장음표시 사용
91쪽
fundantur 2 Similem in modum id, quod initio g 11 in universum dictum est, in β 21 de praetoribus solis iteratur et
amplius exponitur. , Ac quo casu commotus Orator argumenta
agglutinet, satis apparet e k l3. Nam voce πολεμος usus subito, quemadmodum ceteri in expeditione ge gesserint meminit et eo perducitur, ut de ea re uberius disserat. Hiare autem sententiae conexus mihi videtur inter primum et alterum enuntiatum k li θαυ/ιαζω do. Hoc enim ita separatum e8t, ut tantum propterea defendi possit, quod hac tota parte orator in legibus interpretandis versatur. Perspicuum igitur est argumentorum dispositionem non modo simplicissimam esse, sed omni arte carere. Namque eadem neglegentia qua Lysias, i. e. non certo consilio, sed arbitrio libero scriptor ille singula adsuit nec curat, num quod argumentum alio loco melius ponatur vel idem diversis locis iteretur. Tali autem dispositione vim argumentorum non augerisaei te intellegitur. Atque de hac quaestione, unde c0DSequatur, utrum oratio persuasibilis Quint. II, 15, 13) sit neene,
breviter nunc agam. Multa argumenta seriptorem communia
habere cum Lysia iam vidimus; multa ex causa ipsa petita apud Lysiam non redire rationi conveniens est. Inter quae pleraque ita dispntata sunt, ut re proposita digna appareant. Nam ea ratio, qua in primis paragraphis leges explicantur, tu sequentibus praetorum deprecatio repellitur, in posterioribus ea, quae reus e rebus a Piraeensibus gestis ad patrem defendendum sibi sumpserat, reiciuntur, etiamsi non dissicilis in- Ventu erat, tamen recte et probabiliter adhibita est. Uno loeo etiam admiratione et laude actor dignus est. Namque in k 19
Atheniensium erga totam Graeciam beneficia tam sollerter tamque callide subducuntur, ut quam non ad rem Spectent, non modo non animadvertatur, sed etiam iudicum animi contra
Aleibiadem origine illustri gloriantem occupentur. Quid γ exordium et peroratio num languida vel aliena sunt 3 nonne res et forma tam aptae comparent, ut ne Lysia quidem indignae sint 2
92쪽
De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 91
Nihilo setius orationem ad animis perguadendum non ac-eommodatam egse B': p. 494 concedo; non quo scriptori crimini vertam, quod sophistarum versutia usus res gestas detorquebat et depravabat alias silentio praetermittens, alias salso interpretans 3l, 38, 39. cf. F.) - hoc omnes oratores nec minimum Demosthenes in se admiserunt nec quo argumenta proserat, quae proferenda non erant, sed quod quibuscunque
rebus contra Alc. pugnat, Omnem modum excedit et tanta intemperantia adversus reum Saevit, ut ipso eo momento, quo
verbum eloquitur, fide audientium destituatur. Quid e . gr. laedissimorum scelerum excogitari potest, quod in k 41 et 42 Alcibiadi eiusque asseclis non obiciatur γ cs. p. 80j. Quam exsuperationem si orator facultate magnifico loquendi praeditus esset, multo tolerabiliorem suturam esse quis egi, qui neget 3 At quam non eis locis, quibus simplicitatem reliquit et altiora petivit, id succesgerit, p. 76 noVimus. Quo saepius hanc Orationem perlego, eo magis aetor id egisse mihi videtur, ut maximo odio in nobiles inflammatus, virus acerbitatis suae effunderet in eum, quem deprehendere poterat ex illis et qui quin principem locum inter eos obtinuerit, dubitari ne-
intum fg 4. XV, 12ὶ nonne auget et in maius extollit proindo quasi perduellio ipsa sit 3 ut iudices istos homines, τοῖς ἐπι
ritatis in eos statuant, nonne identidem postulat v. p. 89)2Maiores eorum unquam de populo Atheniensium meritos esse nonne praefracte negat si 18, 24, 39 sq. γ Atque si haec omnia pro nihilo habeas, cur oratorem cum filii tum patris laci. nora tam accurate tamque diligenter describere credas, ut
ii Similiter Telehmueller literar. Ah n II p. 265. Sed ego inde. si aliquid. contrarium potius efficiam. Etenim quamquam non ignoro Ly-Εiam causam popularem adeo suscepisse, ut etiam Thrasybulum Stiriensem impugnaret sv. p. 2 adu. 23, tamen eum, qui or. XVIII, XIX, XXV composuit, tanta in optimates ira impletum suisse non existimo. 2 cf. φ 8 et XV, 9, quo loco quamvis tectis verbis conceditur poenam, quae lege praescribatur. graviorem esse.
