장음표시 사용
641쪽
non ut deteriores, sed meliores cives faciat. Sic enim decipientis Sunt, qui ad honestatem veritate duci non possunti Vtilitatem hoc in loco auctor dividit in tutam et honestam : tuta est , quae molestiae et periculi nihil habet, rarint ιου --υνον,
Sod. quum utilitas in discernendis bonis malisque versetur νnt Cicero in Partitionibus docet, honorum discrimen scire
oportet. Sunt autem bona quaedam ρυκ αυαγκο- . non nec Sa ria, sine quibus vivere possumuS. IIorum alia Ακαθ' αυτο αγαθα
id est per se bona , ideoque expetenda e .ut sunt ea , quae Sita sunt iii ossiciis atque virtutibus: alia vero ἄλλο αγαθα. Pro'pterea quod aliquid commodi essiciunt, ut opes ' et copiae ,
quae instrumenta sunt comparandarum ac colendarum virtutum. Rursus eorum re quac per se bona sunt, quaedam ho Nestate censentur, quaedam vero commoditate aliqua tantum. Ilonestate expetuntur ea, quae proficiscuntur a virtutibus, Earumque actionibus , quae sunt per se laudabiles , nemoque illis abuti potest. Commoditate aliqua censentur , quae tametsi uti Ita sunt, tamen abuti illis aliquis potest; huiusmodi sunt ea, quae sunt in corporis , aut fortunae bonis expetenda : quorum alia sunt quasi quodam modo cum honestate coniuncta, ut honor et gloria : alia diversa , ut vires, forma , valetudo , nOhilitas, divitiae, clientelae, amicitiae. Horum omnium divisio in demonstrativo ad laudandum instituitur : hic vero ad cohortandum , in quo valent plurimum , quemadmodum in dehor tando contraria. Habent enim multa intcr se communia de monstrativum et deliberativum genus, disserunt soria dicendi Sed maior labor in his est insumendus, quae per Se expetun tur: ut sunt virtutes, quarum vim et dignitatem pauci intelligunt. Suasori autem , aut dissuasori illa prima sunt videnda , quid, aut possit iteri, aut non possit: et quid aut necesse sit , aut non necesse. Quae enim omnino fieri nequeunt , aut quae iactu sunt facillima quaeque magnam ac perspicuam vel utilitat m, vel incommoditatem habent, ea Suut ατυτατα, nectin deliberationem cadunt. Deliboratio igitur in suadendo Est eorum , quae sunt utilia , necessaria , facilia: το χρησιμοv , -
χωου και το αου-του. Sed Suasori simplex ratio proponitur , ut ,
si et utile est. et fieri potest, fiat: dissuasori duplex, una, Si non utile est, ne fiat: altera, si non fieri potest, ne suscipiatur. Sic suasori utrumque docendum est, dissuasori alterum i
642쪽
firmare sat est. Uerum το λυατὀ, duplex est: vel enim per se
est facile, vel comparatione, quum dissicile quidem est , sed , quia maior est utilitas, quam dissicultas, pro facile habetur. Fiunt etiam dissicilia facultate sucilia: sacultas autem vel in vi,
vel in dolo consistit; quae duo, si coniunctae sumuntur , per se et am utilitatem iaciunt: si alterum eorum separatim , imper laeta utilitas erit. Vis autem vel est moderata, ut sunt pecu nia, arma, instrumenta militaria et evocationes hominum , id est imminutioues hostium , quum evocantur ab hostibus quidam , ut eorum vis infringatur: vel est violenta, ut sunt excp- Citus, classes, tormenta et potentia nimia. Dolus consumitur maxime in pecuniam numeratam, in pollicitationes, scillectPecuniae et aliarum rerum: in dissimulationes , quum milites fugiendo dissimulant se esse animosos, ut hostes e loco meliore evocent: in maturationes, id est, celeritatem, quae in Alexandro Magno, et Iulio Caesare maxime laudatur: et in mentitiones , ut, quum non posset Troia vi expugnavi, Graeci equum sunt sabricati, quem mentitionibus in urbem introduxerunti Iluiusmodi multa in re militari docentur : eo enim res pervenit, ut dolo magis , quam virtute pugnetur. A cationes hominum Λlias R,ocationes, id est, restaurationes : nam saepe contingit in bello, dividere milites per tu mas et centurias: sed, quia aliquando una quaevis centuria per se parum est firma, adduntur duae, vel tres simul, ut firmiores sint: quae res appellator a nonnullis Restauratio, ut a Vegetio; ab hoc, ne Ocatio , quum exsules ad tutelam patriae revocantur.
