Demetrii Zeni Paraphrasis Batrachomyomachiae : vulgari graecorum sermone scripta : quam collatis superioribus editionibus recensuit, interpretatione latina instruxit et commentariis illustravit

171쪽

valet; nam praeter eam significationem quam memoravi μυκι et granum designat. CL ibid. pag. 538. - εσχίσασε vulgariter pro εσχισαν. vid. Rdn. ad vers. 9. - τα τοιό non tam tibiae sunt, ut Crustus putat atque ex eo Duca igius Gl. Tom. It p. l 569, quam POPlites aut Aurae. Hic de sum capienda illa vox. Etsi enim in archeta povers. 123 legatur

'Pr ωπας κυύμους χλωροῖς, ευ τ ῶ- ησωντες atque idcirco Crusiana interpretatio verisimilitudinis speciem quandam habeat, tamen tibiae a recentioribus quoque κν ιγι, nunquam τζιά vocantur. Natum est mirum hoc voeabulum per aphaeresin et synigesin ex ἀντζία vel sim gulariter ἀντζίον, quod deminutivum est nominis M'gra, cui eadem notio subest. De originat ono hujus vocis tractat

Coraes ad Heliod. II pag. 113, cujus verba hic apponere non inutilo eriti 'o Ei-ύ ιος 'Iλιύδ. ψ, σελ. 1326ὶ λεγει,

172쪽

rio, sed statim ex eo deminutivum σκουτύρισν formasse. Selioliast. Oppiani lib. I Halleui. v. 735 σύκος, σκoin ιον. Justinianus in Nov. 85, cap. 4. αππίδας θοι σκ/τMQtα. Vid. Dueang. II, 139S. - Caeteroqui τ- . Πων τα cm interpretandum est: mcernarum tegumenta non umbones, ut Crustus salso addidit.

vocis κoet τος fluxisso existimo, licet significatio paululum mutata sit. Sic jam Schol. Oppiani lib. 2 v. 25 δολα, κονταρια et v. 329 ε' ci, κ πιτ ια. Saepius apud scriptores medii aevi reperitur. CL Ducang. Gl. T. I p. 707. V. 225. Quod apud antiquos ἐοὐιν' oc est, id hoc Ioeo a Zeno Q 3 di , vulgo nune a Graecis vel 'Θι nominatur. Dueangius Τοm. II p. 1286 laudat et latamas et Q ύην ιον. Cf. Crusti Turcograeciam p. 217 et Agapium Cretensem in Geopon. c. 52. 86. Crustus verba Qῶν γηθων recte quidem reddit viridium

cicerum, sed quod adjicit Seu nucum supervacuum eSt. ἡ φλουδα vel το ςλούδι . valet corticem et Pulcimen in recentior lingua. Nata est haec dictio eX veterum φλόος vel NOR, V. 226. De voeabulo κonMί dixi ad vers. 94. --Mύτωσωυ aor. Ind. acti verbi go ατ ivo armo, armis instruo. Verbum latinae originis est. Vid. adnot. ad vers. 221. Utuntur hoc verbo passim scriptores Bygantini. Vid. Du- ang. A. F. MMτoin . - ὼπὸ comparationi hic servit, cujus loco et rita AE c. aecus. usitatum est. Similiter jam Thucydidis scholiasia ad lib. I cap. 28 posuit praepositionem από. Thucydidis verba sunt - ειὶ μη, παὶ αυτοὶ ἄναν-

173쪽

In quibus extrema ετέγ- r. v. o. μ. e ponit αλλους αποτωυ παQόντωυ φίλυ. Beno autem Henr. Stephanus in Amnotationibus ad haec scholia vol. VI p. 84 ed. Biponi. in net, non esse aliam Selioliastae mentem, quam quae vulgo sic exprimatur αλλους ἡ τους παρόντας φίλους. Ipse vero

Tlmoydides lib. I, 23 ita usurpavit παρὰ in hunc modum

loquens: ἡλίου τε Eκλεί νεις, ωι πυκνότεροι πα2M τω En τοU π2ιν χὐόνου μνημονευόμενα ξυνεί rista' quais vis voculae παρο nondum accurate a Grammaticis enucleata est. Caeterum es. adn. ad vers. 1 Ti. - κωλλια ut supra vers. 72. V. 227. δερμίτι i. e. δερμύτιον, δεῖ Ot. - ηυροσε pro η cia' antiquo ευQον. Vid. adn. ad vers. 9. - ὁπου

