Matthaeii Deuarii Liber de Graecae linguae particulis. ..

151쪽

alius est. Unde patet non ut unicam vocem in zροξυτήν- ουιυδ avia esse pronuntiandum cum divisim construat . atque adeo neque ut formale signum describendum

est inordine ου, particulae: sicut ne μυ-G. Pro ουμ iis etiam 4 4 τοι usurpatur interdum. De particulis Μεχρι,Mεχρις, M cla compositis.

. εχ quod ,Ἀχω dicitur,si vocalis littera subsequatur,quatenus articuli relativi geniti uis iunctum, compendium affert orationi, in hac disputatione describitur, ut dictum est ubi de ἄχει agitiir. Quibus autem praeterea partibus iungatur , vide Budaeum ,4 Vocabulorum criptorem. quorum uterque,ut cetera omnia, caelis vocibus recte scripserit, sic non apte M particulam his adiungi putauit, ita ut μίους H, ωαδις α , ut formales notas constituerit. Nam viis vocibus his apponatur,non tamen ipsis in costructionis distributione, sed verbo in unaquaque comprehensione polito, tribuitur idque multo magis lagenitivus is interueniat ut in exeplo quod ex Athenaeo affert Budaeus,m Eu ου αν πιλαβον λυδε - εγκη nec minus sim particula intercipiat locum medium inter μεHις, de ου ut apud Aristotelem U-ονα, Acta idest quousque unus supersit. Nam&si supra cap. r. ubi dea agitur,dietum sit hanc particulam nonnunquam a verbo recedere adiunctarum alicui partium adhaerere, id tamen fieri intelligendum est, quando verbum ipsum αοει Κολργαν recipere non potest . sed in supradictis exemplis similibus cum de futuro est sermo, optime quadrat α, λογικ' ἔννοια. quare verbo in particula non vocibus μιαHis tribucda est.Cuius rei argumentum est, Quod si de praeterito per Indicatiui modi verbum loquamur,mani me uti potetimusta particula,puta si dixeris αἰεμ ναυάκλωθε. Vnde patet ex eo quod verbum exigit, non ex victarum vocum natura particula a locutioni accedere.

152쪽

., , particula indicativo iuncta, sine respectu alicuius verbi praecedentis, pro, οὐ negandi ponitur in rectari puraenuntiatione. Apud Aristoph. in Auibus , γῆν νεαίας, γία - δικπα I- νοη- κοα ου ηκου-- - Quod tamen raro fit nam apse Aristophanes alibi in hac eadem forma iurandi οὐ particula consueta usus

enuntiationibus μη, pro ου, sere semper accipitur indicativo nonnunquam iungitur ut apud Demost h. οὐ γ', et οὐδie πεξυος ατυ Dωia ηδε si κυοδ ei. Vbi unδέδευκε, non est primaria enuntiatio, sed pars enuntiationis sic alibi apud eundem πιι ἔνεκου ειτα μωλι μη mu

-ες dixit in obliqua enuntiatione. In qua Umritanon est integra enuntiatio. sed antecedentis membrum Iungitur itidem indicativo modo in interrogationibus. Plato, mi ora τακυλία οὐ Iχ χ; nunquid te mororξωLucian αηMαλλος πιπγαάθ; nunquid alius quispiam.& alibi Plato: ιη-ῶ ΚεβG in rim τούτων ἐπιωse. Itidem quando in terrogationes per verbum ἐρρατῶ remissius fiunt, μη indi cativo iungitur. Plutarchus,s Q HI φόρονέστη Ῥηρεισμοὶ . In cuiusmodi interrogationibus ita nulli encliticae particulae praeponitur, duplici graui acce tu signatur a librariis antiquis quod fit ad indicandam vim pronuntiationis, qua differt ab ea significatione , qua uη, pro 1ναμ accipitur Iungitur etiam praeterito indicatiui modi

