장음표시 사용
621쪽
a rem Ditiosum est Decimum quarium τηυ , hoe est, ad delectum, et ad ipsam iudicationem argumuntorum pertinet
metida illa argumenta, quae offenduntur, Sed reiicienda esse. Omne autem argumentum vel ud rem refertur, vel ad personam ; quod ad rem refertur, ad quaestionem pertinet insititiam, docendi vc probandi causa: quae vero ad personam reseruntur,
finita sunt, et vel laudandi aut vituperandi, vel accusandi aut defendendi causa ad lithentur. In his igitur adhibenda oratori diligentia est, ne laedatur ab eo iudex odiosis rationibus; id enim maxime ohstat benevolentiae; et, qui id faciunt, vitiorum suorum ipsi sibi poena sunt. Offenditur autem iudex, sive ii, quos illo si hi advocavit, sive ii, qui audiunt laudantem, aut consulentem aliquid, vel per se, quum eius dignitas, auctoritas, aut existimatio laeditur; vel per alios, quum laeduntur ii, quos ipse defendit , aut aaros habet. Id Cicero pro Milone, in Rosciana , et aliis in Ioeis diligentissime cavit: dicitur offensum. L in Ditiosum est Est hoc vitium priori contrarium, et ad ἐργο, αυ pertinet: in illo sunt quaedam omittenda, quia laedunt;
in hoc reprehenduntur ea, quae omissa sunt. Est igitur hic vitiosum, Non omnes res, et quae Partitus es membra, confirmare,
quae pollicitus sis in expositione, sub artis tegmine. Expositio omnis duplex est; vel enim est simplex, vel multiplex. Simplex est, quae ut unius est rei, ita unica tantum confirmatione habet opus. Multiplex multas in se partes continet confirmandas. Quum igitur non confirmantur ea, quae in expositione es pollicitus, viti sum ML Hoc si vitio ingenii facis, imperite te arguis: Sin ex proposito , quia tu altera parte Dihil liubes, quod firmes; si industria securis, id pulcre praetereas; quo Casu, tutissimum est, in ultero mumhro vel ad fastidium morari , digredi, exornare, ut ita iudicis memoria , uni rei fixa , alterius partis obliviscatur ; quod tomen nolo fieri, nisi cum iustitia. Pollieitus sis ut si pollicitus suin, me tribus rebus confii maturum, et non secero, nisi duabus. Vocatur hoc vitium ιγνι-
622쪽
Item Derendum est Decimumsextum vitium est, quod ab Aristotcle vocatur re san es bimi. quod non est' in sontro rata, uec ad eam pertinet. Semper enim το προβληροι. η το τημα re spiciendum est. Versatur hoc vitium in tribus ἰ primum, i, τῆ προσοίσει, quum ad rem additur quidpiam alienum : deinde, i, τῆ εnt ιει, quum quidpiam de re detrahitur necessarium et tertio , tv Ο παοαλ Fet, κaei μεταξο λ', in Praeteritione necessariorum , ac totius causae in aliam mutatione. Aliena ponere, modiocre vitium est: nam et oratoreA nonnumquam κρυ-κῶς, o cultandi causa, huiusmodi argumenta admiscent. Vti non ne- Cessariis , saepe etiam oratoribus conceditur ἔ sunt exempla in Verrinis, et alibi. Sed omittere necessaria, aut mutata causα in aliam causam derivare orationem 'id vitiosissimum esse solet
Vetustissimum est hae de re Martialis lib. VI Epigramma , quod hic adscribere, exempli gratia, visum est:
Non de Di, neque caede, nec Meneno ISed lis est mihi de tribus capellis: . Vicini queror has abesse furto :Hoc iudex sibi postulat probari :Tu Cannas, Mithridaticuntque bellum: . Et periuria Punici Iuroris . Et Sullas , Mariosque , Muciosque ε
Magna Moce sonas, manuque tota.
