Leipziger Studien zur classischen Philologie

71쪽

De ornatu.

A. tropi. i lj translatio γεταφορῆ. cf. Rogehattus: d. Metaph. b. d. ait. Re . 1886, FG: prol. p. 11 adn. 73. Nihil crebrius usu venit quam ut verba de re militari sumpta ad litem transferantur: αλέσκεσθαι XIV, 7, διωκειν

XV, 1, λαμβάνειν XIV, 16, 18, 30, παρασκευαγιν XIV, 10. XV, b ses XXVIII, 7-XIII, 26), φευγειν XIV, 24, 33 ibis3, 36. XV, 1. - cf. F: ad Ι, 47. XIII, 76, Gleiniger: Herm. IX p. 17 I.

- Paulo audacior ea metaphora est, qua scriptor Or. XV. usus est in k 2. Nuncupat enim thesmothetas τοῖς τιθέντας τὰν αγιυνα IIJ, 80 proprio sensu). Sed superatur haec audacia manifesto eo, quod legitur h. 90: τ. ταξιν Drcεῖν τῆς αἰδοῖς. In illa igitur elocutione non haereo. )2 antonomasia XIV, 16 του υἱέος τοσαυτην δειλέαν' κaτaγνωνat. Etiamsi in ceteris orationibus eius figurae exempla non invenirentur ses. Bb: p. XV , tamen anton. loco illo nihil suspecti haberet. Nam ut omittam cum de Alcibiadis filio agatur, eam satis promptam esse, illa Verba sunt synegororum, qui quin sic locuti sint, eo minus dubium

sit, quod actor 30 ea cum incisione perstringit. 3ὶ illusio. Praeter id exemplum, quod modo laudavi

ij In universum sequar ordinem eum, quem instituit Volymannus mei. d. Grch. u. Rom. 188b p. 4lb Sqq. 2ὶ Translatio inosi etiam in voce προπν,μακίζω XV, 6 cf. ROSch. p. 29 . Sed hoc verbum semper fere usurpatur Sensu tralaticio. - V. P. 54.3ὶ Post Hirschisum verba tos. θεώ.. deleri iterum iussit Halberisma p. 33. Sed eius sententia explosa est a F': phil. r. II p. 139 καταγνῶναι - stliquem suspectum habere de aliqua re, saepius; cf. XXVI. 2 .

72쪽

XVI, 15. XVIII, 5. XIV. 41 de vita publica: δ. προς τὴν trόλιν V. s. προς . cf. XII, 3b, 98. XXVIII, 15. es F: index

C. s. hae V.

5ὶ lito te s. Exempla communis generis: XIV, 19, 23, 2b, 27, 3l, 34, 37. XV, 8. cs FG: ad XII, 63. XIII, 23.6) circumlocutio αερέηρασις) Bb: p. XV. - Glei niger

ου γορ ιιικρὰ τα auαρτωιατα et quae sqq. - Adamat etiam Lysias prooemii vim exaggerare veritatis traiectione; es B: P. 410. - T: Oλ λ τ. νοιι υ μονον αὐτον των πολιτῶν ἔνοχονεὶναι. Hoc est genus non rarum exsuperationis, qua reus solus, quod leges violaverit, Reeusatur sci. F. . XIV, 33: τιμην παραπασιν ανθρωποις κτνησασθαι. Lenis est hyperbole et usitatissima i); locos collegit F: ad hnnc locum et XII, 60. - Omnino haec vox πας in deliciis habebatur, ut alicuius criminis magnitudo augeretur. In XIV. et XV. his quoque locis XIV, 9:

ὁ ἐυῆν ..., τουτέον απαντ υν χρη, 42: περὶ παντας τοῖς θεους σεβν κασι καὶ εἰς απασαν T. resti ν ηsιαρτηκασι et πεπονθασι τε Garra καὶ πεποιηκασι. B - Praeterea tropus superlationisti Similis est superlativi exaggeratio adiecto geneuvo παντων; es. Si 2 p. 112, Schultz. P. 40.23 Quid restituendum sit, certo diei nequit; cs. F, culus emendatio-Diuitigod by Corale