Sunt, qui legunt, Eoocationes, ut dixi, id est, imminutiones hostium, quum evocantur ab hostibus quidam, ut eorum vis infringatur. Dolus Pro bono consilio accipitur: sit enim, quod is tutus esse possit, et cautus per pecuniam, per quam facit hostes et inimicos expugnari, et ita sit tutus per cautelam: fit item tutus per promissiones , per dissimulationem. Honesta res di dilur Pars utilitatis altera, est res honesta, quae in virtute spectatur. Vtitur autem hoc in loco methodo tripartita. Primum enim dividit rem honestam in suas partes, deinde easdem desiniendo explicat, postremo singularum Ostendit tractationem. Atque id fieri solet, quum rem aliquam plene docere volumus. Honestas igitur in rectum dividitur et laudabile: rectum appellat id, quod sine controversia bonum est. Graeci , και αυαμ υνεηροτου ἀγαθου appellant. Dividitur
643쪽
in habitum et actionem , id est in virtutem et officium: est enim ρ-κ ὀυ naturale, quod est donum divinum, ut sunt habitus virtutis , ingenium prudens , iustum , temPerans . moderatum, etiam αυθρωπευου, ut nCtio et ossicium hominis, quod habitum in homine probet et exerceat, ne sit otiosus. Ossicium autem illud in quutuor versatur rebus ., prudentia, iustitia, sortitudine, temperantia. Prudentia a Graeco ρ6υησις dicta est, Omo τω ν γρε- ωλ, id est a mente: est enim mentis calliditas et acumen et ingenii rectitudo, quae versatur circa hona comparanda, nu penda atque conservandae mala vero abiicienda, compensanda, depellenda. Ponit hoc in loco tres eius definitioncs r tu prima, quae est generalis, prudentia Hic est κλκῆ: in ReCunda iri uolvtri, sive δεχυ τι κη et sigilificat τινυηsi huiusmodi prudelitium omnibus mechanicis possumus attribuere. Aristoteles apibus et arancis tribuit. In hac autem definitione habitus corporis pro intellectu sumitur: in tertia pro Doditiois. id est erientia ponitur: quae neque ingenio, Deque artificio, sed longo rerum usu comparatur. Posteriores igitur definitiones suctae sunt χα-α κατάχρυn, Iustitiam appellat aequitatem, eiusdem prope signiss-Cationis verbo, quae ius unicuique suum tribuit, id etiam iuriscon ulli dicit uti Diuun addit. Pro dignitate, id est condition et statu cuiuslibct, maxime respicit eam iustitiae partem, quam distributivum philosophi appellant. Fortitudi Dis tria ponit genera : priora duo inter se stant contraria: neque enim appotero magna potest, nisi humilia contemnati Perpessio laboris, consequens est nppetitionis. Sed lineo omnia cum utilitatis ratione iteri debent, pro patria, pro libertate, pro religione, pro liberis etc. ne audaciu potius et temeritas, quam sortitudo sit. Modestiam Cicero continentiam atque temperantiam, Aristoteles
Πηρο πιαν, και σωροοτ νηυ DPPellat: quia τὰς ιρε χ: σωcit, hoc est , mentrem citquct nationcm conseroat. Eius est oriatum, sedum animi Perturbationes, rerum modum perscribere, et in omnibus τόποεπον Observare. Vult hoc in loco nuctor, moderationem essa
continentem , quia perpotua est cum cupidiratibus pugna vati DLProlixior virtutum tractatio ex Ethicis est petenda, quae o tori in omni causarum geuere magnam suppeditant eopium.
