장음표시 사용
71쪽
tLis. II. C A p. m. CAPUT III.
De divinosum attributorum di ναὶ me.
OBserv. circa hape distinctionem errare XII. Ecclesiae δε-
eigo I. Gilbertum Porretanum Pictaviensem episconum, quem attributa a Deo ipso . non vero a se invicem , d utin-
inter attributa realiter distinxiise opinantur . II. Gregorium Palamam, &Graecos quosdam monachos , qui increatum lumen reapse a Deo separabant. III. Abbatem Ioachimum, qui divinam essentiam a personis realiter distinguere visu est. ΙU. Denique Eunomianos, qui in oppositum errorem abiere, nullamque distinmonem , neque . mentalem , inter essentiam divinam , & proprietates , sive abiolutas , sive relativas,
Verum inter huiusinodi errores mediant catholicorum sententiae: Scoti , qui estentiam ab attributis , & haec a se invicem distinctione reali, non quidem afluali, sed formali secernit 1 : Thomistarum , qui inter attributa virtualem distinctionem admittunt: Nominalium , ac praesertim Gregorii Ariminensis, q ut nullam in Deo disti nemonem admittunt, nisi penes diverta connotata. His praenotatis sit. ΡRoposiTio I. Gilbertus distinxit Deum ab essentia , pe sinas a relationibus, & concreta ab abstractis. An vero diastinxerit proprietates ab invicem, non constat, sed oppositum
re distinctionem, ut voca , rea lens realem , & realem formalam, maximum discrimen agnoseant, neque ullam reatim distinctionem admittant inter divina attributa. &essentiam, sue inter ipsamet invitem at ributa ; quo fit ut a proseripto Gilberti errore quam longe absint; dorant tamen, formaIliarti suas esse inter se aute omnem
intellectus operationem ex rei natu
ra distinctas , S deitatem, e. a , &paternitatem iustitiam , di miseriis cordiam varias esse eiusdem divi
nae naturae foνmalitates, ex natura
rei, non reaIiter quidem, sed δεν- malitis distinctas . Unde eorum fommalis distinctio, realis formalis ab aliquibus appellatur. Siquidem inter formalitates δc formalitates , nota inter res & res locum habet. Disp. ras. e. 2. Lbὶ Dact. x di p. a a. a. - ε.
72쪽
Prob. I. ex Baronio a), qui effores Gilberti reeenset ita quatuor capita. I. est de dili infitione Dei a natura divina. II. de distinctione proprietatum personalium a perlbnis. III. quod perlbnar in nulla propossitione possint pri edicari. IV. quod divina natura non sit increata ; at de diit inctione attribui rum ab invicem ne verbum quidem. Frqb. II. ex Concilii
Rhemensis fides professione, in qua proscribitur realis distinctio inter Deia rei, & deitatem, tum inter perlonas, & r lationes; at distines ionis proprietatum ab invicem non meminit. Reapte Gilberius in commentariis Boetii justitiam , ac sapientiam Dei ab eius estentia non Iecernit. Prob. III. ex D. Bernardo, qui Gilberti errorem profligavit, ex Gaufrido ,& Othone Frising., qui nusquam hunc errorem Gilberto imputarunt ergo &c. Oppon. Iuvenin. Bernardus serm. go. in Cant. narrat,
Cilbertum docuisse, Deum elle bonum , justiam &c. per formas a se invicem ciscrepantes: Recedant , inquit , n in ἀνα-
Dictici, fed haeretici, qui magnituinem , qua magnus es Deus , bonitatem , qua bonus , diυinitatem , qua Deus es , Deum non esse driptitant. Et Gaufridus in actis Rhem. Conc. ait, Gil- bertum docuisse, quod diυina esseistia , sapientia cyc. non es Deus e item quod forma Dei es diυinitas , qua Deus 63, . a nou es Deus; ergo &c. R. Neg. cons. Nam ex loc. cit. evincitur distinctio attributorum ab essentia, non a se invicem. Erravit ergo Gilbe tus , quod attributa ab essentia, & hanc secerneret a Deo. Sed unum attributum ab alio, & singula distinxisso ab onsentia, nec a Bernardo, nec a Gaufrido colligitur. Ille enim ait bonitatem, sapientiam , & deitatem, qua Deus est Gilbertum a Deo secreulige. Hic vero ait, docui si e Gilbertum, sapientiam, bonitatem , iustitiam non esse Deum ; non ait Ga fridus , Cilbertum docuisse, sapientiam non esse iustitiam &e. Deinde Bernardus Gilberto exprobat quaternitatem, suod Fraeter tres personas Mihinitatem a Deo secerneret e sed si distinctionem inter attributa admisisset, longe majorem numerum obiecisset; erno &c. Tandem D. Bernardus scribit ibidem, Gilbertum vomisisse magnitudine mi bonitatem &c.
tinam esse tantummodo divinitatem , quae omnia tua funt. Viis de Bernardum de consid. c. T.
