장음표시 사용
731쪽
iunetio enim, quae a Grae is A υτοv. Αποζευγμα, Διαλυτον, Alae: γua. a Rufiniano A etυti: . ab Aquila Disiunctum et Intimetum vocatur, singula singulis concludit verbis, ut: Formae dignitas aut morbo des rescit, aut octustate extinguitur. Coniunctio Μεσου sui,
medio collocato, superiores et inferiores orationis partes coniungit, hoc modor Formae dignitas aut morbo des rescit, aut Metustate. Adiunctio vero, quam GraeCi Συζtύγμυον, I-ζευ- , καὶ Eniζευγμουον dicunt, verbum in extremis collocat, idque vel tu
Principio, quod I metira dicitur, uir Dessorescit formac d
gnitas aut morbo, aut Metustate: vel in sine, quod ζευγαα vocant , ut et Aut morbo, aut Metustate formae dignitas reos escit. Disiunctio igitur separat verbis pluribus ea, quas verbo uno Poteraut coniungi: Coniunctio et Adiunctio, quae una coniuncti nis voce poterant comprehendi, contrarium iaciunt. Populus Rom. Eerinis, ostendit exemplis paucis , tametsi Plura in Oratoribus possunt observari: nain et hae figurae varie tractantur. Primum enim tres illae figurae aut in duabus sunt rebus, aut in pluribus; quarum unaquaeque certo vertio Cou- luditur ac distinguitur: prioris exemplum est de forma dest rescente, quod omnibus tribus figuris accommodatur. Plurium rerum . est primum exemplum disiunctionis i reliquarum non posuit, sed facile in oratoribus observantur, ut in Catil. Nihilne ic nocturnum praesiditim Palatii, nihiι urbis uigiliae, nihil timor vult, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus habendi senatus lactis, nihil horum ora vetiatusque mooerunt 'Deinde disiunctio vel sit . -δὐυαμ ουα e. idem signiscantibus , ut in exemplo allato ab Auctore: vel in disserentibus, distinctione
Propriorum , ut : Facinus est, Mincire ci em Romanum: scelus, verberare; parriciditam, necare ἰ quid dicam, in crucem tollere
Tertio, disiunctio vel est simplex, sic: Formae dignitas aut morbo deflorescit, aut vetustate extinguituri vel ea coniuncta, quae et Propositionem habet et redditionem subiunctam, quae hanc figuram iacit illustriorem, ut nutilius inquit: ut in primo exemplo, in quo singula singulis redduntur ita, ut unumquodque proprio verbo Concludatur. Quarto, coniunetio omnis vel fit in principio, vel in sinu, vel medio. Hanc auctor ad Herennium Coniunctionem vocat, Aquila Romanus Em 3ολη s. dilutionem appellat': Adiunctionem autem vocabulo speciali, quae sit in principio atque sine. Possutit etiam hac figurae vel purae, vel mixtae essu, uide aliis diximus, uequo Opus est exem Plis.
732쪽
Ad festiuitatem Vsum indicat praecedentium trium figurarum, quibus in rcbus, et quomodo illis sit utendum. Disiunctionem dicit esse appositam festivitati, id est concinnitati reoniunctionem brevitati; quare hac frequcntius, illa vero raritasulendum esse Censet, ne satietatem pariat. Sed hoc intelligendum est, si disiunctio sit ita rebus idem significantihus: nam in differentibus est αυζ-ki . et non modo ornatum , sed etiam robur atque vim habet, verbis ut inquit Aquila maius semper, ac maius aliquid significantibus, ut , facinus, sceluS, Par
ricidium , vincire, verberare, necare , in crucem tollere , etc.
In sine has figuras de simplici genere manasse dicit : id est , de grammaticorum Praeceptis, qui περὶ ζευ γματω, diligentor Praccipiunti
onduplicatio est Conduplicationem vocat, quod Graeci Αυα
δίπλωσιν, Διακοπηυ, καὶ Παλιλογιαω Bppellant. Ea est vel unius, vel
plurium verborum iteratio. Est enirn repetitionis species quaedam, et cum primis rcctius coniungi poterat. Huee vel αυζη ωι, vel του ελέου ευεκα fieri debet: idque vel in eadem sententia, vel in proxime annexa. Prima divisio, omnis conduplicatio vel unius verbi iterationem habet, ut tu primo exemplo: vel plurium . ut in secundo et tertio exemplo. Altera, Conduplicatio sit vel in eadem sententia, vel in diversis, quum in prima sententia verbum ultimum, in sequenti sit primum , ut: Addit se sociam , timidisque supervenis Aegle . Aegle Naiadum pulcherrima.
