Demetrii Zeni Paraphrasis Batrachomyomachiae : vulgari graecorum sermone scripta : quam collatis superioribus editionibus recensuit, interpretatione latina instruxit et commentariis illustravit

161쪽

lura ostendit. Itaque illic enuntiatur aetio sutura quidem, sed nullo tempore praestituto, ac talis, quae si sors ita Diarat, omni tempore aceidere queat. Eadem enim semper arborum indoles est, quodque olim de iis dicendum erit, id nunc quoque dici potest. Quum igitur indefinitum sit hoo suturum tempus, et suturo et praesenti tempore istam sententiam in latino sermone reddere possumus, dicendo: ambores nihil me docent vel arbores nihil me docebunt. Ab his sero initiis prosecta est futuri periphrasis, qua nune continenter Graeci utuntur. - να --IF vid. ad verss. 143 et 91. V. 166. vulgariter pro ετ ανύτc o Iς. Η Jus formae jam mentionem lacit Apollonius περὶ συντάξεως I, 36. - ειε πονηotc.' pro μὲ πονηροαν i. e. μετὰ πονηρLOV. 167. 'ς του Ῥωμόν σου. Vid. ad vers. 150. εμπηκες 2. pers. Sing. aor. Ind. verb. wi cisivi, vulgo παίνω sivo μπαίνω. CL ad vers. 9 et 10. V. 168. Disserunt et ἄπεπεῖ. Prius sonat: ium, porro, Ghinc, deinde, posterius: inde, istinc, exinde. Pro ci πεκει in Erotocrito legitur ὐπόκει. CL Carmin. popuI. tom. II p. 216 ed. Fauriel. - Γλφηκες, metri causa

pro de quo dixi ad vers. 136.

169. et mis vel k-ν 2. pers. sing. impers verbi Et cit, eras, ης. - U.ιος explicui ad vers. 72. Sensus hujus et subsequentis versus est: non eras unquam me laratior aptiorque ad bellum terrestre suscipiendum et Iuctae laborem sustinendum et ad victoriam ex hoste reserendam. V. 170. παλαίη ὶς 2. pers. sing. eom. Ror. Verbi παλαίβω, quo sermo vulgaris pro antiquo παλαίω utitur.

Cf. Coraem ad Ptochoprodr. lib. I vers. 85 p. 63. - σὰν vel frequenter nunc eum accusativo construitur. Idemeasus infra vers. 284 particulao ωσπερ adjungitur.

162쪽

V. 171. In structura κόλλια μου Zenus veterem Genitivi usum servavit. Hodie Graeci idem enuntiaturi inviugari sermone dicunt καλλε ερα cire insita vel παρ' insita. Vido infra ol,servationem ad vers. 226. V. 1 2. ηOUinet idem quod . Vid. vers. 169. - Do μό cia diximus ad vers. 131. V. 173. MDeια i. e. δεικtam. - δικει Oml i. e. δι-ι- νην. Vid. quae de synizesi commentali sumus ad Dialogi vers. 1. U. 174. τιμωρεῖ τούς αδικους eo sensu hie ponitur, quo Attici dixerunt τιμωρεῖται τούς αδίκους; sed hic se sus nunc activo perpetuo exprimitur. De reliquo αδικους pro &δίκους metri gratia a Zeno hic usurpatum est. CLadnot. ad Dialogi v. 5. - χωρις vulgi more hic accusativo jungitur, ut jam vidimus versu 62. V. 175. σου ἐδικόν μου νάνατον meam moriem. Vid. ad vers. 20. V. 176. σε τιμωρησει i. e. χέλει σε νιδι ν ε .Q. vers. 21. V. 177. Occi tm i. e. εχύ . CL adn. ad vers. 13 et 116. V. 178. vulgariter pro εωπλω . Vid. quae docuimus ad vers. 31. - γηκεν 3 Pers. sing. ROr. Ind. verbi VHAU ex veterum εκβαίνω orti. Vid. obserivationem ad vers. 9.