Psto post Tio ΙΙ. Attributa Dei non distinguuntur, nisi penes diversa connotata non intrinseca distinctione.
73쪽
L r B. II. C A P. III. 33Nol. I. Non negamis distinhtionem rationis extri secam, idest divertas mentis perceptiones quibus, ex. Sr. substantiam a relationibus, aut nailericordiam a justitia seiungimus. Admittitur enim a Florentina Synodo isti I8, ubi Graecis non discrepantibus statuitur ,subsimilam, ac personam esse idem re, Auferre autem nostro intelligendi modo. Admittitur etiam a Fatribus contra Eunomium , , qui ait , omnia Des nomina eandem signincationem habere, & sono tantum differre. Nunquam vero id negatur ab Ariminensi , qui quid Vasquesius, aliique contendant. Nam dist. 8. a. a. observat, qόaedam distingui .ratione dupliciter. I. Quod ipsa sint per se rationes , &conceptus distinEii . II. Quod eorum sint mente nostra rationes, & conceptus diversi . Negat ergo Ariminensis di- si inhilonem rationis primo modo, quia Dei perfectio non est montis perceptio, ita res lumma, & in se ab aeterno subsistens At distinctionem secundo modo pluribus demonstrat am mentis a uorum praecipuum noc est: Omnia nomina,qu.e d ersa con notant, aut sipnificant diversas habent rationes ; sed hujusmodi sunt attributa Dei ; ergo &c. Admittit
itaque Ariminensis distinctionem rationis, ejusque sententiae ab Eunomiano errore quam longe abest. Cum autem in a
tributis aliud sit, quod principaliter significatur, aliud quod
con notatar extrinsece sic j misericordia principaliter Deum Dii ierentem significat, ia hominem miserum extrinsece conn lat) censet Ariminen. , dili inhtionem attributorum non elle a
tendendam penes id, quod principaliter senificat, sed penes
Extrinseca connotata . Itaut militia a misericordia secernatur, quod illa poenam initidiam impia connatat, haec vera collatum misero beneficium. Nol. II. Hanc Ariminensis iententiam carpi ab aliquibus, sed plane iniuria. I. enim cohaeret cum dostrina Magiitri, qui b) docet, quod ubi ait. Scriptura de operibus Dei, quae umes . misericordiae , quaeuam vero iustitiae, non diversitas rei , sed varietas inestiuum in creat rix monstratur ergo Scmilericordia in Deo sola et i tuum con notatione secernitur por magistrum , ut docet Ariminentia. ΙΙ. cohaeret cum diit in otione virtuali, quam Thomithae, M aegidiani propugnant, si tamen accipiatur infinita Dei virtus, ut omnes accipiunt,
pro summa ac persectissima re, simpliciti ina quidem, sed pluribus rebus distinctis aequivalente. Constat enim ex Aug. cxin Deo non diuisistit memoriam, intelledium, in due tionem,
74쪽
sed unum esse , quod omnia valet. Nullae ergo ex parte o tem sunt in Deo rationes, ' iarum una, in esse cogniti, non sit altera, ut volunt Thomiliae: sed haec rationum diversitas ex ibia humana mente repetitur, neque ullum habet fund mentum in re, sed solum in essestibus, terminis,& conn . tatis. ΙΙΙ. Denique ab Ariminensis sententia sic accepta n 'mine tantum differt dii tinfitio formalis Scoti,& intentionaris Henrici, teste Suaresio, Gavardi aliisque. Scotus enim dist et q. a) dii linctionem tuam differentiam virtualem appellarisormet litatum nomine rerum . aut accidentium varietatem lignificat, quae in Deo nulla est, sed disertas rationes suis definiti albus notas, quas Henricus , Thom istae obiee iυax dixere. si vera sunt , hoc magnum schol rum dissidium verborum erit, non rerum b . His notatis .
