장음표시 사용
81쪽
Baeo de ornatu. Restat, ut ea quae disputavi, complectar. Atque in or. XIV. ut inde ordiar, cum cetera a Lysiae usu dicendi haud aliena sint, duplex differentia statuenda videtur. Primum enim ad eas, quas p. 57 sqq. exposui sermonis digerepantias, accedunt duae, quae cur praecipue premendae gint,
iam dixi p. 77, 79ὶ: in o 13 subiectionis continuatio et in Spraesumptionis introductio. Insignior autem et ad nostram quaestionem absolvendam gravior est ea dissimilitudo, quae in cultu et ornatu orationis posita est; non quo geriptor Or. XIV. tropis et figuris usus sit, quibus Lysias abstineret, sed quod et omnia fere ornamenta, quae ille diversis in orationibus adhibuit, in unam Or. coegit et inter haec eis ornamentis intemperantius usus est, quae potissimum in usu Lysiae sunt et maxime speciem rhetoricam prae se serunt, Ruperlatione, congerie, homoeoteleutis. Ne repetam, quam artifieiosa ac putida ratione similiter desinentia composita sint, si quidem id orationem figuris ornantis est, ut audientium aures magis oblectet et animos facilius captet, unusquisque intellegit neo hoc nec illud esset tanta exaggeratione verborum similiter desinentium, quanta inest in k 42. Haec profecto multum abest ab illa simplieitate et moderatione vere attica, quam Lysias nulla in oratione neglexit sto ne in Erotico quidem, in quo nonnullas comprehensiones maiore artificio quam ille solet compositas inesse
scriptor reum quam plurimis criminibus atque eis quam immodestissime coacervat - consulto enim factum esse puto, ut polysyndeton solis eis locis usurparetur, quibus reo obtrectatur - et eo studio perducitur, ut verbis et sententiis ea, quae Alcibiades egerit et deliquerit, ultra modum et veritatem angeat et extollat γ Ipsa haec intemperantia et figurarum et maledictorum nota quasi et signum egi or. XIV. et tantopere sub oculos cadit, ut taedio quodam implearis. Quantum autem id distet a Lysiae ratione et consuetudine, eminebit, si or. XVI. contuleris. Quae et ipsa deuterologia et gravissimis in Agoratum conviciis conferta num unum locum praebet, quo tanta multitudo contumeliarum deinceps effunditur 3 Immo haec mihi ars Diuitiaso by Cooste
82쪽
De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 81
Lysiae videtur esse, ut multis locis reo maledicat, singulis allium breviter et vehementer. In natura igitur ipsa et indolo inest discrimen inter Lysiacas orationes et or. XIV. Secus iudicandum est de or. XV. Insignis enim est duabus potissimum rebus: inopia ornatus et argumentorum ampli-iudine. Habemus enim praeter tritissimum genus translationis
N i, b) et duas lenes superlationes s* 10) duo homoeoteleuta,
satis mira scilicet intra hanc ieiunitatem, praesertim cum altersim minus excultum, alterum nimis exornatum git. Polysyndeton autem 11ὶ in enumeratione suo loco est. Quid multa P penuria illa nonne offensioni est propterea, quoniam id quod orator sibi proposuit, depreeantium refutationem ornamenta quaedam non modo non dedecuissent, sed potius adiuvissent et anxissent 7 Argumenta vero iusto longius deduci iam Fa p. 19b)observavit et ipse p. 72 commemoravi. Hoc loco addam etiam ea, quae in kβ 9 et 10 disputantur, pro orationis ambitu nimis longa mihi videri et plane carere vi et acumine. Desideratur
igitur brevitas non tam verborum quam gententiarum. Denique e re est ea comparare, quae de utraque oratione diximus. Iterum enim - cum disce88eris a constructione Verborum καταλέγειν et τε ιυ ρεiσθω scs. p. 58 sq. 3 - videmus has duas orationes luculenter inter se differre; nam qua reor. XIV. redundat, ea or. XV. eget: ornamentis. Verborum delectu, compositione, ornatu accuratius examillatis non parvam partem earum rerum, quae Sub CAPUT QUARTUM
Be virtutibus vittisque LIstae et seriptorum or. XIV. et XV. Blonysio teste inter se eomparatis
subiungenda erant, iam expeditam esse congentaneum est. Ac
primum quidem, quod attinet ij ad sinceritatem sermon spraecipue primo capite apparebat etiam scriptores illos purum genus dicendi affectavisse ae nomina et verba genuino uati-