644쪽
Prudentiae partibus utemur Ostendit iam singularum virtutum tractationem et locos , ex quibus et suasori Et dissuasori emendae sunt sententiao , quantum est necesse tu hoc genere causae. Prudentiam dividit in προ vrM .-διδα : nam et cohortandus atque excitandus est ad rem utiquam auditor, et quomodo ea res confici possit, docendus. IIn μωπε. cohortiatio duo habet, o utinv καὶ παραδριγμα : Primum enim commoda, qua ex ea re, quam Suademus, Cuin incommodis, quae patimur, comparanda sunt, ut haec vitemus, illa vero sequamur. Vt, si quis bellum suadeat contra Turcas, quae ille enumerabit damna, quas miserias, quae futura Periculaῖ contra vero, quae com
in Oda ostendet ex locis recuperatis p Deinde, exemplo illato, id, quod volumus, persuadebimus iacile. Exempla ponit duplicia,
recentia et praesentis temporis, si habere illa possumus , et vetera, quae plerumque auctoritatem habent maiorem. Intor comparationem et exempla posuit δi6α iis, doctrinam: haec Eliam duplex'est: primum enim τάς δ υθμti: . facultat , ostendot: deinde modum, qua ratione id, quod suademus , fieri oporteat, terrane. nu mari, an utro sua loco cto. Sed, ipium nemo id docere possit, quod non Domit, ideo Aristoteles lib. I Rhetoricorum prudenter donet, maximum et potentissimum esse ad persuadendum ut hene consulcndum , nosse rerumpi ibi. status, mores , legus, utilitates, vectigalia, proventus, impensa et quaecumque in rem p. importantur et .exportantur. Itistitiae partibus Iustitia locos hahct decem. Potinus cxcontrariis ronstat, miseri ordia in innocentes, et saevitia, innocentes: nt enim illi defendendi sunt, ita hi puniendi, ut pax et tranquillitas in rep. conservetur. Alter est, relatio gratiae: vix enim aliquid magis alienos reddit hominos, quam honesi ei orum oblivio: contra animus gratus saetio impetrat quidquid volet. Tertius est vindictae: est enim turpe multos mori, et acceptam iniuriam non ulcisci. Quartus, fidei est; ut praestetur, si quid est promissum. Uuiutus est, quum leges, iurisque Cou- scrvnrida esse dicemus: quod fieri non posse ostendemus, nisi resistamus. Sextus est, societatum atque amicitiarum, quae
645쪽
plurimum in suadendo bello ponderis habent. Septimus Iocus cum quinto potest coniungi : si enim pro legibus ae moribus civitatis est pugnandum, etiam pro pietate ac religi Oue pugnandum erit. Octavus est, necessitudo cum hospitibus, clienistibus, cognatis et assinibus: quae sancte nobis est colenda, sitio m. aes esse velimus. Nonus, integritas, quum non patimur Nos nulla re corrumpi. Postremus est aequiuitis, qui est generalis, quouiam superiora omnia complectitur. Ea enim praecipit, ut, quae nobis velimus fieri, ea aliis ipsi faciamus. Sin fortitudinis Fortitudo