Pierides , vos haec facietis maxima Gallo , Gallo, cuius amor tantum mihi crescit in horas. Hanc conduplicationis speciem alii χαλῶογιαs vocant, qua etiam oratores utuntur, ut pro Cluentio: Quis huic rei testis est idem , qui sui laboris Pater. Pater inquam illius etc. Item in Catilinam: Senatus Me intelligit, consul Midet, hic tamen oluit: misit 8 immo vero in senatum Monit etc. Tertia conduplicatio,
733쪽
quae in eadem fit sententia, vel continuatim repetit verbum, ut: o Corydon , Corydon, quae te dementia emit '
Me me , adsum , qui jeci , in me convertite ferrum , O Ruttili. Item illud in tu Philipp. Laudo, laudo vos, Qturites , quum
gratissimis animis prooequimini nomen clarissimi adolescentis . Mel pueri Potius. IIanc δυαδ .ωσι, appellant, cuius hic nullum Posuit exemplum , vel repetit verbum post λέωοι,, sive unius,ut : Duc, age, duc ad nos; item: Scis Proteu , scis ipse; item illud in prima contra Catilinam : Visis, et Miris non ad demnendam , sed ad cons andam audaciam: sive plurium verborum, ut in primo exemplo: Haec ab aliis Διακοπη dicitur. Vel κατἁ με ratiatinis, Per tranSPositionem, quae fit in verbis pluribus , ut in secundo et tertio exemplo . et illud poetae :Eripis , uι perdas; perdis , ut eripi .
Vel repetitione principii in fine, ut:
Ante noris rubeam quam prata coloribus ante. Item :Multa super Priamo rogitans , suPer Hectore multa. Vtruntque Επαυα --is appellant, Hermogenes vero Κυκλο,
Quarta, omnis conduplicatio vel est simplex, ut in supePioribus exemplis: vel est geminata, sive coniuncta, ut in illo pro Milone et Valeant , inquit, Maleant ci os mei, et equites diomani illi, illi tui. Nam et in principio repetit Post in inos idem verbum: et in fine continenter. Quinta, omnis conduplicatio vel est suaois, ut illud apud poetam: Scis Proteu, scis i se. Eu Aduit re sociam, timidisque suprevenit Aegie, Aegle Naiadum pulcherrima. Vel est , ut: Laudo, laudo Mos, Quirites, etc., TEI est
πα rimae a , quae aut dolorem, aut commiserationem, aut iram,
aut indignationem, aut similes assectus indicat: vel ostqua amplificandi tantum gratia orator utitur. Vehementer Vsum indicat ααθ' ομοίωσι9, similitudine a re militari sumta. Gravius vulnerat telum, si eandem saepius corporis partem laedat: sic etiam in oratione verborum duplicatio vel, meutius auditorem commovet, dum rem altius in animu ui iussit.
734쪽
nterpretatio est Latius Interpretatio patet, quam ab hoe
auctore accipitur, quod ex Oratorum exemplis intelligitur. Uahent enim oratores figuram generalem Emαουηυ, Ar morationem in eadem re: quae, quia verborum sit interpretatione, a Latinis Intemretalis , ut exempla indicant auctoris, appellatur: a Grae-
voeat. Est autem Interpretatio, crebra eiusdem rei verbis idem volentibus explicatio. Tametsi autem duo tantummodo exempla ponat, tamen in oratoribus maior huius figurae diversitas observatur. Primum igitur, Omnis interpretatio vel si nominibus, ut in Philipp. Quis tam barbarus unquam ' tam immanis 'tam ferus y Vel fit verbis, ut i Abiit, excessit, evasit, erupit ἔvel sit verbis et adverbiis simul, ut in primo et secundo exemplo. Deinde, Interpretatio vel fit singulis verbis , ut: Gasu, e Pit, excessit: vel pluribus, ut in auctoris exemplis. Tertio, Interpretatio, quae sit verbis pluribus, vel προσ2ισιυ habet, utici secundo exemplo: vel προσθέσει caret, ut in primo: sed hoo genufi minus vehemens est, quam illud. Quarto, In omni interpretatione vel simplicia redduntur simplicibus, ut in primo exemplo: vel simplicibus circumducta, ut in secundo, Manus intulisti. Est etiam hoc illo vehementius, quia numerosius est, et vim maiorem hahet vorbi dilatio atque additio. Quinto, Omnis interpretatio
