Matthaeii Deuarii Liber de Graecae linguae particulis. ..

121쪽

Athenodorus & Callistratus, hic priuatus ille exul urbes

condere potuerunt multo magis nos huiusmodi loca o tinere possemus. Cum igitur in consequentijs, quasvocant, ηmii particula adhibetur, semper secundum affirmativam tui signissicationem accipitur. Quaesia minori ad maius fiant που directe&pure multo magis significat. Contrari a maiori ad minus fiant consequentiar,tunc ηα pro multo minus accipitur ironice tamen semper vidit pia dictu est. Affirmatiuae enim locutiones evadunt Tironice proserantur, negativae:& hinc fit vita particulae, propter modum pronuntiandi, negativum sensum tribuamus, pro multo minus accipiamus ut dictum est Contra, negatiuae locutiones ironice prolatae, a stirmati-ue accipiuntur Minde quoque fit ut D particula, cum

negatio ipsi subi jcitur, aftfirmativum sensum retineat, simul cum negatione pro multo magis accipiatur ut in exemplo Antiphontis . που . - - λῖγου Θίο- πιμ--

plosi deesset u negatio, επω in sua directa significatione pro multo magis acciperetur si autem negationem recte adesse non mendos ascribi fateamur; cogemur utique totum cou sequens praedicti exempli ironice pronuntiare,hoc modo.Enim vero non magnis supplicijs affecissent eum qui re ipsa ciuitatem hostibus prodidisset. Praeterea' cum in antecedenti consequentiarum plerumque praecedat Aconditionalis, vel ox adverbium loci , pro μηrii, temporis adverbio acceptum, ut apud Latinos Quando; hinc fit ut in Q rdum cum huiusmodi signa desint, antecedensque conlequentiae supprimatur, vel sub alia sermaloquendi implicite contineatur, lateat vi Pargumentationis Imυ,qua particula in sua pura significatione affirmativa renis nere videatur. ut in loco Platonis x. de Repub. Vbi Socrates ti υκ n 3λως et Atina, τι met δγέ - τος et νυξυmω ad quae qui cum eo disputat, που

122쪽

εγὼ Continetur enim in extremis his verbis huiusmodi consequentia; si tu o Socrates non intelligi quidnam sit imitatio, multo minus ego intelligam Sic etiam in exemplo quod affert Budariis e Phitarcho in politicis praeceptis, cum antecedens in alia forma loquendi sine condicionali proferatur, supprimitur argumentationis modus.Vbi cum auctor de quibusdam age dis homini poIitico disseruisset, adiungit: Γίναυε δεπύ 'εον

παρ ε γους, κατήτων sit, ν βιον - ο ηλια αξ 1τεον. Quorum verborum sensus est si haec supra dicta videlicet non negligenter curanda sunt, certe multo minus negligenda sunt quae ad vitam pertinent. In quibusdam etiam locutionibus hi που particula ne dum significare videtur quod tamen in multo minus reducituri ut recte sensit Budaeus.

non potest ut Phaedrus artate Socratis natus fuerit nedum ut amasius eius fuerit. Quae sententia in argumenti sormam reducitur hoc modo , si Phaedrum ne male quidem Socratis natum esse dici potest,multo minus ipsius ama. sum suisse dicendum est negato enim toto, negantur ingulae partes. In epistola etiam Iuliani ad Iamblichii, που pro nedum accipitur, ut idem sensit Budaeus, exemplum

ἔσσου, multo magis significare appari bit, est enim lensus iverba facere coram tali viro diri icile est,cuius vel solus aspectus reuerentiam affert, multo magis dissicile erit sese eidem opponere loquenti. Vbi sta multo minus etiam significabit,si conuertatur antecedens ex affirmativo in negativum, hoc modo, si coram tali viro verba facere non facile est, multo minus illi sese opponere facile crit. Ea enim est natura argumentationum huiusmodi, ut si prior

