Prolegomena ad Homerum, sive de operum Homericorum prisca et genuina forma variisque mutationibus et probabili ratione emendandi

141쪽

Eustathius quidem, nimis ontractis in ea Seholiis

usus, δαιτυμονας non, ut Homeriis ommum scriptorum consuetudo poscit, eo invas, sed omn-to res, τους την δαιτα τοι asi ντ interpretatur;

idque fieri necesse est, si, quod auctor Moeulta

bio voluit, proximum pertinet ad Mati υμονας intuin δε - non minus invito usu loquendi, ςillas, illi ore concubinas procorum omnemque locum sine ulla haesitatione ad aulam Ulyssis refert, non Menelai : Ierique contra recentiores Inipp. pon ita facile se a Menelao abduci patiuntur. In quibus Barnesius humane, ut ait, lapsum condonat Eullathio, que in equidem in sua opera compilandi ne labi quidem tali modo potuisse credo; Ipse vero λcχους uxores nescio quas morum Mene, Di et amiso ooqipit, de altero Vocabulo tacet. Daeeria in utroque ustathium sequens, tamen et ipsa adhuc Spartae moratur. Ac san hos et ali s iures illud movit, neque sine causa, quod is βασίλευς in hoc contextu ita dictum videtur, ut aliquis ab Ulysse nominatim appellato distingu tur. Sed rursus μιηλοι ἄγει in memoriam revocat procos, . μῆλ διγος Nα ντας, servisque vel fa mulis. coenam apparantibus , ipsi μνη-ως bene iuncti videri possunt At quidquid horum verrum est, et ubiubi fit transitio ad res Ithae Et hane rationem vulgo lilii trestani puta. Ita

142쪽

PRO LEGO MENA. xxx it

sias, perplexe illa sit et ingratissime, neque hic

Homerum canetitem audinius. talpae iss scirem, an facile in tanto opere, minores offensiones obumbretitur magnariun partium tutore, mirarer

nullum Criticorum , vates hos ad vulgarem noris

anam metulantium, adhue exortum esse, qui qum tuor molestis visibus deletis locum similem fac .

ret illi φ 166. seque primis politoribus horum Carmimim adiungeret. Qui si illud estis laeissent, uti eos alibi saepe fecisse credibile est vel etiam, .

. , 6αs initium novi libri posuissent, Mitto credo futur in vita ut tantulum acumen ingenia omisium temporum Oluderet. Iani, retinter M. nionem res cecidit . Nam et vetustissima aetas Graecorum in edolando, ornando comendoque hoc poεta omne studium collocavit, reliquit ea mei Pylaemenem nimis cito fati sui oblitum , et i, milia plura, quae Critie postea, inice quaerentes, quid ἐποποιta tenori et arti conveniret, obelis et emendationibus suis ad ordinem et concordiami digere conati sunt x

'' Ionnunquam minus eliciter vel eonstanter , Ut ' in illo Pylaemene, filio arpalioni in funus pro- duinte M. v. 6sR., quum isse eessus esset h8. De quo nobis pli, es rationes illorum propinant Sehon et Eust. Earum nulla, si quid video, vera est, ima longe ineptissima , qua corrigitur, μεταο σφι rami κιε. Ηane tamen sarti oritavit prio verseula. AM nlpis ipstim potiani oblivionis accusebant quod omnientum missi, puto, Arista

. Di ili

143쪽

Minuit siquanta talosephi, qui in

omnium remam ac corporum compagem et universitatem non mente immureque rimo lactam, sed forte et casu natam atque concretam esse statue-rv Non metiis, ne quis me similis temeritatis accuset, quum vestigiis artificiosa compagis et aliis gravibus causis adducar, ut Homerum non universoriim quasi orpimim suorum piscem esse, sed M. artem et strueturam posterioribus saeculis sitam putem. Neque enim ut repente fortuitqfactum, veram eoniuncta in hoc plurium aetatum hominiimque stilina rem imus. Vt autem ea, quae fieri non possunt, facta redere stultissimum

ctorum veterum probatum suisset. Nam alius quidem in hi rebus assam invitam, aut idem ita divversia scriptis diversam seqvi potest, non idem in

eadem variare , et itidem brevi intervallo Dina operis. Denique tale quid excidere potest recentio,.