δελαλ. ne sorte me aliquid latuerit. Vbi si defuturo esset sermo uria λ Θη, per subiunctivum dixisset. Sic etiam si verbum δέ bι- vel φοβοῖμα praecedat, vel aliud horum συνώνυμ ον,μη, particulam;indicativus subsequitur ut apud Demosth. καὶ το Hόνον γεγυηξαι Ap μὰ Ρεσβωυ, δίδοιν μη λβ iummi ηκμ.Quod etiam per praeteritum opta

153쪽

I3o η. tiui dici potest μη ἰμm-ήM . Sic Thucydid νaut φιζιυ ιυἴεα μη αμφοτέρον---α, in quibus exemplis cum ς γ ια sermo fiat de re praeterita cuius effectus incertus erat,praeteritorum vocibus iungitur', ω Mors rivi senissum habet. Philostr. in hoc sensu 9 negatiuam, u particu inlae subiunxit, quia verbum negare intendit, e Ubiit ua οὐδ'ηαχυ im υήλλ ἐνώχλει ολυδεν n. Plato de re pro senti, praesentis voci u particulam iunxit. αλλὰ φοβει ιλμ δεσκολώ no, νῶ ὁ κειμα νω τώβίω quae Iocutio tamenuntiatiue, quam interrogative proserri potest Imperativo modo iuncta particularum, iam γ παν est Aristoph. v φρ no alibi, u Aδdi, ου γ' siri . In quo sensu subiunctivo etiam iungitur, ut ποιμης.& subiugitur τα , οὐ, ut apud Aristoph. inmcbul ου, σκα ψης diri οἰ υγμινυνες νῶτοι . Vbi ob

cum accentu acuto,seorsum legitur . Optatiui modi vocibus iungitur e Gu mi κοκ Uροις, ut, Ποιτο 4 cum deuouemus, seu malum aliquod sub condicione nobis imprecamur more obstinate iurantium , u ἡ κάμ Ἀσώτιδι πί-νλε-mm, vel ει μη εὐίησα. Seruit praeterea Optatiuo cum rem praeteritam ut praesentem narramus. Demost h. ,ειδή με μη - θοι . quod si res praeterita,ut praeterita narraretur, amύς - ουκ επμειν dirui messet. Subiunctivo modo multifariam iungitur haec particula, nam per se,& verbo aliquo praecedente introducta. Per se , absolute subiunctivis non iungitur, nisi in sensu α- m-κ', α μης, in quo sensu saepe verbum subiicetur ut apud Dinarchum, ukil Θηναοι um g ὸν GV ακόν . Vbi subiunctivi, vel certe Imperativi, aut etiam Optatiui modi verbum subauditur. huiusmodi locutio est apud Chrysost. G:λῶ. in qua μη,non ad verbum G tυλω, sed ad

aliquam supradictorum modorum vocem reter tur. Sic in illa locutione, ανυ συπιμη ιζ'lictae ε α άπα κτκ a

cipitur,ad vocem bοι si relata Deprecandi etiam sensum habere dici potest locutio illa, g mo: taut etiam Drunarchi

154쪽

narchi illa μὴ ιτλειναιοι Accipitur etiam per se ι, parti .cula pro ιυαμ subiunctivo iuncta ut apud Pausania mi

έ accipitur . nam plene & integre verbis montis, vel se, vel huiusmodi alijs tam in Indicativo modo quam in Imperativo sormatis subi jcitur.Xenoph. ε - τοι αἰκου-