123쪽

Iso P, . . spars affirmetur,affirmetur etia posteriorisi negetur prior, negetur etiam posterior. Atque ita μου particula in hisce argumentationibus recepta, modo multo magis, modo multo minus significabit, non solum iuxta realem argu mentandi rationem in qua si id quod minus videtur, ines se ponatur,id etiam ponitur quod magis videtur,4 contra, si id quod magis videtur inesse negetur, id quoque negarii quod minus videtur sed etiam iuxta conuersionem

locutionum ex affirmativis in negativas in contra, etπου particulae sensus mutatur, ut proxime ostensum est in Iuliani supradicto exemplo. Accipitur etiam pro simpli

mm Ἀου λογκῶ accipitur in carminibus illis Iuliani: ον ἀνεβυ σαν πουρος. sic Perit asserti uiam . Quod si is interrogatiuum sit, ηπου vox, nunquid, significabit. et particula rata erit . Nec obstat quod omnia quae sequuntur assertiue proferuntur, λειοι, Ἀέψιανυήυιαάροις δεύεοντeu α''G -υ θορον πιλιγΩςαη ς νερθεν ευ ητων πυμ ων istas et οδυ . usu venit enim ut ex interrogatione in narrationem transeatur,4 contia Adverbium etia ταχα προοκον aduersatur assertitio sensui. nec enim simul asserereri dubitare possumus. hoc modo: Enim vero fortasse ab alia quapia terra ortum illa: arundines habuere.

του vox interrogatiue accipitur, ex η particulis quarum utraque interrogationibus seruit, consti

tuitur collocatur autem vox, h, in extrema parte non

solum interrogationis, sed etiam propositionis ela illationis: quae non potest per se sumi, sed indiget aduersarisconsensu ad extorquendum ipsius aduersarii assensum, vel certe responsionem aliquam. Vt apud Lucian. - ,πιι

124쪽

gnetis, dixit. Interrogamus autem dupliciter particulae

huius adminiculo. aut enim alteram partem contradictionis determinate extorquere nitimur ab aduersario, ut Plato in Gorg. vias . τοκτMM πια ουί. --ειαλκῖαν Issi; πω.ναἰ.aut utramlibet ut apud eudem ibidem Socrates quaesitis rebus quibusda subiicit: si αλ σοι δε λεγ P rasa: η γ A. t e Hssu ex ς&'M H constat, non ex η si, M'. nam, οῦ ut dictum est, interrogandi vox est in hoc vero aggregato non interrogandi sed asseverandi signum est. Accipitur enim Possis, pro alioqui, quam significatione huic voci tribuit, particula quae per se quoque hoc ide praestat, ut loco suo dictum est. rica particula affirmat tantum. A vero verbo in singulis clausulis posito, tribuitur. ut in illo primi Iliad. η για siti δεν παπα λωβη ιο. λωβη πιι α dicimus in distributione vocum . sic δ pro nempe, utique accipietur sic apud Chrysostomum: μαν ωοοδυσαντες εφυγον. Vbi etiam particula A verbo ἔρυ-

ον applicatur estque δγγ ἔφυ γ A, pro φυν, A. idest alioqui fugissent. In quo exemplo particula. tollit acta verbi uυρον,4 ad potentiam reducit: Ut fusius dictum est supra cap. 3 ubi de s particu la agitur. - idest iam . mox, adverbium tempo is Aristoprio in Ranis, is πιέα Ἐδε ποιω est autem termini signit, a quo incipit quid esse ut apud Aristot in . Politic. Αοιν de διαpε ν ήευ νολιγου. Ab ι υλιήοκ δη δεχελεων. Vbi per δε adverbium includuntur ο-υqοιολιροι. cum vero ολιγι esse desierint, &--οι esse coeperint, excluduntur ab eo ut possint virtute praestare. Prosertur etiam interrogatiue adverbium hoc tum per se, ut apud Aristoph in Alibus πω λεξον ἔμοι si σο - 'λγο εἰς τὰ φρα προς; HGtin. ου Gτεμέ, . tum etiam a ad uerbio iunctum o QOMηλου, ut in Ranis, ηδε arari. -

