Matthaeii Deuarii Liber de Graecae linguae particulis. ..

181쪽

De particula on,&compositis Cap. XIX.

Os , pro ehon causalis coniunctio, respondet regit Laesimpliciter quibusdam causam pollicentibus, ut si dieas,eiano elion Sc. Accipitur etiam pro iis rora, velut cum dicimus , . . ora Est etiam an δηγηιωνύν, idest narrationibus& simpliciter enuntiationibus accommodatum;cum alicuius vel ba recitamus .Qiiod dupliciter

solet fieri, uno quidem modo quando per nam dicentis

182쪽

Mχα- όδύνα i οδῖνοι In cuiusmodi sermis, Ora , tum pronuntiatione, tum etiam punctati nota separandum esta sequentibus. Altero modo, recitamus alicuius verba ex nostra persona interueniente, Si,particula ut si Aristophanes Lasi sortia alia verba illa, ὀλιQο μ, ρ ελ , ex propria persona diceret hoc modo a s Λάσος cim οτ ολιγνα, Η.&dicitur obliqua seu supina haec recitandi forma.in qua ora particula, necessario adhiberii ri& plerumque Optatiui modi vocibus adri ieicit . ut apud Aeschi

etrix . ora μ ε δὴ αυτ ναερ λ in1ς,αξιοι δέ Ἀούbuia Guy κοκ cuius usus innumerabilia excpla inuenies apud auctores Notandum autem in proxime superiori exemplo,quod verbum πεμψα . , similia quae in huiusmodi locutionibus recipiuntur, Optatiui modi voce tenus dici possent, significatione autem διηγευ Nκοι potius dicerentur. Reducuntur autem ad Indicativum hae quoque L quendi sermae,moxque ad infinitur Illud enim Aeschinis, ἄπινο φυε Am Oetiam ιψε dici potest ex indicativo ad infinitum,cim ταν Κερσοβλε ι ιψαι - . melius Mmen Optandi vocibus usurpatur obliqua rei praeteritae ut praeterita narratio. Nam praeteritam rem sub praesentis temporis verbalibus vocibus improprie narrare licet: par est tamen ob praedictam causam per Optatiuii

lius voces hoc fieri. Quem adnaodum autem locutiones quae per σπι& Indicatiuum citeruntur,ad Inlinitum reducuntur;sic contra, quae per infinitum elueruntur, per on indicativum resolui possunt ut illa iliad.β χηνα κυιτα - νεῖ σευ Κρονίωνα ic ad indicativum reducitur,4 γι-οnκ μών - Du . In quibus interdum, ira, vacare videtur, vel certe repetere praecedentem .particulam,proan ittidem δεη niae acceptam, in apud Xenoph. c. ῖ, γνωτε οι πιτνεις ώς ει si κρου πιται MM47τ, μοι αῖα - ' M Dησωντα 'tam εο cras μύσε ε ρησαν. bi, ori, relie tit praecedens non tam quo a multa quaedain intercvs selint,

183쪽

autem superlativo iunctum, ut ora πλει Ἀράσπου apud Gregorium; οππιγιυ - τον δαι- apud Xenoph.

non narratiuum se uenuntiatiuum, sed pro Q intensine accipitur apud At illo ph. legitur, ο, Πώλι εληλυθας λε. εκ is .idest, quorsum, vel quamobrem potissis num veneris dicendum est.Vbia,n, pro διο, D tribus partibus constante, usurpatur.

De usu C mi particulae. Ibet hoc loco nonnulla praeterea, S fortasse quibusdam minus nota, de usu huius particulae disputare. Inter ea quae absolute quaeruntur, illa est prima quaestio, An sit aliquid nec neὸ verbi causa,an sit Virtus ξadiunctione autem partis qua ritur, an possit doceri Virtus ῆcu vero an sit ali quid quaeritur, planum est quaeri similiter, an non sit in

utramque enim part c valet quaestiones .cu igitur uterque contradicentium, rationem, qua suam enuntiationem muniat, excogitarit , adduxerit, tunc colligit alter quidemiplor uni ,οτ quod quaeritur, alter vero ο ουπιε Π, deinde

qui conira disputat siue affirmet siue neget, uterque uti, tur collecto & concluso tanquam concello. Vnde Milla,

qua velo pronuntiata sumuntur, cuiusmodi admirabilia illa Stoicorun 3, per On proseruntur Vt onmνος σατος ωοι ἶπα πιαμ τη m. cum autem inter eos qui contra disputant,de re aliqua conuenit, res quidem pia dici