83쪽
voque sensu adhibuisse B: p. 493). Neque igitur mirum est, quod longe plurimae voces eodem sensu usurpari et eisdem cum verbis atque a Lysia consociari solent. - Aliud iudicandum erat 2ὶ de simplicitate. Nam quamquam ea nomina verbaque et composita et derivata, quae in orationibus duabus inveniuntur, paucis exceptis aut a Lysia ipso usurpata sunt aut ita defendi potuerunt, ut suspicionem non suscitarent et quamquam praeterea ratio enuntiata inter se conectendi et periodorum structura simplicissima sunt et eum Lysiae consuetudine congruunt, tamen propter ea quae, quamvis inter se diversa, de ornatu utriusque orationis dicta sunt, fieri non potest, ut orationi XIV. vel XV. laus Lysiacae simplicitatis tribuatur. - Transeo igitur
In or. XIV. etsi verba librariorum culpa multis locis non sana sunt, gententias planas et dilucidas e8se nemo non videbit. Statim intellegitur cur, in quem, a quo lis intenta sit; iam ex prooemio cognoscitur hanc orationem habitam esse, ut actor primarius adiuvaretur; perspicue discernuntur tres illae partes: exordium, resutatio, peroratio. Ac ne argumenta quidem, quibus orator utitur, obscura sunt aut parum explieita. Primum enim breviter, quoniam Archestratides hunc locum iam absolvit, leges tractantur, deinde quid valeant preces eorum, qui reo aderant, explanatur, tum mores rei ipsius, denique vita patris describuntur. Eos autem locos, quibus Sententiarum progressus impeditus videtur, pravitati codicis crimini dari oporteti Quare orationem XIV. perspicuitate verborum et sententiarum insignem e8ge censeo. Contrarium vero de altera oratione statui necesse est; non quo offendendum sit, quod ea exordio caret ses Schaeser Dem. u. s. riit. 1858. Beil. IV p. 122, B: p. 495ὶ aut manifestum non1ὶ Negari nequit Dionysium hanc virtutem nimis praedicavisse. Sed Fra opprobria sp. 16 sqq. recte me iudice diminuit Hentschelius: p. 43 sq. Diuitigod by Corale
84쪽
De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 83
sit, cur et in quem habita sit, sed velim ad haec animum attendas. Alloquitur orator initio', ut Fra, verba sp. 112) mea laetam, 'iudices, de praesidibus iudicii in tertia persona verba faciens γεγονασι, βουλ ντω , tum ἐνθυμουμένους proserenssabito se ad ipsos convertit strategos si γανακτεiτH. Ρorro in verbis ἐδέοντο καταφη p. genitivus pendet non ab ἐδέοντο,
εχειν mire iungitur o. ins gubiecto diverso et hγουμενοι postquam novum subiectum interpositum est, aegre ad ηγανακτεῆτε resertur.' Et si quis illud hyperbatum tollere audeat υρε ὼν transponendo, restat tamen cumulatio participiorum addi versas personas spectantium, restat subita allocutionis conversio. Non ignoro etiam in Lysiae orationibus tales locos inveniri quales hi sunt: XII, 97 δσοι. . διέφυγον . ετε εἰς τον IIειρα avet XIII, 75: εὶ ιὼν Ουν siri αποκτεένaς προσστοιεῆται, adικεῖ
εἰ δ' ἀιινιω τεὶς καὶ φης . . 'Sed quantum eius generis loci ab illo disserant, primo obtutu perspicitur. An quemquam effugit illic planis verbis eonversionem emei, hic eam tanquam irrepero participio D-λμοιιιένους occultam 7 At verba, cum pronuntiarentur, tantosaeilius ab audientibus intellegebantur, quod actor certis gesti-bM certoque corporis motu eos, quos appellabat, significabat ses. Nolfius ed. Dem. Lept. 1789 p. 365). Audio; sed haec ipsa est Lysiae perspicuitas, ut etiam legentibus, quid verba sibi
velint et quomodo conectenda gint, statim intellegatur. - Nee maiore perspicuitate sunt, quae in sequentibus paragraphis disputantur. Sententiarum contextus hic est: 'vos, praet0res, go, ut pari benevolentia et reum et accusatorem audiatis l).li Durior mehercle ΚΤ conlactura probata. Is enim i Heidem. Iahrb.l866 p. 296 et denuo II. CV p. 255 post ἔχειν iet in 6 post ταχέ νω inseri iussit αλεισέ ti. At praetores non id operum dant, ut orent et rogent - hoc enim nulla opera adhibita fieri potest - sed ut iudices eo modo rem disceptent, quo vehementissime cupiant. 2 erunt de hac ἐκβολος figura, a ILong.l de sublimitate 27 commemorata Foe: obg. p. 34 et Seh: vind. p. 52, 8 l.
