Demetrii Zeni Paraphrasis Batrachomyomachiae : vulgari graecorum sermone scripta : quam collatis superioribus editionibus recensuit, interpretatione latina instruxit et commentariis illustravit

141쪽

est ex Georgillac poemato hunc titulum gerente: 'Iστορικὴ

ρ,res ερον ut tibi Plura dicam. Similem s)ncopen pati-' tur πεοιπcisco, cujus loco nunc a plebe celebratur πεπανο, quod in hoc quoque carmine legitur infra vers. 452. Sed quamvis significatus hujus πε2ποτερο ab antiquo admodum diserepet, est tamen in usu antiqui πεοιττός quod huc trahi possit, velut quum numeris additur. Quum enim τεσσαρ - κοντα περιττά quadraginta GmPlius interpretandum sit, evidens est, quomodo hinc novitia significatio oriri potuerit. V. 81. ε το στQωμά του i. e. εις το στ2ωμα α os. CL adn. ad Dialogi vers. 2. V. 82. δ iam recentior forma pro δάκνω. - τοδίκτυα i. e. δύκτυλον, do quo Tlieocharopulus in ' os mστικω τετραγλωσc Monachiae 1834 edito) pag. 732 Οὐδετέρως, inquit, συυεσίζεται σνδιερου τo δίκτυλου τὶ τού παλαιοῖ ὁ δακτυλος. - ἀυαυολοι animadvertit, mutata forma et potestate, si cum antiqua lingua comparatur. CL adn. ad vers. 38. ' V. 83. φτερ- vulgariter pro πτέρνα. CL quae observavimus ad vers. 53. - τληες δεν τὸ χοIζει, quae verba

Crustus male reddidit: haud unquam id curat, sic potius

142쪽

vertenda sunt: nequaquam id curat vel ad litteram nihil id curat. De τιxoτες diximus ad Dialogi vers. 1. V. 84. Φιii sed, novitia vocula, quam compositam esse notant grammatici ex αν et με, ita ut mutata potestate ex conditionali particula in adversativam transierit. - et Lot ci ruralis neutr. PIur. Pro adverbio, cujus rei plura jam exempIa vidimus. - γχαλίζω vel , αλίζω apud recolitiores idem valet, quod in antiquo formone 2εγχ ο vel quod Hesychius laudat λγκύζω. Recentiores praeterea dicunt uoxχMζω et eo αλ ω, a quibus tamen formis ex diit abstinent. V. 85. 'βρί moa ται per aphaeresin pro ε ίσκονται. V. 86. του γάν-. Vid. do Iloe vocabulo adn. ad

rumque το γερύκι dicunt, quod jam legitur ap. Annam Comiten. lib. 2 Alexiad. p. 51 in his versibus:

το σωi βατου τῆς rivi se χacili, Ἀλεχιε, ενόησες τοκαὶ τηυ δευτέραυ το πρωt υπύῖ καλως τo γεὐύλιν μου Ita sellicet emendandum cum oeconomo lib. πεοὶ ci Q . p. 516 id quod in textu erat εατα καλέοιοῦ κ. τ. λ. Est enim μύι perinde ac si dixerit μάγει. In γεωλιν autem prodi suύκι antiquiorum mos servatus est dicent um κλειδίν, κογμω et alia in populari sermone pro M.ειδίον, κογίον, quorum Ioco hodie κλειδί et κορμί magis in usu sunt, qua dore disseruimus ad versum 6. -- Do πεοίω σια vido adn. ad v. 72. Caeteroqui et Ducangius Toni. I p. 1154 vocem πεοίσσιος pro πεQισσός laudat, quam lamen male scribit πε-Qίσιος. - τὰ ιύσσω rarior forma pro τρηιωζω. Ita videlicet . nunc Pro τὰ ιεω antiquorum dici consuevit. Dissertiam ou τρομάζω in eo a τρομελ quod non modo timendi et contremiscendi, sed etiam terrendi notionem habet. Doreliquo quum reeentiores Graeci mr in ζ mutent, τρομίζω Di ili so by Corale

