장음표시 사용
171쪽
L erspicuum est ex priori capite Deum , eum
vera et sincera animi propensione seratur in omnes homines, omnesque salvos et beatos esse velit, O .mnibus etiam gratiam , et necessaria comparandae salutis praesidia et adiumenta suppeditare. Verum quamvis in omnes omnino homines, Etiam repromhos haee gratia diffundatur. qua si recte uti velint, filii Dei essici possint, et regni coelestis haeredes; non tamen par et aequalis tribuitur omnibus. Idcirco multifformis vocatur in Scripturis; et sicut in aliquibus copiosa est, et exuberans, ita aliis modiee et quasi eum parsimonia dispensatur. Quod eleganter exponit auctor Ith. de vocat. gentium Lib. II em. XXXIJ . . . . Gratia Dei omnibusae hominibus adsuit providentia quidem pari et ho-m nitate generali, sed multi modo opere, diversaque ae mensura; quoniam sive occulte, sive manifeste,
172쪽
ipse ast, ut ait Apostol. , Salvator omnium, nauis xi tua fidelium . . . . . Quo et illud spectat S. Ful. gentit; qui de gratiae distribulione loquens, hesto habet sLib. I de Meritate praedestinat. ωP. XIV . . .n in cujus gratiae largitate quidam non leviter ero rant existimantes eam omnibus aequaliter dari ...is.
II. Pervenimus nunc ad profundissimum praedestinationis et reprobationis Mysterium, cujus quasi superficiem per fidem cognoscimus, abissum autem intueri non possumus. Nullibi, quae de gratiae inaequali distributione diximus, certiora sunt simul et occultiora; certum est, aliquoε esse, quorum saluti singulari cura invigilat Deus , quoa aut incolumes servat a vitiorum contagio, aut post multa etiam sagitia subito oecupat, ne in vasa electionis transformat omnipotenti virtute. Certum est, alios econ. tra quodammodo exclusos esse a filiorum Dei consortio, cum nunquam ad eognitionem veritatis Perveniant, aut a gratia excidant, antequam ex hac
vita decedant; quia gratia illa praepotens, et emeaxquae electos ad salutem perdueit, aut praeterit eos, aut in medio vitas cursu , sive in meta ipsa destituit. En mysterii inaccessa altitudo i En gratiae profunditas profundissima l . . . . Cur illum potius, is quam illum liberet, aut non liberet, ait S. Au-- gust. D. ad Sixtum C IV alias CVP, seru-- tetur, qui potest, iudiciorum ejus tam magnum
M profundum; verumtamen caveat Praecipitium ..... III. Praedestinatio pars quaedam est providentiae, eoque nobilior, utpote quae versatur ei rea naturas liberas, et finem earum supernaturalem. Si genera
173쪽
tim sumitur, ad inutiam pomae, ut ud bonum pertinet, et in utramque partem ab Augustino, ejusque discipulis interdum accipitur. Verum frequentius, et libentius tam Augustinus, quam discipuli ejus in ho- nam partem eam interpretantur, quatenus est gratiae, et gloriae praeparatio. Ut Providentia, sic praedestinatio mentis simul et voluntntis actus complectitur, et quamvis etiam Praescientiae nomine quandoque designetur, ut ad Rom. XI 2. . . Non reρulit Deus Plebem suam , quam Praescisis. . . Saepius tamen electionis, decreti ProρOsiti vocibus exprimitur, quae ad voluntalem magis pertinent. Graeci utuntur
verbo προορίζειν, quod non praescire est, sed praefinire, aut prius definire; et S. Augustinus ita praedestinationem definit sLib. de dono Persese. Cay. XIV)... M Haec praedestinatio nihil est aliud, quamae Praescientia, et Prumaratis. beneficiorum Dei, is quibus certissime liberantur, qui cramque liberan-ν tur . . . M. Neque Putandiam est, Augustinum eae-lerosque Patres discrimen quod dani posuisse inter praedestinationem et electionem, ac si prima ad gratiam lantum pertineret, altera autem ad gloriam omnes uirumque vocabulum confundunt, et sic tite lectionem, si e et praedestinationem tum ad gratiae praesidia, tum ad praemium gloriae eomparant. Hinc
illa Praedestinationis definitio, quam S. Thomas magistralem vocat In I Diss. 6o quaest. I art. ID,
is praeparatio gratiae in praesenti, et gloriae in suturo . . Iv. Praedestinationi opponitur reProbatio, et Diaeut praedestinatio est voluntas Dei essieax electos
34 salutem aeternam perducendi; ita reprobati omis
174쪽