85쪽
Nam considerate vos aegerrime laturos esse, si thesmothetae, cum vos in doeimasia probarent, eis laverent, qui vos munere indignos esse contenderent so 23; praeterea autem turpissimum est iudiciorum praesides aut reum aut actorem adiuvare conarito 3j. His duabus causis τοίνυν φ q) permoti mecum laetio,
deliberantes - sed iam de codicis scriptura dubitatur. Praebet enim Palatinus haec: οτι Ουδὲν δεησει ἰδι r περὶ τῆς αστρα- χεέας tyo eiν ῆ τουτου ων τινας dεἶσθαι αετους τ ην ψῆφον διδοντας. Ac Stulter sieci. And. p. 2633 exi8timans corruptelam τουτον ον inde natam esse, quod duae in codice lectiones
e Xstarent, τουτέον τινας et τουτους, sic ratiocinatur: utrumvis eligas, locus erit perganus: cogitantes non oportere vos privatim pro Alc. in hoc iudicio intercedere neque hos etiam strategos Oportere, iudices, quos in suffragia mittunt, exorare'. Videtur igitur, sicut ante eum Reighius, illud v/ιaς referre ad iudices. Quod non credo, quia pro certissimo habeo υμας ad eosdem spectare ad quos in uν αυτ ον. Qui autem sunt 3 Ex verbis καέ et αὐτ ῶν, quibus dicitur: 'non gulum mea saecusa. toris vel reipublieae), sed etiam vestra interest non ferre reo auxilium', apparet et particulae τοίνυν vim e8se conclusivam et vμων ad duces pertinere. Ergo ὁμεῖς intellegendi sunt praetores. Idem eum sensisset Bh., correxit διοέσει pro δείσει et
τουτων pro τουτονων, quod suo iure omnes editores nunenmplexi sunt. Cum autem Fra' sententiam eadem causa qua Stulteri concidere oporteret, F. novam significationem vocisidiu statuendam esse putavit; referri enim eam non ad subiectum, sed ad obiectum, ut Opponatur voculae κοινῆ ein- seitig).Φὶ Profecto quamquam haec notio singularis est et abhorret a sermonis simplicitate, cui huius orationis scriptorem in universum operam dedisse vidimus, tamen non intellego, quid aliud relinquatur. - Inde a o 5 orator singula tractat. Sed
ne ea quidem ut dilucide exponeret, ei contigit. Vide enim haec. Eius probationis quae in st 5 incipit, exitus si 6 καίτοι
ii R: II. XCVII p. 602 vocem in sensum vulgarem accipit, eum praetores antea iudices adierint et oraverint. Sed hoe fieri potuisse non credet is, qui rationis Atheniensium iudiciorum meminerit.