V. 179. Dυχε non adjecto participio A Jam interidum in antiquorum libris reperitur. Lege Hermanni anumadversionem ad Soph. A d. vers. 9. Adde Lobeck. ad Phrynich. pag. 277. Sohaeseri ad Bos. ellipses p. 785. Vulgus non novit illud participium ων, quare hic ne assiaici quidem poterat, quamquam in aliis structuris ab haediversis indeclinabile participium oντας usitatum rat. -

163쪽

επύτου plebis moro pro ἐπάνω. CL observata ad vers. 120. Notandum vero, quamvis μόνου εἰς proprie sit super, tamen επάτου εἰς ενα τόπ- reddendum esse in quodam loco.

V. 180. βάλ κεν vulgariter pro ἐβάλπη 3 pers.

sing. aor. Ind. pass. verbi βάνω, quod jam legimus versu 73. De sorma cons notata ad vers. 31. V. 181. τα - vulgariter pro να πάγM. CL adnot. ad vers. 303. - να 'βρῆ 3 pers. sing. cond. nor. act. verbi εω σκω, pro qua et να βρη apud plebem et M ευρ' apud eruditos in usu est, ut vidimus vers. 92. V. 183. εο αυ metri causa pro επνιξαν. V. 184. γγίκησαν i. o. εγὰολησαω. Vid. ad vers. 89. - De voco δό-ια egimus ad vers. 139. - ἐτρίων motri eausa pro ετQιων. V. 185. δι&λαλτάδες accus. pluralis barbari pro διαλαλτάς praecones. Eadem larina et nominativi vicem explet. Sic olim dixerunt κοιτάδες pro ποιπαί es. Simonis Portii epistolam dedicatoriam ad Cardinalem do RLehelieu grammaticae sermonis graeci vulgaris praemissam apud Ducang. Gloss. med. et ins. gr. Tom. I p. XIX. μα- τάδες pro MM σαί, Θ τύδες pro μαται et multa alia, quae maximam partem etiam nune a vulgo usurpantur. Certe postremae duae voces hodiequo sic nectuntur ab hominibus antiquae linguae ignaris. - ισα, vid. observationem ad Dialogi vers. 2. - ' ουν pro ἐβγωσι 3 pi conj. aor. verbi εβροίνω ex veterum ἐκβiam nati. - δι λψmmim 3 pl. conj. aor. aeti verbi διαλαλω pro dux λώ

σωσι.

164쪽

D. Eadem vi in gari lingua μαψεύω est . quod ah

σαίτι. Pariter apud veteres omitti voeabula οἶκος et diatici, satis notum est. Vide Iuta. Gr. Gr. 3M adn. 5 p. 701M. II. V. 18S. ω acm metri musa pro δ λλ 3. V. 189. ' ωος per synia in pro MUMM, de quo

pronomine commentatus sum ad vers. 6. - επλεγε i. e. es. Ners. 136.

V. 191. ἐμας- x mu 3 pers. pl. ind. aor. Pam. verbi anomali μ ἄνω. Vid. vers. 187. Forma haee hambara est pro ε/μαζαγαπησc . CL observ. ad vers. 31. σηκ ενος recentiore significatu est pari. pers. pMMomissa, ut recentiores eo ueverunt, Teduplicatione a pra senti σηκωνω, quod ab antiquo σηκίω mutata potestate fluxit. Ducangius Tom. II p. 1368 et 1369 malo scribit σι---ειν, σι-τειν et συκωνειν, quamquam recte explicat: sullevare, tollere, erigere et passivum eourgere, e Iccio surgere. V. 192. Φ6Mιόφα ς metri causa pro φωμοτύγος.