σκοπω μὴ πια mo, ii πολι οξ . Galen. in imperativo mo do praecedens verbum sermauit. λαεπΠυ ι το κιρρῶδες τοῦτο--ος c. ταις μη ας ἶ. Infinitivis etiam iungitur repetitis ex supra affirmatis .in qua repetitione modo μη mo do,oit,optimi auctores usurpant. Aristol. 2. Politic. τα ρον παντων βῖMον κοινωνεινin πιὼν ἁ υ πινων δου; hic, negatiua usus est negando nomen βελπον, cui adhaeret verbum sic negatur tota propositio. ν ουκὲς ι3ελτον κοινωνειν Pa uinto supra μη κοινωνῶν dixit in illis verbis, αἰάγ- γδ ηαι νών - ἀς πάντων κοινων , ἡ πνων ρομῶν et μη. hic solum infinitiuum negatur.nomen αἰάγκη cui adhaeret verbum a Lfirmative repetitur. ut sit, πινῶν sci, αἰάγ- κοινωνειν, πιωνα αἰάγ- μὴ κοινωων. sic propositio remanet affirmata. solum κοινωνειν quod est pars praedicati negatur. In uniuersum autem, innniti uis non nisi verbo vel ad uerbio vel alia rationis parte praecedente, apponitur sine quorum aliquo praecedente, infinitivus modus conlistere nopotest totidemque modis negatur infinitivus, particu Le adiumento, quot modis etiam affirmatur sim ε MPm,aam ιν εαδες ἄμμεν πειν, Φυσε ιν ει ιν Apponiturque

e Mάγκη ubi negare infinitiuum oportet. Quod si verbum negatiuae vel prohibitiuae facultatis praecesserit infi- nitum,

155쪽

μῶς, nam μη νιξεια, idem valet, quod ει in μιλέα quod χωρις ει αελμοις significat. Habet etiam vim negati ue repetendi nomen quod supra affirmatum uerit; ut apud Platonem . . u . φύω φιλῖσοφον , μη supple φιν -

φον, ut sit is μη φιλ αφον idem alibi, Mears Mam ν πιν-τc ν δεινων οἰ μὴ - κλύοντα . ubi repetendum est nomen δε , ut sit, ei, e&νοι. in quibus locutionabus nonia, sed particula utuntur auctores, propter participium subaudiendum. vi in supradictis exemplis, or φινσοφον ουσαν.s

io εἰλαν ,4 in αλυα η, aliis huiusmodi omnibus semper in particula ex superioribus aliquid repetit.ut de singulis loco proprio dictum inuenies. his duntaxat, ex qui-biis&ex μὴ sermales notae evadunt in quarum numero

non est ponendum κω ι ii. quod fecit Budaeus, qui proxime

156쪽

dicta Platossis sis vocibus, quasi sormalem notam constituentibus applicauit.

- οι particula,ut plurimum aduersaliua est nisi alicui Mali particulae subiiciatura quamuis Budarus parum sibi constans,modo pro ph oui ,modo pro ιδ, accipi doceat.&quamuis animaduertat in excplis quq affert, wia par ticulam significare, non tamen id affirmare audet.

tur Deorum aliquis;& cetera. sic alibi apud eundem, ημω.

manius tamen est hoc quoque tertium concedere. Dicitur a dii μί- D'lim quo Gaza usus est. Qui l cum illum Ciceronis de senectute, ς tamen omnia dulciora fiunt, υc,GGῖ - δοῦ δ ω ετ vertit. Cum autem ut alteri particulisubijcitur. 6κει, vel certe aduersaliuam vim deponit,ut in m . intem Ogativo. Aduertendum autem multum interesse virum particulae alicui subi jciatur, an simpliciter apponatur. Cum enim vim tuam supprimit, vel immutat,tunc sub ij ci alicui dicitur,ut in ἡ μό- Cum vero suam vim retinet, tunc apponi dicitur,ut in μί A de quibus singulis tuo loco dicitur.Subijcitur etiam ἴδη, --νω, particulis affirmandi i& fit να μita,&Jμίω in quibus ιlia/, minime aduersandi est, sed ipsum quoque affir mandi vim praeses et t. Mη γηρο . ex iis prohibendi&abominandi signo, Fcat sali appositis constat. nec sor malis nota est, quippe cuutraque particula suum officium praestet.in quo aggrega tos particulae vis causalis perspicietur Du, in ου redu catur. Syne sitis αλλὰ γε - μὸθα τα 'πι- ο δε μορ qt- . ιλλιδε Λης γνανιηι ημῶν Unxori . deii, buc