nomine intelligitur decretum aeternum , quo uti qui propter sua peccata excluduntur a vita aeterna, et poenis aeternis addicuntur; nihil enim Deus in tem pore essicit, quod ex omni aeternitate saetendum non constituerit. Nonnullis est pura omissio praed stinationis, cum Deus electos suos ex mussa perditionis segregans, alios relinquit, . ac quasi praeterit. Reprobatio, o junt, est simplex negatio, aut suspensio actus in Deo non praedestinanter sed quid sibi vult ista suspensio actus in ente infinito et persectissimo Τ Aut quaenam est disserent in inter hanc praeteritionem, et positivam exclusionem' An inegativam re prohationem admittunt quidem , sed eo sensu, quod eam hon in mera actus suspensione collocent, sed in actu positivo, quo Deus ali quos praedestinando, Blios non vult praedestinare, et consequenter a gloria excludere. Nohis videtur perinde esse, sive reprobatio , quae negativa dicitur, sit pura negatio, sive actus positivus non conine edendi gratias ; eadem enim dura et acerha incommoda ex utroque modo explicandi consequuntur. Mulli igitur Theologi nullam negativam reprohationem admittunt, nisi post praevisionem peccatorum : quo sensu Rc epta etiam positiva vocari posset. V. De Praedestinatianorum erroribus supra, quan tum necesse est, diximus; atque tam impia doctrinae portenta semel recensuisse sume iat. μωνων,
qui tom. I lib. IX et X gravissimum hoe et din
ficillimum argumentum copiose et erudite pertrae
etat , hidem Cal inuta , Bezam diliosque propter
175쪽
pestifera de praedestinati une et reprobatioue dogmata ita exagitat, ut simul doceat, ea non a Catholicis modo, sed a plerisque etiam, qui Calvinianae haereseos labe insecti sunt, fuisse proscripta. At multi tamen ab errore non Prorsus recesserunt , quia id tantum concedunt, reprobationem non fieri' ante originalis peccati praevisionem. Ian- senius, ejusque assectae, qui ex haereticorum lando suam circa gratiam doctrinam mutuati sunt, inter alia docent, peccatum originale etiam per Baptisma dimissum esse primam causam formalem damnationis aeternae reproborum. VI. Catholicorum sententiae ab ea opinione Pendent, quam circa gratiae essicaeis et sussicientia naturam defendunt. Et sicut omnes in eo consentiunt, quod gratia essicax detur, in explicandis autem ejus proprietatibus differunt inter se; ita ethie. In iis quae ad fidem Catholicam pertinent,
una omnium vox est. Oinnes Praedestinatianorum aeque ac Pelagianorum impia commenta repellunt:
at ubi disputandi libertas conceditur, hoc suo jure
plene, et quandoque intemperanter utuntur. Primum quidem in duas partes scinduntur, quarum tina contendit, Deum electos suos primum destinare ad gloriam, tum gratiam dare et perseverantiam, ut certo salventur, quos salvare decrevit: altera econtra docet: praevisionem meritorum et Pe severantiae praecedere decretum praedestinationis ad gloriam . Sed utraque ex parte Iierum non Uno m. do omnes fiententiam suam explicant. Si Thomistaseonsulimus, Praedestinatio nihil est aliud quam de
176쪽
erelum dandi gratias physice praedeterminsntes, Praecipue sinales. Eadem sere est Augustinianorum sententia posita pro praedeterminatione phisica delectatione moraliter victrice. Alii praedestinationem ad gloriam hinc pendere volunt, quod Deus gratias congruentes, et perseverantiam certis hominibus largiri decreverit. Manent adhuc scientiae me diae asseriores; atque Dolatu dignum est in systemate hoe ex aequo defendi posse praedestinationem ad gloriam sive ante, sive post praevisa merita gratiae. Primum Bellarminus et Suaregius defendunt; secundum Lessius, aliique. Illi dicunt, Deum primum destinare ad salutem; deinde iis, quos salva. re decrevit ejusmodi praeparare gratias, quibus videt eos, si dentur, responsuros fore. Hi volunt, primum eligit gratias, quas Deva per scientiam me diam scit essicaces sore, tum praeviso consensu et Perseverantia ad gloriam praedestinare. Sed in his quoque non exiguae obscuritates sunt: alque ut de his controversiis generatim dicam, non raro mirari subit, viros graves et aculos de profundissimis Deinrcanis cum tanta asseveratione loqui, ut eos crederes divinis consiliis adfuisse, aut potius mentem divinam secare in minutissimas partes, et quisquapostmodum has partes eo, quo Iubet, ordine collocet, et ita eam formam decretorum effugat, quae suo systemati est commodata. Li Fou. m. Ia
177쪽
Datur rem ex starte Dei praedestinatio. Pxon. I. Ex Sc turae Testimoniis. Nihil potest expressius desiderari, quam haec Christi et Apostolidieta e Matth. XXV M. . . . Venite benedisti Patri.
mei, Possidete Paratum vobis regnum a constitutione mundi . . . Lue. Xli 32. . . . Nolite umere 'usillus grex , quia eo lacuit Patri Mestro dare oobis emgnum. . . . Rom. VIII 3O. . . . Quos Praedestinauit,
hos et Moea, it; et quos vocarit, hos et justi avis; quos autem justi avit, illos et glori aMi . . . . Ephes. I4 et 5. . . Elegit nos in φso ante mundi constitutionem, ut essemus sancti . . Prie destinarit nos . . lecundum nrπOsuum voluntatis Uae. . . .
