Matthaeii Deuarii Liber de Graecae linguae particulis. ..

141쪽

ro siquis de altero dicere occupasset quae sibi inesse vitia

nosset, continuo ita futurum esset ut alteri inessent ipsa. Cuius Grarcae locutionis posteriorem illam partem Μώταῖόου - εγντα,recte idem Budarus pro,s δὲ τουτων ουτυς εχ ταν, accipienda sensit quippe cum in distributione constructionis particula ad verbii aliquod referatur,&ω partu illam sim intelligendam respiciat ut sit ordo ambitus, , D KΓῖ- ουτως. Quam particulam ex accusativo participi non possumus elicere, sicut ex geniti

suapte nat tira in vel bum conditionalem resoluitur. Alibi etiam in eodem sensu utitur, δὴ voce Demosthenes, τας - συμτο αἰ-tν- τον ονον κυειας αυτω γ, υν - μνας,τας si Ariaia Graii τυ ελαβον κ; δε λιλινμας, id est protinus solutas & reuocatas, seu abrogatas. Sic Greg. εις Βασπλειον δε ea η- πων. αυπονα Ni. O . idest continuo ad eum me conuertam Significat itaque vox, A, continuo &protinus. tametsi in Demosthenis verbis illis, si Ita οἴ-ι χνα, particula hi βε 2 ωriit e etiam intelligi posset, ut dicat, quasi vero siquis alteri quae sibi insunt vitia obiecerit, revera ita esse censeretur. in reis

liquis vero expositis exemplis sensus hic A, particulae

non congruit.

et vox, ex κλωοι, constat estque formalis nota, in qua A modo in tua significatione manet,modo pro ἐπι coaditionali accipitur. Quando itaque in sua significatioue

manet, tunc vox καν vehementiore spiritu prosertur,construiturque omnibus verbalibus modis quibus u particulam construi dictum est. lndicativo videlicet, ut apud Sophocl. in Aiace, κήν εα- . Heu μἴησἐγώ apud Demosth. . a, D metve κοπις α ρο κάν ἰπμο α ε ανα- αξίαν Optatiui vocibus iunctum est, in illo Aristoph. in Nebulis Ἀαν προσκα θυίωγμογύο Τιωβαλον. in quibus locutioinbus καν sic distribui.

tura

142쪽

tiit., o inre ξω, ἰεπηνοtan α, , me Gθε; . . ubim actum tollit, , potentiam supponit. Cum vero, pisita accipitur, remis spiritu profertur construiturq vox

gitur item huic voci conditionalis M' fit καν ci in qua voce particula καν, pro simplici accipitur.& idcirco Indicatiuid optandi vocibus adhaerescit quibus es conditionalis conuenit Demosth κανει ντα Prisimis ον, ων δἰ μη πεισί, e si omnia haec adessent optandi voci iunxit Aristot. κα βια κινηθσι, 6 tr . quod si vi mo feri potest,etiam natura moueri poterit. sic Delialost , νῶ ἔ

In quo exemplo voce καὶ, Acin terrupta Ursa imνvius est. Pisae ponitur iegatiuae conditioni ει ιη,particula καν, &sit κάνώμη.in qua voce particula καν, itidem pro simplici accipitur Iristot κανώ ιη διι i. v. na α'α τὶω idest, κθ, si minus ob aliam causam,certe ob hanc. Sic Gregor.καν μη ποιοiori καμμύο uῖ ς dest, non desinitis,uel,quanquam, quamuis non desinati .

143쪽

δεα , iurandi particula quam per se positam negare docet Budaeus; afferens exemplum ex Pluto Aristoph. in quo introducitur quidam Sycophanta obi jciens. 6 M. ηιθα κέ τοι υρον Ad quae responde Sycophanta, ποὐκ la M.quod alibi quoque confirmat vocem νη δία in

terpretando, asserens sic dici co τῆ mφας το,νη Πα, ut coeti Σποφασιτο, is λια. Vt autem concedamus particulam

hanc per se negare, ex supradicto tamen Aristophanis exemplo nequaquam delicere possumus. quippe cum ibi VOX ἰλα non per se negatiuam locutionem efficiat, sed auxilio negationis subsequentis in ουκε - . Est autem iurandi haec particula tam affirmationi quam negationi comunis.& ut voces quae μεστα apud Graecos appellantur, si aliquid addatur,bonum vel malum sensum habenti sic particula haec affirmationis vel negationis appositione, aut