Iam die, Postume , de tribus capellis. His igitis tribus modis in hoe vitium delabimur, quod est
,οει το ἐυ τῆ bimi; non Midere id quod ad quaestionem Merti net. Est igitur, quum de re certa controvertitur, disputandoque in alia extranea incidimus, quae sunt extra controversiam; ut, si furem te criminetur, tu causam commodati insinues, ut ita, relicto surti erimine, causa commodati disceptes; quod tactu ut argui Logici, qui disputatione utuntur, 'tanquam equo desultorio , si adversarius sit improvidus. Hoc vitium supra caveri iusserat, quum vetuerat Coeptam relinqui argumentationem, et incommode transire ad aliam. Datque exemplum de Zetho , et Amphione Patribus, qui, quum disceptassent de Musica, inci
derunt in certamen sapientiae. Item Atiosum est Decimumseptimum est, μη ωρἄv To u simu - τιου λογου : non ridere ad ersarii criminationem. Recte ergo hoc
vitium sequitur. Praemittimus autem, atque dissimulamus die taadversariorum, vel prudentes, ut Demosthenes contra Aeselli. Diuitigod by Cooste
623쪽
nem, dissimulato utilitatis capite . honestatem urget; huiusmodidissimulatio magnam habet apud oratores laudein, praesertim si ab adversario non animadvertatur. Quae eni in , ut Quinctilianus inquit, dicendo resutare non possumus, quasi fastidiendo calcanda sunt. Vel praeterimus imprudentes: idquo aut oblivi ne, aut ignorantia, aut negligentia. II oo maximopere vitiosum est; nam, quemadmodum gladiatores mali sunt, qui vulnera solum cupiunt sacere, ictus vero aliorum non ropellunt: ita etiam oratores vitiosi sunt, qui tantummodo adversarium criminantur, nec crimina sibi obiecta resollunti Videntur igitur huiusmodi, quum de aliis fit sermo , de cepis respondere. Id vi tu perat Persius etiam Sabra prima, quum inquit: Nilne pudet, culti non Posse Pericula cam Pellere, quin tepidum hoc νtes audire decenter 'Fur es, ait Pedio : Pedius quid p crimina rasis Librae in antithetis : doctas msuisse Iisums
Praecipit igitur de hoc etiam vitio; primum, ut ipsi illud 'vitemus; deinde, ut in adversariorum hoc orationibus observare, et reprehendere possimus. Contra oblivionem opus est memo Dia , quae non solum est naturae , sed artis quoque: ut ordinem observet orator, tam in sententiis atque verbis, quam in to tius orationis partibus. Nou est enim mira ima oratoris virtus, τΣκτtκου ιυχt. IgnOPantiam studium et doctrina icillunt, hoc vi
tio Cicero Caecilium et Erutium laborasse ostea lit. Negligentiae diligentia est opposita, quam orator in causis summam nil' hibere debet: ut in Divinatione Cicem Caecilio ostendit. Est
igitur, quum criminatio accusatoris aliud continet, quam ab reo, id est nomine rei respondeatur; ut, si furti accusatus respondeat , fama se esse ubique cognitum , claris ortum natalibus,
saepe laudatas res gessisse, suisse iudicibus utilitati; quod vitium callidi oratores frequenter usurpant , Propter anguStam ab eo , id est a causa rei de sensionem. Et tu huiusmodi communibus locis versatus, crimen defendere negliget. Facit id et Davus Terentianus Simoni interroganti: Quid istic tibi negocii est ' Da. Modo introiui. St. Quasi hoc te rogem. Da. Modo cum gnato una introisi. Sed cerae nou est modicae industriae, apud rethores hoc nexus feliciter quaerere, vel alia miscendo, vel generalibus nitendo, De capiaris; quod et litosignificatur, et saepissime observatur.
