Demetrii Zeni Paraphrasis Batrachomyomachiae : vulgari graecorum sermone scripta : quam collatis superioribus editionibus recensuit, interpretatione latina instruxit et commentariis illustravit

103쪽

Cona melilarius iii Dialogum.

V. 1. νά pro va εκεις. Solent Graeci recor aliores non solum particulas et pronomina quaedam, sicut veteres, sed etiam verba ita incIinatione antecedonti voci annectere, ut o duabus vocibus, Iieet sensu diversis ac sejunctis, pronunciatione tamen una exsistat. Quo sit, ut imperiit librarii saepenuinero duo vocabula inclinatione connexa conjunctim exaraverint. Itaque et hoc loco indocto a librariis, quos priores editores secuti sunt, scriptum est τύχεις , et versu 11. hujus dialogi πiπω proro, porro versu 12. τυαλε pro τό 'μυλε, et in ipsa Batra-eliomyomachiae paraphrasi multa hujus generis exempla exstant, quae in critieis adnotationibus perscripsimus. Imprimis autem mentione digna est licentia poetarum indoa Plochoprodromo usque ad nostram sere aetatom, qua illi in carminibus vulgari sermono compositis vortia monosyI-laba, vel dissyllaba sive integra sunt, sive apha resi breviata, prout versus postulat, invocem praegressam inclinant. Ab hac licentia vulgus etiam in Ioquendo non plane alienum eSt,

quamquam non admodum Inulla sunt verba, quae hodio ita uSurpat, velut pro ἔ Joγκες V. e. μού τί 'δει κει ' mu/i

hoc dedisti. Ex Piochoprodromo rei firmandae causa line juvat exempla allegare. Lib. I. v. 63. legitur αὐτος μι- Diuitigod by Cooste

104쪽

Ibid. v. 457. ὼς εὐγω, - χω τί διμυω, καὶ mota γιά που ψ μνω, in quo versu prius hemistichium magis perspicuum

erit sic scriptum μή εβρο, Δ; ἴδω τί διδουν. Neque rani Daraphrasis Batrachomyomachiae hujusmodi exemplis caret, ut v. 16. και το πηγούνι τό ειε οραιν ριεγύλη, vers. 1 14. αν εχ ac, χύ 'λχὶς i. e. eta κλ ῖς, vers. 92. via 'β- i. e. via εἰ in γ, quibus, si opus esset, similia addere possem. Ex hac veriborum inclinatione, ut ex multis aliis rebus emergit, veteris linguas analogiam aratis olim sinibus circumscriptam, utpoto quae hic non nisi in verbis εἰμὶ ot quiμι consistit, in recentiore hac interdum latissime patere. - vocula multiplicis significatus. orta est ex 'υα veterum, atquo hujus potestatem habet hoc versu in verbis i ιιοῖ πουλτ στὶς, ut mihi vendas. Porro demonstrativa vis ei tribuitur, ut, quuin dicunt νύ το en lιbi hoc. Vid. Cο-raem ad Plochoprodr. pag. 103., qui hac significatione 'latam partieulam ab antiquo unde et Latinorum en nu-Xerit, deducere conatur. Frequens praeterea rius usus in interrogationibus est, ita lamen, ut nou tam ipsa interrogativae particulae vico iungatur, quam praegressa particula interrogativa sententias aliquid ambiguitatis addat v. e. δευ εὐρω, πό - - λύ'βω τἰiυ βίβλου ταύτhv nescio, unde hunc librum nancisci queam. Sic dicitur πως τὰ εχης vers. 56. Paraphr. Bat. et δευ εἶχε τί Dareoti ri vers. 129. Cf. Rusiad. Gr. Tom. II. p. 203., a quo tamen paululum dissentio. Longo alia hujus voc Iae vis est, qua pro ἄν dimητικω veterum olim ponebatur, quae quidem res videtur Hermarini conjecturam in diss. de pari. lib. I. eap. 1. opusc. IV. pag. 4. propositam, aν eX ML ortum e e. Satis confirmare. Non entin ex ἄν sieri pota

105쪽

erat να, sed quum eognata vocabuli ἀνύ significatio populo

obversaretur, omissa, ut saepe laetum, priore vocali eo modo usurpatum est Uci, quo superiores vocalem in exitu positam abjicientes, dixerant iaν. Exempla vide ap. Coraem 'Arαψ. II. 256. Raro pro ora aecipitur, Sive ista particula narrantis,

et contendentis, sius causam et rationem asserentis est. v. c. φαίνεται νὼ επα ε πολλύ. CL Paraphr. vers. 426. Dentiquo do temporali vocis potestate os Coraem I. I. pag. 25T. τίποτες pronomen indefinitum aliquid, quidPiam, quidquam, quod cum negatione otia conjunctum signiscat nihil.

