장음표시 사용
71쪽
dependentiam ems a creatore, ram in exi'mia, quin in omni operatione. EOO Mas sali ληestra votaniatis υ ' iust competere creatura: nempe qua distingat MIepous vcsint tem ab agente turati. Haec ille. Qui i autem in Paulo.
vel Magdalena. alijsque dum conuerterentur, agnos citur illa essicax & in fallibiliter voluntatem determisenam per gratiam excitatio, salua interim arbitrij liber tale, ut agnoscere videtur assertor, quid est, quod in caeteris eam negemus, & Augustini dicta, ut de scriptum. ris taceatur, in diuersos sensus adeo torqueamus vitri
lenter d faciunt, qui praedictam B. Augustini distinctionem ita eonantur siluare, ut dicant, ea ratione nobis dari velle, qua primo homini: quia scillaei dantur nobis crebrae excitationes internae,& externae, αsinges aris protectio, cura, &c. quasi haec primo homini defuerint, ad quem interilis tentandum nequidem ac
cessum habere diabolus potuit ; vel certb omnia haec in unum collecta gratiam primi Lominis aequent, nedum superent, quod vult Augustinus , vel denique, his omnibus positis, ipsum velle in nostro prorsus non relinquatur libero arbitrio , sicut & in primi hominis; aut ipsum velle per haec tribuatur, clim esse possint etiam
d dicit Augustinus, iis qui non sunt a perditio
nis i si a segregati, non adhiberi dicta vel facta diuina, per quae possent credere, si audirent ea, veJ viderent, cum grano salis accipiendum est; ut intelligantur non accipere actu secundo illa auxilia, cum quibus nouerat Deus eos de facto conuertendos: quod certissimum est de omnibus qui non conuertuntur.
72쪽
spiciani Quod ad sensum audiendi vel videndi pertiner. Non ergo sic accipi potest Augustini sententia, quasi
velit tu modi auxilia sussicere cuiquam ad conuersionem. Quamquam nec assertor sentiat, auxilia externa sufficere. At neque diuinum illud munus intelligentiae. cuius ibidem meminit Augustinus, quo videlicet moueantur homines ad fidem, si congrua suis mentibus vel audiant verba, vel signa conspiciant, aestimari potest auxilium ad credendum sum ciens, idque omnibus datum tum quia naturaliter id inesse hominibus, nec omnibus , sed quibusdam dicit Augustinus; tum quia aperte negat, Tyrijs & Sidoni js ut crederent fuisse datum.
Sed quia , inquit, ut crederent non erat,statum, etiam unde
crederent est negatum. Neque vult Augustinus id unde crederent non esse datum,hoc sensu quia non est ab illis acceptum in actu secundo ; sed quia simpliciter verum est, in Tyro & Sydone non fuisse factas virtutes , per quas erant credituri. Quare & proxime sequens Augustini sententia, qua dicit, quibusdam qui non sint a perditionis massa grati raedestinatione discreti, non adhiberi vel dicta , vel tacta diuina , per quae possent credere, si audirent talia, vel viderent, similiter debet intelligi. Quam intelligentiam & ipsa verba manifeste requirunt Quycirca ex hoc loco Augustini inter caeteros, manifestum est, non omnibus dari sufficiens auxilium ad conuersionem. Neque putandum est, omnibus, quibus externa huiusmodi auxilia ad conuersionem desunt, adesse occulta, vel interna: quia via ordianaria & regularis, qua Deus conuersonem hominum procurat, est per externa dicta vel facta; ut quibuscunque hqc desint, illis interna adesse, prorsus si inopinabile.
73쪽
CEN RA Dv ACENII s. 8 ciciar, ubi Augustinus docet, hunc nolle credere, quia eius voluntas non praeparatur a Domino; quod tamen erat necessarium ut credere vellet; Responcietur, valde improprie dici, quod is cui sufficienter proposit est sedes, ideo nolit credere, quia eius voluntas non praeparatur a Domino.