624쪽
Dem uitiosum est Decimumoctavum est, quum res ipsa propter personam vituperatur. Est hoc Vitium Omnino ατυ ιγιτο, rquoniam ex particuluri concludit assirmative, id quod est contra dia Iecticorum praecept d. Non enim , quia oratores quidam mali sunt, etiam dicendi ratio mala est: nec, quia iurisconsulti quidam , et medici sunt avari, idcirco etiam iurisprudentia, ct m dicina vituperanda est. Pertinet autem hoc vitium ad coniugatorum locum, in quibus diligenter considerandum est, quae aliquid coneludunt, quae vero minus: id vero tu ipsa re, et in teria animadvertitur. Vere enim dicitur: Si morbus malus est, etiam aegrotus est malus. Contra salsum est: Si nulltis morbus
est sanitas, ergo nevio aegrotus Potest convalescere. Vocuturhoc vitium apud Dialecticos Παραλγγωμοe accidentis. Resutat alicubi hoc vitium etiam Ptolemaeus, quod artes propter eos, qui male his utuntur, aut inhoneste vivunt, vituperari minime debeanti Est igitur pereersum, scientiam aut studium vituperare, si quid in eis naevi inveniatur. Dicitur communis damnatio. Item Mitiosum est Decimumuonum' est, quum qualitas Pro coniectura tractatur: ideoque decimosexto simile est. Nam etiam in hoc a re necessaria ad rem non necessariam digreditur, aut status Causae mutatur; ut contra Roscium fecit Erutius, qui, vel icta coniectura , qualitatem tractaviti Est igitur, si reum CPimi uis convincere pergas, ex eo solo, quod eviticis crimen esse commissum. Non enim susscit, constare de crimine, nisi et reus auctor criminis convincatur. Est ergo non mediocris stultitia, dicere hominem esse euectum veneno, quod cadaver lividum sit , pallidum , deforme, et crimen veneui verbis attollere: de reo autem, au is incerit, nihil evincere. Appellatur Mana commutati .
Item Ditiosum est Vicesimum est, comparatio vitiosa, quaesit, quum pars altera enunc tutionem habet copiosum; ulterius vero commoda aut amittuntur, aut dissimulantur. Pevtinet igitur hoc etiam vitium ad tractationem: in qua rursus est sciendum, nos amplificare commoda nostra, ndversariorum vero aut
dissimulare, aut deprimere: idque vel prudenter, quod est orator in , vel imprudeuter, quod est vitiosum. Facit hoc vitium Duiligoo by Corale
625쪽
neglecta propositio rerum comparaturum : ut si dicas, satius esse studere rhetoricae, quam iuribus: Et alteram partem pro sequaris, et taceas de ali cra: verum in oppositis hoc non da
xetur vitio, quod eleganter dicit Iuriscolas ultus: Probationem unius relucere alterius improbatione : in I. Qui accusare, T de accusationibus: in I. Iulia T de testibus. Item vitiosum est Est hoc vitium cum superiore coniunctuin : Omnis comparatio vel est differentium rerum , vel contrariarum. Res differentes sunt, quae aliquam in se habent similitudinem r ut Iurisprudentia , et Λrs militaris, Artis nomine utinentur: disserunt tamen cum ipsa materia, tum etiam fine. Iuris enim prudentia leges docet, et in pace illa utimur: res vero militaris arma tractat, et in bello Iocum habet. Res con- Duriae sunt, quae nihil habent commune, semperque inter Besunt Oppo itae: ut doctrina literarum, et earum ignoratio. Indifferentibus comparatio quantitatis sit, non qualitatis: in contrariis alterum tantum lautatur , quod hic vituperat. Quum igi- tur res disserentes ita comparantur, ae si essent contrariae, aut contra, vitiosum est. Est igitur, si pergas alterum praeser alteri: ita, quod, quum hunc laudes, vituperes alterum: quod maximum est vitium, et non nisi illepidi hominis: quum omnis comparatio ultro sit odiosa. Vocatur inconsultum , et differt a
superiori, quod illud sit in deliberativo, hoc in demonstrativo.
