Demetrii Zeni Paraphrasis Batrachomyomachiae : vulgari graecorum sermone scripta : quam collatis superioribus editionibus recensuit, interpretatione latina instruxit et commentariis illustravit

121쪽

Vide quae ad versum praecedentem de mO ora diximuS. V. 11. κ. ατ omo M Pro και αν ωπους. Rationem, cur καὶ in κι hic transmutari queat, jam eXplanavimus ad dialogi vers. 1. - ἐμεμη σαν i. e. εμιμήμαντα Utuntur enim nostrorum temporum Graeci Passivo pro antiquorum Medio, quo carent, id quod et veteres interdum fecisso constat v. c. Hom. Odyss. I, 31. του oγ ἐπιμνη- σἔ Elις επε α γνώωσι μετηυδα. - τούς ἄνδρες vulgariter pro τους μωγ . CL vers. 454. V. 12. ἄσαν, pro quo et σὰν usurpatur, Rpud recentiores significat Sicut, ut, velut. - γιγόντες pro γίγαντας. Do accentu transposito vide quae notavimus ad dia- Iogi vers. 5. V. 13. εναν Rec. vocis σας, de qua diximus ad dialogi vers. 2. - κωὐoς' hic non est te us Omortunum, ut veterum usus exigit, Sed universo tempus. Nam ex vulgari consuetudino χρόνος est annus, καιρὸς te us,

εὐκαιQία te us Omortunum. De hac potestato vocabuli χρόνος vide Ioeos ex Byzantinis scriptoribus a Ducangio allegatos; καιρὸς jam sic adhibetur ab Herodiano v. o. lib. I, 1. M κου καιρον. lib. I, 12. κατ' ἐκεῖ καιρου atque alibi. - In η-ε v pro ηχέ η barbaro adjectum est v, ita ut haec tertia persona cum prima comgruat. Sic et Theodorus Prodromus de Paupertate sua vers. 71. εκτενω υ pro εὐενίσπη. - ἱδρμισος barbaro

usu pro participio activi. Idem dicendum de participio

non melioris notae, quod legitur versu sequenti διψασ1ιεν .Eadem ratione Barbarograeci dicunt απo 'πμμενος morIuus et alia, quae vel recentiorum linguarum imitatione vel aim

tiquas elegantiae oblivione paulatim invaIuerunt. V. 14. In verbis της νύτας εφυγε Genitivus τῆς γύ-

122쪽

rine nihil habet, in quo ossendero aliquis possit. Etenim jam Sophocles Philoct. vers. 1030. p. 78. ed maj. Exsurdi

τούτους, δοκοῖμ ύν της ad U πεφευγένι ι pro την Ῥόσον usurpavit, quae tamen junctura et in antiquorum libris rara est. Eadem analogia est in verbis τοπῶς - της γλυτωσω, quae versu 91. leguntur. Est autem

mi γάτα et ὁ γύτος nunc apud Graecos fetis, catus, quam

vocem latinam esse, non est, quod moneam. - W-E cum v εφε -πικω et e parctgogico pro ητο i. e. ην.

V. 15. De ἐπιχτηττησε dupliciter aucto vide quae observavimus ad dialogi vers. T. - την δίψαυ του

εμ ζω pro ἐκβύζω tollo idem conspicitur.

V. 16. πηρούνι ubjecta terminationo pro πηρουνι- deminutivum est dictionis ταίγεον ex πωγωνι- ortum. Nihil memorabile est in quod transiit in oυ cs. ad vers. 1. dialogi ; in rarioribus autem exemplis numerandum, quod hic ω et η alternant, sicut apud veteres Μωιῶτις et Μαιῆ, τις, πτίσσω et πτη ut . Cf. Fisclior ad Woll. p. 85. et Uesseling. ad ΙΙorodiit. IX , 31. p. 707., 70. Etsi vero πωγε ιου in antiqua lingua barbulam designat, tamen apud recentiores alia potestate accepta mentum est - τό 'βοεξε i. e. το εβρεξε. De inclinatione hujus verbi vid. n iata ad dialogi vers. 1. - με eum accusativo in citeriore graecitate aequiparat praepositionem μετα cum genitivo apud veteres constructam. Sed nihil aliud est hoc με, nisi ipsum μετὰ posteriore syllaba privatum. Quare et apud Demetrium Zetium et apud alios ejusdem et prioris aevi Scriptores eodem significatu elium μετὰ Accusativo junctum frequentatur, ut infra videbimus. Quae quum ita Diuitiaco by Cooste