86쪽
De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 85
δεπον) reete incohatur uno antithesis dimidio: attamen, ait orator, horribile est praetores, cum ipsi tum demum munera subire audeant, cum examinati sunt, Alcibiadem contra leges - en, non pergit in equitum numero collocari iubere, sed soeolloeare audere. Vis igitur opprobrii infringitur et in Alei-biadem convertitur, quamquam ab initio orationis usque ad k 9aon Alcibiadis audacia, sed praetorum mores impugnantur et id quod requiritur, paulo ante dictum est ore αἰτων τετάχθαι .Quae offensio nec Fra' nec Κ' v. p. 83ὶ coniecinrig minuitur.
inseritur, quo inserto impedita si verborum structura, violatio legum non praetoribus, sed Alcibiadi crimini datur. Halberisaeae autem ratione - eici tumit p. 36 vocem τολμαν - non
modo deletur oppositionis concinnitas, sed id ipsum verbum expellitur, quod cum vi et gravitate dictum est. Hue accedit, inod cum idem subiectum ad utrumque infinitivum reserendum esset, activum ταξαι desideraretur. Denique quid sibi vellent
verba ἱαO τ. δοιου χειροτονηθέντας γ Immo si cui medela 0pus videtur esse, textum ea sola coniectura innari po88e arbitror, quam Lipsius, praeceptor meus illu8tris8imus, quondam in societate sua proposuit. Inserit enim ante τολμαν verbum ouoλογῆσαι et commutat D co αυτων in ὁ ' αυτ υν. Quaecunque autem sentis, id concedes davnc quoque locum non ea virtutu0rnatum e8se, qua Lysias maxime animos audientium commovebat. Nam licet a legentibus haec verba intellegantur, audientibus ea obscura suisse vixdum negaVeris. Etiam quae gequuntur argumenta magis indicantur quam
explieantur. Inde enim, quod praetoribus non licebat ex eis equitibus, qui probati erant, quemlibet in hoplitarum numero
e0llocare, colligit Orator ne contrarium quidem eis licuisse. Edie autem sententiae verba ita non re8pondere videntur, ut ea eorrupta e8se existimem. Is enim, qui integro animo hanc
paragraphum perlegerit, in fine desiderabit non vocabulum Dc-πείειν - equitem esge), sed equitem efficere vel tale quid,
quod ad alteram vocem Oντινα pariter adponatur, atque ad priorem oντινα illud κατaλέξαι. Quae concinnitas ut resti- Diqitiam by Cooste
87쪽
tuatur, periculum laeto addendi ἐαν, quod idem in t 8 ἐπ-
cidere potuit. Sed cum hie mihi ipsi coniectura opus esse videatur, quod Verba, non sententiarum cohaerentia impedimento erat, in proxima paragrapho n0n comprobo Foe' correcturam οργιζοισθε pro χαρέ οισθε, comm. cr. p. 12 sq.), quamvis lenem. Sic enim puto oratorem disserere: 'sed, inquit, lac ea, quae dixi, nihil valere et suisse penes praetore8, ut e magno numero eorum, qui equites fieri cupiebant, neminem nisi Alcibiadem admitterent: ne tum quidem vos, iudices, obsequamini; nam eo modo lege quasi sanciretur, ut magistratus aequitatis ratione non habita id solum agerent et perscerent, quod sibi placeret Multo igitur maiore cum odio et acerbitate hoc dicitur quam illud. Nam iudices admonentur, ne id tanquam si iustum sit, permittant, quod praetores perpetraVerint curantes Verba, non sententiam legum. Quare F monitu codicis Scriptura non corruit. Concedo haec magnam partem divinanda esse; sed est huius oratoris res indicare, non exponere. ) In sequentis para-praphi enuntiato primo: εἰ δ' ακεροι οντες etc. argumentatio propter insolentem brachylogiam aliquantum implicata est. Nam illud o muri σουσι ταβαι dieitur pro εἰ ετaζαν, o ομο
Blassio, qui et huius et proximae paragraphi argumenta non ita dilucida vel subtilia esse asseVerat. Inde a si 9 tandem omnia bene fluunt. Et quid consequitur 2 orationem XV. propter obscuritatem Verborum et sententiarum ex aequo distare a genuinis orationibus atque ab Or. XIV., cuius perspicuitas Lysiaca omni parte
4) de brevitate et b) de periodorum structura. Quoniam autem omnia, quae huc pertinent, in praecedenti
li Memoratu dignum est Fum aduolationes nullius orationis aeque aedeeimae quintae complevisse expositione sententiarum contextus.