affirmativam aut negatiuam locutionem efficit negatiuam quidem, ut apud Homerum, οὐ si AQMωνα Amrmativam vero,ut apud Aristophane in Pluto ε - ει μνέμ λα δε ηοπιον.& apud Homerum . e. η- πων Iliad α . Quod exemplum aifferens Budaeus,&Xenophontis item aliud, in quibus ναὶ - , pro γηλα accipitur tamen in his omnibus A particulam superuacaneam esse docet: in qua tamen vis iurandi consistit. Menim ωου non iurandi ,sed affirmandivi negandi sunt notar. Affirmationi itaque sociata As particula, a Trinatiuuiusiurandum efficit negationi autem,negativum. 'eium quia ut plurimum negationem annexam habet, idcirco

negativa nomen obtinuit, cum tamen per se affirmati uast, ut apud Aristoph. in Pluto Interrogat quidam seruuic δέπας ἐωρος c. ακις ολύυιθε Ad quae respondet sertius, G, Fιβωνιου, οπας, ἄχν ου ὀλύγας, τώ δία. Vbi τοῦ G, plane pro νη ανδία accipitum, cum iusiurati dum affirmativum sit;negatioque in οὐκ ολίγας, illud non faciat negativum, sed nomen ὀλοφας in suum oppositum conuer

144쪽

tat. idem naque valet ουκέλίγς quod, M. Porro quando negationi iungitur, tunc negatio interdum praecedit. ut in praecedenti Homeri exemplo οὐ M, si Arret'ωνα. Et

apud Aristoph. in Pluto ουτοι γυ-τία ΔηαηFαχωρηση IN. multis alijs in locis plerumque tamen subsequitur ut in exemplo Xenophontiri quod affert Bidaeus, ubi agit de Γι particula δὲ GV ηιιι λυρον κ9,L Tωγω -ρεχ ν..

πεφη μη Q μ έρα. Vbi tametsi si ι, pro ουτοι Interpretatur Budinis, non tamen animaduertit negatione

hanc causam esse curis A negativum sensum habeo.&idcirco docet. ἰδία per se negare, αὐτοι γε ornatus causa negationem conduplicare. Negatio autem resertur ad id quod supra dixit, A αιον δὲ χλ ,lia ocωχου - φέν , quod intendit negare subsequentis autem negationis exempla

abundare ait Budarus, μνυ, per se negare, applicans huic exemplo regulam, Quod negationes interdum redundet apud Atticos. Quae regula nihil ad rem facit Quippe cum hoc loco negatio minime superflua sit, sed ex praecedentibus repetatur, Morationi integritatem tribuat.Quae si deesset, e praecedentibus utique supplendari subintelligenda esset. Nonnunquam negatio eu praecedit&subsequitur ut in Pluto Aristoph. Vbi cum dicat Sycophanta ,ουαε αγαθα si GΘαδ ἐς tatas. respondet alter τι Διφατν γε σα. ID Di Interdum negatio neque subsequitur neque de proximo particulae is apponitur sed remotius petenda est, huic applicanda .ut apud Ariltoph. in Plii.

to i Vbi inducitur seruus cum hero colloquen , ου γαρ Ma

145쪽

ἄγειν Dα-αον ἁλγης repetenda enim est tota negatiua

na priuatum caedam Quia igitur negatio non apponitur expresse, idcirco videtur μὴ per se negativa esse. Aliud exemplum supradicto simile habemus in eadem fabula. Vbi cum ad Pluti caeci petitione in illis verbis contenta, αφετο με rum, respondeat Chremylus, uia παυλα αλλύμῆμον ξγλδα σου ex αμα coniunctione monemur , verbusupra adhibitum,cum negatione repetendum esse. it , Διαοί bαφη H αμα οπμα μῶμον ἐξο εα nequaquam te dimittemus,immo magis quam antehac detinebimus eiusmodi autem suppressio negationis, negatiuum nomen particulae tribuit.Sic infra in eadem fabula, interrogatus Chremylus cur Plutum cum amicis non communicaret, respondit, ου ες - - πυγμ τοῦ τουτω post quae interponit qui cum illo loquitur Mχης οὐτώ μεταδῶ at ille pergit, HAα, δεῖμα I. connectet. μ ριδια,tam cum praecedenti illa negatione, , ἡ επω in γωγ-Hω τουτω, quam cum postra iore hac. οὐ μειῶδε, α .ut it totus senis su si nondum eo loci res est ut cum amicis Plutum communicare possim . cuius causam subiungit, δὲ iaD- c. Paulo insta in eadem fabula, eadem particula praecedentem negationem respicit.Vbi cum inducantur interloc tores medicum quaerentes ad curandam Pluti caecitatem, negat Chremylus inueniri posse medicum idoneum, qui hoc prie stare possit: α 'ουκες supple α ος idem negat qui cum eo loquitur,o; ε - δοκεῖ post qua subdit Chrem Mus cs τα 'O mi in λαsetraxi Mec ὀμ ι κωπι ν ξγν. negans enim quemquam esse medicum qui hoc praestate postit,quod pridem ipsi in mentem venerat agendum esse affirmat.Sic in Ranis cum quidam dicat, οὐδε ποιμι si,άλ- τας γνας ιατο m, respondet alter, μα τι λα ἀλκη. παρεχ τοί γαia si in quibus repetenda est tota superior i Lutto, Aα οὐδε atata, Nihil nae hercule piosicio, quare