143쪽

pro τρομύσσω, π2 τάζω pro πο τύσσειν et similia dieontes, Aeolum eXemplum sequuntur. Cf. Gregor. Corinth. p. 6l3ed. Schaeser. V. ST. ξυλόγαροκ metri causa pro ξυλογώτα. Sic et infra vors. 206. Designat autem quae locutio ex 4υλον et γύτα constat, umSCimiliam. - Do Oλοι μος es. quae adnotavimus ad vers. 26. - μισουμε vulgariter

V. 88. με δόλον explicatur superioribus ad verss. 16et 64 adnotationibus. - δίδω pro δίδωμι jam passim in medii aevi monumentis exstat. CL Ducang. Gloss. Tom. I

p. 306.

V. 89. Do ἰδω dixi ad vers. 22. - 'που i. e. O που. - . γ2οικήσω Conj. Roc a praes. γὰοιπιυ deducendus, pro quo vulgo maIe γὰ-ω vel γροκω Scribunt. Do miro hoc vocabulo liceat Corais opinionem, quam 'Ατακτ. Tom. II p. 95 Teperimus, servatis ipsius verbis hic apponere. Ait illo: Fili κω eniendre , ελεγαν και ε -- ακόμη και ἄγροικω καὶ

βου μου εο λιαι. Ex vulgi consuetudine hic δρυμαι pro εσομαι dictum est, erius formao et Ducangius I, p. 1060 exemplum asseri ex Joatino Glyca Do vanitate vitae. CLDuiligod by Cooste

144쪽

praeterea adnot. ad vers. 24. Nostro loco εαoiicit eam hahet sententiam, quae Sub composito verbo rare Mittat subjiei solet, id quod longe rarius in recentium, quam veterum Graecorum Sermone 1It. PIebs nutem antiquae linguae expers hanc verbi usurpationem sero ignorat. Crustum, qui vertit Prae metu eo venis, toto coelo errasse, vel non n severanti nemo erit, quin mihi credat. -- viro, animam redo, exanimor in populari graecitato usurpatur pro antiquo seq=ύχω.V. 91. γλυτόνειν in vulgari lingua valet aufugere, evadere; cs. quae dixi ad versum 14) interdum et libe randi significatum habet, quem primitivum suisse etymon

hujus verbi indicat. Derivatum enim est ab εἰ τος, Rd-Jectivo verbali verbi εκλυειν, cujus vim, Si non totam, ex parte lamen nova vox accepit. Ex eodem fonte fluxit γλυω,

quod infra vers. 143 legitur. Vide Corais 'Ar. Tom. Hp. 92. V. 92. νά 'βρω, pro quo et via l3ρῶ plebs adhibet,

idem sonat quod να εχω, ex quo consueta quadam apha resi natum est. - 'κεῖ i. e. εκει. - Κοντά iuxta, Pro Gin vicinia, vocula fortasse Italicae originis, quam tamen miror Coraem cognatam putasse eum veterum substantivo κοντας, a quo in citeriore Graecitato adjectivum κοντός, ἡ, ου brevis, Parvus manavit. CL 'Mciκr. Tom. II p. 196. - σω o cond. Ror. verbi a vi ab antiquo σόω deducendi. Est autem in barbara graecitato solico non solum Servo, Epericulo eriseis, sed etiam subvenio, attingo, advenis, iu-υGM, porro Salis sum, suocio, denique finis et desino. De reliquo praesens σωζ o retenta antiqua significatione

recenti Oris reoυπό-o i. e. desigo, δεο, praeterea me ab ira foramen. Teuendum enim est, pro τοὐπα in populari

145쪽

sermone et τροῖ α dici. Itaque Crustus hie sensum tan tum, non ipsum verbum reddidit, interpretans evadam. V. 94. κοροί vel κορμί- diminutivum nominis κογμός, cujus loco Aeoles apud veteres κορπός dicebant. Quod quum ain antiqua lingua praeter caudicem et sti item etiam

truncum, imprimis corporis notaverit, non mirum est, quod κωμί nunc semper pro Cor Ore accipitur. CL Iocos ex vetustioribus scriptoribus allatos apud Ducang. Gloss. med.