fit vel ἐσοδυυαμούσαιο ucisi . idem signi sicantibus, ut in primo et secundo exemplo: vel diversa significantibus, eodem lamen pertinen tibus, ut in Philipp. Vitae suae Periculo eolligaὐit, a Progressu ar-etiit, a reditu refrenavit. Sexto, Omnis interpretatio vel est simplex, ut in superioribus exemplis: vel est coniuncta, ut illud in tertia Philippica: Qui nisi in hac reptil. natus esset, rem 'ub. Scelere Antonii nullam haberemus et sic enim perspicio, sic iudico, uisi unus . adolescens illius furentis is eius, crudelissimosque conatus cohibuisset, rem . funditus interituram fuisse: inter primum enim et ultimum alia interpretatio per διακοmis interponitur. Septimo, omnis interpretatio vel est pura, ut in praecedentibus exemplis, vel est mixta; nam et haec figura multis aliis miscetur. Cum interrogatione, pro Ligario: Quid enim, Tubero, tuus ille in acie Pharsalica gladius agelat p cuius latus ille mucro petebat ' quis erat sensus armorum tuorum' quae tua mens, Oculi, manus, ardor animit quid quaerebast quid πια- basy ΙIoc genus Quinctilianus lib. VIII, Congeriem vocat, non
rerum, sed verborum ac sententiarum. Cum similiter cadentibus, ut illud superius: Vitae suae periculo colligavit, a pro
735쪽
gressu arcuit, a reditu refrena it. Cum incremento atque in terrogatione iterata, ut: Si quis rex, si qua ciMitas ct crarum gentium , si qua natio fecisset aliquid in ciuem Romanum , nonnes Publice Mindicaremus p nonne bello Pres queremur ' Possemus hanc iniuriam , ignominiamque nominis Rom. intutam, imm-m tamque dimittere t Commiscetur etiam et cum aliis siguris et cum distributione atque expolitione e de quibus in a dicemus. Commutatio est Hanc figuram Graeci As tmταβολεν, Avτανα- et generali vocabulo Mετ etsi, appellant. Harc enim seu tentiam per contrarium invertit, et ita transponit sententias, ut a priore posterior contraria priori proficiscatur. Transiectionem vocat verborum μειθισis, quae una cum se utentiis sunt mutanda. Omnis commutatio vel fit manente eadum qualitate, assirmantibus utrimque, ut:
Ermis , ut perdas ἔ Perilis, ut er*MS. Haec proprie α,τiπι ἡ dieitur. Vel sit qualitate mutata per negantia, quae proprie Asriwαβολη dicitur. Deinde, omnis
eommutatio vel est simplex, quae κατάρασis unius, Blterius vero habet ἀρνησis. ut in primo exemplo: vel est coniuncta, quae utriusques sententiae et habet, et απορασευ, Sive ἀοvησευ, ut
in secundo et tertio exemplo. Tertio, omnis mutatio vel sit mrmando et negando, ut in tribus primis 'exemplis; vel sit per aequipollentia, ut sunt a luersa et Prioantia, ot in quarto et quinto exemplo; item: Magistratus est lex loquens, lex est mulus magistratus. Quarto, omnis commutatio vel est καταρα miar, assertoria, sive assimando fiat, sive negando, ut in primis trihus exemplis; vel est is Θmkἡ, ut in quarto exemplo. Quinto, Commutatio vel est αἰτιολογεκη. quae rationem habet anu Sam, ut in posterioribus exemplis: vel mi , ratione carens,
ut in primo exemplo. Sexto, Commutatio vel sit in una peDiodo, ut in superioribus exemplis: vel sit in duabus, ut in sequenti exemplo ex Philip p. de honoDe habito Ser. Sulpicio. Septimo, Commutatio omnis vel est pura, ut in praecedentibus exemplis; vel est cum aliis figuris misia. Cum dubitatione, ut in Phili mpicis: Quacramus igitur, utrum melius fuerit, libertati Populi
Romani sceleratorum arma , an libertatem nostram armis tuis
cederet Cum dilemmato, in Philippicis: Nam, si mors legiati
sine caede atque ferro nullum honorem dexiderat: cur decernit honorem se ultura , qui maximus haberi Potest mortuost Sinia tribuit Ser. Gψicio, quod non est datum Cnaeo Octauio: Diuili od by Coosl
736쪽
r, quod illi datum est, huic dandum non censos 8 Haec Asiamμετα8ολη in duabus facta est periodis, quae etiam, practer di Iemma, comparationem habet maioris ad minus. Fit haec etiam Dominibus ex diverso collocatis, de quo genero supra dixi. Non Potest ete, Primum usum ostendit, eam commode, hoc est, scincinne fieri: habet enim elegantiam; quare etiam curissimiliter desinentibus saepe mista est, ut in illo pro Cluentior Vt et sine invidia cu a Plectatur, et sine culρα inoidia ponatur. Aiοακτιωη est figura atque i docet enim, et hominu in mores exprimit. Deinde causam indicat, cur exemptu plura
subiecerit, quod materia eius dissicilis sit inventu.