88쪽
De orationum quae later Lysiacas seruntur XIV. et XV. authentia. 87eapite explanavi, restant quinque virtutes; Sed cum eas eX-cepta pithanotete uno capite comprehendere et cum summa indieii consociare melius git, antea loquar
6J De rerum inventione et dispositione. )1ὶ or. XIV. in tres partes: prooemium so l-33, argumentationem so 4-4b), perorationem so 46 sq. dividi sacile cognoscitur.
Αὶ Atque exordium quidem est προοέμιον ἐκ διαβολῆς ἐκ του οπiζειν), a quo plerasque orationes Lysiae incohari inter OmneS constat ); v. e. gr. III, 1. XII, 2. XIII, 1 sqq. XXIV, l sqq. cs. I, 433. Perstringit igitur actor Alcibiadem et traducit eius pravitatem ; postulat, ut poena lacinorum magnitudini respondeat o 1 -XXV, 13), excusat accusationem inimicitiis a patre hereditate acceptis 23, sicut actor or. V. defensionem rei amicitia, quae ipsum cum patre coniunxerit, explicat, denique addit etiam iudicum interesse reum ulcisci s*2 - I, 47. XXXII, 2 . Exeipitur prooemium brevi propositione, quae rei plane apta est sh 3). - B) Deinde sequitur argumentatio. Quam cum per
tantum paragraphorum numerum pertineat, ab oratore ipso in partes quasdam secari non miramur. - a) Primum igitur in k4-Ib de eis legibus agitur, quas Alcibiades laeserat. Violaverat autem duas: unam, quod quamquam inter pedites conscriptus erat, inter eos stipendia non secit, alteram quod examine non superato equo meruit v. 22. XVI, 13. L: ait.
Proc. p. 465). Tractatur ideo priore parte 4-7ὶ illa, in alteraso S il) haec lex. Est igitur status definitivus v. β 8. - Cum
13 Praeclara est dissertatio Otraeni: de rer. inu. ac disp., quas est in Lys. atque Antiph. orat. progr. 1847. - Ceterum manifegium est multa, quae de tropis et figuris velut de superlatione et praesumptione exposui, huc quoque spectare. Nec vero est, cur hRec repetam.
23 Dionysium Lysiae propter varietatem exordiorum nimiam laudem tribulaso imprimis Fra: p. 2 ostendit. Cf. praeterea Ous. p. li, Sch: vind. p. 65, Th: p. 20. - De ratione ipsa, quae eohaeret cum iure talionisiXV, l0-XII, 60. XIII, 4, 923 disputat L. Schmidtius: Ethia d. alten Greh. II p. 359 sqq. Disiligod by Corale
89쪽
g 9 comparandae sunt: XII, 84. XIII, 73. XXX, b). Quacum expositione laxe consociatur locus communis, qui apud oratores saepiggime redit. Admonentur enim iudices longiore epichiremate Τ), ut reus, qua Sit nominis auctoritate et generis nobilitate, eo consilio puniatur, ne alii hoc exemplo usi similia facinora committant, sed poenae magnitudine deterreantur. Eadem sententia, in brevius redacta, in altera oratione so 9 exprimitur et a Lysia permultis locis. cf. A: p. 25. Simillimus eorum est XXVII, T. - Postremis denique paragraphis laudatur, quemadmodum ceteri in bello se gesserint si IIJ, 25 . - b) In altera argumentationis parte, quae incipit a li 16 et finitur st 22, continetur συνηγορων DDAr, quae dicitur. cf. XII, 85. XXVII, l2. XXX, 31 sqq. XXXI, 22. Studet autem orator preces eorum, qui reo adsunt, infirmare exponens, quid
pater, quid si lius peccaverit l7-XII, 65. cs. β 30-XII, 36. VIJ, 20), castigans eorum arrogantiam so 18-XVIII, 12. lXXJ, 34), praedicans Atheniensium de tota Graecia merita sρ 19-XXXIII, 6. XXXIV, 1 l. IIJ, 20, 423. Praetores vero ipsos nihil