M poesis, si bis operose colligenti, en αοδῶ qui in hae doei in habitati meliua erre olim quidam

utrumque versum expungebant, quae revisIiiii R. te via est, omnem discrepantiam et dimultatem

να- rei o deten ut, quo minus minita eiicerent, quae rorum summam et aequabilem tenorem ut barent. Ut ne alia nune congeram, in ipsa ' D.

a b agri Trasim aliquid relictum est diser amitae me lablatum ab istia, uiua ausi nemini

144쪽

PROL EGO MENA. xxxv

- , ita cavendum etiam illud ne oculorum, neorim aes naturae et rerum fines metiamur, et quod non ipsi fieri viderimus, id fieri omnino non mine opin-- sed pergendum est nobis ad . terum genus arguntentorum, ex quo, etiamsi r 'liqua omnia tollerentur; inexplicabilis ululationes rurini des univer tarnia horuti Carminum. Est ea nunc, inquit, talis, ut nec addere qui quam neo disiere sal fui letibus elegantiae liceati Audio, et ex parte plane video, illisque o σκευομ beo gratiam. At nonne omnibus erit in infestum, eos alis operibu conformandis propriam artem adlubuisse, quum demonstratum fuerit, in utroque noti modo , quod ante ostenobam, partibculas quasdam, sed totas rhapsodia inesse, quae Homeri non sint, id est eius, a quo mai in pars et priorum rhapsodiarum series deducta est' Constat iam olim dubita tum esse ab Arist Mane so et Arista in , non nimis audacibu, hi hoc genere Criticis , de auctoritate extremorum

Odysseae inde N a denique dubitati, i laeta est etiam de uiados Neutrivi, quidem

De Odyssea vide Schol adis e. et Eustath. 39 8 47. ibidemque Cluvii, Daeerlae et Popii Notti, ubi Aristarchea sententia et novi adiutores eius refelluntur, Casauhonus et Rapinus de IliadeIensii Obs de stilo Hom. p. m. et Dawes Meli. erit. p. rv. m. contraque hos Erit ad LQuanquam uis resius primus ellam Ii r istin ves

145쪽

ori PRO LEGOMENA

dubitationi, ausae iis neutram panem adhuc a oquam xjicatae sunt, illarum autem etenim disputationes parum fideliter nobis musitae: nam

eos historicis rationibus et antiqua faina ad con-

maiulam remissos esse verisinulliuium est: men aliquid Metum est ab iis, qui dubitationes attulerunt, nihil ab his, qui eas discutere volebant , Etenim illi inusitata Homero et ingenio eius in- . digna plura se in his duobus libris deprehendisse assirmabant hi ves antiquitatem es a pulchritudinem probabant virgilii et aequalium scriptorum auctoritate, quasi non longe antiquiores, Plato. et Aristoteles, eos promonti ricis laudarent, vel .

necessitatem ad iustorum operum formam et men ,

stram implendam. Quod mi mentulis quale si, facile apparet, pudetque nos, illud refellere. Eo enu nihil aliud docent, nisi quod ipsi parati es , sent haec eo lementa addere, si nondum exsta .rqnt et de Iliade non demonstrant ex regulis suis, eur ea potissinium in tumultuaria deseriptione Hectore funeris termineturi main de Odyssea, quod volunt, plane sciunti In hac suus itemque sensus docet, 1 extrema illa deessent, sollici . to nos abituros esse de Ulysse, tantarum dissicubratum victoris, quandoquidem ei tum maxime

magnam tua partem omero indignam iudicaverat.