123쪽

sint, quoniam constanter Accusativum adsciscere coeperat liaeo praepositio, necesse suit, ne dupleX ejus potestas confunderetur, aliam excogitari viam, qua distingui altera ab altera posset. Itaque multi dixerunt μετὰ τουτου id ut e set cum hoc, ἔστερ- ἄπο το - vero ut sonaret: post hunc, in quibus verbis ἄπο τουτον genitivi locum teneti Quippe veteres hac vi τούτου - εQ- usurparunt v. c. Thu- d. I, eap. 50. ας - - τωυ δεκα εξεπεμψαν οἱ 'A -- λι. At hodie temporalis vis et potestas reddita est huic praepositioni, si aecusativum adjunctum habet, alter autem senSus nunc quoque eXprimitur vocata με, hoc excepto, quod, si pronomen a vocali incipiens sequitur, dici convenit μετ pro με exempli causa μετ εμένα mecum μετ εσμα tecum, μετ' εκεῖνου etc. CL praeterea quae diximus ad vers. 64. - μεγάλη pro μεγάλην ob finalem concentum.

ad dialogi vers. 3. - ποῖος εἰσαι i. e. τίς εἶ, ita ut vertendum sit non ut Crustus secit, qualis es, sed quis G. EN enim ποῖος nunc sere idem est quod τις, contra antiquum ποῖος redditur circumlocutione πολς λπης cujus modi. V. 18. ἐδ πῶ huc. Ducang. Gloss. med. et in Graec. tom. I. pag. 350. formam ἐδεπά assert, quae et hodie a Graecis usurpatur. Nostram formam, quae jam in usu esse desiit, miramur ab eo omissam osse, qui id op ram dedisso videtur, ut ex hoc quoque Zeniano opero TR-riores loeutiones Glossario suo insereret. - μ ἐμοῦν mocum. Pro ἐμὲ hodio Graeci dicunt vel με vel Usici,

quae posterior sorma jam Diochoprodromi tempore usulata erat, quamquam illo insuper addito v paragogico εμέναν lib. I, 90. et μέναν lib. I. vcrs. 183. dicit, pro

124쪽

hano syllabam να in εμεια et εσένα idem esse additamem tum, quo in dorica dialecto pronomina instructa erant, nisi quod Dores pro G posuerunt η Θώκνη dicentes, non εγωνα.

Hanc opinionem neque confirmare argumentis, neque re- sessore in animo est. - φιλία ποῖσε pro φιλίων ποίησε i. e. φιλλυ ποίησον. Recentiores enim hujusmodi aoristorum imperativos non in is sed in ε terminare solent, praeterea in plurativo numero non ποι 'πατε sed ποιώσετε adhibent.

Cujus rei jam apud veteres quaedam instant vestigia, quae vario quidem a grammaticis explicantur, quorum tamen veram rationem Apollonius πεaι συνταεως I, 36. perspectam habuisse videtur. Is videlicet, quamvis paulo obse

V. 19. ἀλωεια pro δε ει civ. - Verba, ut in Smperioribus editionibus exstant τίς ἔναι ὁ γονέι υ a Crusio latino reddita φιδε est parens tuus p nullo modo serri po

sunt. Proinde aut corrigendum est τίνες ευ οἱ γρονεῖς σου

qui sunt parentes tui Z aut τίς ἔνε η γονέι σου quod est genuS tuum Z quo genere natus es I De sorma ἔνε jam S pra dixi ad dialogi vers. 9.