duos habet locos προτρο υ , καὶ ἀνα tuae. v. Προτιωπη ESs ipsa nil hortutio et confirmatio ad res sortiter gerendas: lineo σύγ vim, habet rei, ad quam hortamur, cum re simili, dissimili, dissercnte vel pugnante: sic, ut res magnae et excelsae sequi et appeti, humiles et indignae viris sortibus contemni oportere videantur: ita comparatio rerum est Contrariarum. As: μυη est eorum, quae obiici possunt, resutatio. Haec sit priino προτάσουι . Prorsitione: a nulla re honesta, periculi aut laboris inagnitudine , deduci oportere : deinde γχρ- κατ' αντικατά-ξis , antiquiorem mortem turpidine haberi: nullo dolore cogi, ut ab ossicio recedatur: nullius et C. προτροπἡ et bonarum et malarum est rerum : ἁ9x ευν, vero duorum tantum malorum, quae inter se conseruntur: ut, habet quidem fortitudo multa proposita pericula, sed ignavia affert infamiam. Modestiae partibus Habet huius virtutis tractatio primum ψογου , deinde δίδαξis. φογος vitia perutio est rei nimiae et excedentis modum: cuius haec virtus conservatrix est, ut refrenet eupiditates. Si autem modus cxceditur, et cupiditates nimiae sunt in pecunia, avaritia dicitur: si tu voluptatibus, libido et Iuxuria: quae duo sunt eorum, quos Aristoteles φορτικούς apPellat: si vero bonorum est, ambitio dicitur, estque πολιτικωυ. Surat autem et pecunia, et voluptatos, et honores media: fiuntque bona usu, mala vero abusu. Mδαμες ostendet verum usum, POS quam satis vituperatus est abusus, et modum praescribet in his omnibus, quod tum bona sint pecunia, voluptas et honores , quum ad salutem atque utilitatem patriae comparata sunt. Idiiudicat his verbis: Si unamquamque rem certo naturae termino definiemus, si denique, quod cuique satis sit, ostendemus: Et nimium progredi dissuadebimus , Et modum unicuique rei sta tuemus. Terminus vero et modus iste virtus est, cuius formae sutit: prudentia, iustitia, sortitudo, temperantia: quae su ut his contraria, vitia appellantur, quia modum exceduut.
646쪽
Huiusmodi partes sunt etc. Hactenus praecepta dedit esee:
προτροπης , quae αυξητικη esse debet: nunc etiam περι αποτροπης.
e diastiasione praecepit, quae methodo utitur contraria, et omnia quae sunt amplificata, attenuat. Huius duae sunt partes
verbi deprauatio : quae ex disputatione sophistarum Protago e , Gorgiaeque nata cst, qui dixerunt, homines ignavos invenisso iustitiam, quum non possent resistere sortioribus, ut eos legibus ac iudiciis coercerent atque interimerent. Item, si quo Pacto Nunc docet, quo modo utendum sit ὀρισμω τῆς di debet enim dissuasor verbum depravare ἰ quod tamen viro bono in rebus veris nunquam faciendum ast. Neque Henim decet ex albo nigrum facere , uut couli a rid quod omnibus gentibus semper fuit abominabile.