Item Oitiosum est Postremum Coti firmationis vitium est, consentire rebus , verbis autem discrepare. Fit hoc vel ignoratione, vel desidia, vel occultandi gratia. Ignoratio excusatur,
quum nos in causa nou sumus, sed obscuritas Pertim, quum
studio, atque diligentia nostra tollere non potuimus. Sic, ta metsi non consentiunt, tamen ignoscendum est Stoicis, Academicis, ae Peripateticis, quoniam in inquisitione veri strenue laborarunt. Desidia excusari minime potest; debet enim orator diligens esse, et Causam probe cognoscere. Occullatio laudein habet ingenii, quum adiuvare causam nostram potest. Oratorex
enim verum nou nunquam ex rebus salsis conantur elicere: quoda
luum sit, hae confirmatione, licci vitiosa sit, uti possunt. Id hie tu fine ostolidit, his verbis : Verum illi fortasse ignoscimus,
si cum causa fecit. Est igitur, ex verborum mulatione naturam mutarn controversiae: nam saepe contingit, ut diversa nomina eam dein rem si guisicent: ut, si quis furem te vocusci, postea mutando, rem to amovisse causetur: satuitatis est, uisi in marito , et uxore. Sic Sulpicius tribunus, quam intercessisset, ueDissilired by Cooste
626쪽
Iox de ex ulibus revocandis promulgaretur, ductus post poenitent ii, sorte donis corruptus, logein tulit, quod vi et ii revo
carentur, soli verborum immutationi nixus. 1loc est, quod nosio iure die imus: Verba servire oportere legibus, non leges verbis. Hactenus de vitiosa Bulionis confirmatione. Possunt autem eius vitia omnia ad tria redigi: ad omissionem rerum necessa riarum, quae proprio ad causam pertinent: ad positionem rerum levium, quae vel salsae sunt, vel verve, sed tamen Os n-dunt: et ad tractationem, ut vel copiose tractentur ea, quae Paucis absolvenda sunt, aut contra e vel ita argumentorum col-IOcatione peccetur, cuius orator studiosissimus esse debet. Quoniam exornatis Pars quarta argumentationis est Exodi
natio, quae est id in oratione, quod in aedificiis est, quidquid
non necessitatis, sed ornatus tantum causa fieri solet. Quam brem etiam ab Heriuogene Emcιργασία, id est, secun a supre Minctio, et ni, Aristotele Ποοσοικοδομηm. id est aedilicium ornatus gratia additum, μετανομαως uppellatur. Ait, eam positam esse in similibus, Me lis, rebus iudicatis, et a I cationibus. Addit deinde: Et rebus caeteris, quoniam nou solum iudicis sunt entiam sub iudicato compreneudimus, verum etiam leges , scripta, et huiusmodi. Possu ut haec ad duo redigi, ad testim nia, et amplificationem. Testimonia triplicia sunt: rerum uaturalium, quae similia dicuntur: personarum, quae appellantur exempla: et orationis, quae res iudicatae vocantur. Amelificatio
in partes quatuor distribuitur, Σωραινον, Διαιρεσιv, Σύγκρt v, και Α ηmv. λιο Σιτuoc est, totius in sua membra, aut partes, sive generis in species partitio. Διαιρεως est, rerum diversarum ad eamdem rcm pertinentium distributio. Σύγκρune est, maiorum et minorum comparatio. αύζηm: est, incrementum, quum res verbis augetur gravioribus. Exornatio igitur vitiosa non alio nomine, quam ingenii divitiis, felix esti Et omnino copiam sumit ex similibus, dum non sint vitiosa. Habent autem vitium, si maior sit re in dissimilitudo, quam similitudo: ut saepe nocuit exquisita interpretatio; nam et assectata novitas placet. Modica est qimilitudo inter interpretationem, et novitatem , licet ambo sitit exquisita. Porro et vitium habet, si ea similitudine
exornes, quae tibi nocent: ut Caesar Iulius , si aerarium nulla Tutione exauriat, ea se tueatur, quod et ipsum hoc Pompeio fugiente iecerit. Item aceusatus adulterii, defendat, quod mullusso vitiasse impune dicat.
Simile Mitiosum est ο-ie. Simile, est res differens ab alia
627쪽