184쪽

tur constitutio. inde autem appellari posset constituentis, per quod scilicet id quod inter aliquos certum Scion.

stitutum est, proseratur. in haec itaque conuenit c . conuenit praeterea in ea quae de problemate quopiam in utraque partem disputantur ut facit Plutarchus in libello,grid δακνη ut M. Se ali in alijs. Ite i quis ab alijs conscripta per capita colligat,in pauca coieres quae susius dicta sunt, hic in singulis capitibus e napponit idque iure. non enim hότ considerar, sed solum is quod quidem Eustathius in Homerum fecit, S in descriptorem orbis Dionysium vi& ipse indicat. Quaeda inquit disperse in prooemio Iliadis. Voluntas est amicorum ut per Iliada pergam. quaecunque sunt accommoda progredienti subministre id quod quidem iam fit colligunturque ea ipsa ordinatim & composite non ut tame hic sim quae ali j omnes in hunc poetae laborarunt, sed solum utilia. nec diductum est propositu opus in unam tela unumqtie corpus continuatione quadaperpetua, sed utile quodq; separatim collocatur. quo perfecto,transitur ad alterii cuiusmodi est quod in Dionysiusecimus. illicin similiter decursum nobis est opus optimis excptis velut in delectu aliquo. Ex his alijsq; multis aperte satis ostenditur Eustat hi j in Homerii commentarios ex ijs esse collectos quae a veteribus dicta stini, esseque per capita digestos . Quare ait Nec diductu est propositum opus

in una telari corpus, 'uae deinceps ut supra dictu vero est eos qui eorum quae ab alijs dicta sunt diffuse,delectit in faciunt perii efferre capita quoniam non considerant

δόra, sed sol timas, quod quidem quoniam ab ij qui per

notas scribunt, sic pingitur 6, ut nota numeri sex, qua nostri supputatores idest qui rationes subducunt,utuntur in ipso verootationis ambitu nulla ad D assignabatur redditio membra; idcirco para graphum quendam, vel exo

di signum esse nonnulli existimarunt.& quasi nihil ad

sententiam conferret, eiectum est in editione Romana cin

185쪽

ansam praebuere. Fidem autem secini quod se in principijs capitum collocatum, nulla sua significatione quadrare videbatur neque enim est reddentis causam. quam enim reddat causam quod sententiam orationem orditur neque affirmantis aut indicantis dici potest.quo modo proprie cum indicatiuis iungitur perari enim fiunt enuntiationes siue affirmantes, liue indicantes Vt α , λεγου ora, οὐ in huiusmodi autem usu appellarieti posset narrantis a recta enim limplici enuntiatione in obliquam transiit oratio efferuntur autem narrationes dupliciter aut recte per infinitum, aut oblique per indicativucum ora soluto infinito, ut λεγε in Ῥέε e αεγεπιι on Urim hoc idem efficitur per optatiuum, si persona quae narrat, ad superiora tempora reserat narrationem v δεβοηλποτε οπιυνοιτο , ληλmθη ΟΠ ἔπι-- αυτοκεια πρι ορςς ὼ Κελ- νβαοπλεα idest diuulgatum fuit aliquando, quod fieret; spes sitit, quod Imperatori cum Rege Gallorum pax sutura esset. Praeterea in obliquos transferuntur recti sermones, quos quispiam habet dramatice introductos. Vt Matthaei a 3 scribitur : τοτε λέγε s iam sic, imo υμεῖς

pria persona Euangelistae enuntiatus est et sic potui et

nem inducere per et . quod quidem a persona ipsius scriptoris dicatur, solum ut significetur post particulam ori nulla re interposita,rectam institui orationem quare semper postati cadit distinctioiexemplum vero illud est, quod supra a Matthaeo dictum, Marcus ad hunc modum cap. q. profert. et M Vι όnium: οπι, ταm σκαπώλιPήσερε υἰjus e. τῆ ταυτη.elique hic usus etiam apud veteres frequens hi igitur quos diximus, sunt modi particularam ad narrandum,ac tot in s denique usus ipsius .nullo autem horum visus est iis quian eiecerunt, contingere ut accipere tur.ad nihil enim serti ipsum videbant .atqui oportebat cogitares

