Demetrii Zeni Paraphrasis Batrachomyomachiae : vulgari graecorum sermone scripta : quam collatis superioribus editionibus recensuit, interpretatione latina instruxit et commentariis illustravit

111쪽

ubi φουστάτι linguae legibus convenientius erat. V. 6. κύμνει bene vertit Crustus facit. Est enim apud Graecos recentioris aetatis ias avo nihil nisi facio, ita ut magni cujusdam laboris suseepti significatio, quam

apud Homerum, ubicunque transitive hoc verbum usurpat, reperiri neminem accuratius singulos locos considerantem fugit, nunc plane a verbo absit. Jam quum paulo aliud sit Homericum II. VIII., 195. δωιδύλε- ωγρηκα, τ- ciι--ος κύμε τεύχon , quam quod nunc Graeci ad multas res

applicant κάμνω, exempli gratia εκαμε ταξίδιον iter fecit,suhit profecto mirari, quod praeter Deliequium in Dictionanairo groo moderne Danquis s. h. v. ae Davidem Προλεγ.εις ταν ΠαQαλληλισρι- της ἐῶ . κ. γλ σελ. ι. et alii viri docti inter eam, quam commemoravi Homericam verbi potest tem et illam, quae nunc in usu est, significationem nihil discriminis esse statuerunt.

γιατ' γε per paragogen, quum vocalis Sequatur, pro τια ἐμὲ l. o. δι' ἐμε. Proprio sonat: ,,ad me, id est, ut Crustus recte e ressit ad meum usum. Similiter adjecto ν ἀποτpro Mo barbaro dicitur v. c. ἀποτ' εμμα. CL Coraem ad Prodrom. pag. 70. De reliquo observare liceat, significatum praepositionis δια cum accusativo constructae, quem hic cernimus, Iatissimo per linguam di sum esse. Nequo enim solum ad id, quod usui est, enunciandum applicatur, sed etiam ad finem et consilium exprimendum. Quo in genere mirum est, propo semper ad interpretandum aptam

112쪽

esse Galloriim praepositionem mur. Paucis exemplis de

ironum iri gratiam cons intus est, Imur ira Commen ans, ελει μισεύψει δια την Λειψί ), it partira Pour Leipsis απερ ῶσε διὰ h γωλος ροτωρ, ilPasSaitPOurun grand Orateur. μιλεῖ per aphaeresin vocalis o pro ὁμιλεῖ loquiitu ;qui usus deterioris graecitatis osti Apud veteres nimirum, si ὁμιλεῖν similem usum habero videtur, vertendum est COLMqui, confabulari, sermocinari, Orationem coriam Pomio habere. At de scriptore nemo unquam antiquorum lioe

verbum usurpavit.

ista εῖα metri causa pro quod neutrum plur. t a'. i ta ειώ, lira D adverbii vice lite iungens. CL ndilol. ad Paraplir. vers. 72. Do declinatione horum adjectivorum vido Julii Davidis Π ciλληλισιιδυ τῆς ἰλλm ι-

V. T. γιciτὶ natum est ex διά τι, pro ter aliquid. Hinc patet, cur γιατὶ barbaro usu causalis Particula ev dero potuerit, ita ut designet promerica quod, quum,

ita, nam. -ταγλωστί a conversus est, in linguam nostram translatus est. μεσαγλώττίζω, vox plebeja, cujus antiquiorem auctorem nescio, quam Sguropulum, qui eam in illator.eoncit. Florent. sect 6. cap. 17. et alibi habet. Caeteroquiii augmentum s)llabicum in recentiore sermono utito praeΡΟ- sitionem poni solet tu verbis compositis, si prima illius praepositionis littera consonans est, ut hic videmus, sin autem vocalis est, post praepositionem inscri debet, ut ἁπε- et q. Neque lameli semper haec regula observatur, Sed inveniuntur etiam verba dupliciter aucta, qualo eSt ἐκιχτm'. τησε, quod legitur in Paraphrasis versu 15. Nonnunquam etiam omittitur augmentum, velut versu 131. ἀπόσφιγγε.