Permissio est Σωγχ rem et Emetoodiri a rhetoribus Graecis di
citur Permissio, quum figurate concedimus sive iudicibus, sive adversariis, ut, quod velint, faciant. Id fit, quum causae nostrae vehementer confidimus. Huius figurae eumdem Pueno sontem esse inquit Quinctilianus , qui est communicationis: quae duae figurae inter se distinctae sunt, tametsi quidam confundunt. Hanc autem figuram ostendit uno exemplo, sed est in ea varietas. Primum, Permissio vel rei est, quam alii Asωσαγωγηου, Aristoteles AvτικαταΠαξιω aPpellat, ut:
Non formosus erat, sed erat facundus Mysses. Et:
O formose puer, nimium ne crede colori: Alba ligustra cadunt, Daccinia nigra lcguntur. Et in Verrem: Verum rato, eripe hereditatem proPinquis, dα Palaestritis, Praedare in bonis alienis nomine ciuitatis, euertaleges, testamenta, voluntates mortuorum, iura MiMorum s nuna etiam Patriis Heraclium bonis exturbare o ortuiti Hoc gemas Primum παρο- λογίαs habet, deinde αυτεισαγωγηs. Vel est rei et
Personae Simul, ut in hoc auctoris exemplo: quum iudici potestatem facimus de nobis statuendi quidquid velit. Deinde por-
miSSio Vel est σαφης, ἡ αἰληθης, υσα atque aperta, ut in Ructoris
exemplo: vel est εἰριωλῶ, , ut in Catilinam: Quid exspectas
737쪽
proficiscere: nimium iam diu te is stratorem illa tua Manliana castra desiderant. itemr Ι, sequere Italiam ventis, Pete regna per undas. Tertio, Permissio vel est pura, vel cum aliis mista, ut superius ex Virgilio to formose puer, nimium ne crede coloni. Hoc gentis Vsus huius figurae duplex est. Primum , generalis , in omnibus affectibus: deinde, specialis, in ipsa misericordiae tractatione, ad quam commovendam plurimum valet, propter fiduciam, stim ims Oratoriam. Dubitatio est Dubitatio, Amoloia, sive Aiαποι me a Graecis di citur. Est autem dubitatio, quum simulamus quaerere nos, unde incipiendum, quid potissimum dicendum , an omnino dicendum, ut eandem dubitationem in animis quoque iudicum commoveamus. Haec figura , tametsi in reliquis etiam orationis partibus Tecte usurpatur, tamen maxime apta est insinuationibus. Omnis autem dubitatio vel rat de verbo, de qua hoc in loco agit auctore quoniam adhuc de veri orum exornationibus tractate vel est de re ipsa, ut : Daque, quo me vertam, nescio. Hae
diuisio ex III etiam de Oratore intelligitur, ubi duplicem dubitationem facit. Deinde, quae fit de verbo dubitatio, vel fit in
delectu propter verborum copiam , ut in primo exemplo : vel in verbi destitutione propter inopiam , ut in secundo. Tertio , quae dubitatio sit in verbi destitutione, vel post enumeratiouem verbum investigat dignum: Facinus est, uincire es em I Omα- num, scelus, Merberare; prope Parricidium , necare; quid dicam, in crucem tollere' vcl caret enumeratione, ut in secundo exemplo. Quarto, dubitatio, quae in re est, vel est simplex: Itaque,
quo me Dertam, noscio; vel habet ἐπιμο, υ. immorationem, κατ' ἐξάρνησtv. ut Hermogenes vocat, is V. nam O ', ut pro Cluentio: Equidem , quod ad me attinet, quo me υertam, nescio. Negem rem illam agitatam in concionibus ' Eo liani ex animis homi
num tantam opinionem y Item illud Terentii r Vbi quaeram tubi investigem y quem percuncter ῖ qua insistam Mia ' Et Ciceror Quid Primum aut aecusem, aut quorar, iudices 8 Sed hoc fit fisos E α κσεως. Quinto, dubitatio rei vel est praeteriti temporis, quum nos, ut inquit Quinctilianus, dubitasse fingimus: vel est futuri, ut tu superioribus exemplis. Sexto, omnis dubitatio vel est . Vera , quum propter rei aut indignitatem , aut difficultatem , aut simile aliquid dubitamus, ut illud superius pro Cluentio: vel est Has,. fcta, quum nos dubitare singimus, ut Diuili od by Cooste