157쪽

enim ut proposito quoque nostro sortuna pr ualeat. Vbi

si sensus,mυκπικος, in enuntiationem traducatur hoc modo,ου fit γνώμης μιῆν ora es , si particular usus manifestus erit. sic alibi apud eundem oviari πινωτε. - diis τί- άχημοσυνί. μων. μη, siminu δει- κληπιας idest, absit enim ut Ecclesia turpitudinem dicam. Vbi etiam si, ου,6 Andi dixisset, si particulam non otiosam esse manifestu esset. sic in illo Demost h. τ ι χ -- συας σου μη τῆς πολια. γε-1δ ῖ idestivi recte Budariis interpretatur quis in caput tuum non despuisset Pabsit enim ut ciuitatis vel meum caput dicam. si tu sensti δmυκπκύ dixit, ac si οὐ φωτοφαon η dixisset, quod attinet ad usum s particulae. Non igitur formalis nota est se, sed duae voces sunt sibi appositae quibus additur δή , ut in priori exemplo Synesij. Additur & γε, licet non

immediate,Vt in excplo Demosthenis μνη sis πολεύς γε.M γ etiam praeter μὴ particulae vim dubitatiuam, dubi, latiue decernendi sensum habet indicativi verbo iustum. Aristot.μη, ω viarici τί mes αυτο αυτ a d et ιλία εο ς. patet autem ex indicativi verbi natura,in affirmandi sensu huiusmodi locutiones fieri Notandum autem non formalem notam esse rem; in praedicto Aristotelis loco, sod se,ad causae redditionem spectare. Vide F-ra.

11 Gm .duae voces sunt sibi appositae quarum μη prohibentis est, δῆτα asseverandi .Quare non ut formalis nota habendum esset μη si , sicut nec a Grae Aristoph. φερεκῶ ἐγω I ενδοθεν υλια πνοῦ. sit. μη Κτα, ἐγὼ γνα υτρι αε- ληλυ .Vbi μη Ita vox, prohibitio est cum affectu asseuerandi,quemadmodum s sine negatio cum asseveratione. Interdiim μη, ἀπd Wrino est , id est abominandi cum suapradicto affectu Demost h. M Gril παυ- α μηδὲ ιτςθ-

Ruco ι. Vbi μη Ita,pro Disauertant, vel Dij prohibete, dictum est. Nec ideo ut formalis nota habendum est hoc aggregatum μη Gm. cum utraque particula suam

158쪽

propriam significationem retineat.Nam illas formales notas esse dicimus, in quibus constituentes voces singulas, aut omnes, aut certe una quaepiam suam significationem quadamtenus immutat, vel omnino deponit.

- . ἡ hi,pro idest,non solum,accipitur cui respon- - de αλλὰ aduersaliua, aut sola si affirmare verbum oportet;aufugi negationi iuncta, si negare opus sit.Plato in Apologia. I, ut πι ι ἴτi ἰδια ritam, α,αλλὰ Asia, γα βα-mλεα cete υk6κώ ειν. Hic allirmatur verbum ob αις ut sit, οἶ- μὴ μύνον ἰδιωτί--α,αλλοι τμέγα βασi ἔαδ ρειν &c. Alibi negatur verbum,& si στοάλψο negationi iungitur.ut apud Aristi dei μ λιτ νιλα με - ν-,άλ- λώδιῆ κοινῆ Et hinc fit ut modo, non solum,modo non solum non, vocem hanc significare dicat Budaeus Interdaetiam in posteriore parte ambitus collocatur vox, ora,&tunc αλλο particula quet ipsi debetur, non habet locum in priore parte,nisi conuertatur locutio. Plato Dionysio, ἐγὼ

- . ηου,&wὶουκ, si vocalis subsequatur, quod 3 - ου dici- tur. vox est in qua, negatio apponitur μὴ particule: ad verbum aliquod negandum, quod alioqui per simplicem μὴ particulam non negaretur. Cum igitur verbum δεδεικα, vel φοβουμπι,vel aliud his α νυπι praecesserit μὴ dubitandi particulam, verbumque aliud subsequatur, quod negare opus sit, necesse est μὴ particula negatiuam risociare. Philostr. ιυμ,iust resu, risu a G' λὶ -δον n. quae dubitatio in negatiuum προσνυ resoluitur