appetere quam ut ostentent, quantopere in republica valeant β 21-XII, 86. XVIII, 13. VII, 2 l. XXVII, 6j), cum eorum sit demonstrare Alcibiadem aut in peditum numero militasse, aut examen equitum superavisse so 22 - XXVII, 13 - eadem oppositionis forma: XII, 34. XIII, 49, 51, 83 - XVIII, 13 etiam simulat actor iudices ab adversariis ad perierandum impelli).e Τum actor sβ 233 j transit ad rem omnium graVissimam et docet Alcibiadem propter suam nequitiam, qui condemnetur, dignissimum se et perperam gloriari maiorum, praecipue erga civitatem honesciis. Haec autem pars nihil est nisi maxima amplificatio, qua deprecatio praetorum ad irritum cadat. Atque o 23 sq. instar Sunt compensationi8 peccatorum XXVI, 4. XXX, 33ὶ, qua simul, cur de pravitate rei dicendum
I Lysias ut est brevitatis studiosus et cotidiani sermonis imitator, enthymematis uti solet; nec tamen epichiremata prorsus vitabat. cf. B: p. 403 adn. b. 2ὶ Simillimum huius dispositionis exemplum XII, 38 sqq. esse adnotat B: p. 544.
90쪽
De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 89
sit, explicatur sa). Describitur deinde reus, qualem se puerum praebuerit I 25-28).3ὶ Habemus igitur probabile ex vita, quod a Lysia saepius usurpatur I, 37. XVI, b. XIX, 55sq. XXJ, 23-29 et eodem modo in deuterologia ingeritur XIII, 62-82 6'). Quam ad egressionem magna eum sollertia verbis καὶ ταῶθ' υἱος ων ' έλκιβι dou ik 30ὶ adnectitur altera, in qua acerbissime vita patris roditur et conatus filii, quibus memoriam eius defendat, redarguuntur so 3l-32 usque ad 34. es XII, 94, 97. XXVI, 2. IIJ, 6l, 64 . Concluditur haec egressio superlatione non rara. Crimini enim reo datur, quod totius ealamitatis reipublicae auctor suerit Ι, T. III, 20. XIII, 30, 34,
d) Postremo subiectionis sorma adhibita in o 41 45 demonstratur Alcibiadem, qui liberetur, prorsus indignum esse eumque ex urbe eici civibus utilissimum fore sad 4 42 fin. cf. D. 90 . C) Peroratio est brevis et vivax; constetur actor se minimam quidem partem facinorum ab Alcibiade perpetratorum detexisse io 46-XXV, 2), sed iudices omnia computantes reum condemnent. Priusquam autem descendat, leges, iura iuranda, libellum iterum recitari iubet. Non ita dissimilis X, 32. Sed quamvis dilucide has partes et particulas Segregare pos8is, erraveris, si intra eas omnia iusto ordine tractari arbitreris. Immo actori duo vitio vertas: quod neque omnia argumenta gententiarum neces8itate coniunxit neque cavit, ne res ad unum idemque spectantes repeterentur vel diversis locis disputarentur. Quis enim, ut exemplo utar, affirmet adhortationem illam 12-l53 ullo vinculo cum eis cohaerere, quae antecedunt et si minus maiore, at eodem certe iure adiungi
potnisso ad k 45, in qua idem brevius exprimitur 2 Ani quis id artifico dignum esse putet, ut de sceleribus ab Aleibiado patre in patriam perpetratis duobus locis io 16, 17 et inde ast 30) agatur atque altero loco ita, ut cum filii facinoribus con-
1ὶ ἶ 25 Archedemus accusatur, quod pecunias publieas arripuerit. Idem frequentissime rem publicam administrantibus exprobratur. Cf. FG: ad XII. 93. XIV, 2b. XXV, 10. cf. p. 27.