93쪽
quasi ad digitum computata videantur 2 Otis. p. 21.3 Cum autem non in argumentis ipsis, sed in eorum abusu offendam, ne id quidem contra me saeit, quod or. XIV. deuterologia est, quippe in qua plerumque rebus non e causa, sed aliunde petitis pugnetur. Praeterea haec denterologia tanto ambitu
est, ut eam esse orationem principalem non iniuria suspiceris, praesertim cum etiam leges iterum pertractentur. Edepol desideratur consuetudo illa Lysiae inter eas res, quae pro argumentis usurpari possunt, idoneas eligendi et ea ratione componendi, ut quodammodo emgies morum exoriatur, qua audientes cetera, quae silentio praetermittuntur ab oratore, dimetiantur.
23 or. XV. Archestratides cum intellexisset deprecationem praetorum firmissimum praesidium Alcibiadis fore, prudenter feeit, quod ultimo loco praetores peculiari oratione impugnabat eorumque preces ad irritum redigere conabatur. Inquiramus igitur in hane tritologiam. In prima parte l-4 aetor qua par est modestia iudices et praetores ipsos orat, ut sine ira ac studio et accusatorem et reum audiant ses. XIX, 2, 1 l. D. SS) et comparatione amplisseata v. p. 72) periculosum esse monet praesides iudicii alteri eorum adesse. Deinde contra praetores se convertit v. p. 84 8q.). Cum autem fortuito voce νομος utitur, meminit eius legis, qua nititur, et commovetur, ut eorum opinionem relatet, qui poenam maiorem
esse censeant X, 3 l. XIX, li. XXII, 73. Tum β l0) iudides adhortatur, ut reum qui leges urbis irrideat sis. 53, 2) et si
liberaretur ut in amicos benevolos, ita in urbem, non gratussoret XXVIII, 163 salutis civitatis memores ulciscantur sius talionis; v. adn. 2 in p. 873. Sequitur in o li iusto loco enumeratio earum rerum, quas singuli oratores demonstraturi erant
similiter XIII, 95) et brevis peroratio l2 , qua Orator, cur Archestratidae adsit, explicat et iudices rogat, ut si suffragia
94쪽
De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 93dent, de priorum temporum calamitate recordentur XII, 96.
Explanavi haec, ut ostenderem neque sententia8 ullo vinculo inter se cohaerere et locos communes cum Lysiacis convenire. Ceteroquin inventionem ea laude dignam esse, qua Lysiam Dionysius afficit, agnosco. Verum enim vero haut Orationem non magi8 idoneam esse ad audientium animis persuadendum quam eam, quae praegreditur, eos mihi largituros esse arbitror, quibus eam perspicuitate argumentorum nimis carere demonstravisse videor. Atque id est, quod seriptori iure obiciamus. Considerandum enim est quoniam duabus orationibus res exhausta erat, difficillimum esse quie- quam novi vel emeacius proferre. Huc accedit, quod deprecantium refutatio minus moderati ῆθει) quam gravioriganimi affectu πάθει) esscitur; hanc autem artem propter summae simplicitatis studium, per quod certis tantum subsidiis uti licebat, et Lysiae ipsi et eius imitatori plane desuisse in
Ut igitur quid sentiam, paucis dicam, argumenta orati ο- num XIV. et XV. more Lysiae inventa et dispo8ita sunt nec tamen sic comparata, ut oratiunculae persuasibileg evadant. Sed ex disputatione mea huc deducta, maximam partem eminere, quae de reliquis virtutibus - nam restant:
decorum πρέπον), venu Sta 8-- orationibus XIV. et XV. attribuendae sint, quae non, facile
Atque in oratione XV., ut eam priorem ad tractandum mihi proponam, propter argumenti naturam evidentiam sB: p. 394ὶ locum non habuisse omnes concedent neque si quis id etiam ad decorum et ethopoeiam eadere contendat, refragari audeam. Namque oratio egi nimis brevis et id, quod scriptori tractandum erat, parum proprium, quam ut hae artes iuste explicari possent. Inter Lysiacas orationes e. gr. idem sentio de Or. XVII., in qua praeter locum commnnem prooemii nihil
95쪽