125쪽

k vox affirmandi,ex tribus particulis aggreoa- ta, qua Lepe Homerus utitur c τοῖς -- ητε tamενοιάου αλκius ti Malibi, δμάλα δε πια Κυ- πταμυξα χειρα.Vtitur hac eadem voce in affectibus admirationis, vel indignationis, praecedente voce, di, iamia. ut οδbanodoro rei η κ λα δἰ piuυ- ὸ ων ora minis in eodem libro ιδ ποποι, η Οιλὶδ κροι προ νος ου μοῖ, aggregatum ex passirmativae significationis, Sco μὴν particula,quae itidem affirmandi adminiculii est. Qua ratione πέναι, etiam assirmandi adverbio apponitur in νώμην, ut dicetur ubi de μην particula agetur. Porri, ηι ην, allirmandi signum est Aristoph. in Pluto. ἶμην, μι σο ἔθ' in υ τεμψε Θον sic Plato in Euthydemo. Ζελείφη -η μη me; ηὐγῶ δε ἐγαν καλώ Vnde iureiurando apponitur Demosth. κλααιών ἔ-

μωυuia μην πολωλεν ta Φιλιππον α βουλε θ . Hac eadem ratione sponsionibus etiam conuenit. Demost h. ε ρητας κα-

- λωλένα&Φιλι απον sciυMmq. Vnde patet ornamenti locum obtinere vocem hanc cum sponsioni aut iureiurando adhibetur secus in simplicibus astirmationiblis, in quibus necessario adhibetur. Nam si Aristoph. illud, hμ υμ εις γε c. sime hac voce diceretur, υμμο ἔτει G-ταυλιὸ χαπεμψιθον, qualitate quidem a stirmativa eL

set propositio , careret autem non solum ornamento,

sed etiam affectu isticacitate, S simplex nai ratio videretur

126쪽

ex που, duae voces sunt, ut patet ex accentu circumgexo

se quo prima prosertur.de qua vocequia ei particula manat, statim post illam dictum est. H αυ, itidem tametsi sub prioris particular acuto accentu prosert dr, non tamen ut unica vox παροξ ανος dicenda est nam duae voces sunt quarum posterior m: videlicet ἐγκλ κον, cum accentu careat, praecedentis grauem in acutum conuertit in qua voce si modo disiuncti uurn est, modo selectivum. itidemque που, modo χας - accipitur, modo βεβιυωπικῶς, vel corte et et res nκῆς. Plato in Phaedro, GM rion ν- α κοα mi Σοι ποι πουλῆς, Ἀνακρεον β ει σοφου Gih ,-φέων πνος . In quo exemplo quamuis loco, sit, disiit dilue ponatur, tamen mυ, non βεβαυα τ;κῖς, vel a Dine n -ς, Gι in η rei, sed maeroMe meo iudicio accipitur. Cum autem selective accipitur, tunc που particula vacare videtur, quemadmodum π ut apud Platonem in . de legibus o ημων παυντων Ῥυπτων τειν. εἴη μώιλι ι κωπολυ-Mον ηαυ Nς ώθ - . idest, ac multo magis quam quisquam hominum. νεου, duae particulae sunt, videlicet disi tinctiva coniun- ictio; μοὐ negandi adverbium, Mom γῆν ταυτὸ οὐ:Vbi negatio repetit verbum praecedens, oporteret haec concedere vel non concedere Quae distinctio interrogatiue etiam profertur ut tape apud Platonem: ῆμα ληθῆ μι δεχαλ I Πῶλε η ου; alibi, ερρii Θ ταυ- η ου dictane haec fuerunt an non ξ suntque huiusmodi interrogation es problematicae.Vnde factu est,ut εο formalis nota videatur, pro nonne, vel annon, accipi, ut saepe apud Platonem, ηου δεκειαι, non ne tibi videtur. Ad quam interrogationem respondet alter μοι γε Aduertendtim tamen in hac etiam loquendi forma , disiunctivum esse, si ad pleniorem loquendisormam oratio reducatur est

enim

127쪽

S, disiunctiva coniunctio , idem quod significat. - hoc tantum ab illo differt, quod Si semper praecedit, subsequitur, ἔπι αγαθον; φάυν elietia; si λογικὰ κθλ nia: c ας loco .cui respode particula ni sae