73쪽

considerantes omnia excepta conviciorum exaggeratione sXIV, 423 ex ingenio et indole Lysiae dieta esse concedemus. Attamen quod attinet ad or. XIV., unum est, quo gu8picio Suscitatur: est magna eorum multitudo. Profecto nou meminimo in genuina oratione tantam copiam coacervatam Videre.

et quae sqq. Tentat igitur actor praetores commoVere, admonens quid ipsi sentirent, si thesmothetae in docimagia contrago pugnarent. Sed quadrat nec comparatio ip8a, quod praetores reo lavent, thesmothetae autem accusatori adsuisse putandi essent, nec Vox καταφηφέ σθαι', quod is, qui in examine illo repulsam tulerat, ullum detrimentum bonorum aut capitis non fecit. Atque num ea sollertia laude digna haberi potest, secundum quam eadem sententia, cuius vis iam exhausta sit, per duas 3, 4ὶ continuatur et bis etiam repetitur 3 An eo modo argumenti illius auctoritas augetur 3 Haec sane ista est copia gententiarum et Verborum, qua Lysiam abstinuisse Dionysius docet. 9 transgressio verborum sυπέρβατον) cs Sch: Obs.

nem secutus sum. Cum Κ: II. CV p. 2bb obsistat, adsentiuntur censor F itu. Cendibi. et Roe: Z. f. G. 1877, 7.l Iure opinor F. in altero membro desiderat ουδενος. Fortasse gitolerabile est Myndeton, pro oυδέ illud ουδενος scribi potesti concinnitatem hoc modo augeri nemo non videt.

74쪽

De orationum quas inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 73

p. 29 sq., FOe: p. 33 sq., Leb: p. 77, 8 I, F: ad XII, 94. XIV, 3b,

Si l p. 545. - Ιn universum verborum collocatio simplex et iusta est. ij Neo tamen desunt hyperbata. Ut autem omittam, quae sescentiens leguntur velut XIV, 15: ων χρν μεμνημένους,16: εἰς ι ελαβετε ἐξαυaρτάνοντα, 23: ὴς αξιον ὁμας ἀκουσαι, 36: κακως OUς τ' ἐν ποιεiν τιὴν πολιν, XV, 8: sστε Οἰδένα χρὴ των δεομένων gaepissime ea verba, quae coniungenda sunt, discinduntur pronomine personali atque id maximo ita, ut Oλως a sua voce separetur XIV, 3b: Oλως αυτ si μιε-

σφοδρα. - ΕΚ aliis orationibus multa congesserunt ei uv. dd. , quos commemoravi. - Alterum genus transgressionis illustratur his exemplis XIV, l3: τους ἀκοσιι υντας ἐν τεῆ πολέ/ιto, 39: τοῖς τεθ νεωτας ἐν τῆ ναυμαχιρ et υπὲρ των δουλα σαν- των τοὶς πολεμέοις. Ea igitur, quae inter articulum et substantivum spicp., adieci.) ponenda erant, eum neglegentia quadam laxe adneetuntur; similes loel gunt: I, 18: τα γιγνοιιενα ἐν τῆ οἰκέρ, XII, 77: τοὶς εἰρη/ιήνοις τροποις ια' ιμου fosFO: p. 280), 82: τοῖς απολέσαντας την πολιν, XVI, 43: τας γεγεν ιένας συιιπορας τῆ πολει. Peculiari loeo collocationem vocis πολις paucis tractabo. Iam Leb: p. 87 observavit a Lysia hoc vocabulum saepius ut efferatur, in fine vel enuntiati vel membri poni. Praeter eos,

quos modo exhibui locos sXII, 82. XIII, 43ὶ laudo hosce XII,

I Non frustra tentavit Roprenns Bem. ub. Ech. IV-ι- u. Satzyliederatello. certis legibus circumscribere, quemadmodum Graecorum seriptores verba eollocare consueverint. 23 De particulis M. ἔνεκα, Mέν. υαλλον tam suprR dictum est.