V. 193. ἡ μέση in citeriore graecitato substantivi loco est medium, meditullium, mediam Partem designans. De aliis significationibus consule Ducansi Glossar. Tom. I pag. 9li et Deliequii Diet. gr. mod. D. - ἐστά ηM PULgariter pro εστύ , qui hodio aoristus est verbi recentioris

oxplicui ad vers. 119. - iaciora vulgi more pro κλαί l. Vid. observata ad vers. 65. V. 194. τα 'μμῶνα quid sit, exposui supra ad vers. Duiliaco by Cooste

165쪽

128. -- ε Ουγγισε ex vulgi consuetudine pro εσπόγγισε. At nihil mirum in hac forma; nam Attici quoque του σπογγου appellabant σφόγγον. Praeterea, quam saepe o in ου in veterum dialectis transierit, nota res est. Vid. Maiathiae Gr. Gr. Tom. I p. 54 ed. II. V. 196. o υμπα in Πετε Ιmp. aor. verbi barbari συ3ι- recto , quod omisit Ducangius in Glossario. Mus loeo hodie ut antiquorum aetate συμπίσχω dicunt, a quo dissert συμπα , quod prioribus saeculis simillima significationo

barum pro εκ στος. Vid. Corais 'Ατακ r. Tom II p. 286. Interdum apud antiquiores poetas barbarograecos legitur, quod paulo est rectius, πας ἶνας vel conjunctim πασενας. Hodie pro his locutionibus dicitur a vulgo κά ε vel κα AM. V. 198. λύβαν i. e. εχαβαν, attice Possis. - παιώδεά per synigesin pro παιδL. V. 199. συττροφιμ i. e. σχnτροφίαν, quae vox in

recentiore lingua Semper fere pro comitatu vel societate accipitur. Exempla hujus significationis ex vetustioribus scriptis vulgari sermone consectis collegit Ducangius Tom II pag. 1490. Hanc significationem, quam rojectis reliquis prope solam retinuit citerior graecitas, antiquam esse conia stat. Consulo Londinensem Thesauri Stephanici editionem s. h. V. Raro sinete ια pro συντQοφοι dicitur, ut infra versu 388. Tum igitur vertendum est Sociorum, amicorum, familiarium nomine. V. 200. De ποτέ μου vid. adnot. ad vers. 75. Guri 1 pers. Sing. Imp. act. verb. ἀφίνον, de quo dixi ad vers. 136. - 'βγουν eXplicui ad vers. 185. - απο κοντα Di siligod Cooste

166쪽

μου hlo verti potest: a latere meo. Quid proprie sit κοντα, exposui ad vers. 92. V. 20 l. ἐμεγαλωσατε vaegariter pro γεγύλωσαν, 3 pers. pl. aor. Ind. aet. verbi novitii μεγαλόνω h. e. magnum reddo, munus sis, a les . Ducangius omisit hoc verbum, sed Somavera in I leo Graecoitalico vita eum aliis verbis ejusdem stirpis explanavit. CL Corais Arciκr. Tom. IV pag. 314 seqq. - γGίνοπιι, 3 pers. pl. Imp. verbi Oγαί- pro εβγαιναν. CL ad verss. 185 et 9. - τὀ πλύτος hio est idem quod apud veteres ἡ πλατεια, platea, via pullica. V. 202. De vocabulo γύτος vido quae notavimus

ad vers. 14. V. 203. 'αού γρεχε l. e. o υ ε'εχε, de qua Verihorum inclinatione disserui ad dialogi vers. I. - επιασέων i. e. cmit eum. Est vero επαχσε, in quo Amigesis etiam in pedestri sermons et in colloquiis a multis servari solet, 3 pers. sing. aor. Ind. acti verbi πιάτω, quod accipitur doeo, quod est arripis, corr*io, rehendo, Fumo, CGPict. Exempla quaedam ex medii aevi monumentis congessit Du-eangius Tom. I pag. 1165, ubi praeter rectam scripturam et salsa πιά ειυ exstat, quam nullo modo tolerari posse, originatio locutionis vincit, siquidem deducenda est a veterum verbo πιεςειν, vel ut Dores dixerunt, πιύζειν. V. 204. υστερα i. e. -τεὐον, ut antiqui dicere comsueverunt. - 'φαγε του pro εφαγεν Γλυτόν.

