장음표시 사용
251쪽
1eu est ratio sussiciens intrinseca individui. Hoc est propositio, unde intelligitur quodvis individuum ab alio quovis differre debere.
Haec bina uno principii individuationis titulo comprehendere voluisse veteres Philosophos, palam faciunt quae modo adduximus ad g. 336, Iicet illa accurate a se invicem non discreverint, quod causa sane erat non exigua prolixae & intricatae, quae inter eos agitabatur, de natura &indole principii individuationis, controversiae, vix ac ne vix quidem sine discrimine quod heic adferimus, tollendae. Joh. Micraelius in Lex.
Phil. p. s 39. Donatus in Metaph. Usuali Cap. XVI l. 3. 33. - us in Ontol. Lat. g. a 28. α qui hos sequuntur, principium individuationis
explicaturi acquiescunt in illo, quod nos incom-PleXum Vocamus, non attendentes illud in sua latitudine consideratum, menti etiam veterum Philosophorum conformiter, duplex omnino. statui debere, complexum dc incomplexum,sngulatim nunc evolvendum.
g. 538. Principium Principium individuationis in- individua- complexum confisit in omnimoda d
tionis εο terminatione eorum, quae emi actu
compim m. Ipsa enim individui indoles& natura constituitur omnimoda determina- tione eorum, quae ei conveniunt g. 3α8. . Est ergo haec omnimoda determinatio principium individuationis .in complexum F. 537.). mqm alio evincitur argumento: Docet Logica de- λέ-
252쪽
ET UNIUERSALI. 23sfinitionem exponere internam definiti naturam, illamque definito sufficienter intelligendo servire, & proinde rationem ejus esse sufficientum intrinsecam 9 83. . Absolvitur vero individui definitio omnimoda determinatione Corum, quae ei conVeniunt f . 5et 8.). Est ergo haec omnimoda determinatio principium individuationis incompleXUm 3. 537. .
Hinc simul patet ratio, cur illud, quod rationem sussicientem intrinsecam individui subministrat; principium individuationis incompleXum vocetur. In genere diximus s=. 2.) principium cognoscendi in complexum esse, quod notione simplici exhibetur. Unde, quia definitio rei, ut Logica docet, vicem subit notionis simplicis, recte illa vocatur principium in Comple Xum,atque adeo in praesenti casu, omnimoda determinatio, per quam definitur ens singulare, meri to a nobis adpellatur principium individuationis incomplexum. Sed dicis: hoc modo coetertitur principium individuationis, quod Scholastici so-
Iuerunt essendi, contra mentem eorum, quam tamen
in Boc negotio sequendam esse nobis proposuimus, in principium cognoscendi. Fateor plerosque Scholasticorum ita explicare principium tuum indiis viduationis, ut potius sit aliquod essendi dc fi-endi, quam gnoscendi. Quorsum pertinet Suareetii effatum Disp. Metaph. V. Sech. III. quo statuit ille in quaestione de principio individuationis sermonem non esse se principio Metaphysico, sed Phy sico, quod omne est vel essendi, vel fiendi. Fateor, inquam, hoc, sed juxta scio hos Scholae doctores, minimum, qHi ce-
253쪽
CAP. V. DE ENTE SINGULARI teris accuratiores esse volunt, principium, individuationis, eo sensu eacceptum, entia composita tantum, nullamque ei ini e libus siniplicibus concedere locum. Cons. Suar rezii Disp. Metaph. V. Sedi. VI. Neque ignoro quosdam scholisticorum intra entium finitorum ambitum restringere principium individuationis, 1 deli enti Infinito subtrahere omnem individuationem. Hinc Durondus in r. Dist. seq. voluit naturam Divinam neque singularem neque universalem esse, Cui tamen aenignitae accuratiores Philosophiae doctores nigrum addunt calculum, potius cum Pob. Chris. aede bagen in annot. ad Tab. XIX, Metaph. P. 83..contendentes principio individuationi cam. Concedendam es e latitudinem, ut ad Deum M ouincs substantius simplices extendatur. Quod si verum est, esu autern verissimum tuo loco u-: berius demunstrabo, docetque ipsa entis singularis notio, quae in genere per rem eXi sten- rem exhibetur; quilibet perspicit ita adornandum cste principium individuationis, ut enti quoque conveniat infinito, quod quum omne &essendi dc siendi respuat principium, sequitur illud, quod ab individuatione habet nomen. in
congrua Consideratum extensione, non esse nisi. Cognoscendi, minime vero vel essendi, vel f ehai. i Distinctae & completae individui notionis dese-ecus, qui apud veteres regnavit Philosophos, in causa fuit, cur diu licet inter se disputantes, a-
mica tam n consensione convenire non potUerint in evuendo & statuendo principio indivi duationis incomplexo. Omnes circa hanc mate-
254쪽
ET UNIVERSALI. 237- teriam ultro citroque . ab illis agitatas contro'. 'versias qua singula re Censere momenta nimis longum iret & taediosum, parum etiam utile. Qui vero desiderat in his Scholasticorum tricis se e Xercere , et abunde satisfacient SQ.reetius C. t. eobas Martini Exercit. IX. Metaph.