Prob. propositio sic. Intrinseca distinξtio, si qua esset,
vel elset realis, vel formalis, aut virtualis, quae fundamentum habet ex parte objehit nazn virtualem extrinsec a,&penes effectus non inficiamur sed inter Dei attributa, neque realis distinctio, neque formalis, neque virtualis intrinseca intercedit ; ergo sola virtualis extrinseca. Pr. I. pars min. I. ex Florentinae Synodi sess. I 8 sup. cit., nec nc u ex Lateranensis C. Fimmiter , ubi definitur, omnia , qu: sunt in Deo, unam e se substantiam, unam rem , unam naturam . ΙΙ. ex Aug.,
qui II Trin. 3. ait: Una eademque res dicitur , Me dicaturat us Deus, immortalis , sapiens cu. ΙΙΙ. ratione. Omnis enim distinctio vel oritur a limitatione, ut in creaturis vela relationibus, ut in divinis Dersenis, sed inter attributa ne trum occurrit; non I, qui sunt infinita ; non a , quia non opponunturῆ ergo &c. Prob. II. pars P P. enim solam distin-stionem rationis inter divina attributa agnovere: discrepant, ait Damalcenus c), Evj ἰαιο , subtilibus cogitationibus ς sine Mo. ἐωινο , , fecundum rationem , ut scribit B siilius, cu1us Verba male exponunt Scotistae de distinctione, quae reali opponitur , sed extra intellectum existit : quis enim rationem extra mentem intelligit ὶ Deinde Bernardi argumenta contra Gilbertum etiam Scoti formalitates evertunt.
Hae namque vel Deus sunt, vel aliquid, quod non est Deus vel nihil. Si primum; ergo a Deo non secernuntur; si s Cundum, erunt creatum aliquid , adeoque nec Deus ; si nihil, stulte ergo de nihilo disputatur. Ajunt has formalitates esse divinam essentiam realiter,
75쪽
non Iormaliberi sed haec nimis videntur obscura. id enim quidquid est, vel Deus est, vel creatura, aut nihil, erunt hae sommalitates aut Deus, aut creatura , aut nihil; ergo haec distincti vel est Dei a creatura, aut nihilo; vel nihili a creatura
vel nihili a nihilo. Deinde Deus est, quo nihil melius cogitari ait Bernardus 3 Consid. 7; ergo de ipso enunciari debet perfectissima simpsicitas . atqui perfectior est , quae rejicit distinfitionem plurium formalitatum ; ergo &c. Vide auctorem.
R. Scotus, plures formalitates , cum non habeant rationem Potentiae,& actus, compositionem non efficere. Sic Divinae
Persenae lieet distinctae, divinae simplicitati non officiunt. Uerum quidquid sit de compositione certe unitas, ac simplicitas non lalvatur, ubi plura a seipsis distincta constituuntur: nec est summe unum, quod non est actu, ac natura sua indivisibile. Exemplum SS. Trinitatis non est ad rem : ibi enim non est unitas, nisi ratione es entiae,& attributorum a quibus personat Armaliter non distinguuntur. Hinc facultas P Tisien ., teste Gersone a , hunc articulum prqscripsit ; quod aliquid fit Deus realiter, quod non sit formaliter Deus. Quem tamen longe ante, idest an. I 275, Stephanus miscopus P risiensis damnaverat. Sed forte rigidius De gessit Parisiensis Academia, ne Gilberti Haeresis resurgeret, quam tamen Sc listae execrantur . Licet Peta ius censeat , ab ea vel nihil, vel parum discrepare Scoti opinionem . . Prob. III. pars. Docent Thom istae, divina attributa eL se unum reipsa, sed plura conceptibiliter, idest Dei naturam, ne dum ratione, sed natura sua, & ex parte objem esse multipliciter perceptibilem, idque adeo clare , ut una perfectio. Non involvatur in alia : atqui in una, & eadem re indistin-' Eta stare nequit multiplex, & expressa cogn9scibilitas; ergo&c. Ρr. min. Sicut una est, & smplex veritas ejusdem indivisibilis entitatis, ita etiam ex parte objecti una, & si Plex cognoscibilitas statui debet , ergo aut haec cognoscibilitas non est clara, vel solum per extrinseca objecta, seu cq notata distinguitur, ut docet Ariminensis. Deinde non. facile intelligitur, quomodo hae rationes objectivae per mentem distinguantur . Vel enim mens Dei attributa reaspe distinguit , Vel sola ratione ; sed primum Dei simplicitatem evertit , secundum in sola mente distinctionem conitituit; Ergo &c. Tertio, vel Dei attributa distinguntur ratione intrinseca extra mentem , vel extrinseca, & sola ratione. Si