Hodie Graeci dicunt τίποτε, quamquam vulgus lamas Aemlieas τίποτα et τίxorcic in antiquioribus monumentis obvias adhuc servat. CL Cor. ad Ploch. pag. 274. Locos ex umlustioribus scriptoribus allatos vide ap. Ducang. GIOSS. med.

non solam ν Accusativorum sing. primae et tertiae declinationis salva sententia abesse potest, ita ut dicatur 'iυριολα pro iii σον, χλι pro χ ιν, sed etiam N neutris S

eundae declinationis in is desinentibus in Nominativo, Ameusativo et Voeativo singularis numeri frequenter a vulgo demitur. Neque tamen putandum est, hoc plane barbarum esse, siquidem Jam veteres hac ratione αυτό, τουτο, μελλαλα dixerunt. Jam vero nihil usitatius in vulgari I quendi genere, quam duorum sonorum ad diversas syllabas pertinentium conjunctio, qua sit, ut pro duabus una sit syl- Iaba. Horum sonorum alter necessario ex iis est, qui aut ut i, aut ut e aliarum linguarum pronuntiantur. Prioribus praeter ipsum tinta adnuinerari η, ει, o , υ, in PoSterioribus autem ε et αι esse satis constat. Duo ista, quae commemoravi, Sonorum genera ita cum sequenti vocali pers uigesta in ' nam syllabam coalescere posSunt, ut eodem Diqiit sc by Cooste

106쪽

modo conjuIIctus utriusque Sonus proserendus sit, quo in DIlica lingua exitus vocis contribution. Quod quum in graeca lingua evenit, caeteraeque vocales et diphthongi,

quarum par est prolatio, nativum sonum retinent, contra ε et αι ea tantum lege cum sequenti vocali coalescunt, ut in sonum ras ἰωτin transeant. Aeeentus autem, Si ante Sr-

Digesta in penultima syllaba fuit, hae synigesi in ultimam conjicitur. ΙIinc apparet, cur pro g/l3λίου dici queat gis λιο, id quod nostrae aetatis Graecorum more τω λεν infra adscripto indicaro solemus. Similiter Graeci dicunt

pro λεοντύut, cs adn. ad paraphri vers. 403. δίκειος pro δικέλιος, et alia quae plurimis Zeniani carminis exemplis illustrantur. Sic quoque apud Euripidem Electr. versus 492.

παλ&ιόυ τε χησα ισμα Διον σου τOδε, qui interpretes adm dum vexavit, ita fere Scandendus est, ut prima vOX pronun- cietur παλi . Ad eandem normam exigenda sunt quae

tanquam dissicilia atque a vulgaribus regulis recedentia allata videmus ab Hermanno Elem. Doctr. Aletr. pag. 52. seqq. Rarissime autem accentus in Syllabam, quae Synizesin praecedit, a Graecis conjicitur, velut in verbis εκό-

συννεφίασμa, ρε-ίλιασε Pro 4εκοιλιia σε, quod legitur Para- Pliras. v. 362. νεο pro νεον, ut ex regula modo explicata euicitur. In verbis νὰ μου πουλ ν ric ex consuetudine recentiorum Dativo carentium μου pro μοὶ usurpatur. Namque hic casus aequo atque Accusativus in Dativi locum substituitur. Accusativum autem, ubi hoc sensu ponitur, praecedere etiam potest praepositio εις. πουλ σνὶς pro πι iλίμ'nc . Citerior graecitas in permultis scilicet vocabulis ω mutavit in OU, quorum in munero est Diuitigeo by Cooste