. Cap. viti tir. IV. integro, An imus l. C. Hun-- deshazen l. c. i aliique plures: Proxime ad rei veritatem accedunt, qui principium individuationis consistere dicunt vel in existentra re intularis,vel 'i n forma Detifica, non mout essentiam, hed prout exi-
senitam eum maIerra conjunctam a parte Cei constituit.
Prioris 1 ementice defensor ell Carthus In et D st. 3. quem secutus est Henric. Quod lib. L. a. Q
7. Posteriorem tuetur He mimus c. l. Th. 6. E-- videns est S apertum, nullum ens osse singula
tiam consistere in aptitudine ud agendum vel' patiendum 2D7. , omnimodam quoque involvere dcterminationem' gw2i8 . Philosophos ergo collocantes principium individuationis in existentia rei linsularis vel in existentia, Conjuneta cum materra, re ipsi nihil intenderunt aliud, quam principium illud in omnimoda determinatione consistere, tuis itaque subobscuris cstatis nostrae sententiae consensum praebuCre.
Principium individuationis com . Principium plexum est haec proposititor Duo plu- individua-rave eriti ingularia, seu individua. φέρ' i csim perfecte eadem uari nequeunt. Hae F ς - en im
255쪽
enim propositione g. 332.3 intelligimus quodlibet individuum alio quolibet differre. Est ergo illa principium individuationis com
plexum. ἔ-S P . . . . . Certum quidem est, prout antea monuimus η- veteres Philosophos distinctam hujus principii individuationis complexi mentionem non injecisse; putamus tamen hanc nostram a sertionem non modo non difformem, sed potius consormcm esse veterum effatis, qui etiam inter alia pollularunt, quod principium hoc declaraver; cur unum individuum ab altero diffe- ut cone not. ad g. s 36.). Quod postulatum
non adimplet sola mentio omnimodae determi nationis, quae omni convenit individuo, neque proinde alterum ab altero secernit, sed aliud omnino requiritur, huic satissecturum negotio. Dicere vero unum ab altero differre, seu, unum non esse alterum, infert duarum a te mutuo i-
dearum disjunistionem, judiciumque proinde
negativum, Verbisque expressum, propositio nem negativam, quae ergo manifestabit cur ut num non sit idem alterum. Has autem partes
accurate adimplet propositio , qua negatur duo plurave individua ex asse eadem. Illam igitur jure, eoque optimo, statuimus principium iu- dividuationis & quidem compleXum . . m
Ut huic definitioni aliquid accedat lucis, planum facile ex Geometricis proponere lubet C-
256쪽
ET UNIVERSALL239xemplum. Notio trianguli aequi lateri, quam tradit Euclides, sistit nobis ens universale Illa
enim alias non involvit determinationes, quam numerum ternarium & rationem aequalitatis rectarum, unde ratio angulorum & inter se de ad quatuor rectos pendet. Non tamen heic atis tenditur laterum ad magnitudinem datam ratio, sine qua existere nequit)triangulum aequilateis rum , & sine qua, per consequens, omnimode determinatum non est g. 2IT . . Non itaque continet haec notio omnimodam determinationem, sed cns exhibet uni versale, Comprehendens determinationes, omnibus individuis, quae triangula aequilatera dicuntur, Communes. Sic no-tio' hominis, qua dicitur ille e sic ens compositum anima rationali dc corpore organico, qu1 talis non nisi ens universale sistit. Illa enim non determinatur , an homo sit doctus vel indoctus, probus vel improbus, e X his Vel aliis natus parentibus, his vel illis determinatis loco & tem pore existat, & quae sint alia ejusmodi ad omnimodam hominis determinationem requisita. . Homo itaque sub illa notione non continet omnimodam determinationem. Communi autem ore dicimus allatam hominis notionem univer salern esse. Recte ergo definimus ens Universale per id, quod omnimode determinatum non est.
g. 54 I. Quia quodlibet est: vel non est Infer ens β. 63. , ens aut est: omnimode de- g are
terminatum, aut non est: omnimode X. -
determinatum. Si prius, singulare V-
257쪽
Sumitur heic ens in latissimo suo signiscatu non autem in strictiori, quo unice ad extitens restringitur. Nam hoc posteriori sensu nullum daturciis nisi singulare. Sed si priori sensu cias accipitur, recte assirmatur omne ens esse vel universale vel singulare. HOC modo, Ut maneamus in eXemplo, quod statim adhibuimus, ho-'mo est ens universale. Hic autem homo, cui no- men eis Petrus, ens sngulare recte Vocatur. f. a.