I audabile est Alicra honesti pars est Laudabile, quod a
recto proficiscitur, et a Graecis Εκαistros dicitur. Hoc in loco auctor primum desinit, quid sit Laudabile: deinde causas indicat , cur a recto separaverit : tertio docet, quo modo lauda bile aliquid esse, ostendendum sit. Laudabile autem est, quod cum virtute et ossicio coiiiunctum est, et nos, ut uit Cicero in II de In vetitione , cum dignitate , tum fructu quoque Suis ducit ad se: ideoque honostam commemorationem conscit, et Praesentem Et consequentem, Propter gloriam , dignitatem , amplitudinem atque amicitiam; de quibus copiosius in II do Inventione docet. me nos a recto ostendit iam causas, cur a recto separaverit, cuius partes etiam laudabili conveniunt. Causa autem separationis est, quod rectum sequi convenit propter se, non Iaudis tantum gratia, quae ultro consequitur. I in cnim, ut hic inquit, duplicatur appetendi recti volutitas. Quamquam autem laudabile ex recto nascitur, tamen ab eodem duobus modis dis- fert : primo , ut effectum a causa es talente. Habitus causae sutitcsscientes: actiones vero, propter quas homines aut laudantur, aut vituperantur, sunt essecta. Vt sapientia rectum est, et causa
elliciens: sactum supienter, laudabile est, et effectum. Sic etiam Diuitigod by Cooste
647쪽
I ides , quae iustitiae sun lamentum est, rectum dicitur : fides autem Poenis a Itegulo servata , laudabile appellatur. Altero modo disserunt, quod rectum cognitionem habet certam, laudabile incertam, quin non soli in virtutis, scd ctiam vitii speciem habet : ideoque laude ac dusensioue opus habet, ut re
ciuiti esse videatur. Sunt enim actiones hominiam αμισβη myciit
et, quod hie lacteudum censet, ille negat. II tuo etiam in demonstrativo genere statuq Oritur. Manlius victoriam filii sui repe hendebat, non quia sortitudo vituperari posset, scd quod
edicto non paruerat. virtutum enim nec laudamus, n e vitia Periimus , sed virtutis actiones : ideoque laus cst personarum ,
unde etiam die tum est Iaudabile Sed qui noverit, quid sit Iloctum , illo etiam solet, quid sit Laudabile. . otium igitur Iam docet , quo modo Luu lubile demonstrandum sit: id ita set, si iam d8morasti nium est ro etiam iis ruti Dibus, quas si pra tradidit. tum utinua laudabile demonstraudo in ev t, quod ex iisdem sontibus noscitur, ex quihus vectum. Id quinque liel ui adis: quom niat idonois hominibus, aut sociis, aut omnibus civibus , aut exteriS Dationibus placitro, aut posteris Dostris id placiturum esse ostendomus. Non ita Percurrit partes laudabilis, ut recti : quouiam eamdem habent cous luem ti Ouum, et ex iisdem locis sententius sumunt. tium htiiusmodi locorum etc. Quae hactenus Praecepit, saerunt generalia, et ad inventionem pertinent: nunc ad singularum partium tractationem accedit , quam Hermogenes ἐργασία. appellat. Partes huius generis quinque constituit: exordium, Darrationem, partitionem, confirmationem et perorationem.
Praecipiunt quidam, in hoc genere vel omnino brevia, vel nulla esse exordia: id ita est intelligciritu ira, quod in hoc genero exordia i tu piserumque cohaerent cum confirmatione, ut di currit dissiculter possint: quemadmodum in Demosthenis quarta Philippica perspicue videmus. Sumuntur eni in plerumque cx ip Riscarisae visceribus, ut quasi confirmationis pars quaedam ESRe videantur. Si igitur in hoc genere exordiemur , id iisdem rationibus saciemus, quas supra in iudiciali causa tradidit. Nam , si res est honesta, quam suademus, et auditor sibi consiliis mi uri cupit, προοιμί- . hoc est exordio libero ac tuto, sed talia Eubrevi aut nullo uteritur. Quum vero sibi consilium dari taciti vult auditor, sivE quod Persouum Odio habet, sive quod r . ad qunm suscipiendam uox inmur, nut vetita, aut turpis ost ,
idque vel re. vera, vel opinione hominum, , id est exor-Diuitigod by Cooste
648쪽
dici insidioso utemur. Vt Solon , quum vetitum esset lege, nequis ea de re ageret, insaniam simulavit, ut congilium patriae salutare contra Salaminios daret. In Partitionibus inquit Cicero: PDiuemia titilem in sententiis dicendis Deoia esse debebunt. Non enim supρlex tit ad iudicem Penit orator, seu hortator, atque iactor. Quare Pro 'onere, qua mente dicat, quid Melit, quibus cle rebus dicturus sit, debet, hortarique ad in bre iter dicentem
audiandum. I ta autem oratio SimPl et gra is, et sententiis debet ornatior esse, quam oerbis. Hoc est, oratio deliberatiotiis riou dcbet esse sti 86 in , . id est Circumducta dilutatione verborum , et assumtione verum extranearum: Seu rebus magis, quam earum exornatio uibus expolita, ut Prudens ut sopiens ornatus sit, et mugis veritas, quam Elegantia ni Parcat. Quamquam quam ninxi ut e remotum ab omni allcctalione in deliberativo genereTbetaphrastus voluit esse sermonem , tamen nihil inesse dubet tu oratione uec impurum , nec luco uelutium, Mec ubicctum .