Non dicit eo loco Augustinus, hunc nolle credere, quia eius voluntas non pr paratur a Domino; quamuis verum sit, hoc esse necessarium , nempe voluntatem hominis Deo praeparari, ad hoc ut credere velit, idque eo loco ab Augustino sit significatu . Non enim quia rei cte&conuenienter dicitur; Hic vult credere, quia voluntas eius praeparatur a Domino; ideis consequenserit, recte quoque&conuenienter dici, Hic non vult credere, quia voluntas eius non prirparatur a Domino. Cum enim fidei donum sit indebitum, nullo modo α.sa infidelitari, in eum reiici potest, qui fidem non dedit, etiamsi absque eo haberi non possit. Porro negari non debet, esse multos quibus sum cienter propolita est fides quoad aeternam praedicationem & quaicunque in ternas suasones , seu excitationes ipsum voluntatis actum praecedentes, quibus tamen ex mente Augustini. nondum praeparata est voluntas a Domino. Quod omnes illae sententiae Augustini probant, quibus docet, ipsum credendi actum in cordibus hominum Deum operari. Hoc ρω Dei , inquit Saluator, QEm locum tractans Augustinus ait; No dicit, hoc sopin ve ham;sed, hoc es op- Dei, ut credo
Item in Epistola ad Vitalem , inter alia scribit in hune
modum ; τι in Deum credamus , is vi m-,noo volentu, neque currentis, sed serentis ore ei, non quia vesie non debea- mmor currere rhdquisipse in notas ct vecte operatur' currere.
74쪽
ira vis is visa misericordia d emens, nemo, inquit, veηit adme,nis fueratri datum a patre meo. Et postea intereas sent&tias, quas scire se dicit, ad fidem rei ta & Catholica pertinere , has duas posuit postremas; Scimus , t js quin lumcredere, nos qui iam credimus, rectastae agere, Minet Deum oraminvi velint. Et, Scimus, ρωνι qui ex i&scrediderunt, tanquam de bene cys, rectὸ O veraciter debere nos Deograriau agere, osolere. Quod tamen ne libertati voluntatis videatur contrarium, hanc proxim e praem iserat sententiam: Scimus qui proprio cor e credant in Deum, sua id facere voluntate ac luero arbitrio. Et infra ex orationibus Ecclesiae validissime Vitalem coargums, Nunquid, inquit, orare
lunt credere, ut velint credere: nos qui ab eius lege doctrina edissentiunt, ut eius legi dominaeque consentiant, ut det iris Dein quod per Prophetam promisit, ore cognoscendi eum, o aures audiendi ' Nunquid, ubi audieris Sacerdotem Dei ad eius aliare populum hortantem ad Deum orandam , vel Vsum ciara voce orantem ,ut incredulaν gentes adridem fisam venire compessat, nou restondebis, amen e Ideo nonnunquam , ut idem subiungit egregius doctor , per orationem credentium nondumo eaente, credere facit , ut ostendatqαρὰ ipse facit. Nemo enim ess tam imperitus, tam carnatas, tam latam ingenio, qui non videat Deum facere, quod rogari sepraecipit, ut faciat. Et mox : Tu es gratiarum actio indicat, quod orMio: orasto pro insideb- ν , gratiarum actio pro ebbm. enim estorand- ω δε- eiat, illi ratiarum actio reddenda cumsceris. Verissime igi- . νώη .uetur ab eodem alibi dictum est: Cur Age credat, ille non cre- a.dat, tum aemia idem audiant: ct in miracutim in illorum conspe ct, fiat ambo idem videant,altitudo est diuitiarum scientia δώ-pientiae Dei , cuius inscrutabilia Antiudicia, ct Fud quem nes inquiras, dum cuius uuis miseretur, cst qucm volt inArist.
uam de fidei initio, id est, primo credendi actu atqueeflectu, doctrinam ad corrigendum Massiliensum errorem etiam plenius efficaciusque probat idem .doia inteolo sere libro depredestinatione 'Ss.