insigne inest. i) Eo maioris autem gravitatis et auctoritatis id est, quod de venustate statuendum puto. Quam virtutem tum demum in censum Venire, eum Omnes illae virtutes reperiantur neque nna desit, si Dionysius iure autumat ses. B: p. 398 , orationi XV. propter eam ipsam causam esse abiudicandam manifestum est. Deteximus enim suis locis, quid scriptor, cum a simplicissima ratione dicendi recederet, deliquerit homoeoteleuta k 8, 9, hyperbatum g 2, anacoluthia o 3 , quantum careat facultato et studio sententias periodis describendi, quam non brevis, dilucida, ad animis persuadendum accommodata sit rerum tractatio. Atque iam adici oportet seriptori egestatem quandam verborum opprobrio tribuendam esse. Nimirum ut Lysias eorundem verborum repetitiones semper sugerit, longe abesse uv. dd. dudum cognoverunt ses. Foe: c0m. p. 3, Α:p. 57 sq. , Si l p. 527, Ri: p. 32, Th: p. 34); sed scriptor ori XV. tam exiguam et angu8tam copiam verborum complectitur, ut eadem etiam atque etiam adhibeat et nonnunquam in uno enuntiato vel in duobus deinceps insequentibus semel, bis, ter vel ineptus repetat. En exempla: βοηθεῖν 4X g l, 4, 9, 12;
in si l 6 κ). Adiunge, quod iam p. 40, 65 commemoravi, Sententias quinquiens pari. δε, semel locutione καὶ μὲν δή copulari
et omnino numerum particularum mirum quantum exiguum e8se V. g. contraposita . Ac ne id quidem orator cavit, ne duo eiusdem conformationis enuntiata iteraret; namque in o 10 duo enuntiata concluduntur adpositis enuntiatis relativis, quae ad rei nequitiam spectant; in k 6, 7, 8 tres ex contrario argument tiones sese excipiunt, quarum duae dependent a voce δεινον;
96쪽
De orationum quae inter Lysiaeas feruntur XIV. et XV. authentia. 95
in i 9 ratio argumentandi eadem est atque in o 8: εἰ o. indic.
et in enuntiato primario χρη c. verbo deliberandi coniunctum. Haec omnia computans si usquam magis disputatione quam sensu gratiam abesse diiudicari potest, eam non convenire Or. XV. aliquantum me aperuisse eredo. Iam si omnia ea, quae de hac oratione diversis locis statuimus, sub unum conspectum subicimus, communes sunt Lysiae et or. XV. scriptori dictionis integritas et simplicitas, inventionis ratio, dispositionis neglegentia; deficiunt autem
scriptorem sententiarum brevitas, argumentorum perspicuitas et πιθανοτρο, periodorum elegantia, orationi8 Venu8tas et suavitas. Adde etiam verba quaedam et locutiones discrepare: iam intelleges orationem XV. non a Lysia scriptam, sed suppositio iam esse.
Transeo ador. XIV., de qua iudicare non tam lacile est. Atque primum quidem si id, quod p. 91 ex orationis indole collegi oratorem ingenti in optimates odio impletum esse, conceditur, hanc orationem aliquid decori habere apparet. Attamen locos, quibus laetius oratio sese effundat et lautius exornetur, et saces illas, unde orationibus a Lysia compositis obtingat blanda suavitas et gratia, frustra quaeri quis est, quin sentiat 3 Insignis est or. I. actoris recti conscientia, III. pudicitia, VII. morum simplicitate, X. indignatione, XII. irae sanctitate, XVI. Superbia, XIX. modestia, XXIV. facetia, aliae aliis rebu8 - qua virtute excellit or. XIV γ - intemperantia ornatus et maledictorum i Ubi igitur exstat ri γος 3 Et praeterea estne ullus locus, quo paucis lineis imago tantae emcaeitatis adumbretur quantae
XII, 8 sqq. , XIII, 39 sqq. , XXXII, l2sqq. 8 Minime gentium. Agitur mnitum de Alcibiadis filii et patris maioribus; at singula num comprehenduntur et ad eam componuntur effigiem, quae tanquam ex descriptionis planitie excedat et plenas corporis formas prae se serat γ v. p. 92). Optimo igitur iure B: p. 494 decorum, ethopoeiam, evidentiam in or. XIV. desideraviti Verum hac sola inopia protinus ad authentiam impugnandam abuti audacius esse duco. Respiciendum enim estor. XIV. destitutam esse narratione, cuius potissimum virtutes
97쪽
illae propriae sint, neque in omnibus orationibus Lysiae pari
modo cum ceteras tum has tres artes conspicua8 eSse.