3 et, causalis coniunctio designat causam finalem, quae semper futurum rei picit,sive rei nondum factae causam assignemus, siue rei praeteritae causam narremus, qua adductus aliquis aliquid fecit.& sic plerumque cum subiunctivi modi aortitis, qui futuri vim habent, ιν particula

cohaerebit, ut ποιησον , vel ἐποιησα δ ἔν του γένητοia, vel

etiam γένοGaii δυνη niari loqui volumus,idest, ut possit hoc euadere. lic Aristoph. in Auibus. an μμ Ἀειθεν ἔγες; π D.πακοNυλ- ι .Qui modus narrationibus rei praeteritae conuenit, ut ἐποιησε τοδεῖα φοβηθείην γω. Ita cum negative causam assignamus, μη negativam γνα particulae iungimus να γένηsti, vel να u. οιτο ad quod a Latinis quoque scriptoribus seruari videmus, ut cum causam finalem

128쪽

natem arserunt negative, particulis ut ne simul iunctis eleganter, tantur. Iungitur: praeteritis indicatiui particula haec cum rem non iactam laetam vellemus. ut apud Dinarchrum, V Μάγ, α. quod in forma optandi dixit utinam hoc loc fuisset, ut hoc vel hoc liberati essemus . si caeli a , δεῖναι τον ἰώr . Cάσανον σναέξῆν - euας mi εχιθα ἄγοργοτων. Dicitur & ναn,pro .s, vel moti ad quid hoc est, quorsum, quare, quamobreme Accipitur etiam pro loci adverbio vox , frequenter apud Poetas; omnibus iere temporibus Indicatiui modi,ncc non aliorum modorum iungitur Aristoph. in Nebul εγω γλοπ 'ἀοἰ ανγαειι, idesta που, idest quo in loco. S ιναπι Φριητο apud Lucianum cum subiunctiisti σαοει uti tauti ut mΣτLi. γάρδε χτα πώ σοιrs m. I. In quo sensu genitivis nominu iungitur Sophocl. in Aiace,

cipitur item pro Amo, modi seu qualitatis adverbio apud Aristophanem , Γυγ'ἐλλη . -ομίσαι mi et λοα παναφή σωγύσε, αὐτὶ τῶ οπως, eo modo quo ego te iurare iusse- Io. Designat praeterea causam est latentem 4 accipitur pro πτοὶ in Epigrammate μῖν ἀγ*- η Βρισηὶ I et ἰν

α ἀφαρπάξαι τι, γαμ usu L. proptet ea quod Agamemnon Briseidem rapuit.

αει, secundum quod significat, ut quod ex V praepositione,&Iartieulo constat, quemadmodum ex ri,&, ,4 eodem articulo, fit δο ἡχερ. Quae voces omnes si articulus ad nullum nomen reseratur, pro causalibus adverbiis adhibentur. Nam , ΟΛ,αρρ idem quod hos gnificant. composite sub uno accentu proseruntur. Porro καθο imitatiuum eur,4 ad nomen δρος refertur, vi dictum est ubi de st, limitatiuo agitur. ignificat quatenus,& in quantum. Dicitur 4 ora quod propter NO οειπν

129쪽

αοει limitationem interminatam designat. 4 particulam habet subsequentem, I, παι ιδεκῆ,ut tibi videtur, vel videbitur, vel visum fuerit cuius vocis vltima, in proximo exemplo, naturam articuli praeseseri; A ad n me μερος resertur sic etiam in illo, αἰλ κοιληνε, qua parte ouum exinanivit Plerumque autem loco ad. uerbi j qualitatis surpatur,vi Oh mλι. Πα--σε αι, pro οπως idest qua ratione ciuitas optime gubernetur. sic rari ma-οκώτη. ινμ.pro quemadmodum Hippocrates praecipit.