75쪽
Est quoddam perseuerantiae donum , consstens in quodam speciali auxilio ec protectione, qua Deus ita protegit & munit quosdam ut fere indeclinabiliter de infallidi liter in gratia perseuerent usque ad mortem: quod quibusdam conceditur, ut forte Apostolis post acceprum Spiritum : Zcut in scholis additur, iis qui dicuntur confirmati in gratia. Aliud est perseuerantiae donum . quod consistit in quodam auxilio & protecti ne qua Deus ita adest,ut possint in gratia perseuerare, si velint. Et hoc donum est necessarium ad salutem , &datur omnibus iustis immediate in actu primo.
Perseuerantiam nec scriptura, nec Concilii Tride tini Patres , nec Augustinus , aliique doctores aliam M - . agnoscunt, quam de qua dictum est. αui perseuerauelit em, hic saluus erit; nec aliud in homine lapso perseuerantiae donum, quam quo fiat ut usque in finem perseueretur. Quod , ut habet Concilium Tridenti, aliunde haberi nonpotes, nisi ab eo , qui poleni est eum qui at tuere, viperse tranterset, se eum qui cadis resiluere. De quo etiam Cain i 6. ita pronunciat magnum i duri Me in Dem perseuerantiae rixam se cera. habituram ab- selisia cir infallibili cenitudine dixeris, nisi hoc ex operiali reuelatione didicerit, Anathema sit. Hoc igitur perseuerantiae donum omnibus & solis electis proprium esse constat, iis videlicet, qui Christo dati sunt a Patre, & pro qui bus orat Patrem; ex quibus nullus omnino perit. Hoc
singulare donum subcitis suis a Domino suppliciter pe-L 1. . . xebat Rex David dicens: Custodi in aeternum hancvotinia- λ tem cordis eorum, e semper in veneratione tui mens ista permaneat. Huiusinocli autem nullum agnoscit haec assertio,
quandoquidem non ipsam perseuerantiam, seu ipsum
76쪽
CEN svRA DUACEN sis. 77perseuerare, sed tantum posse perseuerare Dei dono adscribit. Atqui posse perseuerare non est perseuerare,neque si detur posse perseuerare, continub datur & perseuerare; imbex eo ipso quo quis non perseuerat, manifestum est eum non habuisse donum perseuerantiae, ait
Prosper ad c. 7. Gallorum , post Augustinum initio libri de dono perseuerantiae. Quod ergo integro homini tribuit Augustinus perseuerantiae adiutorium in libro
de correp.& gratia cap. H.& ia. nimirum eiusmodi. sine quo non posset, & per quod perseuerare posset, si vel let, haec assertio lapsis tribuit, dc quidem omnibus iustis commune facit. Quod autem Augustinus secundum scripturam tribuit hominibus post lapsum erectis,
atque in solis agnoscit electis, videlicet tale perseuerantiae donum , per quod non nisi perseuerantes sint, victim non perseuerabunt, nisi possint & velint, perseuerandi iis possibilitas simul voluntas diuinae glatiae lar- . 'gilate donetur,& per quod ita subuentum eue dicit infirmitati voluntatis humanae, ut diuinagratia indecti abiliter cr ins perabilisor ageretur; ideo, quamuis infirma, nouramen deficereι, neque aduestate aliqua vinceretur; hoc inquam perseuerantiae donum hic non agnoscitur, sed excluditus potius, sicut id excludere volebant Massisienses, supradictam Augustini doctrinam carpentes, Ut in ep. aci Augustinum testatur Hilarius. Ad quam irespondens Augustinus, idem illud perseuerantiae do num multo etiam copiosius apertiusque asseruit in li- bro cui ab eo dono titulum indidit de quo etiam sta prς clare scriptum est a S. Thoma Aquin. lmpo intile es haeca. αε fi
duo multis vera, quod Spiritus sanctuι velit aliquem mouere adactum ιharitatis, O qaod i x charisati m amittalpri cando. Nam donom perseiurantia computatur inter beneflcia Deilus certi ime hierantur qui maue tiarantur , mi diris Aa sit 'nus. Cui simile prorsus est illud Augustini in Psalm M.