75쪽

igitur auctori hanc collocationem pergratam fuisse. Atque haec est causa, cur in k 47: φιεγάλη δ' ευτυχέα το τοιουτων πολι- των απαλλαγῆναι πολει sic Xὶ tuear vocem πολει addito nimirum articulo τῆ -)Restat, ut indicem, quam turpem transgressionem admiserit scriptor or. XV. in t 2: εἰ ἐν τῆ υιισἐρρ δοκιμασέρ etc. verba scripsi p. 72ὶ. Etenim unusquisque, qui primum legit

haec verba, ιιων de ἐθέοντο dependere arbitratur, cum sententiae contextu flagitetur, ut ad κατα ιν ἐζεσθαι reseratur. Omni mehercle caret elegantia et Venustate. Proprium genus Verborum collocationis est chias mus XIV, 4: oπως αν υιιεὶς νυνὶ περὶ αυτ υνγν ὐτε, οἴτω καὶ τον ἄλλον χρονον η στολις χρήσεται, 10:ουδέποτε οπλιτευσαντες, I πευσaντες δε καὶ τον αλλον χρονον sv. p. 40, 68), 30: ος επεισε Λεκέλειαν Αακεδαιμονέους ἐπιτειχίσαι cum transpogitione eorum verborum, quae consocianda sunt). 43: ἀδικεiν ιι ἐν νομέσαντες, Olos ενοι δ' εἰς το λοιπον χρησ0 ιODς εσεσθαι scf. I, 25: ἀδικεἐν ιιεν coiιολογει, ηντιβολειθε. . ιινὶ ἀποκτεii ae cf. F: ad X, 1 l), XV, 2: οἱ τιθέντες τον αγ ἄνα καὶ τrν ψῆφον διδοντες. De chiasmo uberius egit G: de arg. p. 346 8qq. D. figurae. M verborum.

voculas αν, δέ, ειεν tractarem.

38, 41 cur haec transgressio exsistere non potuerit, manifestum est. Quare solum o 3l et 35 excipiuntur. 2J St 2 p. l 16 corrigit την ποLν, quam lectionem recte postulari a Marklando XXVII, 3 concedo sminus eleganter Heldm. P. 21 Sq.: ro σω - θηναι καὶ μῆ ἐν T. πολει cf. Roe: Z. f. G. 1877, 23. Ceteri quid sentiant.

76쪽

De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 75ODχι πολλών κaκιον αἴτιον γεγεν/ημένον λὶ cf. Bb: p. X v sq.,

Carei p. 19. 623: δια μέν - δια δέ in contr. cf. XII, 47.

Οἴτε. Quorum locorum quamquam aliquot ea specie sunt, ut e genuinis orationibus confirmari possint, tamen iterum offendo tu cumulatione. Nam si exempla a Bb': p. XVI collecta perlustramus, videmus ipsis in or. XII. et XIII., quae ceteras ambitu longe superant, non plus ter adhibitam esse hanc figuram. 4 Zeugma. V. p. 18, 20. 5ὶ an nominatio sπαρονομασέα) Bb: p. XVII, FG: ad XXV, 24, Schulla. p. 38. Nisi forte huc spectare existimas XIV, 10: oodi moreοτ' oπλιτευσαντες, ἱππείσαντες δέ, 23:αποφηφ. - καταφηφ., 42: ἐπι μὲν τοῖς καλοὶς αἰσχυνεσθαι, ἐαι δὲ τοδ κακοὶς φιλοτι/ιεῖσθαι eius figurae nihil reperitur. 6) paro moeon XIV, 34: τους ιιὸν πολεsιέους ἐζήλασε, των δε motiτῶν. . Hoc ipsum a Lysia saepenumero adhi

13 Quod adnotat RFu: ad XXV, 6 in prioro membro. ut concinnitas exoreretur plena, omissam esse particulam καἰ, quod idem secisset Lysias XXV, 6, non verum est. Nam etiamsi Eollemnis formula est πολλα καὶ