V. 207. παγίδα antiquo significatu. Hodie dicunt in vulgari sermone ἡ παγίδα, τνἰς παγίδας pro παγίς, χος.

167쪽

V. 208. πονηρια', ut supra vers. 166. - παίγαι

dilucidavi ad dialogi vers. 10.

V. 209. ακριβως carus, smicus, dilectus, inferioris graecitatis vocabulum, sormatum ex antiquo tauigia'. Porro apud nostrae memoriae Graecos ea, quae magno pretio Fenduntur, sunt , CGra. Denique de hominibus hoo adjectivum eapitur, qui veteribus sunt φιλύQγυγι, quamquam eo sensu ab eruditis saepius ponitur antiqua vox. Do pronomino ἐμέν vido dicta ad vers. 18. Caeterum quum AKιβός ob significationem dativum requirat, aperium est et accusativum εμέν et genitivum μητρός dativi vice hic langi. CL quae observavimus ad vers. 96. V- 210. ὼγαποί ω με i. q. ὼγα ποίκωμεν 1. Pers. pl. imp. act. verbi μγωτω. Nam pro ἡ πων plerumque nunc ἀγα-Uσα, Pro ετίμων, ετιμούσα etc. dicunt. Vide Darearis

V. 21 l. -τερω privo in deteriore graecitate valet, cujus significatus nullum, quod sciam, in antiquorum Scriptis vestigium est. V. 2l2. εβί- σιν pro ε Θαλαν 3 pers. pl. aor. Ini Laet. verbi βύνω ex antiquo βύU ω nati, de quo vide Δωροβύρεως Γραμμ. ύαλ. σελ. it . - με κλεψια' i. e. με δε fur im. Legitur autem κλεψια pro antiquo κλοπη jam in Nomocatione ed. CoteIer. num. 442. 476. tom. I. Monumentor. Eccl. Graec.

V. 213. καλα καὶ quamquam, quamvis pro antiquorum καλεο, εἰ και Italismus est. Itali videlicet fio usurpant brache ae similiter Galli bien que, nos rei Oh l. Pro καλα καὶ usitatiora hodie sunt αγκαλὰ et αγκωλὰ καί in quibus prima syllaba est particula conditionalis αν. Proinde comparari possunt eum Italico sebbetic. - In 3ι N OU πα α i. e. μόνος μου επαπα idem dicendi genus

168쪽

cernitur, quod est vers. 2l0 γιατ' ' ον μοναχὼς σου, et vers. 136 αφηκε μαναχόν σου, ubi vide adn. nostram.

V. 214 ἐ.3ρισία et ε.3ρίζω pro υβροσία et υἱωίζω nune quoque vulgus in Graecia frequentat. Hoc υβρισία in citeriore graecitato aequiparat antiquam dictionem di ρις. Similis alternatio vocalium hi et E infra reperitur vers. 274, ubi legitur adjectivum 9γγελοντος ortum ex ἀγκυλ A V. 215. τὰ A i explicavi ad vers. l86. - G2 λμε 1 pers. pl. praes. cond. verbi G2υω ex vulgi eonsuetudine pro ἄργῶμεν. - V. 216. M., , frequentissimi usus particula apud n stri temporis Graecos, probabile habet etymon ab antiquo imperativo aor. 2 act. verbi cl*ι qui, qui interdum similiter in novo testamento adliibetur v. o. Matili. cap. XXVII vers. 49 οἱ δε λοιποὶ ελεγον μφες, no μεν, εἰ εὐχετ&ι

M.Lς σείσων ta A, quae verba in recentiorem Sermonem sic transferenda sunt: ἀλλ' οἱ λοιποὶ ελεγαν' μή id ευ vulgariter ἰδουμε θ αυ εοκεται ὁ 'IUώς νὼ τρον σωσI. Originatio haec propterea maxime probanda videtur, quod illud veterum ζφες in carminibus quinti et sexti decimi saeculi per syncopen in ς breviatum invenitur, unde nova syneope admissa oriri potuit υς. Talo est quod in Comari Erotocrito legimus pag. 199:

Est vero ac hodie apud Graecos particula imperantis, adhortantis, optantis, eupientis et concedentis. Postrem Significatus omissus est a Corae ad Plochoprodr. p. 98Seqq., ubi praeter eam quam memoravi derivationem pariticulae et alias duas, quibus album calculum adjicere dubito, proponit et accurate natales hujus voculae cum ejus P0ie tale declarare tentat. Concedentis haec vocula est in Disitirso by Cooste

169쪽

usitatissimo loquondi getiere Mi; Sit istud, quum, quod alter dixit, licet prius nobis non placuerit, tamen postea

ei largimur vel certo ejus sententiam impugnare nolumus. - εμπου με eXplicui Supra v. 114. - ινια vel ood via apud recentiores imprimis est ordo, vocabulum a Latinis Sumtum. Nostro loco iaciei nomen quadrat. Ita jam Leo in

Ror. conj. act. vctbi ε ὁρίσκω pro antiquo GDωμεν, quod docti hodieque scribunt. - τα ' V odid 1 pers. pl. aor. cond. pass. verbi ετδύω vel ευδύνω, pro qua forma docti veterum more adhibere solent ενδυ ci Setti Ιta scilicet emendandum esse quod vulgo hic legebatur caea τι omε et loci hujus ratio et Crusti auctoritas vincit, qui vertit ut in a. mur. Nam licet ille aliud in textu habeat, aliud in traii latione, tamen, quomodo haec diversitas exstiterit, in prassatione ostendi. V. 2l8. va μαζωπουμε eX plebis eonsuetudine pro μαζωχ ωμεν 1 pers. pl. aor. const. pass. verbi anomali ρια

V. 221. τί λογης pro τ5'ος λογῆς vel ποίας λογις DS generis. De vocabulo λπη dixi ad vers. 148. M.tandum autem, in vulgari sermone τί in quibusdam loquendi

170쪽

sormulis cum nominibus masculini vel seminini generis sing Iariter vel pluraliter enuntiatis construi, exempli causa τί lo κύμνει, quod cum gallico loquendi modo quel temρs fuit. ily merito comparat Coraes 'M r. II p. 164 τί νέα vel τιμα τίτα φεοε M; quid novi Gfersy τί αν eo ποι', τι γε 'Mῖκες;

pro τίνες - τίνες γ ωλες', Si liaeo soloeca sunt, ut sunt certe, Trygaeus quoque apud Aristophanem soloecolocutus est in Pace vers. 693 interrogans Mercurium, qui dixerat: ota εἰ εκελεχπιευ α πχθω ωι σού his verbis τια τί; ubi exspectari debebat τὰ τλα; - μανε vulgariter pro ησαν. - ματα in deteriore graecitate appellantur quas antiquis οὐα sunti Non dubium est, quin Graeci hanc dictionem a Romanis eo certe sonSu Recep rint. Nam quum υρ ια sit apud antiquos Illumi na, eesso est, istam significationem e Ialino sermone sumtamesse, id quod confirmatur Eustathii verbis ad Iliad β 384T. I p. 243 ed. Rom. - ἡ τού ματος λεξις κaὶ επὶ δαλου

rit, qui ex his Eustathii verbis in translationo lexiei Rie meriani A. v. ἄρμα collegit, οτι αυτη ἡ σημασία του δε- ματα ἀυτι του οπλυ) φαίνεται ελλγίνικη. Sed quid Cumam curamus, quum, quid Eustathius dicat, satis manifestum sit. Multa ex medii aevi scriptoribus exempla in hanc rem congessit Ducangius Gloss I p. 120. V. 222. κουκιὰ voΙ κουκία vel elegantius κοκκία sunt fabae κυαμοι, in inseriore graecitate. CL Ducang. Tom. I p. 726. Singularis est κοκκίον, vulgo κουκί vel κουκκί. Coraes 'Ar-τ. Tom. IV pag. 247 videtur recto derivare hanc locutionem ab antiqua κόκκος, quae granum

라틴어 텍스트