장음표시 사용
271쪽
Iiud, nec clarioribus terminis explicari pos ,
quam quod homo pro peccato coi1Mnimo hi condigne non satis fecerit, nec sit illi condo- iratum , unde si quis certis caretur, Pettim Pro peccat condigne satisfecisse hoc ipso cem tificaretur eunti odio non esse iis bendiim propter culpam praetei tam cum sati S factio condigna X stinguat jus ad odium: vel certe siquis certificaretur, Pelio Oilpam praeteritam esse a Deo condonatam eo ipso certificaretur
Cum non elia peccatorem e contra Vero qua
diu Petrus post peccatum son Diis fecit conindigne, nec ei est liberaliter condonatum n meratur inter reos poenae. Ergo tam in negatione satisfactionis pro peccato , quam in negatione condonationis consilli peccatum habituale Consirmatur. Ei qui Regem se fendit, manet offensor Regis, per hoc praeci se, quo pro offensa nou satisfecit, nec ei est como onata: idemq; dicitur de eo, qui pro ec pio lutuo, manet debitor, nisi solvat, aut ei debit una condonetur. Ergo idem dicendum de offensore Dei. Videtur αδ Esse vera Sententia, quam e Tudite docet Pater Thomas,lodetiano skitruch. I. de Poetiuentia dis p quaest a dii ficut 3 Peccatum habituale esse ipsum actum prae
tertium maluna , manentem per modum prae se Hil S, Ut causarum suarum moraliter ipsum conservantium. Hae autem Causa sunt duae una e parte Creaturae Deum offendentis, quae est v Cluntas in ordinata nunc manens morali
ter, Altera ex parte Dei offensio est ipsum jus Davinum ad irasci moraliter permanens ica Deo
272쪽
a Deo quodammodo possessum Ratio est , Quia in physiicis non aliter perseverae emeiactus , si ratione causarum Physicarum ips inae conservantiu Ergo & in Moralibus non aliter perseverat peccatum praeteritum , nisi vi cau- Carum moraliter ipsum conservantium mimnon sunt aliae, nisi duae eXplicatae.
Videtur so Non recte expIicari habitu alerni ortale per privationem gratiae sanctissicantis. Tum qui abalia sequeretur Peccatum habituale quoad suam saltem permanentiam placere Deo esseq; De Auctore, quandoquidem Privatio gratiae in peccatore est a Deo, placet- , Deo, cum sit Poena a Deo inflicta. Tum quia nullum peccatum tam quoad malitiam, quam quoad permarientiam constituitur per suam poenam , quia pinna potius deberet avertere a culpa , non autem culpam conservare:
Et ita non conservatur homicidium Petri per ejus decodationem cum ergo privatio gratiae sit poena peccati quomodo per har, privationem perseverat peccatum Tum qui , esse indignum gratia est esse peccatorem , sed homo propriori naturae signo ante privationem gratiae, cum peccat, est indignus gratia.