accipitur pro eo, quod est extendo, tendo, infendo, et recte derivatur a Corae 'Ατακτ. Τom. IV. p. 600 ab antiquo τιτ&λω. Disserunt apud nostrae memoriae Graecos τζιτόνωet ἄπλίνω. Posterius magis ea liciandi et emandendi notionem habet. v. e. ε αὐλω τω χ Qτία επάνω. εἰς τὸ τοῦ ω πεζι chartas in mensa e lico, sed τω-ει τὸ πιχυί- ὁ -- ιστης insolator der Bleicher, Ie blanehisseur linteum extendit. Is igitur εξα - τει, qui quod involutum et implicitum erat evolvit et explicat, τοτόνει vero qui jam e plicita et evoluta sic ad amussim tendit, ut una eademquo continuata appareat linea. Quo fit, ut qui ερ λίνει alia quid, emcere velit, ut res, cujus extrema modo lineamenta vel partem aliquam videbamus, jam tota sub aspectum c dat, quamquam eontinuam punctorum seriem ad eandem Ιineam in superficie rius rei sitam pertinentium non eurat, eontra ut O τζπόνων, si minus cauto ultra quam sas est, tendit, rem scindat et dirumpat. Hic usus constans est. Diuiti do by Gorale

174쪽

Notandum vero, de morientibus usurpari H Q Ucii, quod Latinorum consuetudo extendendi vocabulo reddi postulati CL verss. 339, 354 ete. Ex his intelligitur, Crustum erirasse, qui hos duos versus sic reddidit: F, G petiem invenerunt, quae erat extenta, eamque calamis Pulchemrimc consuerunt. Nam verba graeea hoc sonant: Felis Pellem invenerunt, quae erat e licata, eamque calamis Pulcherrime extenderunt. De constructione εἴχαυχ νζιτω- es. Davidis Meth. pour eludier I. I. gr. Inod. Chap.

XXXIX. q. 5. p. 85.

V. 229. Ἀ-ίκιον vel λ Γλι- es. adnot. ad Dia- Iogi vers. l. , cujus loco et motan in Eclog. Leonis et Constantini Iivpp. tit. t T q. 4 reperitur, latina vox lorica est, quae pro antiqua thoracis appellatione invaluit. ΟΡportune in hanc rem Ducangius Tom. I p. 835 asseri Epimerismos Herodiani, ubi legitur ro et Gloss. GL MSS. Cod. Paris. 1673 ωρακος, λεπικίου πολεμtM MVid. ibid. alios locos ex 'Eantinis scriptoribus collectos. - κύμασι pro εκ μαν. Vid. adn. ad vers. 9. - δείχω explicui ad vers. 100. - ἀγριωμένοι, antique ηο ιωμενοι. Praesens Ind. act. nunc est ἀγὰιόνω. V. 230. τλιας λοῖς , ut vers. 148. - De

vel τογα vulgariter pro ταυτα, ut jam vidimus versu 155. - μαντάτω in inseriore graeeitate designat rem novam, nuncium; apud medii aevi scriptores et pro eo accipitur quod Latinis est mandatum, unde dueta vox est. Vide Du-eang. s. v. μανδύτου.

V. 232. πως vulgariter pro oτι, ut jam legimus

175쪽

satum. Sic Proeopius Gamelis lib. I Regum cap. 20

μὲν ' Ελλη σι σωφQου, παρο δὲ 'I'ωμαίοις ---ro v. Porro castra foςsis circumducta sic nominantur atque adeo ipse exercitus, ut multis mediae aetatis scriptorum locis ostem

dit Diicangius GI. Tom. II p. 1692. Hoc loco significat

exercitum, CDPMS. V. 233. ἀγίπουν i. e. dum ωσι. Crustus verba χωρὶ v ἀργέν-- rixoτες ad litteram reddidit: absque cunis viando quicqviam, quae interpretatio ne teretes aures ossem deret, a me sie mutata est: sine ulla cunctatione. - -wiκαν 3 pers. pl. aor. Ind. verbi εβροίνω. Cf. vers. 185. V. 234. ἐμαθοπῆκαν metri causa pro ἐμαω α --υ i. e. Φας ί ησαν. Vid. quae observavimus ad verss.

V. 235. να μωo acra vulgariter pro τω μύχωσι. - γισχῆκαν vid. vers. Praeced. V. 236. αππο πασι pro Metrouo κων os. adn. ad v. 90 3 pers. pl. Imp. verbi αππω. Vid. quae observavimus ad vers. 210. - εχ γυ -υ es. vers. 234. Eo sensu quo hic Zenus ex recentioris linguae consuetudinct passu vum posuit, veteres activum εχ ρουειν adlii re solent. V. 237. μαντατω ρος, nunciu' legatus, Caduceatori

CL observ. ad vers. 231 et Ducang. Tom. I pag. 862. -- ω simpliei adseniendi, accurrendi et affingendi no lione citerioris graecitatis esti Sio jam Ploelioprodri lib. I vers. 13 .

176쪽

- τορνευτος non est tornatilis, ut Crustus male vertit, sed

fornatus.