Venustam autem or. XIV. esse planis verbis denego. Quod utrum perficiatur eo, quod singularum virtutum concentus hic quoque desit an potius aliis causis, discernere non audeo; totius autem oratiunculae indolem eam esse, ut dilucida rerum tractatione et eleganti periodorum structura multis locis is, qui legit, delectetur, multo tamen pluribus ornamentorum abusu et odii saevitie detrudatur, hoc, inquam, Sentiendum, non demonstrandum est. Atque hac re sola permoveor, ut etiam Or. XIV. spuriam esse maiore fiducia contendam. Neque enim pauea congentiunt cum genere dic. Lysiaco: pura et simplex est elocutio, perspicua et expedita tractatio, ex eisdem locis prompta et eadem neglegentia disposita argumenta; ac ne ardor quidem animi, quem seriptor prae se seri, gu8piciosum me redderet, cum Lysiae oratio contra Mnesiptolemum seripta Photio
teste non absimili indole suerit ses. B: p. 400). Sed cum ad
alias dissimilitudines supra commemoratas accedat inopia venustatis, B. huic quoque Or. nomen Lysiae suo iure eripuisse mihi quidem videtur. Una tamen est res, qua cum eo dissentio. Etenim supra v. p. 64, 8 IJ discrimen non ita exiguum interesse inter Or. XIV. et XV. iam monui; nunc id adiungere liceat, quod in copia verborum positum est. Scriptori enim or. XIV. tam ampla verborum multitudo suppeditat, ut quinta sere quaeque vox nova exsistat. Cum autem hac quoque differentia duarum Orationum natura diversam se praebeat, eas ab eodem scriptore profectas non esse persuasum habeo. Concedo utrumque Lysiae genus dicendi imitatum esse; sed alter sive natura sive indole simplicitatem adeo assectat, ut propter egestatem et ieiunitatem molestus sit, alter licentia, qua Lysias ornamentis quibusdam induruit, intemperantius usus est et quamvis dictio simplex sit, tamen colorem quendam rhetori
98쪽
De orationum quae inter Lysiacas furuntur XIV. et XV. authentia. 97
Excursus ad XIV, 7 V. p. 5, 14).
Titulum κατ' Ἀλκ. αστρατείας a grammatico aliquo ut duae c. Alc. orationes internoscerentur, e XV, 1 sumptum esse elueet cs. Berghius gres. LitDM. IV p. 355. Nam crimina illa una eademque lege comprehensa esse e XIV, 7 intellegitur. Sane ea paragraphus valde conclamata est. Praebet enim cod. X
ὁ πατηρ Εmperius opusc. 1847 p. 87, 314 scribae oscitantia natum es8e putavit ex OD παρῆν, eo potissimum commotu8, quod in antecedentibus paragraphis praecipue id vituperatur, quod Alcibiades non adsuerit in exercitu pedestri. Sed idem significari verbis OD 1caρέσχε - ταξαι recte sengit K., hoc enuntiatum transponens et particula οὐ in οὐδέ commutata vocircaρῆν adserens. Nec tamen ei assentiri pos8um, cum praeterea ODτ' pro οὐκ scribendum sit et addubitandum mihi videatur, num OD- ουδέ - ουτε apud scriptorem simplicitatis studiosum Sese excipere possint. Qua re perductus praesero Stephani correcturam satis lenem ses. Fra: p. 102ὶ ὁ τλίτιις, quamquam illud o, quod ante καταλεγεές legitur, ne sic quidem explicatur. Summa autem inter uv. dd. controvergia Ruborta est, num vetuου coniectura cod. Laur. C probanda sit. Eius enim
librarius textum ita constituit, ut scriberet κατελθri et deinde inculcaret verba λιποταξίου δ' oτι. i, Qua in lite ut nova asserantur, fieri non potest. Ne igitur longus sim, ego quidem eum ex aliis locis, tum ex Aegeb. III, 175 et And. I, 74 emetendum esse credo tria crimina lego militari distincta esse ἀστρατ., λια-aζ., δειλ. et ideo in ea paragrapho, de qua agitur, quoniam Alcibiades contra totam legem peccavisse dicitur, illas voces inserendas esse. Circumspicienti autem, ubi exciderint, ante ου παρέσχεν ea aptissime iniungi posse mihi per-
l λι ποταξίου formam vere atticam esse demonstrat L: ait. Proc. p. 464 adn. π79.