107쪽

raplinasi epici carminis utitur. Si quis alia exempla desiderat legat quae Coram hac de re exposuit in Bastii adnol iione ad Sohaeseri editionem Gregorii Corinthii pag. 363. V. 2. ενα vulgaris forma est pro A. Quippe vulgiis pro εἷς, μίω, εν frequentat in ις, μει, ενα, in hoc tamen a veterum usu recedens, quod hanc Iocutionem non solum nomen numerale, sed etiam novitiarum linguarum imitalione articulum indefinitum a Diochoprodromi sere tempore esse voluit. Est igitur ενα βιβλίον non tantum unus liber, sed etiam liber quidam βιβλίου τι atquo omnino liber, ut iii recentium populorum linguis tin livre, ein Buch. Prima hujus usus vestigia apud Theodorum Plochoprodromum sunt Δ, ς ιχ. 125. σελιδ. 5. ed. Cor. Similes ex aliis scriptoribus locos allegavit Ducangius gloss. med. et ins. gr. T. I. pag. 384. Seqq.

1ι pro ευμ γλον, ut ex iis, quae ad versum praecedentem notavimus, efficitur. κ ἰδες το i. e. καὶ i5ε ωὐτό. Reliquiae verborum in μι desinentium paucae admodum in recentiore graecitate servantur; quo magis mirandum est, ibi quandoque hu-bus verborum declinatus superesse vestigia, ubi ipsi veteres ab eo prorsus se abstinuisse videntur. Nemo certe antiquorum, quod nos quidem Seiamus, ιδες' pro iδὲ dixit, nemo ειπὲς pro εἰπε, quod versu tertio legitur. Caeteroqui illud ro, quod imperativo hic subjungitur per aphaeresilii ortum est ex αυτό. Quum haec sphaeresis, quae non nisi in o sibus obliquis sing. et plur. usitata est, admittitur, reIiqua syllaba inclinatione praegresso vocabulo adnectitur. ων seric si iubes, si imperas i. o. hoc Ioco si υis. Cf. Paraphr. vers. 434. Hujusmodi locum, qui antiquorum usui repugnat, jam cae Codino de ossic. Palati cap. I.

108쪽

num. 9. profert Dueang. l. I. T. i. p. 1055. εἰ- ελ Ariovo- και κυνησύντων, πίζει καὶ τούτοις διὰ εQ1ιη- βασιλεύς. Notandum praeterea, a nostrae, memoriae Graecis oe σε et ορισσε sic colloquiis inseri ut a Gallis interponitur plaΩ-il. V. 3. εια ' μου i. e. εἶπέ μοι. Vide superiora. In verbis πως reo λέγομra rursus ro pro αὐτο accipiendum osti Quodsi illud τὸ vel aliae voces, quae ob inclinati nem antecedenti voci accentum tradere solent, non sequuntur, sed praecedunt illud, ad quod reseruntur, vocabulum, eam mihi dixi legem, eruditis aliquot inter Graecos viris non improbatam, ut tum semper apicem hujusmodi voculae superponerem. Quaro etsi scripsi του υἱσυ του, non tamen πως το λέγομσι admittendum, sed πως το λέγουσι exarandum putavi. Finis hujus versus ,ι τωρα δετ αδειάζω significat: οτι νυν οὐ σχολύζω. Est enim τι per aphaeresin hie pro ι, qui loquendi modus hodie a Graecis vitatur. Sed Ptο-choprodromus quoquo ante Zenum jam seripsit Iib. 1. vers. 112. - τ- ελω τι μύχε του L Θμι Ἀτικῶ, - ζηστὶ i. e. να του ει- oτε' ,, ωε του κ. τ. λ.' Apud Plochopr dromum quidem τι alio significatu positum est, eo scilicet, quo οτι jam apud Atticos pleoliastiee usurpatur, ubi verba alicujus in oratione recta reseruntur, sed eadem tamen haeclarinae mutilatio est. Do reliquo nihil frequentius in vulgi ore reperitur quam abjectio vocalis o in principio vocum. Itaque vulgus λίγος dicit pro oλίγος, λιγ Ῥω et λιγοφυχλω pro oλιγο υν- et ὀλιγον 3 ω. CL Cor. Ασακτα I. p. 85 Eodem modo Zenus vers. 456. paraphr. τα νωγγ εἶχαν έωτα, σαυ τύ 'Mim ιυ li γύπαις pro ra ονύχια εἶχαν o inmin. τ α apud reeentiores idem valet quod veterum υ . Orta est haec particula ex Tri -α ideoque acuenda est in penullisua syllaba, non circumflectenda, ut Saepe perperam Duiligod by Cooste