146쪽

Mὶ&Mis. 23 quare ventrem praebe . Quandoque etiam negative accipitur vox propter causam negativam quae sub se. quitur ut apud utarch. - α δολε'. de Aristoteles hilosophori ετ ρω δίπι τοιουτω υσοπMοχ ο ρις π n κατγld Aduertendu praeterea in illo Aristophanis ibi παἶ κα-φγοντο tar μ ν πάλλα non esse formam aggregatam, sed misi a praecedens,aliquid negare. α Μα veto aduersari his quae persi, λοι negantur quod iit etiam in νη Γάλ. Vt suo loco dicetur.

De particula Μεν, cornpositis. Cap. XIII.

in eo autem quod sequitur , οὐ μία ἀλλ an α'ος λεγι η υψα - 'ει, quamuis ου μ L άλλα, pro en accipiatur, non tamen huic si respondet, sed alii supraposito in illis verbis, asονμω νη τον διοι in κώεο υμων cui post multa interposita, respondet praedictum ii μαιαλλα, quod proesi accipitur. Qis γραφικία itaque μαλο κίω δύναμιιν habet μω particula per se posita cuius usus exempla non desunt apud auctores Aristoph.in Pluto. ἐγου μδὴ οἰμωζὶν λέγω mi.quod αε ad nullum Arrefertur. Idem eius m ουτωμεν εὐπλύψορμα . ρυμ, εν, pro υτ δε dixit. Cum autem respondet in A, vel πίαλλα, vel αδεο υμlia α' vel alii huiusmodi voci, qua pro naccipiatur, tunc concedendi ,seu aliquid ponendi vim habet quod tam cit oppositi vel diis uersi cuiusdam aftfirmatione sub A particulae ductu de stria itur. Vt apud Demost h. in exordio τοῦ EPq. e. χρρονησω ἔδωμεν, πιὼν ἀεινοαοι ταὶ λιγνύς άπου rota μητε α esas ρου ποιειοθί ρ ρ μηδένα, ιη irgo. εας δε δενιοι Scquae sequutur.& in exordio P a vis ειρίμης Δηιμου obn

147쪽

cula, postea sub δε strictius aliquod subi j cimus, ut in illo

λεις, ἐγ δ ετξου atio sic Hippocr. λβιοι , λύ τέγη μωκθ, Vt dictum est ubi des agitur. Non minus freques

est usus harum particularum vis μυεισμοῖς, praeceden tibus articulis ut in illis Iliad. χ. ιιεν γ υμ ωλιαρῶ ρεει. η

ctores .cuius ensus sunt illa quoque vocum paria, τομεν, et ea, ταμεν, τα A, DKτο μὲν τουτου quae adverbialiter pro partimi partim, vel cum cium,accipiuntur, vel primu, deinde Quorum exempla vide apud Budaeu. Eo autem odo sibi inter se respondent supradictae particular, ut semper μὲν praecedat, subsequatur. tametsi persequo que Asare possit non solum μεταβαnκΔc, sed etiam φοεισδε ut paulo ante rictum est. Nonnunquam autem poli duo με ν, duo A inueniuntur in duplici diuisione seu oppositione, Pt in exordio τὶς λι-ου.α'.ὐμὸν ἀλωου-

148쪽

μί- α -- λε. ., A&c.Vbi prius με posteriori δὲ pollerius priori respondet. In partitionibus etiam,duo. bus quibusdam praepositis τοριεν,ad prius positu En autem ad posterius refertur Aristot. in . Et hic ιδει An. οὐ κη, Ηολογία, is δή πονοια. Vbi τοῖς με refert 'Mων, quod prius positum et t. si δὲ ad refertur, quod pinsterius est. Quod Ciceronem quoque fecisse Budaeus af

Ν1 ,VOX ex μυ τοι utroque assirmantis signo,aneue randi vim habet. Xenoph. ουδνος γδ ορκι ον Ἀμύοντες,κπλώ με φατε ἶβ. κα cus et mesino pro κοθου. - . Dicitur saepe cum quodam vehementi affectu qui ex eo quod repetentes id quod aliquis proposuit, hac voce utimur, deprehenditur Xenoph. se ἐι δε δήση πιυτα ποιμν; δη- ς' μὴ το ε plia ἐγω Aristoph. vocem hanc cum knx socia

Quam vocem Budariis per vero Ciceronem expressisse docet illudque Xenophontis, διεσι si τοι , te vero inquam interpretatur. Dicitur etiam cum affectu, licet nihil quod dictum fuerit repetatur Xenoph. - ώάκου VI ιγ τις ἀῆυγχιδνοὶ Vbi nescio an recte Budaeus senserit ornatus vel explendae orationis gratia esse hanc vocem usurpatam .praesertim cum illam eodem modo, quo supra interpretetur quod enim mox sequitur apud Xenoph. si φηλΣωκ, in πιεχέPω GS,4 patere tu quidem o sophistate conuincl. patiatur vero inquit Socrates, latine reddidit.

in quo exemplo repetitio verbi superioribus exc-plis suffragatur.