99쪽
suasit L: qnaest. p. li et denuo ait. Proc. p. 463. Etenim non modo hoc enuntiatum nulla mutatione lacta cum praecedentibus paragraphis scite conectitur, sed etiam crimen λισιοτ.verbis Οὐ - τάξαι optime confirmatur. - Sed regiant, quibus medicina opus est. Ac primum illud δεῆ εχαστον absonum
esse unu8quisque Videt. Deinde Rutem verbis εκαστον et αὐλι-το ν oppositionis vim infringi manifestum est. Optimo igitur iure Stephanus scribi ius8it ὁπλιτῶν, quod nunc omnibu8 probatur. Minore autem probabilitate, id quod exponit Κ: Didem. Iahrb. 1866 p. 292, Fra: δεῆ εκ. depravatum eme putavit e θεέσας participio. verum enim vidit Schottius, qui δε ἐναυτον coniecit. Nam quoniam testimonia veterum grammaticorum, qui uno consensu δε iν pro δέον perinde ac retiiν pro;cλεον ab Atticis dictum esse docent ), Hertieinius II. XCVp. 471 et denuo Usener ibid. CV p. 741 sq. contra huius aetatis nimis anxios et grammaticos ΡhButiniannum .i usi. Gramm. Ι 4923 et editores F.) tu honores restituerunt et locos illos, quibus θεὲν traditur, magis tuendos quam mutandos esse mihi persuaserunt, non dubito ibi hanc formam quamvis raram restituere. Cetera denique selicissime sanavit Thatheimius II. CXV p. 269 sqq., cuius coniecturam L': Bura. Iber. 18S0 p. 34b, Roe': Zi G. 1878 p. 40 sqq. , Hauvette Begnauitio: ira stratis Athoniens 1884 p. 141 valde placuisse non miror. Eius igitur ratiocinati e probata haec oratoris verba suisse credo: ἀστρα
Dcαείειν ειλετο. Sed si quis quae ceteri v v. dd. de hac para- grapho disseruerint, accuratius cognoscere cupiat, is inspiciat velim Sch et F) editiones, Mo' disputationem saei. G. 1878,6 ,1 Has voces Saepius confusas esse ostendit Sehaeser ad Greg. Cor. de dial. lib. p. 14 i. Sed eam ipsam commutatiouem exstitisse XXIX, ABahio i Mnemos. i860 p. l 90ὶ non concedo. 2ὶ Locos congesserunt Lobeckius palli. elem. I p. 47b et AButimannua ad Apoll. Dyse. Vers. p. 298.
100쪽
De orationum quae inter Lysiaeas seruntur XIV. et XV. authentia. 99B' adn. 5 p. 486. Recentissima quod sciam coniectura est Bar-telli in emend. Lys. lS82 p. 20 sq. Adpendicula. Hanc adpendiculam ut adsuerem, duplici causa commotus sum. Primum enim opu8 esse mihi Videbatur paucis explanare, cur inter eas orationes, quarum authentia a vv. dd. inguspicionem vocata est, alias iure, alias iniuria a Lysia abiudicatas esse arbitrer. Deinde autem omnibus, qui Lysiae orationibus operam suam studiumque naVant, me gratum lacturum esso existimabam, si quantum possum recentissimas de singulis orationibus monographias congeram et ne alii haec subsidia neglegant, efficiam. Atque initio ut, quo usque nostrae aetatis criticorum furor gra88atus sit, ostendam, sub unum con8pectum omne8 eas oratio-Bra adducam, quas aut spurias aut epitomas esse vel hic vel
ille quondam contenditi Subditiciae igitur hae habitae sunt: II. IV. VI. VIII. IX. X. XI. XII. XIV. XV. XVI. XIX. XX. XXII. XXIV. XXV. XXVIII. XXIX. XXX. XXXI. XXXIII.
Ex genuinis autem excerptas vel posterioribus temporibus retractatas esse uv. dd. censuerunt hasce IV. VIII. IX. XI.
XII. XV. XVII. XVIII. XX. XXIII. XXVII. XXX. XXXI.
Illa igitur classis viginti et unam, haec tertiam sere partem omnium orationum complectitur et si ambarum summaeomputatur, ex XXXIV, quae nune in oditionibus Lysiae continentnr, orationum numero ipsae novem relinquuntur, quae quin genuinae essent, nemo adhuc dubitavit. Quae ratio adeo
earet probabilitate, ut sacere non possim, quin id studium, quod his potissimum diebus floret, studium dico ubique epitomatoris manum indagandi, non minus quam Τhatheimius II.eXVII p. 549, B: Burs. Iber. 1882 p. 185, Si ullus p. 151 sq.
sat dubium et periculosum esse existimem. Immo ullam Or.e1cepta XI. excerptam esse e genuina tantum abest, ut mihi petauaserim, ut Omnes eiusmodi ratiocinationes reici posse eredam argumentis tantae auctoritatis quantae attulit ad or. Vin.