V. 240. εσυμ-ra nor. verbi crimόrvi, pro quo alii σιμόino, scribunt, GPVruinquandi vim liabentis. Verbum hoc, quo soli recentiores utuntur, dubii est etymi. Maleonim id Coraes 'Ατακ r. Tom. IV p. 498 ab antiquo σιμα, repugnante significatu, quem, quo vult, mire detorquet, deis

ducere conatur. Fortasse ut dwras ἄνω colloquor, juncto, unio, in recentiore lingua ab αυτ α una, simul, quod ex ευ τω ἄμα constat, manasse eertaim est, ita O Uiόνω e voc

Iis σύν et ἄμα, ut Deliequius quoque in Dict. gr. mod. D. eenset, formatum est. Idem vero est, Si quis ex adverbio συμά yrme, juxta nuxisse dicat, quod ex συν et ἄμα

compositum esse Iiq iet. - πλησιο i. e. πλησίον.

μάχη i. e. ιιύχην. V. 243. κ in να με ἀπέστειλαν. In his verbis pronomen me duplieiter expressum est, ut Saepe, quando quis eum emphasi Ioquitur. Ita Galli: moi, ii me harait γέ- με ΘίνετMι. CL David. Meth. p. eludier I. I. gr. mod. p. 71. - - όγα pro κα αρίως diserte, bona fide, numentiendo. V. 244. να 'μπτε i. e. va wβWε 2. pers. pl. ROP. conj. verbi ἐμβαίνω, vulgo εμπαίνω. - τα ἄρματα explicui ad vers. 221. - - πιάσετε 2. pers. pl. cond. ctor. Ret. Pro eo quod eruditi antiquorum more scribunt πι σε. Vid. ad vers. 203. V. 245. Og civ metri causa pro εμα αν. - εχασε Pro εἶδαμ i. e. εἶδον, Niderunt. Crustus male vertit sciunt quasi

177쪽

quasi legerit οἴ σι, cujus loeo Zenus ηρεύρουσι vel ἡ ω-γim dixisset. Sed in arehetypo quoque est vers. 140:

riter pro κἈσης. CL ad vers. 53. V. 248. ὁ ἐδικος crouet explicui ad vers. 20. - ψε ατης ex vulgi consuetudine pro ψε-της. V. 249. διυίοι i. e. ορδινίαν. Vid. ad vers. 216. V. 250. ἀπίνω σας Θε&e ad verbum: relinquo vobis sanitatem, hoc est, valere vos Iuleo. Est haec nota abeuntium sormula apud recentiores Graecos, pro qua antiqui simpliciter υγίαινε di bant v. e. Aristoph. Eeα 477. Αλλ' ίδι- σύ δ' υτίαινε. De verbo Apίνω cs. ad vers. 136.

ένας recentiorum vocabulum pro Δαστος compositum ex κατὰ et ενας, de quo locutus sum ad Dialogi vers. 2.ι V. 253. εἶλιαι 'γω i. e. ειειαι εγω, in quibus verbis εἶμαι usurpatur pro antiquo εἰμί, ut vidimus versu 45. V. 254. 3 pers. sing. eo M. Ror. Pass. Neri,ide quo vide quas observavimus ad vers. 116. - De verbo εμπασα es. notata ad vers. 22. V. 255. De κολυμ- es adn. ad P. 124. - εβάλ- ηκε dilucidavi ad vers. 180. - 'O M 'tinc l. e. -πεῖ vin . De aecusativo ἐμῶς addito voculas 'σὰν dixi ad vers. 170. - να πλέγη ut supra vers. 136. V. 237. εισι ut supra vers. 51. - κανέ- eVIa-

178쪽

navi ad vers. 57. - ποῶμα sorma plebeja pro Sio et Ailonymus de Niiptiis Thesei ot Aemiliae Iib. 5.

V. 258. εχέ quid sit, declaravi ad vers. 216. - κιχ ιο ιε eX vulgi COI Suetudine pro κύμορο εν. - μαλ-n OU3ι per spocopen pro μ ςω χ' ουμεν, quae est 1 pers. pl. nor. conj. pass. verbi μGζόνω. Hujus formae Ioeo antiquitatis studiosi μαζωχπωμεν dicunt. De reliquo es quas ad vers. 187 commentati sumus. V. 259. 'l3uoque explanavi ad vers. 217. - G2ματο - ohiε pro ἄρμ&τω si μεν. Vid. vers. praeced. et 226. V. 260. το παociπόταμο i. e. παγχπόσαμσν in ins riore Graecitato signifieat ripam. Exempla vide ap. Du

eonj. nor., cujus loco doctiores et vetustatis imitatores ελ- o cra nunc adhibent. - μας i. e. ημως. - πολεμή om pariter 3 pers. pl. eom. Ror. Pro πολεμησωσι.