125쪽

ιδικος vulgo male ab adici; derivatur; at nihil aliud est, nisi volus vocabulii in i ικος vel iδικος vectialis, cujus significatio paulo alia nune laeta est.

ροκορίσω αμ ινόν. - ες per syncopen pro χέλεις. Est autem ες εχει futurum periphrasticum pro δεις, in qua structura εχπι Infinittitus praesentis est omisso P. Vido do hoo argumento disputantem Cor. 'Ἀταψ. I. p. 158. Seqq. et quae nos observavimus infra ad vers. 163. - την φιλιάμιου i. e. την φιλίαν μου.

V. 22. - σ εμπάσω te introducam. Superioribus saeculis Graeci ita cum Conjunctivo et Praesentis et Aoristi pro suturo adhibebant, subaudientes, opinor, Goλ. Similia exempla attulit Coraes 'M-τ. Tom. II. pag. 20.wβύζω apud recentiores designat introduco, indum, pro quo noster plebeja depravatione ἐμπάζω finxit. - τὰ i. e. εωα ἴδει. In Conjunetivo aoristi hujus verbi re-eentior sermo, si accentum speetamus, ab antiquo dest xit. Eodem modo nune Graeci ελω pro εἴπω transposito

V. 23. φιλικὰ χγQ-3πιτα non admodum accurate

reddit archetypi vocem 4εινηία, qua designantur, ut sciunt omnes δῶρα διδόμενα εις ξενοτ, ηγο- φίλον - ε, ης γῆς', quam Cumae explicationem e lexico huc transscripsi, ut intelligatur, periphrasin a reeentioribus in vi hujus loculionis exprimenda usurpari. Nam parum usitatum est hodio 4ετιον. Etsi vero aliud quippiam sonant φιλικὰ χαρίσματα, quam ζειν ita vel 4Hνια, quorum illa sunt munera, quibus se invicem amici donant, vel quae amicitiae jungenda causa praebentur, haec vero homilalia munera, tamen brevitatis causa in translatione dixi homi alia munera. Crustus non satis latine, sed ad sensum apte vertit: GmL

126쪽

cabilia dona. - εγω et ι σου χαρίσι, . Hic quoque tum Const. laturi periphrasis est. Porro σοὐ pro σοὶ accipiendum. De reliquo pro χ ρίζηιαι recentioris aetatis est. V. 24. Θρεφω et τύσσω inferioris aevi significatum hic habent, ita ut alterum sit reduco, alterum P mitto, cf. Corais, 'Aτα r. II., p. 304. - πίλε pro πύλιν jam passim apud antiquos poetas legitur. - ιπaoc pro πίνω εν ex analogia linguae antiquae a recentioribus usurpatur. Notum nimirum, quam saepe o et E in aniti quorum dialectis alternent. Vide Matth. Gr. Gr. Tom. I. pag. 49. ed. II. Significatio eadem est; quare Criisius non recto vertit ulteriuS. Sensus est: se reducam te in locum, ubi antea suisti. VV. 25. το i. e. τα Π'. - που es. notata ad vers. 3. - ooεῖς Pro Uεωροῖς, sorma contracta, qua saepe nunc vulgus utitur. Legitur et infra vers. 451 pro DEO QO- ciet . - τηυ κυοιε- nove dictum, quippe multa

verba, quibus olim genitivus adjungi solebat, in citeriorograecitate cum Accusativo construuntur. Talia sunt δε μαι, quod vers. i. Sic usurpatum invenimus, κυοιεύω et quod vers. sequenti e tat Πασιλεύεω. V. 26. ὁπού 'τι ἐδώ; i. e. ὁπου ευι εδω. Quid judicandum sit de exi, docuimus ad dialogi vers. 9. - ἐδω, quod transpositione litterarum natum videtur ex Mε, adverbium loci est, significans: hic. - In ora ' τους salvo sensu ab se poterat το , quod tamen scriptor nostor addere solet post pluralem vocabuli ολ . Ita infra vers. 187 ὁλοι τους, ubi τotar aegro transferri potest in alias linguas. Ratio autem, cur adjectum sit, admodum plana est. Nam quum τους possessiva potestate iungatur, ut τα ισπιτεω του. domus ψSorum, patet ολοι τους proprio eSSe omnes Osorum, quod recte diceretur, Si, qui Omnes Diuitiaco by Cooste

