Non edim ex diverso modo se se manis standi , sed ex dive o modo terminandi naturam sequitur personae distinctio, quam negavit Sabellius, non Catholici. Ad ΙΙΙ. neg. coni . Cum enim creatae substantiae discrepent aut specie, aut separatione naturae, utraque distinctio limitationem importat, quae infinitae substantiae repugnat. Atqui personae neutro modo invicem distinguuntur i ergo non re pugnat earum distinctio. Ad I. Argumentum contra 3 sund. neg. I. parti min. Fit enim Arcumincessio per inseparabilem naturae unitatem, quae, cum ubique tota si, separationem non patitur pers narum. Ad II. l . . qersonas non distingui ab essentia , cui non opponuntur, sed inter se , quia referuntur ad invicem . Ad III. u. , unam perionam ele intra aliam , quia unum substantia sunt , non quod unius proprietas sit alterius , &id Eo non sunt tres subitanuae , seg ma in qualibet proprietate:
318쪽
quia utraque perlona eadem res est cum iubitantia comm ni . Ad U. vide l. 2. c. Prop. a. Ad I. argumentum contra land . R. , nomen Dei, cum sit concrerum , primo naturam, secundo personalitatem innuere, ut homo I humanam naturam lignificat, 2 individuum . Ita Jo. I. Deus erat Verbum personam designat ut Genet'. r. Creavit Dei a sci divinitatem delignat subsiste tem in quavis per trix. Si ergo enuncietur munus personae, D'us pro persona acalpi debet , ut Deus carnem assumpsit. Si munus naturae eis .imitur, ut Deus es unus , pro natura
O . X. Sequitur ex hoc dogmate , Deum esse genitum, ingenitum, sed hoc repugnat; ergo&c. a Sequitur, rem eamdem communicari , & non communicari Filius enim communem habet cum Patre naturam , non paternitatem iergo &c. Sequitur esse simul tres personas, & unam aliam praecedere, & opera certo ordine distribui inter plures, quorum una est oneratio.
. ad Ι. dist. ni in. Repugnat, si in iis propositionibus accipiatur Deus pro diveria perlbna , neg., si pro eadem, concisSi vero in I. propos. Deus pro Filio sumatur , in a. pro omnibuῖ personas, prima vera est, secunda falla. Ad II. dis .ant. Sequitur communicari perionaliter , id est Patris naturam, neg., et sentialiter, id est Dei naturam, conc. Ad ΙLI dith ant. Sequitur , unam aliam praecedere ordine , conc. , tempore , nea. Nam perionae divine sunt simul aeternitate ,& natura, sed una oritur procedit ab alia . In operibus etiam diverse rationes distinguuntur , quarum aliae at communem omnipotentiam pertinent, aliae ad personalem proprietatem . Ita incarnatio prout est conceptio Sc pro tu lio nominis, etiam a Patre ,' Spiritu S. peracta eii , sed , prout est terminatio humane nature, est solius Verbi; hoc enim non esst munus omnipoten .iae, sed hypostasiis a AHaec argumenta urnentur ferine omnia a Golg'genio Sociniano, qui . Cretii sophismata , ta omnia fere maiorum iii rum arma callida dexteritate tractavit: non erdo negandum est Trinitatis mysterium humanu mentis captum excedere. Non desunt tamen in creatis exempla , queis illustrari potast. I. Petitur ab aqua: Nam Fωιs, Fluυus, s Potiola ait S. P. ser. 38. de V. Ap. 7 , Dut aqua , in tamen nihIl ho
319쪽
L r n. VII. DI s s. I. C A P. VII. rum Uy alterum. II. a sole, in quo trog sunt, quae , ut ait S. P. ser. I', separari non possunt: Cursus , selandor' calor. III. ab anima, quae meminit sui , in 'lligit se, diligis fer hoc si cernimus , cernimus Trinitatem , ait S. P. l. I . de Trin.