Ergo pro tuo priori est peccator, adeo it noli constituitur peccator per privationem gratiae. Tum deniq; quia sicut ideo Deus privat G minem gratia, cum peccat, quia peccat: Ita etiam ideo Deus perseverat privare gratia, quia homo perseverat in peccoo. Ergo tam actuale quam habituale peccatum Praeceo: a privationem gratiae, tanquam ejus Causa , ac
proinde neutrum constituitur privatioos gram
273쪽
trae, praesertim eum utrumq; idem sit peceatum, ac proinde eandem utrumq, causet privationem gratiae. Videtur irim Saltem in nostra Sententia non distinguente negationes ab ente politi-VO, non posse explicari , quid in re sit ista privatio gratiae Fon enim est aliquod Ens temporale incoisa possibile cum gi alia, quodenia ental et oti etiam est decretum Dei, tum qui , hoc est aeternum, amiser prIVa tio Aristiae ii 'cipitis desinit in tempore tum qui λ, iecretum i ei est eXtrinsecum peccatori, Privatio autem gratiae assicit eundem intrinsece facitq; intrinsece malum tum quia, decretum Dei est optimum, ac proinde nequie constituere hominem malum, seu peccat O-
D eslondetur. Per peccatum habituale intelligitur id , a quo is qui heri peccavit, hodie ante justificationem denominatur peccator, seu intelligitur actus malus physice praeti ritus,
quatenu manens mora lueris aequivalenter,
seu ita se nunc habens in aestimatione prudentum , quoad quosdam enectus, nempe in ordine ad reddendum hominem odibilem dc Teum poenae, ac si nunc pitysice existeret. Hinc apparet peccatum non eis e meram denOminationem extrinsecam ab actu mia physice Praeteruo , ita 6 nunc esse peccatum habituale nihil aliud it , nisi isti: leiscium peccam m/uosua . . Nam pecca. u.ucliabitu te tollitur
274쪽
ἀeprecato habi/uali aso per justificationem; hoe alitem, quod est fuisse
actum peccaminosum , non est auferabile per
totam aeternitatem: cita nunc etiam verum
est , S. Petrum peccasse, cum is um sit illum peccatorem esse. Quaeritur ergo Quid sit id
ratione cujus mane moraliter actus malus physice praeteritus , denominatque peccatorem Est autem peccatum habituale, aliud mortale , aliud veniale. Et rursus potest considerari tum in statu purae naturae , in quo videlicet statu consideratur hGmo tantum cum perfectionibus debitis naturae, tum in statu eo
levationis, in quo defacto homo est 1 Deo ordinatus ad finem Visionis Dei, tot natu. Tae indebitum AE ad talem finem per media tot naturae indebita dispositus. Potissimiairi ergo de peccato habituali mortali in statu levationis agimus, quanquamin de aliis peccatis ex hac occasione agendum erit.
Propositio I. Omne peccatum halituali m
omni flatu consideratum, praeter iliam prisationem rectitudinis, quam dicit peecatum actuale, superius explicatum, importa formaliter mintrinsecὸ aliam
Probatur inita ut dictum Quaest praecedenti Omne malum prusertim morale con sistit formaliter in privatione Sed peccatum habituale, etiam qua tale, seu secundum id, quod superaddit peccato actuali est malum morale, utpote ineligibile prudenter. Erg. sic sumptum consistit formaliter in privati :ne superaddita peccat actuali. E . . . . Propositio II Peceatum mortuis habi male iam insatu pura naturae, quam in saIM Mationis
275쪽
obmisit formaliteris intrinsece saltem parrial
rer, in pris alione aptitudinis ad finem ultimum a Miso congruentem, quatenm inducta demeritori/ab homine, cujus ea peccatum, θ' quidem Θμὸ
Probatur, infla quaelibet res dicitur sima pliciter mala ideo , quia caret aptitudine ad suum finem, ut constat inductione, tam in na- turalibus quam in artificialibus. Ita enim o culus est malum, quia non est aptus ad Visionem, quae est finis oeuli , equus est malus, si est ineptus ad equitandum, domus est illa, si est inepta ad habitandum calamus est malus, si est ineptus adscribendum, .sc dereliquis. Ergo etiam homo est simpliciter malus, quia est ineptus ad fitiem ultimum sui status, clim hac differentia ab aliis entibus inferioribub, quia haec possunt naturaliter carere aptitudine ad suum finem sine sua culpa, secus au rem homo. Atqui existere in peccato morta ii habituali est esse simpliciter malum: rgo hoc peccatum consistit formaliter Wintrinse-e in privatione aptitudinis ad finem ultimum statui congruentem. Quod autem haec priva hio debeat me physice praesens durante peccato habituali. Probatur, quia sicut nihil dieitur nunc turpe, infirmum, aut mortuum, nisi ob turpitudinem, vel mortem , aut infirmitatem, quae sit de praesenti physice, ita nec homo potest nunc simpliciter dici malus seu turpis in animain spiritualiter mortuus, nisi ob malitiam quae ut de praesenti physice, vel in se, si est peccatum actuales, vel in stio effectu, nempe in privatione aptitudinis ad
fiu*m, si est peccatum habituale Nec .