In Odyssea praetem eodd. aliquot indietum liabent illitis suspieionis, ut clathianus a Th. Beotimo collatas, et duo Vindobb. V et XXXIII.

146쪽

metueremus a parentibus et cognatis caesorum ros nobilitim iuvenum, nisi amnestia et pax fieret

deorum interventu et subita iaηχαvii.

Quid ergo, si eam ipsam partem cum aliis nonnullis, quibus iusta compositio Carminis e-re nequit, Homeri non esse, sed ab aliquo ingenioso rhapsodo proxime insequentis aeri eompositas, irinibus, quae in oece genus rerum adunt,

argumeistis doceri potest Quid, si idem potest

deo postremis rhapsodiis Iliados Etluide in e te quoties in continenti lactione ad istas partes devem, nunquam non in si talia quaedam tensi, Mae, nisi illae tam mature cum ceteris coaluis isent, quovis pignore contendam dudum ab se ditis detecta et animadversa fuisse, immo multa. eius generis, ut, quum nunc ' ιηριῶλαμ habeam tuo, si tantummodo in Hymnis legerentur, pila sola eos suspicionibus νομιοι adspersura essent. Sed trunc sensum meum nemini pro ratione vendia tabo, satis gravi nuper exemplo edoetus. Quem enim Hymnum plerique prae laetitia novi ἐμιαί- tam simile in Homero quam ovo ovum putabant, 'eum alii indignum. vate, at antiqui uni et Ho- . meridae alicuius latum, indemontius haud pes rem A*xandrinis, Ignarra centonem Moscovitiis cum vocabat, e Pausania et assunde e rasis antia quis versibus infima aetate conglutinatum Ruli

honius pridem optima sententia dilata res, inquit, a peritis sentiri potest, imperitis, quid si explicari non potest. At hoc utruntque inulto dissicilius est

147쪽

in iis Carminibus, quae unius vel duo an sat lorus spatie diminuta, aequat illi in visiversam et eeteras simillima facie fallunt Quippe in univer abis idem sonus est utibus libris, se habitus

sententiarum, orationis, numerorum. Quare ne-t

cesse erit excutiatur liliando accuratissime, quid illa aurem legenteni linum ex minis isto sensu. imbuerit, quae insolentia sit in vocabulis et locutiominis et qualis, ii m ipsa IL A quaedam ii bet ἄποι λεγομενα, quid diversum et disparis coloris in sententiis et conio matione earum, vastigia lateant alienae imitationis in iis, quae exi. Pressae sunt o Homero, ubi nervi deficiant accipi. 'Hiri Homericus, vita ieiunium et frigidinia si in 'laeis multis, ut Il. 4 473 sqq. et in magna parte . res ινγιας lituus libri, ut in proximo , ubici me plura nitent, Mita nitent etiam multa in Theog onia et in rurato Hem,' ut A 88 sqq. ut 2 7 sqq. a sqq. ut Odyst 4 4ro. q. ut - 4 sqq. De bis et aliis pluribus dissultandum erit alias singulatim et intentissima in a, qua res tanta digna est... Nunc Me subnotasse satis ha-heo , nihil curans, quantum hulo momenti ad si- periora argumenta accesserit.

Pen unus ad ea, mi Graeci eonsensu tradiderunt de vetustissima historia horum Carininum,

148쪽

satis intellectas, his autem iam non omni luce Primum Homeri poes a Lacedaemonio DQUTgo ex Ionia in Peloponnesum illata esse dieitur. Quatuor nobis exstant huius rei testes ' in his

primus et aetate et auctoritate Heraclides Ponticus,

qui Carmina a Creophyli posteris accepta refert. Hic Creophylus, quamvis homo sabulosus , quum in antiquissimis picis et anticis Homeri nuPeretur, eius posteros coniicias fuisse familiam δεμυμ ρα νωιῆν, qui Carmina r0gatu Lyςurgi docuerint Lacedaemonios, vel revertenti comitem dederint, qui ea teneret et caneret Nam quod lu-