nec male collocatum. Habet multa hac de re Quinctilianus: sed exempla in Oratoribus lectores dilige uter observabunt, e quibus o muta ista perseelius discent. Quum inquit hoc in loco auctor,
Vel a Princi io , oes ab insinutilione, intelligit praeceptu generalia, quae libro primo de exordio tradidit: quum vero, I et iisdem rationibus, quibus tu causa istiliciali, praecepta specialia respicit, quae de solo iudiciali gener dedit. Habent euini haec
duo genera eam dein prope tractationem.
Si cuius res Praecipit de narratione. Ea vcl non incidit in
hoc genere, vel, quum incidit, eadem ratione Durrare oportebit , qua tu iudiciali genere. Duplex est apud Quinctilianum gc-Nus narrationis: uuuin generale, quod causuu proprium est, Et
ad rem praesentem dicendam pertirici; hoc genus deliberatio Non habet, quoniam vel simplici expositiove, vili partitione absolvitur, quum distinguimus causum. Alicrum speciale est, quod interdum in hoc genere incidit. Ad hi hetur enim vel con- siritiandi causa, et Hararemυας χἡ dicitur, ut sit ut multac pro Cluentio et in Verrinis; vel rosulandi , - νυ im, ut Pro Roscio de liboris Clodii; vel excitaudi ad audiendum, προτρεπτικε; vel deprimendi et dehortandi, ei οτριπτικῆ; vel tuu laudi, ἐγκοι- μαγκη; vel vituperiundi, ρικτιλι vel amplificandi gratia, αυζητικὴ appellata. Quoniam Quum breviter exordiendi et narrandi praecepta dederit, do partitione nunc agit; praecipit enim, Partitioncm nonnunqua tu simplicem fieri, nouu unquam vero couiuncte. Iu
649쪽
partitiove igitur considerandus est sinis, quem supra tu rem tutam et honestam divisit. Omnis autem partitio vel habet divisionem , vel simplicem tantum expositionem, id est propositionem. In causa multiplici, hoe est, in qua et tuta et honesta utilitas ostendi potest, utemur divisione, et utrumque nos in dicendo demonstraturos esse pollicebimur. Si vero alterum solum domonstrabimus, simpliciter, quod dicturi sumus, εκθme, expositione ostendemus: quam tamen deinde etiam divisio sequetur. At , si Eamdem divisionem retinet in utilitatis partibus, quam ante Proposuit: ut rem tutam post Expositionem Partis unius, in vim ct doluin rectam vero in partes quatuOT, PPudentiae, iustitiae, fortitudinis ac modestiae, si omnes incidant, dividamus. Admonet autem hoc in loco eos, qui scripturi sunt, ut artis vocabula vitent, quae scholis relinquenda sunt, quoniam ars est occultanda. Quamquam enim dolus etiam bonus
est apud iurisconsultos, tamen, quoniam id vulgus non tutelligit, ideo vocabulo gratiore corrigit, et vocat Consilium. Vim Telinet: nam et in bonam partem accipitur, ut Vis dic di; et in malam, ut quum Caesar inquit: Ista quidem Dis est; et in utramque, ut: Vim ui r ellere licet; priore enim loco pro 'violentia, posteriore pro honesta defensione usurpatur. Sic Ci
cero nonnunquam, sed modeste, vocabulis artis utitur.