276쪽
Nec refert quodie catum habituale sit tum .pitudo Moralis , non physica , unde videtuo τ non debere constitui per aliquid praesens physice, sed per aliquid praesens moraliter
Contra enim est , quia peccatum habitu a te ita hoc sensu est turpitudo moralis , quia impor at privationem aptitudinis ad finem, volun tariam liberam; non autem in hoc sensu, quasi ipsa privatio aptitudinis ad finem non se. Praesens physice durante Peccato habitu alii: alias enim peccatum actuale physice praeteris i
tum non deturparet nunc moraliter hominem,
Quia sicut peccatum cum est physice in seipis physice deturpat, ita non aliter deturpat mo . Taliter, nisi cum est praesens physice in mo effectu, sic enim moraliter existit. Propositio III. Haec aptitudo ad finem uitia
.gnum, qua prisalpeccatum msrtale habituale, non
equid extrinsecum homini, pueri Decretum Dei ordinans hominem ad finem ultimum, sed est potiissaliqua forma intrinseca homini. - Probatur. Quia, cit simul occurram obje-inioni, licet bonitas in ratione medii, seu id quod facit rem amabilem propter aliud, pos : . iit haberi per aliquid extrinsecum, sicut in o. .ineta fit bona, per voluntatem extrinsecam Principis; tamen bonitas in ratione finis, quae scilicet subjectum facit amabile ratione sui, debet esse tali subjecto iitrinseca, alioquin non faceret subjectum ratione sui, sed ratione extrinseci amabiles qua de causa nequit homo constitui aut pulcher, aut sapiens, aut virtuo' sus, aut robustus per aliquid extrinsecum. At
ouilaptitudo hominis ad ultimum ne ea
277쪽
honitas in ratione finis , facit enim hominem amabilem a Deo amore amicabili, adeoq,-- mabilem ratione sui, non minus quam facie ..SaPIentia robur, Virtus,in similia. Ergo de- bee esse intrinseca homini. Probatur fecundo. Quia decretum Dei ordinans hominem ad finem ultimum,idem omni
no manet secundum se semper, non sol iam tunc quando caret homo peccato mortali, est
Eque aptus ad ultimum finem, sed etiam tunc quando est homo in statu peccati mortalis,seu illeptus ad finem ultimum. Nec enim decretum Dei secundam se est mutabile. Ergo tale Decretum Dei secundum se est indifferens ad hoc, ut hominem reddat aptum vel ineptii ad finem uti imum , ac proinde reddit homi
nem eatenus aptum ad ultimum finem, quate-
nus ipsi imprimit istam aptitudinem, Meatenus reddit ineptum, quatenus hominem ob eulpam ejus privat ista aptitudiit intrinseca. Confirmatur. Quia Decretum Dei , quo Deugvult hominem esse aptum ad finem ultimum, cum is est in statu peccati, non vult seipsum praecis , vult enim potius id quod causa in tempore, cum ipsum Decretum sit incausatum
et aeternum et non vula etiam ipsum hominem secundiam se, ne vula tempus hodiernum,
aut aliquid extrinsecum homini et haec enim omnia sunt indifferentia ad hoc, ut homo sit aptus, vel ineptus ad suum finem ultimum. Ergo vult aliquid intrinsecum homini, adeo. que facit, clim velle Dei sit facere,ac ejus affectus, ut pote Onanipotens, non progreditur Propo
278쪽
propositio I V. Haec forma intrinsea , qua
prisa peccatum mortale babituale in flatu elefati onoesi gratiasanctificans, aut aliquid aequipalens a in fiat serὰ purae naturae, ea habitualis dissositio aseligendi Deum per omnia , dilectione aliarali, prout mox explicabitur Unde peccatum ha bituale mos tale consistit formaliterin intrin secessu tem partialiter in privatione hujusmo- di forinae statui tuo proportionatae. Ita quo in illam partem quae procedit de statu eleva tionis coci muniter sentiunt Thom istae, Caje - tanus, Capreolus, Scotus, Medina, ede a, quihus adhaerent nostri anne rus, de peccatis
.disputatione . quaest si dubit 7. Conincla, de Poenitentia disp 2 dub IO. Gaspar Hur. xado de peccatis disp: . dissic: I. Cardinalis Palla vicinus in Libello de Poenitentia cap I4. Quoad alteram etiam partem de statu purae naturae ita sentit P. Espara quaest I de usti, sicatione ad 8vum. Prima pars Fertionis Probatur. Quia in stas tu elevationis, fini ultimus Creatu Iaerationa