et ins. Gr. Tom. I pag. 715, ubi et haec Eustathii verba ad

rem illustrandam aptissima memorat: το ἀπὸ τρα λου MLMic ιδοί- κύτος τού σώματος δίχα των χειρων, o καὶ - ρακά τινες καλούσιν, ἔτεροι δε κορο , ἰδιωτικως. - τὰ ωαχια i. e. τὰ ovύχια, τους ον ας. Vid. notata ad Dialogi vers. 3. - της i. e. per aphaeresin pro εμπη l, quod sormatum est a praesenti ἐμπηγω vel εμπηχυ o. Ita videlicet hodie pro antiquo εμα ἡγνυμι dicere consueverunt Graeci.

V. 95. αdria demonstrativa vi pro minci, ut jam hic illic in vetorum libris. Vide Hermanni dissertationem do pronomine αυτὸς in Opusc. Vol. I pag. 316 et Hetn-

dors ad Platonis Lys. pag. 4. - 'βρίσκονται i. e. εὐοίσκουσαι. - κάμπος CamyuS, Planities, vox latina, de qua laso egit Ducangius in Glossar. med. et ins. Graec. Tom. I

pag. 566 seqq. Adde, si volupo est, Cor. 'Ar. II p. 177.

V. 96. εκροροὶ vel genitivum vel dativum in anu- qua graecitate exigit; itaque quando accusativus, qui revera ab hoc vocabulo alienus est, tamen, ut hic per pr nomen εμένα sit, ei adjungitur, dativi vicarius sit necesse est. V. 97. suo sed, verum, ἀλλα, nihil est nisi Italica particula ma, quas nunc quoque in plebis ore versatur. De wμασαι vide quae adnotavimus ad verss. 35 et 38. . V. 98. συγόμενα sunt re tilia, quod nomen d

146쪽

seendit a verbo c uet vo l. e. συρω apud antiquos. Neque lamen plane aequiparat recentior dictio veterem, sed σύγ ω in passivo etiam se trahendi ac re endi sensum habet. πε--ετα vel πετώμενα sunt volucria. Posterior forma Imgitur apud Damascenum Studitam in Mερικῆ Διαγνωσει

notiis 1682 excusa) pag. 1. Patet autem, in πετού3ιενα vulgarem depravationem cerni. CL adnot. ad dialogi vers. 1.

Notum jam veteribus suit πετασαι pro πετε cit; recentiores etiam activo ππω utuntur.

. V. 99. κε ωσὰυ i. e. ωσάν. De oociv dixi ad vers. 12. - παροιμια viilgariter pro παροιμία. - κι novitium vocabulum, ex σκιά formatum cujus exempIa qua dam e vetustioribus scriptoribus citata vide ap. Ducang.

Tom. I pag. 522. V. 100. σκληρο per Ionismum pro σκλη ex vulgi

consuetudine, de qua locutus sum supra ad vers. 48. δείκ- infimae graecitatis est pro vetere δείκνυμι vel δει-οσμα Disseri tamen in eo hoc novum vocabulum ab antiis quis tuis, quod non modo transitivum, sed etiam intransitivum est. Quum intransitivum est, verti debet se Ostendere, amarere, υideri, velut infra vers. 229. De anal gia hujus verbi es praeterea adn. ad v. 372. - κώους aliquis, rarum vulgaris linguae pronomen, ortum ex κων et

τις. Simile exemplum allegat Coraes 'Ατ. II p. 310. V. 102. αμπια pluralis nominis κρομαὶ vel κρα - πί-, quo vulgaris lingua pro κράμβη brassica saepe ututur. - ἐαπύτι vel ραπάνι- vel γι--υ vel denique μα- ωίδα, η hodie appellatur, quod antiquis suit γ*άνη vel e φανίς vel ud Nou raphanus. Videsis Ducang. Gloss. m. et ins Gr. Tom. II pag. 1283. V. 103. αυτ α eum syllaba paragogica, quam UL