186쪽

iusmodi namque aliquid subaudiri necesse est , idque in init ijs capitum;Vbi ad omni hil redditur quoniam in progressu quopiam orationis, si ad ipsum quidem on nihil reddatur, necesse est ut acti aliquid huiusmodi quale die sim est,cum coniunctione quapiam praecedat. Quod si aliquid

reddatur,tunc usu venit ut coniunctio aliqua, quae redditionem eliciat,particula an sub ijciatur. nullum tamen verbum dei dictis apte pragreditur praegressio namquc verbi, vel adverbi Distiusmodi ut dictum est)rem sine demonstratione supponit ac sub ij cit at redditione dictum est contineri quamdam demonstrationem eorum quae per ora enuntiantur atqui pugnant haec inter se. Facit autem tale aliquid Eustathius cum is enim quippiam ipse tamquam doctor tradit, actu apponit uerbum aut adverbium aliquod positivum. ut ςέον ὴ σχικειωσα , aut aliud huiusmodi quod idem valeat quod sit sine aliquo horum effert id quod tradit,tunc adori reddit aliquid. tamquam necesseriit illa quae traduntur munire ipsique ora apponit coniunctionem quae eliciat redditionem. Vian μυ-οδ. τοδ ουτως ω, -ν-δ 6 των δὲ φανερέν .Qtiando vero ab alijs dicta narrat, ab .

coniunctione exprimit ceta, absque redditione qua eoru quae per is proponuntur, probatio continetur. Non enim

propositum est probare qua dicuntur,sed simpliciter enuntiare huiusmodi autem tradendi forma ponit ante oculos non repugnare auditores, sed sponte sequi,seq; ipsos praebere docendos,& istola contentos non vltra poscere 'quod in redditione continetur,ut dictiim est.Ex his autem quae accidunt ora sic descripto,& notat, o licet intelligere non esse signum aliquod, ut ij quos ante dixi, existimariat semper enim& ubique cernere est supra ipsum notas accentus acutivi spiritus deni quod si esset in iudicio con. a tentio,

187쪽

tentio, producere possem vetusta quaedam Eustathii exemplaria, in quibus reperire est oetisne compendio per principia ubique singulorum capitum scriptum.Verum' essatis, tamquam indelcriptio:ie quadam hactenus dicta lint. - τμη,sormalis nota,nisi,signiticat. quod quidem aggregatum, cum ex ora &- constet, neutra tamen constituentium vocum per se idem quod totum aggregatum utagnificat idque proprium est omnium signorum formalua, vi alibi quoque dictum est, Herodor. in Clio. μὴ si dir

m τι πινιι duae voces sunt quarum unaquaeque per se suara habet significationem, nec ullum aggregatum ex ipsis euadit,propter quod simul ut unica vox formalis describe.dae sint quod tamen Budarus fecit: quia saepe appositae inueniuntur apud auctores. in qua appositione το, Πι enuntiati'uum est,& orditur narrationem τοιν rui,autem transitivam

faculiatem habet ita ut inchoativa transitio ex ipsarum appositione fiat. Porro formales notas eas esse alibi quoque dicitim est, in quibus duae vel plures particulo in unicum sensuin conueniunt suamque aut na aut omnes

deponunt significationem, Maliam quandam induunt, Vede ὀπιμη proxime dictum est. De particulis οὐ,ουκ compositis. Cap. X. υ negatio, in responsionibus habet vim repetendi ve Ubum, quo fit interrogatio. Siquis enim interrogatus,

188쪽

οῖ,&oi κ. Is επα Γυm;respondeat,u, illud oti,tantumdem valet ac si υκ ε ραψα, respontum cuct.in simplicibus autem enuntiationibus interdum geminatur ου negatio,iamque ante ea bum,quam post verbum adhibetur. cumque necessario se cundum ου, puncto a sequentibus distinguatur, necessario etiam acuto accentu munitur ut apud Demosth. λδ τοαὶ γνους αἰωρον πὰ οῖα 'stiti Q. τολμίας ου BEνας νηρηκεν ei ,οιμα τα - γ m G απλῶς α piis reti in quibus ου secundo loco positum, non prorius otiosiim est sed negationis vim auget. Tametsi nonnumquam otiolum inuenitur ut apud Halicarnasseum de Thucydidis funebri oratione οδὶ δὸ λεοκβι GPDα ιος--α δίπο λυγισμὼν c. Γίτα Mirmi, misti νυώιλυ νους Ἀτερ- Vbi ei penitus vacat, nil quis aselectivum pro, 'opulativo accipi malit praesertim cuna praecedens interrogatio in negatiuam enuntiationem con