Paos. II. S. Augustinus qui ex professo contra Semipelagianos duos libros conscripsit, unum de praedestinatione Sanctorum, et alterum de dono Perseverantiae, non semel assirmat, se nihil aliua docere, quam quod tota semper Ecclesia tenuit. . L. Praedestinationis hujus fidem, ait lib. de dono Perse . ea P. XXV, quae contra novos haereticonis nova sollicitudine nunc defenditur, nunquam E . elesia Christi non habuiti .... Magistro consentit S. Prosper, qui in responsione prima ad objectiones Gallorum ait. . . . . Praedestinationem Dei nullus
178쪽
Nemo sine Neciali reuelatione scit se esse praedestinatum.
Pstoa. I. Ad praedestinationem necessario requiritur justificatio, et perseverantia finalis: alqui pro-halum est, parte I cap. I propos. V, neminem sine speciali revelatione certum esse posse de sua
justificatione- et parte II cap. I f. II propos. II l
perseverantiam finalem speciale Dei donum esse. Ergo et C. Pao a. II ex Concia. Trident. quod nostram de dono perseverantiae assertionem disertis verbis deins nivit sess. VI can. XVI: de ipsa autem praedestinatione ila docet cap. XII ejusdem sess... n Nemon quamdiu in hac mortalitate vivitur, de arcanon praedestinationis mysterio usque Adeo praesumereis debet, ut certo statuat, se omnino esse in D
n mero praedestinatorum. . . πο
Praedestinatio ad gloriam fia post ρ PMisa meritam gratia eo aratra Paos. I. Quando de areanis divinae mentis eo uinsiliis agitur, nihil definire praesumat humana ratio praeter illud, quod Dei ipsius testificatione didicerit-
179쪽
Jam si observa se hanc regulam velimus, sucae erit, quae verior sententia sit, ex permultis Scripturae et veterum Patrum testimoniis colligere. Primum quidem latere neminem potest, ita de gloria et beata vita loqui sacras Scripturas, ut certum sit eam electis a Deo destinari . tanquam praemium , tanquam ex meritis, quae certe Deus praescivit, pendentem , et cum illis ordinatam. Vide quae paulo superius de meritis bonorum operum dicta sunt.
. Sunt et .lia permulta, quae absolutae praedestinationi ad gloriam repugnant, conirn id omnino
persuadent, quod nos adstruimuη . Deum ex Praesensione meritorum suam cuilibet aeternitatis sortem designare, et ad salutem eligere eos, quos in Reeepta gratia et iustitia perseveraturos videt. Cum judex Mailh. XXV ad electos dixisset. . . , Venite benedicti Patris mei, peremite Panaιum Uobis regnum
a constitutione mundi . . . rationem addit, cur ipsis praeparatum fuerit regnum .... Esurioi enim, et dein distis mihi manducare etc.... Unde S. Chris Ostomus
ita in hunc locum commentatus est ho m. VIII in eap. XXV Matthaei. . . . Venite benedicti etc. . . . Quaenam causa huius p Esurioi enim etc. . . . Nam antequam nati sitis, quia sciebam Mos hini modi δε-turos , haec Mobis a me Praeparata fuerunt. . . . Et eum Apostolus ad Boman. VIII scribit. . . . Quos raescivit , et Praedestinaost conformes fieri imagini Filii sui . . . An non prescientiam ponit ante praedastinationemΤ Deinde hoste magis adhuc eonfirmans
addit: Quicunque enim ita a Deo praedestinatur,
180쪽
i Z iis primum vocatur: et ubi vocalioni respondet, iustificatur: et ubi in iustitia perseverat, glorificatur. Recte igitur S. Ambros. in haec Apostoli verba ait lib. V de fide cap. II. . . . Apostolus inquii: Quos
. praescivit et praedestinavit; nota enim ante Praeis destinavit, quam praescivit; sed quorum meritam Praescivit, horum Praemia praedestinavit Disertus ad no iram sententiam videtur hic alius Apostoli locus II Timoth. II ao . . . In magna mo non solum sunt Masa aurea et angentera , seu et lignea, et fictilia: et quaedam qtiidem in honorem, quaedam atilem in contumeliam. Si quis ergo emundaoerit se ab istis, erit vas in honorem sancissiciatum. . . . Hacte postrema verba indicant ab Ilomitiis voluntate et opera pendere, ut vas honoratum fiat aut ignobile. Sunt et alia Don pauca Apostoli testimonia quae praedestinationem post merita adstruimi, ut illud I Corinth. IX 27. . . . . Castigo COFus meum, et in serMittitem redigo, ne forte cum aliis PradicaMerim, φse reprobias esciam ... Item Roman. VIII I7. . . . Si filii, et haeredes; haeredes quidem Dei, cohaeredes autem Christiι si lamenco alimur, ut et conglorificemtir. . . . . In eandem sententiam scribit Apostolorum primceps Petrus epist. II cap. I. . . . Satagite, uι Perhona νera certam Mestram Mocationem et electionem faciatis. . . . Quis non videt electionem ab operum meritis quasi suspensam, neque in certam, et abs lutam transire, nisi post praevisam eonditionem im