Μεν ,etia pro α'α, en aduersaliua accipitur, quando plerumque particulae respondet Aristot λεγυM A

149쪽

Mbm, Si εν ea. α οὐδ ι λωυγῖν vel 3 6Gυσο ουδεν. quod veru, ceterum latine dici Budaeus docet. Dicitur & sine pra cedente μυ, Aristoph ais id δαιτας μηδυ, μη - τοι μηδ'δο, λειπων. Vbi pro adi , idest rursus,& vice versa potitum elle docet Budaeus,nec non pro etiam accipi,quemadmodum vocem vero apud Ciceronem .Quamquam mihi quidem pio αMα hic quoque accipi videtur; visit

si Misy ειλειπM , pro οἰήου λλάττειν. Subsequitur quandoque vocem hanc particula G, quae tametsi ad verbum aliquod refertur,tamen eo quod immediate apponitur,do. υδ υ mi,componi cum illo videtur quod iudinis tradidit,quanquam vel o G αγροσω δεῶν quibus hoc a Pgregatum M scribi recepimus, non compositam voce Graued voces appositas esse constat, quarum G maia seuerandi, sit de ipso dictum est hactum tollendi,facultatem habet usus harum vocum frequens est Demosth. δὲ - αἴ οδ α πιθανον Aderri,ssim τ ρυτ M. Vbi, H, verisbo αἰmΘανον, tribuendum, simΘανον-. idest morte affectus fuissem sic νυίνον A, idest furore agitaretur. Qitare non vi formalis nota describendum est Hi su , cum partes eius ad diuersa reserantur.

. ἐν ea.duae voces sunt, quae plerumque transitioni seruiunt,quae a M.Tullio, ut Perlonius recte monet, verti solent illis latinis particulis equidem, interposita sere aliqua voce, alias Atque ita, alias Itaque quasi illud Heredundet. interdum vero idem auctor has voces unica illa interpretatur: igitur,nulla habita ratione particulae prioris,su utili id in ii. de uniu.que ex Platonis Timaeocouertit, νυξ se a binis, γέγονα ουτω Nox igitur & dies ad huc

n: odia mi ob has generata causas&c transitiones autem aut . Ontinitati uehunt, aut inchoative, mn seu λυγ- . qualis et tapud Aristoph. in Pluto: bi seruus cum multa de Domini tui dementia, qui Plutum coecum seoquerem

150쪽

Fiφειν. Re ditscile quidem est c. Signum autem inchoationis,vel continuationis est subiecti identitas, vel diuerstas.Nam si de eodem subiecto fiat sermonis transitio,continuata esse dicetur: sinde alio, aut diuerso inchoata κοιτα Στο eoiν.Significat etiam immo,& immo vero quas piis me, post pomitur fere semper alijs partibus orationis.sicut etiam τώ πανυ, ad uel bio ut cum dicimus, πανυ μυολυτ assentientes aliquid. idest prorsus quide, immo vero Rarissime autem ipsum praeponitur Us,4 fit μιάν, id est

quin etia, quin immo. Additur etiam a particulae: Saabet sensum limitatiuum,ut P. Aristoph. in Pluto: ωσε τἀτεψιγεις τί- κεφαλαυ. t. μη ταγα αν γεγηται. γ.μημνοαῖτα πωγμ m. Vbi τὶ λυοtia, pro γε πειχ αφικῶσaccipitur. sicut vicissim o pro Otia interdum, vide γdictum est. Apponitur etiam τα ου, τοταπιαύς, in proXime dicta significatione, id est ah παφικας,& fit, ιυδ υο . quod Budarus --ειξj mmc proserendum censet qui Dem sthenis verba illa οὐ μυοα γίUMmινή, ρω, tum nulli alij dicendi locus erat vel nulli certe, latine reddidit Apud Lucianum etiam ου Θρασυκλη-ουτοὶ ν, ου Gouia Μος idest,

ut placet Budaeo,prosecto ipse est,non alius. In quibus tamen excplis immo,& immo vero significat sibi ουν. negatio autem vel bo tribuitur in constructionis distributione. ut in supradicto Demosthenis loco ου G/δ ι - - m. in ivo nemini dabatur dicendi locus.& apud Lucianu, ευ ροῶ αμας Γών. οὐκ αμας .ia m. idest immo nullus alius