Matthaeii Deuarii Liber de Graecae linguae particulis. ..

201쪽

mus.Sic infra in eadem fabula bi nauc

202쪽

addit μην enim aduersatauu est in hoc loco, ut in orasse μην In quibus illud animaduerte dum est, praedictas voces non esse sormales notas cum partes constituentes ad diuersa reserantur. vi in praedicto Galeni loco τὸ et ριην aduersati-ue negat, c. R ἐρωειν sum γνωει- Ut Stari βουβωα πυνξ ντας quos repetat negation alios ab alijsdiltinguit . ut sit ordo praedictorum verborum, ουμην νύ τααἐ Ωιειν ουτ. ti γνω&νme, ου ra Ud B βουβίου - πυρεξυνinc &sic, ν in sua significatione remanebit utrumque autem οὐ ra, ad subsequentes orationis partes referetur.Pari modo in ου λη ουδε, in οἰ- ναλλ'ουδ ,partes ad diuersa reseru-tur in constructionis distributione. id autem ουτε, ab ρυ- differat, vide in dictione . . , χὐμο ουδῆ etiam fornaale signum esse putaret aliquis, cum tamen non sit, ut cuius partes ad diuersa reseruntur; nam ουμην, negative ad uersatur oti εἰ autem, locnm, vesa me ponitur, cum repetitione negationis quae est in in .

οὐ μην αλλα, tres sunt particula, de quibus ut de unica voce,Budaeus docet, quod quamuis negationis speciem Z a prae

203쪽

I 8 Οὐ μην ριλλα praeseserat, tamen affirmationis vim habeati exemplis quibusda voces has Enim vero, At vero lsignificare ait. In quibus similibus omnibus, si ουμην, ad praecedentia reseratur , clare apparebit non unicum sensum harum, cum esse, sed ου μήν ad praecedentia referri, αλλώ diuersum aliud quiddam ponere loco eius quod per ου μην remouetur iram significationem ου μην, pro, non tamen, cum Budaeus etiam intelligar, tamen in ουμην αλλ ,non agnoscit. Harum itaque trium vocum μην aduersaliua in distribu tione constructionis, in inm, vel mo conuersa, anteces

dens locutionis efficit quod sublicetur plerumque;& idcirco, ου μην αλλα praecedere videtur in locutioniblis; reliquae duae conseques sibi diuidunt. Quarum αλ ponit aliquid diuersum ab eo quod peris particula in negatur. Isocr. in Panegyr. ν&ῖ. . οἰ a. τως πιγι mu δοξ υρ ρ tac,rim Muκ u

xmρου σχι s c. Quarum locutionum eius quae prior cli, sensus et huiusmodi. Praecipuos ita Graeciae rebus publ.negotij parui momenti operam dare, maxima quaeque aliis curanda relinquere: Post qua subi jcit, uod tametsi res ita se habet, non ideo reliquos negligere oportere, sed curare ut Graeciae ciuitates inter sese concilientur.μην itaque particula praedictae locutionis antecedes innuit, quod tametsi res ita se habear, ac si dixisset ἀρχαὶ me ea του- ουτ a se negatio deinceps illam consequentis partem innuit, non idcirco reliquos negligere oportere: ac sidixisset, αυδῶ ταἰαλῖste η νς, u εἰν reliqua consequutis pars in qua ponitur diuersum quiddam, per άλ coniuctionem pro

ι id est, sed id curare ut praesentibus intinicit ijs liberemur. Quatiis autem hanc originem habeat,& ad hance tyniologiam partes eius reduci possint in constructionis distii butione, tamen saepe pro amrmativa aduersatione sit- mul

204쪽

Ουμηνάλλα,ουδ, Ουμην . Igimul praedictis voces pro erutamen,& Attamen accipiuntur, cuius significationis innumerabilia ex epta occurrunt

apud auctores Inuenitur etiam interruptum non minqua, ut apud Platonem , μην αυτοι γε ἀλλ -- es ά; κίε riti Irλου μην αἰλὰ - πότερον αυάς γε α 1MενM . Inter

rumpitur etiam . . particular interiectione, οὐ μην enάλω.

negationi subditur: utuom, οὐ I sisitos τε autem si prae cesserit alter si υτ sequi necesse est. Galen. οἰώτας πις,ουτ Ud-ρε αντα c. Nam cum a Gi, idem valeat quod

vi ου sequitur ut δι, pro G accipiatur.Quod cum per se stare possit etiam si alter u non praecedat, vel subsequa tur efficitur ut A quoque per se negationi iungatur, quae simplici negationi respondeat τε vero propter τε particulam, quam temper alterum τε subsequitur, ipsum quoque per se stare non potest,sed alterum odo semper requirit, Vt dictum est. Oυ πω, etiam quasi formalem notam Sc aggregatum quoddam describit Budaeus & Nondum significare docet, lupprimen μην particulae vim aduersaliuam,qua fit ut ευ μή, artis vox,Nondu tamen, vel Attamen nondum,signi ficet.Vt apud Demosthenem: οὐριην-τέτο βούλε α λέγ' cum itaque partes vocis huius ad diuersa reserantur, aggregatum ullum excipiis fieri non potest: non magis quam exου μην πττε, μου Δην πω τε vocibus,&si quae alia limili modo coaceruantur. Quare singulis sua vis tribuenda est, ut de singulis suo loco dictum est. Nec vero quia sub uno accentu profert,ntur voces ου μην - pro uno quodam habenda sunt sic enim quamlibet enclaicam vocem non ut partem orationis,sed ut partem syllabam eius cuius accentu regitur,existimare Oporteret. a.