113쪽

V. 8. ano nune semper cum Aecusativo conjungitur. εω 3 taurer mi Crustus vertit: ad Rhythmos collatus est. iii quibus verbis rhythmOS dicit eo Sensu, quo medio aevo istud vocabulum accipiebatur, ita ut rhythmus idem sonet quod rimus, de qua barbara Voce vide glossaria med. et ins. latinitatis. Ponitur autem rim , quod ipsum in rhythmi nomine corruptum est, eadem Significatione, qua orta indo iii novitiis linguis nomina rima, rime, rhyme, Mim. Igitur Graeci postquam suam vocem sex' ioc aliis dederunt gentibus, ab his eam corruptam vicissim mutuati sunt di cendo u Mα et uisicisita. rit porro et eis oeuco verisus similiter cadentes compono, et ἡ μαδόuo. Sive e Modo versuum homoeoteleuiorum Scri tor vel omnino ver fiscator. Quem inter Graecos probabile sit primum limjuscemodi versiculos, in quibus finalis concentus observatur, quibusque ideo media aetate apud Latinos cauda Orum no men suit, secisse, alibi exponam. Interim Iegantur quao Santenius ad Terentianum Maurum de versibus post viam vulgarium pag. 163 Seqq. commentatus est V. 9. σε si μα i. e. εις ἡψαν vol, ut antiquo loquar, ἐν στί ις λωιοτελευτοις. Nam praepositio σε ab auctore per aphaeresin pro εἰσὶ, qua larina pro εις aliquotius uti lur, versui lito aptata est. In ipsa paraphrasi verbi gratia vers. 51 κ εἰσε καλύi3η Iegitur. ενε receIitiores et Pro εστὶ et pro εἰσί superioribus saeculis dixerunt; nunc in ejus locum substitutum est εἶναι. Illud ενε originem ducit a veterum επι, quod pro A εστι

usurpatum satis notum omnibus est. Est tamen praeterea, ubi ενι simplicis tantum verbi potestate fungatur, velut in Uocabulo ενιοι i. e. Eiσιυ ot IIano significationem vulgus frequentans paulatim et ἐστὶν et εἰσιν abjecit, mox ablata posteriori vocali εν pro επι sonare coepit, deinde moro Suo

114쪽

post v finale vocalem ε addendi es. Davidis Mothodo pour

studier la langue grecque mod. p. 60. ενε usurpavit, embus loco nonnulli ob pronunciationis aequalitatem m i scripserunt, doneo recentissima forma εἶτοι e titit, quae semmonis vitio cum antiquorum infinitivo congruens nune omnium usu celebratur. Copiosius hac do re egit Coraes'Aσα-cim tom. I. pag. 95. In odendo Zoniani operis icxlii ubique posui ενε pro εναι propterea quod illa forma serimonis graeci naturae nccommodatior est. Quod quum do εἴνω quoque judicandum sit, non vituperandus est Genn dius, quem in I αμματικῆ νῆι. ἐλληνικης γλωσσης npud Aeginetas typis excusa, constanter εἴνε pro εἶναι scripsisse video.

tiquorum μὲν sed μη auctum a sine ob sequentem vocalem σου εφε hoπικου v adjectione. Sunt tamen hodie apud Graecos, qui etiam ante consonam dicant M 'Uν. V. 10. επαοε imperativus aor. act. est verbi sertaιuam, vidgo πωuτω, quod ab antiquo ἐπα ω manavit. Est vero imprimis πα avi apud recentiores sumo, aufero, tollo. Cf. praeterea adnotationem ad Paraphr. vers. 74. Particulas εἰ eum Conjunctivo constructio, quam n

stor Ilio habet, licet veteribus haud ignota sit, v. doct. in ephem. liti. Halens. 1825 no. 33. p. 272.) hodie tamen parum usitata est. Etenim nostrae aetatis scriptores sic usu pant αν. CL ad Pataphras. vers. 41. εσυ pro antiquo συ.

V. 11. σου ex plebeja loquendi ratione pro τοῖ o.

115쪽

V. 13. 4e εις vulgariter Pro αε υρεις, cujus Ioeo alii saepo et seribunt et pronuntiant vel ιξευρεις. Minus recte diei αεύρω ot ex etymologia patet, quoniam hoc vocabulum ab antiquo αευρίσκω fluxit. Est vero αευρο scio, quo verbo nune Graeci pro οἶδα semper utuntur. Vix dubium videtur, quin jam apud Herodotum L, 25. eadem reperiatur significatio. Herodoti verba sunt

σιδηρου κόλλη υ αεὐρε i. e. Glauci Chii opus, qui solus Omnium hominum iam ferruminationem scivit. Nam Irigida prosecta erit sententia, si quis hio vertat excogitavit. Porro apud Cebetem p. 64, ed. Grais εὐρίσκω eandem vim liabet. γνωρ ζω apud recentiores plerumque est novi, Scis. 4

116쪽

Commentarius

in Paraphrasin Batracho myomachiae.