Superbire nonpotes, cui Deus Gradit misericordiam suam. Vbderi qui de potest Assertor priori distinctionis membro tale aliquod domun agnoscete: sed reuera posse p*rs
77쪽
3 CENSURA DUA CIN sis. uerare etiam ibi donum Dei fatetur, dum altillud con sistere in quodam speciali auxilio & protectione , qua Deus ita protegit & munit quosdam, ut fere indeclinabiliter & infallibiliter in gratia perseuerent usque ad
mortem. Non enim hic ipsum perseuerare diuinae ope rationi tribuitur; sed tantum Deo tribuiturprorectio quaedam ic munitio, qua quis ita protegitur & munitur ut fere indeclinabiliter perseueret. Deinde hoc ipsum non vult Assertor nisi paucis admodum concedi, climalterum iustis omnibus commune fecerit. Vbi est ergo illud perseuerantiae donum, quod omnibus&solis ess-ctis ditur Apparet autem Assertorem ex Catharin ip radoxi hanc duplicis doni terseuerantiae distinctionem
is δε, ... sumpsis te. Nam similiter ille duplex genus electorum,
o. ali.ra δε seu praedestinatorum commentus est. Et eodem spect
Pelagianorum nonnulli praed stas, ' stinationem absolutam in solis Apostolis accipiendam
esse dicebant . caeteris praedestinationem ex operum praeuasione tribuentes, ut significatur in fine operis H pognosticon apud Augustinum. Porro confirmatos in gratia, sic ut cadere non possint i hac mortalitate durante nisi forte alicui, quod non negamus, tale quid priuilegio datum fuerit 3 nullos esse, satis osten Odit illud Apostoli: -ων 1 meum, O infer itutem m: ιι , eo te, .mabis' icauero, ipsi ne ro se foraν: dcinii Dis au lud, quod omnes orare iubentur, Ne nos inducas intentri seu 3.ῶ- rionem. Quamuis enim quibuslam forte sita praedestin I . . fueritreuelata, non tamen per hoc a tentationumis. periculis fuerunt exempti et quales profecto nullos agnoscere se Prosper aperte declarat de Nocatione gen- tium , 'bi exceptione de Christo secta, In caeteris, mis
. quit, , donec caro ronchpycti aduersius Spiritum , Spiritus aduersus carnem , se donec hiritus id prompturo , raro autem infirma, incommutabilis animi fortitu nou
irest reperiri; ωm non huius ,sed alterius visitverae pacispe fcta esse ra farsiems. In praesentis ergo aganis incerra, et
78쪽
CεNsvRA DvAC1Nsrs ama , mutabili is pericisio non caretur. Et sicet innumeris sanctissis Anet virtutem perseuerandi usae in finem diuina protectio, a uinis tamen aufert quodi s repugnat ex ipsis. Et infra , Merito igitur ab iscipientibus non tum, meram etia- a prouectissimis sanctis uniformiter Dominosenlisatur, dicior, Ne nos inricas in tentationem , sed libera nos a malo.
Indurati Sc excaecati habent sussiciens auxilium ex parte Dei ut conuertantur. Et infra : Omnes infideles semper & ubique habent sufficiens auxilium ad salutem ex parte Dei.