76쪽
Dg Tupoto IcIs DisCrpL ins rimum , incides in distinctionem Scoti formalem. Sive enimicas cum D. Th. a in Deo inmeniri dissi lionem ratἰonum, quae realiter in ipso sunt, sive cum Scoto formalitates appetales, perinde est. Hinc Anno D. Thomam sibi advocat in Patrocinium. Si vero dicas Dei attributa sola ratione extrinseca secerni, nobiscum , & cum Ariminen. convenies ;
Thomis te, Dei attributa sola quidem ratione distingui, sed cum fundamento in re, infinita scilicet Dei perfectione,
quae pluribus reaspe distinctis aequi alet. Uerum fundamen tum distinguendi divina attributa inter se hoc unum agri scimus, quod cogitationes nostrae modo Deum spestant ut eis in se, modo ut refertur ad aliud Attributa vero intorse distinguuntur, quia ad varios terminos comparantur. Fictilium est ergo fundamentum , ouod in summa perfectiorio concipitcr absque relaestu ad ex inseca connotata. Narnipse Uasquesius b ostendit ex D. Thorna, Dei attributa sine respectu ad creaturas distingui non posse . Et Hugo Uicto-xinus c ait, scientiam , sapientiam &c. esse diversa nomina, quae divina usa propter et arios efflatius fortitur, qui diversiso gitationibus nostris suppeditant fundamentum . Stat ervi sua Arimin. doctrina firmis lima. ob. I. Scotistae. In Deo voluntas , & intellectus, bonitas , & justitia ante alentis operationem distinguuntur; ergo formetliter . Prob. ant. Ι. enim diversas habent definitiones ;ergo & diversas fornialitates, δέ naturas . ΙΙ. Deus intelligit peccata , quae non vult, & huic gratiam confert, illi no-gat ; ergo differt intellectus a voluntate, justitia a misericordia, de quibus etiam contradictoria enunciantur. VI. Filius per intellectum, Spiritus Sanctus par voluntatem procediti erso intellectus a voluntate secernitur. Ι . Neg. ant. Ad I. prob. neg. cons. Etenim definitiones diversas semper naturas important; alioquin ne dum formaliter, sed etiam realiter inter se divina attributa differrent . Ex diversis ergo definitionibus infertur tantum perceptionum disti esto, ut docent Magister d),& Agidius e . Basilius etiam Ep. 8o ait, quod omnes Dei notiones, ac Voces nullum halent in rei obiectae sun catione discrimen. Hi ne S. Ρ. II Trin. c. ult. asserit, quod cessabunt in patria, quae nunc de Deo dicimus , quia omnem scientiam nostram uno semul con
77쪽
spectu υIdebimus. Ex quibus constat, rerum divinarum n tionas ex variis effectibus pro venire, ex quibus nunc Deum cognoscimus , tanquam per Oeclitum in aenigmate. Ad II. dist. cons. Differt relate ad effectus , & eonnotata, conc., per se , neg. Voluntas enim & intellectus, miseratio , & justitia in Deo sunt unus , & idem Deus, prout
vult, intelligit , miseretur E c. Unde S. P. A. l. I 3 C. D. R. Essentia tua , inquit, est oe vult; voluntas tua scit , vult incommutabiliter. At relate ad effectus, & con notata, misericordia a justitia , intellestus a voluntate secernitur, siquidem misericordia parcit , tollitia punit &c. Ut patet in Dei scientia: Deus enim unica intellectione omnia videt, eam praeterita, quam futura, adeoque praescientia, & intel-Iestin, sunt unum quid,& idem, tamen intellectio est prae-
Eeritorum , quorum non est prae scientia, haec enim futura Connotat, non praeterita; ergo sola con notatio omnes illas
Contradi htorias en unciationes exponit ergo inutilis est D mulis distinitio. Ad ΙΙΙ. neg. cons. Cur enim Spiritus Sanctus non sit filius, ut est Verbum , mysterium est, cujus nulla potest ratio Tignari, nisi sorte quod Verbum est Filius , quia ab uno,