re, natura tumen, et qualitate aliqua cum eadem conveniens: ut canis nocturnus, et accusator forensis , disserunt specie , quod alter hrutum, alter rationalis est. Conveniunt autem qu litate, quod, ut cauis fures noctu ab aedibus arcet, ita accusator forensis cives a rep. sceleratos depelliti Ideo aut Simile dicitur, quod in aliquibus ut, illa re, cui accommodatur, disserit si enim omnino cum illa conveniret, non simile, sed idem diceretur. Duplex est illius vitium. Primum est, quod ex aliqua Parte dissimile est, nec parem rationem comparationis habet: id est, quod cum Illa re, ad quam in comparando assumitur, non convenit, ideoque negari potest. Alterum est αυτιπορου, quouiam in eum ipsum, qui offert, retorqueri potesti Exemylum Mitiosum est Παραδε me , exemPlum , vitiosum est, quod vel in veritate , vcl in honestate , vel in quantitate peccat. In veritate peccat, quod salsum est: id αφρησα resuta
tur et ut, in honestate , tametsi eSi vertim , tamen non est se
quendum : ut si quis asserat exemplum Iulii Caesaris , quo confirmare velit, imperii gratia ius violari posse. Iu quantitate Vero peccat , quum aut maius est , aut minus id , quod exempli loco assertur, quam res postulabit; ut: Romulo licuit fratrem Occidere , et Torquato silium ἔ ergo etiam mihi. Huic Pri ato ignouistis, ergo etiam praetori dabitis Dentiam. Est euiin vitiosum, personam magnam cum inferiore et humili conferre ; aut contra , hanc cum illa. Exemplis instruitur, tan
quam per luliorcs divitias; quia, quod exemplo sit, id iure feri
ereditur, dicit alicubi Cicero. Habent autem exempla vitium, si salsa sint; ut: Conuiuandum nobis, et Potandum eSt, nam et svientes id faciunt. Denique vitiosum est exemplum, si sit improbum; ut : Si Araetori scortari liceat, quo modo non et nobis licuerit ' Porro exempla vitium trahunt, si maius quiddam
in exemplum trahatur ; ut: Magistratus nostri sunt immunes αmuneribus, iam nec ego subibo munera. Item, si minus sit; ut et Pueros nucibus ludere Midemus , quin nos non ea vecte ludimus PBes iudicata oitiose Res iudicatae κρistic dicuntur n Graecis, sub quibus comprehendimus, quidquid decretorum est: ut absolutiones, condemnationes, μνωμα α, et huiusmodi. Res iudicatae vitiose proseruntur, quum vel sunt dissimiles, vel diversae, vel improbae, vel inferiores numero, vel tractatione vitiosae. Dissimiles sunt quae, tametsi sub eodem genere comprehenSae Sunt, tamen aliquam habent dissimilitudinem, et dissimili de mProlatae sunt: ut sur, et sacrilegus, uterque alienum abstulit,
628쪽
sed disserunt specie, quoniam alter privatum abstulit, alter rem
Sacram. Diversae, sive alienae, remotae sunt a iudicio: quia de ea re, de qua proseruntur, controversia non est. Hae non genere
golum, sed ellam specie disserunt: ut absolutio furti, et exsulis
in urbem revocatio. Improbae sunt, quae cum natura, BC honestate pugnunt: ut, scoleratum liberare in iudicio. Non enim, quia Verrem defendit Hortensius, idcirco defendendus fur est.
Numero inferiores sunt, vel impares, quum res, raro laeta, Cum re saepius facta consertur. Tractatione vitiosae sunt, quum Status
mutatur in alium: idque fit dupliciter. Primum, quum, qualitatου
omissa, qualis res iudicata fuerit, honestane, an utilis, orator i tus est in tractanda coniectura, et quod advorsarii confitentur, planum facere studet. Deinde contra, quuhi , OmisSa Coniectura, qualitatem rei iudicatae ostendimus: quum non, utrum indignum sit, sed factu in ne sit, quaeratur. Sumitur porro
Exornatio a rebus iudicatis: quae res in vitium incidit, si sit utrobique dissimilitudo. Vt, si quis neget, probari minus,
quam sepis in testibus , exemplo sumto , quod nuper contra testamentum sit iudicatum , quod septem testibus caruerit: sed testamenti causa est dissimilis , habet enim proprium. Item vitium habet res iudicatu, si afferatur super ea re, de qud non est Controversia. Vt , si contendas, tibi legata deberi ex testamento nou sollemni, quod et aliis sint legata solutio, tu dices, aliis non osse iactam controversiam, tibi controversiam fieri.