738쪽
nobiscum etiam iudex dubitet. Septimo , omnis dubitoso vel sit
ναταρασra , ωS eratione, Vel ἐρωτmm. interrogatione. Miscetur
haec figura etiam cum aliis figuris, cuius variationem adolescentes in auctorum exemplis lacile observabunt: accommoda tur προς τηυ πι is, sacile enim dubitanti iudex eredit. Expeditio est Hanc figuram alii Enumerationem vocant , Quinctilianus nemotionem Aoψιms, quoniam, pluribus enumeratis ac remotis, tandem id quod volumus, necessario concludimus. Est autem expeditio συμπερανα δι' απαριθαητεως, και τ'αι- ρεσεως, ConcluSio rerum plurium enumeratione ac remotione s cta. Partes igitur habet απαρίθμησιυ, αραίρεσι v. καὶ συαπέρασαα. Ac, tametsi auctor inter πηαατα ms λέξου hane figuram numeret, tamen revera haec quoque rerum, non verborum est. Quare
et Quinctilianus illam in capite de Argumentis tractat, et Tra-PeEuntius inter argumentationis species enumerat. Sunt etiam huius figurae genera duo: nam aut simplex est et pura, quum omnia breviter enumerantur καταυα ακῶς. ut in exemplo ab Auctore allator aut est αυξη ii ii, quae interrogationibus crebris, obiectionibus atque aliis figuris tractatur copiose, cuius pulcherrimum est exemplum in oratione pro Deiotaror Is igitur non modo a te ρerictilo liberatus, sed etiam honore amplissimo om tus etc. Altera divisio est, quo expeditio vel Est κα- γορητικῆi. ut in primo exemplo: vel est ἀπολογητικἡ . ut hoc Ciceronis est.
I issoluim est Dissolutio a Graecis λαλ-s et διάλυσις et ασύυδιτου dicitur: est enim oratio λελαι- . dissoluta, vel distanc a rquae fit in eisis, aut membris brevioribus. Coniunctiones vocat Particulas coniunctionis, quibus oratio ipsa coniungitur: partes separatas appellat, sententias non connexas particulis. Poterat fortasse rectius cum superioribus coniungi. Omnis dissolutio
vel si incisis, vel membris brevioribus. Deinde, incisa vel singulis sunt verbis, ut: Veni, vidi, vici; et: Abiit, excessit, evasit, eruit. Tertio, incisa fiunt vel in iisdem robus, verbis ντολυαμουσι, ut apud Cicer. Quid uis amplius y quid insequeris' etc. vel tu diversis, ut: Veni, uiui, Diei; et, Vos istaec intro Diuitiaco by Corale
739쪽
auferte, abite. Sosia , adradum , Paucis te mlo. Vel in utrisquo, ut in primo exemplo , in quo res diversae, verba autem ἐσολυ αμου9m: Quarto, membra etiam vel in iisd ni fiunt robus, ut pro Sex. Roscio: Verum , si a Chrysogono, iudices, non Petramus , ut Pecunia nostra conlevius sit, Ditam ne petat: si ille adduci non Potest, ut, quum ademerit nobis omnia, quae nostra erant Propria, ne lucem quoque hanc, quae communis est, erimre cupiat: si non satis habet a ritiam suam Pecunia st plere, nisi etiam crudelitate sanguinis perlitus sit: unum Pe
fugium , iudices etc. quamquam tu hoc exemplo membra satis Ionga sunt. Vel si unt in diversis, vel in utrisque: exempla passim obvia sunt ita oratoribus. Est contraria huic exornationi, quam PolyVndelon, hoe est, coniunctionibus abundans, vocant, ut: Tectumque, Laremque , Auraque , A claeumque canem, Cressamque maretram. Praecisio est A Graecis μrάλια et multis aliis nominibus appellatur, usitatius tamen est α ι miammei a Latinis Pramiolo et reticentia, obticentia et interruptio vocatur : quod reticeamus aut praecidamus, aut interrumpamus id, quod, aut pudore, aut ira, aliave causa moti, dicero non possumus. Quidam tamen , sed male, Praecisionem vocant αποδίωξis, a qua reticentia differt, ut superius etiam indicavimus, vel quod eius sit species, vel quod in λαμύξει eIudimus aliquid propositum ab adversario et . at in reticentia, prae dolore, ira, indignatione, vcrecundia, orationem non perficimus. Est enim haec figura cupientibus, dolentibus, indignantibus, verecundis familiaris. Partes habet duas:
Praecisionem atque is verborum ac sententiae, et corre Ctionem : quamobrem etiam με ista a nonnullis dicitur. 1 lpianus duo genera iacit, -- - , καὶ i, -ώπη xiv. id est, Sti licentiam et reticentiam: et hanc quidem rem prorsus obticere
inquit, illam obscuro aliquid indicare. Omnis reticentia, sive praccisio, vel est , otio,. quae aut solicitudinem et quasi religi nem ostendit, ut pro Milone: An huius ille legis, quam Clodius a se inuentam gloriatus est, mentionem iacere a us esSel, viso Milone, ne dicam constiti Z De nostrum enim omnium ,
non audeo totum dicere eis. Et illud Demosthenis pro Ctesiphone in prooemio: AaY ἐμοῖ ias, ου βούλομαι δυσχερἐς ἐσειν, o Aiν
c sed nihil ominosum orationis initio dicam sic isti supersem a
neum est me accusare. Aut verecundiam ac pudorem. ut:
ius etiam domi quiddam iam tum molitus est: quid dicam , Dissilired by Cooste
740쪽
ipse intelligit, in Philippicis: aut iudicium ac sententiam oratoris, ut in XII Philippicar Quamquam, sed hoc malo dicere,
audinem: voluit enim dicere, omnino non audirem. Vel est παθητιγη, quae aut iram indicat, ut in Philippicis r A me Caesar Pecuniam' deest enim Postulat et aut indignationem ac dolorem, ut: - Mene incePto desistere victam p Nec posse Italia Teucrorum ανertere regcm paut admirationem, ut: Tantamne Patientiam, dii boni, tantam moderationem, tantam in iniuria tranquillitatem et modestiam tVel eSt τεχυι, η, quae μεταβασεως esεκα, alio transeundi gratia fit, ut inquit Quinctilianus, ut: Communis autem, tametsi ignoscit mihi, iudices. Obscurum est exemplum, neque unde sumtum
invenio. Altera divisio: Omnis praecisio vel est persecta, quando
nihil exprimitur, unde intelligi id , quod omissum est, Possit:
Quos πο : sed motos Praestat componere fluctus. Vel est imperfecta, quum quaedam ponuntur, quaedam vero omittuntur. In imperfectis autem , aut ex altero, quod omissum est, intelligitur alterum contrarium , ut in Primo exemplo: eum esse honoratum a Populo, quoniam nunquam ignomi uia dignus ab
eo sit habitus; id quod omittit quidem, sed collatione tamen
alterius personae ostendit. Aut omissione rei maioris et post tione minoris, maius aliquid intelligitur, ut: Populus enim Romanus saepe me, nolo aliquid de me dicere, quod sit odio sum, amavit: intelligit enim; Honoribus me affecit: quod maius est, quam amavit. Tertia Reticentia vel habet correctio
Quos ego: sed motos praestat Onere fuctus. Variae autom sunt particulae eorrigendi in praecisione, ut: Sed, sed nolo , nolo plura dicere , non audeo totum dicere: quid di cam, se intelligit etc. quae particulae a studiosis observandae sunt. Vel habet tantum Πλει is verborum, quum oratio ante sentcntiae absolutionem praeciditur, ut: A me Caesar Pecuniam escilicet Postulat. Quarta Reticcntia vel est pura , vel est mista. Cum exclamatione, ut in illo superiore ex Philippicis: Tantamne Patientiam , dii boni, tantam moderationem etc. Cum interrogatione , quae iratis aut admirantibus maxime familiaris est,