Spiriti.ς Sanctus est amor, quia a duobus procedit. Nee repugnat unum & idem diversa operari, sicuti eadem lux iuIuminχt , & cal efacit; eaderri voluntas amat, & odit: ergo ab effectibus hae c diversitas repetenda est , non a formalitatibus, ut dictum est. Ob. II. S. P. A. 6. Trin. a. probat, duas Iersonas non esse aliquod maius , quia non sunt aliquot veriusso veritatem ab ejus magnitudine esse distinctam. II. L. 3c. 3 docet, relationes a substantia distingui, quia non c-ue, Quod dicitur, fecundum subsantiam dicitur: dicitur enim qualiquid, ut pater ad filium . III. Libro I 1 ait, omnes per-Desiones divinas aequales esse, sed ae qualitas intercedit intero trema, ergo &c. IV. L. 3 c. Μax. Ita, ex quo plura attributa in Patre divinae simplicitati non officiant, probat multo minus ossicere proprietates personales Patris, Filii, & Spiritus Sancti. Sed hoc argumentum stultum ellit, ait Frassen, nisi S. P. intrinsecam distinctionem admitteret, nam sentiri esset: non ossicit Dei simplicitati dictinctio rationis, ergo nec realis distinctio; admisit ergo S. P. distinctionem malorem, quam rationis, adeoque formalem. U. Damastenus l. I de Fid. orth. 4 I. ait: s dixeris bonum , justum oec. non naturam Dei icis, qua circa noturam, ergo Damascenta a
78쪽
Ad I. dist. eons Supponit distinctas, prout sunt affection
humanae mentis, quae ex variis Dei enectibus plures haurit Perceptiones, conc., prout sunt in Deo, nego . Deus ergo continet utique in se simplicissime omnem ma- g tudinem,& veritatem. Sicuti color flavus, & ruber non oti tinguuntur, prout sunt in luce, sed prout sunt corporum aia fertiones. Deus enim teste Augustino, multipuiriter dicitur magnus, bonus oeci, sed eadem magmtudo e us , quae boni-ιas , sapientia sci Ad II. neg. ant. Non enim S. P. relationes a substa tia secernit, ait enim ibidem, quod scut hoc illi est esse, quod Deum esse . quod myroiam G. , ita hoe illi est esse, quod personam : sed essentia a divinitate non secernitur,
Imo nec ab intellectualitate per Scotum, ergo per Augustinum nec magnitudo a bonitate, nec essentia a persona su- cernitur. Certe non omnia Dei vocabula idem lignificant substantia enim naturam significat prout est in se ; Pater Naturam eandem, prout contiolat filium ; tota ergo distinctio est penes connotata, ac mentis nostrae cogitationes.
Ad III. dist. mai. Ait, aequales esse, idest unum quid &idem, conci, idest similes, neg. Saepe enim aequalitas pro unitate ab Auetustino usurpatur. Quo sensu etiam Patres co tra Arianos Filium vocant Patri aequalem, idest unum substantia cum Patre. Ad IV. ne . min. Probat enim S. P. stpientiam, bonit tem &c. non esse partes divinitatis, quia per nos a divinit te non distinguuntur, ergo S. P. haereticum iugulat verbis suis: dixerat enim, Deum esse bonum, sapientem o c., nec tamen constare ex partibus , quia haec omnia sunt una , & eadem simplex virtus; ereo subdit S. P., nec personae partes erunt, quia sunt eadem deitas individua . Ceterum si stultum esset laudatum Augustini argumentum, futile etiam hoc esset: attributa nan habent rationem partis , quia formaliter disti ' guntur; ergo nec personae quia distinguuntur realiter; non minus enim a distinmone formali ad realem, quam a Virmati extrinseca ad realem intrinsecam inepta est consecutio. Ad V. neg. cons. Damascenus enim . aliique Patres docent, haec nomina bonus, justus &c. non Dei naturam exprimere , sed quae sunt circa naturam cogitatione nCitra , non
79쪽
Q. Nos enim Quinas perfectiones percipimus , ut adventitias substantiae , ut ait ibidem c. II Damaicenus: God ibi commune est edi unum , sogitatione es distinestam. Et S. P. 13 Trin. 3 . , ut spiritus fecundum obseantiam dicatur Deus, bonus fecundum qualitatem , fod utrumque secunaeum substantiam, sic omnia alia I ergo &αΟb. ΙΙΙ. Minor est distinctio inter bonum ,& bonitatem divinam, quam inter bonitatem, & justitiam, sed inter illa d tur distu hilo rationis; ergo inter haec erit formalis distinetio. dist. mai. Inter bonum &c. esst distinctio minor intrinsecat nego , eXtri ieca , conc. Bonitas enim a bono cogitatio