Reiicienda penitus tota haec assertio est, velut beneficio singularis illius gratiae Christi , quae non omnibus
communis, & tamen omnibus ad conuersionem dc salutem est necessaria, plurimum detrahens. Nam neque induratus conuerti potest, nisi per gratiam auferen ' Er. h , te incor lapideum,& tribuentem cor carneum , quam 7
utique quamdiu induratum est,non habet,neque exca catus aspicere potest lumen veritatis, nisi per gratiam tenebras eius istuminantem, & velamen de corde eius a Cor. 3. auferentem r quam fmiliter quamdiu excaecatustest
non habet. Neqne infidelis quisquam credere potest, nisi per gratiam equa cor eius ex infidelitate ad fidem mutetur. Quam gratiam eum non habere dum infidelis i manet, peripicuum est. Si ergo donum Dei nondum habet inndelis, momodo dicendus est habere sufficiens auxilium ad salutem ex parte Dei, cum absque dono fi Minon possit esse fidelis 3 Quantum autem tota haec doctrina a sensu scripturae dissonet, satis ostendunt ea loca, in quibus legitur, quosdam non tantum deseria Deo, ac disiui secundum vias suas, o secundum i ctiam si iam. υτ dissit: verita etiam M.rari remsuri,ide ue,quod
79쪽
CEN svLA DUAsEN sis. 'Isancti prieueniens inspiratio si putatur omnibus ubio ue& semper esse communis, iam non ubi, & cum vult, sed semper& ubique spirat Spiritus sanctus. Neque oran dus erat Deus, ut Spiritus sui inspirat one praeueniat, moueat, & emolliat infidelium & induratorum corda, sed illi tantum erunt monendi, ut diuinae inspirationi consentiant,&cooperentur: quandoquidem iam satis habent ex parte Dei unde credant, & conuertantur. Fallitur profecto qui talem imaginatur statum cuius cun que peccatoris, qui, ut ait Prosper , priusquamari μή c. minatione diaboli per eratiam Dei tiberetur, in inprofundo ia .cet , in quod se sua tibertate demersit, amans interim tinguore uos, o pro sanirale habens quod aegrotis est nescit; donec prima hac medela conferatur aegroto, ut incipiat nosse quo tingueat, Orisit opem medici desiderare, quasurgat.
Omnia loca Scripturae sacrae, quae significant imponsibile esse quosdam conuerti, intelligenda sunt, Vtim- possibile accipiatur pro eo quod est valde dissicile.
Non est negandum, quin possint conuerti ad Deum omnes peccatores durante hac vita , sed simul Poque fatendum est, nullum peccatorem conuerti poste, nisi per specialem Dei gratiam, seu speciale auxilium, quo
voluntas eius in bonum mutetur quod auxilium non habet, nisi cum actu conuertitur. Nihil ergo repugnat, imb sanctorum Patrum expositioni congruit plane, im
possibile inscripturis proprie accipi cum dicitur impos tibile esse quosdam conuerti aut corrigi , sed ita ut con sideretur homo secundum dispositionem & Vires praesentes: quomodo ab Augustino dictum est, Iustus tmset Iegem Chri L per di,ctitnem. quaminis in implere non Zotest. a Patribus Concilii Tridenti Iabendo monet Deus
80쪽
CrusvRA DUACENs I s.facere 'Mo is, opetere quodnon pinis. fit ut perperam afferatur omnia Scripturae loca , quae significant esse impossibile quosdam conuerti sc esse intel ligenda, ut impossibile accipiatur pro eo quod est valde dissicite: cum prςsertim Saluator in Evangelio potius contra difficile pro impossibili videatur interpretatus ; ubi quod difficile dixerat, quaerentibus & a d mirantibus discipulis,ita exponit ut impossibile esse pronuntiet. Diues, in 'quiebat, dis 'io intrabit in re num caelorum; dc, quam di scile quip cunias h. ibent, intrabunt in r g num cariorum'. Deinde vero ait facilius esse camelum per foramen acus transire, quam diuitem intrare in regnum coelorum. Et moX, udhamines hoc impos ibile ess , apud Deum autem omniastos
sibiliasunt. Qii loco quin impossit bile proprie accipiatur, nullum est dubium. Sed ita dixit Dominus impons bile apud homines, quomodo dixit Apostolus infossibile legi: quia hoc quod utrobique impossibile dicitur, nisi Deo specialiter adiuuante fieri ab homine non potest, quemadmodum satis uterque locus declarata,
Paruuli ex parte Dei habent sufficiens remedium contra peccatum, praesertim in noua lege. Nam Christus pro omnibus mortuus est, L pro omnibus instituit
sacramentum in remedium peccatorum , nemine eXcepto. Atque id, quod in schoiso additur epistola Cypri ni 19. satis aperte colligitur.
Mors Christi, & Sacramentum Baptismi , remedia sunt quae sussiciunt sal uti omnium paruulorum. nemine excepto. Sed non inde consequens est , omnes paruulos habere sufficiens remedium cotra peccatum ex pa te Dei. Q nauis enim paratum ac propositum sit tale remedium , non tamen ab eo recte dicitur haberi, cui