109쪽

Falsissima autem seriptura est quam meangi in Glossario m. et ii l. o. T. II. 1586. habet, ubi Ox vo iustiorum scriptorum libris hujus significationis exempla citat. βεν ut Zeni tempore et jam prius, ita liο lisque particula negativa est, cujus originatio laetus inventu videtur. Nam quum antiqui haud raro o bolain sic adllibuissent, ut non multum disserret ab με, quamquam paulo sortius est, volut Λristoph. Eccles. vers. 644. τὰ μευ αλλα λέγεις -δὲυ σκαιως vel SophocI. Oed. Col. vers. 779. - Ο οὐδεν ἡ χ M.' χάρου φεὐε , vel Lucian. min. 19. οἱ δε m ιι

inepto quodam elegantiae studio identidem repetentes procedente tempore οὐ particulam prorsus abjecerunt, deniquo vulgus detruneato, ut ita dicam, vocis capito pro οὐδεω simpliciter δεν dicero non dubitavit. Hanc elymologiam, quam et Coram non improbasse putandus est, cs. ' τακτα

I. pag. 46. ut deseram nullo modo induci possum quodam Alcaei loco apud Etymol. pag. 639, 17, ex quo Zenobii auctoritato fretus idem ille l. l. pag. 180. collegit, pr

nomen δεὶς apud veteres simili signiscatu quo Οὐδεις suisso. Videtur enim δεὶς idem designasse quod τις, quod Coram quoque non prorsus negat. CL praeterea Butimanni gramin. ampl. lom. I. p. 282. et Passovii lex. S. v. οὐδείς. Mειώέω apud recentiores est, Olior, viam, istiG-

tus Sum.

testate Jam lito illic apud Byzantinos scriptores legitur.

110쪽

g m. Histor. Apollonii Tyrii κ' ενα κῶειδι - cretarristia τὼ 'δικά του χεuια, quem locum Ducang. gloss. med. et ins gr. pag. 1439. Iaudans malo scripsit κλειδη Ῥα. διαβύζω l. e. ἀναγιγνωσκω. Quomodo legendi notio in hoo voeabulum illata sit, fortasse non disseilo dietuest. διαβύζω non existimo pro composito antiquissimi verbi cstu loqui habendum esse, sed idem fuisse primitus quod διαβαδίζω et διαβαίνω L e. transeo, cujus signifieationis praesidia cum aliunde, tum ex substantivo μύδος es. Aristoph. av. 42.ὶ peti possunt. Quodsi probabile est, διαβάζω

proprie valuisse tantundem, quantum διαβαίνω, nemini d bium erit, quin ex transeundi potestate legendi vis mox exsistere potuerit, quae posterior mansit, lieet prior pro sus evanuerit. Non aliter Gellius IK, 4. locutus est, qui:,, eos libros omnes, inquit, duabus proximi, noctibus cum sim trans h. e. perlego.

Nam Demetrius Zenus pariter atque alii poetae, qui politieis versibus usi sunt, metri causa accentuum sedem mutaro nunquam reformidavit, cujus generis multa exempla et

Carmina popularia a Falerialo Chanis populatres do laGrece moderno, recueillis et publies par C. Fauriel. Deuxtomes. ii Paris 1824 et 1825.ὶ edita continent. Etsi

enim politicorum versuum ratio postulat, ut poetae in condendis hujus generis carminibus verborum accentum tanquam normam Sequantur, illi tamen mira nonnunquam licentia sibi sumta pro arbitratu accentum mutariant. . Sic Theodorus Prodromus de paupertate sua vera. 47. pag. 3. Od. Cor. ζει γαρ και λαγγυ ἔρχομην μυ λαοτων τούς λόγους