ne distinguitur. Concipitur enim bonitas instar qualitatis advenientis, & disteri etiam cogita tone a justitia , quia con- Cipitur ut qualitas connotans objectum diversum ab objecto justitiae. Cetenim istae propositiones, Deus est bonus bonitate , iustus justitia &c. frugi theologo videntur indignae : &melius dicitur, Deus est iapientia, sustitia &c., vel Deus est sapier sapientia , quae ipse est dcc., ut loquitur D. Bernar
ob. IU. Sapientia in communi non est formaliter boni- ltas in communi ; ergo infinita sapientia non est formaliter infinitas bonitas. Ant. patet , alias lapientia creata dici posset formaliter bonitas creata , quod falsum est . Prob. cons. Nam finitum,& creatum rationem formalem sapientiae, aut
I. cum Ariminens retorquendo argumentum. Si sapientia infinita esset realiter bonitas infinita , sapientia in communi esset realiter bonitas in communi, adeoque bonitas crata esset realiter sapientia creatat atqui per Scotum sapientia in communi non est realiter bonitas in communi ; ergo &c. Vide Gavata. q. a. de Attri . II. neg. cons. Potest enim aliquod esse de ratione ins xioris, quod non est de rati me superioris . Scotus enim docet, divinam essentiam esse vitam intellestualem, & tamen essentia in communi non est formaliter vita intellectualis . Haec Gregorius. Ceterum sapientia , & bonitas in communi sunt mentis idear,& humanae cogitationis figmenta, ex quihus fas non est argumentationes deducere ad rei veritatem
Ob. V. contra Ariminensis sententiam . Ι. enim haec ipsa est Eunomii haeresis; ergo &c. Prob. ant. Docuit Eun
80쪽
S. mera esse synon ima, ita ut, qui unum perciperet, omnia comprehenderet: atqui Ariminensis solam nominum differentiam agnoscit, quibus a parte rei siqnisietatae una eadem iactnotio respondet; ergo &c. II. Uel Gregorius idem signinca tum tribuit Dei nominibus, aut diverisam. Si primum, cum Eunomio sentit , si secundum , admittat ergo differentiam
intrinsecam ex parte rei significatae , & cum Cyrillo ab clamet 2 mu or nuta quae de Deo dicuntur , subsantiam signit --. III. Nutquam Eunomius negavit dii tinctionem corin talorum: putavit enim ex creaturis se Deum perfecte com prehendere , at Patres aliam ab eo distinctionem exigebant , foranalexn nempe, Vel rationis intrinlocam. Hinc Petavius ceri
1et, Nominatos, qui in Dei proprietatibus foti m nominum iai scri meu agnoscunt, ad Eunomii placita declinalle . . Magnum elle dii crimen inter Eunomii, & Gregorii sera tentiam i I. enim Eunomius docuit, omnia Dei nomina, licet sono diveria , eandem tamen habere cum nomine irae
niti significationem , ut scribit Basilius i. I. Gregoriua contra docet, Dei attributa non esse 1ynon ima, ut Simon, Petrias , Cephas , quae nec diveria signi cant, nec consignificant: se a licet attributa Dei diversa non significent, tamen diverta consignificant; ut si dicam Iouae filius , princeps apostolorum , μι-
scator significatur Petrus , & simul connotatur eius relatio, mimus, dc praeminentia; ergo &c. Ita Gregoritus d 8arr. q. II. Eunomius omnia attributa etiam remotis lima permi 1cebat, ut si unum Dei nomen perciperet, totum se Deum 1itii comprehendere videretur: at Greetorius ait, omnia attributa diversas esse mentis nostrae assedi iones, quarum una Dei ria turam in te non attingit, sed tantum reipectum unius Cori- notati: ergo &c. III. Eunomius docuit, omnia Dei nomina, licet ex diversis effectibus mutuata , eandem in nobis excitare diyinae naturae notitiam, atqui Gregorius ait , haen nomina staea esse diversarum cogitationum , quarum unaquae-nue est Deo longe impari non enim Dei naturam attingit, sed vix unum, aut alterum e s pluribus terminis, quos Consign i ficat ; ergo &c. His positis R. ad I. neg. ant.: non enim synon ima sunt, uae Varios effectus consignificant, licet in re subjeξha nullait differentia b). Ad II. dicimus, diversis nominibus diversam esse significationem , sed haec inducit tantum diiserent n