λυκ,adverbium, interdum non responsiuum est ad inte

M rogationem, nec destructiuum positionis, nec interrogationi iunctum parem arrirmationi vim haber. ut, οὐκ η o-escio ἔτι ρέξεινι- γ, Γεμξλετον μοι , sed praeter Cori munem eius usum, nonnumquam aduersaliuam vim habet

cum ironia Memphasi quadam ut apud Aristophanem in

Vespis.Vbi cum αγρος dicat, ου τοδουπου Σειρῆς ουδενοσηκουσαάρ, υδ ξ αυε τωι ρονἰ, subdita Φιλοκλεων οὐκ,δελ η ς αε Τουτυ αλ ω φου 1M . Nam aduersari via triuralleritoni leti politioni πιχρου, cum tamen potius illam confirmet assere nilo nunquam aduersarium credidi fle ipsum Φιλοκλε εα,adeo . G.ω λυεπις esse disputaturit. Perse autem αλλὰ aduersaliua, hunc lentum non praestitisset; careret eoim crino ironia Memphasi Differt autem sensus

189쪽

sensus particularum οὐκαλώ, in hoc loco, a sensu quem habent apud eundem in Nebulis Vbi cum Strepsiades interroget Socratis discipulum,αυτ g. m. ille autem respondeat, γεωπι ια. iterumque Strepsiades,Gτου ἡ ωσ1mn

per interrogationem factam, Mastruit illud negans gemmetriam ad Cleruchicae regionis, idest agrorum colonis assignatorum dimensione maed ad totius orbis terram me tiendam inuentam esse. Cum itaque particula οὐκ, semper ad verbum reseratur, animaduertendum est plerumque verbis ipsam praeponi in eadem comprehensione nulla interposta voce sin autem punctum , vel alia interpunctio intercedat,tunc aut ad praecedes verbum refertur, ut cum remouet vel negat precedentem positione,aut subseo uena verbum anticipate praesumit.ut in proposito Aristophanis loco in Vespis ουκ ἀλλύἐρή, σψεθ'οἴ- Τ. σην est enirn integer sermo, ουκ οὐετο ουτω κοιλώς---ετ .hia λέξειν, quae ex praecedentibus supplentur, ιλλο in ἐρημως Fυ - σὸν.est autem ἔθος inmota, ἐπιμβανον πί

-υs,quando enuntiatiue prosertur,duae voces sunt,quq causam negatiuam significantavi apud Homerum ,ου με φυγε Izτησα,&4ς άρ ia&ς ωομαι.Qitando vero interrogatiue siue simpliciter, siue cum indignatione, vel iro nia,vel emphasi quadam profertur, unum fit aggregatum. ω, nonne, vel ,an non,significat Aristoph. in Plutor ου

d 3 γ ἀλλ'επιτ mo;&c.an non haec maxima, sed alia adhuc maiora 3 Demolit, .cum ironia pronuntiauit, ὁμοιον- ου γαφοιο μυτυ κατηγse Aristoph. cum emphasi quae innuit alie uerationem,in Auibus. α Midium, ἔτεροι βήβποι

δεα Apud Lucian.cum indignatione prosertur, ου si ἐδίω

190쪽

ναμ .m quo casu το, si, non dicitur iterari non enim ad idem refertur' sed negatiuarum causarum anαλληλα est; quae vocis οὐ si repetitione describitur. Οὐ se, etiam cuinis, particula paratalico indicativi, probationi alicuius antecedentis seruit dupliciter autem probamus. aut enim consequens amrmatum, quod tamen antecedenti quodammodo aduersetur, inserimus tunc per si uis fit probatio,cui additur Passeuerandi nota, ut loco suo dictum est aut negatum consequens inserimus de tunc πύγγώ additur ου negatio, quae ad verbum paratati. ci fertur. Vt apud Antiphontem h- δέ Ἀλλων δυλων cis τίς καρ Καις. οὐ γνα ἐβασανιtομ, αυ ἀθ πωσδίυ ο Γυτα δὴ se τι πυ-ν GOφλῖροι bin;In utraque autem probandi ratione tam a frirmativa quam negativa, particula G,verbo tribuitur, quae actum tollat,4 ad potentiam reducat .s vero,la conditionali supplendae subi jcitur: ut in proximo Antiphontis exemplo verba,ουόνα ἐβασπι

νιο ,confirmant id quod praecessi, α -ουνδ. - et ἄλ

λων δουλων , positionem videlicet seruis non haberi fidem per positionem contradictor ij si cnim haberetur fides, sequeretur non torqueri seruos. cuius remotio,sed solent torqueri serui,ponit, fidem illis non haberi. Additur etiam vocibus ου γ ,,τα mi τε adverbium temporis quod in vocum distributione negationi tribuitur.ut apud Platonem 4υδί