147쪽

gus in hoc pronomine amat, perinde est atque αλω . Lego Davidis παραλλ. της ε . κ. γ2. H. σελ. 25. εσεῖς vel σεις vulgi more pro antiquo ὁμεῖς nuno usurpatur. Neque solum plebs, sed etiam plurimi erudit rum has formas adhibent atque adeo in Scribendo frequentant. Sed mirum mihi videtur, quod Rusiades in neuheLIeniselle Grammatik p. 212 formas εσεις, ελας, ειῶς et εσὲ

pro antiquis Ῥεῖς, χροας, ψιας et σέ, quibus et vetustiores seriptores et Oeconomus, Coram, Cumas aliique, qui nostra memoria vivunt aut nuper decesserunt, non gravati sunt uti, tanquam inusitatas damnat ac pro iis υσεῖς, χυας, ημας, σησώici a plebe adhiberi contendit. Etenim certissimum est, omnes hasce sormas in sermone plebejo reperiri. CL Darivaris I ora i3uχτ. ἀπαελλ. σελ. 88. De reliquo σεῖς natum est ex veterum σφεῖς evecta littera φ. CL Darvar. I. L

V. 104. στεκεστεν vel Uτεκεστε forma vulgaris pro in o De 2 pl. praes. Ind. verbi στέμμαι, cujus loco et στεκω dicitur, ut jam observavimus ad Dialogi vers. 4. μεσα idem hic sonat quod μεσα εἰς, de quo egimus ad

vers. 73. - Do κατοικοτε es. adnot. ad vers. 38.

V. 105. pro η ι- deminutivum barbarum v eabuli . Notum est, veteres non finxisse deminutiva neutrorum tertiae declinationis in oς desinentium; nequo hodie sic loquuntur Graeci. Quaro dudum hic correxissem με τ ροπιφά του qua emendatione et finalis versuum eoncentus servaretur, nisi usurpatio pluralis hujus nominis quodammodo obstaret. Namquo singularis vocis in inseriore graeeitate pro eo ponitur, quod Latinis est modus

vel ratio, Gallis maniere, quae locutio graecae imprimis respondet, pluralis autem mores praecipue designati Similem nostro Ioeum habet Ducangius in Glossarii Tom. I p. 474:6.

148쪽

ex Anonym. do Nuptiis Thesei lib. 3 doprointum, ubi non licebat diei ς η. Itaque nostro loco barbarismum, cujus

praeter Dotnetrium ZeIium IIeIIlinem Scio auctorem, inta-eium reliqui. Idem infra versu 440 deminutivum barbarum μελι habet a 'δεος deductum. Quao Crustus in interipretationo hic posuit: Subri lcus quodam gestu pulchro, in his participium subridens delendum est, utpote non dictum a Zeno, licet in archetypo inveniatur μειδίμας, reliqua sensum quidem, non tamen verba reddunt. Quamobrem magis ad litteram sic verte: Physignathus pulchro ipsius modo h. e. pulchro modo ipsius proprio et peculiari HL charPGgem aspexit.

V. 106. λεγοντας nom. Sing. pari. praes. aet. pro λεγων, quam sormam ex necus. Sing. addito ς lactam esse, non dubium est. CL adnot. ad vers. 28. Ita nunc quoque vulgus oντας, τιμῶντ*ς Vel NMOUnτας, γροφοντας Pro com τι-3uῖν, γραφc αν dicit. Sed priore tempore Graeci saepe non addebant ς, erius rei exemplum praebet Stephanus Sachleces in poemate, quod inscribitur 1 αφαὶ καὶ σίκοι κωὶ

Vorba ejus, quae Coraes quoque laudat 'Ατ. τομ. Προλεγασελ F, sic se habent: Σιμόνει φῶ cύτορας, τύχα τε π2ος εμένα, Καὶ λέγει, εγὼ τοὐς εφερο - σε παQη πιοῦ -- , Πιστεύοντα Ῥα μέ κομε πολλὰ μεγαλην χ ιν ubi πιστεύοντα pro παστεύων accipiendum esse, ob loci nat Tam manifestum esti Pariter noster vers. 347. βλέπουσα

scripsit. V. 107. De καυχωαι os quae notavimus ad v. 35. V. 108. πεῖς ex plebis consuetudine pro ora; pr inde Crustus non bene versit quomodo. Melius sic intem

149쪽

preteris: dulcibus rebus te rePlere υm rem tuum. - νοστιμόγλυκος aleetivum compositum ex τόστιμος et γλυκός.