ἀγαθα iXIII, 93. XXV, 4, 1l etc. . tamen etiam deest alibi particula illa V, 3. XII, 64.23 Typographi culpa legitur In hoc capite XXX, 3 pro XXXIII, 3. Liceat cetera menda corrigere, quae notavi; p. XVI adn. 4 l. XXIII, 27spr. XVIII. 273; adn. 7 l. XXIX, 6 spr. XVIIII, 6 et XXVI, 14 pr. 4 ; praeterea p. XI in priore seel. I: 'la d. Rede XXIX findet sieh' spr. XVIIII iet in altera l: 'noch XXXIV spr. XXXIII auis Wardigste M.' 33 cf. etiam XII, 26: οτι μέν - ora M. Quod contrarium si Madvigiisadv. erit. I p. 3753 opinione probata osti deletur, eadem forma est ac XIV, 23. Sed v. Fu: ad XII, 26 p. l 45 sq. Diuitigod by Corale

77쪽

exempla non numero, sed singulorum amplitudine et artificiosa compositione discrepare a Lysiae confluetudine iam B. monuit. Missum laeto minima membra saepius specie saltem huius figurae coniungi v. XIV, 42, 44, 4b, 47ὶ; quid vero P novem verba in o 42 eandem in determinationem s-ασι) exire et eis adseri duo paria, quorum prius duo in -ως, alterum quattuor in - ιενοι determinantia continet, num minoris artis testimonium est quam quod in 3b homoeoteleuton ita comparatum est, ut ultimae in secundario enuntiato vocis terminationes additis primis verbis primarii sibi respondeant γ8) contraposita αντιθέσει o. Nihil est, quod Lysias magis in deliciis habuerit quam antitheses. Nec non in or. XIV. et XV. frequentissime adhibentur. Efficiuntur autem particulis: ιιέν - δε in XIV. or. triciens quinquiens, in XV. quinquiens; Ου- αλλα in XIV. noviens, in XV. ter; Ουτε-ODτε

in XIV. deciens, in XV. semel; ιιαλλον ῆ in XIV. bis; ου

78쪽

autem duas figuras cum nec numerus nec ratio talis sit, ut suspicionis angam praebeant in B: p. 412 sq.), fugias tractari non OPUS est. ιyὶ sententiarum.1ὶ interrogatio rhetorica cf. Fritzsch. p. 4. - XIV, 6: ora Oῖτινες αν - ουχ ους αν. Deest particula interrogativa;

ideo notandum est, quod non more Lysiae ses es: p. 13) continuatur sola particula αλλα, identidem posita, sed partientis καὶ μὲν δή et αλλα ιι ἐν δή. Nam cum Lysias hanc figuram adamarit et permultis locis usurparit, mirum est, quod ne uno quidem loco eing orationum simile quid legitur. )

1ὶ Hoc stat, etiamsi cum Fu: ed. min. II pro ora .. γεγεν. emendatur αλλ' Ora . . γ , quae coniectura admodum blanda ret; cf. Me: Z. L. G. i 877, 7. 21 Da hac figura optime meriti sunt F et O, qui in ed. I p. 380 sqq. ingentem exemplorum copiam congesserunt, ut quomodo Enteoccupatio incoharetur, continuaretur, redargueretur, manifestum ESset. 3, Ut infinitivum aor. , qui in cod. trinitur, secutus opinionem Roederi p. 47 sq. defendam contra O: p. 38l, consequens est eis, quae disputavi Diqitigod L . Orale

79쪽

καίτοι incohari praesumptionem excepta 6 8 v. 31 praeciso negat Schepius p. 17 et G. dumtaxat Aesehinis locum s III, 189 assem Attamen nisi vehementissime fallor, etiam apud Lysiam exempla leguntur XII, 89: καίτοι λεγουσιν, ως Ἐρατο-

τον. . Multo nempe usitatior est particula δε, quae in g 16 adhibetur. - Illud exemplum, quod posteriore loco exscripsi, eum O l6 32ὶ simul propter parem refutationis formam sως e. Ree. yisp. absol.) comparari potest. Similes loci sunt X, 6.