ή μ' mode est determinarum ' existens 9. 218. 239. , perspicue intelligitur non existere nisi quod sit omnimode determinatum; sed .enS Uni Veriale, qua tale, non est Omni mode. determinatum ,. 5 O. . Illud ergo, qua tale,
non existit. 'Sic Petrus , Paulus, Johannes eXistunt, non tamen eXistit homo, de quo nihil amplius dicere liceret, quam quod possideret animam rationalem Corpus orgiinicum, neglectis iis determinationibus, quibus constituuntur individua. Ut adco communisiunus loquendi usus notiram, Praesenti politione comprehensam, uberrime
258쪽
ΕΤ UNIVERIALI. 24 ITertia Scholasticorum aetate, quae
priores impudentia vicit, dc Aristo- .' Nielem quasi in thronum evexit, in 'μρ π ρ Gallia floruit Guillelmus Oetamus, ' qui ob portentosum, quod ei a Pa μ μ cobo Gadio ad signatur, ingenium, MVς Duulgo Doctor invincibilis est dictus. Recoxit hiea Job. Rucetino Britanno primum ortam opinionem, qua statuitur universalia non existere, seu non esse in rebus citra mentis operationem, esse meros conceptus, ic his respondentes vo- .ces unice universales esse. Huic dc adiectis vehementer se opposuerunt Thom illae 8c Scotistae, arbitrantes universalia in ipsis rebus esse quaerenda, eademque etiam citra mentis operationem e Xistere, neque esse mera nomina, sed res.
Qui Occamo ad tensum praebebant, dicti sunt Nominalsae, item Occamist qui autem a Sco-ti starum Thomiliarum stabant partibus, Realisiae sunt nuncupati. Inter hos acerba dc per- petua fuit contentio, quae Parisiis & Oxoniae, utpote in quibus locis eorum regnum fuit, inter studiosos in cruenta prorupit praelia. Sed facile deciditur haec contioversia, modo ob servemus, quod mox demonstratum est, universalia, qua talia, non existere; existere tamen in singularibus, quorum cuilibet inesse, quodens universale constituit, statim declarabunt seia , ouentia. Neque a Realistis unquam fuit defensitatum seorsim existere universalia, seu, rem Otis singularibus, in quibus ante omnem opo rationem mentis fundamentum universalium quaerunt, existere nihilo secius universilia. Ut adeo certum M veritatem stare a partibus Rea-
259쪽
Sumitur heic ens in latissimo suo significatu non autem in strictiori, quo unice ad extinens restrin- gitur. Nam hoc posteriori sensu nullum daturens nisi singulare. Sed si priori sensit ens acci-' pitur, redi e assirmatur omne ens esse vel universale vel singulare. Hoc modo, ut manoamus in eXemplo quod statim adhibuimus, homo est ens universale. Hic autem homo, cui no mene it Petrus, ens,ingulare recte Vocatur. f. 5 a. o
ή μ' mode est: determinatum & existens 9. 218. zr9. , perspicue intelligitur non existere nisi quod sit omnimode determinatum; sed enS Univertate, qua tale, non est omnimode. determinatum I. 5 O. . Illud ergo, qUa tale,
Sic Petrus, Paulus, Johannes eXistunt, non tamen existit homo, de quo nihil amplius dicere liceret, quam quod possideret animam rationaleis corpus orgiinicum, neglectis iis determinationibus, quibus constituuntur individua. Ut adeo communistanus loquendi usus no stram, privsenti politione comprehensam , uberrime confirmet adsertionem.
260쪽
24 I. Tertia Scholasticorum aetate, quae . ea,
priores impudentia vicit, & Aristo- . , ' telem quasi in thronum evexit, in 'μq ς έρη Gallia floruit Guillelmus Oetamus, ' σε qui ob portentosum, quod ei a Va Fς φ βμ cobo Gadio adsignatur, ingenium, ' V υβ iμm. vulgo Doctor invincibilis est dictus. Recoxit hiea Job. Rucetino Britanno primum Ortam opinionem, qua statuitur universalia non existere, seu non esse in rebus citra mentis operationem, esse meros conceptus, & his respondentes voces unice universales esse. Huic & adiectis vehementer se opposuerunt Thomi sue & Scoti stat, arbitrantes universalia in ipsis rebus esse quaerenda, eademque etiam citra mentis operatio. nem existere, neque esse mera nomina, sed res.
Qui Occamo ad tensum praebebant, dicti sunt Nominatistae, item Occamistae, qui autem a Scotistarum dc Thom istarum stabant partibus, Realistae sunt nuncupati. Inter hos acerba & per- petua fuit contentio, quae Parisiis & Oxoniae, utpote in quibus locis eorum regnum fuit, inter studiosos in cruenta prorupit praelia. Sed facile deciditur haec controversia, modo observemus, quod mox demonstratum est, universalia, qua talia, non existere; existere tamen
in lingularibus, quorum cuilibet inesse, quodens universale constituit, statim declarabunt se-ouentia. Neque a Realistis unquam suit desenis1itatum seorsim existere universalia, seu, rem Ootis singularibus, in quibus ante omnem opserationem mentis fundamentum universalium quaerunt, existere nihilo secius universalia. Ut adeo certum sit veritatem stare a partibus Rea