ac si

159쪽

ac si dixisset,suspicor ipsum non quieuisse , sed dormienti

molestum fuisse id latine ita redderetur Vereor ne non quieuerit, atque adeo ne dormienti molestus suerit S cus si delibo negatio, dubitatiua locutio in assirmativum Piro resoluitur ut in illo Demosth. --κονον οὐκ- , - ψεσοῦ Οὐ-λαμύσδει , m ηκα Quodq. multum teporis intercesserit, vereor ne obliuio nem vobis induxerit.quod perinde valet,ac si dixisset. spicor vobis obliuionem induxisse Praeterea si negatum verbum vel nomen, vel certe negationem aut priuatione, aut prohibitionem implicite in se continens praecesserit, sequaturque infinitivus, tunc ου negatio pene otiosa, particulam comitatur.Xenoph.ουδις-Πλε mi ουλεξ-3, ndarum Freu, di abo G R. Vbi μ' ου , quominus fgnificat. Nullus contradicit quominus quisque dicturussit Lucian ουδὲ κια - ουκά ιγυmes δεδεραεναι σοφθαλμῶν si ετ ει .nullo pacto fieri potest quin alter oculus obtusius cernat Plato, ε ραδον υ κλιθων πιξε-οιο,μη ουε παχω. dissicile est quin is qui multis malis alios affecerit, ipse quoque mala multa patiatur. Idem alibi, ου friti τα et φεν -- mσῶν, fieri non potest quin scripta aliquando excidant, idest in manus hominum veniant. sic apud Synesium: οο - τυ νυλ mPO G πει- nMα ο-: idest,diuinam verebitur ultionem, nisi paruam quandam portionem impertierit ei'iii multa donauerit. auod MA τι- ραδάσα e diisci poterat, idest, verebitur non impertire. Nam verbum αἰδεῖα negationem implicite continet, quamobrem de constructionem hanc suscipit. Quippe cum ιυ ιδ, idest vereri, idem valeat quod μη Θαρρειν, idest non audere sic Lucianus verbum ob φερρο,pro δεῖν,4 ἐMμπειν usurpauit. similemque constructionem ipsi tribuit,cum dicit, η τῆ

160쪽

runt leu distant quominus pecora sint.Quae quidem vocis huius visi significatio, patet, cum verbis expressam ne gationem continentibus adiungitur. Vt in illo Aristidis,

Cohaeret etiam participiis proposita vox, idem valet

Hγνι η πολιορκια. Vbi ου, plane otiosum est idem enim praestaret per seu particula. est enim mi Κονω, idem quod μημ'γγνου. vii in illo Aristot οἰδεχατον μη μγ λμα δαπο- τῶν xti, λει ei' τοαὶ ἐφε Γαὶ Vbi μη γ λοια, itidem pro ιη Qμ αελ dictum est. ut Demost h. alibi dixit, eξομίσαι μω δε - δεατ άας χνοι δε νον v. quod idem valet quod ,γροι NM ut supra dictum est, cum dem particula ageretur. Restat animaduertendum Budqum homonymia deceptum, hanc eadem significationem tribuisse. υ, voincibus .apud Aristot.2, Politic μήγγοὐμ τ τπσεις - πν

dubitandi nota sit,& pro μη- οὐ, accipiatur, ipse nequa quam significare docet verbaque illa Aristotelis sic veristit. minime vero temerarium est quod accidit ut sibi sit

unusquisque commendatu S.cum tamen Miotistat τίυ,nensi

frustra, vertendum esset,supplendo verbum vidci vel aliud huiusmodi, Ut mox dicetur desumm . . . ηποτε, sermalis nota dubitatiue decernendi vim habet. In qua ποτὲ lene otiosum est cum per se quoque particula idem valeat quod μη mo dubit adi nota. ut apud Aristotelem i, Q οὐ Ara ruτί--- -τον - ἡου φιλια ευπς. praesupponit autem nota haec verbum aliquod sub intelligendum putas 4 vel σκοπει vel aliud huiusmodi: reser

라틴어 텍스트