lis est possessio summi boni per visionem ipsi in his in gaudiu de ipso, ut suo loco dictum est,
cum sententia commui. i. Atqui sola gratia fanctificans , aut forma ipsi equivalet. U. g. Uni hypotiatica est ei ficta aptitudo in 'trinseca creaturae lationalis ad hunc irem , Quia sola gratia sanctificans, aut forma aliqira: ipsi aequivaletis, facit hontinem amicum D i. ac proinde facit dignum cui se Deu comia. u. ilicet summe per possessionem sui, quandoquidem amicorum sunt omnia communia. Ite
facit cor mundum ac proinde aptum, in quo
279쪽
eanquam in speculo mundo Deus reluceat per: visionem sui juxta inus: Beati mundo corde quoniam ipsi Deum videbunt. Ergo sola gratia sanctificans, at aliqua forma aequivalens, est aptitudo hominis ad finem ultimum in sta eu elevationis, ac proinde in ojus privationα
consistit formaliter peccatum habituale morin tale in eodem statu. Et hoc ipsum patet etiam posteriori. Quia in statu elevationis juxta Praesentem providentiam, non alia forma de--s t. peccatum habituale mortale, in justifi- Catione peccatoris , nisi infusio gratiae sancti, sicantis, ut est certum apud Catholicos. I in praesenti stae elevationis, peccatumia. hieuale retortare consistit formaliter in priva, tioue talis gratiae , quandoquidem consistidisertietaliter in privatione formae per quam toto litur: in alio vero statu elevationis daretur' salterat alia foran in trinisca aequivalens gratiae sal3ctificanti, propter similem necessitatem: scibin pars Assertionisprobatur Quia invia ei purae naturae, finis ulcimus Creaturae rationalis ess meus ut perfecte cognoscendus aenigmatice in in in Creaturis, ac etiam perfecthamandus amore naturali ad hunc autem finem perfecti aptitudo intrinseca hominis non
esset alia, nisi habilitatis dispositio diligendi
naturaliter Deum super omnia, quia nihil la ait aptum intrin2ce ad actum perfectum nasuralem, nisi habitus proportionatus. Sciendum tamen est, quod hujusmodi habi- eualis dispositio per Peccatum moriale com . missum in statu purae naturae, non esset habitus
dilecὲionis Dei aequisitus praecedens peccatu a
280쪽
his enim habitus non semper destrueretur ibi
per peccatum mortale, sed potius esset habitus dilectionis Dei naturalis super Omnia, acinquirendus per actum naturalem dilectionis Dei super omnia, contentivum in stin induis Oivum talis habitus , simulqx retractativum peccavi commini, in cujus proinde habitus privatione, consisteret ibi formaliter peccatum habituale mortale Per quo a satisfit objectio oni quam proponit Hau noldus. Hinc enim
sequitur, quod in statu purae naturae non potest Deus remittere peccatum mortale sine acti dilectionis Dei naturali super Omnia generan-.- similem habitum & retractante peccatum et sicut e contra potest Deus in statu eIevationis remittere peccatum mortale sine retractatione peccatoris actuali, ut alibi dictum est. Cujus ratio est: Quia ex una parte est Opus m gnae gratiae Dei, remittere offensam gravem fine retractatione offensoris, imo hoc est con- rea exigentiam ordinis naturalis, ac proinde
hoe fieri non potest in statu purae naturae, qui status non est status gratiae id purae justitiae.
conformantis se exigentiis rerum: in altera vero parte in statu pura naturae habitus dii
ctionis De silper omnia constituens aptitudinem ad finem ultimum, ut pote acquisitus de, heret generariis actibus similibus, clim e men in statu elevationis, habitus supernaturari Iis reddens hominem aptum ad finem ultimum, non generetur ex actibus, sed immediate a Deo infundatur. Ergo in statu purae naturae, non potest remitti peccatum mortalerinportans ineptitudinem ad sinem uitru