127쪽

nominantur, diversi essent ab iis, qui pronomine i se indicantur. Quod quoniam contra accidit, manifestum est, in hac formula vitae communis negligentiam et de sermone incogitantiam cerni. V. 27. Κρύζουσι barbaro usu pro Simplici ODῬύ.

not. ad vers. 17. - ἡ μπεοα i. e. ἡ μ' η2. Ex accusativis recentiores persaepe sormariint nominativos v. c. mi ita πιδα, ἡ νυκτα νύκτα vel addito cr o lωσιλεας, ὁ πατερας pro ελπίς, νύξ, βασιλεύς, πατ Q dicentes. Hujus nominum transfigurationis jam in veterum monumentis quaedam deprehenduntur vestigia. Notum est, jam in inscriptionibus legi την A Wεογν, την χνατ-γν, τον ἄν62 ' quae a nominativis μπερα, πυγοτεοα, ἄνδρας fluxerunt. CL Boeckh. Core. Inscript. Tom. I. b. pag. 866. Porro constat ΔUιη-τ2α, ας veteres dixisse praeter ιπηο. Proinde liquot, nihil hac in re ausos esse recentiores, quod analogia graeci sermonis repugnet. V. 29. ' ρασία pro 'Υ mastav. V. 30. Οι δύο i. e. avibO. Nam δύο praecedet, artieulo in inseriore graecitate ubique vertendum est autho, similiter atque in Gallico sermone les deux. - Ιn verbis με dura reis; πIιδία dam perspicuum erit, quid sit τoin: ex iis, quae ad vers. 26. eXposui.

ηκMν dicit pro εγ-2. ηο cia', quod eruditi praeserunt. Constans autem analogia ot in flectendis caeteris personis

128쪽

situm eSt.

V. 32. ἐφιλεύτησαν ex plebeja consuetudine pro εφιλεύτησαν. ψιλεύοι in citeriore Graecitate plerumque designat: homi aliter excipio, hic rariore usu amandi significatum habet. - τότε ' vulgariter pro τηε. V. 34. - γε--ε accentu metri causa transposito

Pro τω γένου ε , cujus loco eruditi dicunt Q γένον3ιεν vel etῶ γείνωμεν. Est autem γένωμεν Conjunctivus recentiorisaoristi verbi γίνομ&ι, cujus nolisti indicativus in 1. pers. sing. est εγεινα vel εγινα De particula νμ, si cum Coim junctivo constructa est, suturi temporis indico jam ad versum 22. diximus. V. 35. φοίτεσαι videris, forma primigenia, quae per omnem saeculorum seriem in vulgari sermone remansit. CL Bullinanni Grammat. amplior. Tom. I. pag. 354. adn. 8. - τὸν εωuta pro τώ εωρίαν, quod nomen hic nihil nisi avectum, ut plerumque apud nostrae memoriao Graecos, indicat. - V. 36. απo Mo ιia omisso v finali pro ἀπο μογφιαν. Est autem ρι φια vel μοοφία IOrma, Pulchritudo; quam vocem truncatam esse, vix est, quod moneam. Ex ευρωπία scilicet usitata quadam abjectione τού υ post Elaeerunt Graeci uim L, cs. vers. 124.) pariter atque uoce pro Qε ista dicunt; porro ex hιο ια ortum est ψιONA, vid. adn. ad vers. 24 denique ablata prima syllaba exstitit o L. Eniinvero perinde osse liquet, utrum hic aliquis

ponat απο ooφι- Rn da obmo*tM, quaru posteriorem Scripturam praetulissem, si in textu inventa esset. - l ασιλεία

V. 37.

129쪽

V. 37. iam ι υαε vulgariter pro απωρ , erius loco veteres adhibere solent με ιυατο. Vide quae obserivavimus ad vers. 31. et paulo superius ad vers. 11. Camterum constat, Iam Phrynichum vituperasse απε eo Sensu positum, quo dicendum erat ἀπεκρίνατο.