XII, 64. XXII, 11. Neque altera ratio sin 8, 31ὶ a Lysia abhorret. Nam X, 30. XXVI, 4, i 6. XXVIII, 12. XXX, 17 perinde praemittitur pron. pers. ἐγω et cum XII, 63 et XXVI, 4

οἶμαι sit verbum incohativum, χηγοῖμαι ugurpatur XXX, 17 Particula autem καίτοι introducitur sicut in k 35 argumentorum

refutatio XII, 63. Denique verbum defendendi io 8ὶ etiam inest in XII, 62. XIII, 77. XXVI, 3. XXVIII, 12 -ολογεiσθαι), eadem sententia, quae in XIV, 16 etiam in X, 6 et XXII, ll. Nihilo setius aliqua discrepantia inter XIV, 8 et Lysiae exempla statuenda est Neque enim quotcunque lamis praesumptionis Lysias usus est, unquam verbum primarium spaσl adhibuit et quamquam alia verba dicendi exstant: εἰαεὶν XII, 50, ἐρεὶν X, 6. XXII, 11. XXVIII, l2, tamen nunquam ita conformata sunt, ut ad quemlibet pertineant, sed vel reus vel eius synegori intellegendi sint. Quod discrimen nullius momenti

p. 21 s. v. μω.tis. Perspicuum Rutem est hic eadem cautione opus esse, ne eum pro argumento in ullam partem Rumamus.

1ὶ Additum illud γέ nihil efficit diseriminis; e. gr. in eadem argumentationis forma I, 42 καlτοιγε, XIII, 53 καlτοι to: ed. p. 394ὶ.

80쪽

Da orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 79

esse propterea non exi8timo, quod anteoccupationis speciesrequentissime a Lysia advergariorum argumenta impugnantur, ut maxima esset occasio locutiones variandi. 4 omissio παραλειφις) ) XIV, 28: Oσα ιιεν ουν. . hsιαρ- Fr κε, μακρον αν ειθ λέγειν. Conveniunt cum Lysiae ratione

duo: unum quod transitus sit particula oυν - XXXII, 26 , alterum quod praemittitur interrogativum enuntiatum secundarium es. Saehsius ub. d. 30. Rede d. Lys. p. 37 sq. . Formula autem ipsa, in qua occultatio inest: μιακρον - εἴη λέγειν apud Lysiam non rediti Sed gunt etiam aliae huius modi locutiones, quae non plus gemel leguntur: οὐδὲν δέομαι λέγειν XII, 42 ,των sιο αξυ βέον .. παρηὶ ω XII, 43-XXXI, 20ὶ, πολυς αν ι ιοι ει η λογος θιηγεῆσθαι XXIII, 1 l . Illam igitur transitionis sormam Lysiae vindicari posse iudico. b) fictio personarum i προσtimoreo&αὶ θ XIV, 18 cur hanc figuram non statuerem, expogui p. 16 sq. - Ceterum invenitur solum id genus simplicissimum et apud Lysiam quoquo frequentissimum cf. Gleiniger p. 171 , quo νομος tanquam ipse imperet vel prohibeat aliquid: XIV, b, 8 ὁ νομος κελευει.

Similiter nonnunquam πολις ut persona mente ae voluntate

afficitur XIV, 10: oin εἴς ἀπολουμένης τῆς πολεως, αλλ' ως

apud M: p. tb. 6ὶ an a coluthi a. Tria exempla unius generis XIV, 16, iquem locum exhibui p. 78); 2I: ἀζcio ἐαν ριήν. ., οργέζεσθαι

Prius igitur membrum aptum egi a verbo principali, cum posterius mutata structura ex hoc complexu solvatur et per se constet. Locos gemellos e G': de arg. p. 262 et M': p. 29 sq. dissertationibus repetere supersedeo; cs etiam Sch: Vind. p. 44.

I In G de praeterit. formis apud or. ait. dissert. v. imprimis p. 19 et 38 isupplementum in ed. p. 417 .2ὶ cf. Rosch: p. 40 sq. , FG : prol. adn. 74, Bb: p. XVI, Friusch: p. 7. 3 Pluygersium t Mnemos. 1862 p. 84ὶ hic usus frequentissimus sugisse videtur. Poscit enim, ut XXII, 19 infin. ἔσεσθαι scribatur.