205쪽

particula quatenus illativa est, Midem quod οὐκ ui, signincat, non solum explicitarum ratiocinationum conclusionibus accommodatur, , idest,ergo significat, sed simplicibus quoque positionibus deseruit quae tamen ecqucviis niodo concessis consequuntur vel lum untur: assumpti ita vim habet ut Pisum ex quo postea aliud colligitur seu insertur. atenus vero transitiuum est etiaderra usum praestat quem --a ut de illo dictum est I-gn h. at do itur, itaque tape etiam abundat apud Homeruccidet odorum, que alios auctores,tum per se tum etiam quibusilam alijs sociatum. Holner. Illa d. g .φηM: 92 υ s. νεῖσα Κρονιωνα Plato Fi ρω - θοιμοῦ περ oua si 's lic- ω, prout iplici ως, apud Pausaniam Uzικουυων GάVγλων, ουἶτα οραριιωγα δεῖ σωυηγαγε το4 ,ga Vbi, Demum,vel Tandem significare potest nam moeccuoque significat . quae significatio saepius in δο , voce reperitur, ut de ipsa dictum est. Apud Ionas in proba,

dicitur

ΟυΠ,Vt μητ3,duae voces sunt in quibus neutrum nomen m. particulis οὐ, subiungitur eisque in masculinodi seminino genere respondent voces. κηπιέ μου Vt igiture t ς, idem valet quod ρυρδεις. ut apud Homerum Iliad.α. .ου-

n wα, m ιδεα φοβερον rei γῆ σr αλερον ουτ γξωτα οφλειν, ἀλλὰ μη, Τοκλης LN reliqua ideli periculum imminet non dicone ridiculus videaris, sed, c. Additur huic voci , me, MPm ν, fit ata που. quod tametsi interrogatiue, cum indignatione etiam nonnunquam prosertur,non tamen coniectura vacat. Aristoph.in Ranis, ε ες ουπλου mυ που

206쪽

OυΠ, υχari, Moi, die . intιεις οπησε τα 'o H κλεαγ ἐσκα ασα, nunquid,vel an se te, seu num serte serio fieri putasti quod ioco ego feci sie Plato interrogatiue, o που g Θεοδε ε ἐγὼ Στὸ φιλό&γατάκοι κιθμου quae interrogatio me ναγώ, pronuntiat da est. Obssi,autem ultimam diphthongum habens , cum asseueratione negat ut de u δῆτα dictum est saepe apud Aristoph. ουτοι-ἰτία Δημη α χωρήσης Eri nequaquam citae. minime vero. Malibi, οἰὸ6ι ροτα ιξ'. χ3ri, vo atqui uoca est, quippe qua dupliciter accipis tur. Nam si gn,διηγημοτικῆς, Στοτα κἀς, vel vim Misage intolligatur; tunc ου an, duae voces erunt, Non quod, significant Indicativo iunctae, ut ουχωνκαν τουἶρις vi ατ7ον-γGιτο idest, non quod in his quoque deteriores partes tulerit. cui additur nonnunquam μη, loco ου, negati uar,si negare opus sit ut apud Luci an et an UM si oti οἶμαι,idest, non quin honestum esse censeam. cum vero vox ora neutram praedictarum significationum retinet, tunc zii non simpliciter negat, sed ut ora, ampliationibus se uit,&formalis nota esse dicitur. Cumque ampliationes modo in amrmativam, modo in negativam desinant, si in affirmativam tendit ampliatio, ,μη ΟΠ, pro, non solum ac-cἰpitur ut, ουχοτ τλο, άλ- si si in negationem tendit ampliatio,pro, Non solum non, accipitur, , ου g tapud Athenaeum , υχ οάη πνα et σύλεπονme, α ιυδ αὐηλοκ non solum non intuebantur quemquam nostrui

sed ne se ipsi quidem inter se.

O s- , etiam ut οὐχ n,pata ratione utrumque signi

cat,iuxta verbi qualitatem,eυγε cam in επιτο,non mlum hoc secit. 1υκὲ ποιησε, non silum non secit.