V. 1. Προ σου v hodio idem sonat quod apud veteres πρὶν Ius cis αι. Aequiparat enim πρὸ του sequente conjunctivo veterum particulam quae lamen nondum plane obsolevit, quum plurimi hoc significatu adhibeant πρὶν - adjecto conjunctivo. Sed αρκίζω incipio novum et inauditum antiquis vocabulum est. Husdem potestatis in vulgi ore sunt Q κυάζω et cicum, quae et D eangius memorat Gloss. med. et ins gr. Tom. I, pag. 129, qui modo in hoc peccat, quod praesens χηνω vel ἀρχίνω esse credit. σ- Δια eum antiquo accusativo hic concinit, pro quo licebat et Δίαν usurpare, quando nominativo Δίας imira utitur Zenus vers. 429 OAως ὁ Δίας ελεγεν. V. 2. In verbis να μ απωπε l vel Ῥα με αποστείλη accusativus est pro dativo. Vid. quae diximus ad Dialogi

vers. 1. - 'ς τουτην τρο ἱστορία ex plebeja loquendi r lione pro εις ταύτην τ in ἱ--ίαν. V. 3. ταῖς Μουσαις accusativus Aeolicus est, quem vulgus nunc quoque retinet pro ταέ MOUσας.

μου pronomen relativum indeclinabilo, cujus loco etiam ποῖ frequentatur. Legitur jam apud Theodor. Pr

117쪽

dro mim I. vers. 87, ad quem Iocum cs Grais adn. Dinfert illud ὁπού ab οπου, cujus antiqua remansit vis, et a centu et significatione. Haec disserentia, Iieet a Graeeis

nostrae aetatis perpetuo observetur, saepe tamen in antiquiorum Iibris vulgari sermone scriptis confunditur, adeo ut imprimis μου eXaratum reperias, ubi scribi oportebat. Hoc ipsum documento esso potest, pronomen illud ὁπου ex adverbio loci oπου natuur esse. Quae quum ita sint, hic quoque servassem ore , si in textu reperissem. At quoniam superiores editores nullum apicem huio voci superposuerunt, ὁπου praetuli, Sperans soro ut, qui haec I gent, metrum, quod prima Specie cIaudicare videtur, pronunciatione restituere sciant. Pariter Milaus in Aspasia: κ αυτων ἡ ζώνη επαυσε καὶ τωυ ἡγίων o v. Κατοικουν sorma vulgaris pro κωοικούοι habitant, ut τιμο- pro σιιιωσι, λέγουν pro λέγoia Υι. In verbis 'ς τ ορος i. e. εις το ορος praepositio εις

vice fungitur ejus, quam antiqui ad quietem in aliquo Ioeo indicandam applicarunt. Raro scilicet Graeci recentiores Dativo privati praepositionem εν adhibent, si a nominibus urbium, eui ab eruditis illa adjici solet, atque a quibusdam loquendi generibus recesseris. V. 4. De γιατι vide quae diximus ad vers. 7. dialogi.

δυ-3πιι rarior sorma pro δύναειαι, cujus et Dem trius Nicolaus Darearis mentionem saeit in I cisv ιατικῆ&πλοελλητικῆ pag. 187. - λογαριάζω apud recentiores est: SuPPuto, computo, numero, recenseo. V. 5. σού 'Ἀρη vulgariter pro raυ ' Αρως. Servat enim vulgi consuetudo saepe in casibus obliquis nominum propriorum vocalem, quam nominativi singularis terminatio continet.

V. 6. 'Oκάος nihil hic est nisi pronomen relativum,

118쪽

pro quo hodio ὁ -ά ς dieitur. Coraes ad Plochoprodromum pag. 67. hio sejunctim seribi vult δ-ita ut ὁ ariticulas sit. Non refragarer sententiae, quae usu plurimorum prioris aetatis scriptorum eonfirmatur, nisi ipsoranus ei adversaretur, qui vers. 462 ὁπο ι -ομάζονται dicit, non οἱ ποῖοι, id quod testimonio est, hic quoque comJtinctim ponendum esso omῖος. De reliquo exempla illius ὁ ποι ex aliis scriptoribus allata vid. ap. Cor. L c. Νο- ster praeterea vers. 247 -οῖ- τ- ε νε-m miro modo adhibuit pro eo quod nunc inverso verborum ordine του

per synizesin Ilio monosyllabum est. Eadem synegesis jam ab Homero Odysa. Iib. XX., 61. in voce χεύ

urpata est:

κωνια πελ Mγατερ Διός, Γλιθε μοι λογίζεσ&ι hic passivo accipiendum est, quae usurpatio antiquorum loquendi rationi repugnat. παλληκάρι vel παλληκάρι- designat adolescentem vel juvenem , imprimis fortem iuvenem in armis tractandis perpetuo versatum. Est autem πολλη-2ι deminutivum vocabuli veteribus jam noti. At vero tenendum est, deminutiva recentiorum Graecorum haud raro significatione non disserae ab iis, a quibus derivata sunt, vocabulis; quae quoniam nonnunquam interierunt, nova deminutiva ab his deminutivis lamari solent. Qua de ro sto Coraes ad Plutarchum 3, g . η --

119쪽

σελ. 47. Porro notandum est, ultimam deminutivorum in ιου desinentium syllabam a plebe graeca nunc quidem omitti, ita ut παλληκύρι,-gi δι dicatur, sed antiqui res Graecos παλληγαίρι' φωμίν, β χιν dixisse, cujus gen ris plurima exempla Tlieodorus Ploclioprodromus suppeditat. Neque vero haec posterior forma dam prorsus in

Graecia intercidit, siquidem C prii et Pontici etiam nunc sic loquuntur. Quid i quod hujus analogiae jam in inseriptionibus secundi vel tertii post Clir. ii. saeculi quaedam exempla sunt. Nam apud Doeckli. Corp. Inser. tom. I. pari. 11. num. 506. et 704. leguntur nomina mulierum propria 'Eλευροεoιυ et Φελλὶμύσιν i. e. 'EuU εριου et ΦιλUMLσιον. Quod reliquum est παλληκικιου jam apud medii aevi seriptores legitur; es Ducang. Glossar. med. et ius gr. Tom. I. pag. 1085. V. T. o Omnes hoc sensu dam Sophoeloum est in Maeo vers. 1084, ubi vide Uermanni adnotationem.

nizesin et apocopen pro την ὁγείχυ stac. In his verbis stac proprie accusativus pluralis est pronominis personalis smeundae pereonae pro antiquo Uμῶς. Verum sorma illa et possessivum habet sensum. V. S. καλα pro κωλως. CL v. 6. dialogi. - ω OGOL4ετε τ αδτιά σας metri causa pro via ἄνο ετε τα αλία σας Originatio nominis αυσίον, in qua explicanda mire ad hunc Iocum fallitur Ilgenius, nulla dissicultate impedita est. Postquam veteres oπλυ deminutivum ab OOς, ωτος formarunt, mutatiouo quadam ipsis etiam antiquis Graecis non ignota ωτίον transiit in ta in D apud posteriores. Constat nimirum quod ab Atticis appellabatur παυμα apud Iones sona e Duiligod by Cooste

120쪽

Εosdem κώ ita dixisse pro eo, quod apud Λtticos erat καυ3-, discimus e Grammatico Meermanniano addito Sohaeserianae Gregorii Corinthii editioni pag. 654. Ut versu 6. παλληκάρι, licet nomen deminutivum sit, tamen non adolescentulum, sed adolescentem vel Iuvenem indueat, ita αυτίαν non auricula est, sed auris.

ita ut sit conj. uor. correpta penultima mutatoque η in αγα τι ἀφορμη pro διὰ τίνα ἀφ ιιην. ποντικὸς in citeriore Graecitate murem signiscnt. CL Ducang. Gloss. med. et inc gr. Tom. I. p. 1202. Exemplis ab illo citatis addo Damascent Studitae loeum in MNικῆ διώγω -ει - τωυ παλαιων φιλοσόφων πεQὶ φύσεως

μυός. - επολαυ vulgaris acristus ex veteri persecto sormatus. Valet igitur εα καν idem quod εποι -' Ιicet si xerit ex αὐ-ι κασι. Confunduntur videlicet in hae vulgi loquela terminationes civ et ασι, cujus rei infra multa do-eumenta habebimus, velut vers. 450. ει-cra pro εἶχαν i.

e. Elam.

V. 10. 'ς σοὐς ' πα- pro εις τοὐς η o quae verba dativi vicem explent, Iccina hio et alibi appellatur βορνακος, versu 17. η- ακὰς, quibus formis adcjici possunt quae Ducangius I. I. pag. 211. aIiis Scriptoribus assert. Quum istae omnes ex veterum verbo μύ- manaverint, vix attinet quaerere, quae Sit ejus V iustissima depravatio. Causas, cur exciderit dativus e lingua graeca recentiori, commemorat Constantinus Oeconomus libro περὶ τῆς γνησίως προ ρας της ἔλληνικης γλωσσης Pag. 39l. Seqq. et pag. 600. - εμπῆ ν, pro quo et ρομφὸς ν dicitur, est aoristus verbi ἐμβαίνω vulgo εμπαί- Sive Diqitigoo by Gorale