Etenim plebs γλυκός pro γλυκυς dicere solet. V. 109. ἐμῶς i. e. sed εἰς ἐμῶς hic eo serisu

dictum est, quo apud antiquos πιλο ἡ ι . - De φοι injus sing. est το φαγί, vid. notata ad vers. 71. V. 110. Do voco νερον locutus sum ad vers. 60. V. 111. Recentiores plerumque διπλώ, , η, όν, quod in vetere lingua poeticum est, pro διπλοῖς' USurpant. - μυς pro vυς i. e. ἡμῖν, siquidem hic quoquo Accusativus Dativi vieo fungitur. - χα/Qωμύστε metri cauSa pro χΓλι- ρούμαστε, quod perinde atque χα ρογαστε in vulgi sermone ponitur pro χcite. με ci et aetatuό ιε ci. Nam in deteriore Graecitate praesens non est sed χαλομαι. V. 112. Pro κούπτω in vulgari sermone sere Semper κρυ: co vel Rex sia adhibetur. Caeteroqui de forma κρυ F Dτε idem judicandum, quod de ea, quam modo explicuimuS.

πωμεν scribi poterat, est 1 pers. pl. Cond. aor. verbi vulgaris ἐμπαίνω vel μπαίνω, pro quo eruditi dicunt εριμίνω, qui ideo pro εμπουμεν perpetuo εμβωμεν urpant. V. 115. iaetici Sci imper. aoc verbi vulgaris ατοι- β ίνω, pro quo eruditi adhibent . ναβαίνω veleris linguae eonSuetudinem sequentes. - ωχι i. e. Qύχιν. - ποῦ G ε - πίσω explicui ad vers. 22.

150쪽

apud nostrae mmoriae Graeeos signifieat: Perdo, ramino. facturam alicuius rei facio; passivum saepe reddi potest Pereo. Exempla quaedam ex vetulltioribus poetis Barbar graecia protulit Dumnius Tom. II p. 1723. CL infra verss. 254, 177. V. 117. σμω pro hie temporale est ut, uti,

Post sm. Cl. quae observavimus superius ad vers. 12.

χ-xi gaudebis. In his verbis men, cujus Ioeo nomnulli et hodie seribunt et olim seripserunt, nihil est nisi Infinitivus Dorieus aoristi passivi pro πιοῖσαι. Vide Koen. ad Gregor. Corinth. p. 310. ed. Schaeser et Coraemad Ptoehοpr. p. 158 seqq. - De πιρίσσια dixi ad vers. 86.

V. t 18. ro Ism per aphaeresin pro το εβρο exitus, vocabulum ab ε. γαί- exeo deseendens, quod ipsum depravatione vulgi propria natum est ex antiquo ε 3Mίνω. Distat haec vox in Carmin. Populari Tom. II p. 162. M. Fauriel. - De voce εμορφα egi ad vers. 36. - κανίσκιου hoc loco non designat canistrum, sed mortulam, honorarium, donum, de qua notione a recentioribus livio nomini

tributa copiose disputavit Dueangius in Glossar. Tom. I pag. 575.

V. 119. επαφε vulgi more pro ε παυσε. - Similiter Eκαψta, εμίσε ira et alia ejusdem analogias apud indoctos hodieque in usu sunt. Doeti sellicet homines ab his sommis abstinent. - τού i. o. α οὐ, genitivus pro dativo GinN. - ρίζω novitium verbum hic valet Obveris. Doaliis ejus significationibus vide Ducang. Tom. I p. 270 et praecipue Coraem lase de hoc verbo disserentem 'Ατ-r.

V. 120. κι ὁ i. e. - ι ὁ. - ὰ πίνου vel paulo et gantius ἄπύλ, in citeriore graecitate praepositio et adve bium est ac plerumque reddi potest dictionibus super,

라틴어 텍스트