Interrumpitur etiam, ἡρπως,, particulae interpositi ne Demosth. 6 μειδίου.ου a mei. το ἀ- βειθ ε πιναει--ους τιMs GH oram οἰ-μ reliqua id est, neque

207쪽

1 ὲ Ουκουί,5,ουκο-. πιο mi m κεκληκεν νώς. res Ondet seruus, obvia δή is λεγου σι δμαὶουκά υo.Quibus in locis&similibus εἴκοων .cum accutu in penultima,interrogative prolatu iv, legi debere suspicari possumus. Negativa autem interro. gatio in auarmativam enuntiationem resoluitur. Neque

enim quia in praedictis locis quadrare posset vox sensus D ML'aggregati idcirco m,oi tota, idem quod, ἰμta significare dicendum cli. cuiusmodi transumptione modice, tendum esse in investiganda vocabulorum lignificatione ali.

bi quoque dictum est.

vivis, si secundo loco positum aliquid negare opus sit ut apud Demosth. οὐκ in ουδ S miησαι, τί--λιν Malutis ιυδ AG λεκτεον. Vbi ουδὲ πιαι κατειθί ρu odixit cum prius de quibusdam alijs non esse dicendum dixisset. quod non est geminare,seu repetere negationem, ut sentit Budarus,sed nouam negationem afferre, ad praedictu respectum significa dum. sic ad expressionem argumenti. fortiori subditur eυδ negatio post υκουυυ,apii dilatonem rουκο- λεγε ι γε υδ υπι- νάει ειδε,ν. in quibus talis ratiocinatio innuitur, ut, si nec ab ipsis Homeri sectatoribus hoc dicitur,sequatur nec ab alijs quibusdam dici. Ουκcu υ,etiam interrogative dicitur,ut ei via piid Aristophanem in Pluto ου κηώρα ονοπι - θεω/-γνυ ἐμνε- ων in ἰ quae negatio in affirmativam enuntiationem re soluitur. apud Lucian ουκογώ7εν, ori δεόμεηαυοππι- μωνος ρι θεοί; sic etiam ουκα- .ut si clicas δουκουωωρον ἐγύαυπ- ι;Sophocl. in Antig.cum vehementia interrogatione sociauit, inducens Creontem ad quendam nuntium pr

trahen

208쪽

s. ii O, pro ου si,videtur accipi apud Homerum Ο Μ. f. Vbi inducitur Vlysses ad Antinoum dicens: δα λεω

stathius interpretatur. ' Merue. - - . Οὐμvs αλλά. i.

209쪽

non sit Eodem modo differt οὐ πιδευ, ab οὐ τει, aquo origuae traitit.

υνα ρ- etiam Vt aggregatum quoddam describit Eu daeus,atferens exemplum ex Demostiae nec οὐ γνο-ς τὰ σῶα, βό OB Πνος ω ταυτους ταῖς ημεους μειλ ωῆναι,ἀλλοι, idest, non enim tantummodo corpus alicuius his

diebus iniuria at fici indignum ex illimabatis,sed &ittera. Vbi ου' πως, pro οὐχ οπως o, dictum est & quamuis υχοπω nota formalis sit, ut in qua constituentium particula. rum nulla per se id quod totum aggregatum significet; tamen ei γ Lως, non dicimus aggregatum esse, non magis quam ρυμο μη. In quibus , si, ad aliud refertur, potestque tam adesse quam abesse μη, vero verbo sequenti

tribuitur

De particulis οἴ-ζόου αἰ- αυδδε harum similibus. Cap. XXI.

Oυτυς, adverbium notae significationis, respondet πύμως me et D εολική.& plerumque m,coniunctionem sibi lubiungit. Quae tamen coniunctio, saepe per se praedicti ad uerbifollicium praestat. Quod nisi quis animaduertat,

consequens sermonis in unum rediget cum antecedente,

putabit deesse consequens. ut apud Xenophontem e. ut αδκον εῖ Ibita, murri που -οας Ai is , mi A&c. Vbi subintelligitur 9m, coniunctioni , praeponendum: ut sit integra locutio,οῖ--το αγι πῖν,4 reli qua . in quibus continetur consequens seu pollersor pars της et ciλης Antecedit etiam adverbium hoc. -

φωνηA πῶς dictum est,in ad constructionis ordinem redi-- getur

210쪽

ra quamquam apud auctores semper c. 3 φωνημ m, antecedens quidem cum o adverbio postponitur,consequens vero praeponitur plerumque linea in articula .cuius exempla passim apud scriptores occurrunt.Isocr.in Pa

betur etram in hoc lensu ubi aliquid constitutum ac decretum fuerit. Aristoph. in Auibus. οἶ- δειω sit, id est ca

terum eamus intro. vel VHGbnu, hac conditione introeamus. Sic infra in eadem fabula Vbi inducitur Promethensve lato capite, indignatur quidam quod ipsi se non proderet amplius, negat se responsurum nisi se detegat.respo-

de Prometheus , υτ 34 μυελωμμα . ita demum me ostendam. οὐ μίμ