V. 38. ζ λ i. e. ζτεῖς. Etenim plurima verba in

m apud veteres desinentia in vulgari sermons terminationem ciω accipiunt, ita tamen, ut persaepe altera termin lio aeque usitata sit. Hujus generis est quod infra vers. 104. legitur κciroiκατε et vers. 97. φοβασat.

V. 39 - 40. In his duobus versibus Zenus veterum exemplum sibi imitandum sumpsit Dativis utens, a quibus, si a paucis quibusdam loquendi formulis, velut νεω δόξα, εν δ, π2oς τούτοις aIllaquct recesseris, magno cum linguae detrimento plane se abstinent recentiores. V. 41. av δεῖς i. e. εἰ πελεις. Nam recentiores neglecto discrimine, quod veteres inter εἰ et Mu sivo AeSse voluerunt, semper nunc au dicere solent, nisi quod nonnulli imitationi veterum studentes usu repugnante interdum εἰ adhibent. - εἰς νωπιι i. e. εις νυμησιν. Dicitur Θησις vulgi mors pro ἐν μησις, quod ipsum in plebejosermone nihil nisi memoria, recordatio est. Similiter jam in septuagintavirali sivo Alexandrina veteris testamenti translatione χυμημα pro is μημα legitur. V. 43. 'κῶ pro εἰκῶ. Vid. ad vers. 22. - IMO El. e. ακου v. Vid. dicta ad vers. 18. V. 45. μεγαλόφυκου metri causa pro μεγαλαν Ου.

Vide quao diximus ad dialogi vers. 5. Locis ibi citatis nunc addo ex Anonymi poetae opusculo de Alexandri Magni rebus gestis Venetiis 1794 typis excuso pag. li

130쪽

ubi pro περισσα et ἐμεωνσαν exspectari debebat resρισσὰ

men aptissimum, quo reddatur illud quod in archetypo est 64-σης. Etenim xl Ῥὶ vel 'κ Vitiai nunc Panis est apud Graecos, quamvis apud veteres in universum frustulum, quod ori ingeritur significaverit.

V. 46. oreos 'υ το γένει i. e. oπos E cael το γένειον. Caeterum si quis corrupta antiquae scripturae veStigia secutus hic scribere velit ὁπω pro ὁπου, non repugnabo, Rquo Dorismo Zenum nostrum non abhorrere, mox videbimus. - Reeentiores m , MG ει , o Pro M 2ος, ὰ, ou dicere solent.

V. 47. ειω 'ν pro μου εἶναι. Tam rarus hic Dorismus, quo μω pro μου dicitur, nunc in Graecia est, ut

paucis tantummodo notus sit. - ε επικος idem valet quod antiquorum εὐγενής. - κρα-ν i. e. κQύζουσι. CL vers. 27. V. 48. του πλειου i. e. si formam spectas, του πλεί-

, si significatum, του πλεῖον-. CL 'Ατύψωυ Tom. I. pag. 52. et notata ad vers. 72. Do καιρός vido quae dixi ad vers. 13. - κατ προ auissima. I in citeriore Graecitato vertitur albus, de qua voce disseruit oecon mus libro περι της γνησίας προφοροῖς τῆς ελληχvκης γλωσσης

pag. 601. seqq. Notandum vero, in adjectivis compositis non solum semininum a vuIgo formari veIut η -ωτη φασις pro ἡ ἀμίμπος ς σις, cui generi adnumeranda sunt quas apud veteres Ieguntur seminina απορ ητη, d ανάτη et alia, recto defensa ab Hormanno adversus EImstrium in adnot. ad Eurip. Med. vers. 897. sod etiam η saepe in reliquis aleetivis per Ionismum pro α poni, verbi causam η et μικρὴ pro πικρὰ et μικρά CL Davidis Παραλλη-

라틴어 텍스트