Simile est, si quis petat se furti absolvi, et asserat rem iudicatam. Lacedaemoniis, per quain lares sipi absoluti, nihil ad rem facit;
quia apud Laceduemonios furtu non culpantur, non habent controversiam. Item vitium habet, si res afferatur improbe iudicata: ut: Clodius fuit criminis incestus absolutus, longe Plus Ego adulterii absoluar. Sed tu dices: corruρte esse absolutum e qua de sensione saepe utitur Cicero in Verrinis , contra corruptos iudices. Item vitium habet, quum pro serus rem iudicatam, si ob adversario in diversum plures aliae proserantur; ut, si contendas, unico testi esse credendum, rem iudicatum Proserendo, in qua super uno teste iudicatum est. Adversarius dicet , nouesse hoc exemplum seque udum: et plures alias res iudicatus producit, in quibus uni testi non est creditum. Praeterea vitiosa est exornatio , si quod confitetur adversarius , PergaS BP-gumentis planum sacere , quum iam res sit consessa : debete uini augeri potius exornando , quod consessum fuit, quam probari; ut: Occidisti Aiacem P disses : Occidi: ium exornando
629쪽
vitiose inseras, dicens: Ne tilla sit criminis commissi latebra , signis et coniecturis hoc ostendam. Sed quid attinet, quum ego rem constenr p Vltimo vitium ost in exornatione, quod habuimus supra in Confirmatione rationis, vitio secundo; quando Probatur, et augetur crimen, antequam Constet de auctore criminis. Complexio Piciosa est Pars postrema epichirematis, id est syllogismi oratorii, est Complexio , sive Conclusio , quam Aristoteles Συμπερα hin appellat. Ea nihil est aliud, quam argumentationis terminus. Tria sunt eius vitia : perturbatio, prolixitas , et obscuritas. Conclusio perturbata est, quae non servat ordinem argumentationis. Debet enim Complexio propositionem, rationem, rationis conficinationem, et exornationem repetendo comprehendere: quae persectae argumentationis partes sunt. Si igitur ordo invectatur , nec repetantur ea . quae diCta sunt, vitiosa erit complexio. Prolixitas est, quum nimis operose repetuntur ea, quae dicta sunt: ea caveri potest, si in repetendo abhibebimus m. m. obscuritas sit tribus modis : genere verborum, quum sententiae vertiis obscurantur: enumerati e , quum Plura, quam Sunt proposita, enumeramus: omissione eorum,
quae sunt ad intelligendum necessaria. Est igitur Complexio vitiosa,
quae male ex antecedentibus cohaeret, quae non ordine a principio proposito complectitur , quae nimis est prolixa. His enim vitiis fit, ut nihil consuans , nihil certum concludatur, non appareat, quid sit in argumentatione propositum et quae ratio, quae confirmatio , quae exornatis auxerit.
630쪽
Oncliasiones, quae etc. Hactenus tradidit, quae ratio posset inventionem ad unamquamque constitutionem , uut partem constitutionis accommodare: et item , quales argumentationes sequi , et quales vitari oporteret; quorum utrumque ad confirmationem et consutationem pertinet. Nunc docebit, cuiusmodi conclusionibus orationum uti oporteat: qui locus erat postremus de sex Orationis partibus. Conclusio a Latinis dicitur Peroratio, reύ Γλου γου συμπέρασμα, totiua Orationis terminus. Apud Graecos Εκῶλοις nominatur , quasi etia πρωτω λόγω additus. Vt enim Eργασία καὶ Erαξεργαπει, item Κατα σκευη καὶ Επικατασκευἡ ditarunt , ita etiam
In quatuor locis Quatuor genera Epilogorum tradit: unum Exordii , alterum Narrationis , tertium Cousirmationis , quartum Causae; quorum distinctio ex accidentibus sumitur. i. In Exordio dieitur Eχβαm: . id est Exitus, sive Terminus: quo uiam causae finem ostendit: hic plerumque ΑΞ-ιυ , Υποσχεσιν , Et Καταθασis habet. Nam et postulamus nonnunquam aliquid a iudice , vel auditore r et vicissim aliquid promittimus: ut postremo ad narrationem causae aditum nobis praeparamus. I. Narrationis conclusio Εκτεωτις , ἡ Εξηγητις dicitur, et Plerum quom v της εντια is habet, id est iudicationcm status et quum videlicet causa simplex est et partitione opus non habet. 5. De Λrgumentationum termitio supra dictum est. 4. Causne vero ἐπΩογος του λογου λωάς ἐθι λόγος , id est, Orationis Pars Postrema, de qua nunc Praecipue agit. Constat autem Em ογος Causae enumeratione , Amplificatione, et Commiseratione. Primum enim intelligentiae iudicis serviendum est: deinde res augenda est, ut magna videatur , ne contemnatur : tertio, etiam victoriae gratia quoniam haec oratoris suis est assectus sunt
movendi. Enumeratio est Enumeratio Επαυαρίθμηπις, καὶ Avακευα αει mdicitur, id est rursus sinumeratio eorum quae antea dicta sunt. Haec Συντο ains, Ευταξιαυ. et Κιυ is habere debet: quae ex definitione colliguntur. Συ - άα praecipua Enumerationis virtus cst.