αδοου, limitatiuum, in quantitate respondet, o on,

pro qualitatis adverbio accepto.υθ ο coiος τει ia,quatum possum. υθ'οσον πιθώ, πο οῖόν re . quantum ab homine praestari potest. In qua etiam voce nomen αν, ad nomen μυερος refertur θ'οσον αεις in πολιν ω . ea parte qua urbem aspiciebat simpliciter autem limitatiuum sensum habet .vi eatenus, quatenus,4 in quantum lignificat.

De Particula Κα,4 compositis Cap. XII.

dia copulativa coniunctio, nomen nomini connectit, &verbum verbo: Malias partes eodem modo in medimque eorum quae per ipsam copulantur locata, unica, simplexque adhibetur,nec aliam sibi similem requirit. ut Σω- κροατη οι Γ των ais ατει , vel Remissior sic in verbis, Σωκράτης ais ατει GH δ λε γεται. d in participijs, miων

λέγων. quod si in principio unius praecesserit, in alterius quoque principio repetatur necesse est ut si mπατει dixeris i δ εγεται, ves aliud huiusmodi subdas necesse est. sic geminari particulam in eadem clausula contingit. Nam quod geminari apud Atticos parti .culam hanc dicit Budaeus, ut apud Plutarchum, essissi Mn os ἐδε εαπων &apud Isocratem in Busiride, A PQ τὴν φρου, multi . in sum hi aeri nescio

130쪽

an supradictis, Whuiusmodi exempIis conueniat certe nec vacare secundo loco posita καὶ particula dici potest, non plus quam in vocibus praecedentibus, nec sane idem ossicium praestare.Quare superaddendi vim in huius imodi dicendum est habere particulam p. Nam superaddendi facultatem habet,& pro etiam .pe ponitur ut

α accipitur. praesupponit repetitionem superio.

rum cum negatione.ergo superior Isocratis locutio ad integritatem reducenda est hoc modo Θε in κλεα Ac γίνον. συν*αβον - Θανατα , αψα Huius usi ρεω ν ξιωσαν staquod apud Platonem dictum est, αδηm uel si γωνα s,

si conuertatur, planius fiet hoc modo, ακη ς ιδ αγο ι araiae ασαν, α Μαχα γυναξι. Additur ea iam haec particula nominibus ex parte praedicati seu consequetis positis, quod interdum fallere lectorem potest, cum ea nolo ina quibus praeponitur, ex parte subiecti recipi videantur. Eadem ambiguitas verbis accidit propter is particulae appositionem A ristot ετ δ'ει φυση κινει rota, is β ρ κινηθείη, κώ νώβια, ω φυσi idest iam si natura mouetur, is quoque mouebitur quod si vi, etiam natura exemplum in nominibus est illud Aristot de Araneis, ἀώδ. - ά πω οι

γλαφυ τα si m τεχικάπατοι A rancorum autem ij qui elegantissimi sunt,&corpore strigosissimo, etiam artificio praestantissimi. Vbi si verbum substanti uuadesset, ambiguitatem utique tolleret. putari. α γυφυ- misi dictum fuisset Quare alterum exemplum eo. rum quae ex Quintiliano aster Budaeus ad ostendendum Latinos hanc quoque Graeci sermonis sormam imitatos esse,non plane conueni tacum in illo,vel bum substanti uupraedicato adhaereat exemplum est, sed ion qui maxime imitandus est,& blus imitandus est. Alterum magis a cedit