toebus apud illam fututiam litteris mandata et Lycurgo descripta narrat, id non magis ad rem. Pertinet, quam Ndita ratio, cur legislator ea in civitatem suam importanda curaverit. Addunt talia isto ici ex ingenio suo, ne res nude et lite narrare vide Muri ne illa quidem A liano crediderina, qui enim is scire potuit 3 iam Lycurgo cognita fuisse a te omnia, ex quibu, posthac Ilias et Odyssea constabant. Quare abiectis, quae adicta sunt ad mythicam ψmam, hoc solum nudum relinquitur, ante Lycurgum pari ni tam im paucas bapsodias innotuita plures 'miser ita. Eram. πιφ πο-- lairon. Thec M.

G. T. l. p. 823. . mi Chrysost Or. II. p.

149쪽

remporibus illius vel ipsus eura additas, potatamque deinde illic semper in maxiano horrore suis Per tria proYima Lycurgo saecula nihil constat de his Carminibus, nisi quod. rhapsodis partieulatim divulgata sunt, qua de re supra dixit- . Itaque ea etiarn ante Solonein recitari morem fuisse, vel sine testimonio veteris scriptoris cred res ). Quod autem a Solone novatum dicitur in recitatione, τ υπ- λης φιδε δεῖσθαι, eiusmodi est, ut eum rhapsodos non primum invitavisse Athenas, sed in consuetudine eorum aliquid ut vine appareas Iam quae illa fuerit mutatio et in ' stitutio. positum est in coniectura propter brevi-

. t tem Diogenis Mersi Nam si forte antea in

D Iat de Lem. III p. 68o C. Ilut Apophth. Lae. p. 23. A. Aelian. V. H. XIII, 9. Dieuehidae p. Diog. Laerti I s7 6 μιηρο α idem est quod alibi in Ἀπολήψεως ira ut alius alis' succeiaret, seu , ubi unus desisset canere, amr inde, quo sequerser, aut picaretur Acque unum Homo i ricae roseos emistaretur corpus ver sunt Leotiis Allat de patria Hom. c. s. De re coii L. FAbrie. B. G. II, 2, i. et Dresig. de hapsodis as , qui illiam resutat. Equidem munius horum sententiam probo, et eos sere seruti sines reliqui' ista lies, Fabiiciun tamen a vero propius abesse

150쪽

publieis sollennibus unus modo rhapsodus canere consuerat, Mis convqcandis Nuribus, qui se imvlaem excipiendo maiorem numerum rhapsodiarum canerent, novum rei splendorem addidisse videri queat. Sed huic rationi parum tribuo. Non enim in illa memorabile meritum novae institutionis intelligitur, nec verba Diqgenis, etsi ope balbutientis, illuc pertinere polIunt. Istorum igitur verboitum sensum pressitis sequenti, veteremque morem rhapsidorum, quem supra descripsi, comparanti videtur mihi Solon hoc instituisse, ut,

quum prius sagulares hapsodim sine ullo ordine

rerum et temporun canerentur, id est ut ii uno

Λ , tum τ' ἐν ιδύλη vel τα ἐν Λοι, αὐ- Γ- , itemque ex Iliaco orbe Ἀγω ἐπιτάφιος deinde 'Oπλοποιι tum δειται i), postremo AO-σ A caneretur, ita partes distribuerentur pluribus. thapsodis, ut alio alium Xeipiente deinceps perin petua et commoda ραφὴ ficeretur. Memorabilis profecto institutio legislatoris, qui idem poeta fuit, sine quae fortasse haec omnia non disputarenti Nec vero illum in ea usquam legimus scripto exemplari adiutum esse quod si tum fuisset ullum non sane a Solone dearum rhapsodi dedocendi fuissenti Ceterum haec res ad unam Atticam referenda est, non ad Graeciam unive 3 sam. Neque enim illo modo credibile est, Solonem fuies pria