IV. ox nerfectione numeri ternarii , cuiuς ordo in rerum'. principiis, in partibus temporis, in corporum dimensionibus, i anii narum Potentii ς, in omni re, quae in numero, pJudere, & mentura producta est , & cui inest trina perfectio, Unitas, Veritas, Bonitas, mire obtervatur. His adde alia quaedam ex conflictu Serapionis, & Arnobii T. 8. Bibl. ΡP. p. 2O . Neque Trinitas personarum rationi repugnat , eo qriodeadem eIle nequeat multarum perlbnarum operatio . Nam , duorum oculorum, aurium, manuum, pedum &c. unus ei tVisus, auditus, conta stus, & Eressus. Nec repugnat , quod lana Persona ab alia originem nabeat, & tamen omnes sint duratione aequales, nam ex flatu vox, ex hac sermo eodem tempore eXoritur. His accedunt plura miracula, apud Basilium, Amphilochium, Uiltorem Vit ensem , Gregorium I, L. Ex hiς unum proferam haereticis revincendis aptissimum . Iacista fellea B. Clarae O. N. tres globuli reperti sunt figura, colore, & pondere ita pares, ut unus idem pondus haberet, 'quod duo vel tres, tres idem ac duo vel unum.
De Personarum D υinitate. DE. Patris divinitate nulla est controversia. Conveniunt haeretici. eum esse unum summum & verum Deum. IDi cultas est de Filio . ac Spiritu S. De his itaque disti ctis capitibus eo, qui sequitur, ordine disputabimus. CAPUT I. De Verbi divinitate , eiusque ante Incamationem p exbientia. V Erbi diritatem praecipue impugnarunt Cerinthus, Arius,& Socinus. Cerinthus ann. V. H. M purum hominem Dei Verbum praedicavit , dicens , ante Mariam non fuisse. Hunc secuti sunt Ebionitae , contra quos Joannes, Hieronymo teste de scri pl. Eccl. , scripsit evangelium. Arius an . 82O. etiam Filio Dei divinitatem negavit. Socinus denique Ebio-
320쪽
'oo Dπ EotoorCrs DrsCIΡLIMIs nitarum , & Arianorum errores instauravit , Ic eum illisoneextilentiam , cum his impugnavit Ueroi divinitatem. Sit ergo ΡRoposlTIO. Uerbum erat, antequam de Virgine nasce
Prob. I. Ex Io. r. In prἰncipio erat Verbum oec. , sed . e Verbum eam faetum ess p ergo erat persena , nam Uer bum incarnatum personam esse, non neῖant l, eretici; ergo&c. Secundo ait, hoc Verbum esse Patris quas unigenitum, sed hare persona erat in principio, ideit ante faecula, ut EX- ponit Chrysbstomus Hom. 7. in 1 o. ; recte ergo ex hoc lo- .co Nicaeni P P. Arianos damnarunt , dicentes, Verbum s esum ex non extantibus, in fuisse aliquauds , cum nondum erat, quos ita refellit Ambrosius i. I de Fid. Ecce q&ater erat: ubi impius invenit quod uou erat . Deinde per Ue hum facta sunt omnia, & ipium eam factum est ; ergo erat antequam omnia fierent, aut naiceretur ex Virgine. Tandem ex V. I. Genes. In principio circ. constat , nihil fuissemate coelum ergo ex v. I. Io. constat nihil fuisse ante Uerbum
Prob. II. Io. 8. 36. Christus ait: Antequam Abraham svet, ego sum , quae frustra de Christi praedestinatione exponunt Sociniam, per hane enim nedum Christus, sed quivis praedestinatus Abraham praecessit . Deinde cum Iudaei objicerent Christo: Io. anuos nondum habes, cis Abraham v d si, de praeexistentia temporis locuti sunt; ergo & Christus. Et senius est: Abraham expetiυit videre diem meum: Vidit, spiritu , gavisus est. Ego vero , qui non stura purus homo , sed verus Deus , antequam Abraham crearetur , iam eram. Ubi notat Augustin. , a ibi dici t Ego sum , nonoeo eram , ut suam celemitatem designet ut Ps 89. Priti
quam montes fierent, tu es. Ρα ΙΙΙ. Demonstratur praeexistentia Patris ante creat
vas ex Is. 4I. Ego Dominus primus, s nodissimus: sed eadem de Christo dicuntur Ame. Egosum Alpha, Omega, princi m edi finis : & c. ult. primus o novissimus ; ergo &c. Quae verba non de Patre , sed de Filio dicta sunt . Nam c. I de judice sermo est, qui veniet cum nubibus , qui est radix David, Agnus in throno sedens . Similia hanentur ad Hebrii 3. Jejus Chrsus heri die , ipse . x, in faecula. Et Μicheae v. a. Egreisus ebus a diebus aeternitatis: sed haec non de Patre dicuntur , sed de parvulo in Bethlehem nascituro ; ergo &c. Prob.