verbi ἄντι-- uχι resisto. Cf. adnot. ad verss. 117 et 193. - ὶ γνωQίm 3 pers. pl. eom. ROT. Ret. pro quod Crustus antiquorum usum spectans interpretatur ut gnOScant. Dicendum erat: ut bene nos cognisos habeant os adn. ad Dialogi vers. 13. V. 263. ολπίζω pro ελπίζω non infrequens est apud antiquiores poetas Barbarograecos. Vid. Dueang. Gloss. Tom. I p. 1040. CL praeterea adn. ad vers. 162. In ve

179쪽

finitivi periphrasis est. Notandum vero, non solum post ἐλπίζω et similia verba, quae per se jam indieant suturum, sed etiam post alia, quibus putandi, sumicandi, confectandi, dicendi significeatio est tum, quum res sutura designatur, ex quinque illis sumeturis, quae, ubi Infinitivus a scribento elegitur in vetere lingua usitatae sunt, duas solum in citeriorem Graecitatem irati iisse. Quod ut rectius perspiciatur, quinque haec Ioquendi genera, quae post illa verba in antiquo sermone locum limbere possunt, enumeremus, postea novitiae linguae usum explanaturi. Quae vel certis rerum causis, vel incertis combeeturis, vel probabilibus argumentis ducti sutura esse statuimus, ea Graeci veteres aut pro rei ipsius, quae sutura est, diversitate, aut pro hominum eam cogitantium diverisis opinionibus sie variata loquendi ratione esserunt, ut modo nihil eloquantur, nisi simplicem futuri notionem, modo id, quod lanquam laturum proponitur, ex sortuita quadam conditione sive memorata sive subaudita suspendant, modo eventurum aliquid potius, quam non eventurum esse ob signa rationesque indicent. Ac per se quidem manu stum est, Si certis rerum causis permoti suturum aliquid eredamus, nullam requiri aliam juncturam, quam quae simplieem suturi temporis notionem contineat, hanc autem, ubi infinitivus necessarius sit, suturi infiniuvo enuntiari. Neque minus planum est, si incertis nitamur conjecturis atque illud animo consideremus; quod aut eveniet aut non

eveniet, prout ista, ex qua illud suspendimus, conditio rata suerit vel irrita, tum ve1 aoristi vel praesentis Infinitivum addita particula civ ob sententiam postulari. Quas parti-evia quum rei sorte evenientis index sit, patet, nihil magnopere interesse, utrum tali enuntiationi diserte adjungatur eonditio, an omittatur, , quia, etiamsi non expressa eo 8.

180쪽

ditio est, tamen id quod infinitivo cum αν enuntiatur, aietantum fieri posse dieitur, si euh eonditioni satissaelum I orit. Et aoristi quidem infinitivo cum hae particula utem

dum erit, si mentionem facimus actionis aut cito transit ras aut semel futurae, praesentis infinitivo, si loquimur doaetione duratura vel saepius sutura. Denique quae proba-hilibus dueti argumentis eventura esse eouigimus, ea, qu niam mirum loret, si non acciderent, quia, cur accidere debeant rationibus probare Possumus, exprimenda Sunt nudis aoristi et praesentis infinitivis. In quo illud etiam

evidens est, aetionem istam, quamvis suturam, sic a nobis perspectam esse, ut si vel nunc fiat vel laeta dam sit. It que Graeci et illa, quae nullius temporis propria sunt, sed omni aetate eodem modo solent eontingere, si quando I tura videntur et obliquae orationi inseruntur, hae dieendi forma notanti Est igitur ελπίζω αυτον γράψειν mero eum scri turum esse ei dieendum qui minime dubiis rerum eam sis innixus, ita statuiti Contra ελπίζω αὐτον - νμφαι

vero eum isorte 3σψturum is dicit, qui opinatur quidem

alterum seripturum esse, sed scripturusne sit ille, an minus ignorat, quia seribendi actus ex conditione quadam pendet, qua aut impleta aut non imputa illo scripturus aut non scripturus est. Ab hoc ita duntaxat diserepat ελπίζω αὐr- - Ἐμαροιν, ut omnino modi noristorum a pra sentium temporum modis disserunti Nam si ἐλπίζω onisAων γράφοι eum ελπίζω oraris αν γράφε eomparatur, prius est mero eum sorte semes scri turum esse vel memeum lario cito scrimiarum esse, posterius: mero eum diu scripturum esse vel vero eism me ius sCriturum I. e. si de epistolis agitur mero eum commercium litterarum mecum inisurum esse. Denique ἐλπίζω αὐτον γράψαι et ελπίζω αὐτον γράψειν eodem praesentis et aoristi mod

라틴어 텍스트