Irgumentationis Doceti expolitionem ; nam, si quis velit, inquit, argumenta expolire, confugiat necesse est ad lihrum secundum, in quo tradita est doctrina de expolitione; quoniam nou secus fieri oportet in hoc genere, quam in iudiciali, ita consultationc, in genere deliberativo. Quae hactenus praecepit,
suerunt υποθετικα : quoniam ostendendum fuit, quod tutum , et honestum sit in causa praesenti: quae iam sequuritur, θετικ&
sunt, id est utrique parti , suasori scilicet et dissuasori com
munia. Fit Onim saepe, ut res tuta cum dedecore, honesta cum incommodo coniuncta esse, et haec cum illa pugoare vi
duatur; quod quum sit, locis utendum est communibus, hoc est sententiis universulibus, quas Graeci . ut dialectici suas
650쪽
-ηxim s et eoiχιἔα nppellant. Vocat autem lite argumentatiouem artificiosam quinque partitam, de qua copiose in secundo praeeepit. Sed si Exponit iam, proposita rhetorica Uiαθίσει de Romani a Poenis circumsessis, locos, qui sunt se te, i, insinui: ideoque
communes dicuntur, quoniam in utramque partem usurpari possunt; nam et a firmationem et negationem habent; nec sunt universales, sed tanquam universales defenduntur. Nam, sive omines universaliter, sive neges, salsi sunt: qua mohrem et in rhetorici dieuntur ἰ ut: omnibus testibias est crederisum , nullis testibus est credendum. Vocat uuiem tutam rationem, quae cuiudedecore ἔ honestam , quae cum ineommodo est coniuncta : si utraque scilicet seorsum ponatur. Qui igitur rationem tuta defendet, quatuor utetur sententii S , quarum prima est τοὐ προκει. suυου, ac confirmationis huius προτα ne: Nullam rem utiliorem esse incolumitate. Altera est συοκριτικ 1. ἡ α σαοκη : Virtutibus uti neminem posse, qui suas rationes in tuto non collocarat.
Tertia est Umρβιλικῆ: pugnat enim cum sortitudine, quae saepe temeritatis habet speciem: Nec deos quidem esse auxilio iis , qui se inconsulto in periculum mittant. Quarta est vicist Ilonestum nihil oportere existimari, quod nou salutem pariat. Habetisinios falsum atque oratorium. Qui tutae rei Ponit rationes arguendi per honestum. Et sequuntur sententiae eius, qui pro honestate sola dicet. PrimaeSi του προκειμέυ , καὶ πρότασις colafirmationis: id est, rei propositae propositio: Virtutem nullo tempoPe relinquendam. Λltera est συγκριτιν i, ex contrariis et pugnantibus: Vel dolore in , si is metuatur; vel mortem, si ea formidetur, dedecore et insa
mia leviorem esse. Tertin est mυ ἐκμησομ-. . considerandum
ita enim legi debet quae sit turpitudo consecutura. Quarta
est δiαβληtimi, id est adversariae definitionis, καὶ της υπιρβοὶης maligna interpretatio ; haec sententia est αὐξήτικἡ: κατα σ γκοιms enim tractatur , cuius pars Prima μιωms habet, quae sit αραερ-i . At non immortalitatem , neque aeternam incolumitatem consequi; nec esse exploratum, illo vitato periculo, nullum tu aliud perieulum venturos. ostendit utilitatem non esse tantam, quantam adversarius proposuerat. Pars altera emγκρίσεω: habet primae sententiae, quae fit ἐγκωμυμ: Virtute vel ultro ad mortem proficisci, esse Praeclarum. Qui in autem, ut Aristoteles docet, maiora bona Semper sint minoribus anteponenda, ideo non utilitatem, sed virtutem sequi odortebit. Quinta est αυτι-ατενη iest autem ἀυτυτα τις , quaudo vel malum mulo Comparamus: unda